장음표시 사용
351쪽
cimus jubeat Episcopum judicari a duodecim
Episcopis. Et in canone duodecimo colle ctionis Africanae scriptum est Episcopum Naurentium , clim se de objecὶ is peccatis purgare vellet , septem iudices postulasse, quos nominavit, dc in his Xantippum Pri matem ,& Augustinum Episcopum Hipponensem. Sanctam Concilium concessu iudicet Isculat .s. Reliquos autem uices ad complen
dum numelum necessarios , eligentibus V si se morius a novi Germania, id est, accusatoribus, ex Xantinas curabit decernere. Xantippus erat Primas, & decimum tertium judicem constituebat. Vnde occasionem sumpsit Lucas Patriarcha CP. mittendi in irritum depositionem cujusdam Episcopii Metropolitano Cyprio decretam , quod eam peregisset cum undecim tant sim Episcopis, ipse veto , qui Primas erat , duodecimi locum impleret , clim juxta canones idem
v amoto M.t . praesidere duodecim omnino Episcopis debuist et , ut refert Balsamo. Attamen si partes communi consensu minorem judicum numerum elegissent , declaravit canon decimus quintus Africanus vel minorem illum numerum sussicere.
V. Quod si quis quaerat utrum a sententia judicum electorum provocare liceret ad Summum Pontificem , huic respondeo non sollim causas Presbyterorum , sed etiam Episcoporum , ita iis provinciis finiendassiuste ut appellari ad transmarina judicia licitum non esse existimarent Afri , quemadmodum supra ostendimus. Hinc factum ut cum illi mentem suam apertius explicare vellent, nondum enim satis explicatam rebantur in epistola Concilii Africani ad Celestinum , tametsi noli admodum obscure scripsissent ὶ clina canonum suorum collectionem adornarent, clausulam addiderunt cxnoni x x ii. Concilij Mileuitani, quae vetat ne ad transmarina judicia appellent Episcopi, neque etiam Presbyteri , sicut es de
Episcopis spe consitutum ea, ut inquit canon xxvi O. ejusdem collectionis. Di gladiantur autem heia scriptores. Cardinales enim Baroniss & Perronius contendunt eam clausulam esse delendam , pluribus argumentis. Prim limenim aiunt eam non extare in o. nona bux Concili j Mileuitam. Verum id quidelm . Addita enim de industria suit quo primiam tempore adornata est haec colleato. Itaque spectari debet hic. non tanquam xxvii l. istius collectionis, non autem tanquam XX ii. Concilii Mileuitani. Deinde aiunt eo in primis argumento evinci delendam esse hanc clausolam , quod prohibitio illa nuspiam extet in Conciliis Africanis; quod tamen ut rem certam tradit collector. Gravis sane accusatio . s extarent canones omnium Conciliorum Africae, nec quicquam simile in cis reperiretur. Vertim carcinus multis Conciliis Africanis , quibus, si extarent, major habenda fides esset quain ii, qui corum
scriptioni contradicunt. Nam praeterea Concilium Africanum anni c c c c x v i m. aperi Cpronuntiavit non leraturos se appellatio 'nes ad sedem apostolicam, si constiterit jus illud sedi Romanae tributum non suisse a synodo Nicaena. Prohibitio autem illa antec dii tempora collectionis canonum Africanorum , quamvis Concilium Mileuitanum, in quo addita est haec clausula , sit antiquius illa prohibitione. Constat ergo in ea sententia fuisse Afros ut existimaverint ad apostolicam sedem provocari non posse a judicibus clectis, neque etiam fi Concilio universali Africae. Eo praejudicio usi sunt Galli aetate Huacinari, ut ostendam infra cap. XX . V I. Sed dissimulanda non est hoc loco opinio illustrissimi Cardinalis Perronsi existimantis appellationes Episcoporum Africano um recipi solitas ab apostolica sede ante habita haec Concilia Africana; cuius rei pro bationem petit ex quadam Augustini epistola. Hic enim loquens de Caeciliano Cartha- ,
ginensi Episcopo & de Episcopis qui Caeciliani partes fovebant, aci versus quos , li-cEt absentes. synodus Donatistarum sententiam damnationis protulerat , ait cos posse causam suam reservare judicio aliorum collegarum , praesertim Ecclesiarum apostolicarum, &ostendere sententias latas adversus absentes nullius esse roboris. non enim agebatur de Presbiteris, aut Diaconis, sed de collegis. Non de I'resbyteris, inquit, aut Di - M: MY-conibus , aut inferiori, ordinis Clericis ,sed de collegis etcbatur , qui possent aliorum collegarum Iudicio, praesiuim apostolicarum Ecclesia rum , causam suam inregram reservares ut contra eos sententio data in absentes. Eo modo aliquid valerent. Tum addit nullius momen ii apud Caecilianum csse debere multitudinem inimicorum ipsi insidiantium, quando. quidem communione junctus erat Ecclesiae Romanae & aliis Ecclesiis unde evangeli j fides fluxerat. . VII. Verum id non probat provocatum fuisse ad Summum Pontificem , sed tantum expostulatum apud omnes Ecclesias de in juria Caeciliano irrogata. Nam Augustinus eam cognitionem aliis collesis reservat inde finite, praesertim vero Ecclesiis apostolicis, inter quas Romana prima erat, non tamen unica. Iam antea in capite quarto hujus libri adnotavi quaenam essent Ecclesiae apostoli cae, & quanta esset earum dignitas. Sapienter porro heic Augustinus mentionem facit
352쪽
δ Imperij Lib. VII. Cap. XVII. 343
rum apostolicarum in controversia IX. Si quiς vero quaerat cur in hac caii Ecclesiarum apostolicariim in controversia quae Africam turbabat, divisam in Donati stra schisii isticos & in Caecilianum & Ecclesias catholicas ei adhaerentes. Nam ad ostendendum quinam ex illis schilina facerent, ratio habenda non erat damnationum quae ab utraque parte in adversarios decernebantur , neque ex eis peti poterat praejudicium bonae causae , sea inspiciendum erat quinam communione consociati essent Ecclesiae Romanae & ceteris Ecclesiis apostolicis. Nam regula illa constans est & certa, unitatem consistere in communione I sese
sarum apostolicarum , contra, schisma fieri si qui, se ab eis separet. Ita namque observatum est a Pelagio primo, itemque a Pelagio secundomitorum hic scribit ad Epis copos Istrix , ille vero ad Episcopos Tusciae, qui schisma adversus Romanam Eccle-sam de Orientis Ecclesias fecerant propter Tria Capitula in Concilio quinto generali damnata: Vίinam Ecclesiasti constituta, itacet i in Domini voce in uenecto evangelio stomum , quid tamen beati s Augustia ut ejus dim memor sententiae definierit audiamus. In Lis namque ait esse Dei Ecclesiam constitutam
lam praesidere no mur. Et quicunque ab earun.
