장음표시 사용
211쪽
fieri consuevisse auctoritate Metropolitanorum i qui ob eandem rationem admittere etiam poterant renuntiationes, donec novo iure eas Innocentius I II. apostolicae sedi reservavit. Sanc apud Ivonem Carnotensem
deinceps in Ecclesiis Hispaniarum seri pro hibuit, his verbis: Eps patrem , Di nonnisi
meritis praecedentibus datur , non divinum mutanus , sed hereditarium putant esse compendium; ct credunt sicut res O cas atque mortales , ita
in epis h. Lxxxviii. legimus Hilgodum fice dotium velut legatario autu mentario ure
M i Suestionensem Episcopum renuntiade suo posse dimitti.
& ἰn monasterium secessisse , X. Substitutiones illae cum sutura suc- inicio 'pror,tis Summo Pontifice. Quippe cessione pollunt tolerari si consensus acce lini, q-- - Paschali II. ignotas fuisse causas hujus re- dat superioris & eorum quibus jus eligendi. απτ nuntiationis, tanaetsi dili ante peracta suilia competit. Sed prors lis legitimae sunt si tantati : , . . .'''set, probatur ex hac epistola: in qua I vos ob fuerit Episcopi aegritudo ut sanctiones suas aliam tamen causam, neque enim de hoc exercere non possit, ita ut Coadjutore indi agebatur j causas hujus renuntiationis & se cessionis ab Hiigodo factae aperit eidem Paschali. VIII. Ceterum resignationes purae esse debebant . non autem in favorem alicujus certae permnae ι qudd secundum Canones vetitum esset ne Episcopi sibi deligerent
successi, res .ut patet cX canone XXm l.
Reat. Huic enim Coadjutori concedi posse ut uram successionem, ut hoc stimulo exci tetur ad exequenda Coadjutoris munia , decrevit Gregorius I. ad Reginam Brunichil dem scribens : Si vero nullo tempore ad moris sina redii Uicium , quaeri persona Alei vita se mori bos decorata , qui ct animarum curam gerere se ejustam Ecclesiae causas utilitatuque
Concilij Antiocheni: Episcopa non licere pro salubri valeat ordinatione dissonere; tati rue, si se alterum sec. Foremsbi con Mere , licti ad sevcrsiel f erit, equi possit loco succedere. exitum vita te veniat. und si tale aliquid . XI. Quod si quis objiciat nemini licerectum strii, irritum esse husci modi es consti- Coadjutores dare cum futura successione Ad hunc canonem alluditutum. Ad hunc canonem alludit Theodore
tus, dum inuchitur in Paulinum Episcopum Antiochenum, qui successorem sibi consit
tuerat Evagrium. Extant tamen exempla in Contrarium. Nam Valerius Hipponensis
Episcopus Augustinum in Ecclesia sua ordinari Episcopum fecit, ut Coadjutor dc Coepiscopus euet, ita ut novo more , inquit Pau. linus, non tam succederet quam accederet. Ce-
praeterquam Summo Pont fici, opponi poterit exemplum Augustini; ex quo trahi potest argumentum jus illud Episcopis quoque
comprovincialibus competere, si quis Episccopus Coadjutorem postulet, & eorum consensius accedat ad quos electio pertinet Uerum ne negotium illud ab ea antiquitate repetamus , canones quoque Gallicani pro bant usum illum esse legitimum, & synodum tersim ordinationem illam probavit cleri & provinciae posse decernere hoc jus futuraeo. successionis in gratiam eximi j cujusdam viri, populi consensus & Episcoporum comprovincialium. Canones nihilominus Nicaenos usi in ic in ea violatos esse fatetur Augustinus; non
quia ipse successor Valerio dei finatus esset, sed quia Episcopus una cum illo suit. Qui p.
pe Concilium illud vetuerat ne duo Episco. pi essent in una Ecclesia. Nam quod spectat ad electionem successoris, nihil in ea repreta bendebat, modo fieret cum consensu cleri& plebis. id est, eorum ad quos jus eligenidis, Q. di pertinebat. Certe ipsemet Augustinus successorem sibi constituit Eradium in plen rio Ecclesiae suae coetu : cui electioni ut accederet cleri & populi Hipponensis consensive de episcopatu agatur , sive de archiepiscopatu . Legatur canon XL vi I. Melden-siis Concilii , quod anno occc XL v. convenit. Sed si Episcopus ministerium ecclesiast cum propter in i mitarem corpoream exhilere non potuerit, in Archiepiscopi hoc, cum voluntate Episcopi ejus m. Ecclesiae , maneat ordinatione qualiter.debitum officium non remaneat. Obsequium vero ad Remp. peninens qualiter
exequatur per tales ex subitu es ecessastitas ministras, cum consensu Archiepiscopi . propter
pacis caritati que cui iam , Episcopus ordinexac dsonat, quos succedendi in episcopatu VIus effecit , & Acta consensus eorum per petitus indebitus non eleeter neque vexet; nisi Notarios excipi jullit. sed extant praeterea h- quam plurima exempla hujus praxis. I X. Fatendum tamen est plenam peri culi fuisse hanc consuetudinem , viamque aperuisse ad successiones hereditarias in Ec clesiis, exclusa prorsus contemplatione virtutum ac meritorum . quo nihil politiae ecclesiasticae perniciosius contingere poterat. Sapienter itaque Hilarus Papa , qui baec ita moratus extiterit, tit sicundum instituta beati
Gregor' in libro vi Iarum ct humiliter in se ilione praesit , or ρ se viriliter comeniens
functis regulis praesit: quia ob hoc in multis E cisii scandalum magnum con eximus. Sin aurem in Archi pis potalis ne sitas acciderit, militer ipse consilio coepiscoporum suorum hυ
X II. Abbates autem , cum antiquitus
212쪽
& Imperi j Lib. VI. Cap. IX. 2 Og
in Episcoporum potestate consisterent , ab unor Reservationes O expectativa ;ri quoque ordinabantur post eic QRς i cis .ia, VIL Ei Conei monachis celebratam. QV9 tari sol/. .. An uiatioκes tamen reservantur salbat etiam quoad monasteria exempla , ut patet ex privilegio immunitatici & libertatiis V III. Eeel Via Galli a amplixa est deereia in quod Episcopus Ambianensis cum consilio Coiselli Ui. Pragmatica Sahmo ob id edita
s. suorum collegarum concessit monasterio Avaricι B uulum aη. I 38. Corbeiensi anno DCXLivin gratiam Regis I x. sma in Decretis Basileensibus immutatum
I. TV X iis quae surta dicta sunt colligere
C. quivis potest synodos provinciarum, quae propter ordinationes Episcoporumnem quiuem ad Epucopo tuo recipere Geoe conveniebant, auctoritate Metropolitano
banti non tamen i professionent obedien ira missis congregatas tum eis competivistiae facere. Nam pro lso quam idem tuo examen decreri electionis factae ab ele exegerat a Goffrido Abbate Vindocinensi cloribus, sisie a clero & populo facta fuerat inter ordinationis ejus solennia , cassata est secundum canonicas sanctiones, sive e- ab Urbano secundo ut scribit ipse Go ge, sive tandem a solis Capitulis, confirma dus tib ii epist. xxvi i. Ius autem istud rioncm praeterea Episcoporum pertinuisse prorsus immutatum est quoad exemptos, ad Metropolitanum , Metropolitani vero qui , ut iure novo praescribitur, a Summo ad Episcopos comprovinciales. Sed & illud
XIII. aetate Ivonis Carnotensis , Abbates Gallicani confrmabantur &. benedicebantur Ψ suis Episcopis , quibus omnem subjectionem & obedientam promittebant. At si Abbates sorent exempti, desedi apostolicae immediate subjecti , benedictio nem quidem ab Episcopo suo recipere debe
adnotatum est, contradictiones quae oriebantur in electionibus, iudicari solitas fierema Metropolitani cum suis coepiscopis auactoritate, & synodos consuevisse admittere resignationes translationes, & coadjutorias cum futura successione. II. Libri Decretalium jus novum nobis musta, αι. invexere Primum enim electiones ad tritu rae forensis leges revocatae sunt. Nam cum adversus veterem disciplinam decretum suis set electionem jus quoddam acquirere ele isto, quod Ius ad rem vocari invaluit, hinc factum ut quoties vota eligentium in duas .
