장음표시 사용
441쪽
Concilii coram omnibus legit hanc scripturam. Privilegium illud, quod non est privilegium , sed vere debet diei pravilegium , pro liberatione capti votum & Ecclesiae 4 Domino Paschale papa per vio
-- , ἁ- b orum eretis astuorum ικ-incto Concilio cum Domino Papa eongregati cano- sttiura. Iolam seudorum mus turam νὸιjω, silica censura & ecelesiastica auctoritate iudi)io sancti I II. Ea 6κirmersita ' -- M e, es DSpiritus damnamus, de illitum vile judicamus. at / - que omnino casiamus, de ne quid auctoritatis& es ficacitatis habeat, penitos excommunicamus. Et hoc ideo damnatum est , quod in eo privilesio contin tur quod electus canonicὸ a clero &populo a nemine consectetur nisi prius a Rege inveniatur. quod est contra Spiritum sanctum & canonicam institutio
Perlecta vero hae charta, acclamatum est ab uni. verso Concilio: Amen, Amen. Fiat, fiat. Archiepiscopi qui curra suis sumaganeis intersee. runt, hi sunt. Iohannes Patriarcha veneticus, Sennes Capuanus . Landulphus Beneventanus, Amal-pbitanus. Regit anus, Idriantinus, Brundusinus, Cap-- sanus . Gitontinus; de Graeci. Ronsanus. & Archi piseosus sanctae Severinae. Episcopi vero . Cencius Sabinensis. Petrus pol mensis. Leo Ostiens s. Cono praenestinus . Gitardus Fi solismensis, Gaio Leonense Leetatus pro Biturirenti & Viennens Archiepiscopis . Rogetius Vulturnensis , Gaustadiis Senens s , Rollandus populoniensis. Gregorius retracinensis, Cuillelmus Trojanus . Guillelmus sita sanus L gatus pro omnibus Siculis ,&alij sere centum Episcopi. Bruno Signinus S: Iobannes Tusculanus Epiccopi , cdm essent illa die Romae , Concilio non in tet suerunt ; qui postea lecta damnatione privilegii, consenserunt& landaverunt. Cardinales vero Boni Deius tituli sancti Marci. Robe iis tituli sancti .sehis , Romanus tituli sancta Plistae, Cregorius ti tuli sanctorum Apostolo tum . Benedictus tituli sancti Petit ad vincula. A nastasius tituli sancti Clementis.. GD Lauroth. Boso tituli sancti. Mauricii in Dama ,lohannes tituli I. . o. hi . sanctae Caecilia, ' Divieto tituli sancti Martini. Theo baldus tituli sanctorum Iohannis & Pauli. Crepotius tituli sancti Gri poni. Rainetius tituli sanctorum petriti Marcellitii. Vitalis tituli sanctae Albinae. Petrus veto tituli sincti xiiii & Albericus tituli sanctae sabinae, editi essent Romr illo die, Concilio non intersuerunt. Postea lecta damnatione nefandi privilegii, consense runt & laudaverunt. Diaconi veto. Abbas subiacensis, Iohannes Caietanus. Abbas sancti Andreae. Leo sanctae Crucis . Gregorius. Aldo . Theobaldus. Ros celtiannus. hi omnes in damnatione praedicti privilegii consenserunt cum Abbatibus & innumera multitudine tam clericorum quam laicorum. Haee charta dactata est a Citat do Engolismensi. Leone Ostiensi, Gregorio Terracinensi , Catone Leonensi Episcopis, a Roberto Cardinale titulit Oi Eusebii. G regorio tituli sanctorum Apostolorum, communi aliorum consilio.
VIII. Veteri eo itutione in uctum ut Episco- ρι iuramentum Metuatis ne tim Regibus. Inna iatius terrim in concitio Lateranensi censuit equum esse ut Clo ira quι bona temporatia tessident , iuramen-iummilitatu trastem Principilus. IX. Caltim a secundus investituras confirmavit.
tametsi immutationem attuleris in omnitate. Fria racus werram Regalium investituram perede
Sarracenos. De parochi libus Ecclesiis quas monachi tment.
I. A N No dein millesimo centesimo I x decimo nono Callistus secundus
Papa, qui cum Imperatore Henrico cogna tione conjunctus erat, Concilium Remense celebravit , cui interfuit Ludovicus sextus Francorum Rex. In eo examinata fuit controversia illa de investituris , ac dein decreta Concilij missa sunt ad Henricum , qui tribus quibusdam capitibus consensiti, liberas nimirum futuras electiones Episcoporum ScAbbatum , consecrationes peractum iri ab iis ad quos id jus spectat, deinceps vero nullam investituram factum iri per virgam Mannulum
442쪽
annulum. Verum conc quere non potuit quartum caput quod proponebatur. Eo autem decernebatur, teste Rogerio de Hove-den , ut invesiturum rerum Ecclesiarum nihil omnino sibi localis exigat persena. Itaque obrepulsam illam excommunicatus fuit contra sententiam plurimorum.
II. Mirum videri potest Regem Francorum huic excommunicationi consensisse,
qua ipse aeque involvebatur ac Imperator. Nam Reges nostri investituram quoque dabant , non quidem episcopatuum , neque cum sblennitate baculi & annuli, sed inve .
