Oedipus Rex

191쪽

obstare huic sententiae Ovid. Meiam VH 760sraeeipitata lorebat

V. 120 l. αναστας, qu0 repertum ab Elinsteio orationis concinnitas, in carmine praesertim mentis metrique placidioris, imperiose postulat, cur purum poeticum visum sit Hermatino, haudquaquam inlallego. Recte eam emendationem ipsius M IItanni coniectulae ἀνεστα ruetulisse Videtur Hur limgius. V. 20 sqq. Hic quoque locus plurimis obnoxius est dubitationibus nec facile certa ratione sanabitur. Heimsoethius . S. p. at proposuit eum rationem, quam ut ceterorum coniecturis haud paulo probabiliorem secutus sum. Dindorfius et Nauchii secuti Hermannunt ediderunt τίς αγριαις, τίς ἐν πονοις ξυνοικος αλλαγῶ βίου in antiStrophe δικάζει αγαμον

era , quae scribendi ratio mihi propterea suspecta est, quod ii iungendum ξύνοικος αλλαγῆ βίου, quum tamen sententiaesumet αλλαγή esse dativum instrumenti, et adieci um ξύνοικος

pertinere ad πόνως Ita certe Praetulerim τίς ἄτας αγριαι τι τις πογοις ξύνοικος, αλλαγῶ βίου; V. I 208. Eleganten suum coniecturum πύξ γ αμ ου λιμὴν

θαλαμητα πέλι ιν iraeims thius protulit . . p. 1 inereus Aesch. Hom. 899, ubi similiter γαμ ubim in μέγα, ι eadem ratione dictum monens ἐται α λιμο Mac. 83 inque

apographo Vindobonensi verti πsσε Superscriptum esse interpretamen tu in ἱ-ri, ' Nec tamen inermoria non digii est

exci lisSe suspieutur 28 ω apparebit Oia serenti Trach. 965 . i. 629, t. 10 pt 077. De reliqua coniectura sic demum recte posse iudicari, si sciretur quam vim poeta tribuerit vocabulo θαλαμ ποMς. Apud omerum sic dicitur ea odilla, quae iuuatim rem domisae eodemque sensu hunc vocem usurpavit Aesch. Sept. 3 l. raeterea auten apud rugicos ea vox noul In Choeph. 432 certissima mihi videtur Schulati emendatio τυχε ν γάμων Pro φυγεῖν μέγαν iluae in W-γιλώιν infelici coniectura mutanda censet Heimsoethius. Docuuta, lil sunt Eleetitiae Erha 48 Fq. quae respondere necesse est Vss. 48 sq. quemndmodum restis oratio 483 sqq. respondet iis, quae prius dixerat . 47 sq.

192쪽

oecurrit. Apud seriores demum poetas, quales sunt Musaeus et Orinus, ea sere ratione usurpatur, qua . . dictum voluit Bergrius Loco nostro Scholiasta θαλαμηπόλ interpretatur νυαola, inque explicatione ortasse erit acquiescendum. Quod attinet ad Uod Exsurduus scripserat , Uod, idque receptum est ab riungio, indorso, aliis, interpretantibus aeotieum elara orem, qui quoniOd huic loco coli veniat videant ipsi Milii indem musto videtur praestare urgesi coniectura, cui suam Superstruxit ergkius, ἰαν χέων. V. 12I1. - - αλοκες α ἄλοκες, εἰ ας πειρεν ο πατήρ σου, i. e. μου ἡ σου. Notus es Eurip. locus in Phoen. ματι τε κλύγ .οκα δαιμονων βία, estque ea metaphora tragicis admoduli lamiliaris. s. in hac ab . v. 25 sq. 1405, 485, 497, Ant. 569, Trach. I sqq. et Aesch. Sept. 753. Ad eundem pertinent verbis δειν, φυτεδειν, ψαυειν, βλαστάνειν ἔρνος, V. 1213. Haud satis assequor, quomodo Tempus dici possit invitu iuvenisse Oedipuna, qui nihil fecerit ut celaret suam originem, imo Omnem moverit lapidem, ut eum

exploraret. Potius dicendum fuerat tempus deprehendisse virum sisti m iam sibi quam ceteris. Quocirca suspicor; s*M Opso ἀγνωθ' ὁ πῶς ὀρει χρόνος.

quod manifesto salsum est ἰω Λαίου δι συλλάβως τεκνον deletoon re in v. anutheum strophae 1207). Ambita satis iueiurv. 45l, quare siniplicissima medela visa est, qua Hermanii

V. Isti Τ. U εἴθε μι πώποτ ει δόμα bene coniecit Bolbius, probante Elmst eis. Hanc emendationem nunc radisero underianae, quam aliorum exemplo Minis in textum.

