장음표시 사용
371쪽
tifice receperunt , iudicandos non esse ab primae ct se sedis senat Romani Helesiis Episcopis provincialibus absque auctoritare Pomi ci pro sic parvo pendamus ut contraversedis apostolicae, quemadmodum a Le e sin O jurgia tam se oris quam etiam ori
Papa decretum est. Axioma illud non re- rioris ordinii, qua Nicaeni ct ceteri reorumceptum erat absolute in Gallia, ut adnota- Conciliorum canone1 ct Innocent, atque aliorum tum est superius, quum relata sunt exempla sncta Roman sedis Ponti cum decrera in I, Metropolitanorum dejectorum. Verunta- nodis provincialibus a Metropolitanis oricipionimen certum est potuisse Papam , si ita existi. reminari, ad vestram se am auctoritatem camaret, sibi reservare judicium Metropolita- rigandam ducamus. II. At si forte de Ebisc. nomin, ut supra vidimus factitarum a Cele- pis causa nata fuerit unde certa se expr/ssa instino, Leone , & Hilaro. At Hincinarus, ut scris retulis non habeamus iudicia, o ob id satis Pontifici faceret , dc ut sibi, qui Metro' in pro inciali vel in compromisciali nequeo politanus erat Remensis, patrocinaretur, re- examine de iri , ad divinum oraculum.id gulam illam invehere conatus est. es, apostolicam serim, nobis inde est recu ren-VII. Interdum autem Episcopis, con- dum. IV. Si etiam de maroribus caussis a proatemplatione meritorum, Pallium a sede apo- vinciali Episcopo ad electorum judicium noustolica tribuebatur, tametsi illi non essent fuerit provocam , III. O in aliqua cauia idem
Metropolitani. Hi vero contendebant sibi Episium fuerit Iudicatus, id est, a stradu si quoque competere privilegium exemptionis in mprovinciali snodo dejectus. O pulai Ga jurisdictione synodorim ut patet ex Theo- bonam causim habere, O appellaverit qui δε-dulso Aurelianensi Episcopo , qui sub Ludo- DIIus est, ct confugerit ad Di pum Romana
vico Pio depositus fuit. Ait enim i Ecclesia, -- -- ad illim di sitionem sicundum Sotius illud opus Romani Praeselis extat, septimum Sardicensis Concilν capitulam renova Cujus ego accepι Pallia sncia manu. bitur examen. V. Nam de Metropolitano per sa-
Attamen si penitius introspiciamus privilegium quod una cum Pallio Hadrianus se cundus concessit Actardo Episcopo Nanne.
tensi anno octingentesimo sexagesimo Oct vo, facile deprehendemus illud coerceri ad casum appellationis vel recusationis, exemp-
tionem vero illam non derogare auctoritati pris landa. cras regulas consituto, qui ex antiqua conse
dine ab apostolica sede Pallium accipit ,sicut Leo Mnasusium, quod se Nicanum Concilium innuit , se ceteri Romana is Pontifices in de cretis suis ex sacris cancnibus monserunt, sedis Vsus Ponti cis etiam ante Iudiciam est sententia synodorum. Praeterea concedi Pallium nemini poterat absque consensu Regis de Episcoporum Galliae , ob exemptionem ilialam 1 surisdictione. Haec sunt Hadriani verba ad eundem Actardum Episcopum Nannetensem: Nullus Metropolitanorum antistitum mel ceteroram Episcoporum in controversia criminis, dem appellaveris apostolicam, vel ejus speciali expetiens audiri vel discuti fortassis examine, praesemat de te proferre, non noro 'amisso decreto, judicium ,sed apostolica sedis tantum re veris examinandus via judicand- --
VIII. Ceterum ex his Hadriani verbis petitur validissimum argumentum adprobandum constitutiones Gregorij quarti. & Leonis
. constitutum fuerat in gratiam omnium
Episcoporum, nimirum ut si sedem apostolicam appellaverint, eorum judicio supersedeatuc, nunc ab Hadriano tribuatur Actardo ut privilegium , contemplatione
t X. Magni autem momenti sunt verba Hincruari ex quibus quinque illae regulae col-ι,1 iis, at si h ' V 'ς6que hperae pretium fuerit ea
histi. e. it.' referre. I. Absit enim a nobis ut nitalemum X. Tanta autem erat Ecclesiae Gallicanae pervicalia quoad quartum caput harum regularum, ut cum ipsa juxta canones Africanos contenderet admittendam non esse
appellationem a sententia judicum electorum, videret tamen Nicolaum multum utagere ut Rothadus Romam adducereturqu5 Episcopi mitterent vicarios, queis coram causa retractaretur, ea erat, ut dixi,
Episcoporum Gallicanorum in hoc capite pervicalia, ut temperamentum quaesiverint quo utrorumque jura salva & illibata perma nerent. Hincinarus enim scribit justum esse ut Rothadus Romam proficiscatur, quandoquidem ita jubebat Summus Pontifex , cum aequum prorsus sit ut quilibet Episeo quarti receptas tum non fuisse in pus ab eo vocatus Romam accedat nisitum id quod triginta antE annis legitima excusatione praepediatur , 'tum aequum pariter esse ut Episcopi illuc mittant vicarios suos, clim id Summo Pontifici placeat. in quo satisfacit dignitati se dis apostolicae. Sed tamen eos limites praeserabit potestati suorum vicariorum, ut m ni festE appareat eum providere voluisse nequid detrimenti raperent jura canonica Ecclesiae Gallicanae. Neque enim eos mittit ut accusatores , aut ad convincendum Rothadum , sed ut repellant accusation s
372쪽
& Imperi j Lib. VII. Cap. X XIV. 3 63
impactas Episcopis Gallicanis, ac si debi- Pimi nitro corino rese a iudicibus lactu. Sed tam apostolicae fodi reverentiam contemne- OH mi , locum R re viderentur repudiata Episcopi illius ap- . -- L Vpellatione , tum etiam ut Nicol O suppi ς PMhaam ita, re βδε- m recepit. Sed ta-iei signiseent judicatum ab illis su sic RO' -ὸ, salti seisis die. si γι a , Iulis fati. volatur thadum , qui ad judicium electorum provo- mist maro , qui Dnoa, i Ad cium Oκt udis non fui caverat iuxta canones Africanos & decre- ea tum, seu R.is do humillire pisse H i mam abra sancti Gregorii. Haec sunt verba H in postolic. sede datam, seno um vero Ga an m lis mari in epistola ad Nicolaum: Cum eo, id est, Rothado, quia mota placet, cu a iis iis, ,- .ia, ramen desid
ritontati humiliter intimandum. X I. Demipila Hincinarus orat Nicolaum ut rationem habeat canonis Carthaginensis , qui vetat appellari a judicibus electis,
tametsi ij duodecim non essent; cum prae 'sertim in causa Rottiadi integer ex consensu partium fuerit judicum numerus, a qui' bus dein lata sententia est. Quod si ea sententia infringatur , pessumdari hoc unico
facinore auctoritatem Metropolitanorum,
funditus everti vigorem ecclesiasticae disciplinae & judicia synodorum in contemptum I. O M A M itaque profectus Rotha- A dus Episcopus Suessionensi, juxta praeceptum Nicolai, illic semestre integrum
commoratus est, adventum vicariorum Episcoporum expectans. Sed cum illi se perii eras excusassent,co praetextu, quod Italia undique obsepta esset armis hostium , significassentque praeterea impositam sibi non
fuisse curam accusandi Rothadum, Nicolaus congregato Romae Concilio anno DCCCL X v. Rothadum in eum statum restituit in , quo erat ante sententiam excommunicatio- abitur Petiam apud laicos. Vtcunque' se res ms re depositionis in illum latam. Tum Re- ..ica . . habeat, si post monitiones illas Papa ex spe- gem Carolum Calvum orat ut decreti huius ciali gratia , dc intuitu misericordiae , Ro- executionem protegat, Episcopumque illum thadum restituere velit, nolle se auctoritati restitui jubeat. Hinc imarum vero objuria ejus obsistere. malle enim se credere multa gans, depositionis poenam intentat si decreta Nicolao revelata esse quae aliis sunt abscon- ti hujus executionem impediat. Declarat lata dita& occulta.
