장음표시 사용
61쪽
s expediat, respondet I characteres Hebraicos non distingui essentialiter ab Assyriacis, sed tantum accidentaliter, ut imis persectum distinguitur a perfectiori. Scriptura quippe Hebraica appellatur Libbonica a Ghemara; Libbonica autem Scri. plura dicuntur a Rabbi Salomone tu eodem loco characteis res maiusculi, quos scribuat in Amuletis, & ia Schedis os. tiariis. At hujusmodi characteres Hebraici sunt Sc quadrati, sed non adeo majusculi, & eleganter scripti sicuti characte. res, quibus scribuntur libri legis sacri qui in armariis Si.
nagogae reconduntur. Haec probabilia sunt, cum habeat patronos Sc Hebraeos doctores. Attamen nostra quidem sententia melius tuetur se Bartoloecius, dum accepta semel ea Taim udis Historia sciscitatur ab adversariis unde proveniat reliquorum sacrorum librorum , puta Iosue, Iudicum , Regum, & Prophetarum antiquo charactere exaratorum in toto terrarum orbe nullus hactenus repertus sit 8 3c non M. tum quidem ia nostra sed neque aetate Hieronymi Sc Ori. genis sicuti nee Philonis P dices quia omnes aboliti fuerunt. A quibusdam 8 A Samaritanis 3 non prudenter. Tistimonium siquidem praeclarissimum habuissent scriptionis antiquae , quam tanti faciunt in suo Penthateuco. Insuper quamquam non ea veneratione eosdem prosecuti sint sicuti legem Mosis, legisse tamen constat 3c in primis librum Iosue, Sc Prophetas. Si vero di eas ab Egdra abolita fuisse omnia sacra volumina antiquo charactere conscripta, ut suum novum iu-
62쪽
duceret, & propagaret. Absit hoc ut aliquis tam levi memtis acumine credat et eruun a Deo EZdram pro sicrorum voluminum reparatione ea laterim abolevisse a quibus nova exemplaria emerseruar. Statuit Calmetus i non statim hane immutationem invectam, sed paullatim & post longum completam temporis tutervallum; ex quo erui commode potest, non solum codicem aliquem sub veteri chara. Elere superfuisse, sed eam immutationis notitiam antiquitus ita fuisse pervulgatam, ut nullus jam dubitationi daretur
Haec sunt maximi ponderis, sed ad labefactandam Tal. mudis auctoritatem propius accedunt, quae nunc proponi mus. Obscuritate quadam laborare textum illum, Sc quidpiam obtrudere quod sit mendosum, cuilibet animadvertenti patet. Ibi enim dicitur in principio datam suisse legem Hebraeis scriptura Hebraica, & lingua Sancta. Postea vera eadem lex eisdem data est scriptura & lingua Aramaea. H, sce verbis asseritur in diebus Eadrae legem fuisse conscriptam non solum novo charactere idest Syliaco, sed lingua etiam STriaca. Lingua liquidem Aramaea est certe lingua Syriaca, cum Syriae regio appelletur ab Hebraeis Aram a . Hoc autem falsum est, cum nemo sit qui adfirmet scripturarumidio ma esse Assyriacum, neque umquam scripturae eo tempore comparuerunt sub lingua Syriaca. Targum im seu verissiones Chaldaicae vix aetatem Christi praeceduat 3 . Hue
63쪽
aecedit, quod posteaquam dictum est latam suisse diebua
Ezdrae legem lingua Aramaea, subditur Hebraeos eleg sse linguam Sanctam. Sed si Deus Eadrae, & EEdras suis dede. runt legem lingua Aramaea, cur poterant deinde ipsi He. braei sibi eligere linguam Sanctam 3 nonne servare debuerant in scripturis eam linguam, quae data est in diebus Ez-drae , quod quidem dicendum est contigisse ex praescripto