Ego Callissus servus servorum Dei dilecto si ioso ucseico Dei gratia Romanorum imperatori Augusto concedo electiones uisoporum cst Abba. tam Teutonici regni, quae ad regnum pertinent,
in praesentia tua seri absique simonia O aliqua
violentia , ut si qua inter panes discordia eme ferit, Metropolitani se provincialium t consilio ,
vel Iudicis , saniori pani auxilium cse assensum
preleas. Electas an/ιm Regalia per septrum a te recipias; exceptis omnibus quae ad Romanam Ecclesam pertinere nossuntur. Et quae ex his jure tibi debes facias. Ex aliis vero panibus Imperi, consecratus, infra sex menses Regalia perstituram rerum & possessionum ecclesiasti- heptrum a te recipiat. Celetaim in noc rescripto quatuor adno- caruna, ut ex Hincmaro& Ivone supr1do- . cuimus. Vt ea dissicultate nos e pediamus,
observandum est bona Ecclesiarum bifariam accipi. Quaedam enim vocantur Regalia, id est , seuda quae Regi debent servitium veluta vassallo. Alia vero sunt latifundia & do mania quae Ecclesiae data fuerunt. Olim au tem Reges concessiones & investituras uni
versi patrimonij ecclesii astici dabant. Sed in pactis inter Paschalem & Henricum initis
ante quam Paschalis in carcerem conjiceretur , reperta est nova distinctio , quae potestatem imperatoriam coercebat ad solam Dudorum investituram quae immediate pertinerent ad Imperium. Quoad alia vero bona, Ecclesiis conservabatur antiqua libertas i ut constat ex epistola xxii. ejusdem Paschalis: Porro Masin cum oblationibus se hereditariis possessionibus . qua ad regnum manifese non pertinebant, liberas manere decrevimus. Adhibenda ergo est distinctio illa propositioni Concili j Remensis. Vnde concludendum est Regem Ludovicum sese accommodasse ad voluntatem Papae Callisti, dii ita bonorum ecclesiasticorum investi tura . solamque seudorum investituram retinui sse. Vno verbo, & quidem apertius, responderi potest discordiam illam fuisse inter Papam & Imperatorem , de investitura corporali disputantes, quae jam abolita erat in Gallia a tempore Concili j Claromontani. III. Magnus tandem dies ingenti illi
controversiae, quae quinquaginta per annos imperium & sacerdotium inter se commisse rat, impositu est in Concilio generali Lateranensi a Callisto secundo Papa celebrato anno millesimo centesimo vigesimo secundo , cui interfuit Sugerius Abbas sancti Dio. nusii , Legatus Ludovici Regis Franciae. Callistus enim, ex sententia Concilij, hunc modo in ei rei adhibuit quo aliquatenus satis tactum est iis quorum intererat. Rescrip-zum ejus , quod refertur apud Abbatem Vrspergensem de V villelmum Malmesburiensem . heic ante omnia describendum est: Tom. II. tanda sunt. Prim lim enim discrimen ponit inter Episcopos Germaniae & aliarum provinciarum Imper'. Nam Germanos Epiccopos praecipit recipere investituram , etiam ante consecrationem. Secus quoad alios, quos ea tantum lege teneri edicit, ut intra sex mensium spatium a die consecrationis investituram accipiant ab Imperatore. Secundo , mutat solennitatem investiturae; quam fieri per sceptrum juber,non autem per baculum dc annulum. Tertio , investituras coercet ad sola seu da sive regalia. Demum Imperatori reservat , in consequentiam investiturae Regalium, omnia jura & obsequia quae ad eum pertinent quoad seuda ab Episscopis pollesia. I V. Sed magni momenti est ultima clausula. Nam ea comprehendit revocationem . juris eujusdam quod ex investaturarum controversia ortum erat . homagi j nimirum de
juramenti fidelitatis quod Episcopi praesta
re tenebantur. Nam satis visum non est
Gregorio septimo quod investiturarum usum prohibuisset , sed praeterea vetuit ne Clerici homagia Regibus praestarent. DClericus a Dico nunquam justificetur , inquit,
nec pro terra nec pro aliis rebus quas ab illo te neat , nee bi hominatum faciat; sed omnino quae ab eo tenet, sibi, antequam ullam patiatari furiam, dimittat. Hanc prohibitionem in Concilio Claromontano renovavit Urbanus secundus his verbis: Ne Di pus vel Sacendos Regi mel alicui Dico in manibus linam mdelitatem faciat. Hujus autem prohibitionis decernendae , quam in Concilio Romano idem Vrbanus renovavit, quaenam rationes fuerint , aperit Rogerius Hovedenus. Ait enim Papam in ea synodo disseruisse execrabile prorssis esse ut manus quae eo honoris & dietnitatis pervenere ut ministerio suo .
Deum creent qui creavit universa, quaeque viai. pag. ι. re
eum offerunt Deo Patri pro omnium hominum salute , quod ipsis quoque Angelis non licet, indignum inquam prorsus esse ut
443쪽
hae manus ad eam seu socordiam seu igna viam demittantur ut imperio subjiciantur earum manuum quas noctu & interdiu coinquinant obscoeni contactus, rapinae, & injusta effusio sanguinis humani. Eodem quoque argumento usus est Paschalis secundussi. in colloqui a Catalaunensi, Legatos Henrici Imperatoris alloquens. Nam isdem Papa, praedecessiorum suorum statutis aemulatus, eandem prohibitionem renovaverat in Concilio Lateranensi : serum nostrorum decrera, inquit, renovavimus, sancientes o inter icentes ne qui qsam emnino Clericus hominiam laico faciat. Idem sensisse videntur Episcopi provinciae Remensis e synodo Carisiacens anno Dccc Lviii. scribentes ad Ludovicum Regem Germaniae, dum aiunt: Nos uisivi Domino
rapis. consecrati, non siumus hujusemodi homines secula. res ui in visi allatico Ecbeamus nos cuilibet commendare. Intra : Maous enim chri are scroperuncta , quae de pane Cr vino aqua mixto perorationcm ct crucis signum conficit corpus Christi singuinis sacramentum, abominabile es quidquid ante ordinationem feceris, ut ps o Gnationem , vis patus seculare tangat ullo mo-GIacramentum.. V. Verum his prohibitionibus nequa. via ub .e .i,. quam obii uuti sunt Galli, neque Angli,
neque eam Germani. Nam Ivo Carno.
tensis scribens Paschali Papae, ait se secundum Pontificis mandatum de restitutione Radulfi Remensis Archiepiscopi tractasse . cum Rege & proceribus regni in Curia sive Partamento in Aurelianensi urbe Habito sed eam obtineri non potuisse nisi ea lege ut Radulfus Regi sacramentum per manum id est, homulum J praestaret more Remensium Archiepiscoporum praedecessorum ejus& ceterorum Episcoporum regni Francici. Eam enim fuisse optimatum in eo negotio pervicaciam ut plane necessarium fuerit eorum obsequi istudiiis , tametsi jussa Pontificis omnino contraria forent: quia eccIrsiasti ci paci ct fraternae dilictioni sic expediebat, ut . in epistola cxc. ait idem Ivo. Orat autem Paschalem ut dispensatione utatur in hac causa, memineritque prudentiae & pietatis suae, cum fas non sit debitam sortitudinem
V I. Non solum autem in Gallia , sed etiam in Anglia , his Romanorum desideriis contradicebatur , ut colligitur cx V villelmo Malmesburiens in libro primo gestorum pontificalium. Cum enim acriter inter se contenderent Henricus secundus
Rex Ansliae & Anselmus Cantuariensis Archiepiscopus, qui ob prohibitiones pontificias hominium praestare recusabat, milla est ad Paschalem legatio ad tollendam dissi.
