장음표시 사용
41쪽
xx APOLLINARIs SIDONII sublimes, aetate graues, consilio utiles, dignatate elati, dignatione communes: sed seruata pace reliquoium, duo fastigatissimi consulares, Gennadius Avienus, & Caecina Basilius prae ceteriS con spiciebantur. Hi in amplissimo ordine, lepolita praerogatiua partis armatae, facile post purpuratum Principem principes erant. Sed inter hos quQque, quanquam stupendi, tamen varij mores, & gemj potius quam ingenij similitudo. Fabor namque luper his aliqua succinctius. Avienus ad consulatum felicitate, Basilius virtute peruenerat. Itaque dignitatum in Avieno iocunda velocitas, in Basilio tera numerositas praedicabatur. Vtrumque quidem, si fors laribus egrediebantur , arctabat clientum
Praevia , pedisequa , circumfusa populositas i sed longe ita paribus dispares sodalium spes de spiritus erant. Avienus si quid poterat, in filiis, generis,
fratribus prouehendis moliebatur : cumque semper domesticis candidatis distringeretur, erga expediendas forinsecus ambientum necessitates minus valenter essicax erat: & in hoc Corvinorum familiae Deciana praeferebatur, quod qualia impetra bat cinctus Avienus suis, talia conferebat Basilius discinctus alienis. Avieni animus totis, & cito,sed infructuosius Basilij paucis, & fero, fed commodius aperiebatur. Neuter aditu dissicili, neuter sumptuoso. sed si utrumque colui sies, facilius ab Avieno familiaritatem, a Basilio beneficium consequebare. Quibus diu utrinque libratis , id tractatus mutuus temperauit, ut reseruata senioris con
42쪽
EpIs ToLARUM LIB. I. 23sularis reuerentia, in domum cuius nec nimis raro
ventitabamus, Basilianis potius frequentatoribus applicaremur. Ilicet dum per hunc amplissimum virum aliquid de legationis Aruernae petitionibus
elaboramus, ecce Calendae Ianuariae, quae Augusti consulis mox futuri repetendum fastis nomen opperiebantur. Tunc patronus, Eia, inquit, Solli meus, quanquam susceptiosech onere pressaris,exeras Volo in obsequium noui Consulis veterem musam, votivum quippiam vel tumultuariis fidibus carminantem. Praebebo admittendo aditum, recitaturoque solatium, recitantique suffragium. Si quid experto credis, multa tibi seria hoc ludo promovebuntur. Parui ego praeceptis:fauorem ille non subtraxit iniunctis.& impositae deuotionis adstipulator inuictus,egit cum Consule meo,ut me Praefectum faceret senatui suo. Sed tu, ni fallor, epistolae perosus prolixita tem, voluptuosius nunc opusculi ipsius relegendis versibus immorabere scio. atque ob hoc carmen ipsum loquax in consequentibus charta deportat, quae pro me interim dum venio diebus tibi pauculis sermocinetur. Cui si examinis tui quoque puncta tribuantur, atque gratum mihi, ac si me in comitio , vel inter rostra concionante , ad sophos meum, non modo lati claui, sed tribulium
quoque fragor concitaretur. Sane moneo, praeque
denuntio, quisquilias ipsas Clius tuae hexametris
minime exaeques. Merito enim collata vestris mea
carmina, non heroicorum phaleris, sed epitaphistariim naeniis comparabuntur. At tamen gaudet,
43쪽
14 APOLLINARIs SIDONII quod hic ipse panegyricus, & si non iudicium, certe euentum boni operis accepit. Quapropter, si tamen tetrica sunt amoenanda iocularibus, volo paginam glorioso, id est, quasi Thrasoniano fine concludere, Plautini Pyrgopolynicis imitator. Igitur cum ad praefecturam, sub ope Cbristi , stylio casione peruenerim, iubeas ilicet pro potestate cinctuti, undique omnium laudum convasatis acclamationibus, ad astra portare, si placeo, eloquentiam, si displiceo, felicitatem. Videre mihi videor ut rideas, quia perspicis nostram cum milite Comico ferocissimo iactantiam. Vale. E PIST. X.
Sidonius Campaniano suo salutem.
