Oedipus Rex

111쪽

Perunt Δαή, nee minus ii, qui ἱεῖ Eut is a subintuendam nuper pulErun Eodem lare , Opinor. Ne suberatam se e orni: tipotuit quo missum est . 492. V. 0 S. πρῖ --: In u' tu erit One m&τ; prorsus ineptum mnome relativum de vesta Di nondum reI ertis neque audiacatis CL Electr. ος 2. Ele eam tuetur. 1lla E dita suae opinionis ratione EetasOe: hius a S. p. 251 V. IIJ. , Quae Creon E Oedip interro ationem est Quilei, -- Creontis tersonue minus taceo In LOd2ta Sunt quis existimo, uidem non Oe I luiu ESIOD GiSSe deum, intersec: Orem, Lai Thebis esse ind9 ndum sed Ediecisse etiam reliqua, ut nDOD Depte et Eu γε:: Seribendum SSe Onitelas. Oratione et .sententia ora ulorum Bitoni deorum OdAtissimae V ME A res AD. Soph. p. 22J. Cur a Verba Creontis Personae minus conventiunt, haud quisqvum perSpicio. Ocus communis est et Chaerent On p. Stob. et plius. I. p. 236 et Terent eauti TV 2. . , quem non vide cur Cienum putemus ab eo, qui Oedipi obiectioni suo ua te respondo t. ruelere dubii ausatis recte si digeretur Pro 'Eκῖε ρε. κτῶ. V. J2. Quod ad improbui ilitatem itinet huius Oedipi ignorantiae multo, me iudice meliu Et surdi ius provolavit ad loeum Aristotelis de Oet e b, qua ui sedit Bothius eam

s verisimilior Nonne eque improbabit sarum ignorabui, per tot minus caui ac πιαὶ de

ρυρ poetiee admit

112쪽

HBατ αν longe est violentius, et linru II SuSpiciones κατκλsε et κατεις quae vim inferant Graecitati, Iani sest salsae sunt.

In Morsῖπε incidit quoque M. Schmiduus in hilolog a. 186Ip. 410. quod vero idem v lis pro ἴδε proposuit Ars, omnino inprobandum Etenim rectissime poeta dicit, hominem

ita letu fuisse Exanimatum ut videns non videret, neque igitur singula acinoris Inoalenta enarrare posset. Non igituris poterat sua sacere verba Elmirae v. 25 πως οὐκ ἐγὼ κάτοινα γ' ἴδον - νως; sed erat in animi conditione, qua uti Deianira in Trach. 2 sqq. ubi ait metro με - πονων θεας, οδ λ λέγοι Ad ιἶως φρασα es. Eilecti'. 447 κατειδυῖαν V. 22. 3συάς. Obiter glossemate purga erod. I. I:

Eurip. I. T. 312 Tro. 938 Alc. 742. Si Latini unt pedea posita cc Cic. de in III '60. V. J3I. προσἡγιτο. Recte utitur poeia verbo medio, quia τὸ προς οσιν pertinet ad ipsam Sphingem. V. 82 φανω. 0 verbum, velim, reddatur Sophocli in Aiae. v. 6 6 απανθ' ο μα κρὶς καναρίθμητος χρόνος ὐ ι ταδηλα καὶ ρανόντα κρύπτεται Miror neminem dum vidisse sententiam requirere φαίνει ταλλα κτέ. s. hiloci. 297. Quod tamen Stobaeus Ecl. hys. l. 9. 23 habet ποιό ῖτάδηλα κτλ, corruptum

est e vulgata lectione. v. 31. πρὸ το θευοντος, quod es R. m. r. , artungius

edidit, fieri potest ut recte optime certe dicitur την ἰθόσθαι πρός τινος et similin. Eurip. Alc. v. 58 πρὸς τω νἐχοντων, Φοῖβε, του ἱμον τίθη: in hac ipsa fabula v. 1434γα ου μου ρατα. sorach. 479 Arist. Vesp. H. Sodem sensu saepe Latini scriptores utuntur praep. l. In re tamen, quam ad liquidum perducere nequeo, reliquorum edi torum iudiesum secutus sum. IN: ἡνν όσι ἐπιστρο ' Schol. Laur. γρ. -υδ μσπίζει γραφήν. Haec varia lectio, quam justia Elmsteius traxit ad vocabula τ ἡνδ. μηρύει τυπην v. 102, manifesto nihil est aliud nisi editaeleetionis corruptela Diuitia ' Corale

