Eudemiae libri VIII Janus Nicius Erythraeus

91쪽

E viam a L p. III. I; lecti, soleas induit, pallium S gladium repetit, ac lateri humeroque componit, salutatoque Gallonio discessit. Eo egresso, variis sermonibus pomeridianum illud tempus fefellimus. Sed ego admiratus hominis impudentiam ac voracitatem, me continere non potui, quin quaererem de Gallonio, quid illic hominis esset, qui tanta vi expugnatum aliena prandia veniret. Qui ait, ex hoc eodem est oppido, eidemque Dynastae, cui ego, operas suas locavit. Sed ejusmodi homines, qui versantur in aulis, si ex facie atque ex ornatu corporis aestimes, tibi videbutii esse quantivis preci si ex censu, cassa nuce inani res invenies ego magis misericordia, quam aliqua vi adductus, hoc a me prandium extorqueri sum passus. nam fortasse misero nihil erat domi quod esset. Sed

quoniam satis quievimus, abeamus, censeo, quo nos ituros constituimus Acbrexi anfractu in illius viri nobilis domum

pervenimus erat enim sita in ea urbis parte , qua colituri habitatur frequentissime, quaque certis horis ultro citroq; commeare animi causa omnis fere nobilitas solet. In aedium fronte domini earum Omen grandibus litteris erat incisum, v

92쪽

Civs MirqvCivs Si NisTER. Adeuntibus fons in medio viridari elegantissimi po- litus objiciebatur Pegasus, factus e naarmore Phoebo Musisque circundatus, pede terram feriens, magnam vim aquarum in altum excitabat in cujus basi legebatur hoc epigramma in honorem domini ab Arido academico factum.

Hic, ubi dulce sonat agnorum ansibus ather, . tque Helicona novum Lucius instituit, Conspicuum late fontem salientibus undis Durus Pegasei suscitat unguis equi; Visi ubi dominum tollatu in aethera, Muse, Et testudinea, Phoebe superbe, ira, uilibet insolito premeretur pondere, vestra, Phoebe ct Pierides, hoc erat arris opis .

Postquam ea amoenitate ac pulchritudine satis oculos pavimus, venimus in aulam tabulis pictis undique ornatam ac refertam. In quibus primum tutelaris Academiae deus colebatur. Tum in altera tabula multis Virgo voluminibus insidens conspiciebatur; in cujus dextera tuba haerebat, simiaeque demortuae duae jacebant ad pedes in virgine, Academia reserebatur I in sim iis autem extinctis, academiae itidem duae ignificabantur, quae ad aemulationem illius infelicibus ortae auspiciis brevi perierant. Ab utraque parte, duorum

93쪽

Evng Mi m a P. PII. sillustrium Academicorum imagines ad vivum expressa pendebant quorum alter, Bellino nomine, insignem eclogam edidit, quae hodie ab omnibus legitur alter vero, Thalassicus appellatus, multa optimorum versuum volumina scripsit, in his fabulam Adonidis egregio poemate cecinit. Erant autem omnes hae tabulae inaurata corona vestitae. Supra suggestum, Academicis dicturis extructum, ad quod duplici scalarum ordine ascenditur, insigne Academiae, Arpinatis pictoris nobilissimi manu depictum, inhaeret. Reliquos parietes singulorum Academicorum insignia vestiunt atque ornant. Sunt autem insignia apud eos similitudines quaedam, quibus unusquisque utilitatem, quam ex academicis exercitationibus percipit, addito aliquo brevi di isto, exponere atque culis pene ipsis subjicere conatur: at erantita apta, ita venusta, ut eorum cognitione nequaquam animum satiare atque oculus explere possemus. Sed quia audiendi gratia concursus fiebant, veriti, ne, dum ociosi spectamus, sedilia complerentur, sessumiximus. Ubi oculos in se nostros macilentus quidam ac natu grandis attraxit; qui, hac atque illac concursans, hunc rogabat

94쪽

s AN Nici I ERYTHR. ut accederet, illi in aurei loquebatur, alium ducebat sessum, alii obviam ibat, neque ullam partem quietis accipiebat. Quaero, quisnam sit ille adeo negociosus,

adeo irrequietus, qui nusquam consistat3 Respondet Gallonius, illum esse Salvium Tifernatem quendam, Lucii Minucii contubernalem cujus solicitudini, diligentiaeq; Academia univer pondus incumbat uno verbo eum esse Academiae

