장음표시 사용
121쪽
ito ApoLLINARI s s IDONII temperantia inspecta,ad reliquorum quoque censui pertinere informationem,si vel summotenus vitaec teris talis publicaretur. Ad quam sequendam, praeter habitum, quo interim praesenti saeculo imponitur, omnes nostrae prosemonis homines utilissime incitarentur. Quia, quod pace ordinis mei duxerim, si tantum bona singula in singulis erunt, plus ego admiror sacerdotalem virum, quam sacerdotem. Vale.
ERVM po in salutationem licet seram, domine meus, annis ipse iam multis insalutatus; frequentiam veteris ossicij seruare non audens, postquam me soli patrij finibus eliminatum peregrinationis aduersa fregerunt. Quapropter vos quoque ignoscere decet erubescentibus. siquidem conuenit humiliatos humilia sectari, neque cum illis parem familiaritatis tenere constantiam, quibus forte sit improbum plus amoris quam reuerentiae impendere. Propter hoc denique iam diu taceo, vosque tacuisse, cum filius meus Heliodorus huc venit, magis toleranter quam libenter accepi. Sed dicere solebas, quanquam fatigans, quod meam quasi facundiam vererere. Exculatio ista haec, etiam si fui sit vera, transierat : quia post terminatum libellum, qui parum cultior est, reliquas denuo litteras
Husi, licti accuratus mihi melior non sit, sermo-
122쪽
E FI s ToLARVM LIB. IV. Ut ne contexo. Non enim tanti est poliri formulas editione carituras. Ceterum si caritatis tuae morem pristino colloquiorum cursui reddis, & nos vetustae loquacitatis oroitas recurremus. Praeter haec auide, praevio Christo, sicubi locorum fueritis, modo redux patronus indulgeat, aduolaturi, ut rebus amicitia vegetetur, quae verbis infrequentata torpuerat. Vale.
AN ciet me nimis damnum saeculi mei, nuper
erepto auunculo tuo Claudiano oculis nostris, ambigo an quempiam deinceps parem conspicaturis. Vir siquidem tuit prouidus, prudens, doctus, eloquens, acer, & hominum aeui, loci, pO- .puli sui ingeniosissimus : quique indesinenter salu religione philosopharetur: & licet crinem, barbamque non pasceret, pallium & clavam nunc irrideret,
nunc etiam execraretur, a collegio tamen compla
tonicorum solo habitu ac fide dissociabatur. Deus bone i quid erat illud, quotiens ad eum sola consultationis gratia conueniebamus t Quam ille omnibus statim totum non dubitans, non fastidiens aperiebat voluptuosissimum reputans, si forte oborta quarumpiam quaestionum insolubilitate labyrinthica scientiae suae thesauri euentilarentur. Iam si frequentes consederamus, officium audiendi omnibus, uni solum, quem forsitan elegissemus, de-
123쪽
APOLLINARIs SIDONII putans ius loquendi: viritim, vicissimque, non tumultuatim, nec sine schematis cuiuspiam gestuar tificioso doctrinae suae opes erogaturus. Dein qua cumque dixisset, protinus reluctantium syllogism rum contrarietatibus excipiebamus. Sed repellebat omnium nostrum temerarias oppositiones. Itaque nihil non perpensum probatumque recipiebatur. Hinc etiam illi apud nos maxima reuerentia fuit,
quod non satis ferebat aegre pigram in quibuspiam
1equacitatem. Haec apud eum culpa veniabilis erat: quo fiebat, esset ut nobis patientia eiusdem sine imitatione laudabilis. Quis enim virum super abditis consuleret inuitus, a cuius disputationis communione ne idiotarum quidem imperitorumque sciscitatio repudiaretur ξ Haec pauca de studiis. Ceterum cetera quis competenti praeconio extollat, quod conditionis humanae per omnia memor, clericos opere, sermone populares, exhortatione moerentes , destitutos solatio, captiuos pretio, ieiunos cibo, nudos operimento consolabatur Pariter &super his plura replicare superforaneum statuo. Nam merita sua, quibus diuitem conscientiam censu pauperatus locupletavit, spe futurae retributio nis celare plus studuit. Episcopum fratrem maiorem natu affectuosissime obseruans, quem dilige-.bat ut filium, cum tanquam patrem Veneraretur.
Sed & ille suspiciebat hunc granditer, habens in eo
consiliarium in iudiciis, vicarium in ecclesiis, procuratorem in negotiis, villicum in praediis, tabularium in tributis, in lectionibus comitem, in ex-
124쪽
Eos TOLARUM LIB. IV. 163lositionibus interpretem, in itineribus contuberna em. Sic utrique ab alterutro, usque ad inuidiam exempli, mutua fide germanitatis ossicia restituebantur. Sed quid dolorem nostrum moderaturi causis potius doloris fomenta sufficimus 3 Ergo ut dicere institueramus, huic iam, ut est illud Maronianum, cineri ingrato, id est, gratiam non relaturo , naeniam condidimus tristem, luctuosamque,
propemodum laboriose, quia faceret dictandi de suetudo dissicultatem : nisi quod animum natura desidiosissimum, dolor fletu grauidus accendit. eius
GERMANI decus, Ar dolor Mamerti,4 Mirantum unica pompa Epistoporum , me dat cessite membra Claudianus.