Synopsis. men eam sibi mentem esse ut si quid Rotha do objicitur , accusatio institui de peragi possit apud apostolicam sedem II. Sed in primis consideranda est epistola Nicolai ad Episcopos Gallicanos , in qua rationem reddit eorum quae a se gesta
crant in causa Rothadi. Et tamen cum contemni de alteri turpe ac sordidum arbitrar tur , ac ulcisci vellet auctoritatem suam,
quam in eo violatam esse existimabat quὁd Episcopi dejecti appellationem admittere L Italiadis a Nicoliso Papa restismine' in int/
iam, serno Ium κωpe provincialem non posse depo- ere Episcopum , etiamsi apostolicam sedem non appel- verit, exlectantaque se mandata Decialia SMmmi Ponti sic f. III. C tιηd bat Ni iam iudicia Episcoporum
mer majores causas numerari. quod ne ibant sialli. Urget Nicol.im , interrogatque quanam tandem ca
D sei majores si judicia Et scoporum in eum censum
referenda non sunt.. IV. Non contradicit Nuoiam ballorum regula, Tom. II. .
non solum canonibus receptis & decesso, rum suorum praxi contrariam, sed etiam variis suimet constitutionibus in superioribus epistolis contentis. Itaque regula ab eo
sita, pompae nimirum plena, est haec, una provincialem non posse deponere Episcopum, etiamsi apostolicam sedem non appellaverit, expectandaque esse mani taspecialia summi Pontificis. Diserta in cam
373쪽
rem sunt verba ejus in ea quam diximus cpistola ad Episcopos Gallicanos i Eis sedem
apo golicam nu=atenus Vpesia et, contra tot tameno tanta vos derectasia esse re satura , se uis tum inconsultis nobis deponere nosio modo debuI sis. Id ipsum antea viva voce dixerat in Sermone quem habuit in concilio Romano, cuius haec sunt verba: a uanquam etsi nunquam provocasset, nunquam omnino praeter scientiam n gram deponi debuerit: qdita sacra saluta σ --neranda decreta Dis porrem causin , utpote maiora negotia, strae di mendas censeri mandarunt. Decreta autem unde jus suum repetit Nicolaus non alia sunt quam ea quae extant in collectione Isidori Mercatoris; quorum ipse veritatim propugnavit in epistola adversus Hincinarum , qui diXerat eas epistolas in codicem canonum non esse relatas. III. Addit autem Nicolaus majores camsas definiri non posse e censura sedis apostolica, ut ait sancius Leo , & judicia Episcopo.
rum inter majora negotia numerari. quod
Galli concedere nolebant. Sed dicitas, inquit, Iudicia usotorum non se majora negotia. Nihil autem aliud reponit quam eas hauddubie causas esse majores, quod Episcopi primum pradum obtineant in Ecclesia, eorumque audicia ad se eo majori de causa pertinere uod etiam causas Clericorum inferioris o in is, cum Iem v vel res exegerit, judicare potest, juxta auchoritatem Innocentij in epistola ad Victricium , quem laudat, cujusque nos genuinum seia sum aperuimus in capite dccimo tertio hujus libri. Quoniam vero Hincmarus scripserat ad Nicolaum causas Metropolitanorum judicari non poste inconsulta sede apostolica , ait Nicolaus nullum se discrimen quoad hoc constituere inter Metropolitanos ac reliquos Episcopos . Demum gravi interrogatione Gallicanos Episcopos urget N icolaus, quaeritque quaenam tandem sint majora negotia sedi apostolicae reservata si judicia Episcoporum in eum censum reserenda non sint. cui interrogationi jani fatis factum est in eodem capite x iii. hujus libri. I V. Quantum autem ad objectionem Gallorum, qui aiebant licitum non esse provocare a sententia judicum electorum , ei non contradi aperte Vsed oblique agens, pilendit locum ei esse non posse in causa Rotliadi illum enim non appellasse judices electos. Sane Rothadus nonnullis Episcopis scripserat, ut eorum opem imploraret, non certe in praesens , sed postquam Summus Pontifex praecepisset causim retractari inprovincia. Interim vero neque numerum judicum expresserat, neque declaraverat renuntiare se appellationi ad sedem apostoli cam , quo causam judicari sineret ab Episcopis electis. Contra, perstitit postea in appellatione, quando damnatus est a praetensis 3udicibus. Ait deinde Nicolaus eum, postquam sedem apostolicam appellaverat, non potuisse provocare ad auctoritatem Romana minorem &inferiorem. Vnde colligi potest haesuram illi fuisse aquai nisi appellatio ad sedem apostolicam antecessisset senten tiam judicum clectorum. Demum magnae animi perturbatione & indignatione comis motus regulam allegat a me psolatain superilis in para grapho secundo hujus capiti . V. Auctoritate itaque hujus judicij Rothadiis sedem sitiam recepit. At Eriscopi Gallicani non discesserunt a regulis suis; ut constat ex responsione Hin ara ad Episcopum Laudunensem, qui ci exprobraverat in irritum ab apostolica sede missam esse sententia in Rothadum latam. Ait enim Hinc- .marus judicium synodi, quod latum fuerat& in executionem missum juxty canones, ab apostolica sede non fuisse cassatum , sed Rothado humiliter poscenti veniam ab ea sede datam, multis pro eo rogantibus. Papam