cultatem. Sed citio Papa editis ea de re constitutionibus pertinaciter adhaereret , ritissique auctoritate se Anselmus tueretur, ReX .. i. Henricus in haec verba prorupit: Guid ad ib. i. O me de literis Apostolici ' Iura regni m i nolis amittere. Vnde factum ut Anselmus jussus sit Regi hominium facere , vel absolutis morarum nexibus regno excedere. Tandem Henricus , ius suum retinendo , consensum Ponti scis elicuit, ut in libro secundo eorundem gestorum pontificalium testatur his verbis idem V villelmus Malmesburiensis: Concessct siqui- . .
aem Papa tis Rex hometra de Hectis accipe ri.
rex, sed nullum per anatam ct iaculam inve iret. V II. Reges tamen Francorum videntur facili lis flexisse, ut morem gererent destinatis Pontificum Romanorum , quoad homagia, non seclis ac obsequuti iisdem fuerant quoad solennitatem investiturarum. Dimiserunt enim solennitatem homagij , quae in eo versabatur ut vassallus manus mas supponere teneretur manibus domini. Retinuerunt tamen homagium quoad Epis.copos qui lauda possident , solo fidelitatis juramento ab iis exacto qui nulla lauda posisidebant. Hinc orta est distinctio quae extat in constitutione anni ,1 c c c x x x ii. in qua
Episcopi qui juramentum fidelitatis.& ho-magium debent, distinguntur ab iis qui juramentum tantum fidelitatis debent. Quoniam vero solennitas homagi j sublata est, utrumque hodie confunditur quoad Episcopos , qui nullum aliud juramentum praestant quam suramentum fidelitatis, tametsi fetida ad hontagium quoque adstringant. Recte itaque Fridericus primus Imperator respondit Legatis Hadriani quarti Summi Pontificis , qui tametsi consentirent ut Episcopi Italiae Friderico praestarent juramentum fidelitatis , homagium tamen praestari non debere contendebant: Episo rum Italia ego quirim non assecto hominiam , si tamen eos de nostris Regati s nil delectat habere. dii siparanser audierint a Romano Prusiae ciuid tibi O Regi, consequenter quoque ab Imperatore non
pigeat audire a uid tibici possessioni 'VIII. Ceterum ex hoc loco colligitur juramento saltem fidelitatis consensisse Le- avos. Sane in Conciliis Toletanis quarto αecimo pronuntiatum fuerat ad illud Regi
praestandii aeque teneri Episcopos ac ceteros
stibilitos. Usurpabatur porr5 id ab Episcopis Gallicanis , ut patet ex canone primo Con-ciiij ter ij Turonensis habiti anno Dcccxiar.& ex synodo Aquis granensi secunda habita
anno Dcccxxxvi. cujus ea sunt verba in canone duodecimo secundi capituli: Si qui
quam ui parum sacramentum irati ui
444쪽
& Imperi j Lib. VIII. Cap. XXI. 43s
t id est, Ludovico promisium violaverit, se his verbis: Duplex eis dominiam Praelato m. D. H. ejus contrariis malevola intentione quolibet modo Habenς enim claves Ecclesiae, quibus cluadant, se copulaverit, gradam proprium c amica atque o nemo claudis. Habens se Regulia: quia domisis sisti semoria amittato Certe Episcopi sunt urbium , ovidorum. Nec sukm episcopaim, apud Carisiacum congregati, quorum epi- sed es ominiatus t id est, comitatus, habent. stosae facta supra mentio est , non negant Ut mento eis dicatari mid ultra debui facere, praestitum a se fuisse juramentum fidelitatis es non feci ' Sed quod datam esuris in alato- ante ordinationem , sed recusant ei Principi rium Jaetum est istas insandalum. Eodem len homagium post ordinationem praestare qui su accipiebatur vox Resalium ab Archiepis legitimus eorum Rex non erat, sed qui par ' copo Treverensi in cohoquio Catalaunensitem regni invadere meditabatur adversus apud Sugerium, itemque a Paschale secundo in privilegio quod Imperatori Henrico constit. dc in epistola Dusdem xxii. in Con-
Carolum fratrem. Tandem Innocentius teristius in Concilio Lateranensi aequum esse existimavit ut Clerici qui bona temporalia pos-sdent juramentum fidelitatis ei Principi praestenta quo illa pendent, tametsi prohibeat ne ij juramentum illud praestent qui nulla bona temporalia possident.
IX. Sed ut ad investituras redeamus., eas Callistus secundus codfirmavit , tametsi immutationem attulerit in solennitate, quam fieri jussit per sceptrum. Vt non injuria scriptum sit ab Ortone Frisingensi lio. II. cap. V. dcv i. episcopatus conferri per sceptrum, regna per ensem, dc provincias per vexil-dum. nam id obtinebat in imperio. San EFridericus tertius Regalium investituram
per sceptrum dedit Episcopo Tullensi , ut
patet ex ejus rescripto, quod extat apud Gallandium in Tractatu de Franco. Allodio pag. et s. Universa or singula Regalia, necnon remporalia sive fori dicta suae Ecclesiae Talgensis, ---- cum sceptro regali se aliis ceremoniis in talibus rei consuetis conferimus, ac Vsum de eisdem in simus. Eundem morem in usum revocavit Carolus quintus Imperator anno millesimo quingentesimo vigeumo secundo.
X. At Gallia solennitatem investiturae per annulum jam dimiserat ante pactiones
Papae Callisti , & jus illud investiturae in
laudis tantlim retinebat quam post ordinatationem concedebant Reges nostri , data rescripto licentia occupandi sevda ad Ee clesiam pertinentia, iisque utendi. id quod Ivo in epistola sexapesima vocat invinire
manu , nutu , lingua. Eam ob causam Reges nostri noluerunt uti solennitate sceptrii sed suam tamen auctoritatem amplificaverunt, arrepta occasione constitutionis Callisti, ut adnotabitur inserius.
X I. Quare mirum non est aevo divi Ber- nardi, qui post Callistum floruit, investituram seudorum sive Regalium in usu fuisse. Hic enim loquens in epistola CLXIV. de quodam qui ad episcopatum electus erat, ait: Festinavit ad Regem, Regalium investituram accepit. Quo loco per Regalia intelli pie Ruda quae liberalitate Principum ad Ecclesiam pervenerant , ut ipsemet alibi explicat Tom. II.
cilio Lateranensi dictata , tum etiam in rescripto Callisti, & in literis Frideriei primi ad Hadrianum quartum , quarum supra meminimus.
XII. Ceterlim ex his quae dicta sunt colligere licet concessionem sive investituram Regalium, itemque juramentum fidelitatis quod Episcopi praestare tenentur post conis
secrationem suam, publica auctoritate convaluisse post diuturnas contentiones, Reges vero nostros earum rerum possessionem retinuisse, tametsi aliquid ex suo jure dimis
rint ut se ad statuta Conciliorum accommodarent.