113쪽

V. I38. αὐτος αὐτου poetice pro αυτος δε υτου. s. l. 285. Eadem inmuta ponitur pro secunda persona αμὸς σαυτο 0. c. ad αἰσχύνεις πόλιν τὴν αὐτὸς αυτοῖ. s. ib. 356. mprobanda videtur opinio eorum, qui αυτο in talibus cum spiritu

leni scribendum censeant.

V. 40 et 1 Aειν pro τιμωpsi proposui in Ex erit p. 40, nescius in eandem coniecturam incidisse Nauchium. IIημαίνειν, quod verbum cum substantivo πημον nostro es in deliciis, eo facilius in τι χωρεῖν ubire potuit, quod paucis ante versibus poetatio voeabulo utitur. Bergkius edidit τιμωρούνθ ελοι, quam correctionem ut cuiquam probet, Valde Vereor. V. IlI. Quod hic s. in largine legitur a m. r. inde nullum ei potest argumentum contra eius fidem; nam saepius librarius codicis Laurentiani versus a se omissos postea asscripsit in margine. Nec tamen possunt, quili Suspectum eum habeam cuin Bergkio. Est enim post s. 37-140 plane inutilis, neque satis me iudie defenditur hac scholiastae adnο- inuone καὶ τουτο κω, riis τού δεάτρου - τα γαρ ακτία ἀποβήσεται. Nam hoc versu deleto, restat tragica illa ironia, quam Grammaticus innuit, eaque aliquanto subtilior in his υπὲρ γαρ υχιτων ἀπωτέρω φίλων αλλ' αὐτος αὐτου το- ποσκεδω μύσος. cedit, quod hoc versu expuncto, lucratur concinnitas compositionis quippe ita numeri versuum, quibus singulae sententiae inclusae sunt, hoc schema inciunt 3, 2, 2, 2, 2, 3. Ultimum suspecti huiusce versus vocabulum οφελῶ me admonet mirae constructionis cum Genetivo, cui iungitur in O C. 436:

ω*E . θών. Sehol. Xplica απολαυσαι ποιων ρωτος, quod ac iis dici potuisse, praeterea probandum ἔρωτα veteres dixisse pro rem a. tu est, quis credat ophoclem tam obscure locutum esse, quum plane atque elegant e posset 8

V. 147. 4ξαγγελλεται i. e. παγγέλλεται , profis r. V. 153. 4κτεταμαι seres di Ἀνήρτημαι, μετεωρός εἰμι. Bene post hoc verbum distinxit Nauchius. Vulgo minus recte inciditur post φρένα V. 154. , is Ducitur hoc adiectivum ab interiectione i ,

114쪽

ut iso ab υοῖ. Dinorsus iani attulit tam 147 8ιο δ πανα- καλῶ παιαν, ἰη mn Verbum lora navit Aristophanes Eq. 408:τον Ιουλίου τὶν οἴ-αι γέροντα πυροπίm1 l σων ἰηπαιωνίσαι V. 55. ἀγμόνος. Verbum Homericii , quod de auem -- primis e re suis a metu usurpari solet, non raro adhibuerunt tragici CL es h. Eum 367, 356, Suppl. 39, ur Ale. 327, Her. 600, r. III 6, ubi male Olim ante Elmsteium legebatur

ob χάζομαι. His locis adde Herael I03 ἀλλ' ο χρησμον ηρ μηνδε υ, ubi ex inlatici ingravi conieciura hucusque editur ἡδούμην Corrigendum , μην intellexi cobesus Mnem. VI p.

I 6), comparata n lossa esychiana: υχ α μαι' ου σέβομαι, οὐκεντρέπομαι Similiter hoc loco schol explicat σεβόμενος α ποσου εἰρηπινα. 0rmam activam Pu habet solus Sophocles . . las τὰ τιν 1κειν λειος οὐδενίζοντ' i. e. ἐντρεπόμενον ουδέν. V. 159. ἄμβήο ante θαυα errore repetitum esse . . praecedenti non latuit ei m foetii iiii K. S., cuius RIII EII coniectura βριμ' incerti0 est quam quae tuto admittatur.