πιάνθη ejusque in primis studium laudari

in eo, quod litteratos omnes inquirat, agnoscat, amicitia comprehedat, obsequio tueatur, officiis beneficiisq; omnibus tibi devinciat quamobrem dum aliena negocia curat, sua negligit, prope ad egestatem redactus est. sed constans est omnium opinio, hanc hodie Academiam stare opera ac

diligentia quam praestat ille enim crebro

academici uniuscujusque domum salutandi gratia venire, ille eos in hunc locum ducere, domu reducere ille solus perscere, ut huic coetu litteratorum numerus, neq; frequentia desideretur. Haec Gallonio fabulante, ex improviso Salvius adest, ac cuidam, fusca facie nigroque capillo, Cum in nomine, qui tabellas, quas habebat in manibus attente legebat, Quid tibi, inquit,

95쪽

EvDEMIAE LIB. III 8 quit, videtur haec oratio, qua obtusus noster Nihil laudavit Θ Elegans, inquit ille, atque venusta. Sed venisse hoc illi in men tem gaudeo, praesertim mea caussa nam antea serebam moleste, quod nihili homo haberer, ac propterea dabam operam sedulo ut aliquid essem nunc vero cum tantum in eo, quid nihil sit, ponatur esse soliditatis, ornamentorum , jam mei non me poenitet , imo plane nihil esse delectat. Verum si obtuso daretur optio eligendi utrum vellet, nescio an mallet esse nihil quam Caesar Sed obsecro, cedo mihi stJlum nam volo in his piis tabellis, in ima cera, aliquot versiculis hanc illi sententiam exponere.

Cominus obtuso salutem.

Ingemui quondam traxique per or. ruborem, Cum me forte aliquis dixerat esse nihil. Nunc obtuse, Nihil cum sc tua pagina laudet, Nec doleo, nec me di studet esse nihil. Se peream, si cum vel a far, et nihil esse Posse, malueru fundititi spe nihil.

His scriptis, tradidit tabella Salvio quas ille solita sua festinatione obtuso deferendas reddendasque curavit. Nos vero magna cupido incesserat uniuscujusque cognoscendi. Itaque voluimus scire quid hic

96쪽

s JAN Nico ERYTHR. Cominus hominis esset. Atque responsum cst, eum esse virum Graecis de Latinis litteris domina, atque ita Graece loqui, ut nullam nosse aliam linguam videretur. Atque eramus plura de eo audituri, nisi Dsusissimi quidam risus editi ab iis, qui nobis

assidebant, curiositatem nostram alio avocassent atrii Philosophi cujusdam ex eo numero angenium lacumen irridebant, qui invenisset, densa omnia ac solida corpora esse perlucida idque hac ratione conaretur ostendere manum suam dexteram hinc Millinc supra quam agebat, tanta celeritate, ut breve illud tempus, quo

dextera excurres laevam obtegeret, aciem

effugeret, ac propterea laeva semper cerni videretur. At ille, sive hoc dissimulans, si

ve non animadvertens, rationem concludebat hoc modo. Nonne me hqc dextera est corpus densum ac solidum 3 at sic impulsi de agitata saepius Iaevam contegit, neque tamen oculis eripit sunt igitur omnia solida ac densa perspicua. Non intelligebat, dexterae agitationem oculis, ut dicebamus illuderes; quae sit supra laevam immobilis staret, ita eam obduceret, ut cerni non posset. Docebat praeterea, terram defuidam, atq; in ea anu antia omnia velut

pisces

97쪽

EVD2MI E TIB III 89 pisces moveri. Quid enim aliud, jebat, sunt illa corpuscula, quae per solis radios

aquarum more decurrunt, nisi terra particulo, sola igitur terra haec inferiora occupat, quaeque moventur omnia complectitur. Verum non audiemus haec ab eo qui mox dicturus est nam semper aliquid affert ingenio perfectum, atque elaboratum industria, ac praesertim judicio limatum hic est ille Hiero Volusius inprimis do i iis, humani ac divini juris peritus, Graecis latinis litteris, denique omni eruditionis genere excultur qui plura de egregia volumina, tum soluta oratione, tum versibus edidit meque, quam vis egregius, ad honores ascendit id quod saepe in hac Republica optimo cuique contingit. Haec atq; alia de illo audiebamus, cum interim ipse comparet in cathedra Erat facie honesta, sed macie ac pallore ex studiorum labore, nonnihil obducta, quia oculis minus utebatur , oculariorum praesidio munita quae illi res auctoritatem magis quam deformitatem addebat. Coepit igitur culicem laudare, ea eruditione Meloquentia, sententiis adeo concinnis, adeo venustis, ut omnium consensu sit iudicatum, nihil ex eo loco auditum esse magis