vero flecti se passum esse, quod Legati Episcoporum , qui causas judicij lati secum adiis rebant, Romae se non sim si ni, prohibiti
nimirum fauces Alpium transire, synodum vero Gallicanam hoc sedis apostolicae decretum reverenter suscepisse, quemadmodum praescriptum est in antiquis regulis. atque ideo magis obtinere debuisse quod jam vita excessisset ille qui in loco dejecti ordinatus fuerat , & remoto obstaculo , satius fuisse pacem quam bellum amplecti , praesertim cum frater damnatus ad meliorem seu geni se jam recepisset. Haec compendio peruringere placuit , quae fusius extant apud Hincmarum in capite quinto opusculi L v. Capitulorum , in quo haec quoque verba ha bentur : Nesistim judicium pex regulas execuram sedes apostilica nona casiavit; sed Rothado, qui ad eam fecit confugium . humiliter poscenti quoniam
Legati nostri, qui causam Uus examinavimus, cum literis, sicut praecipiunt canones, prius non venerunt, clusas , id est, fauces δc transitus
Alpium , transire obibiti) solatir benignitatem
V I. Quod si mihi sententiam quoque
meam proterre liceat inter tantos viros, libere dicam quid mihi in mentem venerit.
Itaque existimo Gallicanos Episcopos Opti. mo iure contendisse appellari non posse ljudicibus electis, Nicolai vero desiderium rationi prorsus consentaneu in fuisse in hac facti specie. Nam postulatio judicum electoruin , quam isti contendebant factam fuisse a Rothado, non erat expressa, quan
374쪽
δ Imperi j Lib. VII. Cap. XXV. 36s
doquidem alium sensum recipere poterat. Praeterea appellatio ad sedem apostolicam, quae facta ante fuerat, cuique s3 nodus Gallicana concesserat , prohibebat quodammodo ne quid Episcopi definirent inconsul ta tede apostolica , praesertim cum reus in appellatione perstiterit quando sententia adversus illum pronuntiata est. VII. Attamen, ut dixi consito Gallorum prorsus favebat regula generalis , quae
conceptis verbis extat in canone Carthaginens, cujus auctoritas recepta erat in Cecidente. Quin S: Hadrianus ipsit in Epito
me canonum hunc quoque Carthaginensem descripsit : Ium ui a judieius coissensu paniam Aectis non appellii . Sane Ecclesia Gallieana insuperhabuit has ultimas Nicolai epistolas quς politiam canonicam in reg-'no receptam ex eo capite pessumdabant quod pronuntiarent nullum Episcopum polle deponi inconsulta sede apostolica. Ita. que peruitit eadem Ecclesia in observatione trium regularum supra adductarum in capitibus xxii. & x x iii. hujus libri: quas dein inviolatas praestitit Hadrianus secun dus anno octingentesmo septuagesimo primo, id est sexennio post epistolas Nicolai, adeo ut etiam causas definiri voluerit per jussiritim eleerirum. Graeci vero, in quorum collectione descripti sunt canones Carthaginenses , nequaquam ambigunt quin vetita prorsus sit appellatio a sententia iudicumclectorum , ut observant Zonaras . Balsa mo, & Matthaeus Blastares, qui ad confirmandam hanc decisionem laudant libros Baslicon. VIII. Adeo autem invaluerat apud Gallos haec opinio, appellari nimirum non posse a sententia iudicum electorum , ut etiam aevo divi Bernat di persuasum omni bus fuerit id non licere. Scribens enim sanactus ille vir ad Innocentium secundum Pa
pam de causa Abai lardi, qui ob quaedam
doctrinae capita in Concilio Senonensidam a. natus fuerat a judicibus electis, ait: Appesta. ii as et iris jadrisos. quod non lutamus tirere.
EouLA ἱ Nicolao Primo prolata,
- ni posse Episcopi tamen Gallicani cesserunt appel- gi poste absque auctoritate Summi Pontis-
lationi, remerentiae causa, ut ait idem Bernar A ri
dus in epistola sequenti. Pace tamen tanti viri dixerim , eo casu, quod ageretur de fide , debuisse causam illam per appellatio nem rei aut relationem judicum devolvi ad apostolicam sedem. Dissicultas enim haec ad majora negotia pertinebat.