iam fedium se communione vel auctoritate nispenderit , esse in sb male demonstratur. VIII. Ecclesiarum apostolicarum dignitas tandem restricta est ad patriarchales, quod aliae continerentur in Dioecesibus Patriarcharum in Oriente. Nam in Occidente nulla Ecclesia apostolica fuit praeter Romanam. Quapropter Iustinianus Imperator in usum revocans regulam ab Augustino propositam , decernit in Novella consti tutione c Dc. eos esse haereticos qui neque communicant neque consentiunt prosessio.
ni fidei quae summo consensu praedicatur a Patriarchis Occidentis & Romae, Constan- λ tinopolitano , Alexandrino , Antiocheno, ν' di Hierosolymitano , & ab Episcopis qui sunt sub eorum potestate. Optim E igitur
Si quis vero quaerat cur in hac cau sa schisinatis te communionis Augustinus distinguat Presbyteros ab Episcopis, huic respondeo recte&ex ordine id agi ab Au gustino : quoniam Episcopi sunt caput communionis sirarum dioeceleon , quam cum aliis Ecclesiis conservant , Presbyterorum Vero communio pendet ab Episcoporum suorum communione. Eam ob causam prohibitum erat Presbyteris ne literas formatas aut communicatorias daren
canonum Sardicensium execulionem quaquaversem ntroducere tentarunt. Neque tamen Zorsimus eorum πι--irare damnavit Proculum Mastiensem, qui se Metropolitanum in provincia Arelate in liuitro uraverat in I 3 nodo Tauri iensi. Nam ἀamna
Do ejus decreta est poli promulgatam legem Uraiia-i.
Nondum autem habriam farrat Concilium Chalcedonens . cuius audior uate Metropolitanorum juicia Patriarchis νeservata fuerunt. II. Romanus Pontifex Episcoporum gallicanorum causas remittebat ad synodos provinciarum. Probatur ex epistola Bonifacr trimi ad Episcopos Galliarum in causa Maximι Episcopi Valent ιni. Sed tamen Bonifacius auctoritarem sua sedis cense
misit Discopis traxineia Viennensis . Ho- κικ' , id est , finiuima. Causa tamen Danielis , qui
in altera earum ρ νικciarum Episcopis fuerat ordiri natus , cognitionem ad se re it, ob gula in Orien
ia commilia , de quibus ad apostolicam serim retulerant orientales. Ostia ideo explicandum fuit, ne quis hine colligeret Romanum Pontificem ad se ea tempestate traxisse primam cognitionem Gimurum Episcopori m Gallιeanorum.
Quid de relationibus O appellat enitus
aiebat Augustinus posse Caecilianum in hac
schisinatis causa spernere hostes suos, cum Communione junctus esset Ecelesiae Roma nae & ceteris Ecclesiis unde fluxerat evangeliuin, ac posse illum reservare causam integram aliorum collegarum judicio . praesertim apostolicarum Ecclesiarum. Ostendit autem id quidem auctoritatem illarum Ecclesiarum , ac praesertim Romanae, pro conservatione unitatis & communionis, sed
non probat appellari posse 1 judicio Episco Porum Africanorum ad Romanam tidem vel ad alias Ecclesias apostolicas in causa dis-
ςiplinae, quando Episcopi sunt catholici.
V. Idem Leo docet primam causaram Metropolitanorum cognitionem institui posse apud δει- apostolicam. Probatur exemplo Hilars Episcopi Ar tat si , qui iure metropolitico privat- a Leone fuisin Concilio Romano. Tum Chodon1 Vesontione sexempto , quem eodem decreto Pontifex Ecclesia sua restituit. VI. cum autem inteligeret Leo dissicilem Dre I emi hujus executionem in Dilia , constitutionem a Valentiniano IN. impetravit . g imperata exe- cui is est. Magni momenti sunt verba Valentiniani ;qua expenduntur. Tribuunt AEntem Episcopo Romaκ. potestatem evocandi Romam Episcopos noxios. VII. Contendis etiam Leo Metropolitanei ludia eari non posse absque sententia Episcopa Romani uetat et ex iuius epistua ad As asium Thessaloi-
353쪽
IX. Guteu die issisper Teo ordinandum ram esse Acbere eus udicium , o congregari s nodum amEρ fvom in loco dejeZti. si v apostolicnm fe Gm on te diem Calendarum Novembrium Queomad- rella, rar, donec usa appestationΜ fuem jη ες- q- modum autem Bonifacius iurisdictionem
ribstinuit, es a proferen his eanbmbio iis Missa Lu- ibat, sic juri quoque prospiciebat sedi sitae
.picini. Ius appellat onum in Africam introducere ιο- quaesito per canones Sardi censes , nimirum fuit Leo. Sed Africani et assentimi noluemunt. ut si Maximus se laesum esse existimaret, a
que adeo sedis apostolicae auxilium implo-I. FI Os T introduchos industria Zogimi raret, in potestate Papae esset aut primuiri
Papae canones Sardi censes, succes- judicium confirmare aut revisionem de seres ejus Boisi facius de Celestinus eorum cernere. In hac porro causa MaXimus in- executionem quaquaversum introducere juri a si ibi illatam esse conquerebatur etiam tentarunt, non sollim in Africa, sed etiam anter imum judicium, & Summi Pontim in reliquis provinciis occidentis. Ex episto- cis opem effagitaverat. Itaque Bonifacius lanamque Concilij Carthaginensis ad Bo- merito petere potuit ut acta synodi ad senii acium, qua supra relata est in capite de- post judicium mitterentur, ob conquestio-cimo quinto hujus libri, patet eos canones nem sive appellationem quae praecesserat. nondum plane receptos alibi fuisse quam in idquid autem , inquit Boni iacius, mestram' ' Italia. Certum quidem est Zogimum ad se caritas de hac causa decernendum esse duxerit,rraxisse primam cognitionem causae Proculi cum ad nos relatum fucris, nostra, ut condecet,