ipsius Ezdrae, & seniorum. Tenebras certe offundunt auctores Talmudis, dum haec venditare student. Insuper eam linguam quam volunt elegisse Hebraeos vocant Sanctam,&quidem non alia de causa, quia in ea verba Dei scripta sunt, unde intelligi prosecto nequit cur pari ratione Sanctum non appellent characterem , qui primo ad exhibenda pariter verba Dei non hominis manu sed superna virtute in tabulis delineatus est. Ita enim dant operam, ut suspicemur ex ipsorum verbis non rem gestam sed fabellam ob trudere. In dubium est etiam hujusmodi auctores studuisse quam maxime ut EZdram extollerent, & Moysi etiam aequi. pararent quod alibi observatum est; idcirco si novam scripturarum composivionem EEdrae ad judicare evidenter non potuerunt, nil mirum, fabulando curasse, ut istud saltem opus super scripturas ipsas tribueretur Ezdrae. Demum quid re ponent adversarii si probetur Talmudem cum Talmude ipso
pugnare Z In Seder Moed traft. Meghil lah tradit ut quinque literas mem nun tetari pe cub, quae in fine dictionis aliter scribuntur quam in principio & in medio, a Moyse ipso dupliis Dipit letoo by Coosl
64쪽
pliei hae figura fuisse usurpatas. Qua inde ratione si Samariticis usus est non Chaldaicis Ad rejiciendam Talmudis Historiam hane nos movet quoque Philonis testimonium, cujus quidem auctoritatem in hujusmodi disputatione anteponendam censemus non Taum udi solum, sed caeteris etiam Hebraeorum Magistris, qui Talmudi consentiunt. Ille enim circa dimidium floruit saeculi primi, opus vero Talmudis vix initium saeauli tertii antevertit i). Philo itaque i a vitae Mosis libro secundo legem asserit primo Chaldaice scriptam , unda & charactere Chaldaico. Quapropter Baronius super haec verba Philonis ita scribere non dubitavit ain: Pbilo Iudaeus illa tua lingua se ebaractere, quo antiquitus scripta lex est, se permansisse semper absque ulla mutatione usque ad tempora Ptolom aes Philadelpbi, qui eam per Hebraeos in graecum transfer ri euraυit, aperte resatur. Causam deinde exponit cur Philo linguam scripturarum vocet Chaldaicam, eo nimirum quia tempore Mosis una & eadem erat, quae consuetudine& usu conservata est, & excrevit uti legitur in scripturis; apud Chaldaeos vero sub diversa ratione, quemadmodum usu venit in aliis linguis, quae si accipiantur a diversis populis diversimode io flectuntur, novae conduntur voces, di iaeisdem paulatim elementa res literae immutantur in suas an Iogas, ut qui in una adsuetus est vix alterum intelligat, qui eamdem sed alio modo pronunciat. Et certe Abraam
65쪽
de Chaldea venerat, & licet aliquod cum Chananaeis comis mercium necessario inivisset, hoc tamen si in causa esse potuerit, ut eorumdem lingua ipsi penitus ignota non esset, longe tamen est ut afferi possit usum propriae linguae perdidisse ob tenacitatem naturalem proprii ldiomatis, quod a nativitate didicit ipse ejusque domestici, quos multos fuisse constat ex substantiis quas possederat, suisque militaribus ex. peditionibus. Ipsemet Abraam iam senex seniorem servum voluit ut proficisceretur in terram suam & cognationem ut uxorem inveniret filio suo Isaac. Hic statim prosectus e que perductus cum puella Rebecca expedite locutus est, u que omnibus qui pertinerent ad illius familiam, narravitisque omnia quae edoctus Juerat ab Abraam 1 . E quibus omnibus adstruitur sane eamdem linguam eamdemque scribendi formam , quae Chaldaeorum propria fuit, tenuisse Mosem, quem secuti sint reliqui Sacri Scriptores. Haec omisnia probant etiam usque ad primum Ecclesiae saeculum ignotam suisse opinionem de permutatione literarum in Scripturis apud Hebraeos , demptisque paucis consentire omnes in variatam semper scribendi rationem fuisse in Sacris Bibliis. Quod vero spectat ad Ecclesiae Patrum auctoritatem non ii sumus, qui consuetudinem moremque velimus per sequi illorum, qui cum inciderint in quorumdam Sancto Arum Patrum sententias, ex quibus clare innotescat res He.