98쪽

JAN NICII ERYTHR. absolutum, magisque perfectum. qui pomquam peroravit, descendit, ac sessum inter alios abiit. At Princeps Academiae qui erat adolescensrusus, genere summo, ingenio maximo, quique cursum suum trans cucurrerat. nam qua aetate alii de ineundo studiorum curriculo cogitant, ipse eorum metam attigerat hic igitur, adolescens tam nobilis coepit sigillatim unum quem que rogare, ut, siquid novi carminis haberent, in medium afferrent. Ac primus omnium rogatur Plusius Accipiter. hic capillo erat albo, sed ingenies comitate neutiquam senex. nam dicebatur esse cavillator facetus, hilaris, jucundus, comis, amico amicus, ac poeta in primis suavis, argutus, ac lepidus hic, inquam, clara suavi voce recitavit hoc hexasticum, quod ad virginem scripserat, cui melimela muneri miserat.

Turpurei conspersa notis melimela rubemiu, Et distenta gravi levia melle sumus. At mul exiguo perfuncta senescimus avo; I rubor a nobis foedaque ruga venit. Sicori banda manes venient tibi fata senectae, Et tibi pulchra lenis purpura, virgo, cadet.

Et quia mos est illius academiae, repetere quae dicuntur, ut, siquid primo intellectum est minus, iterum prolatum rectius

99쪽

EvDEMIAE LIB. III. Di

percipiatur; ideo satis mihi fuit ocu ad excipiendum ea quae dicebantur. Secundo loco jussit est dicere Nicobulus Aridus. qui Claudium Magium mortuum, magna apud eos homines fama ac nomine, quique olim Academiam illam princeps rexerat, laudavit, hoc carmine, in quo acute, ut mihi videtur, allusit ad insigne Academiae, quod fons erat eximius, in cujus humore perlucido complures cygni natabant. , quia coeperat ita submine ab initio dicere, ut vix a proximis exaudiretur, Plusius, sua solita festivitate, Dic, inquit, Nicobule, clarius, ut, qui in ultima aula sedent, exaudiant qui obtemperans ait:

Navigat Elysium placido dum Magim amne, Et fugit eυictos nobili, umbra rogos, Turba sequens passim viridantibus abditasEoi, mrodit, ct totis emicat alta iugis: Nescia sed quali properaret navita mundo,

aeuaritat unde novum cymba referret onus,

Is ubi fellinum veteri dare plura sodali Oscula, ct amplexu nectere colia videt Fontibus ex istu tantum suxi se decorem Comperit, atque illo enitui se locv. Protinus ingemina plausis, festoque choreis Mista refert blandu talia tela modu. Sollicet ille humors tales educat umbras.

Hoc erit aetherea clariu arce nemus.

100쪽

JANimici I ERYTHR. sponte sua, nec expectato Principis jussu, Hoc ait, epigramma Nicobuli revocavit mihi in memoriamidam, qua ego ejus, quem meminit Bellini poeta clarissimi mortem deflevi hanc ego, nisi aliter vobis videatur, exponam. Ut lubet, inquit Princeps quidquid enim attuleris, proderit. Qui sic orsus est dicere.

mantus heu terris abiit reti tis Splendor heu quanto fremit aura uictus Occidit Belimus, amor, volupta , curaque Phoebi. Ctheris asta penetravit ora , Sicut se velox petit ignis alta, Et recurvatum celeris sagitta

Tra terit arcum.

Strili ut nervum jugiente et, Fulminis ritu laceratus aer, Morte Bellini repetentis ora Sic gemit orbis. Ille sed Didium numero Io PMque Insitus, fertur rapido fonanta Impetu caeli, oceanoque serus

Mergitur alto. Et trahens albos noυa stella critie. . Monstrat ut usu perata Divis Inter a ternos Gener a Virtus Fulgeat ignes. Hunc Venus pulchro rut lans nitore,

Hunc sibi gaudet sociare Phabus, Et smul nocitu reparare, juncto

Lumine damulet.