193쪽

V. 1218. Iubente meis δύήομαι, quod de more in ὀδύρομαι

ierat, restituit Seidlerus. Illa forma post longum exilium xevocanda videtur in loco Aiacis v. 809 . ubi misera Tecmessa, quo consili Aiax abiisset, suspicata, exclamat: Τμοι τι δράσω χωρωμν, εγκονωμεν, οὐχ ἔδρας ἀκμη Quoiam hae lego, offendit meo egregio loco tautologia Vocabulorum οὐχ ὼρυτέον et υκ ἔδρας ἀχμη. Quanto melius, transposita itera, scriberetur οὐχὶ δυρτ ν, ut postquam dolore amens exclamavit: - miali quid Deia- - ιαεν - reprehendens se ipsam subiungat: --is yendum querelis, ae si ceti. lε στοματ- Similis Mundantiae exemplis, quae ud h. l. congesserunt interpretes, adde indaricunt l. VI

dicium pro ἀνεπαυσαμην, i. e. quietem nacti δum. V. I 223. C v. 11. ιαί suci ut extremo versu Ine admonet

eiusdem participii p. ur. Suppl. 33 sqq. ubi Theseus reprehendit Adrastum, quod infaustuin bellum contra Thebanos suscepisse νέοις παραμίς, Ἀγες τνιώμενοι χαιρουσι

et λέμους τ αὐξανου ανευ δικη κτέ. iam atque etiam, velim, Perpendas an lon aptius Sit οἱ τινές τι μωμενοι χαίρουσι , i. e. A aliquid molientes. Etenim ii sqq. demum triplex memoratur

causa, cur bella moveant f ---ti isti adolescentes imperii cupido, superbia, spes lucri. s. o. C. 836. V. 1225. γγsis a scholiasta explicatur γυησίως , unde concludi nequit uni legisse sὐγsbiae quod textui intulit HartuIi-gius. Ita enim potius interpretatus fuisset ενναίως. Non magis persuasi mihi Heimsoethius, . . p. 5 εὐμενεῖς reponendum esse contendens. Si quid mutandum, scripserim ἐμπέδως ci. Antig. 69, Theogn. 084ὶ nam aptissima h. l. est onafantiae

notio. Si ininus, acquieverim in uia hi interpretatiori inauratammis Treue. - Ad locutionem ἀρεισθε πένθος f. Eur.

194쪽

πάντα τψρώπω κακά. Hi autem Oedipi locus in montem mihi revocat pulcherrimos haekespearii versus e Maebeth et HSc. 2, ibi Ilii se regi ei da conscientia sceleris exanimatus excla

Maa se adine, invisae eo, ne M. Cui multo pravior coniux atroci animi tranquillitate reponit retire in sociis e flamber. A ille ater ear of this Ded. Apt iam alii contule. runt Aesch. Choeph. 7 sqq. et Senec. ilip. Id. Addo

pulchre terrumpitur Nuntii oratio a choro morae impatienti, quo si, ut in aljum cursum deflectatur. V. 236. Meineritis pro triM, quod bene animadversit serri non posse, vel θλίας vel αιτίου scribendum putat in n. Soph. p. 218. Neutrum satis uptum esse iudico. Nisi ultor αἰτία de coniectura, eaque infelicissima, suppletum est posteaquauigenuinum vocabulum exciderat. Hoc autem quid fuerit, hodie dissitae letu est. S. scribere v. c. potuit: ο δυστάλαινα ' λετο CL Antig. 176 sq. Trach. 113 sq. et ibid. 878, ubi etiainnunc verunt piato, quod Olim conieci: ταλαις λέθρου τίνι τρίπν θανεῖν is naui quod vulgatur ολεθρία miserum, ut putari interpretes, significare prorsus nequii. Quem in eius rei dem laudant locum Aiatis: ιι α ὰς ἀλκίμοι θεο ὀGθριου ικἱζει ibi dudum suadente

metro coirect iam est λώθρι' αἰκἱω , i. e. λεθρίως. Ad locuti ii triuii ut redeam, plura praeterea quae recte

suppleantur, velut siατε μοι, excogitari possunt, sed quid ipse poeta scriptum reliquerit, in omne fortasse aevum ignorabitur. Quare satis habui indicare lacunani.

