De Iliadis et Odysseae partibus recentioribus sive de arte inducendi et ...

131쪽

Concl. δ 767 ): ς ε - Ἀλολυξε, θεὰ δε οι ἔκλυεν ἀρῆς mi diesen morten m so schri si laut ur Gottinα recci, participium εἰπων plane fere suam vim amisit cf. ad K 72). De substantivo ἀρῆς, quo sermonis praecedentis natura comprehenditur, cf., 413 φ 652 s 265. Ind. ε :τοισι δ' Ἀθηναίη λεγε κηδε πολλ' η δυσῆος interpol. 1 propter verbum Φει- cap. XIX), 2 quod auctor id, quod oratione continetiu , nobiscum antea como municat; cf. cap. XXIV et f. g. 196 seq. Concl. - ind. ε 28: si καὶ Ἐρμείαν ιον φίλον ἀντίον ηυδα

notabilis 1 quod conci si cum ind. in unum versum comprimitur cf. cap. IX g. 40); 2 quod ἀντέον ηυδα significat allocutus est anal E 170: a 333. 28 hodiemam formam interpolatori versuum εἰ-27 debet: f. g. 197.

Concl. ε 474 ῶς αρα ι φρονεοντι susp.,' quod at in media narratione exstat; cf. e. g. ζ 165.

ἔζόμενος ἄρμαινε κατα φρενα καὶ κατα-μον sing. dici et variatio formulae εἰος ὁ ταυθ' ἄρμαινε κατα φρενα καὶ κατα θωμον.

αυτίκα μειλιχίον καὶ κερδαλεον φατο μυθον reci; at unum tantum adiectivum ad voces φατο μυθον

1 De conel. 619 cf. s. g. 190 seqq.2 M. g. 6M 474 inter Veteres numerat.

132쪽

- 126 Difficilis et complicata est quaestio, quae oritur de ultimis libri versibus Litigant enim viri docti, utrum tota lixis precatio ζ 326-327 delenda sit sic Bergia ),

an pars orationis ut interpolata eicienda sit, alii sequentis libri et primum versum sollicitant sic Lehrs, ammer). Equidem hoc iudico. Fortasse et i eiciendus est, quem demum post carminum per libros divisionem et in usum ipsius divisionis factum esse cum quadam veri specie conicio. Sine dubio versus et 1 orationis finem ζ 327 statim insequi non poterat. Quod si admitteres, haec inii audita fieret species complexionum i Si oratio retinetur sive tota sive decurtata, nullo modo ab ea avellere licet ζ 328 ιδ ενα ευχομενος Itaque exsecandi erunti 523-η 1, id quod mihi optime huic vitio mederi videtur. Augetur mea suspicio observata inductione ζ 23:αυτίκ' επειτ' ἐρατο ιος κουρη μεγάλοιο minus propter particulas αυτω ἔπειτα, quae anal carent, quam propter suspectam similitudinem, qua coniungitur

32 cum mira illa clausula r 62:ῶς αρ' ἔπειτ' ήρατο καὶ αυτ πάντα τελευτα. Ind. a 298 τὰν δ' αντ' Ἀλκίνοος ἀπαμείβετο φωνησει τε

ευχόμενος δ' αρα ελεν, ἔπος τ' /φατ' ἔκ τ' ονομαζεν valde susp., si non exstat; contaminatae sunt duae senotentiae χυχομενοι δ' αρα εἶπεν et ἔπος - ματ' ἔκ τ' so-μαζεν. et 298-3 7 etiam irchhomo g. 210 susp. erant. Accedit, quod sequitur conch et 334:ῶς ο μὸν τοιαυτα προς ἀλλήλους ἀγορευον cap. III).

133쪽

Concl. et 3 3 ως φάν recc., anal una ipsa quoque recc. β 337. Iure damnat s. g. 21 totum libri a finem inde a versu 298. Ind. θ 10 καί si ἐκάμω φωτὶ παρμοταμενη φάτο μυγον re , anal una β 386, sed in media narratione. De phrasi φάτο μυθον cf. ad ζ 148 recc. f. g. 211. Concl. II: ταυτ αρ' ἀοιδος αειδε περικλυτος interpol.