O M sis cura mea solet in hoc versati, ut prosim, si quo modo possim , fovendis nostris studiis . α uelibros istos pro mea virili illustrem i additis nimirum, ubi occasio tulit, illustribus aliquot eeclesiasticae antiquitatis monumentis. Iam enim antea in superioribus rapitibus addita sunt nonnullaqvie nemini bene sano stomachum , ut ego quidem arbitror movebunt, cum nihil in eis contineatur quod egregium non sit, nobile. ae prorsus scitu dignum. N que huic opiti deerit par diligentia; quod illustrate placuit additis duobas praeclaris monumenti . Comeiliis inquam Remensi & Lateranensi sub Callisto secundo nabitis. quotum in hoc rapite facta mentio est. editis illis quidem, sed mendose, quantum eo, ligi potest ex hac nostra editione, si cui libeat eam
conferre cum Biniana. Nam quoad Concilium Remense, editum illud fuit ex Rogelio Hovedeno, qui illud transcripsit in annales suos, pomis sententiam canonum secutus quam verba. tametsi ea quoque satis fideliter reddiderit. Extat autem ipsum Concialium, addito etiam in fronte breviario eanonum , in pervetusto codice Ms. Bibliothecae seguletianae, j us aetas non admodum remota est ab aeὐo Callisti.
De Concilio autem Lat Manensi dicet ut insta in Notis ad illud nostris.
445쪽
I. V e sanctorum patrum sanctionibus depra- a vitate smoniaca stabilita sunt, nos quoque Spiritus sancti judicio &auctoritate sedis apostoli
confirmamus. Si quis ergo vendiderit aut emetit per se vel Het aliquam summissam personam episcopa tum, abbatiam, decanatum, arcnidiaconatum, precbyteratum . praepostulam, praebendam, altaria . vel quaelibet eretes astica beneficia, promotiones, ordinationes , consecrationes, Ecesetiarum dedicationes, clericalem tonsuram , sedes in choro . aut qualibet ecclesiasti ea ossicia, vendens de emens dignitatis &ossicij sui ac beneficii sui periculo subjaceat. Quod nis tes puerit, anathematis mucrone perlassus, ab Ecclesia Dei , quam laesit, modis omnibus abscindatur. II. Eoiscopatuum& abbatiarum investitutam permanum lateam seri penitus prohibemus. Quicunque isti tui laicorum deinceps investite praesumplerit, ana Aematis ultioni subjaceat. porto qui investitus iae rit , honore quo investitus est absque recuperationis spe omnimodis careat. III. Vniuellas Ecclesiarum possessiones , quae liberalitate Regum, largitione Plincipum, vel oblatione quotumlibet fidelium eis commissae sitnt, inconcussas in perpetuum & inviolatas permanete decernimus. Quod s quis eas abstulerit, invaserit. aut potestate tyrannica detinuetit, iuxta illud beati Sm machi apitulum anathemate perpetuo setiatur. IV. Nullus Episcopus, nullus presbyter . nullus omnino de cleto ecclesiasticas dignitates vel bene fi ei a cuilibet & quasi hereditario jure derelinquat. Il lud etiam agileientes praecipimus, ut probaptisma tis . chrismatis, olei sacri, ac sepulturae aeceptione. insimorum visitatione vel unctione, nullum omnino pretium exigatur. V. Plenuetetis, Diaconibus, Subdiaconibus eon cubinatum & udiorum contubernia prorsiis interdicimus. Si oui autem huiusmodi repetii sumini, Moesiasticis ossiciis pliventur. sanὲ sit nee se immundiditiam suam cottexet inti communione lateant Chri
Calixto Dei do. anno pontificatus sui quinto, celeia brata est magna odus Romae divelsarum provin-riatum Atehiepiscoporum. Episcoporum. & Abba- . tum quam plurimorum ; ubi teritata sunt haec capitu la . & totius assensi, Concilii confirmata. I. Sanctorum patrum exempla sequentes, & offac ij nostri debita innovantes, ordinari quemquam petpecuniam in Ecclesa Dei vel promoveri auctoritate1 is apostoli eae modis omnibus prohibemus. Si quis vero in Ecclesa oldinationem vel promotiopem tali ter acquiserit, acquisita prorsus careat dignitate. II. A suis Episeopis excommunicatos ab aliis Epis eopis, Abbatibus, &Clericis in communionem tecipi proculdubio prohibemus. iv. Nullus in Episcuum,nis canonicὸ Hectus,con- vi . c., uri sectetur. Quod sitae sumptum fuerit, & consecratus 1.& consectator absque recuperationis spe deponantur.
presbytet. sve Piaepostus, vel Deranus animarum tam vel Piaebendas Eeclesiae sne judicio vel consensu Episcopi alicui tribuat. Immo, scut sanctis ea nonibus constitutum est, cura & telum ecesesasticarum dispensatio in Episcopi judicio & potestate pet-
maneat. Si quis veto eontra hoe facere aut potestatem quae ad Episcopum pertinet sibi vendicare pia sumpserit, ab Ecesesa liminibus arceatur.
quam a Romana Ecclesia est damnatus, quaeque apseudoepiscopis pet eum postea ordinatis saetae sunt, nos illitas esse iudicamus.
chiptesbyterum, nullus in Decanum , nisi Ptesbyter, vel Diaconus , nullus in Archidiaconum , nisi Dia
concubinarum & uxorum contubernia penitus interdicimus, & aliarum mulierum cohabitationem praetet quas senodus Nicaena propter solas recessitudi . num caussas habitare permisit, videlicet matrem , s rorem, amitam , vel materteram, aut alias huius
modi, de quibus nulla ualeat justh suspicio ortii.
sanctionem statuimus ut laici, quamvis religios sint, nullam tamen de ecdesiasticis rebus aliquid disponendi habeant sicultatem ; sed secundam Apostol
tum canones omnium negotiorum ecclesiasticottim curam Episcopus habeat. & ea vel ut Deo eontemplante dispenset. Si quis ergo principum aut laicorum aliorum dispensationem vel donationem rerum sue possessionem eeelesiasticatum sibi vendi cavetit, ut sacrilegus videatur.