ACcεpi per Praefectum annonae literas tuas, quibus eum tibi sodalem veterem mihi instanuas Iudici nouo. Gratias ago magnas illi, maximas tibi, quod statuistis de amicitia mea, vel praesumere tuta, vel illaesa credere. Ego vero notitiam viri familiaritatemque, non sollim volens, sed &auidus amplector : quippe qui nouerim nostram quoque gratiam hoc obsequio meo fore copulatiorem. Sed& tu vigilantiae suae me, id est, famae meae
statum causamque commenda se Vereor autem, ne
famem populi Romani theatralis caueae fragor insonet, & infortunio meo publica deputetur inmes: Sane hunc ipsum e vestigio ad portum mittere pam, quia comperi naues. quinque Brundusio profectis
44쪽
EpIsTOLARUM LIB. I. etsctas cum speciebus tritici ac mellis ostia Tiberinaretigisse. Quarum onera expectationi plebis, si quid strenue gerit, raptim faciet offerri, commendaturus se mihi, me populo, utrumque tibi. Vale.
PEτis tibi, vir disertissime, Sequanos tuos expetituro satyram nescio quam, si sit A nobis perscripta, transmitti. quod quidem te postulasse
demiror. Non enim sanctum cst, ut de moribus amici cito perperam sentias. Huic eram themati scilicet incubaturus, id iam agens otij, idque habens aeui, quod iuuenem, militantemque dictasse praesumptiosum fuisset, publicasse autem periculosum. Cui namque grammaticum vel salutanti Calaber ille non dixit, Si mala condiderit in pιem quis carmina, ius est Iudiciumque
Sed ne quid ultra tu de sodali simile credas, quid
fuerit illud, quod me sinistrae rumor ac fumus opinionis actauit, longius paulo, sed ab origine exponam. Temporibus Augusti Maioriani, venit in
medium charta comitatum, sed carens indice, versuum plena satyricorum mordacium. sane qui satis inuectivaliter abusi nominum nuditate, carmebant plurimum vitia, plus homines. Inter haec fremere Arelatenses, quo loci res agebatur, & quaerere quem poetarum publici furoris merito pondus -- D
45쪽
is APOLLINARIS SIDONII. geret, iis maxime auctoribus, quos notis certis au ctor incertus exacerbauerat. Accidit casu, ut Catullinus illustris tunc ab Arvernis illo veniret, cum semper mihi, tum praecipue commilitio recenti δε- miliaris. Same enim ciues magis amicos peregrinatio facit. Igitur insidias nescienti, tam Paeonius, quam Bigerrus has tetenderunt, ut plurimis coram tanquam ab incauto sciscitarentur, hoc nouum carmen an recognosceret. Et ille, si dixeritis. Cumque frusta diuersa quasi per iocum effunderent, soluitur Catullinus in risum, intempestiuoque sus fragio clamare coepit, dignum poem , quod apicibus perennandum auratis iuste tabula rostralis ac ciperet, aut etiam Capitolina. Paeonius exarsit, cui .
satyricus ille morsum dentis igniti auidius impresserat: atque ad adstantes circulatores, Iniustae com - :munis, inquit, iam reum inueni. Videtis ut Catullinus deperit risu t apparet ci nota memorari. Nam quae causa festinam compulit praecipitare sententiam, nisi quod iam tenet totum, qui de parte sic iudicat 3 Itaque Sidonius nunc in Aruerno est et .
unde colligitur auctore illo, isto auditore, rem tex- tam. Itur in furias, inque conuitia absentis, ne- .