1 propter Verbum ἀείδειν, quod apud pigonos demum exstat 2 propter pronomen ταντα cap. II). laudo Rirchhosfio, qui g. 21 delet θ 83-96 non sufficit, quod amme delet θ 87-92 et Blas θ 79-82.

Concl. 256 ως ἔφατ' Ἀλκίνοος νεοείκελος reta, at non additur adiectivum ad subiectum. In eo carmine, quod cantat Demodocus de amoribus Μartis et Veneris

o 266-369)λ), offendunt haec: 1 ubertas inductionis θ 302-505 η)2 conci θ 333 a , μῖν τοιαυτα προς ἀλλήλους ἀγορευον, quae at nusquam post orationem fictam ponitur cap. III):3 hanc concl. l. nusquam statim sequitur inductio; ind. 9 334 Ἐρμῆν δ προ ειπεν contra Sum incipit a nomine proprio legi resp. τον τήν δε anal una

supra.

Suspectum est etiam alterum Demodoci carmen

134쪽

Ab ind. ι 1: τὰν δ' απαμειβομενος προ et novus liberincipit de hoc abus grammaticorum f. quod compluribus locis statuimus. Ind. ι 251 εἴρετο rec. cf. cap. XVII Concl. ι 281 ως φάτο πειραζων' reci, cf. cap. I.

Concl. ι 360 in codicibus legitur:

quam lectionem metri causa retineri non posse liquido constat. Itaque nonnulli viri docti sic Dindorfius in ed. V)posuerunt: ιδ φατ', ἀταρ ι αυτις ro πορον ... id

quod vel propterea probari non potest, quod particula ἀταρ post conci posita apud Hom. nusquam invenitur.' Sanavit hunc locum God Hermannus, qui Orph. g. 779 suspicatus est in hoc versu ι 60 pronomen 6 inter. potatum esse, id quod egregie comprobatum est codice Laurentiano F apud Ludwichium inae cum ita sint,

scribendum est: a ματ', αυτ αρ ι αυτ ις π ρον Io οπα οἶνον. Ind. ι 402 ιστάμενοι δ' ειροντο περὶ σπεος οττι - δοι

interpol l propter verbum Μοντο cap. XVII); 2 additur, ubi verba facta sint;

3 auctor nobiscum antea communicat, quid in or dir. insit, ita ut ipsa fere deesse possit.

I cf. supra g. 10.2 sim M. Rhod. II 640 λ φατ' ἀριστήων πειρε μνος. I Immo, quod ego compertum habeam, omnino nusquam in arte Pica.

135쪽

Ind. ι 407 τὰν δ' αττ' ἐξ αντρου προ τ et offendit, quod sicut in ind. ι 402 additur, ex quo loco locutus sit Cyclops anal T 404 πο ζυγοφι.

Ind. ι 409 ἀπαμειβομενοι πεα εροεντ' ἀγορευον rec. exstat ἔπεα πτεροεντ' ἀγορευον η 189 349 parti. cipium παρι ειβόμενος at nusquam accedit. Concl. 413 ιδ αρ' ἔφαν ἀπιόντες susp.

1 propter formulam οδ δε μαν cap. V); 2 quod contra usum additur participium ἀπιόντες.

Ind. 6 τον δ' ἐπιμασσάμενος προσεφη reta, al. semper τὰ δ' ἀπαμειβομενος.

Concl. ι 5000 ώς φάσαν recc. anal at 7 3 192; φ 66 cf. cap. V. Concl. - ind. ι 506:ῶς ἐφάμην. o δε μ' οἰμωξα ημείβετο μυθωre , offendi 1 partici οἰμωξας in eiusmodi formula: 2λημείβετο quod praeter formulam firmam τὰν δ' ἐμείβετ' ἴτεειτα exstat A 292 κ 71 λ 9 ιι 278 6 485. Saepe igitur in hoc carmine , quod est de Cyclope leges, quae apud Homerum valent, franguntur. Itaque non plaudere possum ei, quod irchhosfig. 215 seq. et aliis locis de hoc poemate exposuit antiquo enim ars mini de Ulixis reditu id attribuit.

ῶς ἐφάμην μαλακοῖσι καθαπτόμενος ἐπεεσσιν 1 ι 675-501 deleverunt ammer et Bergk.