mus. quoniam eas 3t divinae di se ii prohibent leges. Leges enim divinae hoc agentes, & eos qui ex eis prodeunt , non solum ejiciunt. sed maledictos ap. pellant. Leetes veto seculi infames tales eos vorant. M ab heleditate repellunt. Nos itaque patres nostros
446쪽
do habitum, quanquam alii iam vulgavere, heic t men edete visum est, cum de alius sit canonum ordo quam in editis, εe nonnulla eontineat in superioribus e/itionibus praetermissa , &ejus quidem momenti ut vel ob hoc ipsum pro rari debuerit nova haec editio. Hi vero canones quos nune damus descripti sunt exsequentes, infamia eos notamus, de infames esse cen
N. Eis qui Hierosolrmam proficiscuntur , & ad
Christianam gentem defendendam 5e Wrannidem infidelium dEbellandam emeacitet auxilium praebuerant, suorum peccatorum remissionem concedamus
de domos de familias atque omnia bona eorum in pervetusto codice M S. monasterii Anianensis in prima beati Petti de Romanae Ecclesiae protectione, sicut a Nai bonensi Domino nostro Papa Vrbano constitutum suit, sun C N. i. a Descriptus est ad verbum hie Onon excipimus. Quicunque ergo ea distrahere vel auferre, Concilio Tolosano quod idem Callistus in Othedraliquandiu in via illa morantur. praesumpserint, excom- Ecclesa sancti stephani relebravit anno Mexix. municationis ultione plectantur. Eos autem qui vel cujus canones supra editi sunt ex eodem e iee Ania
to Hieto irmitano vel Hispanico itinere cruces s. Di in vestibus posuisse noscuntur, de ea, dimisisse, cruces iterato assumete de viam ab instanti Pascha iiDque ad sequens proximum Pascha per scete apostolica auctoritate praecipimus. Alioquin extune eos abnens.
CAN. v. J Cuias suetit Burdinus, dubitatum vi deo etiam ab antiquis auctoribus. Quidam enim vel rum memoriae prodidetunt eum fuisse natione Hispa num. Sed huic sententiae repugnat Rodericus Alchis Ecclesae introitu sequestramus in omnibus terris piscopus Toletanus , vetustus Hispanieae historiae tum diuina omnia ossicia, praeter insantium baptis, scriptor, qui eum patria Lemovicem suisse docet. sed ma de morientium poenitentias, interdicimus. in Hispaniam abductum a Bet nardo Archiepistono XL Sancto tum patrum Ononibus consona sen- Toletano. Sane Butdinus suit magnus vir pet illastientes, oblationes de sanctissimo & revetendissimo tempestates, adeo ut Lemovices meos pudere non de- altari beati Petti & Salvatoris de sanctae Matiae rotundae de sancti Nicolai Barens,, sancti AEgidij, aut de
aliis omnium E e satum altatibus, sive crucibus. alaicis ausetti penitos interdicimus, de sub anathema iis districtione prohibemus. XII. Ecclesias a latrix ineastellati aut in servitutem tedigi auctoritate apostolica prohibemus. XIII. Quicunque monetam salsam se sciente se cerit , aut stulsosε expenderit, tanquam maledictus, di pauperum virorum oppressot, & civitatis tui bator, a fidelium consortio separe r. X iv. Si qui Romi petas, & peregrinos , seu mercatores , Adostolorum limina & aliorum' sanctorum
oratoria vilitantes capere, seu rebus quas serunt spoliare, vel novis teloneorum seu pedagiotum exactio. Nibus molestate tentaverint . donee satisfecerint, communi ne careant Christiana.
X v. Quiquid veto de pace 3e t levia Dei, vel de incendio. leu de publicis stratis . ab antecessolibus
nostris Romanis Pontificibus constitutum est , nos sancti Spiritus auctoritate confirmamus.
beat huius viri quamvis Callisto cessetit in monumentum victoriae. Porto nos olim hominis vitam . Decidante, describemus in libro primo de vita iebusque virorum illustrium Lemovicensuiti. CAN. vi. J Et hic quoque canon ad verbum sumptus est ex Concilio Tolosano Callisti seeungi, nisquod in hoc Laletanens . vitio hauddubie librarii,
post vocem Prisbur. additur vel aesecarius, prorsus math , Ee conita mentem canonis. Repetitus. Minest idem canon in Concilio Laletanens sub Innocem ito secundo.
CAM. x. J Hispanicum illud iter, euius meminit hie canon , non erat sinplex peregrinatio religioniserso. Sed ad exemplum Vibani secundi , qui belli sacri in Oriente stetundi auctor fuit. successores eius bejlum quoque laetum in Hispania fieri ad uet 1 ds Sariaracenos decreverunt. eandemque peccatorum indulgentiam euntibus ea de causa in Hispaniam concesserunt quae orientalis Ecdesiae defensoribus coneessa fuerat in Coneilio Clatomontano. Nam in archivoepe
Hesae Barcinonensis habetur epistola Callisti se gdi XVI. sanctorum etiam patrum vestigiis in haren- ad universo, Christi fideles, data fortassi eae isto La tes senetali decimo sancimus ut monachi propriis Episcopis cum omni humilitate subjecti existant, leeis uti magistris de Ecclesiae Dei pastoribus debitam obedientiam de devotam in omnibus subjectionem exhibeant.publica, Missarum solemnitates nusquam ce lebrent. A publicis etiam infirmorum vistationibus, inunctionibus, seu etiam poenitentiis, quod ad illorum nullatenus ossicium pertinet, sese omnino abstineant. In F esis veto quibus ministrate noscuntur Presb3teranens Concilio . cum data st Laterant i v. Nonas
Aprilis) qua pugnantibus in Hispania adversum Satiaracenos eandem peccatorum remissionem concedit
quae orientalis Ee lesiae defensoribus eoncedi solet. At in Concilio Claromontano sub Innocentio sectando Papa celebrato, quod nondum editum est, mandatur incendiariis, qua pestis tunc in Occidente grassabatur, ut Hierosol)mam vel in Hispaniam pergant, illiean no integro belligeraturi. Praeterea, extat in archivoletos nonnis per manum sui Episcopi habeant, qui ei regio Bateinonens epistola Hadriani quarti, qua Rai
de suscepta animarum cura respondeant. mundum Comitem parcinonensem totamque terram
XVII. Ad haee, sanctae Romanae Ecclesae pos- ejus sub beati petii ae sua plotectione suseipit quandiu
sessiones quietas servate per Dei gratiam cupientes, pugnaverit contra Sarracenos. In Concilio autem ha praecipimus de subdistrictione anathematis interdici- bito apud Montem pessi ilanum in prima Narbonensimus ne aliqua militaris persona Beneventinam beati anno Mexe v. cui praefuit Magister Michael sedis Petri civitatem praesumat invadere aut violenter reti- apostolieae Legatus in ab usularum solutione ita libe-nere. si quis aliter praesumpserit, anathematis vin- tantur illi qui in Hispaniam pergunt ut etiam fidejunculo teneatur.