I. GH tandem cerire Romanis coacti fusi fucis , retenta fuit in Romana sede : a qua Summi Pontifices non facile discedebant, nisi ea inciderent tempora ut acriter adve sum tendentibus concedere cogerentur Itaque universum orbem hujus novae opinionis jugo colla submittere coegerunt , magnis illis nominibus veterum Pontificum ac Martyrum munitae quae extant m titulis apocrypharum epistolarum ab Isidoro collecta rum , quarum auctoritati nemo contradicebat. Gallia quoque ipsa cedere tandem co. acta est sub initia tertiae Regum nostrorum
375쪽
stirpis in causa Amulphi Remensis Archie piscopii qui cum Metropolitanus esset, facilius patere potuit auctoritati Romanae. Sed antequam ultra progrediamur , obser- ndus heic est error Cardinalis Perroniit qui Arnulphum hunc Remensem Archiepiscopum confundit cum Arnulpho Epikopo
Aurelianens, eumque nominat Arnulphum Episcopum Aurelianensem,cum tamen certum sit Archiepiscopum illum causam di xisse ut reum, Episcopum vero Aurelianensem sedisse inter judices. II. Ex actis Synodi Remensis habita:
anno octingentesimo nonagesimo secundo
colligitur Arnulphum illum Luthari j Regis
filium fuisse ex concubina, Archiepiscopi im-que Remensem factum fuisse beneficio Hii onis Regis, cui praestiterat juramentum fi .elitatis. Et tamen violata fide data, portas urbis Remensis avunculo Carolo aperuerat, qui armis regnum repetebat ab Hugone. Eam ob rem Hugo synodum Remen siem convocavit : ad quam vocatus Arnu lyhus, proditionem sitam ac perjurium contemis
est coram duodecim Episcopis quos iudices& consevo suos esse postulavit, indignum se esse aiens episcopatu , eo 'ue spoliari petens. Verbis autem generalibus confessio nem suam repetiit in Concilio coram Re
ge & proceribus. Tum deponitur a synodo, quae pro eo vitam & membra a Rege impe
III. Quaesitum est in synodo an competens illa epet ad judicandam hanc causam absque auctoritate Summi Pontificis. Ad probandam necessitatem auctoritatis Romanae adductae sunt supposititiae epistolae Iulij, Damasi, & aliorum Pontiscum. At parte ex alia, duo quaedam dicta sunt. Priamum , Regem ante hos undecim menses epistolam scripsisse ad Ioannem XV. Papam , qua ad eum deserebat querelam suam adversus Arnulphum , petebatque formam judici . in quam ctiam eententiam scripserant Episcopi Rea enses. sed Ioannem nihil hactenus respondisse. necessitate itaque adactum Regem ad congregandam synodum : quae optimo iure poterat cognoscere de accusatione ista , postquam adeo
manifestum erat Pontificem nolle cogni tionem habere. ita quippe sancitum in ca nonibus , qui totam harum rerum auctoritatem tribuunt synodis provincialibus. Laudantur autem in eam rem canones Africani , itemque Antiocheni, Nicaeni, &nonnulla loca ex epistolis beati Gregorij, tum etiam exempla AEgi dij & Ebbonis Re mensium Archiepiscoporum , & interpretatio quam Hincinarus adhibuerat cano nibus de decretis quae in hac materia alle,
IV. Igitur constituta Concilij potestate,
probatur auctoritate Conciliorum Toletanorum proditionem in Principem crimen esse quod depositionis poena plecti debet. Cetersim quod spectat ad confessionem Amulphi, adnotandum est in antecessum, ut res ista melius intelligatur , receptam tum temporis non fuisse voluntariam cessi nem episcopatus sine caussa legitima, veluti gravis infirmitatis, aut criminis capitalis quod depositione puniri mos esset. Quoad
crimina vero, necessarium erat ea probari magno testium numero fide dignorum , aut ut ea reus fateretur. Sed valida non erat
confessio nisi secundum praescriptas in jure
formulas fieret: quam tamen cautione quadam adhibita fieri necesse erat, si forte crimen capitale esset. Constituerat Leo sum. cere poenitentibus consessionem criminum solis Plemyteris factam, neque necessariunt esse ut ea scripto proderent. Videbat enim quod nisi ea necellitate exsolverentur, eo rum inimici possent eis creare vitae periculum. Eo exemplo Episicopi accusati admittebantur ad consessionem suorum criminum; quam singillatim faciebant, nihil cir- cum stantium omittentes & id quidem non coram universa synodo, sed apiici Episcopos electos, qui ad secretum erant adstricti tanquam consetares poenitentis. Hunc autem. agendi modum ad dignitatem suam vertebat synodus, ad vitandam scilicet appellationem accusati, quod juxta canones Africanos damnato non liceat ab electis judicibus provocare. Episcopi vero a reo electi, ab eo assumebantur tanquam judices , qui judiciariam ejus confessionem excipiebant, quae fundamentum erat sententiae damnatationis. Confessio porro illa in aversione scribebatur in actis cessionis episcopatus quae accusatus scripto dabat. Confessores verb, id est , judices electi, pronuntiabant crimen illud, quod accusatus fuerat confestiis, poenam depositionis mereri.
V. Exemplo sit depositio Ebbonis Archie
piscopi Remensis: qui cum anno Dcccxxxv. in synodo apud Theodonis - villam accusatus fuisset a Ludovico Pio Imperatore , tres Episcopos elegit qui judices essent suorum peccatorum , coram quibus omnia consessias, remedium potnitentiae ab eis petiit, ut 1 functione episcopali, cujus se indignum esse agnoscebat , recedere Secandum canonic- i iitutionem elegit sibi ,
torum ouorum , quo canones electos Vpesiam ς
de quibus scriptum esin Concilio Africam c. o.
376쪽
ui ab electis judicibus provocari non liceat. Tum loco ejus. Intercessit Arnulphus Episcopus
tres rursum Episcopos confessionis suae te- Aurelianensis, vetus antistes, dicens confesistes postulavit quam scripto dc viva voce sonem nemini singillatim fieri posse nisi per aversionem confirmavit, dicens se indig- Presbyteris, satisque esse si reus crimen suum
num esse episcopatu ob sua crimina. Post Verbis generalibus publice confiteatur. infi- ouae damnatus fuit ab Episcopis , dicentibus delitatis enim confessionem in aversione fa- per ordinem omnibus . Secundum tuam con sis ctam sufficere ad depositionem. Im), inquissionem cessa a minisseno; ut adnotavit Hinc- pater Amμ'hus , non eruis hodie pares sacer marus in posteriori opere adversiis Gothcs- dotibus, quibus solis pura debetur confessio. Vno calcum cap. xxxvi. Ceterlim praeter judi- Verbo, decernitur Arnulphi depositio. Quyces electos ad confessionem criminum, alij facto, se in terram ille in modum crucis pro ovouue eligi poterant ad ea convincenda, sternens coram Regibus , eis cum lacrymis aut pro iudicandis quaestionibus canonicis, & singultibus supplicat ut veniam sibi tricum appellabatur a Metropolitanos quem- buere Velint. Arctiepiscopus vero Bituri admodum usurpatum est ab Hincmaro in censis Vitam & membra pro Arnulpho no Concilio Suessionensi anno octingentesimo mine totius synodi petit a Regibus. quod ab sexagesimo tertio . . eorum pietate concessum est.