195쪽

Non autem spero ore, ut aliquis iii animum triducat codicis scripturam defendere locis, qualis si M. Andr. v. 126, cuius longe divorsa est ratio. V. 1210. si Ἀθλια dicium ut is δύστηνον Nac leg. V. 124 l. ργῆ χρωμεν D i. e. induist 3 Herod. Io οὐ fτ expulige nutum it graphi J χμαι, ib. 55 συριοσυνη χρησάμενοι. Apud tragicos praeter h. I. o loquendi genus nusquum reperitur. V. 2 2. τά νυμφικα ἐχ η, i. e. Detum genialem, quem γαμηλιαγάκτρα vocat Plutarchus de viri Rom. c. 17. Schol. καλως δὲ τοῖς λάκτροις ἐπεμπίπτει δι αὐτα γὰρ πόλλω . s. Trachin. 9I5 sqq. et Euri Alc. 75 sqq. V. 124s. πυράξM'. Vide Dobraeum in Adv. vol. 14. 475, vol. II p. s. Cum hoc verbo prolatiscue usurpatur παραττει Ρlat. Prol. D. καὶ ἀμα αμφο τοῖν χεροῖν την θύραν τα προθύμως de οἷος τ', ἐπήραξε. - Quod in sine s. legitur ἔσω ium propter idem vocabulum in extremo s. 126 tum praeserum, quia idoneo sensu caret, valde mihi suspectum est. Quid autem dederit poeta, dissicile dictu est. Venit milii in mentem ἐπιρραζατα, τρὶς καλεῖ τὸ CL Verg. A. 873 Aeηean

magna ter voce vocabat.

V. ῖό6. παλαιων σπερμάτων parum eleganter dictum est, postquam proxime praecessit - ά - δη λαν πάλαι νεκρόν.

ματων), ut Iespiciatur oraculum, ineinoratum ab Euripide in Phoenissis μὴ σπειρε παίδων λοκα δαιμόνων - , contra quod Mius peccaverat secundum hunc Που -- τε βακχεῖον - ών, secundum Aeschylum Sept. 50 κρατ-ὶς κ λων αβουλIatc. Παράνοια ut dui, ut Pulchre subiungit, συναγε γυμφίους φρενάλεις. Cf. Trach. 565. V. 249. γοατο. Sine causa Hariungius γοατο. s. Trach.

i In re, do qua sermo est 'erisimilitis due poetam dedisso κρατηθεὶς φρενῶν ἀβουλία ς, eoquo uin uest locus Euripideus tum glossa in M. B., δοναῖς. cf. b. 802, ubi lini, non iuris, probimitur di σβοi λίαν.

196쪽

ταλαινα s. θ .Iα. Proine scriptores illo adiectivo laro non niti per eontemptim utuntur m misellus, ut Demostlienes 25 de Aeschine λογάρια δυ - να μελετήσσας se si ci :ol iei V. 1250. s. Sept 930. V. 1253. εισέπαισεν irruit et εἰσεπηδησεν Sive ut mox il262 dicitur, μπωτει. s. ur Rhes 560 et Xenarchus P. Ath. II 6 s αλαστωρ εἰσπέπαικε Πελοπίδων. Sic πεισπαιειγ . M. Plut 80 et comic. non ap. Mein. F. C. IV 690; διεκπαίειν Ferre re M. Diuxippum comicum D. Melii. IV si τὴν στραν διεξέπαιεν ωρικλης. ιρα-- legitur in Philoxeni

εἰρημειον ex eo genero, qualia pro libitu formabant Graeci

omnes. V. 125ι περιπολaυγ , i. e. περιιοκτα ειπερ εμμανη. Mum.. s. Euri L T. 4. - ulchre Verba βοων εἰ επαπε - στεριπολούντα φοιτα - λυσσωντι - αύσας - ηλατο Ἀμπίπτει Oedipi iurorem depingunt.