fores eorum eo: non possint ad eatum solutionem. Concilium illud nos nuper edidimus in Codice Conciliorum Galliae Narbonenss. C A M. x v i. J Renovata est hoc ea none constitutio Vibani secundi. qui in Concilio Clatomontano statuerat ne monachi in parochialibus Ecclesiis quas tenent absque Episcoporum consensu presbyteros coti
447쪽
locent. de plebis cura rationem Episcopis reddituros. vide potio quae a nobis supra dicta sunt in Notis ad
ψοd si tu ma Incerta, Dominus Rex potetit Aiste Regalia sua, &ea tamdiu tenere donee nasi tam im
VI I I. Ia Gallia, jam lade a temporibus Lari- misi isu oris , Reges fruebamur resilibus episcosatus
I. VpEklls T itaque ut investigemus I an Reges Francorum ad se traherent custodiam bonorum ecclesiasticorum sede vacante. Ac primum quidem vocabulum ipsum investiturae satis indicat ita prorsus i ctitatum fuisse. Neque enim revera potuis
sent Reges eorum concessioncm tribue. e, nisi ea habuissent in manibus. Hujus bono rum ecclesii asticorum occupationis introditactio extat in capite octavo Capitulorum Caroli Calvit ubi istatuitur anno DCCCLXXVII.
ut post: Episcopi obitum Metropolitanus ad Ecclesiam vacantem mittat visitatorem qui una cum Comite sive Gubernatore eam' custodiat, in pediatque ne quid ea detri menti capiat. Si adiguis Discum interim obie
in , inquit, Archiepi put Vsi sedi Vi ai rem
secundum hacros canones detur u , qui una camComite usam Ecclesum, ne praedelar, custodiatio Medom i us uisopi obitus ad vestram notitiamfleret ent.1ι. Argumento autem sequentia
erunt solitos Reges ea bona retinere donec electioni consensissent. Extat enim disertum hujus rei testimonium apud Ivonem Episcopum Carnotensem in elistola centesima quarta. Scribens enim ad Papam Pascha lem ait Regem nolle consentire electioni Gaionis pro episcopatu Bel vacensi, neque etiam bona ecclesiastica dimittere in gratiam electi. Rex, inquit, non muli electioni of sum praebere, nec electo bona vi patia rimit. rere. De bonis loquitur, absque discrimine
ullo. Sed post habitum sub Callisto Remen
se Concilium, ea retentio coercebatur ad sola Regalia. II. Adeo autem receptum erat jus illud in Gallia ut divus Bernardus ad Ludovicum septimum Regem scribens de monacho quodam , qui ad episcopatum Lingonen
semelectus erat, adnotet eum noluisse ullam bonorum administrationem suscipere. donec eorum investituram accepisset a Rege. In quo ait Bernardus testatam eum secisse fidem suam in Principem , quod a n mine alio recipere voluerit ea quae a Rege pendent quam a Rege ipso. Haec sunt ejus verba in epistola C L X X. Electio rite celebrata est. Elictus fidelis eP. Non autem esiet fidelis, sive a o non per vos habere vent. Necdum prorsus se intromis de aliquo ι quanquam inet
tutio acri or populi, o oppreGrum 4 ID. O vota bonarum , id ab eo vehementissime flum-
III. At posteri, tametsi iure regio universa bona episcopalia occupare consueverint sede vacante, veterem tamen loquendi
formulam retinuerunt , eam retentionem
coercentes ad Regalia. Rex quippe Philidipus Augustus ad bellum sacrum proficiscens
anno MCx C. Reginae matri suae & avunculo suo Remens Archiepiscopo regni Regentibus constitutis, praecipit ut Regalia reti neant donec electus Episcopus fuerit consecratus. Ruina autem se Archiepiser', inquit , tamdiu tegulia in manusia undant donec
448쪽
elictus consseratus sit et ei benedictus. Et tunc cit pravam quandam consuetudinem quae Regulia sine contradictiene reddamur. Iam enim in Galliis invaluerat, ubi laicis non sbium antea pater eius Ludovicus septimus dixerat monasteria concedebantur propier imminem anno millesimo centesimo sexagesimo pri- tem reip. necessitatem, ut habetur in canonemo post obitum nempe Theobaldi Episco- quinto synodi apud Theodonis villam habi pi Parisiensis: Oscopatus O Regale in manum tae anno D c c c X L i v. & in canone duodecito Arum venit. Vnde factum ut Mauricius ino Concilii Vernensis sed etiam interdum Episcopus Cenomanensis fateatur anno
Tit. r. M cc XX il l . quod quando electus Cenomanen
As erit confirmatus a Metropolitano, Rex reddet ei Regalia sua. Electus tamen tenebitur praestare Regi juramentum fidelitatis intra spa tium quadraginta dierum. Quod si id non
secerit, Dominus Rex poterit salsire Regalia , ct ea tamdiu tenere quo que Domino Regi - delitatem fecerit. Hinc mariter factum ut anno Mccxcviii. matri guae id indulgeat ut possit sirilitate, 0scoporum ct Abbatum reci pere eis Regalia reisituere. Verba haec accommodata sunt ad statuta Conciliorum , tametsi ea tempestate retentio fructuum podirigeretur ad universa bona episcopalia, ut dia
IV. Sussicienter, ut opinor, probavimus solitos Reges occupare Regalia sede vacante. Nunc ergo inspiciendum est an iidem fruerentur reditibus, & an Praebendas ullo unquam tempore contulerint. Ac prima quidem fronte occurrit vetustum eae usum illum fruendi reditibus Ecclesiae vacantis argumento ducto a privilegio quod Papa Formosiis Ecclesiae Remens concessit anno Dcccxcii. precibus Fulconis ejusdem Ecclesiae Archiepiscopi annuens.Prohibet enim
ne Reges, Episcopi, aut quilibet Christiano
rum, sede Remensi vacante, in suam utilita tem convertant episcopatum Renaen siem
aut ejus reditus; sed omnia futuro antistiti reserventur, eligendo intra tempus statutum in canonibus, id est, intra trium mensum spatium , ne diutius quam par est metropolis si destituta pastore. Testem hujus constitu tionis laudo Flodoardum , cujus haec sunt verba in libro quarto historiae Remensis capite secundo: Sanciens insuper aucuritate beari Petri ut nemo Regu , nullus anti tum , nemo quilibet Christianus , decedente Remorum
Mopo , Vsum viscopatum vel res Vsius E cis se inuis compendiis applicet, neque δει ouo δε- minio teneat, praeter iasius civitatis isopum,
' eandem metropolim non ultra conititutionem canonicam sine regulis conveniente lagore manere cogat, neque aliter Disopum ibidem nisi Ot acri canones iubent constitui faciat. Verum abulus ille quem hoc loco dana nat Formosus confundi non debet cum jure Regaliae de quo nunc agimus. Nam Regalia aestiit post praestitum fidelitatis iuramentum. Rescriptum vero Papae Formosi tradu reditus episcopatuum vacantium. Quo alludit canon xxi. Concili j Meldensis anno Dcccx L v. congregati, dum loquitur deprecariis factis ab his qui loca Episcoporum o
cupaverunt. Hinc autem fiebat ut Episcoporum electiones retardarentur. Cui incommodo occurrit privilegium Papae Formosi. Porro consuetudo haec interrupta erat ante controversiam investiturarum.