IV. Aeel filia Gallicana invehitur is Rescr ' partes se diviserant . aut varietas opinionum mnes cst Graii- expectatri as. - rem m li .e nullitas quaepiam incidisset, litis istitis
'V. J--. XXIII. d. Ous is GH a Petropolitanum pertineret qui mi 3 Cardinaum Sisanum , .mnia tamen eam definire non posset nisi post con--ς factum ut renovata sim decreta Ecclesia Val- testationem , tum appellationes ad sedem Lica . Q a Legatos muιιι ad Concilium Constan- apostolicam introductae sunt , ingentium ti ense ; quibus mandatum est ut ab eo peterem η- sumptuum & incredibilium morarum ma-frmationem deliberationum Ecessa V itic teria Secundo si electores essent negli- eorum petitionem elusera Con ιηm σ gentes . aut scienter aliquam peribi *m Edιctum anui 3 18. est magni misisti. incapacem elegerant vel aliquid eorum πιπι ratum post eleetionem Martim Eo abo- onus ent quae necessaria sunt ad hoc ut
213쪽
electio rite celebrata dici possit, tum vero jure eligendi privabantur, & integra epis.copatus collatio ad Summum Pontificem devolvebatur. Et haec est una ex Reserva
tionibus quae sunt in Corpore Iuris. Tertio, Metropolitanis interdictum est universis sunctionibus episcopalibus donec Pallium receperint , praeter juramentum fidelitatis ei simile quod vassallus domino suo praestare tenetur, quod una cum formula intro
ductum est. Quarto, sedi apostolicae reservatum est jus admittendi cessiones episcopatuum , decernendique transsationes dc coad jutorias cum futura successione. C. S. .. ει-με. III. Sed jura illa immensum auxit Bo-- ' ni facius VIII. qui sedi apostolicae reservavit provisionem Ecclesiarum quae in Curia Romana vacarent, sive illae cathedrales essent, sue abbatiales, aut alius generis. Sequentes autem Pontifices fuere paulo audaciores , cum eidem sedi specialibus Primum rescriptis, tum in Regulis Cancellariae, reservarunt provisionem omnium Ecclesiarum cathedralium & aliorum Beneficiorum quibus provideri consueverat per clectionem , per universum orbem Christianum. Vnde factum ut provisio Papae in Bullis ejus contenta vim obtineat electionis & confirmationis. Nam quoad conse- Crationem , eam committit tribtis Episcopis in partibus, nulla facta mentione Metropolitani. IV. Tantum veteris consuetudinis contemptum ferre non potuit Ecclesia Gallicana, libertatis suae conservandae avidissima.
Nam licet Benedicto XIII. in schismate
adhaereret, noluit tamen committere ut in
ejus gratiam ruere pateretur causam publicam religionis. Atque ut malo illi canonice
. xi. t tri remedium adhiberi posset , Carolus VI.-. conventum Ecclesiae Gallicanae coegit Parisiis anno MCCCC v I. exeunte , in quo
Advocatus Regius repraesentavit confusionem ab aliquot annis introductam a Sum. mis Pontificibus circa provisionem Praelatorum & aliorum Beneficiorum, ob Reservationes & Gratias expectativas ι quae eles chiones adimebant Capitulis , de collationes Ordinariis , in contemptum decretorum Conciliorum generalium : unde sequebantur immensa damna, & pernicies irreparabilis, quorum capita singillatim recensuit. Ita que in eo Concilio nationali decretum est ut deinceps obtineret forma in statutis Conociliorum generalium & decretis sanctorum patrum praescripta , tam in provisionibus Ecclesiarum cathedralium de collegialium
quam aliorum Benesciorum secularium ®ularium quibus per electionem consue verat provideri, nimirum ut electionum iu ra ubique obtinerent. Quoad alia vero Beneficia , statuerunt ut iis provideretur per collationem, praesentationem, & instituti
nem, ab iis quibus jus illud competebat ex
jure communi, privilegio, aut consuetudine. Reservationes autem a Summo Pontifice aut ejus auctoritate factas, Gratias item Expectativas, in universum sustulerunt, do nec aliter statueretur in Concilio generali
legitimidi celebrando , cujus ordinationi se Gallicana Ecclesia submisit. Statim vero
Regem adeunt, orantque ut deliberationem hanc gratam ratamque habere velit, & ut
e S, quantum in ipso erat, priscae libertati jurisque communis dispositioni restitueret quoad capita illa , eosque in ea libertate
conservaret, amotis prorsus Omnibus impedimentis. Rex vero, ex sententia Consi ij sui, deliberationem illam , utpote decretis Conciliorum peneralium consentaneam, ratam habens, decrevit, quantum in ipso erat, ut Ecclesiae de personae ecclesiasticae regni hujus restituerentur: quoad hoc, & conse varentur in sua antiqua libertate & in dis positione juris communis. Mandat Curiae
Partamenti, Ballivis, Sene ballis , & aliis
ossiciariis, ut secundum formam superius praescriptam personas ecclesiasticas frui faciant jure clectionis, collationis, depraesentationis, & ut contradictiones omnes amoveant, dc contravenientes puniant,cujuscunque qualitatis de condationis existant.