scientis, innocentisque conscientiae: fidei quaestio . ni nil reseruatur. Sic leuis turbae facilitatem, qu1 voluit, contraxit persona popularis. Erat enim ipse Paeonius populi totus, qui tribunitiis statibus crebro seditionum pelagus impelleret. Caeterum sile-quisisses, qui genus, unde domo; non eminentips, quam. municipaliter natus : quemque inter initia
46쪽
EpisTOLA RVM L I B. I. L cognosci claritas vitrici magis quam patris fecerit. 'Identidem tamen per fas nefasque crescere assectans, pecuniaeque per auaritiam parcus , per ambitum
prodigus. Namque ut familiae superiori per filiam
saltim, quanquam honestissimam, iungeretur, contra rigorem ciuici moris, splendidam , ut ferunt, dotem Chremes noster Pamphilo suo dixerat. Cumque de capessendo diademate coniuratio Marcelliana coqueretur, nobilium iuuentuti signiferum sese in factione praebuerat : homo adhuc no- uias in senectute, donec aliquando propter experimenta felicis audaciae, natalium eius obscuritati de dit hiantis interregni rima fulgorem. Nam Vacante aula, turbataque republica , solus inuentus est ,
qui ad Gallias administrandas fascibus prius quam
codicellis ausus accingi, mensibus multis tribunal illustrium potestatum spectabilis praefectus ascei
deret : anno peracto extremae militiae terminum circa vix honoratus, numerariorum more, seu potius aduocatorum, quorum cum finiuntur actio-
nes, tunc incipiunt dignitates. Igitur iste sic praefectorius, sic senator cuius moribus quod praeconia competentia non ex esse persoluo , generi sui moribus debeo in multorum plus quam bonorum odia commouit adhuc ignoranti mihi, adhuc amico, tanquam saeculo meo canere solus versu valerem. Venio Arelatem, nihil adhuc suspicans: unde enini quanquam putarer ab inimicis non affuturus. ac Principe post diem viso, in forum ex more descendo. quod ubi visum est, illico expauit, ut ait ille,
47쪽
nil fortiter ausia siditis. Alij tamen mihi plus quam
deceret ad genui)prouolui; alij ne Calutarent, fugere post statuas, occuli post columnas ; alij tri ites, vultuosique iunctis mihi lateribus incedere. Hic ego , quid sibi haec vellet in illis superbiae ni miae, nimiae in istis humilitatis forma, mirari, nec
ultro tamen causas interrogare, cum subornatus v
nus e turba factiosorum dat sese mihi consalutandum. Tum procedente sermone, cernis hosὶ inquit. Et ego,Video, inquam,gestusque eorum miror equidem, nec admiror. Ad haec noster interpres : Visatyrographum te, inquit, aut execrantur, aut reformidant. Unde Z curὶ quando Θ respondi: quis crimen
agnouit Z quis detulitὶ quis probauit ΘMoxque subridens: Perge, inquam, amice, nisi molestum est,& tumescentes nomine meo consulere dignare, virumnam delator ille aut index , qui satyram me scripsisse confinxit, & perscripsisse confinxerit: unde forte sit tutius si retractabunt, ut superbire desistant.
Quod ubi nuncius retulit, protinus cuncti non modeste , neque singuli, sed propere & cateruatim oscula ac dexteras mihi dederunt. Solus Curio meus, in transfugarum perfidiam inuectus, cum ad uesperasceret , per cathedrarios seruos vespillonibus te triores domum raptus ac reportatus est. Postridie iussit Augustus, ut epulo suo circensibus ludis interessemus. Primus iacebat cornu sinistro Consul ordinarius Seuerinus, vir inter ingentes principum motus, atque inaequalem reipublicae statum gratiae semper aequalis. Iuxta eum Magnus, olim ex praesc-
48쪽
sto, nuper ex consule, par honoribus persona geminatis : recumbente post se Camilla filio fratris, qui duabus dignitatibus', & ipse decursis, pariter ornauerat proconsulatum patris, patrui consulatum. Paeonius hinc propter: atque hinc Athenius, homo
litium, temporumque varietatibus exercitatus.Hunc