Episcopi Massilientis , rogante Patroclo necesse est auctoritate firmetur. δε relatens: cujus cura depositus est Proculus III. At Papa Celestinus causam Episco- a ZoZimo, ur patet ex epistolis synodicis ab pi Massiliensis, adversus quem gravis insti- eo missis ad Episcopos Galliarum, Hispa- tuta accusatio erat, non solum Episcopis niae, & Africae. Verum ille damnatus fuit provinciae Narbonensis secundar, in quasi- Romae post legem Gratiani promulgatam, ta erat Massilia, commisi, sed etiam Epis . quae Romani Pontificis judicio cornmiserat copis provinciae finitimae, id est, Viennen-
Metropolitanos ut supra ostedimus in canite sis. Vesbo eum audiendum collegio delegamus ,
undecimo hujus libri. Concilium enim Chala inquit Celestinus in epistola ad Episcopos
cedonense, cujus auctoritate Metropolita- per Viennensem & Narbonensem provin-DOrum judicia reservata fuerunt Patriarchis, cim constitutos. Quoad vero Danielem, nondum habitum fuerat. Ceterum Pro qui in altera earum provinciarum Episcoculus ille per obreptionem in Concilio Tau- pus suerat ordinatus insuperhabita accus Tinarensi anno cccxcv . obtinuerat jus tione adversus eum instituta apud sedem
metropoliticum in nonnullis urbibus proa apostolicam , hujus causae cognitionem ad' vinciae Arelatensis, ac dein duos Episcopos se trahit Pontifex, haud injuria. Hic enim, ordinaverat contra praescripta canonum. cum adhuc Clericus esset, sacrarum virgia II Si querela a quopiam Episcopo de- num , quarum monasterium tenuerat, pol ferretur ad Pontificem Romanum , is cau- lutus incestu fuerat in Oriente, & post d sae cognitionem non suscipiebat, sed ad sy- recta flagitia, in Occidentem migraverat. nodos provinciarum remittebat juxta ca- Tum criminum ejus relatio ad Celestinum,nones Nicaenos. Colligitur id ex epistola Bo- tanquam Occidentis Patriarcham , missanisacij primi ad Episeopos Galliarum scrip- fuerat ab orientalibus , ut ait Celestinus:
ra anno quadrinstentesimo decimo nono ; in Missis relatione ex orientalibus ad nos partibus.
qua asserit decestare, suos constituisse Ma- Misit vero postea epistolam ad Episcopum ximum Episcopum Valenxinum, quem Cle' Arelatensem, ut Danielem vocaret ad ju rici ejus accusaverant, judicandum esse in dicium episcopale. Attamen ille inpistisi jsynodo provinciae, a decessoribus meis provin- dignitatem hoc tempore quoad causam dicendum ciali delegata cog iiDne. Ac lichi Maximus de- migis a nobis literis et orabatur obnasi , inquitrrectaret judicium Episcoporum provincia- Celestinus. Causam hujus retentionis exalium, noluit tamen Pontifex cognoscere de plicandam esse existimavi, ne quis hinc cola hac causa , sed praecise inhaerens auctoritati ligeret Pontificem Romanum ea tempesta- canonum Sardi censum, rursum cognitio- te ad se traxisse primam cognitionem cri nem causae remisit ad synodum provinciae, minum Episcoporum Gallicanorum. Da-jubens causam illic definiri, tametsi Maxi- niel enim accusabatur de variis .criminibus mus, cui diem certam dixerat qua se lyno- non in Gallia commissis, sed in Oriente ando sistere teneretur , accedere recusaret. re quam Episcopus fieret: quorum crimi- Dilationem quirim dessimus , inquit Bonifa- num cosnitio ad Episcopos Orientis perti. Viu , o decrevimus vestium intra provinciam nebat,io vero auctoritatem in eo casu suam
354쪽
St Imperij Lib. VII. Cap. XVII. 34s
quitur, magni momenti est. Edicto enim
ad Celestinum transtulerant. IV. Leo autem primus tria quaedam nos docet. Primum enim ostendit quonam modo se gererent Romani Pontifices , etiam quoad Gallias, postquam relationes de rebus dubiis ad eos missae fuerant, & post appellationem a judiciis latis adversus Episcopos, quae aut confirmata suerant a sede apo stolica , aut retractari jussa. Haec sunt ejus verba ad Episcopos provinciae Viennensis: Nobisum itaque me a fraternitas reιον ut apostolicam sedem pro sei reverentia a vestrae etians provincia facerdotibus innumeria relationibus esse consultam, hoc est antiquum jus quada synodo Nicaena arcessit Papa Inno centius ὶ es per γυer aram , quemadmo um vi tui con6etura 'sebat , appestationem causarum an retractata aut con muta fuisse judicia. I istud vero jus est 1 Sardicensi Concilio introdu
V. Docet deinde Leo primam causarum Metropolitanorum cognitionem institui posse apud apostolicam sedem , ut probatur exemplo Hilarij Arelatensis Metropolitani. Evocatus is fuerat Romam ob multas Episcoporum ordinationes peractas invito clero dc populo, quos manu armata instituerat in Ecclesiis. Privatus itaque jure metropolitico a Leone fuit in Concilio Romano. Eodem decreto missa est in irritum sententia lata adversus Chelidonium Episcopulia,qnem Hilarius cacerdotio dejecerat tanquam viduae maritum. Verum cum id pro bare non potuisset Hilarius in Concilio Sacerdotum quod tunc Leo Romae celebrabat,
Chelidonius Ecclesiae suae redditus est. Sus picari heic merito aliquis posset vim juri constituto factam a Leone, quod causam Chelidonii Romae judicaverit, cum eam remittere de ovisset ad Episcopos provinciales, ab eis terminandam cum Episcopis provinciae finitimae , juxta canonem Sardi censem. Sed ex eo capite repetenda est Leonis defensio, quod Chelidonij appellatio juncta