V. Sed persuasio quae in Gallia invaluerat , futurum ut Pontifex, audita hac deliberatione, sponte sua his malis mederetur,edicti hujus publicationem differri suasit per biennium , id est , a die xv I ii. Februar, τλει. i anni millesimi quadringentesmi sexti, usque ad decimam quintam Mast anni nullesimi quadringentesimi octavi. Eo enim die
Princeps Partamenti Curiam ingressius,edictum illud se praesente publicari jussit : cujus tamen executio dilata fuit, ob sirem quam praeceperant sore ut brevi Concilium ge frate celebraretur. Interim Papa Ioannes XXIII. ad summum pontificatum evectus, missa ad eum amplissima legatione sollicitatus est ut tot malis remedium adhiberet. Ipse vero se ea de causa missiurum esse Cardinalem Pisanum pollicitus est: qui cum in Gallias pervenisset, edictorum executionem impedire potius conatus est quam mederi malis quibus Ecclesia Gallicam mi sere opprimebatur. Quod Regem impulit
ut literas ad Partamentum scriberet anno MCDxili. quibus consilium ejus exquir bat circa ea quae fieri conveniebat in hoc negotio. Partamentum vero respondit, edi- .
214쪽
ctum anni 11 c D v i. executioni naan dan- Iegiorum, sive per postulationes canonicedum esse. quam sententiam Princeps am- factas, cum confirmatione superiorum. Aliis plexus est. Mus tamen executio retardata vero Beneficiis, quibus per electionem pro- est arte quorundam e Consilio regio , ob videri non consueverat , provideri mandat privatam suam utilitatem. Interim Constan. . per praesentationes, collationes, dc uistitu tiense Concilium generale convocatum est: tiones Ordinariorum , secundum antiqua Iura quo Clerus Gallicanus Parisiis jussu regio communia Concutaque generatias nonobstanti congregatus anno M C D X I v. legatos sive bus quibuslibet Reservationibus, Gratiis ex- deputatos misit, quibus inter cetera man- pectativis ,& contrariis quibuscunque. Hudatum est ut a Concilio peterent confir- jus autem edicti executionem imperat Curiae mationem deliberationum Ecclesiae Galli- Partamenti aliisque Oriciariis. canae circa provisiones Beneficiorum. Sed VII. Edicta illa confirmavit Carolus quantumvis id urgerent deputati, nihil ob - V II. statim atque in solio regali sublimatus N ir 4 lix. tinere potuerunt a Concilio; quod negorij est, diplomate dato anno MCDxxii. quo hujus discussionem decrevit non attingere, jubet ut electiones dc aliae Beneficiorum pro nisi post electionem Papae,ut constat ex Sei - visiones fiant secunddna jus commune & an sone quadragesima. Martinus vero V. in liquum. Interim Concilium Basileense ce Concilio electus silentio transmisit nego- lebratum est . in quo vetitae sunt omnes Betium Ecclesiae Gallicanae. Igitur anno nenciorum reservationes generales ta spe-M CCCC xvii. mense Novembri congre- ciales quae deinceps a Summis Pontificibus f κβ. tui . fieri possent, electionesque restituuntur. 'Duobus id decretis sancitum: quorum unum factum est anno M C D x xx III. die X III. Iulij , aliud vero anno MCD XX xv I. mens Martio. His igitur decretis electiones restituuntur , & confirmationes ad jus commune
revocantur , id est, statuitur ut Episcopus confirmet eos qui sibi subjecti sunt, Arctii III I episcopus Epὲ scopos, & Summus Pontifex mate quo Ecclesia laborabat, sed post de- Archiepiscopum , sive per viam confirma
gali jussu regio Episcopi, Gentes Consilij
Regis, Curia Partamenti decreverunt ut
edictum anni millesimi quadringentesimi
sexti circa provisionem Beneficiorum, executioni mandaretur.
V I. Deliberationem hanc secutum est
aliud edictum regium publicatum die XIII.
Apriliis M CD X v II i. quod magni momenti
est.Decretum 'uippe non est pendente schicationis, sive mittendo Pallium, &ut insuper Episcopi & Abbates exempti ab eo confirmentur. quod ita statuitur, ut nullum per hoc. praejudicium generetur appellationibus ad apostolicam sedem a judicus confirmationis per ordinarios latis, quas Romae agitari placuit. Iam c a edictis regiis abolitae positionem trium contendentium de pontificatu, & post electionem Martini quinti.
Praeterea nihil illic decernitur per provisionem, ut vocant, id est, donec Concilium generale celebretur , sed lex regia fertur quae prorsus observari debeat, lata postquam Concilium Conoatiense dc Summus t Pontifex jus reddere recusarunt Ecelesiae sint rescrvationes, decreto quoque Conci- Gallicanae. Nam in diplomate regio conti- lj Basileensis abolentur, exceptis tamen iisnetur, Regem frequentibus omnium ordi- quae sunt in corpore Iuris ciam, id est, cum num regni conquellionibus coactum esse ut electores secundum siententiam Summi Pon susciperet curam consservandarum Liberta- tificis privantur jure suffragij , ob hoc quod tum Ecclesiae, atque ob hanc causam, im- indignum elegerint, vel cum Beneficia va-perandi executionem eorum quae decreta cant in Curia Romana, aut quando agitur fuerant anno millesimo quadringentesimo de translatione Episcopi. Praetetea, in eo sexto, quam retardaverat ob spem quam decreto excipiuntur terrae patrimonij Ec- conceperat futurum ut Concilia Pisanum clesiae, quarum provisionem Pontifex, si& Constanti ense finem tandem aliquem ad- ita ei videbitur , sibi reservare poterit. Extat
ferrent tot intentibus malis, praesertim cum etiam aliud ejusdem Concili j decretum,quo nonnulli Archiepiscopi & Episcopi facile Gratiae expectativae prohibentur quoad Be- adduci non possent ut electiones confirma- neficia non electiva, quo libere di canonicErent quae consequenter post edicta illa cele. fiat collatio ab Ordinariis , servatis tantumbrarentur. Itaque jubet ut Ecclesiae & per- Summo Pontifici Mandatis apostolicis pro sonae ecclesiasticae hujus regni restituantur unico Beneficio, si Collatores habeant jus in perpetuum suis antiquis franchisis & li- disponendi de decem Beneficiis , si vero tri-bertatibus. Tum, ut Ecclesiis cathedralibus ginta pertinerent ad eorum collationem duore collegialibus ac Beneficiis electivis secu Papae reservarentur.