sequebatur Gratianensis omni ab infamia vir seque strandus, qui Seuerinum sicut honore post ibat, ita fauore praecesserat. Vltimus ego iacebam, qua purpurati latus laeuum margine in dextro porrigebatur. Edulium multa parte finita , Caesaris ad Consulem sermo dirigitur, si que succinctus: inde deuoluitur ad Consularem, cum quo saepe repetitus, quia de literis factus, ad virum illustrem Camillum ex occasione transfertur, in tantum ut diceret Princeps, Vere habes patruum, frater Camille, propter quem me familiae tuae consulatum unum gratuler contulisse. Tunc ille, qui simile aliquid optaret, tempore inuento, Non unum, inquit, domine Auguste, sed primum. Summo fragore, ut nec Augusti reuerentia obsiste ret, excepta sententia est. Inde nescio quid Athenium interrogans superiectum Paeonium compellatio Augusta praeteriit,casu an industria ignoro. Quod cum turpiter Paeonius aegre tulisset, quod fuit turpius, compellato tacente respondit. Subrisit Augustus, ut erat auctoritate seruata, cum se communioni dedisset , ioci plenus: per quem cachinnum non minus obtigit Athenio vindictae , quam contigisset iniuriae. Colligit itaque sese trebacissimus senex, & ut semper intrinsecus aestu pudoris excoquebatur, cur sibi Paeonius anteferretur, Non miror, inquit , Au-
49쪽
3o APOLLINARIs SIDONII guste, si mihi standi locum praeripere conetur, qua tibi inuadere non erubescit loquendi. Et vir illustris Gratianensis, Multus, inquit, hoc iurgio Satyricis
campus aperitur. Hic Imperator ad me ceruice conuersa, Audio, ait, comes Sidoni, quod satyram scribas: & ego, inquam, hoc audio domine Princeps. Tunc ille, sed ridens, parce vel nobis. At ego, inquam, quod ab illicitis tempero, mihi parco. Post quae ille, Et quid faciemus his, inquit, qui te laceia sunt 3 & ego, Quisquis est iste, domine Imperator, publice accuset. Si redarguimur, debita luamus supplicia conuicti. ceterum obiecta si non improbabiliter cassauerimus, oro ut indultu clementiae tuae, praeter iuris iniuriam , in accusatorem meum quae volo sci ibam. Ad hoc ipse Paeonium conspicatus, nutu coepit considere nutantem, placeretne conditio. Sed cum ille confusus reticuisset, Princepsque consuleret erubescenti, ait, Annuo postulatis . si hoc ipsum e vestigio versibus petas. Fiat, inquam: retro sumque conuersus, tanquam aquam manibus poscerem , tantumque remoratus , quantum stibadij circulum celerantia ministeria percurrunt, cubitum toro reddidi. Et Imperator, Spoponderas te licentiam scribendae satyrae versibus subitis postulatu
rum. Et ego, Scribere me sat ram qui culpat, maxime Princeps, Hanc rogo decernas, aut probet, aut timeat.
Sequutus est fragor, nisi quod dico iactantia est, par Camillano': quem quidem non tam carminis dignitas, quam temporis breuitas meruit. Et Prin
ceps, Deum testor, & statum publicum, me de
50쪽
Bi I s T O L A R V M L I B. I. 3ioetero nunquam prohibiturum, quin quae velis scribas: quippe cum tibi crimen impactum probari nullo modo possit: simul & periniurium est , sententiam purpurati tribuere priuatis hoc simultati
bus, ut innocens ac secura nobilitas propter odia certa crimine incerto periclitetur. Ad hanc ipse sententi m cum verecunde, capite demisso, gratias agerem, concio natoris mei coeperunt ora pallere, in quae paulo ante post iram tristitia successerat. nec satis defuit, quin gelarent tanquam ad exertum praebere ceruices , iussa mucronem. Vix post haec alia pauca, surreximus. Paululum ab adspectu Imperatoris processeramus, atque etiamnum chlamydibus induebamur . cum mihi Consul ad pectus,
praefectorij ad manus cadere, ipse ille meus amicus crebro & abiecte miserantibus cunctis humiliari: ita ut timerem ne mihi inuidiam supplicando
moueret, quam criminando non concitauerat. Di, xi ad extremum, pressus oratu procerum conglobatorum , sciret conatibus suis versu nil reponendum, derogare actibus meis si tamen in posterum pepercisset. etenim sufficere debere, quod satyrae obiectio famam mihi parasset, sibi infamiam. In semina pertuli quidem, domine maior, non asser-
tprem calumniae tantum, quantum murmurato
rem. Sed cum mihi sic satisfactum est, ut pectori
meo, pro reatu eius, tot potestatum, dignitatumque culmina, & iura summitterentur, fateor. exordium contumeliae talis tanti fuisse, cui finis gloria fuit. Vale.