Triplex bibliotheca quo magistro Romana, Attica, Christiana fulsit:
αuam totam monachus mirente in aeuo
Secreta bibit institutione. Orator, dialecticus, poeta , Tractator, geometra, musicu*M. Doctus loluere vincla quaestionum, Ante altaria, statre gratulante , Instructas docuitsonare classes. His selennibus annuis parauit, Quae quo tempore lecta conuenirent.
sntistes fuit ordine in secundo.
125쪽
io APOLLINARI s set D II Fratrem fasce lemans epistopali. Nam de pontificis tenore summi, Ille insignia sumpsit , hic Laborem.
At tu quisque doles, amice lector, . . live tanto quasi nil viro superfit,
mis parce genis rigare marmor Mens st gloria non queunt humari. Ecce quod carmen, cum primum affui, super unanimi fratris ossa conscripsi. Namque tunc abfuicum funeraretur: nec ob hoc tamen perdidi in totum desideratissimam stendi occasionem. Nam dum forte meditarer, lacrymis habenas anima parturiem te laxaui; fecsque ad epitaphium, quod alij fecerant ad sepulcrum. Haec ergo scripsimus tibi, ne forsitan arbitrarere solam nos colere vivorum sodalitatem, reique tuo iudicio essemus, nisi amicorum vita carentum semper, aeque ut incolumium , reminisceremur. Namque & ex hoc, quod vix reseruatur imaginaria fides vel superstitibus, non praeter aequum opinabere, si perpaucos esse conlicias qui mortuos ament. Vale.
Sidonius Simplicio es Apollinari Ais S.
DEVs bone i quantum naufragioso pelago
conformis est motus animorum, quippe cum nuntiorum turbinibus aduersis quasi propria tempestate confunditur. Nuper ego filius quo communis Terentinae N Irae sales ruminabamus. stu
126쪽
Ε p Is To LARUM LIB. IV. ros denti assidebam naturae meminens, & prosensionis oblitus. Quoque absolutius rythmos comicos incitata docilitate sequeretur, ipse etiam fabulam similis argumenti, id est Epitrepontem Menandri in manibus habebam. Legebamus pariter, laudabamus, iocabamurque : & quae vota communia
sunt, illum lectio, me ille capiebat : cum repente puer familiaris adstitit vultuosus. cui nos, quid ita & ille, lectorem, inquit, Constantem nomine pro foribus vidi, a dominis Simplicio& Apollinare redeuntem. dedit, inquit, literas quas acceperat, sed perdidit quas recepit. Quibus agnitis, screnitas laetitiae meae confestim nubilo superducti moeroris insorduit ; tantamqne mihi bilem nunt ij huiusce contrarietas excitauit ; ut per plurimos dies illum ipsum hermam stolidissimum venire ante oculos meos inexoratus arcuerim , laturus aegre, si mihi apices, aut quoscumque, aut quorumcumque non redderet : taceam vestros qui mihi, dum recti compos animus durat, minime frequentes maxime deside rabiles iudicabuntur. At postquam nostra sensim temporis interuallo ira defremuit, percontor num
Verbo quippiam praeterea detulisset. Respondit ipse, quanquam csset trepidus & sternax, & praereatu balbutiret ore, coecutiret intuitu, totum quo
instrui, quo delectari valerem, paginis quae intercidissent suisse mandatum. Quocirca recurrite ad pugillares, replicate membranas, de scripta roscribite. Tamdiu eniin aequanimiter admitto, ut desiderio meo sinister euentus ossiciat, donec ad vos
127쪽
ioc APOLLINARIs SIDONII nostro sermone perueniat, ad nos vestrum non peruenisse sermonem. Valete.