laribus & regularibus provideatur per eleia VIII. Ecclesia Gallicana Avarici Bitu-ctiones Capitulorum, Conventum, Col- rigum congregata jussu Caroli VI L anno
215쪽
MCD xxxv III. amplexa est decreta illius Concilij, & in primis haec duo quae Reservationes ec Gratias expectativas abolent, libertatemque electionum & collationum re ducunt. Quod Princeps edicto confirmavit, quod vulgo dicitur Pragmatica Sanctis usitato Codicis vocabulo, ubi rescripta Im-Pratorum ad componendas provincias mis dicuntur Pragmitica forma aut sanctio jejusque executionem commisit Curiae Par-
modum adhibuit in duobus capitibus. Primum enim decernit ut consecrandus ad suum stiperiorem immediatum remittatur a Summo Pontifice pro munere consecrautems, ut eum consecret Ysius Papae auctoritate istici confirmatus sit in comitatu Curiae Papalis, & illic consecrari aut benedici cupiat. Nam in eo casu volunt ut personae consecratae , seu benedictae, remittantur ad suum superiorem immediatum, ut obedientiae juramentum ei praestent. Quoniam vero Ecclesia Gallicana leges dare non poterat Summo Pontifici, poeta as illi intentant qui cum Romae consecratus non fuerit, consecrari se vigore conantissionis apostolicae cupierit ab alio quam a suo superiore immediato cui sic conanti mulcta quadringentorum scutorum dicta est, cujus media pars Ordinario cederet, reliquum vero fabricae
Ecclesiae. Tum illud quoque modificatum S inflexum, quod a Concilio decretum fue rat , nempe , quod Concilium hortaretur Reges & Principes ne libertatem electionum
turbarent precibus aut minis , electoribus sub poena excommunicationis inhibendo ne harum precum aut minarum rationem habeant. Ecclesia itaque Gallicana existimat licere Regi ac Principibus preces adhibere, modo vis absit, in gratiam eorum quo
rum virtutes ec meritam Rem p. ornari cupient.
nos obtindit, invita licet ac contradicente Romana Curia : quae sub Pio II. tam fie-quentes preces adhibuit apud Ludovicum
ma daret quo Pragmatica illa aboleretur. Intercessit tamen Curia Partamenti Parisen sis i cujus uratio a) Principem c id vulgo
nostrates vocant Remonstrances in eju, ponderis fuit anno M cccc Lx I. ut Pragmaticae usus fuerit revocatus, & in consuetudinem
abierit , transmissis prorsus declarationibus Sixti I V. de deinceps Iulij II. in Concilio Lateranensi, tibi abrogata est haec Sanctio. Verum cum Gallia contra niteretur, Rex Franciscus I. ia Leo A. inivere Concordata , quae Pragmaticam quidem abolent, sed te pes tamen ad sananda haec mala praescribunt quae prorsus similes sunt iis quae in Pragmatica Sanctione continebantur; si electiones excipias, quae mutantur in nominationem regiam quoad Beneficia quibus per electionem provideri solebat. At clerus. qui se jure electionis privatum esse aegre ferebat, viriliter intercessit publicationi hujus Concordati, & ad futurum Concilium generale provocavit. quod ejus consilium
approbavit Curia Partamenti, quae tam si bitam mutationem , quae magni momenti erat, concoquere statim non poterat. X I. Ego vero contendo Concordata majorem utilitatem regno attulisse quam Pragmatica sanctio adferret. Illa quidem conservabat antiquos Canones & Regum edicta pro restituendo jure electionum adversus reservationes Summorum Pontificum , sed supremam auctoritatem pro confirmatione electionum non restituebat synodis provinciarum, aut Metropolitani .COntra, contendentium arbitrio relinquebat litabertatem eundi Romam, ut illic proponerent nullitate,& vitia electionum , & Sum ino Pontifici concedebat jus providendi Be neficiis quorum causa lis erat instituta, si pers na clecta reperiretur incapax. id quod Laepe eveniebat. Praeterea , Metropolitanos comp llebat ad recipiendam a Papa confirmationem vel Pallium , sine quo nullam fumctionum metropoliticarum partem attingere poterant, ex jure tunc recepto. Ecclesia ergo Gallicana miserE lacerabatur ob consecrationes, nisi Sygimus Pontifex his statutis consentiret, horitatemque adderet
electionibus. Sane quamplures Archies is
copi recusabant consecrare Episcopos abs que illa cautione, ut patet ex edicto anni
millesimi quadringentesimi decimi octavi.
robustius aliquid & excelsius eogitasse quam Concilium Basileense , chira edicto suo restituerit Ecclesias regni sui in Danchisias A litabertates suas secundum antiqua jura communia Conciliaque generalia. Affirmare tamen licet in edicto illo ius commune antiquum non aliud intelligi quam jus quod in
Decreto Gratiani & in Decretalibus continetur ; ut opponatur videlicet novo , quod recenter introductum erat in gratiam reservationum. Quinetiam Conciliorum gen ratium auctoritas m edicto illo proponitur. Quod intelligendum cst ex sententia doctinrum hominum illius aevi. Hi enim Conciliorum generalium nomine comprehendebant ea quae anno praeterito consita Cranta Concilio Constantiensi in formula pro-
216쪽
fessionis fidei quae Summo Pontifici eligen
do praescribebatur,octo nimirum Oecume nica, de Concilia generalia Lateranensis. Lugdunense, & Viennense. Unde sequitur,lioc edictum, cum sortius ac vehementius invehatur adversus injustum jus Reservationum & Gratiarum expectativarum, ut necessitatem electionum & collationum probat, sic eo recidere ut necessariam esse agnoscat Romani Pontificis auctoritatem pro confirmatione Metropolitanorum. Eadem quoque fuit mens B. Ludovici, quum anno MCC vii l. in Pragmatica Constitutione sua juberet ut electiones ad praelaturas oc collationes Beneficiorum fierent secundum dispositionem, ordinatioκem, O dete minationem Juris communis , sacrorum Ecclesiae
Dei canonum , atque in stitutorum antiquoi um
neforum patrum. Dissicillimum quippe erat ut Summo Pontifici jus adimeretur judicandi lites in electionibus obortas , nec facile erat praeterea eum privare jure confirmandi Metropolitanos, sive per concessionem Pallii aut alio modo ,quandoquidem Concilium CP. octavum Oecumenicum, quod in Occident eceptum erat, jus illud patriarchi.