V. I256. CL Hec os γάμω si γάμος, V. 1254 gravem corruptelam passum esse dubitare oemo

potest, nam tum ἐίς monstrum vocabuli est tum πλεκταῖς ἐμπεπλεγμιενσην IlOIl Si elegantiu Sophocleae. Illi tantum in-cOIIi Inod succurritur coiitectura Iliea, quam proposui in x. Crit. P. Ilo πλεκταῖσιν αἰωραισιν εμπεπλεγμένη , o Di νιν κτε. utrique stuckiuno πλεκταῖσn ἀρτάναισιν αἰωρουμε ην. πως ν ὁρῶ νιν cri. Elegantissima sane haec coniectura est essent. 54ὶ, sed ut veram esse putent irini ita a codice liSere paratia deterreor. Quare videamus an lenius locus corrigi possurescribendo πλεκταῖσιν αἰωραῖσιν ἀποπεπνιγμένην. πως

Hae lectione simul appareret sero Oedipum χαλάσαι κρεμαστὴν απαγην, X Ore iam 8 9eata. Uln Ruteni mirabitur Sophoclem, ne bis eodem vocabulo uteretur, αρτανην V. 266 li. l. Vocasse

manna -ρας, qui legeri locum Pollucis IV di, ubi agens do insinimentis theatricis diesι αἰωρὰς δ' ἄν εἴποις τούς κάλως ο κατήρτηνται ἐξ υψους νεχει το seri τῶ ἀερος ἐρεσθαί

197쪽

δοκουντα ηρωας itu rint neI nam sirin verbi πέγειν apud tragicos nequeo temotastrare certiorem medicinam repererit, nemini secerit quam mihi gratius. - Ceterum obseravandum mulieres re tragicas is excipias Evadnen ap. Euri Sunt 1045, quae in mariti Capanei rogum de saxo desilit, et Iocasten hoen. Eurydicenque Antig. 283, ita gladio

Sese Olli Ud Iunt. - despotadentes animum resti mortem sibconsciscere Iocastae Epicastae mortem similiter narraverint Nemo auctor v. 77 ἡ βη si 'Asm αυλάρταο κρατεροῖο, Helenae ap. Eurip. Ηel. 2994σUu ori videntur ἀγχόναι μεταρσιοι,

V. 264. Ex omni parte veram scripturam restituimus -- Mμων σκιαὶ διιν τἀνθέων ἡ ὀρῶν ' MMKi . Licet iure improbata sit; a recentioribus haec correctio, nihilo-ntinus rectissim eruditissimus Gallus observavit, quod praeterquam ab artungi neglectum est ab onmibus, linguae proprietati adversari γῆ posituna pro χαμαί. Miungius autem in editione sua partim recte partim secus edidisse videtur: δ' - - qiuale metrum domicis usitatissimum Sophocles sibi nusquam permisit Hoc tamen bene intellexit, codicis lectionem sis δὲ γη, lihil aliud esse nisi genuinae scripturae interpretamentum. ragicis vero non sed aut is Hae aut omissa praeposilione πέδν scribere mos est. Si v. c. EM. Phoen '687-οπου μοι μοῖρα -ομαι πέδ*. Id Ver a Grammatico explicatum es ἐπὶ γῆς, quod hodie texitii occu-μι. ossis igitur χαλ κρεμαστὴν ἀρτάνην, -lπέδ Dειτο τλήμων τε. f. 29, 32 h. f. ibique Dind. 185, hil. 618, O C. 317. In sequentibus offensioni est vocula δ, posita in podosi os tam brevem prodosin. Non ignoro locos, qualis es Homericus n. - ἀλλ' ἔ, μὴ ζευξειενα δει πιν ωας ἡπους Ἐκτορα D.κεσθαι σάσκετο δίφρουιπισθεν, sed i certum inde nostro petetii praesidium Meaden re iure haeserunt praeter Brutichium Dindorsius sit Rei foethius, quorum ille ma δη τἀνθένδε, minus recte omisso sinhio m. 4 175 longe felicius σχέτλῖ τἀνθένδε scribendum emeeit. Ipse aliquando cogitabam scribi posse δεινα τανθενῆ, ορῶν, ut Aeschylus dixit: τα in οὐτ' ιδον οὐτ' ἐννέπω, 17.