VI His positis videmus in actis Arnul- IX. Arnulphus subscripsit actis suae ces ohum ouatuor Episcopos seu confessores sonis, secundum formulam ab Ebbone prae elestisse de una cum iis secessisse in cryptae ρ- decessore suo relictam , cujus heic verba de
cretiorem partem. Facta autem ab eo Consen cribam, ut appareat discrimen quod inter' sone proditionis, confessores evocant alios cedit inter resignationes episcopatuum quae
Eoiscopos eisque annuntiant Amulphum nunc fiunt absque causa, & cas quae aetate eum Dor,mis es gemitu sua crimina sub nomi- illa fiebant ob crimen. Ego Amulos Domne confessionis declarasse , seque a sacerdotali Gm Remorum Archiepiscopus, recognoscens βου- fficio duo hactenus indigne usus fuerat, rem gilitatem meam se pondera peccatorum meorum, Ieri oeste Tum eum omnes Episcopi hor- estes confessores meos Signinum Archiepisco tantur sub poena anathematis, ne quid ad- pMm & alios duodecim , quos nominat j cm- versus veritatem fateatur. Nihilominus ille situi mihi judices delutirum meorum s O pu in consessione sua perstitit. Praeterea ab eo ram usis confessionem dedi, quaerens remedium nostulant ut Abbates & Clericos, qui in sy- parnitendi O salutcm ammae meae , ut recede nodo aderant, evocari sinat, testes futuros rem ab osticis O m Iuno ponti cali, quo me' eius confessionis , ea tamen cautione , ut ju- recognosco esse indignum , O alienum me redarejurando aut anathemate injecto adigendi' dens tro reatibus meis , in quibus peccasse me
antea sint ad sponsionem silentiq. quod im- secreto ipsis confessus sum, O de quibus publi-
petratum est. His actis , synodus existimat ce arguebar eo scilicet mois , ut illi Ant testes deponi deinceps Arnulfum posse , quo- aia, succedendi ct consecrandi in loco mea, qtiiniam neque Papam appellaverat ante ele- digne praeesse O prodesse post Ecclesiae cisi his ctionem judicum, quod tamen potuerat, ctenus inὰignus praefui. Et ut inde ultra nullam neque postquam ij plecti suerant. Quo sene repetitionem aut interpellationem auctoritate cata casu reiicienda prorslis fuisset ejus appella- nonica facere valeam, manu propria mea fib-tio.cum non liceat appellare a judicibus scribens mali. electis. X. At depositio illa Arnulphi, ac Ger VII. Adfertur exemplum Potam ij Ar- berti successoris ejus ordinatio , offendit chiepiscopi Bracarensis in Concilio Tolet Ioannem XV. Papam qui Episcopos hu-no decimo depositi postquam impudicitiam jus rei auctores suspendit divinis . Gerbe
suam scripto consessus fuerat,itemque exem- tus Senonensi Archiepiscopo Seguino scrip-plum Ebdonis , qui crimen suum confessus sit obsequendum non esse huic suspensioni, est Episcopis quos sibi consessores elegerat. quod adversiis canones decreta esset. Hugo Vnde colIixit synodus Remensis canonich vero Rex Ioannem Pontificem orat ut ea doricini Remulohum posse. & alium in loco approbet quae apud Remensem urbem acta ejus ordinari. fuerant, vel si id non velit, saltem Gratia- VIII. Reges Hugo & Robertus ejus nopolim usque accedat, ut de hoc negotio filius ad synodum veniunt cum primoribus pa- tractare cum Rege possit viva voce , aut inlatis. Arnulphus introducitur, & publice Galliam veniat, ubi honor ci multus habe- profitetur violatam a se fuisse fidem Regi bitur: Tum addit: Hoc ex integro assecta di debitam. Tum Comes Brochardus postulat cimus; ut intestigatis o cognoscatis nos se n ut is expresse fateatur proditionem, ut alius stros vestra noste declinare judicia.
dein Episcopus canonice ordinari possit in X I. Tandem Pontifex Leonem Lega-
377쪽
Arrena et AI vim lux. s. c. 43.
tum in Galliam mist, qui una cum Siguino Arehiepiscopo Senonens Concilium anno
D ccccxcv. congregavit in urbe Remensi. cujus Concilia decreto Arnulphus sedisiae restitutus est , eam ob causam solum, quod deponi non potuerit absque consensu E: auctoritate sedis apostolicae. Hanc enim fuisse causam ejus restitutionis docent epi. stolae Gelberti, qui in epistola ad Siguinum ait: Zψαι modo ergo xsstri imali dicans quia in Aratius d0 trisne Remisi Epi vi jussiciam exape Iandam fuit Z Item in episto Ia ad Vult de rodum Episcopum Argentoratensem : Aiuniculamniatores no ri summum scerdotem Ar I sem a se a surdote Romano delaus ianitimae, ossicari.
ctionem ac dein testitutionem, cilm res sit valde intricata. visum est heic aliquot observationibus esse explicandam . non quidem in universum , sed tantum in eo capite quod respicit auctoritatem spiscopi Romani. sine qua non potuisse illum judicari adnotavit illustrissimus Archiepiscopus. Huius controversiae mentionem non semel sacit Gelbet tus in epistola ad uvii ter um ; in qua primo disputat de auctoritate Conciliorum nationalium de provin cialium , testimoniis ex antiquitate petitis ; deind ostendit praeteritam non fuisse auctoritatem Roma
ni Potiti scis ; sed quia ipse interpellatui nihil tenponderat, post octodecim menses institutum sui si se iudicium . de Areulphum sitisse depositum se
eundilm canones de servato iuris ordine. Haee sunt praecipua capita epistolae ad Vullderodum. Sed op is pretium est referte loca illa ex ea epistola iii quibuq Cerberius commemorat querelam Romani Ponti scis. Ah Romana Pontifici injuriam factam mitri iotim, inquit . qMasi sine ejus atillaritateor 'a suis j,ribus resemptis depava non δε Me- , . Et insta : Et t4 2 es, Aseu hum intenuia,
seditiones, traditiones, flagitia , captimitates, βο---que direptiones ex uentem. suorum Regum interitus molientem, patriam hoosas proa ntem, δι- mira humaηύθue iura contemnentem . nec commu Hone vi se pravari , nee 's Uare Principis alia
multa testimonia ex antiquitate se concludit hanc argumentationem : Seu κ/que Primai. R. masto iniuriam inatam . eum per octod cim menses IiterisO Igatis eammonitus res' κάere noluerit. Non emm .iui flantium ast de mulatio m l nata eo sulio iam e sistitis pris Malear luitu . Item insia tas M'arum ψ, tir arbitror , natiam Romano Pom
II. Idem Cerbertus postea factus Pontifex Romanus , Arnu phum sedi Remens sua auctoritate testituens . primo eum: legitime depositum fuisse
innuit , sed tamen eum Romanae pietatis retinere reparat , quia abdicatio eius allentu Romano ca merat. placet autem reset te integram epistolam. prout edata est a clarissimo viro Andrea Duchemio. Sie autem habet.