X III. Vnde constat Pragmaticam sanctionem , quae pravam Reservationum consuetudinem tollebat invitis iis quorum intererat . Gallos tamen in pari confusione reliquisse quoad statum hierarchicum Eccle-sae, eo quod Summi Pontifices recusarent
confirmationem clectionum Metropolitanorum , & in aliis praeterea articulis acquiescere nollent. Quo fiebat ut cum in speciem bono reformationis seueremur . schismatis malo laboraremus, licci nulla nostra culpa
esset. Animorum concordiam revocavere Tis , i , Concordara, quae Re ervationum abusium
prorsus sustulerunt. Electiones sane Capitulorum, ambitu fiebant; eisque persaepe vim inserebant Regum preces a Pragmatica: o sanctione approbatae, adeo ut Gulielmus Benedicti, celeberrimus illa aetate Iuriscon sultus , assirmet preces illas habuisse& ha bere debuisse vim imperij apud Canonicos electores. Concordata igitur abolent electiones, te in earum locum substituunt jus nominationis, quod Regi tribuunt , exem
plo petito a Regibus primae stirpis, qui jure
illo utebantur cum consensu cleri. quod jusviam praecludit ambitioni ερ simoniae quae exercebatur ad emenda sit stra si a Canonicorum. Attamen nominationis jus sic conceditur Principi, ut ad Summum Pontificem pertineat confirmatio electionum, qua potiebatur absque ulla controversia ante Prag- aticam sanctionem editam. Verum incommodum hoc compensitur ingenti commodo, cum hoc pacto finis impositus sit litibus quas in Romana Curia contestari receptum erat sumptibus immensis , ut electionum nullitas discuteretur. Quo fiebat ut partes contendentes ad inopiam redigeren tur , regno incommoda importarentur , de Ecclesiae ob id diu vacarent.
I. Aquirendum in origines Annatarum. II. Earum origo, avaritia. In Concilio Chalcedonensi veritum ne Episcopi aut Clerici irrus ordinarantur. Oia natio ea tempestate comprehendebat impositionem manuum o Benesil prodi ionem. Inventum dem ut pecunia daretur post orta tionem. Cui fani restitit Gennadius Ερ scopus CP. qui hane κit esse mentem Onciis Chalcedonens νι nec ania nec is ordinationem pecunia detur. III. . ιο μ' mani dabatur ab Episcopis que iam tecunia summa pro inthronietatione. Ea vide tur dedisse originem taxationibus Cancellaria. v batur autem Archipre hiero σ Archidiacono ordi
debeat. Ruecta Gothu redi coniectura. Explicatur cui usui esseι illa pecunia, ex iisis Novella ex xiii. τιν bii. Enihroni moram ct Annatarum discrimen. V. In iis praescribendis emicat Principis auctoritas. Inri tritur consilium Iustiui ι, ctim hanc Novellam conderet. Laudata 2 approbata a Gregorio magno. VI. Discopi aliquam pecunia summam accipi bant ab Episcopis a se consereatis. Quod deinceps feri prohibet eadem Nisella. Permittunt Clarici oris dinati , ct in Ecclesia intitulari, ministras ordinationis foliant salaria consueta , modo ea non exced reditus uni μι anm. Ea falaria vocantur emplianistica diei infinitativa. Notella L v i. exrticut r. VII. I acius Comuenus Imperator praescribi jura qua E scopis competunt propter ordinatione a
VI II. Gregorius magnus in Synodo 'RIma
decennii ne quid unquam de ordi tionibus accipiatur. IX. Curat autem ni decretum illud per omnes provincras observetur. Ordinationes qua pretio comstant , haeresim sim aciam vocat. X. In Oirante dem vetitum ne Episcopus ordinat riura enthroni ista verteret in suos uset. XI. Zacharias Papa re ιι veram simoniam committi si quis pecuniam accipiat ratione Palli . XII. Concilium Pa,siense sub Ludotico Pio simonia erimen in Ecclesia RInsana amputarι ρο-
XIV. Durandus A si malens graviter invehit in in morem recipiendi pecunias Pro ordinatione Episcoportis', idque simoMacam haeresim vocat. XV. Eas solutiones immoderatas olim fuisse Dio ex Hodie dens. Reditus ut plurimum annuus ei πι δε- stinabatur. Laudata auctoritas Ostiersiis.
217쪽
I. X ci r i potest adversus nostram sen tentiam , Armatarum usum ess abro satum auctoritate Pragmaticae Sanctionis, sed iterum introductum per Concordata. Vt intelligatur quanta sit vis liujus objectioni S , materia isthaec accurrate tractanda est, praesertim cum de ordinationibus agamus, ad quas Annata: pertinent. Verum ut ma teria haec melius intelligi possit , inquirendum videtur in origine, Annatarum, sed ita ut eodem tempore adnotemus quid turba rum variis seculis excitaverint ij qui eas aut similia jura introduXere.
