De Iliadis et Odysseae partibus recentioribus sive de arte inducendi et ...

121쪽

καὶ μυθον ἐν Ἀργείοισιν ειπεν recta, nam legi resp. μετεειπεν c. dativo anat. l. nusquam ceterum criescebat substantivi μθος frequentia apud recentiores. Ind. in 30 - : πατήρ δε ι αγχι παραστάς μυθεῆτ εις γαθὰ φρονεων, νοσοντι καὶ αυτω sing. dict. reci, quod1 εἰς ἀγαθά φρονεῖν at non XStat; 2 verbum μυθεομαι praeter unam formulam κινήσας si κάρη προτὶ ο μυθήσατο - μον

P 200, 642 - 285, 376 nusquam eiusmodi locis exstat apud Hom. saepius apud posteriores.

ex Θ 184 desumpsit huius carminis auctor, et quod Θ 18 ab interpolatore demum hodiernam formam accepit, conssentaneum est horum ludorum funebrium .h auctorem post illius interpolatoris tempora scripsisse. Ind. II: τον δ' αἰσχρῶς ἐνενιπεν Οἰλῆος ταχυς Ιας rec. 1 propter verbum ἐνεν πεν cap. XVI):2 propter illud οἰλῆος, de quo ad is egi sim. 526.

Ind. V 491 m 73 ) εἰ μή . . ἀνίστατο καὶ κατερυκεν reci, nam Verbo κατερυκειν proprie actio tantum exprimitur

Ind. , 535 ἔπεα πτεροεντ' ἀγορευεν reci, cf. ada 377 et cap. XVIII.

122쪽

Ind. 0 541 5 2 εἰ mi ἄρ' Ἀκτίλοχος . . . Πηλεῖδεν Ἀχιλῆα ίκη ἐμείφατ' ναστάς SusP., nam ἐμείφατο sing. dict. legi resp. ἐμείβετο sim is ob rec. ἀμείφατο porro offendit adv. δίκη.In conci i 555 56 ῶς φάτο, μείδησεν δ ποδάρκης δῖος Ἀχιλλευς χαίρων Ἀντιλοχεν, τ οι φίλος ηεν τα ἐρος susp. V. ut plane supervacaneus, at tamen propter seram originem totius episodi tolerandus.

καί μιν ἀμειβόμενος ἔπεα πτεροεντα προσηυδω

reci anal. Η 35 et reci). Ind. V 569 o δ' ἔπειτα μετηυδα ἰσοθεος φώς reci, nam i in medio versu incipit; 2 επειτα alio eiusmodi loco nullo exstat; I μετηνδα reci, cf. cap. XII; 4 circumscriptio nominis proprii reci Ind. V 617 καὶ δειπε παραστάς at non XStat. In concl. V 651-652 ῶς φάτο, Πηλεῖδης δε . . . Mis ἐπεὶ πάντ' ἐνον ἐπεκλυε Νηλεῖδα ooffendit P ἐπεὶ - κτλ. nam 1 anal apud Hom.

deest; sim αυτα ἐπεὶ τό f κουσε . . . et apud prosaicos ταω κουσας;

2 substantivo αἶνος quod per se ipsum quoque rarissimum est apud Hom. orationis praecedentis natura comprehenditur et definititu cf. Μ 13 Ω 26 etc. Usus hic vulgaris apud prosaicos. Ind. ιν 722 δὴ τότε . . . reci anal E 454 Μ 60,

τον δ' πιιλευς μυθοισιν ἀμιειβόμενος προσσειπεν reci anal in Il una 457, multae in Od.

123쪽

interpol , nam i or dir in medio versu incipit, quod anal non habet nisi apud pigonos, qui prosae orationis auctoritati id condonaverunt: cf. Z 79 O 2:2 ind. vulgaris deest et sententia ἐς ἄρ' ἀνὰ γει τοξευειν

nobiscum antea communicat auctor, quid oratione coni tineatur, ita ut fere transeat ex oratione obliqua in or.

directam cap. XXIV. Concl. 2 1 1 1 2

ιδ ο κ ἐν νηῶν γυρε ριήτηρ τε καὶ ιος πολλὰ προ ς,λλη λους επεα πτερώεντ' ἀγέρευον recci, cf. cap. IV g. 30III. Ind. I 1 3 Τριν δ' ἄτρον Κρονίδης εἰς Ἱλιον ἱρήν recci, quod Verbo εοτρυνεεν quod proprie non nisi motum exprimit inducitur or dir. cf. cap. VIII. Ind. Ω 169 170 ηδ προσηυδατυτθον φθεγξαμμη, τον ὰ τρομος ἐλλαβε γυῖα

ῶς φάτο, κώκυσεν ὁ γυνὴ καὶ ἀμείβετο ιν θυγrecta, nam 1 conci cum ind. coniungitur; 2 concl. ς φάτο, κώκυσεν ὁ γονή ex , 361 de, Sumpta est; I ind. καὶ ἀμείβετο μυθω ex o 451 α 59 fluxit:

at non exstat. Ind. 2 238 ἔπεσε αἰσχροῖσιν ἐνίσσων reci, cf.