esset accusationi adversus Hilarium Arelatensem Episcopum institutae, ac praeterea quod ipse quoque Metropolitanus Episcopus esset, Vesontionensis nimirum , ut praefert codex monasterij Iurensis a Sirmondo laudatus in Notis ad hanc Leonis epistolam. V I. Intellexit Leo difficilem in Gallia re executionem judici j adversus Hilarium facti, tum ob magnam viri dignationem ex sanctitatis ejus opinione proiectam , tum etiam ob infractos canones in causa Chelidonii , quae Romae fuerat definita. Itaque constitutionem a Valentiniano Aug. imp travit , quae praecipit ut judicium illud mandetur execution3. Verum additio quae se- Tom. II. perpetuo inter alia decernitur quod si aliquis Episcopus Galliarum, aut aliarum pro vinciarum , Romam evocatus, Summi Pontificis judicio se sistere recuset, adesse cogatur per gubernatorem provinciae: Ita ut quis q. Episcoporum , inquit Valentinianus, ad iudicium Romani Episivi moratus Cenire negle-xrait, per moderatorem ejusdem provinciae adesse cogatur. Rescriptum autem illud non solum ratum esse decernit decretum in causa Chelidoni j factum , sed etiam novum jus introducit adversus canones Sardicenses. Episcopo enim Romano tribuit potestatem evocandi Romam Episcopos. Sed Galli existimarunt sic obsequendum esse Pontifici ut interim nihil detraheretur de auctoritate canonum Sardicensium , quemadmodum supra ostensum est..VII. In alia ovoque occasione contendit Leo Metropolitanos judicari non posse absque sententia Episcopi Romani. Anastasius Episcopus Thessalonicensis caput erat & primus Metropolitanus Illyrici orientalis , id est, Macedoniae , Achaiae ,
Epiri veteris & novae , aliarumque provinciarum , ac praeterea, quo dignitatem muneris sui fortius retineret , vicariatu Papae Leonis ornatus fuerat, ut ejus Legatus natus esset in his provinciis. Is ergo ad se m nu armata adduci a publicis ossiciis praesecturae Illyricianae curaverat Atticum veteris Epiri Metropolitanum antistitem. Id atrociter ac vehementer factum ait Leo, ai. Anastasium objurgans. Dein addit haec verba, quae probant id quod antea dixi, contendisse nimirum Leonem Metropolitanbs judicari non posse absque sententia Episcopi Romani. An sintὸ , inquit, aliquod tibi fa- MOL M . 'cinus fratris. innotuerat, or Metropolitanum Episcopum noli apud te crimini, pondω urgebat ' At hoc quidem alienum ab illo se etiam tu nihia ei objiciendo confirmas. Sed etiam si quid grave intolerandumque gesti et . no a erat expectanda censiura ; ut nihil prius 'se decerneres quam quid notis placeret agnosere VIII. Successbres quoque ejus incessit eadem cura quoad Gallias. Hinc enim factum ut Papa Hilarus Hermetem Episco- m. M . . pum Narbonensem suspenderit a juribus umetropoliticis anno quadringentesimo sexagesimo secundo. Idem Leontio Episcopo Arelatensi delegavit sollicitudinem castigandi praesumptionem Mamerti Metropolitani Viennensis, reservans tamen sedi apostolicae judicium, postquam Leonti j dc synodi relationem receperit. Tum anno quadringentesimo sexagesimo quarto , post ac ceptam relationem, negotium illud ternu-
355쪽
navit. Eam autem curam in se traxit Hilarus , quod de Metropolitanis ageretur, &
de juribus Ecclesiarum quibus illi praesidea
IX. Tertium caput quod ex epistolis Papae Leonis colligitur, istud nimirum est contendisse illum, juxta canones sardicenses, damnati Episcopi appellationem a sy nodo quidem provinciae iudicandam esse,in terim tamen alium Episcopum non esse oradinandum in sede deiecti , ut constat ex epi stola ab eo scripta ad Episcopos Mauritaniae Caesarienss, quae provincia est Africae, in causa Lupicini Eniscopi. Is, lite pendente, provocaverat ad sedem apostolicam. spisco. pi tamen reum peregerant , insuperhabita appellatione , eumque deposuerant, substituto etiam Episcopo in locum ejus. quod fieri non potuit, si canonis Sardicensis ratio haberetur. Leo ita ue Lupicinum re mittit in provinciam , illi e judicandum ab Episcopis provincialibus, quibus superordinationem exprobrat. Sed illud observandum est, religiosum Mic fuisse Leonem: qui non est ausus allegare canones Sardi censes, quibus prohibetur ne pendente appellatio. ne ad sedem apostolicam alius Episcopus ordinetur in loco dejecti. id enim nequaquam omisisset, s tum Sardicensis s)nodus in au ctoritatem recepta fuisset apud Africanos. Ergo regulae generali innititur , nimirum neminem juste damnari posse nis praesentem & convictum aut certe confessiam, alium vero in eius loco ordinari non posse quin prius sedes vacet. Quoniam vero excipi poterat Lupicinum deseruisse vadimo titum ac suam praesentiam denesasse, atque ideo secundum canones sententiam damna. tionis accipere debuisse, occurrit Pontifex huic objectioni. aiens eum appellasse, atoue adeo non resupisse judicium. Vnde concludit non debuisse illum excommunicari pendente nesotio, ac eam ob causam se ei sae.
pius postulanti communionem reddidisse. Vnde etiai colligi potest jus appellationum in Asrieam introducere ustuisse Leonem, sed Africanos ei noluisse prorssis assentiri: Uam quoque Lapicini Episcopi igie j,lerem
iri ι otii malitim es sepius nautimi commanionem hae ratione reta dinas, quoniam cum ad nostram judiciam provocasset, immιrito eam pem dente negotio a cimmanione Odesumus fause s pensum. Aleatim etiam istud est, quod huic ι meri superora natus se cognostatar, qui non de buit or nari an e quam rapi tinas inpraesenti passus , aut eo statos, aut cerre confessas, tu pessus jac re sententia i tit montem locum, qtiemadmodum disciplina recti sica Migit, is ot c secrabatar exciserat.