non ambigo ; quod seculo quarto coepit in-ημε. is valescere , ned damnationis sententia petav a la,.s tarditi. culsum est in Concilio Chalcedonensi. An εν toninus Episcopus Ephesi venundabat ordi nationes Episcoporum, secund- valorem i. annuum redituum Ecclesiae, pro modo rediamum, ut ait Palladius invita Chry stomi. Sanctus Ioannes Chrysostomus Concilium Ephesi coegit . in quo abusus ille damnatus est , quod contrarius esset expressis verbis sacrae Scripturae. Episcopi vero sic ordinati depositionis poenam subierem tametsi dice rent se pecuniam dedisse secundum consuetudinem. Pecuniam tamen suam repetere ab heredibus Antonini , qui lite pendente excesserat d vita, permissum illis fuit. Cor-- rc ebilari . ruptio illa impulit Synodum Chalcedonen sem ut depositionis poenam eis intentaret qui pretio ordinarent Episcopos ali6sve Clericos , aut ministros in Ecclesia consti tuerent, quod avaritia sua eos impelleret ad vendendam gratiam , τ- ά ατον ,
id est . id quod gratis debet dari. Ceterum
adnotandum est, ea tempestate ordinationes ita peragi solitas ut eodem tempore quo quis orcunabatur , certae cuipiam Ecclesiae aiugnaretur. quo fit ut ordinatio com
Ircuenderet ec manuum impositionem de eneficii provisionem. Paulo post hanc pro-- hibitionem fraudibus de dolis agi coeptum est adversus eam data videlicet pecunia post ordinationem. Vivebat tum , id est, ad annum c DL xi X. sub Leone Imperatore, Gennadius Episcopus Constantinopolita. nus, qui sortiter restitit huic fraudi, ac poe-
Δ i ci . nas a Concilio Chalcedonensi decretas lim tendit, injecto anathemate. Decretum ejus,
quod in Synodo patriarchali CP. repertum est , argumentum damnandi hunc abusum sumit ex verbis Christi ; qui Apostolis suis praecepit ut quod gratis acceperant , gratis Garent. Addit, mandatum illud ad Episco os porrigi. Porro oportere illud exequimpliciter δρ ad licteram, non autem eludere sophisticis argutiis, ut fiebat, ne in opus plenum aleae de periculi se darent praecipi
tes. Verba enim, inquit, evidentissima sunt, nec diversas explicationes admittunt. Vnde concludit non licere pecuniam dare, neque ante ordinationem , nec postquam ea peracta est , eamque esse mentem ConciliuChalcedonensis: Sed nec ante tempus ordina tionis, nec pos , dare concedit. Abrogat a tem contrariam consuetudinem , quae paulatim recepta erat in provincia Galatiae: ψδε προ ου Uuοῖ . Mirooγίμ, UI'. . τ -
nis post Gennadium , invaluerat consuetudo, quam princeps ille Novella constitu
tione firmavit, ex qua videntur traxisse ori ginem taxationes Cancellariae , nimirum ut
Episcopi, postquam consecrari suerant, promthronizatione sua certam Pecuniae summam darent, quae in hac constitutione praescribitur. Ponti sex Romanus, ceterique Patriarcliae , ac Metropolitani , & Episcopi, consueverant eam pecuniae summam tradere Archipresbytero de Archidiacono ordinatoris, ut eorum cura distribueretur iis qui illam accipere debebant secundum consuetudinem , ea tamen conditione adjecta , ut si quis aliquid ultra acciperet, in triplo componeret Ecclesiae. Taxatio autem illa modum non excedit. Quippe ea quae sol venda incumbit Episcopo Romano dc ceteris Qv tuor Patriarchis , quae hauddubie omnium major est , coercetur ad viginti libras auri, id est, ad mille quadringenta scuta, nisi consuetudo obtineat ut minor ab eis summa exigatur. Aliae infra mediocritatem consistunt ; quarum nonnullae ad duo vel trecenta scuta porriguntur , quaedam ad quinquaginta.
I V. Quaeri solet quibusnam personis pecunia isthaec distribui debeat. GothoDedu , in Notis ad hanc N ovellam, suspicatur eam debuisse impendi in utilitatem Ecclesiae dc
alimoniam pauperum ; cum mos ille obtineret ut traderetur Archipresbytero de Archidiacono , quibus ea cura incumbebat. Sed conjecturis opus non est ubi legis verba
aperta sunt. Illa quippe docet partem ejus pecuniae distribui solitam Episcopis qui in
consecratione aderant, aliam vero Clericis de Notariis qui in ea ordinatione ministrabant , dc diplomata conficiebant. Primum illud jus a Iustiniano vocatur imbrenificum, quod Iulianus Antecessor vertit cathedraricum. Aliud vero dicitur riin, vel consuetudo. Haec vocabula indicant praetextum quo illi utebantur ut pecuniam illam reci
218쪽
perent. Nimirum ab Episcopis accipiebatur pro inthronistico &cathedratico , quod nos instat lationem vocamus , non autem pro consecratione; a Clericis vero pro ministerio suo in consecratione, & pro salario expeditionum. Nam ea pars pecuniae quae decidebat Episcopis , eo praetextu accipi potuit, quo sumptibus itineris consuleretur. Quippe ex diversis provinciae locis congrehandi
erant; & mora facienda erat pro examine electionum ac consecratione. At istud con
giarij genus, & modicum subsidium, q- ά
Iustiniano probantur, multum aberant ab Annatis , quae ad immensam pecuniae vim porriguntur , de aliunde Officiariis Curiae Romanae donantur pro confirma tone electionis, cum cathedratica illa a Iustiniano probata tribuerentur ad levandos sumptus
qui incumbebant Episcopis qui celebrabant
V. Sed in hoc negotio in primis observanda est Principis auctoritas, quae in hac constitutione emicat; qui salariis de congiariis modum praescribit ab Episcopis Ecclesiarum quae in Imperio sunt persolvendis. In quo illud quoque animadvertendum est, eum duabus de causis, quae pertinent ad jurisdichionem secularem, quaeque duobus Verbis in hac Novella explicantur , potuisse hanc legem condere pro taxatione illa. Prima ratio petitur ex eo quod cavendum est ne reditus Ecclesiarum alieno aere praegra - Ventur ; quod contrahi necessum esset, si solutiones illae modum excederent. Secunda vero , ne facerdotia fiant venalia , quod Principis officium sit punire crimina, eXem pli causa simoniam, de ejus effectus impediare : Igitur jubemus haec omnibus modis observa i , ut non ex talibus occasionibus Ecclesia debitis praegraventur, se sacerdotia venalia ant. Ceterum ea constitutio eo majoris momenti est, quod Ecclesiam quoque Romanam ut ceteras complectitur ; praesertim cum a beato Gregorio laudetur & approbetur, quamvis aliam ob causam.
V I. Aliam quoque pravam consuetudinem invexerant Episcopi , nimirum ut aliquam pecuniae summam acciperent ab Epis copis a se consecratis. Id deinceps fieri pro- NOV. ς io, hibet eadem Novella constitutio Iustiniani: quae tamen permittit ut Clerici ordinati& in Ecclesia intitulati solvant salaria consueta iis qui in hujusmodi ordinationibus ministrant , ea tamen lege, ne illa excedant reditum unius anni: Vnius anni diaria non excedentes pecuniaspraestit, ut interpretatur Iulianus. quod non excedebat centum aut centum quinquaginta libras Turonenses. Qui re ea tempestate Clericis assignati non erant Tom. II.
certi reditu,; sed eis quaedam reditus portio, velut pro salario , praebebatur e publico. Vnde sequitur id trahi non posse in consequentiam quoad Annatas episcopatuum aut monasteriorum , quae ad immensam pecuniarum vim assii unt. San E Iustinianus non concessit ut reditus unius anni persolvereia
tur pro magnis illis Beneficiis , sed aliqua itantum pecuniae summa quae infra mediocri tatem subsistit, eique modus impositus cst in capite tertio hujus Novellae; adeo ut episccopatus quorum annui reditus non excedunt duas libras auri , hoc est, centum quadraginta quatuor scuta , liberi omnino censeantur ab omni solutione. Salaria a Clericis persolvenda vocantur emphanifica, vel insinuativas quasi diceres, pecunia debita pro insinuatione & descriptione Clerici in libris& matricula Ecclesiae. Consuetudinem illam in magna Ecclesa CP. tolerat Iustinianus, sed in ceteris eam prohibet. Quod non Nov. o. ita intelligendum est ac si generalis esset illa prohibitio & ad omnes Ecclesias patriachatus porrigeretur. id entili contrarium esset rebus constitutis in Novella cXX III. Intelligendum est igitur de privatis Ecclesiis urbis Constantinopolitanae, id est, ut Italia.
