장음표시 사용
41쪽
Ex capite nono Ezechielis veris quarto non recte concluditur literarum immutatio. Ill rum antiquitatem innuit versus decimus octavus capitis quinti Matthaei.
ΡRovocant nos adversarii ad caput nonum Prophetiae EZe.chielis versu quarto & sequentibus, ex quo invictissimum ad suae causae patrocinium putant se depromere argumentum. Haec sunt quae eo loci leguntur. Et dixit trans per mediam eivitatem in medio Ierusalem, oe fgna Taufuper frontes virorum gementium , re dolentium super euu-ctis abominationibus, quae fun3 in medio ejus. Deinde versu sexto Senem, adolescentutam , O virginem, parvulum,
oe mulieres interficite usque ad interneeionem e omnem autem super quem videritis Tati ne oecidatis. Idcirco autem, in
quiunt ipsi , qui a communi clade liberandi essent, litera Tau signandi essent in fronte eo quod huiusce literae figura in prisco Hebraeorum charactere imaginem crucis repraesentaret. Quemadmodum itaque per Christi crucem ab imperio mortis tolluntur fideles, ita per illud Tau crucem exhibens ab excidio, quod per Prophetam decrevit Deus, servabantur ii, quibus in fronte insculptum foret; unde i ea litera solemne continebatur Vaticinium pretii Crucis Chri. Diuitigod by Coosl
42쪽
Christi. Infirmari autem nequaquam posse exi si irratu hoe argumentum, cum se tueantur Hieronymi auctoritate qui ait si antiquis Hebraeorum literis, quibus usque hodie utuntur Samaritani, extrema Tau litera crucis habet simi. Iitudinem, quae in Christianorum frontibus pingitur, & he.quenti manus inscriptione signatur. Antequam argumenti hujus vim propius expendamus, observandum primo est, dum illud perstringunt adversarii injurios profecto se faciunt EZdrae reliquisque Hebraicae rei. publicae senioribus, eo quod tantum ac tam illustre Christi Crucis vaticinium in ipsa structura literae Tau expressum e Saetis Bibliis sanctos illos viros abstulisse decernant. Et, nim si detur nobis, quod libenter quidem concedendum est, illos, qui rebus Sacris apud Hebraeos praeerant vel dignit
te quadam vel superna ac coelesti illustratione, quae obscura essent in Scripturis, dc sub quodam velamine obumbrata, intellexisse, quod maxime necessarium erat ut eorum meus constans esset in religione tuenda, & caeteris traderent enucleatam; ea Egdrae potissimum, quem superno lumine collustratum ex Scripturis ipsis accepimus, innotuisse existimandum : unde si tam praeclaram significationem literam Tau eo loci positam sua forma complecti videret, nefas prosecto duceret eamdem proscribere. Dei etiam Providentiae erat, ut quae olim praestantissimum sensum voluit ut in digitarent, & ab eodem Prophetis ad fidei incremea. tum confirmationemque inspirata , non sineret ut postea tol-
43쪽
lerentur. Nore licet itaque neutrum amrmare videlicet Eet. dram temere ac licenter a Sacris Voluminibus repudiare voluisse tam singularem significationem, vel ad id operis fuis. se a Deo motum, eum illam ipsam Deus per manum, quam regebat Sancti Prophetae , patefieri voluerit. Seipsos itaque iugulant adversarii, dum alios contundere conantur. Nec tamen existimet quis dum ita adversarios refellimus , eadem ratione. reprehendi velimus Hieronymum. De menate enim Sancti doctoris in hae causa fusus disputabimus alio loco sicuti & Origenis, aliorumque Patrum modeste quidem & summa, quae decet, reverentia. Hic satis erit
animadvertere neque Hieronymum neque ullum ex veterihus data opera se ad hanc quaestionem pertractandam appli cui sse, sed aliorum placita retulisse Sc quidem obiter. Hebraeos vero quod spectat ad hoc signum non unius ejusdemque sententiae fuisse certum est, sed quosdam uni, alios alteri opinioni adhaesisse. Haec autem opinionum discrepan tia non solum Hieronymi aetate, sed etiam invaluit ante tempora origenis i , unde minime mirum si Patres non adhibita speciali ac seria animadversone, prout nacti sunt Magistros Hebraeos, scripserunt. Et revera fatetur Origenesse ab Hebraeo quodam nuper ad fidem converso id didi. eisse sa) dc ideo sub tanti viri, qualis suit Origenes, testimonio, pervulgata est usque ad Hieronymum ac deinceps
huiusmodi opinio, sed uti polliciti sumus uberius haee db
44쪽
eenda sunt alio loco. Nunc Hebraeorum traditiones expen.