Nusquam enim Minerva sic dicitur, diversumque est quod ipso asser Elimae ρη cybelen δείμαν vocavit Euripides r. 1454 Iδαία ματερ βήλα Malui igitur indicare lacunam. In

eodem s. cum Bruncki recepi correctionem m. reo κεκλομενω.

In dem so oecae scripturae κεκλωενος uiseruntur duo loci, quorum alter huc non facit, alter inanifesto depravatus est. Prior si Platqvis Leg. VI, p. 769 : ει ποτέ τις πινοήσειε γραφα τε es καλλιστον ζῶον καὶ τομ' αἴ, et τε - τὸ ψαυλοτεροναλλ' πι το βελτιον χειν του πιοντο ἀεὶ χρόνου, ξυννοεῖς τι θνητὸς εἰ μη πινα καταλεύω L διαθοχον τοὐ πανορθοῖν

ἔσται φαιδρύνων ποιεῖν ἐπ δώπι, σμικρίν τινα χρόνον αὐτω πόνος παραμενεῖ παμπολ υ . Ogum, inu interpretes in brevius contractum assere solent, totum adscripsi, ut lectori

pareret, quam uenem ibi excusationem habeat post longas

115쪽

sententiarum ambages mutata Mnsirlictio, cum praeseri illi vocabula εικτος in commode contusagi possint cum verbo proxime sequenti καταλείψει. Alter locus, irem depravatum esse dixi, est Menandri si . p. m. F. C. IV . 7 . ιον επι θυμων, κεῖσθαι παχύ l armos t Num punctum temporis dubitundunt, Omicum Scriptum retulit id8e ἴδιον μι θυμω μω κτέ. Optime

Bergrius in ed. III iii duro Ol. III, 46 reddidit: ιν σπερματος ἔχοντα ut probabiliter legit Aris archiis pro absurdo disinis

ρίζαν πρέπει τὸ Αἰνησιδάμου γκωμὶν - τυγχανέμεν. Miser autem, si sani sint loci Aesch. Choeph. V. 405 sq. πέπαλται - μοι φίλον κέαρ - κλύουσαν οικταν et Oph. Electr. 479-481. V. 160. γαιαρχον i. I. π πολιοῖπν, quemadmodum Aeschylus

S L 796 vocavit Iovem γαιάοχε παγκρατὲς Ζεύ. Sensu longe diverso apud Homerum, quem sequitur indarus Ol. I saliisque locis, Aeschylus Sept. 80 Sophocles . C. 1072)γαιήοχος est unius Neptuni epitheton. V. 61. κυκλ)εντα recte de forma fori accipiunt' underus,

Dindoinus, alii qui de choris cycliis cogitant, inepure mihi

videntur. V. 16e. ἀκαβόλον Huius vocabuli frequens est usus in tragoedia, quae abstinet larinis picis κατος, ἐκ βίλος, κατηβελετ ης et κάεργος.

V. 164. ἀλαί-n formatum a Sophocle ad analogiam vocabuli usitatissimi αλεξίκακος. m. 165. εἴ ποτε Formula ab Homero inde in precibus sollemI11s. s. l. A 39, 394, E 115, Ω 705. Adde r. Thesm. II 5 sqq. quem locum adscribam, qualem nuper Aminerius in Vindiciis Aristophaneis ingeniose correctum pomiae reddidit θεσμο*ορ πολυποτνta, μόλετον, Mετον , ἀντόμεσθ', εἰ Ἀαι πρίτερόν ποτυπηκὰ ἡλθετ' I l *Iκεσθ', ἱκετεύομεν, ἐνθάδε

καὶ νυν.