ni verbis utar , de oratoriis aut sacellis: Si tuli a rami. xsx,
quis in Constantinopolitana civitate Clericus sit, emphanissicapraestet quae ex consuctudine praestari oportet. Sin autem alterius orator' Clericus fuerit , nihil ab eo emphani ficorum nomine exi
VII. Isaacius Comnenus Imperator, qui anno MLvrai. imperabat in Oriente, praescribit secundum formam antiquam ju
ra quae Episcopis competunt propter ordita Bibaim edixi Tip. mationem Clericorum , quae non excedunt ' septem aureos nummos pro universis ordini
bus usque ad presbyteratum inclusive . quod jus vocatur Mωδειαι id est, o Metudines; non autem canonicum, quod in hac Novella significat tributum quod unaquaeque dioeceseos paroecia pendit Episcopo proprio, sive illud sit pecunia , sive segetes. Tributum vero illud non erat in usu aetate Balsamonis , ut notat ipse Balsamo in responsone sua ad
LVII. interrogationem Marci Alexandri
ni , ubi ait Episcopos nihil aliud accipere consuevisse a populis quam id quod ultro on
VIII. Tributa ergo illa Principis auctoritate dc consuetudine firmata: obtinuerant citra cujuslibet calumniam , donec sanistus Gregorius congregato Romae Concilio at no DXc v. nihil unquam de .ordinati odibus dandum ei se constituit ex tradiIime char προ λ, axerum, id est, pro expeditione literarum ordi-ia, ... Θ,
219쪽
- nationis. Quippe interpretans Synodum Chalcedonensem , cujus verba eo tandum tendere videntur ut prohibeant emptionem sitffragiorum pro electione & Ordinatione, significat ejus iis nodi canone in universum prohiberi ut ne quid unquam accipiatur juris aut emolumentorum , non pro exreditione literarum, aut concessone Pallij ne- sue etiam ob eam causam quae praetexi solet vocabulo pastelli seu convivij. Hujus autem constitutionis hanc rationem red dii, quia si Episcopus manum suam , quam super ordinati caput imponit, vendere non debet , ita nec Diaconus vocem suam, quam adhibet in lectione Evangelij , neque Notarius calamum, quo utitur adscribendas literas confirmationis . venundate debet. Prohibet inlaper ne ordinatus ali
quid det pro ordinatione , Pallio , literis,
aut convivio. Si tamen post ordinationem acceptasque lueras & Pallium , proprio motu, & irrequisitus, i lii id, gratiae tantummodo causa, clero dare voluerit , licitum id esse ait, modo id non fiat ex con ventione quae praecesserit. Decretum igitur illud prorsus damnat Annatas. Resertur autem apud Gratianum in Decreto c. Novit. d. ioo. & I. q. 2. caP. Sicut Friscopum. Sic autem habet: Antiquam patrum regusum sequens . nihil unquam de ordinationibus ae ripiendum esse constituo, neque ex datione Pal lis , neque ex traditione chartarum, neque ex ea quam nova per ambitionem simulatio invenit appellatione di pessi. ciuia enim ordinando scopo Pontifex manum imponit , evangelicam lectionem Minister legit, confirmationis autem 9us epistolam Notarius fribit, sicut Ponti com. non decra manum quam i Nonit vendere, ita Misnister vel Notarius non debet in ordinatione ejus vocim suam vel calamum venundare. Pro ordinatione vero, vel Pallio, seu chartis , atque pallis , eundem qui ordinandus vel ordinatus
es , omnino aliquid dare prohibeo. Ex quibus praedictis rebus si quis hinc aliquid commodi appellatione exigere vel deferre forte praesumpseris, in districto Dei omnipotentis examine reaiarui se acebit. Is autem qui ordinatus fuerit non ex placito . neque exactus, neque petitus, post acceptas chartas ct Patrium aliquid cuilibet
ex clero, gratiae tantummodo causa, dare voluerit , hoc accipi nullo modo prohibemus: quia ejus oblatio nullam culpae maculam ingerit, qua ex accipientis ambitu non processit.
I X. Post constitutionem illam in Con cilio Romano factam sanctissimus hic Ponti sex cupiit ut prava isthaec consuetudo, quae crimarita .. in univcrso Occidente vigebat prorsus
I . evelleretur. Hanc ob rem urgentissimas epi-
H l. i. stolas scripsit ad Regem Childebertum de ad
Metropolitanum Arelatensem pro Episco. pis Galliarum & Germaniarum , ad Regi nam item Brunachi idem, ad Reges Theodo '' ricum & Theodebertum , & ad Episcopos Galliarum, ad Metropolitanum Corinthiacum , & ad Episcopos provinciae Hellados sive Graeciae . ad Episcopos Epiri sive Albaniae, ad Hesycium Patriarcham Hierosolymitantum , & ad Eulogium Patriar cham Alexan irinum. Hanc autem curam post Concilium celebratum suscepisse Gregorium patet ex notis annorum in calce epistolarum positis, tum etiam ex verbis epi' .stolae ad Ioannem Episcopum Corinthia- cum scriptae, ubi sanctus Gregorius ait abolitam fuisse in eo Concilio consuetudinem accipiendi aliquod lucrum pro Pallio. Vnde concludit non debere Metropolitanum illum ullum commodum , id est , aliquam t. q. t mora. utilitatem aut lucrum percipere ex ordina tionibus.