I. T V N c inspiciendum est quaenam 1 l mens fuerit Pontificibus subse
356쪽
& Imperi j Lib. VII. Cap XVIII. 347
quentibus. Vigilius certe nihil aliud sedi seos, quae Dioeceseos Patriarcham sigmsi apostolicae reservat praeter judicia appella- cant, habebat Primas Diaereseos, hanc factumtionum. Unde sequitur cum Episcopis pro- ut vis hujus vocis ignota fuerit Occidenti. vincialibus relinquere jus decernendi depo- 'creditiamque fuerit eam significare Metro . sitiones collegarum suorum absque permist politanum aliquem qui vicinus esset aut ansu sedis apostolicae. Omnium, inquit ille in epistola ad Eutherium quae anno quingentesimo quadragesimo data est, appellan iam apostolicam seiam .uscoporum Iudicia eidem
δε octa sedi reservara e e liquet. I I. Pelagius vero secundus , qui anno quingentesimo septuagesimo septimo sedebat, aperte pronuntiat cam esse certam provinciam quae constat ex decem vel undecim
civitatibus sub uno Rege & totidem inse. rioribus potestatibus, quoad civilem reipublicae statum , cujus rei exempla hoc aevo extabant apud Reges Longobardorum, &Suevorum in Gallaecia. Tum quoad spiritualia administranda eam etiam esse certam liquior eo adversus quem lata sententia erat. Sand Hadrianus primus Sc Hincmarus Priamatem Diocceseos non alium esse existimant quam Metropolitanum. Praeterea climcanon Chalcedonensis ei qui adverssis Metropol:tanum agit tribueret arbitrium ima plorandi opem Exarchi Diocceseos qui Thro. num Constantinopolitanum, hanc d gnata
tem novae Romae collatam concoquere non
poterat Ecclesia Romana. Itaque his canonibus uti noluit ad asserendam auctoritatem
suam. Nam aliunde possidebat illa jus cognoscendi de appellationibus Episcopori im , quod ipsi tributum fuerat in synodo Sardi. censi. itemque jus causas Metropolitano- provinciam quae unum Episcopum habet & rum definiendi ante omnem appellationem, decem vel undecim Epit copos suffraganeos primo videlicet judicio, post rescriptum ad judicandas causas omnium Episcoporum Gratiani. Quo fiebat ut parum ill 1 sollici in plena synodo , adeo ut opus non sit ad ta esset de canonibus Chalcedonensibus. At alias convolare provincias, nisi si ad majo- Gregorius magnus eorum praejudicio digni.
rem sedem fuerit provocatum, vel si con- tatem suae sedis explicavit, ne quidem novenire non potuerit inter judices. quo casu, minata synodo Chalcedonensi Quippe cum referendum esse ad majorem sedem,id est, ad animadverteret veram horum canonum sedem apostolicam. Haec sunt verba Pelagii mentem in legem publicana Nersiam esse ab in epistola ad Ioannem Constantinopolita. Imperatore Iustiniano in Novella cxx iii. num: Scitote rariam frovinciam esse qua habet quae praecipit appellationes judicari a P a ricem mel undecim civirates, O unum Re em, triarcliis uniuscuiusque Dioecesicos . ab ea O tosirim minores potesates sub se, G unum Episcopum aue ques ragatores decem vel un aec tam Ppiscopos uices, ad quorum Iudiciam
omnes causae Episcoporum reliquorum siceridotum ae civiorum causa referantis, ut ab hi
arcessi ius illud sedi Romanae quaesitum in
IV. Hinc factum ut in epistolis suis apostolicae sedi jus vindicet judicandi, secundum canones , accusationes institutas ad omnibus Iuste consona voce discemantur. ni si ad Versus Metropolitanos : Si contra Metropo. m.
- vorem auctoritatem fuerit ab his qui judicandi Branum aliquid cause habueris, ob hoc fiar sunt appellarum oec. II I. Inter omnes vero Pontifices nemo
peritior fuit iurium sedis apostolicae, quoad
appellationes, quam Gregorius magnus. Rebus ille gerendis admotus per multos annos, Ecclesiae orientalis mores introspexerat cumsedis apostolicae Apocrisiarium ageret Coim stantinopoli,ideoque melilis intellexit quam decetares sui quaenam esset secundum canones auctoritas Summi Pontificis in patriarchais Occidentis. Nam Concilium Con Istantinopolitanum itemque Chalcedonense apostolicae petat Iudicium , quod per coones an-Πquorum pirum es institutione ptan sium. Legimus vero in regesto Epistolarum ejus,
cum quandoque apud Romam judicasse, non solum causas Episcoporum Italiae, sed .
etiam aliarum provinciarum , interdum vero causae definitionem remisisse in provinciam, inita etiam Legato, juxta canones Sardi censes. Primi casus illustre exemplum extat in causa Andreae Episcopi Thebani. v. , Fuerat is depositus, nullo juris ordine sier vato ab Episcopo primae Iustinianae. qui dem unicuique Patriarchae ejusque synodo com- Archiepiscopus Bulgariae dictus est : cujus miserant iudicia appellationum ab Episco- auctoritas catempestate porrigebatur supra Metropolitanos Illyrici occidentalis, pis depositis interpositarum , itemque ali
rum causarum ecclesiasticarum, Metropolitanorum vero prunam cognitionem. Verum quia versio Latina Dionyse Exigui qua
utebatur occidentalis Ecclesia, pro his canonum Graecorum vocibus Exarchus Diar Tom. II. octo
juxta constitutionem Iustiniani , cui Papa Vigilius consenserat. Gregorius ergo appellationem judicans in sede sua, jud icis acta
rescidit, Andreimque restituit, Archiepiscopuna ver a a communione suspendit ad sex mensum spatium. X x ij
357쪽
V. Secundi vero casus exemplum submi nistrat epistola xxv i. libri secundi. Episccopus urbis Epidauriae, quae nunc Ragus adicitur , absque synodi congregatione dea potitus fuerat ab Episcopo Salonitano Me tropolitano provinciae Dalmatiar. Appellatus Gregorius decernit ut Metropolitanus synodum provinciae congreget ad judicandam accusationem secundum canones coram Antonio Subdiacono, cui Papa delegat
executionem, ut ejus cura cultista decernantur juxta leges & canones. In provincia quoque Corinthiaca, sive Achaia, judicarita, . 6. o. jussit appellationem Anastari Episcopi deje chi, nullo in eam rem Secundino Episcopo, qui sententiam depositionis confirmavit. V I. At licEt Gregorius ad se traxisset supremum arbitrium judicandi appellationes
in urbe Roma, aut eas remittendi ad providet, . e. ν. Uincias , cum Africanis tamen aliter se gessitae quam cum reliquis provinciis Constat enim
cum morem gessisse Episcopis Ecclesiarum N umidiae & Carthaginis , qui eum Oraverant ut privilegia & consuetudines illarum Ecclesiarum illaesas praestaret in quarum possessione erant jam a temporibus beati Petri. Quod eis concessit Pontifex, modo i, ne illae fidei contrariae essent. Perisis enim, inquit Gregorius ad Episcopos Numidiae
scribens , per Hilarium Chartularium nostrum a beata memori.e priaccessore nostro ut omnes bis retro temporum consuetudines servarentur
quas a beati Peιri Apostolorum principis ordina tionum initiis hactenus vetustas longa servavit. Et nos quidem iuxta seriem relationis me raeconsuetudinem . quae tamen contra Isdem catho licam nihil usurpare dignoscitur, immotam teν- manerr concessimus, sive de Primatibus consti.
v a natati, N nai tuendis, sive de ceteris capitulis. Et ad Dominicum Episcopum Carthaginensem : De privilegiis vero rictis icis quod vestra frater. ni a Fribit hoc postposita dubitatione teneat quia
scut nostra jefendimus , ita singolis quibus Me. Ecc siti sua Iura firmamus.