116쪽

Homericae πῆμα κακοῖο, δυη- πὸφια. O Ruiem aptius usus est vocabulo λ.ογα velementiam , quod in praegressis illis ατας περ ορνυμένας πολει uiugo, ii ultor, si impia est Iostili

Meroitu urbi imminente, cl. Aeschyl. Sept. 89 βοαυπερτειχεων ο λεύκασπις ἔρνυται λέως. Nempe M subinde dieitur si bestim o Eur. Erechth. D. M. D. Leocr. Deos d. eis. v. 23 πίλιν πολεμία κατεῖχε φλόξ, neque aliter mox ipse noster de Marte norini Peste V. si λέγει με περιβόατον κτε. V. 170. Suidus in Oc. εγχος itist οὐδε - φροντίδος εγχος,

deceptus, ut recte perspexit indoinus, verbis scholiastae ad h. l. J D. N τῆ νω φροντας ἔγχος.

V. 172. Pro κλυτα coniectum est κλυτά, λιτας, κλαυτα- κλειτας, quor ultimiihil est, quod nilii tui de ui satis laetat Manisest enim sententia postulat terrae epitlietoli, quo ipsa cui mitus, qua laborat, signiscetur, videlicet αυχμος, quem cum pestilentia coniunctum suisse accepimiis v. 5 φθινουσα μεν καλυξι εγκαρ τοι χθονος Terra autem continuis solibus, desiciente pluvia, torrida, qua in iit utar verbis OIiliocleis raeli. ὶ ο θαλπος θόου κλονsi'), Opti ine, pin0r, dicetur καυτ , Verbo κάω Parum vero aut nihil ATTAC et ΛTTAc uter sedissem ex meis requiri spondeum, vix pus es moneam. V. 73. Heirilsoethius . . p. 9 citra necessitatem nam locum sanissimum bene iani explicavit dichol. violentissime tentat: κίους καμάτους γύτουσι γυναῖκες. V. 75. δ αν λ articula a tum necessaria estium legitur in codice . non intrusa est a Brunckio, ut comiendi Hariungius, qui in textum recepit infelicem suam conbecturum: αλλον αλλω Vulgatum tuentur critici allatis hisce locis Soph. l. 235, i. 866, ur. r. b7, Phoen. Il96 Helen. 95. Adde Hel. 365. utendum tamen nullum horum locorum huiusce prorsus similem esse quare seri po sit, ut recte obraeus Ad II. 3 coniecerit ἄλλο α αλλια, cl. Antig. v. 138. Falluntur certe ex nae sententia, qui putant V0cabula ἄλλον - αλλὴ pertinere ad comparationem cum ave,

quorsum sola me iudice spectat moriendi celeritas Apte iam

117쪽

comparatus es locus Eur. Suppl. 342 ποτανοι γ' ἔνυσαν τον V. 76. ἀμαιμακέτου s es. Theog. 19. Epica vox est originis inceriae, quam Homerus usurpavi in Iliado de

Chiniaera 179 eii des, in Odyssea ξ l de mala navis.

Ab picis sonorum vocabulum quod non amplius intellegebant, mutuati sunt prinnun lyrici es Pind. si lirn. III 1. yth. 28, III 8 IV 370ὶ deinde tragicorum princeps lio locoo O. C. '27 de Furiis αλπος ες τψν α μαιμακεταν κοραν. V. 78. Miungius ναρίθμων edidit, ne metro quidem cohibbitus is v. 167. V. 80 Optime Heimsoethius . S. p. 360 iii tellexit voculam librari asyndeton, quod . l. rectissime habet, non serente suppletum esse. a vocula expuncta, metruin bene respondet versui antithetim πήματα νοσι κτλ Minus eliciter idem delendum suspicatur e 1s et scribendum esur in

v. an ii thetico 203. Etenim bene iam olim observavit us- gravius Apollinem, ut deum averrunctum, Λυκειον Ocari solere,

Dum febriam eo/ora ἁπ' ἀστῶν Ποι κρατους ἀτερπης Ad νηλεα Schol. baece aliet: τα μη τυχόντα ἐλέου τὸ αὐτο δέ στι φῶν οἱ κτως. Recte sed eam ipsam ob causam suspectum habeo ἀνοίκτως quod sapit glossema, nisi sorte corruptela naium este ας ετ τυ i. e. per urbem. Ceterum . indignus os qui comparetur pulcher vidi locus, Metam. VII. 60 sqq. V. 18l. ἐν M. CL ad. v. 27. Haud intellecta huius formulaevi, auehius coniecit δέ immemor vocabulis non sententiis copulandis eam voculam inservire.' Eiusdem ingeniosam sane coniecturam χαν παραβώμιον pro κτα παρα βωμιον iusto acerbius perstrinxit nuper Meinelitus in n. Soph. Vereor enim, ut locus Aeschyli Choeph. 7l ακτη χώματος, que in primus Erlarduus .mparavit, vulgatam scripturam satis tueatur, quae

si a Sophocle prosecta est, Hiem uni indorso pro ἄλλα corrigendum quod Hesre recepi. 'pie in dem suae