Ceterum idem Gregorius in his epistolis velut fundamentum illius proh bitioni laudat praeceptum Iesu Christi, qui apud Matthaeum ait in capite xl x. Gratis accepi ira, gratis dare. Item exemplum Domini nostri, quando fecit e templo eos qui vendebant columbas , & sententiam a sancto Petro
pronuntiatam adversus Stanonem magum,
qui dona Spiritus sanehi emere volebat. Qui- Aa r. Ombus auctoritatibus fretus non dubitat dice re , quia eum qucm quis cum precis exinat, provehendo agit ut haereticussiat, & illas or nationes quae pretio constant, haeresim simo
X. Praejudicium illud a sancto Gregorio factum ejus nomenti visum est in Oriente ut lichi Metropolitani non cessarent a recipiendis juribus enthron isticis, quae Iustimam auctoritate firmata erant. decretum tamen fuerit ne Episcopus Ordinatorea verteret in suos usus, sed pauperibus Cimricis distribueret pro eorum alimonia. prohibitio autem illa descripta est in articulo x. Instructionum quas Patriar a temporὰ ordinationis suae dabat Metropolita
cam, non ei qui ordinat Episcopum , s ab thec flai sd pauperiorvus Clericis via alio
quodam eccles ira munere fingentitus . ratione facultatum ecclesiasticaram halita , deruncioine si locuples Ai Episopus , nequaquam
prohibemus quominus in eos qui minisseriis e clesiasticis inserviunt, ct inopem vitam Iraducunt. vetat ex bene centia, munusula quaedam
X I. Laudabilis illa consuetudo, ut nihil accipi debeat neque pro Pallio, neque pro
literis confirmationis , vigebat etiamnum
220쪽
& Imperi j Lib. VI. Cap. X. ZII
Romae anno DCCx Li v. ut patet ex res- jussu Benedicti Papae . par est existimate synodum si ponsione Papae Zachariae ad Bonifacium esse re mand in ad annum v c ccc La xxi
ri m quo ROnianum Concilium a Benedicto VII. cel
si iβ RpQstψ' ς . ἡ bratum est ad discutiendam eausam Giseleri Episcopi seripserat probra ad verius Ecces Ron Magdeburgensis, qui malis, ut aliqui aiebant, artinae Clericos palam ingeri , quod precia eX bus ad eam sedem peruenerat. Quae res dare ρο-
iis rebus acciperent. Gravem ex hoc sibi tuit occasonem decernendi poenas a luersus eos qui contumeliam generari censet Zacharias, ata pecuniam pro ordinatione aut accipiunt aut tribuunt. que insuper fatetur veram sinoniam com 'autem anno Ottonem II. extitisci Romae, ae
fine anni illi e obiisse, satis conflat. V tcunque se resti abeat, eertum est eam synodum, si non eo anno, saltem pet illas tempestates stilisse celebratam. Cum autem nondum edita fuerit, visum est eam addere in calce huius capitis. Ceterstm , ut hoc quoque dicamus, Miro Episcopus Gerundensis ex illustri genere ortus erat, filius nimirum Comitis Bisuldunensi. Vnde dei pia se frequentet in veteribus inscribit CO- mitem de Episcopum. Fuisse autem virum magnae dignationis patet ex veteribus actis illius aevi.
XIII. Morbus hic in Romana Curia mittis quis precium aliquod accipiat ratione Pallij uasi nos corruptores simus Canonum, inquit, o patrum rescindere traditiones quaeramus, ac per hoc , quod absis, cum nostris Clericis in simoniacum haere incidamus , a Llientes , o compellentes ut hi qaibas mitia tribuimus, nobis praemia largiantur, expetentes
ab illis pecunias. Infra: FaGiosum a nobis se invariosum suscipitur, dum illud nobis ingeri tur quod nos omnino deusamur. Absit enim ambii se a nostris Clericis ut donum quod 'r perseverabat ac vigebat anno MX c. ut dO- Spiritus sancti gratiam suscepimus , pretio ve- cent epistolae Ivonis Carnotensis: ex quibus nundemus. discimus simoniam illam in eo stetisse quod XII. Sed non semper Romanae Curiae Episcopi de Abbates cogebantur dare pecu-Clerici manus suas abstinuerunt ab hoc rur- nias pro sua consecratione aut benedictione. pi commercio. Nam non toto post Zacha' Quippe respondens Richardo Legato aporiam seculo revocarunt consuetudinem a stolico, qui Ivoui exprobraverat eum conni- Gregorio&Zacharia damnatam Vnde ortae vere cuidam pravae consuetudini Ecclesiae querelae Pari sensis Concili j jussu Imperato- Carnotensis ubi Decanus & Canonici quan-rum Ludovici Pij ejusque ni Lotharij con. dam pecuniae summam recipiebant in regregati anno Dcccxxi X. quod cum abu- ceptione novorum Canonicorum, ait Caasus quamplurimos corrigere vellet in Eccle- pitulum Carnotense se tueri eonne udinesiam Gallicanam invectos, δc in primis simo Ecclesiae Romanae: Romanae Ecclesia consuetu-niae crimen, ait necessarium esse ut auctori- dine se defendunt, in qua dicunt Cubi lariostate imperiali, cum consensu Episcoporum, se nisini os sacri palat' multa exigere a conse- amputetur in Ecelesia Romana , quoniam cratis Episivis vel Abbatibus, qui oblationis
aegro capite, membra vigorem sirum obtine- vel benedicitionis nomine palliamur ; cum nee conesi 'Hii, re non possunt. . uae etiam , inquit, Deo odi- calamus nec charta gratis ibi, ut aiunt, habeabilis pestis, primum necesse est ut imperiali tur. Porro posteritas ostendit veram essectoritate Opotesate, cum consensu venerabilium prorsus vaticinationem Ivonis: qui loquens Sacerdotum , O a Romana Ecclesia amputetur: alicubi de prava hac Curiae Romanae con quoniam s caput languerit, memia incassum vi- suetudine , ait imperium cupiditatis extin-pam necesse e
STEPHANI BAL u ZII. TA N T A priscis illis temporibus insederat Ro
manis Pontificibus cura pravam illam consuetudinem abolendi, qua receptum erat pecuniam dari pro ordinatione Episcoporum ae reliquorum E He- Io , ut sitiam quadringentis set me post Gregorium magnum annis Benedictus Papa Concilium Romae celebraverit ea de causa, praesente Ottone Impera
rore, verbis que sancti Gregorij usus fit ad prohiben- quot capita conjiceret ea quae reformatione dum hoc malum. Tempus illius Concilii non est ad ' digna esse judicaret . ut in Concilio gene- notatum in codice Cuxanensis morasterii, unde il- rasi quod ille Pontifex Viennae in Gallia Episcop , Gerundens nimirum, isque circa aritium ex minanda, ille loe Gulielmus ea tempe-v ccccxxxiii. ad eam cathedram vocatu, , ab linte composuit librum De modo 'neratis Aymerico Narbonensi Archiepiscopo consecratus sit Conci0 celebrandi, in quo non omisit comme-..
gui non polle, donec mundi deflagratio con
sequatur. 3c pacatum regnum caritas obtianeat : Nec in diebus matis regnare desinet cupiaditas, donec nito mundi termino pacatum regnum accipiat caritas. Semper abundabit palea,
XI V. Sub Clemente deinde quinto via .vebat magnus ille Iurisconsultus Gulielmus Durandus Episcopus Mimatenss, auctor libri qui Speculum Iuris inscribitur, unde Spericulatoris nomen indeptus est. Huic ergo clim a Clemente praeceptum fuisset ut in ali-