198쪽

nunc vero de usu demonstrativo voeribuli θs, exeopla mula nos si θs, in senariis illit,ito. Comparatis aut verbis Euripidis in Med. v. J67 του ενδ μευτοι Diruta os divis apud nos ui posses: εινον ἐν θέαμ' ραν, ni et ista ostvia Ig65 displiceret, ct iusto violentior foret a correctio. Non magis probabile videtur δεινξ ει το υνθένV ραν, quocirca

relegenti duae novae mihi natae sunt dubitaliones. Primum enim haud assequor, cur post V. 263 ου κρεμαστην φυγυναῖκ' μι δομευ poeta piis duxerit uddere illa πλόκταῖς Σήαι:εμπε λεγμεν:ην, quae quin nillil contillent cito vi, vidi uadii nia potius alieti manu dilita quam depravata habenda sitat. Ita simul melle intellegitur, qui saei uni sit, ut eodex servaverit μως M. Deinde Ver v I266 suspicionem movet vocabulum κρεμαστὴν in eadem senarii sede repetitum, qua legitur . 1203. Ergo quaeritur an Oetae munus merit sernae haece: ου. δἰ κρεμαστὴ την γυναῖκ' ειδομεν. μως ν ρα νιν δεινα βρυχηθεὶς ταλας

Τρήμων autem S. haud raro verbo postposuit. s. 1l75, 309, O C. 248, 35 l, Phil. 23. V. 1269. χρυσηλατους περ νας Fibula, ubiubi pud tragicos eius mensio fit, aurea est. Trach. 27 χρυσήλατος Euri Phoen. 81 πιυσοθετος Bacch. 98 φυσέα Eudem in re interduni σπα memoratur ab Euripide Hec. 1l70, El. 18, Phoen. 62. Interutramque distinguit Pollux VII bl ο σχισrὶ χιτων

V. 127 sqq. Pulcherrime hanc oculorum ess sionem canii schylus in Septemb. 777 sqq. - δ' ἀρτlφρ- γενετο μελεος

D. graviter depravatum videtur Heimsocinio, qui a s suspicatur corruptum esse ex βάθ;α, id vero suisse interprei mentum genuinae Vocis θεμεθλα, qua Sophocles h. l. usus merit

199쪽

cuius si dein citu Hesychii glossum θεμεθλα βάθρα longo certe anteponenda ueri, quum deni pr0posuit, ut αρθρα ex βλέρα; corruptum credamus. Ego iamen, ut verum latear, non ininllego, quid causa sit, cur negemus Sophoclem orasios appellare potuisse orbi in arti l . Non enim minus a nostra dicendi consuetudine abhorret, quod Euripides dixit in Cyclope v. 25 συκόντες ἄρθρα τίματος α στοαὶ 'Aρας procul dubio iungendum cum ἔβρα, non ut perverse s a quibusdam, cum περόνας. s. Trach. v. 797. V. 1271. ιοι,το perperam Hermannus mutaverat in φαιντο, uiualem Aoristi formain Atii is igito iam fuisse vere contendit Dindorsius. Acerrime autem eam παραδιόρθωσιν, qua imponi sibi passi sui it Nauckius, artungius, alii, impugnavit Firn- haberus in Philologo III p. 738 sqq. qui vix doctus ainencum in ullis tum in eo sallitur, luod dii ad Iocaste spectare Putavit, satis resut Blus, Iedo, S. Sequenti: ούθ ο ἔπασχεν ου ' ποι' ἔδρα κακά. ind0rsius in Praes ad eubn. d. p. XXXI Errorem criticorum ,,uir quorundam, qui θούνεκα, ,,quod hic ut alibi non raro pro dictum est, per si sunt ,,interpretati et φαρυτο in Manira inauditam illais formam ,,uluture volueruIit, notavi in Anno tutione ad ed. x. et seconvellitur ἀλλὰ particula in verbis proximis, quae omittenda ,,suisset. Non haesissent, ut opinor, si S. tertio quarisque omisso s. hoc tantum dixisset, culos Oedipi ess sos non ,,esse visuros, quae mala e para , - - iserit. His vero, ,non repugnant, Sed apte adiuncta Sunt illa αλλ' - γνωσοὐτο. Verissime haec disputata sunt transfer in directam rationem:

οὐκ φόσθε με ο ' P ἔπασχον οπ- ο - κακὰ ἀλα εν ὀ - ψεσθε - οὐ γνίσοσω et intelleges omnia recte se habere. Non mugis igitur probandum quod proposuit Berotus -οιντο.Dobraeus Adv. II p. 33 v. 1273 sq. sic interpretatur Oetiloa διωδ qm andis tu eo viδὶιm quo videre non desera et matrem scit uxoris loco habitam neque praefert inro quo ollar cere volui ei.

Rectius, opinor, in ed. Schnoidewiniana verba satis obscura ita explicuntur, ut edipus dicere putandus sit in o. b. e. omnino cm, s. is βλἔπειν σχίσου τidebitis in s Drum

200쪽

quoque v. 37 dixit: γω γαρ οὐκ οἶδ' ὀμμασι πο- βλέπων πατέρα ποτ' - προσει- A. - μολών. δ' αὐ-λα - μι τέρα κτί. v. 1275. ἐφυμνων, h. e. impreea , ut Antig. 1305. De υμυεῖν in malam partem dicto consulatur Blom sieldi glossarium ad Aesch. Septem . . ruerdum tanteii ii θςυMis simpliciter pGuitur, quo sensu Graeci dicunt διὰ στόμα. -- τος ἔχειν, - e rare v. c. Aiae 292 et in . hoen. 441. Hoc sensu nescio an verbum μυεῖ interpretando perierit Arist. v. 59s:

τρυς θησαυρού τ αυτοῖ δείξους' ου οι προτεροι κατέθεντο των ἀργυρίων ο τοι γαρ ιτα σι' .έγουσι δέ τοι ταδε παντες l οὐώὶς,ix: τὸ θησαυρον τον ἐμον λην εἴ τις αρ ορνις Neglectam cae suram corrige scribendo ουτο γὰρ ἴσα ς' ὐμνου ra ri. Nemo certe fidem habebit Meinelao in Vind. Ar obtrudenti comico

picam forulam rarissimam scribendo εἴρουσι δέ τοι κτε. V. 276. s. Antici. διπλας φει αραθα χυτος αὐτουργῆ

χερὶ et ib. V. sio, ibi ἀραχηέντων ex ς θD ' ων elicui Lachmaamus. Quod παταίρων neque propter sedem quam oecu i eum πιλνας iungi possit neque iunctum cum βλέραρα sensum

praebeat idoneum, Nauchius suspicatur 2 ασσε εἱρ do. regie sallitur, non intelle et vi vocis βλεφαρα, sed ullitur ut talus. Ipse enim aliqando tentabam: ηρασσ, παι βλεψαρα, ut EuriPid aliquoties iunxit βάλλων, αρασσων cf. ec. II 75, And. 1155 Iph. T. Io), vel lenius 8 ασσι αἰων es. - Ιθέε. Sed nihil mutandum. Non enim minus recte h. l. πώρων βλεφαρα dictuti est, quam Silpra ἄρας - αρθρα τοὐν αυrου κύκλων. νθιαι , ait poeta ferit o Da Qui palpebra vertunt, iis locum corruptum videri mirum non est. Sed ipsos oculos sic haud rum diei vel lexida docent. V. 1277. ληναn Die γλου, et si , distinguit Pollux OIao in II q70 ὀμματων δὲ τ με μη μεσφ μελαν κόρη, ης V. 1279. Alii receperuntineathii coniecturum ὀμβρος πιλάδες αἱματο ῖς, alii Hermunni ἄμβρος μλάζου αιμάτων Miror nem,nem dum coniecisse: ἱμβρος χαλαζῆς i. e. χαλαζήειςὶ quomRG

라틴어 텍스트