VII. Africanorum autem postulata huc inter alia tendebant ut causae eorum definirentur secundum antiquos canones Africanos & Sardi censes Hi enim iam recepti erant ab Afris , ut constat ex collectione Ferran. di, quae sexaginta ante Gregorium annis consecta fuerat. Privilegij autem vicem tum subibant, ob Novellam Iustiniani, quae altius evehebat dignitatem Patriarcharum atque adeo Romani Pontificis in Occidente. Ita porro se cum Afris gessit Gregorius ut nullam eorum causam in urbe Roma judicaverit. Contra, Columbum Episcopum Numidam delegavit , qui curaret ut singula gererentur secundum canones in synodo provinciae, etiam quoad causam Maximiani
Episcopi , quem degradari polle ait, si nocens
lio. quod de ipsum istatuit de Petro & Paulino z. Episcopis.
VIII. Id unum,ad conservandam auctoritatem suam , contendit Gregorius, ut Clementius Primas provinciae ByZacenae Romam veniret, responsurus de quodam crimine ei objecto. Quoniam vero ejus imperium detrectabat Clementius . Gregorius rescriptum a Principe impetravit. Sic enim testatur ipsemet in epistola L x i v. libri sep
timi: In quodam crimine η Γνt, cenus Primas ' ri
fuerat ad satus ; O piissmus Imperator eum juxta saluta canonica per nos voluit judicari. Sed quoniam Theodorus magia r militum,
id est , Gubernator Africae , acceptis decem auri libris, executione hujus rescripti imperatorij supersederi jusserat, aliud dein impetravit Gregorius. Postea Primas ille Pontisci significat velle se subjici apostolicae sedi , adeoque illum permulsit, ut tandem obtinuerit causam suam judicari in Concilio provinciali duxta praeceptum Pontificis. I X. Sed distimulare noc loco non pCn sum gravem hallucinationem Cardinalis Per ronj aliorumque qui de controversis religionis libros scripserunt. Confessionem enim illam Primatis Byzaceni, qui se Romanae Odi subjedium fatetur, tribuunt Ioanni Episccopo Constantinopolitano, decepti videlicet assinitate nominis , quod in contextu epistolae scriptum sit corrupic Γν mcenus. quod ipsi corrigi volunt, ac reponi Nyzantinus , cum tamen certum sit in usu nunquam
fuisse ut Constantinopolitanus Episcopus diceretur Byzantinus. Nam quod se dicit, inquit Gregorius, sedi vanolica se ita , si qua calpa in Episcopis invenitur, nesio Pis ei Episcopus sufectus non sit. Cum vero culpa non
exigit, omnes fecundam rationem humani Iuliae aequales sunt. Discrimen tamen magnum est inter utrumque. Nam secundum eorum
opinionem Patriarcha CP. agnoscit subjectum se esse apostolicae sedi quoad correactionem morum , clim Clementius Primas fuerat in A frica, quae in patriarcharii occi
dentis constituta erat. Et tamen ille obti- c., te. lib. .
nuit causam suam cum auctoritate Summi Pontificis judicari in sua provincia, secum dum Cariones. X. Alium ordinem tenuit idem sanctus
Pontifex quoad Hispaniam , ubi disciplina quiddam speciale invexerat in judiciis Episccoporum. Ecclesiae enim illius nationis ut e bantur canonibus a Martino Bracarensi collertis, itemque iis qui in synodis Hispanicis
condebantur. Eam collectionem concinna ἀ
358쪽
vit Martinus circa annum D Lxx I. rcganti
bus Episcopis provinciae Gallaeciae in qua
canones Graecos in epit Omen redactos edi dit, quos accommodavit ad usum Hispaniae& ad canones Conciliorum Toletanorum. In . canone autem xi O. causan, Episcopi definiendam esse ait in swnodo provinciali, si ve-r6 divisa fuerint judicum vota, tum Vocandam esse provinciam finitimam, juxta canOnem Antiochenum.
XI. Secundum hanc institutionem Stephanus Episcopus, laesae majestatis reus, judicatus fuerat & dejectus a si nodo provinciae finitimae , Ianuarius vero Episcopus Malacitanus a collegis suis depositus fuerat. Vterque sedem apostolicam appellavit. Ob hoc Grexm ilh . itaque Gregorius Ioannem Deseniorem, R ' in ' mihi Ecclesae ministrum , in Hispaniam misit cum summa potestate . ita ut ille solus definitivo decreto cognoscere posset de appellatione δε confirmare eorum depositio nem , vel eos restituere, ac praeterea aliquam poenitentiam imponere Episcopis qui lanuarium dejecerant, si constaret ita eos malitiose egisse. id quod Desensor executus est
quoad Ianuarium. In commonitorio autem
quo petitionibus Episcoporum Hispaniae respondetur, inter alia observatur Episcopum Stephanum non debuisse judicari ab Episcopis alieni Concilii. Quod alludit ad
canonem xii t. collectionis Martini Braca
rensis. Sed huic eorum desiderio opponitur Novella Iustiniani , quae praecipit ut causae civiles & criminales Episcoporum a sitis Metropolitanis definiantur; & in casu appellationis , a Patriarcha. Si quis vero reponat, inquit Gregorius, Stephanum non habuisse neque Metropolitanum neque Patriarcham, huic dici poterit ejus causam fuisse dirimendam ab apostolica sede, quae est caput omnium Ecclesiarum. Haec sunt verba Gregorij i Contra haec si dictam fuerit quia nec Metro potitanum habuit nee Patriarcham, dicendum est quia a sede apostolica, quae omnium Ecclesiarum capartes, causa hac audienda ac dirimenda fuerat;
sicut δ' praedictui Di pus petiisse dinosiiur.
qui Epicopos alieni Concily Iudices habuit em nino seu hecios. X I I. Suspicor tamen Episcopos Hispanos non admodum patienter tulisse judicia isthaec Romana. Nam appellationis ad apostolicam sedem removendae causa novam legem introduxerunt in gratiam Episcopi
damnati, nimirum ut ei liceat secundam synodum impetrare ad obtinendam restitutionem suam. Colligitur id ex canone XXVII l.