Auctor est Hieronymus ipse si eorumdem esse sententiam, idcirco nonnullos signandos litera Tau, quia prima est in vocis compositione, quae dicitur Tora, id est lex, ad ostendendum nimirum morti non esse ad judicandos, qui in legis observantia persisterent. Interpretationem hanc contemnendam non esse recte judicamus, eum ex textu ipso appareat decretum illud morti subiecisse eos omnes qui a legis observantia desciverant, illos vero ab eadem subduxis. se, qui legi obtemperassent. Hieronymus vero qui eam re
Sed inquiramus modo quid opinari eonveniat circa figuram Crucis in Tau Alphabeti Samaritani. Plures qx eruditis in eo repraesentando ad la horarunt quidem, sed nulli contigit, crucem videre in Tau. Non vidit Crimesius et , non vidit Chircherus s3 , non vidit Angelus Rocca ), ficuti neque Scaliger 5ὶ, neque Vaserus 6 , neque Bel tarminus 7 , neque etiam Ioannes Morinus 8 . Nullam in istorum characterum serie literam Tau figuram retinere crucis fassus est quoque Ualtonus ipse s , sed ut sibi consu
In destri pr. Bibliot Vatic. In ind. Uoe. Urient. subnexo libr. de emend. Temp. 63 De numism. Hebre. lib. 2. eap. 3. , In Calce gramm Hebrae. ηὶ In exerciti sup. Penth. Saa r. N
45쪽
Ieret, Sc vim servaret sui argumenti asserere compulsus est, literam Tau olim quidem in Samaritana Scriptura formam habuisse Crucis, sed hodie aliquantulum ab ea destexiss . Sed haec perbelle excogitantur, & divinando dicuntur, ua. de adi ruantur oportet . Vidisse tam ea Mont fauetonium crv. cem in Tau Samaritico testatur Calmetus, sed immerito cum Mont fautonius ipse adfirmet I) se id aecepisse a Rab. bi quodam Azaria qui caeteris omnibus quos paulo ante reis censuimus eruditissimis viris selicior fuit reperiendo crucem in Tau Samaritanorum. Nos non latet Villat pandum si iactare se figuram illam tandem invenisse, non tam ea Crucis Christi Domini, sed Apoitoli Andreae & similem esse ebi graecorum. Inventum quidem praeclarum, sed non a inpositie ad rem, & eo vel magis si adhaereamus Iusto Lipsio, qui opus edidit de Cruce, in quo non immerito ambigit a) super figuram Crucis Andreae, quae licet decussata comis muniter depingatur, tamen testimonio Hippoliti iudieat suisse crucifixum ad lignum Olivae rectum. Praeterea memoratus Lipsius dissidet ab illorum sententia, qui putant Crucem Christi similem fuisse Tau, id est T. Sic enim non
quadrilateram, quam figuram ab antiquis omnibus accepimus, sed trilateram habuisset formam. Si vero adversarii reponant non expetendam persectam similitudinem, sed ab eo desumendam ad quod res fignificata maxime accedat, e dein
46쪽
4 dem profecto 3c nos uti possumus responsione. Etenim si
protenso aliquantulum uno latere Tau Samaritici fit C, uxquadri latera, eadem ratione dici potest Chaldaicum Tauprotral a linea transversa Crucis forma statim exurgit, unis de minime eonfugiendum ad Tau Samariticum ut habeatur similitudo Crucis, sed satis ostenditur per Tau Chaldai. cum . Caeterum exponit etiam ipse Lipsius patibuli formam apud Orientales usitati, quae Tau Chaldaico perseEle re L
Haee prolata a nobis sunt ne silentio difficultatem quam maximi roboris iudicant adversarii videremur eludere. Alio tamen modo ac diversa ratione incedi potest ut ei occurratur. Legitur quippe in Vulgato interprete Ana u. Ast quid eolligendum ad hanc quaestionem si constituatur horum verborum sensum eumdcin omnino esse ae si diceretur Ggna signo, id est signandas esse frontes innocentum aliquo signo, ita ut illud Tau non sit reapse elementum seu lite- , ra, sed vocabulum P Si res ita se habeat, adfirmare etiam oportet nihil ex testimonio illo Ezechielis erui posse ad huiusce quaestionis enodationem. Quod ut probetur observandum est non legi in Vulgata signa eos signo Tau, sed dumtaxat fgna Tau non transserendo in latinam linguam vocem Tau. Apud Hebraeos vero Tau est peculiare vocabulum, quod significat fgnum, quemadmodum Lexicographi omnes nos docent, ad cujus rei exemplum adserunt illud