V. Nam si Principes tum soliti essent frui reditibus episcopatuum vacantium δύPraebendas conserre, id haudquaquam silentio transimisissent Gregorius septimus, Vrbanus secundus, Paschalis secundus, ScCallistus secundus Summi Pontifices, qui severe admodum damnaverunt unicam illam solennitatem investiturae per baculum de annulum de solennitatem suramenti permanum, quique investituram coercuerunt .
ad sola seuda. Itaque in ea sum sententia ut existimem usum fructum redituum ecclesiasticorum introductum esse post constitutio. nem Callisti editam anno MCXXII. quae Regibus tribuit potestatem exigendi a Praelatis universa ossicia de obsequia quae ratione studorum exhibere tenentur : 'uae ex Regalibus delet faciat. Vnde factum est ut quemadmodum plurimarum hujus regni Provinciarum consuetudo domino seudi ad dicit usum fructum quoties seudum vacat per mortem vastalli, id quod vulgo ' Rele- . τ . . vium vocant, sic Reges eo seudorum jure, quoad Regalia sive patrimoniὸ episcopatuum, usi sint interim dum eorum custodiam ad se receperant, donec sedi vacanti praesectus esset Episcopus, & donec Isin vellituram a Rege accepisset, juramentumque fidelitatis praestitisset. Quod jus in primis introductum est in provincias in quibus mutatio domini necessitatem imponit sol vendi commodum aliquod de utile domino superiori, quod relevium vocant, ut dix cum e contra in illis quae huic juri relevi obnoxij non sunt, nihil a Regibus tentatum fuerit quoad usumfructum Regalium. VI. Ius autem illud , tametu recenter introductum quoad fetida ad Ecclesiam pertinentia, legitimum nihilominus & aequum
erat, quὁd ea seuda iisdem legibus subj
eta esse debeant quibus cetera tenentur. Arbitror autem Reges , resarciendis damnis suis intentos quae toleraverant dimittendo
449쪽
jura investiendi Episcopos ante consecrationem , dum Pontificibus Romanis obtem perant ita cupientibus , jure suo usos esse quoad seuda , ut Papa Callistus approbaverat. Ea mihi semper mens fuerat, hujus moris originem arceisendam esse a jure seu dorum Sed in hanc sententiam facilius transgressus sum post inspecta mandata a Rege Philippo Pulcro data Archiepiscopo Senonensi & Episcopo Antistiodorensi, quibus jubet ut in controversia quadam exorta in Ecclesia Carnotensi Summo Pontifici repraesentent quaenam in ea causa sint jura regia. Extant mandata illa in quodam Regesto Camerae Computorum Paris. l. 3 .ubi haec leguntur:Sicutfodus musallo vacans .interim cum his reditibus a domino licite occupatur,opropter defectum hominis, ut vulgari nostrae patriae verbo utamur, de jure O generali consuetudine re
ni nostri per dominum , quo que superveniat persua quae illi serviat, licite detinetur , sic
nos c no bi antecessores , vacante Ecclesia Ca
notensi, ct temporalem jurisdictionem se bonaumporalia accipimus , γ nostros facimus omnes
fisus qui proveniunt ex ei em. Non sum aurem nostram potestatem in bonis vi palibus
exercemus ; imo bona temporalia Praebendarum
es Dignitatum , sive sit iuri ictio temporalis, e alia bona timoralia quae polint ad aliquem
pertinere, cum vacante Praebenda vel Dignitate concedimui . ct de eis ,praedicto tamen modo,disponimus nostro jure.
VI l. Verum quoniam facilis est ex cu sus ab aequo ad iniquum , quoties privata utilitas urget, hinc factum est ut praetextu custodiae Regalium auctoritas regia ad se
traxerit usum fiuctum decimarum & in universum omnium redituum temporalium.
Cum itaque reditibus quorundam bonorum , veluti Regalium, optimo jure Reges fruerentur, paulatim tactum est ut in L ccle-sas quasdam introducta sit consuetudo
fruendi universis reditibus. In quo tamen non omnino peccasse videntur Reges nostri , cum id eo praetextu seri potuerit, quod
cum patrimonia episcopatus velut bona nobilia possiderentur ab Episcopo , evecta per
consequentiam erant ad dignitatem seudorum. Nam quoad reditus qui vulgo spirituales dicuntur , magna Ecclesiarum pars, cum decimis de oblationibus, laicis in seu
consensus regi j adhibiti liberalitati laicorum erga Ecclesias, qui ea ad ipsas omnino transtulerant. Adde quod licet jus percipiendi decimas spirituale sit, decimae tamen sunt
temporales , ut aiunt Canonici Iuris interpretes. Quoniam vero collario Beneficiorum censetur pertinere ad fructus, s ecunditiarquod in libris Decretalium continetur, eo jure prorsus opportune usi sunt Reges, ut usum inveherent conserendi Praebendas,
quarum proviso ad F piscopum pertinebat. Profectum enim huic esse jus illud regium,
ut collatio Beneficiorum interim dum Regalia aperta est vacantium ad Regem pertineat,probatur ex rescripto Alexandri II Ledito in antiqua colleehione Decretalium quam publici juris fecit Antonius Augustinus: ex quo rescripto discimus Regem Angliae Henricum secundum frui solitum reditibus episcopatus vacantis, & in consequentiam hujus possessionis, Praebendarum quoque collationem ad se traxisse. Episcopo de medio subluto, inquit Alexander, O redilibus episcopatus ad um devolutis , cum qu dum praebenda in jamdicta Ecclesia vacaret , c
rissimus in Chrso sius noster Η. illustris Rex
Anglorum eam Thomae Curico suo contulit , cui etiam aliam postmodum in eadem Ecclesia vocantem , cum archidiaconam , ad quem dicitur pertinere, concessit. αuas insimul non debet habere, cum nulti sit licitum in una ct eadem Marisa duas Praebendas obtinere. VIII. Reges nostros reditibus episcopatus vacantis Dui solitos jam inde a rem poribus Ludovici junioris absoluta cst auctoritas. Nam cum Parisiensis Episcopus P vi ta excessisset anno millesimo centesimo sexagesimo primo, ait idem Ludovicus episcopatum illum & Regalia in manum suam de venisse, id est , non solum Regalia sive seu da, sed etiam universum episcopatum. Eam tamen in ea possessione cautionem adhibet, ut declaret nolle se ad suam utilitatem coi
vertere oblationes ic reditus altaris Capiceriae, quos cuidam puellarum monasterio ad dicit i Epscopatus, inquit , Regale in manum To. 1.LIbime. Q stram venit, militer piceriae reditus. Sed eum oblationes o reditum actaris nollimus a L .