118쪽

Ἀχα autem eo milius in κταν potuit eorrumpi, quodv. 17 illud vocabuluui fuerat prae essum. V. 185. κετῆρες pro κέριδες ut Supris V. I τύχη - σωτῆρι

pro σωυ. . Ad loci sententium apte compares Ovid. Metam. HL 58 sqq. V. 186. στονόεσσα γῆρυς εμαυλος i. e. στενάγμα

V. 188. ευωπος et οἴνωπος esse eteroclita bene observat in-

dorsius. Illud legitur Eur. r. 916 et Ion Il6I, hoc Bacch. 236 et I. . 12ι5. Formam semininum 5ωm usurpavi noster Trach. 523. s. om. Od. 1l sultisque locis). In ratione pedestri

respondet εὐπροσωπος. V. I90. μαλερόν i. e. ἄγριον, vox epicia, lyrica e tragica.

Aesch. Pers. 62, Ag 137 Choeph. 22, Ε . m. 1300, ubi lego μαλον pro μαλερα μέλαθρα πυρὶ κατάδρομα. In diruto

non reperitur V. 85. ἀντιαζω pro αντιαζων bene emendavit HermRDIIUS, probante indorsio. Sine causa disse titit Heimsoethius . .

ιν lulia τὸ β αν - κεραυν Olgen.' At vir eximius iton intellexit verbi υτιάζω non ipsam estem esse obiectum sed deos in praecedentibus invocatos. Sensus: is precor, ni Mur ista

vertat Ἀντιάζειν praeterea in tragoedia nusquam usurpuin de impetu RHUL De πινιβόατον pro repιβόατος vide ipsum in-

dorsium adnotantem in edit Oxoniensi IlI. V. 193. ἡπουρον. Lecti0nem m. r. πουρον recepit Hariungius,

quam plane vitiosam esse bene contendit iam Bruncti . Fortasse rem ac ieiise nuperraeims inius ἐγριον M. Post VI 28 resuinendum esse coniiciens. Ita metrum huius M.

accurate responderet metro . Rntithetici 207. Quia tamet in nominibus propriis haud raro poetae sibi aliquam permittulit licentiam, nihil novavi. Verba παλίσσυτον - ἄπουρο αρο- sican ὐποστρέψαι κ τῆς πατρίδος Praeter πα-συτο a verbo ibo irasci formarun αωσσυτος, θεόσσυτος, κραιπνίσσυτος, πιβρίσσυτος et bi tusse νείσσυτος, quod ervavit Hesychius. Disiligo b Coral

119쪽

morti a quid nox resipur feeerit. ΕΙΝΕΚΠ4 An. Soph. p. 23. At Ηναι τι τινι signisicut potius liquid alieni permittere, remittere, aut, ubi absolute ponitur, omittere, ulla re χαίρειν ἐαH. Quare potius cum Dindorso probaverim Hermanni coniecturam τελαῖν, ut sententia sit no a quid ma in per tend- reliqueris. Nec male haberet aesi, quod troposuit Arnditus, probante Hesmsoethio . . p. 361. Berghi lectio: τελεῖ γάρ εἴ τι νυξ M, quid similacet, non satis assequor.