braeorum ipsis non satis esse perspectas, acerrima eos stylo
66쪽
Infestantur, despiciunt & exprobrant. Hoe autem, ut ait Canus si , impudentis hominis est, Sc illorum praecipue, qui praeceptis Theologiae nullis acceptis, post bonas, quas vocant literas, statim ad Sanctorum Veterum temonem apis pellunt animum. Dissentire ab ipsis, quamquam in eadem sententia plures sint, in iis quae ad fidem minime pertinent, si ratio id suadeat, utique possumus; sed non est cur ab eorum placitis recedamus permiscendo simul iniurias,& contumelia . Uberrimi squidem fructus ex eorum operibus in
Ecclesiaem pro manarunt. Rumores quosdam pro re certa a que explorata nonnullos ex veteribus Patribus in hae quaestione excepisse constat. Eadram de novo conscripsisse Deo
asstante sacros codices credidit Iraeneus et in Tertullianus 3 Basilius quos sequitur Eusebius s) qui eadem verba
resert Iraenei. Hoc autem ita falsum est ut nihil magis. Quidni ergo exceperint etiam opinionem de permutatione Iiterarum 8 Baronius causam & originem repetit istius opinionis ex suasu quod Eadras de novo omnia Dei verba conis scripserit. Et certe Eusebius conjunctim acceptas esse tradit, dum ait: EEdras eruditissimus in lege Diυina fuit, inr- maturqua Diυinas scripturas memoriter eondidisse , oe ut S maritanis non miserentur literas iudaicas eommutasse. Notan. da quoque est Eusebii illa phrasis inrmaturque qua utique I a innui. '
i In loe. Theol. de Sanst Patri aust cap. 3. et Lib. 3. cap. 23. 3ὶ Lib. de habit. muliebri Epist. ad Chil. Ia Chronic. lib. I. cap. g.
67쪽
68 innuitur illud non pro certo habuisse, sed ad firmari; unde
si perperam ac sine ratione adfirmatum fuit noviter Ezdram condidisse Scripturas, quia genuina non suppetant monumenta ad hujus rei adfirmationem; ob eamdem profecto causam immerito suadetur et immutasse literas. Id ipsum plane constituendum est de Origenis sententia. Teste Montiauconio si) illud de Tau Samaritico, uti supra indicatum est, audivit a quibusdam Hebraeis ad fidem conversis, quod se te ajebant, vel quia imbuti falsa opinione Pseudeetrini operis, vel ut sucum facerent relligioni quam amplexi sunt.
Selmus etiam valde hallucinatum dum existimavit Samariticas eas literas quae nomen Dei reserebant in nonnullis exemplaribuς graecis quaeque Hebraicae erant, sed ignorantia' amanuensium figuras quasdam obtinuerunt, quae neque Hebraicae essent, neque Graecae sa). Longius immorandum est super sententiam Hieronymi, qui plurimum insudavit, ut res Hebraeorum ipsi innotescerent. Ait enim s3): certum es Exdram legis Doctorem sub Zorobabele alias liteνas reperisse, quibus nunc utimur; cum ad illud usque tempus iidem Samaritanorum, o Hebraeorum e baracteres fuerint. Uerum deceptum saepe Hieronymum ab Hebraeis, 3c quaestionem hane obiter tetigisse inconsultis HL sotiae indubiis monumentis capite septimo observatum est. Hi ne non immerito ita de eo loquitur Franciscus Imnius
et Vid. Bibl. Critie. Proleg. Rich. Sim. T. 3. 3 Praec in lib. Reg. & alibi.