siluesset Episcopus seivim servorum Dei gilecto in Cluillo filio A inulta sanctae Remensis Ee esae Archiepiscopo. Apostolici culminis est non solum peccantibus consulete, velum etiam lapsos eligete, de propriis privatos gradibus reparatae dignitatis in lignibus in otmare : ut de Petro solvendi libera stpotestas . de Romanae gloriar ubique fulgeat digni ras. Quapropter tibi Arnulso Remens Archiepiscopo quibusdam excessibus pontis cali honore privato subvenite dignum duximus i ut quia tua abdicatio Romano assensu caruit, Romanae pietatis munere credatis posse teparati. Est enim Petro ea sum ma facultas, ad quam nulla mortalium aequiparari valeat felicitas. Concedimus ergo per hujus privilegii nostri statuta . tibi baculo de anulo redditis, archiepiscopali ossicio Dingi de omnibus insignibus. quaecunque ad sanctae metropolim Remens, scele sia peltinent, solito mole per t. pallio solemni talibus statutis utaris. benedictionem Regum pran eorum de tibi subjectorum Episcoporum obtineas. de omne magisterium quod tui antecessores habuis se .is sum nostra auctoritate apostolica geras. Prae ei pimus etiam ut nullus mortalium in synodo, aut in quacunque parte, abdicationis tuae crimen tibi quoque modo opponere praesumat, vel hae occaso ne in improperis eontra te verba exardescat a sed nostra te utique auctoritas muniat, etiamsi conscien tiae reatus accurrat. Confirmamus insuper tibi de concedimus archiepiscopatum Remensem in inte-gtum , cum omnibus episcopalibus tibi subjecti, scii cum omnibus monasteriis, plebibus . titulis. de capellis , atque cortibus, castellis, villis. ea salibus, de cum omnibus rebus ad Ecdesam Remensem perti, ibim, salvo de inviolabili testamento beati Re migii Francorum A postoli. Statuentes apostoli cen suia, sub divini iudieij obtestatione Ze anathematis interdictione, ut nulli unquam nostrorum succcetatum Pontificum vel aliae quaelibet magnae parvae'-que pet sonae hoc nostram privilegium instingere ii crat. Si quis vero, quod absit . hoc Romanum d
ei etiam violare tentaverit. anathema sit.
III. Ex hac Sil .estri epistola colliti potest nonpleti h testitiitum fuisse Areui rhum in s)nodo quam iii Restensi urbe habuit Leo Romanus Abbas. Quod
etiam colligitur ex Avmorno in vita Abbonis Floriacensis cap. xi. de xl l . ubi scriptum est Regem ito muri misisse Romam ad C te otium quintum Ioannis successorem, quia oris fisi Remorum Aria lauis/ροι ab iue iusta audientia feri Dis pri tus,e odiaque fuerat maηcipatus. Addit deinde Aymoinus e Retrefias itaque ianoras in Abs, ad R/gem , a quom fuι fuerat, cuncta pro qu lui krat perfecta nuntiat. -rnufum R --sim eis ala exemptam pontisicarui rei tuiι, τὰ Atim alia a Do miΜo Papa ἀνιctum reddi a. IV. Puto Roberrem suscepisse tum causam Ar nuis tuendam , ut Romanum Pontificem, cui ea eausa valde cordi erat. sibi saventem ae propitium habere posset pro confirmatione mari imonii sui clim Beria. Hane conjecturam adjuvat epistola eo x. Ceiberti, quae data est ad Adelaidθm Reginam: in qua agens de restitutione Armuls. his omnino verbis utitute L o Romantia Asbas ut aps satur obtinuit,
378쪽
δt Imper ij Lib. VII Cap. XXVI. 369
o v t u edi Legatum sua aut ritis eos δεκlex iam dep. Da risit, ab confirmavd m senioris mei Avis Roboranomum coxiet tim. Postea veto tam videret Robet tus rationem sui habitam non fuisse a Gregorio, qui in ConcilioRomae celebrato anno uc CcCxcvli I. incestas nuptias publice & cum anathemate damna
vetat, hauddubie injuriam suam ultus est in persona Arnuis, eum tuisus pellens sede sua. Itaque opus habuit nova restitutione . quam illi concessit Gelbertus tum Pontifex Romanus. Alioqui inutilis illa ruisset,
si jam inde a Gregorij temporibus Arnulsus in sede
sua libete lesedisset. V. Robertum in Concilio illo Romano ob nuptias illas excommunicatum fuisse sidem saciunt canones eiusdem synodi nupet editi a datissimo vito Domno Luca Dachetio in tomo nono spicilesii. Hae sunt verba canonis primi & secundi : Vι Rex Rob.ritis
e faunineam suam Eertam . quam contra leges iis xxorem dux t. deratin uat, ct jeptem annorum ρα-xirentiam agat secundum praefixos ecci asticos granis cme posse. Legam tamen suis imporibar xecus-
V. Iaterdum Frisinis fisii mis delegabat coram
, , ividuatum est. Eu od si κοκ fecerit, anathema suos causam juaιcara praeciperet.
νeh/mbaldum Ttironensem An hiepiscopum , ratis ories, eonsecratorem , cum ommbus Episcopis qui cons enses interfuerunt ιιs incestis nuptias Regis ct Beria e sadiumea sua, a sacrosiancta communιο- n. sisse adimus, donec ad hanc DAIam sim ato fisi eam veniant satisfacere. Non tepugnavere illi. Immo Romam ea de causa profecti sunt i ut testatut Leo nonus in epistola ad Hentieum Regem Franco- rorem. Inκoeentim III. pro ni avit ausiam PomVI I. Sectindam tamen jus iuua neeessarium nones At δεηοdui prosine alis congν getur ex st e ala deis tigat one Samma Ponti cis a tametsi eam n/c si Mi -ιmponere videatin epistola Iuli a qua explicatur GAAEaoνιtate generari. Irabatur ex Hocmara , ct ex Gugaiora Decreti. V III I dri Deretialium xihil immutarum quoad
I. C OLENNE illud praejudicium , quo
rescinditur judicium factum adversus Episcopum , tametsi is non appellasset
synodo Gallicana absque interventu auctoritatis Rin apostolicam sedem, ob eam solatia causam
misi pontificis , istum veto illam Gallicanorum spis depositio decerni non potuerit absque eoportim audentiam aegrε tulisse , millum dςi0 ς Lς' ictoridis sedis apostolicae , praejudicium in tuam illud omni no firmat possessionem
se Atmilphum, sed nihilo minos in custodia tentum Summorum Pontilicum , quamvis novum donee Abbo rediit ex urbe Roma, nondum tamen illud jus niteretur tantum decretis apocry-
plenam filisse restitutionem Arnulfi , quae tunc citra phis & supposititiis
r. rum. Pater tinus Robertus, inquit, laude O GUMLin Episcoporum reo tuι Terram matrem Odonis Commi sibi duxit uxorem. Ob quam rem , quoniam sibi ero earnis a tiara coniuncta , ab anteces renostro cum Episcopis qu/ piacito interfuerunt excomis munieati, post sedem apostoticam venientes, cum Drii factione sumpta poenitentia redierunt adpropria.