Concili jToletam quarti habiti anno Dc LXVI. cujus haec sunt verba: Dis pus, Presbyter, aut Diaconus ,si a grada suo inisse deIectui, in
secunda synodo innocens reperiatur, nonpotest ef- se quod fuerat, nisi grans amusos recipiat coram aliaris de manu Episcopi. X III. Quoad Ecclesiam vero Gallica nam , eam Gregorius haud aliter tractavit quam Africanam. Iussit enim ut causae Galalorum in Conciliis Gallicanas definiantur, ut statim ostendam. XIV. Post Gregorij magni tempora, Paulus Archiepiscopus Cretae, quae parriar chatui occidentis stubjecta erat , ausus ethprohibere ne ad Vitalianun apam provo- , caretur. Deposuerat is Ioannem Episcopum Lappenseminea insula: qui Romam appellans, occasionem dedit synodo quae anno D CLVI I l. congregata est a Papa Vitaliano. Cum recitata fuissent acta , revocata sententia est, tanquam contraria canonibus. Docet autem epistola Vitaliam ad Paulum, eum appellationi cedere noluisse. in quota n or ullo jure nitebatur. Oportebat, inquit Vitalianus, tuam fraternitarem secundam canonum vigorem tempore quo se petiit ad nos venire eum absolvere tuis literis, id est, ei dare
missionem sive literas dimissorias , quem non setam missi canonice ab vere ad principis Apsolorum limina, sed magis respondisi ei,
incidenter,inquiems, quia non competenter . ra,
quaeris. Guae ergo sncti finxerant Patres, indecentia sum ' XV. Appellationum usus obtinebat etiam in Anglia, ut colligitur ex Beda qui in lib.v. his . cap. xx resert V vilfridum Eboracensem Archiepiscopum, cum anno D c c v. a synodo depositus fuisset, Ioannem septimum appellasse, Rodiamque profectum esse, quo etiam accessere accusatores ejus, illic autem restitutum fuisse a Summo Pontifice.quaerestitutio demum peracta est in synodo Angli cana ea de c8us a congregata.
lia. Synodus itaque provincia deteηιbat Discopas. In casu appellatioκis, Papa causam νGractari iubebat in provincia. Probatur exemplo Contumelis Dis pι Reiensis. me .sitio tamen peragebatur, tametsi π- ριι ium fullet. II. Munius Episcopus Ebredunensis .ct Sumarius Vappincensis, damnatι in Concilio Lugdunensi, licemiam appellandι sedem apostolicam petunt a Rege Gunt ramo, qui literas dimissionu ιllιs conressit. Dein re iuuii Ρηι decreto Ioannas terri'. III. Mnadus a Rege eonvocata fuerat i ct tua cerecclesiastici ab eo dati. quod principibus licere proba -
359쪽
X V. Chariamus Rex in irritum misit sententiam deρσοι onis a Leontio Burdegales ε rchiepiscopo ia- iam adversus Gerιum Di iopum Samonensem.
I. π N, Pici ENDuM itaque nunc est quaenam fuerit Ecclesiae Gallicanae praxis in peragendis judiciis canonicis Episcoporum sub prima Regum nostrorum dynastia. Argumento sequentia erunt canones Sardicenses in usu tum sui me apud Gallos. Synodus itaque provinciae dejiciebat Episcopos. Si vero Pontifex Romanus appella, batur, is retractari causam in provincia tu bebat, si ita expedire arbitraretur. Ex melo erit causa Contumeliosi Episcopi Reiensis, quem in plena synodo damnatum Caesarius Arelatensis epuscopatu movit. Missa demrelatio ad Ioannem secundum Pontificem Romanum , qui anno D xxxi v. judicium illud confirmavit literis datis ad Episcopos Gallia . Attamen quoniam Contumeliosus provocaverat ad sedem apostolicam, Agapctus Papa anno D x xxv t. yraecepit causam ejus dein tegro examinari a judicibus dei gandis in provincia, juxta canones, Sardi censes nimirum , ut patet ex verbis epistolae Agapeti ad Caesarium Episcopum Arelate
seni. Delegaturi enim inquit, Deo nostro a u. vanIe sumus examen insccandum canonum venerabilium constitas a se, consi iratione justitia omnia quae Vu 'Mcmitatem tuam de hsusco di negotio acta gestave hunt, diligentissima me M tione flagitintur. Infra. Metius autem fecerat fraternitas tua si 'sequam sed is ops
hcae, appellatione interposta , de eravit examen , circa personam vus a tempore sententiae nihil permisisset imminai ι ut e sit integrum negotium quod interposita provocatione quareretur Nam si in ex ionem mittitur prima sint entia, fecunda non habet cognitio Pod requirat.