68쪽
nius si . me, inquit ille, a Iudaeis praeeutoribus didiceris
Hieroumus, nee non a Samaritanis, qui istam laudem sebi adhue falso vindieanr nostra memoria, quod matrieis illiusfreipturae sinp eusodes. Addi etiam potest reapse in aliorum sententia ea verba potulisse Hieronymum, nisi secum pugnare velimus. Etenim sermonem instituens de vocibus ibiis, quae insculptae erant in lamina aurea Summi Pontificis, Chaldaico charactere aperte tradit fuisse expressas saJ. Octava, inquit ille, es tamina aurea, in qua scriptum est nomen Dei Hebraieis quatuor literis ' jod, m he, vau, he, quod apud illos ineffabile nuneupatur. me super pileolum lineumo communem omnium Sacerdotum, in Ponti e plus addi/ur , ut in fronte vitra hia nrbina confringatur; t ramque Pont eis pulchritudinem, Dei vocabulum eoronet,
oe protegat. Ex quibus verbis clare patet innuere Sanctum Doctorem sua aetate scribi a Iudaeis Nomen Dei quadrilit, Tum iisdem literis, quibus scribebatur Aaronis aetare. Et ceriste apponit figuras ipsarum literarum ad indicandum ipsas omnino esse, & non alterius formae. Ad haec ipsemet Hie. ronymus sententiam refert Philonis 3 , quam supra memoravimus, eamque, licet alibi eertus de immutatione luterarum, nedum refutat, quin etiam non recusat accipere.
Ex aliis itaque & quidem perspicuis Hieronymi testimoniis
luculenter probatur, dum de innovatione literarum menti
nem c Ad Bellarm. lib. 2. de Verbo Dei cap. 2. r) Epist. ad Fabiol. o 3 Comment. in Daniel.
69쪽
7 nem salit, In aliena te utentia locutum. Neque movere quempiam debent verba illa certum est, cum alibi etiam utatur adverbio manifestissime licet omnes consentiant ibi
loqui in Hebraeorum sententia. Explanando enim textum illum plantaυerat Deus Paradisum voluptaris Miccbedem, hane vocem chedem vertit a principio, subaitque ea quo manifestissime comprobatur, quod pri quam coelum o terram face. rex Deus, Paradisum aure condiderit, quae est sententia plurium ex Cabal illis. Nec duas facili negotio deprehendi non tam absurdam voluisse Hieronymum propugnare sententiam; e contra vero tantae absurditatis speciem non prae se ferre opinionem de iminutatione literarum. Haec habet in libro daquaestionibus Hebraicis in Genesim, ubi ex textu hebraeo veritates quasdam depromere satagit, & dum ait manifestifsime comprobatur, proculdubio indicare videtur non se repudiare hanc Hebraeorum traditionem. A veritate etiam non recedunt, qui putant confirmatum tu ea opinione circa characterem a libris Origenis, quos saepe ac multum e vobvisse constat. Eam tamen deseruisset, si vetustatis expendisset monumenta, & argumentorum quibus sulcitur, imbecillitatem animadvertisset; quod ab eo factum non est cum diligentissime ae summo itutio quaestionem hanc noupertractarit. Historiam etiam Beli & Draconis siJ recensuit inter putidas fabulas, quam tamen Ecclesia semper venera. ta est, ac dein inter genuinas, ac divinas Historias computavit. Sed de his satis, nunc pergamus ad alia.
70쪽
Hebraeorum numismata minime favent immutationi characteris in Sacris Bibliis.
A D eam tandem devenimus disquisitionis partem in quax disputatur quem loeum in hac causa obtineant He-hraeorum numismata,& cuinam faveant sententiae. Nos, ea quae mox dicturi sumus, in spem adducimur, aetatis nostrae doctissimos viros sere probaturos. Porro rei nummariae st dium tum ad veram intemoscendam Historiam & a salsis rumoribus secernendam, tum ad constituendas Chronologicas supputationes prodesse plurimum perspicuum saae est ; verum si eodem intemperanter utamur, decipimur frequenter,&quandoque etiam in derisum incidimus illustrium virorum. Ex pervetustis Hebraeorum siclis ita firmari opinionem suam clamitant adversarii, ut hoc argumentum velut Achilleum di ineluctabile proponant. Humphredus Prideaux & anonimus Auctor animadversionum ad criticam Simonii ob eam solum causam characteris innovationem in scripturis propugnant, sicuti & alii permulti. Aiunt siquidem veros siclos qui comparuerunt ante Babilonicam servitutem in Iulaeorum republica inscriptos olim fuisse literis Samaritanis: iblox vero, in quibus reperiuntur Chaldaicae literae si noci rmcentissimox saltem volunt cusex post dictam captivitatem.