Vide Praefationem tomi noni Spicilegii. VI. Itaque, ut ad causam Arnulphi redeamus. se eonstituere possiamus, depositum illum fuisse in controversiam obtinuit postquam Grebertus in sede Romana collocatus sint.
': ... Ti sentemi: aviae consultis Romani Ponti Dis,
Romanum posse Episeopor inporre τει conciliare, μη nitas statutam, se quaeritis, potestis inve-
II. Ex eo tempore Romani Pontifices jus illud non explicant verbis ambiguis, sed apertis, ac si sedi eorum quae ctum esset jure divino. Colligi id potest ex epistola quarta Leonis IX. quae data est ad Petrum de Ioannem Episcopos Africanos: in qua Epiccopo Carthaginensi auctoritatem tribuit in reliquos Episcopos Africanos, qui tum, id est , ad annum' millesinum quinquagesimum tertium , ad quinarium numerum redacti erant. Sed hoc vos non lateat , inquit,
non debere praeter sententiam Romani Pontificis universis Concilium celebrari . aut ossicopos damnari, vel deponi. 'uia et silicet vobis ali-
379쪽
nire 'si licet quia omnium Ecclesiarum majores
se disseisiores causa peruenitam O principalem beati Petri sedem a Dccessoribus ejus dif
finitis a seni 3 utpote cui diruinitus dicitur, Confirma fratres tuos , ct, Tisi dabo claves re
III. Itaque quoties dein actum est de dejiciendo Episcopo, tametsi Gallus esset, Episcopi accusati Romam vocati sunt , &eorum depositio peracta in synodo Romana. Intercium tamen Summi Pontifices Legatos a latere miserunt in provincias , qui congregata synodo primam cauta cognitionem instituebant cum Episcopis provinciae. Illustre hujus rei exemplum extat in causa
cujusdam Episcopi simoniaci & quinque aliorum Episcoporum, qui ab Hildebrando Victoris Papae Legato depositi sunt in Concilio Lugdunensi anno millesimo quinquagesimo quinto, ut adnotat Petrus Damiani in epistola nona ad Nicolaum Papania AVictore Papa , inquit , Apocrisiarius in Gallias
desinatus id est, Hildebrandus ) snodum
congregavit s in qua virilicet sex isopos di- mersis criminibus involutos ex apostolicae sis auctoritate deposuit. Stigandi autem Archie piscopi Cantuariensis itemque alterius cujusdam Episcopi Anglicani depositio peracta est in Concilio apud V vintoniam in Anglia
celebrato anno M L X X. cui interfuerunt tres
Legati sedis apostolicae. In quo ConciID Migandus Doroberniae Archiepivscopus degradatur, ut ait Rogerius de Hoveden. I V. Sed neque major neque illustrior auctoritas proferri potest ad probandam propositionem nostram quam ea quae extat in decantatis illis articulis Gregorij V II. editis anno millesimo septuagesimo quarto, qui vulgo Duratus Papa vocantur , in quibus continentur vetera de nova privilegia sedis apostolicae. Extant autem numero
xxvii. in regesto illius Pontificis post epistolam quinquagesimam quintam libri se Cundi. In tertio sic habetur 1 Ii sed ille seruipsi deponere Episcopos vel reconciliare In quarto autem: a uod Legatus ejus omnibus Episcopis praesit in Concilio, etiam inferioris gradus, g admersus eos sententiam depositionis possit δε- re. Attamen Gregorius Legatis suis imponebat necessitatem mittendi ad sedem apostolicam relationem rerum gestarum , quam Legati confirmabant scriptis privatim lite iis , quemadmodum usurpatum est in causa vita:s Carnotensis, quem Hugo Episco-' pus Diensis Gregorij Legatus deposuit , &m dejectione Maria isis Archiepi icopi Re
mensis. In casu vero appellationis, conque'stionem depositorum admittebat, ut constat
ex variis locis ejusdem regesti, in primis au-
rem quoad depositionem Archiepiscopi Auscitani & Episcopi Bigorritani, quae anno millesimo septuagesimo tertio decreta fue
rat a Giraldo Episcopo Ostienti Gregorij
septimi Legato. Adonissa autem appellatione depositorum , causam interdum integram remittebat ad Legatos , ut eam rursum in plenario Concilio judicarent. cujus moris exemplum datum est in causa Lamber.