V. los sora pro ἔρχεται evidens est Meinelix emendatio An Soph. p. 23, et ita legit Scholiasia, qui inierpretatur jολο

361, qui in cod. Vindob. 28 glossatorem udscripsisse monet ανίζεται, comparrens corrumam glossum Hesychianam οἰχ ηρανίσθη. Inversa ratione M. Aristoph. iii Vesp. 2644- ψὰς ἀποίχεται corrigendum est ἀπερχεται. Pro μεθ' ἡμεροι ἐπ' ημαρ dixit Optaocles quoque in fragm. p. schol ad Eur. Ρhoen. 227, indicant Meinelii l. l. s. ur Cycl. 336. V. 20'. πυρρόρων ἀστραπαν κράτη νέμων. Similiter Sophocles DVem in Phil. 1ls voca πυρφόρον στεροπητήν. V. 206. ἀρωγα προστα ἐντα Locum cor ruptum esse putans Dindorfius edidit πήοσταχθόντα, cui emeridatiori parum favet metrum v antillietici, qui in eadem sede habet iambum, quod noli praeinriit Meinelitum A. S. p. 221. io ijsi necessaria ,st' ait ,Sophoetei loci correctio ei in aestiore miliatione προσταγόντα scribi potuerit' olim tamen rarissimatat hane

Aoristi formam, qua Ophocles nusquarn usus est, huic poetae obtrudere. Sed' ita pergit Vir clarissimus προστῆναι commode explicare licet de telis dei vem serentibus, quemadmodum in Aiace habes πρόσπι τ' ἀναγκαίης τύχης. Cui loco tum alios addere possis cum erod. I 107 καὶ ἡ

τούτω οι δορυφόροι ασίστεω προυστηταν. V. 207. τὰ - πυρφορους Ἀρτεμιθος αἴγλας. Interpretum ad

h. L adnotationibus addatur locus Ciceronis Vere. IV 74is Dianae Segesinnae admodum amplum et excelsum signum, ,cum iota verumtamen inerat in illa magnitudine aetas atque

120쪽

V. 242. ιγῶπα - Ιαινίδων μοστρ=.ον. Similiter Aeschylus v. Tetelae ad Lycopbr. V. 267 Πάτερ ἐοινε, Μαινάδων undiἡρu et Ion Eleg I: Θυρσοφόρος Ἀγα πρεσβεύων Δώνυσος. V. 13. πελασοῖ,αι Bergkius, ne pus esse articulo, quem primus ermannus iIiseriti in v. antithetico, coniecit πελασθῆrisormam tragicis inauditam. V. I sq. Heimsoethius . . p. 85 supplet ἀγλα-rasea παλJ, correola σπουM pro πεύκ , qua coniectura, licet pariam sit probabilis, melius certe meis consulitur quam IIartungiana γλαωπα πευκίυαν φλόγ' πὶ eiecta Voculis tuis s. antithetico nescio cuius apographi auctoritate. Ad πότιμον αατιμον s. ἀποξενον pro ξενον I96 et ἀπομούσως pro ἀμούσως. Adiectivi αποκαυιος pro ἄκαιρος PhiI 155, quippe nisi e locullane adverbiali ἀπὸ καιήο , alia ratio est.

V. 17. ἡ νόσω. Nun , quaeso, Thebani eraIit Ionendi, propatiato morbo malorum levamen e coraecuturo rare', ut ConcedR-mus, quod ne verum quidem est, estem solam suisse calamitatem, qua premerentur. s. 25 sqq. es 7 sqq. quali sententia quid ineptius, qui ieiunius, quid denique Mesus

cogitari possit, Iion video. Contra id ipsiu postulatur, quod inlata textum aionui, ν s. CT vss. 36, 2 ιδ et 25 sqq. Corruptelae autem ratio si videtur explicanda, u sumamus olim quum in detrito odie nihil appareret praeier literas . . QCΩ eas a librario confusas esso cum his T. . Cn e hinc male Suppletum esse T HI JOCn I. quum debuisset IJΘεsa I. Seholiasia, qui παρκsῖν καὶ συμπράττειν interpretRtur, genuinam lectionem fortasse habuit ante oculos ceterum ρετεῖ τρ quo de dubitabam, per se rectissime dicitur. Lucian. XLV, 23: si πατι κοῖφος πυρετὸς πιλάβηται, V. I 8. αλαην - κακῶν. s. ur Andr. 28 ἀλκηρο ιν ευρεῖν καπικούρησιν κακῶν, ubi alii κἀπι απισιν inest. δέlaκτειρον ἡμις απικούφισον κακῶν. V. 220. Schol. οὐ γαρ is τοσούτου ἔντος τοῖ χρόνου τρν

라틴어 텍스트