124쪽

Ind. 2 355 ποτὶ ὁ Πρίαμον φάτο φώνησει τε sing. dict. sim. 2 598 3 370. Ind. Ω 361 ἐξείρετο καὶ προσδειπεν fluxit ex E 756

ῶς φατο, γήθησεν . . καὶ μείβετο μυθον

Ind. 2 598 . . . ποτι δε Πρίαμον φάτο μυθον

causa positum est.

Naeniae Hectoris manifesto eiusdem originis sunt acvv. T 282-502 et a J95 seqq. Inveniuntur eaedem concl. atque ibi. Concl. 2 7 6 α 60 et 776) ῶς ἔφατο κλαίου os

recci, cf. cap. VII.

In hac ultima libri a parte discrimen, quod exstabat

inter artem epicam et lyricam, evanuisse videtur. Consciusiones fere sicut versus intercalares quasdam strophasi Christ, prol. g. 4.

125쪽

distinguunt. Id hoc loco adumbravisse satis habeo, quamliquam plura de hac re dici possunt. Denique iterum statuendum est id, quod ex nostra quaestione ac dilucide apparuit, libri s auctorem non pauca ex Odyssea mutuo

Ad finem deduximus, lector benigne, priorem alterius capitis partem, qua, quamquam interdum ei, quod contendi, non plaudas, certe refutari arbitror eorum sententiam, qui Iliaciem ab uno poeta confectam esse pertinaciter affirmant. Etiamsi me non fugit meas coniecturas non semel infirmis pedibus constare, neque ipse nego ea ar gumenta, quibus nitor, magis ut cum Aristoteledicam σημεἶ quam τεκμήρια appellanda esse, tamen ex perquisitione mea distinctionem quan , dam variarum Iliadis partium consequi mihi non negabis. Exposuimus adhuc, quae formulae a genuina Iliade nobis removendae esse videantur. Consectarium est eos qui restant versus vetustae Iliadi attribuendos esse qui quoniam in universum cum iis congruunt, quos Robert e. iustissimae Iliadi adiudicavit, rem ita instituo, ut adscribam )Roberti carmen quod nuncupat die prasumptive UrsIliasα, et adponam eos Versus, quos meo arbitrio vetustissimae Iliadi adnumerare non licebat.

Recentiorem

Roberti Ilias vetustissima Liber colorem mihi praebere videntur 7-62. χ - 158 l40-177. I 80-202.

2 352 609 10.l omissis iis libris in quibus nihil mutandum esse cenSeo.

126쪽

Recentiorem

Roberti Ilias vetustissima Liber colorem mihi praebere videntur 85 86. Ill. 17- 23, 26, 27,

127쪽

Progredimur ad Odysseam perquirendam, sed si de ea agimus, non eadem subtilitate opus erit, quod complura quae ad Iliadem exposui etiam de Odyssea valent praeterea nolo repetere, quae iam de Odysseae formulis occasione data anticipavi. Recordaberis enim, quam propinquasi novissimorum Iliadis carminum dictio Odysseae locutioni. Accedit tertium, quod attendas quoniam totius Odysseae locutio recentiorem colorem fert, multo difficilius est genuina discernere ab additamentis. Denique Odysseam non tantopere interpolationibus foedatam esse quam Iliadem in propatulo est. Quae cum ita sint, me restringo adnotationem gravissimarum rerum.

Ceterum rei natura datum est Odysseae poetas, quod novi generis fabulas sibi enarrandas proponebant, inter. dum novas formulas sibi fingere debuisse. Sed si eas pef. lustras, vides ab iis, qui Odysseae carmina composuerunt, non nisi raro frangi leges, quae apud Homerum in Iliade

valent.

Praeterea hoc quoque respiciendum est: cum valde praevaleant in Odyssea breviores illae formulae o, δ' ημείβετ επειτα sim prae illis uberioribus, quae particula ῶς inducuntur, poetis non tam saepe occasio variandi et no. vandi se praebere poterat.