ti Episcopi Morinensis, quae remissa est ad Hugonem Lugdunens in Archiepiscopum, M. ' Gregorij Legatum. V. At Gregorius non mittebat semper Legatos ad judicandas causas Episcoporum; sed sollicitudinem eam quandoque delegabat Episcopis qui circa morabantur. Acta men auctoritatem suam retinebat in rescrip to delegationis , cujus formula valde distia notatu est. Rainerius Aurelianensis Episcopus ante legitimae aetatis annos ad episcop, tum promotus fuisse dicebatur absque et chione cleri δc populi, tum archidiaconatus de abbatias vendidille arguebatur , cumque Romam ad dicendam causam vocatus suis siet , neque illuc accesserat, neque miserat excusationem. Contumaciam illam excommunicatione quidem ultus est Pontifex , sed Ra inerius, spreta excommunicatione, perstitit exercere functiones muneris episcopalis. Et accusationi examinandae Gregorius anno millesimo septuagesimo septimo delegat Archiepiscopos Senonensem ac Biturigensem eorumque suffraganeos, coram quibus innocentem se esse probare poterit reus. Si vero constiterit vera esse crimina, tum eum Pontifex in antecessum deponit auctoritate hujus rescripti , quod publicari & in executionem mitri ab Episcopis jubet , a quibus etiam alium in loco depositi ordina
ri mandat. Tanta autem retinendae auctoritatis suae cupidine flagrabat ut maluerit sen tentiam conditionalem ferre contra praencripta legum quam pati ut depositio decerneretur a Metropolitanis , quibus nihilominus tribuit supremam in causa ista judicanda auctoritatem & purgationem sententiae
suae. Autroritate apostolica vobii praecipim*s, in ci mi. m. llius. quit, ut ad examinationem actuum forum, in locum quem magis aptum probaveritis , conveniatas , ad quem prius literis vesias eum convocetis s ibsque de supradictis vobis restondeat, s s poteii , se innocentem reddai. luod si for-ιὸ in contumacia sua permanens , infra quadraginta dies admonitionis venire contempserit, aut
veniens de omnitus supradictis canonice se non expurgaveris, judicio sencti Spiritus es aucto ritate apostolica sententiam damnationis O de positionis , sine omni spe rewtutionis, in eum promulgamus s quam vos, sicut decet , s cm
380쪽
Interpretatio illa decretorum quae signites , per aures cim antis populi disson ite,
O Sansnem ipsim , de quo vos mihi Fri sit, Di beati Petri consilium O nostrum expetiis, in Deo illi,s deris ii scandum Deum subrogate.
V I. Compilatores decretorum, Ivo nimirum , & Gratianus, non omiserunt in suis collectionibus excerpta ex epistolis veterum Pontificum Romanorum quae extant in collectione Ilidori. Eas enim canonicas esse declaraverat Nicolaus primus , ac propterea jus illud jam introductum crat & in usum revocatum ea tempestate quoad judicia canonica Episcoporum. Vivebat Ivo anno millesimo nonagesimo. Is autem frequenter
utitur decretis Lephyrini , Fabiani, si ii, Stephani, Felicis , re aliorum. Gratianus
vero Decretum suum adornavit circa an num millesimum centesimuin quadragesimum , quod in auctoritatem dein receptum
est , & primam partem facit operis quod
vulgo Ius Canonicum appellatur. Is ergo adducit etiam decreta Zephyrini, Sixti, Da. mas, Eleutheri . Iulii, & Leonis. Locorum autem ex iis a Gratiano adductorum summa haec est , posse Episcopum accusari apud Metropolitanum & Episcopos comprovinciales , qui litis instructionem peragere ponsunt usque ad sententiam definitivam, reumque suspendere& excommunicare possunt, sed tamen depositionem decernere non ponsunt absque auctoritate sedis apollo licae. Licere interim Episcopis appellare a synodo provinciae ad apostolicam sedem. in Papae
vero arbitrio positum ut aut ipse cognitio-
,em sit scipiat, aut per vicarios suos causam judicari praecipiat i ciui σπι per se , -t per
Vicarios suos . retractare ne otium procuret ut ait Papa Sixtus in c. Accusarus.
VII. Secundum autem jus illud neces sarium non est ut synodus provincialis, quae examinare debet acculationem in Epis copum , congregetur ex speciali delegatio ne Summi Pontificis , tametsi eam necessi talem imponere videatur epistola Iuli j.
Nullus uisopus , inquit, nis integitima θ-
do ct sis tempore auctoritate apostolica con
ficare videntur necessariam esse si ecialein Summi Pontificis delegationem ad congregandam synodum provincialem pro examinanda accusatione adversus Episcopum instituta , prodita est ab Hincmaro ante hos septingentos annos in capite vigesimo opusculi L v. Capitulorum. In eisdem epi-
solis Alpium eis, inquit, non debere vel posse convocaris natam sine jussione vel conse .
Romani Pontisis. Addit , canones tamen Nicaenos , Chalcedonenses & Antioch nos , itemque Romanos Pontifices Innocentium, Leonem, & Gelasium, docere synodos congregari. posse absque auctoritate sedis apostolicae. Tum ait: Non igitur ab que sedis aristolica auctoritate Metropolitani . Episcopi ct Primates provinciarum sapias con
Hanc interpretationem in scholas nostras invertit etiam Glossator Decreti, qui locum illum Iuli j cepit de auctoritate gen rati sedis apostolicae. Nam in verbo auctoritate addit generali. Et statim : Audiri enim ρο-
tea causa Episcopi; sed non potes terminari essectati mandato a Diui sedis s litat absistpossit. Tamen hoc non credo. id est, Non credi psynodum provinciae posse congresari abs. que speciali mandato sedis apostolicae. Sed haec ultima clausula , Nota est Bernardi Glossiatoris, qui dissentit a Ioanne , & ipso Glossatore, quoad auctoritatem synodi in impertienda absolutione. Ignotum quippe non fuit Glossatoribus illis ivisse illud tempus clim causae Episcoporum non referren tur ad apostolicam sedem. quod collegeiarant , tum ex canone Antiocheno , tum
etiam ex quadam Nicolai epistola, quae extant in Decreto Gratiani. VIII. Libri vero Decretalium nihil prorsus immutarunt quoad ordinem judi ciorum adversiis Episcopos faciendorum, nec quoad eorum depositionem. Solum it lud emersit effatum Innocentij III. Papae , quem audacem Iurisperitum vocat Natthaeus Parisius i qui depositiones, cenvocata seper quibusam criminarionibus pulsa- . sones, & transsationes Episcoporum ad
ius audiatur. Nam auctoritas illa alia non
est quam auctoritas seneralis apostolicae sedis , quae & synodos haberi praecepit , recarum auctoritatem confirmavit. Trahi au tem non potest ad delegationem specialem quae necessaria sit ad hoc ut Concilium provinciale cognoscere possit de accusatio. ne adversus Episcopum instituta ι cum ea auctoritas synodo provinciali competat ex jure communi, etiam juxta ipsa Sixti, Damas, & Eleutheri decreta, quae t Gratiano referuntur 3. q. 6. Tom. II. lum Pontificem Romanum jure divino pertinere pronuntiavit. Adeo enim metuebat nes 3nodi provinciales sua jura repeterent, ut subsidium audaciae a metu petens inauditam ante hoc seculum & a veterum morubus alienam sententiam protulerit; cui praeterea stabiliendae multum operae posuit, argumento utens a posteris prorsus abjecto. Ait enim res spirituales facilius institui quam dissolvi, cum tamen humanae facilius dilabantur quam aedificari aut formari possint. unde patet vinculum spirituale carnali sor-