Ex hac ultima clausula diicimus solitos illa tempestate Episcopos Gallicanos exequi sententiam depositionis, tametsi ab ea appellatum esset ι quamvis aliud obtinere debere censeret Summus Pontifex. II. Vertim ut melius intelligamus praxim ejus seculi , expendenda sunt acta synodi habitae adversus Salonium Episcopum Ebre-dunensem & Sagittarium Vappincens , prout extant apuci Gregorium Turonensem. A ccii labantur illi de violentia, homicidio, adulterio , & de gravi quodam facinore adversiis Episcopum Tricastinensem Harum
rerum certior factus Guntramnus Rex synodum Lugdunensem convocavit anno
D VO. in qua Episcopi illi si is sedibus privati sunt a Nicetio Patriarchari id est. Episcopo Lugdunensi, ac ceteris Episcopis
illic congregatas. η vero cuin damnati ensent, Regem ad nr, de iniquo judicio conqueruntur, petuntque licentiam appellandi Papam Romanum. Annuit Princeps, deditque literas dimissionis. Ioannes dein tertius eos sedibus suis restituit, scripta ob eam rem epistola ad Guntramnum Regem. Disertis haec verbis docet Gregorius Turonensis Sibi tradi licentium, inquit, ut ad Papam x
bis Romani accedere debeant Rex vero annuens
petitioniίus eoram, datis epipolis eos abire peramisi. ciui accedentes coram Papa Ioa e , ex- 'σunt te nauius rationis exsentibus causis ae moras. Ille vero epsolas ad RV dirigit, tu
Rex e mora, castigatis prius ittis verbis multis, impiavit. III. Si quis autem penitus in Prospiciat negotium istud intelliget primo Regem convocasse synodum ad procurandam Episcoporum punitionem. in quo jus imperatorium renovat. Ius autem illud in eo versa tur, ut Principi liceret dare judices ecclesia-
360쪽
sticos in causis Episcoporum dc Clericorum. canones . Tum dejectos provocasse ad Sum- quod jus approbatum est in canone Africa- mum Pontificem , quemadmodum consti no centesimo quarto, qui extat in collectio- tuerat Concilium Sardicense. Attamen egre- ne canonum quae tum in usum recepta erat di regno ausos non esse absque permissu in Gallia. Praeterea, nota illis erat Valenti- Principis. Ex quo loco colligitur vetustas stia. r. ,-- δε niani III. constitutio, quae extat in Codice hujus regi j juris, quo Episcopi tenentur ad Theodosiano , qua Patroclum Metropolita- impetrandam a Rege licentiam exeundi, num Arelatensem delegavit anno ccccxxv. etiam si Romam proficisci velint. Abeundi ad judicandos nonnullos Episcopos Gallia- autem potestatem illis facit Guntramnus. rum qui Pelagi j haeresim fovebant. Dive Cum vero nullus accusator Romae adesset ses vero Disopsti, inquit, nefarium Pelagiam qui reOS coram convinceret, eos Ioannes O CHestiani dogmatis errorem sequentes per III. Pontifex Romanus restitui jussit suis Patroclum sacrosen legis antistitem praecipimus Ecclesiis. In quo nihil iniquum fi Pontifice conveniri. ' statutum est, cum , ut dixi, nullus Romae IV. San E Novella cxxi O. Imperato- adesset qui accusationem urgeret. Eam taris Iustiniani non solum admittit praxim ilia men legem restitutioni adjecit, ut si quis lam, ut Imperatori liceat cujustibet causae eos accusare vellet, expurgare tenerentur cognitionem Episcopo delegare, sed etiam objecta. Et hauddub ea conditio eontine judicium appellationis Principi reservat in batur in literis quas Pontifex ad Regem capite quarto. Id autem Gregorius magnus scripsit pro eorum restitutione. approbat lib. I i. epist. v ii. in qua mentio- VII. Sed iterum iidem aecusati sunt nem facit accusationis adversus Hadrianum anno quingentesmo septuagesimo nono. Episthum Thebanum in Thessalia, cujus Quare Guntramnus Rex Concilium Cabi- cognitionem Mauritius Imperator delega- lonense convocavit ; in quo denuo examin vit Imnni Metropolitano Larissaeae civitatis, ta sunt vetera crimina, ea tantum mente, tum etiam judicii absolutionis ab Imperato- ut aliqua illis propterea poenitentia impore lati post appellationem in gratiam Episco- neretur. Sed additum est crimen laesae majestatis. Itaque ut perfidiae suae Poenas darent, episcopalibus suis dejecti sunt, & in custodiam traditi in Ecclesia sancti Marcelli e ex qua cum evasissent, per diversa lo- quibus objici incompetentia non posset. ca vagati sunt, donec in sedibus eorum alij Nam si competentes non essent, tum po- antistites ordinati sunt. Eorum fidem facit terant Pontifices expostulare de hoc facto; idem qui supra Gregorius his verbis : Ilud c, mi Tui. quemadmodum usurpatum est a Pelagio es additum, quod essent rei majestatis Opis S ' primo Papa. Expostulavit is anno DL vir. tria proditores. 'ua de causa ab epi patu diue
cum Childeberto Rege quod causiam Sa- cincti, in Basilicam uencti Marcelli sub custo iapaudi Metropolitani Arelatensis & Prima- detruduntur. Ex qua per fugam elusi discessetis Galliarum delegasset Episcopo cuidam rum , per diversa vagantes, donec in civitari dignitate inferior erat Sapaudo. In D- ιibus eorum ali, subrogati sunt. Vnde collige trium sequentis civitatis visui , inquit Pe- re degemus sententias in Episcopos latas alagius ad Childebertum scribens, quod nus synodis mandari solitas executioni, nequela ecclesiastica lege vel ratione conceditur, ju- necessarium prorsus fuisse ut de illis referre dicundum juberetis occurrere s ut Vso de concul- tur ad Summos Pontifices. caro loci sui praejudicio conquereme, illum qui VIII. Axioma illud confirmari potest usurpavit necessesti de illicita praesumptione cul- variis exemplis. Magni autem momenti est pari. Synodus vero quae convenit ad judi- in hoc argumento causa Sassaraci Episcopicandam causam Praetextati Episcopi Ro- Parisiensis: qui cum semel damnatus fuisset, thomagensis, a Rege Chilperico convoca- causam suam in secunda synodo retractarita fuit. Itemque ea a Rege convocata est impetravit. Illam Chilpericus Rex eam ob in qua Gregorius Turonensis expurgavit ca- rem convocavit Parisiis anno DL v. & in ea lumniam sibi impactam, quasi probrosia ad- depositus est Sataracus, multorum crimi- versus Reginam Fredegundem verba dixist num capitalium reus.set. Rex arces: iis regni flui Episcopis, causam jus IX. Idem axioma confirmatur etiam alio sit diligenter inquiri. exemplo valde illustri, cujus narrationem VI. Rursum ex relatione eorum quae ge- accurat E instituit Gregorius Turonensis. ci Graim. i. sta sunt adversus Salonium dc Sagittarium . Egidius Remensis Metropolitanus laesae colligitur reos ab Episcopis fuisse damna- mRestatis accusatus est i Rege Guntram noro juxta auctoritatem quam ipsis tribuunt anno quingentesimo nonagesimo. Accum
pi damnati. V. Non displicuit Pontificibus Roma nis Regum nostrorum consuetudo, qui judices dabant Episcopis, modb tales darentur