136쪽

Valde susp. quod at tale quid ad α ς υνδε ν non adiiditur ) sumpsit id auctor recentiorum more ex inductione. Ind. 71 πατηρ δ' ἐμείβετο μυθω reci, cf. ad ι 506. Concl. 229 ιυς αρ' ἐφωνησεν reci, cf. cap. XIV.

καὶ τότε τῶν αλλων τάρων κατελεξεν ολευρον

interpol propter verbum καταλθειν cap. XIX). iraeterea praemittitur cido quod continet oratio subsequens iτῶν αλλων ἐτάρων λεθρον ὰ cap. XXIV.

Ind. 265 καί μ, ολοφυρομενος ἔπεα πτεροεντα προσηυδα et ind. Q 30 καί σφεας φωνήσας ἔπεα πτεροεντα προσηυδ

a irchhomo et aliis damnantur, quod in nonnullis codiα cibus non leguntur. Atque profecto sine detrimento deesse possunt; at tamen eiusmodi plenitudo sententiae bene quadrat ad totius scilicet novicii carminis colorem. Concl. - ind. Q 22:ως ἔφαν, αντα θω προσεφην μαλακοῖς ἐπδεσσιν Valde Susp., quod εφαν at nusquam cum insequenti inductione in unum versum comprimitur cap. IX). Concl. 4 6 ῶς φάμενοι reci cap. XXII). Ind. Q 71 καὶ τοτε μ' ἐκκαλεσαντες φαν ἐρίηρες ἐταῖροι Valde susp., quod forma ἔφαν at semper ad conclusionem restricta St.

Concl. 475:ῶς αν αντα ἐμοί γ' ἐπεπείθετο θυμὰς ἀγήνωρ una cum sequentibus versibus Q 76- 79 omittitur in codd. probante Eust. cui assentiuntur Ludi wichius, indoinus, 1. Eiciunt igitur conclusionem ita, ut statim post or dis legatur illud αττα ἐγώ, id quod omni legi dictionis Homericae repugnat. Aut Q 71-474 ipsi quoque damnandi sunt, aut servanda est conci Q 7Set V seqq. sic f. g. 22 l).

137쪽

Ind. Q 82 καί μιν φωνήσας ἔπεα πτεροεντα προσηυδων

deest in codd. nonnullis et apud Eust, non male, quod praecedit 481 θε δε μου ἔκλυεν αυδῆς cap. I), quae sententia ab oratione, ad quam pertinet, separari non potest. Ceterum f. g. 221 482-fin interpolatori vindicavit. Concl. 5 1 ιδ ματ', αυτίκα δῖ χρυσουρονος ἔλυθεν Ηοός reci, cf. adis 329.

interpol. f g. 1 Il), nam 1 summatur totum diverbium similiter ac formula a o μῖν τοιαυτα προς ἀλλήλους ἀγορευον; 2 ἀμείβεσθαι non nisi apud pigonos et prosaicos in conci admittitur'): I prodit etiam plenitudo sententiae epigonum; anal. 225, 465, quos f. me invito veteri Odysseae adnumerat. Conci P 150 151 ως φαμεν et φυχή . . .

. . . ἐπεὶ κατα θεσφατ ελεξεν interpol propter verbum καταλοειν.

τον δ' αυτ Ἀλκινους ἀπαμείβετο φωνησεν τε

manifesto interpol. cf. cap. XIXig. 56 55. Iam Duenteterus hunc versum damnavit.

1 Respicias locutionem hήεσσιν ἀμείβεσθαι hic servavisse genuinam significationem vicissim verba dareα. 9.

138쪽

In conch rec. 3 192 ad formam si φάσαν partiscipium εἶσαι πα κάλλιμον adicitur.3 374 contra consuetudinem deest conci post or dir. Concl. 3 389 90:τα ετ α δ θοὸν ἐκουσα Καλυφους ἐυκομοιο δ' ἔφη ' μεία διακτορο αυτε ἀκουσαι interpol. propter pronomen ταντα cap. II) Iure iam ex Aristarchi temporibus 4 374-390 ut insiticii damnantur.

valde susp. ν 37 1 quod abundat; 2 φάτο ιν νον perraro exstat: cf. ad ζ 148:3 verbum πιφαυσκειν interpolationibus tantum famililiare est: cf. ι 165 1 Ii m 2 7). Ind. ν 127 ino δ' ἐξείρετο βουλήν rec., anal. QS; cf. cap. XXIV. In ind. ν 253-255:

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτεροεντα προσηυδαου δ' , ἀληθε εἶπε, πάλιν δ' o γε λάζετο μυθον αἰφν ἐνὶ στη θεσσι νοον πολυκερδεα νωμῶν

vv. 254-255 valde susp. 1 quod abundant; 2 illud πάλιν δ' o γε λάζετο μυθον me ut alienum tangit et fere pravum videtur. y Itaque propensus sum ad exsecandos ν 254-2S ut glossam interpolatoris. Ceterum respicias similitudinem horum versuum suspectorum et interpolatae illius conci τ 203:ωκε ψευδε πολλὰ, θων ἐτυμοισιν οριο . Concl. ν 429:ως αρα μιν φαμιλεν et ἡάβδιν ἐπεμάσσατ χθήνη

susp.; anal. deest; sim formula Ἀδ αρα μιν εἰποντα laei Iam 3 357 id interpolatum esse statuimus.

139쪽

participio raro φάμενος f. cap. XXII. 0 f. g. 499 412- 28 sero insutos esse statuit. Hac interpolatione admissa etiam 429 mutatus esse videtur.

τοι δ' 'οδυσευς μετει- συβωτεω πειρητίζων, ε πως ο ἐκδυς χλαῖναν ποροι τιν' ταίρωναλλον ἐποτρυ νειεν, ἐπεί ο κήδετο λίην

notabilis propter plenitudinem sententiae sim o 301 seqq. Idem valet de incl. r 84 85 καὶ τότ' οὐλυδυσῆα προσηυδων θrv ἐοντα

το δ αυτ προ ειπε . . . καὶ ἀμείβετο - θω Tecci, at nusquam invenitur.

Ind. o 854 τὰν δ' υ διπεν ie' δυσευς ημείβετο μυθολrecta, anal caret; V. 283- 96 postea inserti sunt, et sum. mantur quidem conclusione o 493:ῶς ο μεν τοιαυτα προς ἀλλήλους ἀγόρευον, quae hoc loco eo magis offendit, quod post eam contra omnem usum idem subiectum retinetur.

1 Duenteter annal philol. LXVIII 496 damnat w 29 et ita mutat ut scribat ἡ με αρ' ψ ἔρξασα ἀνέβη γλαυκωπις Ἀθήνη. essime illel Nam ubi, quaeso, om in orationis clausula exprimit, quid fecerit aliquis Legi resp. verbum dicendi.

140쪽

in cap. I g. 15 diligentius ponderata est. π 281-298 damnavit Aristarchus ut depromptos ex J-13 quos ipsos quoque interpolatos et ad exemplar versuum 281-298 factos esse iudicat irchhos pg 511 et al.). Fortasse uteriique locus insiticius est; nam 1 utroque loco π 295, τ 13 post or dir deest

. . . αντα μνηστηρας μαλακοῖς ἐπεεσσιν παρ' Ἀσθαι οτε κεν σε μεταλλῶσιν ποθ' go ντες

propter verbum παρφάσθαι. quod al. non adhibetur, et qui accedit sententi secundaria, quam pendet consiunctione τε.Ρostir dir π 337 deest complexio conci 1 3 1, 1 11: concl. A 8 ως φατο θαρσυνων anes caret cf. cap. VI).

31 - 166 4 Mirchhoffi et Wilamowitzi novicii habentur. Nihil in iis offendit, at summantur formula e 166 cὼς ο μἐν τοιαυτα προς ἀλλήλου. ἀγορευον cap. III). In ind. ρ 215-216 γ νεικεσσεν ἔπος τ' ἔφατ' εὐτ ονομαζεν ἔκπαγλον καὶ ἀεικες, χρινε δ λ κῆρ οδυσῆος offendit 216 et quod al. ad formulam ἔπος τ' ἔφατ' εκτ' ονομαζεν nusquam adiciuntur adiectiva; a praemittitur id, quod oratione efficietur: χρινε δῖκῆρ υδυσῆος cap. I g. 1 ). Concl. I 8:ως φατο, βεν ὁ συφορβός, ἐπεὶ τον μυθον ἄκουσεν reci anal B 16 5 1, 57 sim. -ἀρ ἐπεὶ τό γ' ἄκουσε

l l post ea verba, quibus Telemachus Ulixis consilio placare debet procOS.