128쪽

Ρraemonendum est primum omnes libros, quibus de Telemacho narratur, proprio genere dicendi excellere et quarundam formularum provinciam omnino ultra illius mTelemachiae fines non excedere. Attendas alterum quoque Ex omnibus scilicet Odysseae partibus illa Telemachia plurima cum Iliade recenti)communia habet et maxime vetustatem olet, quin etiam eam Vetustiorem esse quam non pauca liadis carmina, quae exstant in ultimis libris, persuasum habeo. Quam quaestionem longius persequi et exhaurire loci angustiis prohibeor. Ind. α 536 δακρυσασα δ' επειτα προσηυδα reci partiscula πεm iteratur β 39 ζ 23 α ικ' επειτα9. Offendit concl. α 560-361:η μεν να/ιβησασα πάλιν οἰκονδε βεβήκειν παιδος γαρ - λον πεπνυμενον ενθετο θυριω,

hiat enim post orationis clausulam narratio et desideramus sententiam, quae respiciat ea verba, quae praecedunt. Sed dicat quispiam vice conclusionis fungi id quod sequitur μυθον πεπνυμενον. Atque profecto fortasse eiusmodi

genus dicendi recentiori cuidam Homeridae imputare licet, sed magis mihi placet aliud: Duenteter Hom. Abhandi. pg. 465-468 demonstravit v. α 5 3-364 factos esse ad exemplar versuum φ 344-358, ibique post in nonnullis codicibus quamvis minoris pretii legimus

sententiam: ῶς φατο, θησεν ὁ περίφρων Πηνελοπεια.

Habemus ibi id, quod desiderabamus sed certum iudicium

ferre non audeo. ceterum f. s. g. 175. Ind. α 583 τον δ' αττ' Ἀντίνοος προσεφη re ,

129쪽

του - γε δάκρυ χεων ἀγορήσατο καὶ μετεειπεν rec., iteratur illa locutio ἀγορήσατο καὶ ιετεε πεν non nisi

ι 425 sim formula:

Concl. β 296 ως φάτ' Ἀθηναι et κουρα Λιος recci Κf. g. 180 anal deest. anifesto poeta tam copiose addit Ἀθηναίη κουρη Λιος propterea, quod deamentoris voce et specie utebatur. Concl. β 337 ῶς φάν reci anal una 17 343 cf. cap. V. Ind. β 3 8 τὴν τοτε Τηλεμαχος προσεφη . . . reta, τοτε anal unam habet υ 291 cf. cap. I g. 12-13.

Ind. 1 δειδισκομενος ὁ προσηυδα reci de participio δειδισκομενος f. ad I 224 anal. 150 σ111, 121. Conci r 62 ως ἄρ' ἔπειτ' ηρατο καὶ αυτη πάντα τελευτα SuSp. nam 1 contra omnem usum Hom. additur in concl. adverbium temporale ἔπειτα9; 2 επειτα significat damalsα, id quod rarissimum est; I valde offendit verbum descriptivum 6ήρατο in concl. anal apud pigonos et prosaicos. )1 cf. de hoc versu supra g. 16.

130쪽

τον δ' υ Τηλεμαχος πεπνυμενος ἀντίον ηυδαθαρσήσας. αὐτη ἀρ- φρεσὶ θαρσος Ἀθήνη θῆχ Ἀνα μιν περὶ πατρος ἀποιχομενοι ἔροιτο δ' ἶνα ιδε κλος ἐσθλον ἐν ἀνθρωποισιν ἔχησιν Susp. r 76-78 quibus raeparatur contra usum formularo a sua oratione. )Concl. 329 si ματ' ἐελιος δ' ἄρ' ἔδυ legem frangit, quod 1 sequitur substantivum ἐελιος legi resp. ο δ αρα vel ουδ αρα anat 3 216, 236 ε 225 al. :2 per particulam δε ad subiungitur aliquid, quod aliqua

ratione - plerumque consecutiva cum verbis praecedentibus cohaeret. Solis occasus autem casu succedit,

ita ut d adverbii temporalis functionem da adipiscatur. Concl. I 37 si , ιος θυγατηρ reci, cf. ad β 296 et ad Z 390 cap. XXV.

Concl. 3 76 του δ' ἀγορευοντος μνετο reci Sing.

αυτικα δ' et γ' ἐπεεσσι ποσιν ἐρεεινεν καστα susp., des ἐρεείνειν verbo cf. cap. XVII: offendit illud εκαστα, quod anal caret cf. cap. II); f. g. 38 rec. Ind. 3 189 ἔπεα πτεροεντ' ἀγορευεν reci cf. cap.

Ind. 3 23 'θοισιν ἀμειβοριενος προσδε πεν ec. cf. '437. Ind. 3 370 ἔπος φάτο φωνησεν τε reci anal caret; sim. 2 355. Ind. 3 461 καὶ τότε da . . . ἀνειρόμενος reci,

anal particularum καὶ τότε δή ε 3 ι 363 492 , 500: 99 3 36 123 172. De ἀνειρόμενος f. cap. XVII