IX. Episcopus quoque Matisconensis professus est anno Mcci. omnia Regalia reg- dum datae fuerant a Pippino, Carolo mag- ni Franciae ad Regem pertinere dum seiano ,& Ludovico Pio, cum consensu Eccle- des vacat, & Regem de reditibus eorum .sae Gallicanae, ut alibi ostendo; quae dein- statuere posse non seclis ac Episcopum ip- de ecclesiasticis viris concessae sunt, ex per- sum. Quod si Episcopus discesserit intesta- missit Rcgum. Itaque Principes non omni- tus, non solum ad Regem pertinere reditus no destituti erant ratione, ut contenderent episcopatus, sed etiam omnia mobi&a Episco 'M:- , i servitia de debita seudorum . in hujuscem pi defuncti. Omnia regalia, inquit, O omnes di reditibus imposita, extincta non esse vi proventui Aegatium extinnies in regno Tran-
450쪽
&Imperi j Lib. VIII. Cap. X XIII. 44 i
m libere sunt Domini Regis Franci sicut O ea quiad archiepiscopatum Senonensem electus Epissopus lilere possidebat. Et si uisopus Matis fuerat.
conensis decesserat intestatus, tam o ia mobilia XII. Praeter reditus episeopatus & col quam omnes proventus sunt Domini Regis Fran- lationem Praebendarum , spolia Episcopo cia libere orabs e. rum defunctorum pertinebant ad Regem , X. Collationem autem Praebendarum licet antiqui canones ab iisdem spoliis re- iam fuisse introductam anno M cxc. fidem movissent Clericos & Metropolitanos, ac , , . iacit testamentum Philippi Augusti, cujus licet Vrbanus secundus & Innocentius se haec sunt verba: Si Praebenda vel aliquod Be- cundus eorundem spoliorum occupationemnesiam ecclesiasicum vacaverit quando Re - laicis interdixissent. Reges tamen nostri possita in manu nostra venient , Regina ct Archi- sessionem illam retinuerant quoad quasdam opis par viris honesisse Iiteratis consili ratris Ecclesias , ut fidem facit Episcopus Matis Bernaria conferam ; salvis tamen donationibus conensis anno MC cI. cujus auctoritas pati nostris. quas per literas nostras patentes quibus tui supra relata est. Sed idem disertilis pro dam ficimus Haec ultima clausula continet batur ex epistola Regis Ludovici Iunioris , donationes anticipatas, quae Prorbus erant quae extat Tit. i. cap. x. i. Libertatum Ecgratiae expectativae. Hos e Gallicanae, data anno M cx L v i i. my s uane issem conferendi Prasendus Ecclesiae qua remittit Episcopis Catalaunensibus ve- cantis in e aspossessJone sent Reeea nostri, terem consuetudinem quae ab ossicialibus re otiouiorem eqse Philippo Augusto dicimus ad piis usurpabatur, ut caperent omnia mobilia uildebentim. Steph. Balutius. J ignea aut serrea & animalia quae reperie-X I Quapropter idem Philippus Au- bantur in domo episcopali. Sed disertis ver oustus apud Innocentium tertium aiebat an- biis retinet, secundum veterem consuetudiano M cc x se Praebendam quandam sede nem, vinum, annonam, aurum,& argentum Laudunensi vacante contulisse Thomae de quae tum fuerint in episcopatu: Prarer anno Arpentolio Clerico suo secundum antiquam nam, vinum. aurum argentum '. quae omnIa, O an obuiam censuetudinem regni ; petebat- juxta vetustam consuetudinem , ct mana ct po-que I Summo Pontifice confirmationem hu- testate regia retinemus. Idem Princeps simileius provisionis. Quod rescripto suo non re- privilegium concessit Theobaldo Episcopo futat Innocentius , sed causam ad examen Parisensi, quod a filio. Mus Philmpo Rege Capituli Laudunensis remittit , ut intelligi confirmatum est, ut patet ex epistola qua- possit an proviso a Summo Pontifice iacta dam edita apud Galsandrum in Tractatu dein gratiam cujusdam Odonis praeserenda sit Franco Auodio pag. 338. ei Quae a Rege tacta est in gratiam Thomae
de Argentolio. Qu'd si contingat Odonem Praefeci Thomae, Regem orat ut id gratum
abere velit Ob reverentiam apostolicae sedis
N ipsius Innocenti j. Ceterum potestas illa adeo solidata erat anno MCCLX vii. ut Clemens Papa quartus revocaverit provisio nem quandam quae auctoritate eius iacta fuerat de quadam Praebenda Remensi, qud dRex Ludovicus nonus conquereretur id tentatum fuisse adversus jura regia, assirmarct-que quod vacantes confera in Ecclesia i a Prae
I. Imperatores quoque fruebantur iure occupandι spolia Eρiscoporum defunctorum. Sed id im Seelsu remisiι derisus fecundus Imperator. F EJuκm autem nomιne comprehendebam et-m collationem Beneficiorum Sed tamen Fradericus non ramist imi est turam per servirem, neque im recipiendi ho magi, ab
eum conferre solitum Praebendas Ecclesia' radi ius episcopatus vacantis conservaverit succeserum cathedralium ubi sede vacante, ratione fori. Gubematores tamen provinciarum bona mobili custodia Regulium ex consuetudine pertinebat Episcopi mori idein occvamnι,cst immobilium usum- ων σιη AN stactism in 'bi Uin converterunt. Καιιν ιμἰμι -m
ad eum collatio Praebendarum. Gregorius vero decimus epistola sua data anno M cc L xi u. fisa λγ.hibuii Ioamus Cιmnenus Iu approbavit collationem archidiacon xv ai. . Tum etiam frater eius M .sul comneum Senonensis a Rege factam sede Vacante , ta--nis Ma etaeis ne Gube rores bona imma tiametsi Beneficium illud vacasset in Curia Eeel serum vacantium ad suam adminsit MiontriRomana, ob consecrationem Archidiaconi, adiungerem fisc.que addiceram. Tom. II.