NV P E R rogatu Germanici spectabilis viri Cantillensem ecclesiam inspexi. Est ipse locostorum facile primus : quique post tergum cum iam duodecim lustra transmittat, cotidie tamen habitu cultuque conspicuo non iuuenescit solum, sed quodammodo repuerascit. Enimuero vestis ad stricta, tensus cothurnus, crinis in rotae specimen accisus, barba intra rugarum latebras mersis ad cutem secta fo cibus ad hoc & munere superno membrorum solida coniunctio, integer visus, amplus in celeri gressus incessu, incorruptae lactea dentium compage gingiuae. Non illi stomachus nauseat, non vena flammatur, non cor incutitur, non
pulmo suspirat, non riget lumbus, non iecur turget, non mollescit manus, non spina curuatur; sed praeditus sanitate iuuenali, solam sibi vindicat de senectute reuerentiam. Propter quae beneficia peculiaria Dei, quoniam vobis iura amicitiae grandia vigent, quippe Vicinis, obsecro ac moneo, ut consilio tuo, cui sequendo per conscientiam magnam maximam tribuis auctoritatem, non multumndat ambiguis, nec nimis nimiae credat incolumitati. sed tandem professione religionis arrepta, viribus potius resurgentis innocentiae conualescat:
128쪽
EPIsTOLARUM LIB. IV. Io faciat se vetustus annis meritis nouum: Et quoniam
nemo ferme est, qui plectibilibus careat occultis, ipse super his quae clam commissa reminiscitur, palam fusa satisfactione soluatur. Nam sacerdotis pater, filiusque pontificis, nisi sanctus est, rubolimilis essicitur ; quem de rosis natum, rosasque parientem, & genitis gignentibusque floribus medium , pungentibus comparanda peccatis dumorum vallat asperitas. Vale.
C. Tacitus unus e maioribus tuis, Vlpiano rum temporum consularis, sub verbis cuiuia piam Germanici ducis in historia sita retulit dicens: Cum Vespassiano mihi vetus amicitia, & dum priuatus esset amici vocabamur. Quo respicit, ais, ista praefari 3 Vt scilicet memineris, eo tempore, quo personam publicam portas, gratiae te priuatae memorem semper esse oportere. Biennium prope clauditur, quod te Praefectum praetorio Galliarum, non noua vestra dignatione, sed nostro affectu adhuc vetere gaudemus. Qui si Romanarum rerum sineret aduersias, aegre toleraremus, nisi singulae pers nae, non dicam prouinciae, variis per te beneficiis amplificarentur. Et nunc cum id quod possibilitas tua non habet, verecundia non petatur, dicas velim, qualiter futurus fueris humanus in factis, qui perduras auarus in verbis. Nam tuorum peritiae com-
129쪽
1c8 APOLLINARIs SIDONII paratus, non solum Cornelios oratores, sed Ausonios quoque poetas Vincere potes. Si te hactenus
philosophantem noua subito ob iurisdictionem gloria capit, & nos aliquod nomenque decusque gessimus. At si videtur humilitas nostrae professionis habenda contemptui, quia Christo res humanas
vitasque medicaturo putrium conscientiarum culatro squalens ulcus aperimus: quod in nostri ordi nis viris, & si adhuc aliquid de negligentia foetet, nihil iam tamen de superbia tumet: noueris volo, non ut est apud praesulem fori, sic esse apud iudicem mundi. Namque ut is qui propria vobis non tacuerit flagitia damnatur, ita nobiscum qui eadem Deo fuerit confessus absoluitur. Vnde liquido potet, incongrue a partibus vestris nimis reum pronuntiari, cuius causa plus spectat tribunal alienum. Quapropter imminentem querelam nostri doloris nequaquam valebis ulterius effundere; quia succe dentibus prosperis, siue obliviscare, siue negligas gratiam antiquam, iuxta est acerbum. Proinde si futura magni pensitas, scribe clerico; si praesentia, scribe collegae. & hanc in te ipse virtutem, si naturalis est, excole ; si minus, ut insititiam appone; qua sodales vetustos nunquam pro consequentium nouitate fastidias. Porro autem videbere sic amicis uti quasi storibus, tam diu gratis, donec recentubus. Vsq.
130쪽
Sidonius Ebi his siuo salutem.
FPVLVM multiplex & capacissima lectisternia
para. plurimis viis, pluribus turbis ad te venitur. ita bonorum contubernio sedit : quippe postquam omnibus tempus futurae dedicationis incla ruit. Nam baptisterium, quod olim fabricabamini, scribitis iam posse consecrari. Ad quae festa vos Voti, nos ministerij, officij multos, fidei totos causa sollicitat. Siquidem res est grandis exempli, eo
tempore a vobis noua ecclesiarum culmina strui, quo vix alius auderet vetusta sarcire. Quod restat, optamus ut Deo nostro per uberes annos, sicut vota redditis, ita reddenda voveatis : idque non soldm religione celata, sed & conuersione manifesta. mitigatoque temporum statu, tam desiderio meo Christus indulgeat, quam Rutenorum.; ut possitis de pro illis offerre sacrificia, qui iam pro vobis offertis altaria. De cetero, quanquam 5etextremus autumnus iam diem breuiat, & viatorum sellicitas aures, foliis toto nemore labentibus, crepulo fragore circumstrepit; inque castellum, ad quod inuitas, utpote Alpinis rupibus cinctum,sub vicinitate brumali diis cilius ascenditur : nos tamen, Deo praevio, per tuorum montium latera confragosa enientes, nec subiectas cautes, nec superiectas nives expauescemus : quamuis iugorum profunda dcclivitas aggere cochleatim fracto saepe redeunda