Iobi signum meum I . Quare si Vulgatus termi-
47쪽
num illum exposu .sset latine, voeasset signum ae dixissetfgua signa. Id perspicue colligitur ex Hebraeo textu ubi non ponitur litera Tau solitarie hoc modo ra, quod tune non parum negotii facesseret, sed integra vox Tau, quae ut diximus signum exprimit. Hanc vero genuinam illius Tauintelligentiam confirmant clare aliae versiones, que non prout iacet in Hebmo transcribunt illud Tau, sed ejusdem in linguam, in quas transerunt Scripturas, ponunt signi-fietationem . Aquila Symmacus Sc Thaeodotion vertunt vocem Tau pro signo vel nota, sicuti etiam interpres Sitia. cus. Septuaginta vero legunt da figuum, & versu sexto ubi vulgatus ait super quem videritis Tau, ibi legitur super qucs est fgnum. Hisce autem positis consequitur sane, quod licet accipi posse typice eas Ezechielis verba, & accommodari etiam Claristi cruci adfirmetur; attamen ex signo illo generatim indicato, non tamen ex materiali literae Tausormarione, quae ibi uti vidimu , solitaria non ponitur, sed solummodo integrum vocabulum Tau, cui latine respondet signum. Animadvertendum est etiam Prophetam, quae narrat, in visione quadam agnovisse, in qua ipsi revelatum est homines justos ae legi obedientes non impiorum poena assigendos; quos propterea Deus ab impiis distinxit secrevitque tanquam si reali ac visibili sgno fuissent notati . Quare illi sermo est de s gno generatim sumpto, per quod indicabatur iustos ob morum integritatem a caeteris discrepantes, ita quoque in assiimtionibus seiungendos. Hoe
48쪽
notat etiam Calmetus unde optime ait si si literalem explicationem quaeras, Graezorum caeterorumque interpretum
versio tenenda est pone signum super frontes gementium. Destructo itaque, uti existimamus, adversariorum sundamento supra vocem illam Tau, corruat etiam aedificium, quod superinstruunt necesse est, adfirmandumque, ea usae, de qua instituitur disputatio, praefatum Ezechielis testimonium nihil prodesse . Superest modo ut quaeratur, an aliud ex Scripturis pariter petitum ad rem nostram satis firmum suppetat argumentum . Istud protul dubio reperiri contendi. mus in Evangelio Matthaei. Christus Dominus capite quinto versu decimo octavo, ut comprobaret, Dei praecepta quae mores potissimum pertinent, quaeque in Mosis Scriptis continentur, vim suam in perpetuum habitura, & ad eorumdem observantiam quavis mundi aetate teneri homines usque ad interitum mundi; quemadmodum etiam vaticinia omnia, & figurae, quae illius adventum praedixerant , eius. que gesta exhibuerant, quaeque ipsum consequerentur, ad amussim complenda, hisce verbis locutus est: Donec transeat
Coelum o terra Iora unum aut unus apex non praeteribir a
lege donee omnia fiant. Qua loquendi forma asseruit procul dubio non solum praecipua quae enunciantur in Scripturis, sane eventura, sed minima etiam; & hoc adstruit capta similitudine ab Iod, quae in Hebraicis literis minuscula est inter omnes; quaeque, juxta quod tradit ipse, semper extitit, & numquam sublata a libris Scripturarum. Diximus
49쪽
Iod, licet Vulgata habeat Iota juxta Graecum exemplar, cum Christum non aliam linguam nisi Hebraico. Chaldaicam usurpasse in consesso sit apud omnes. si Si itaque Iod sem.
per extitit in Codice Scripturarum sub figura quae caeteris literis minor esset, suit certe Iod Chaldaicum, non Samariticum, in cujus Alphabeto ductus Iod caeteras literas exaequat, & sor matur ex lineola orizontali a qua pendent tres aliae lineolae ad modum transtri. Si vero ita sentiendum delitera Iod, idem prosecto asserendum de caeteris. Contume. liose excipit hoc argumentum suo more Valtonus 3c quiei adstipulantur; seque tueri putant, dum reponunt Christum traxisse s militudinem ex iis literis, quibus tunc temporis conscripti erant Sacri Codices, quae proruldubio erant
Chaldaicae, non autem ex jam repudiatis Samaritanorum. Attamen neque imbecillum neque nugatorium reputaruat
Ioannes Buxtorsus, Vasmuthus, Carpet ovius, Muisius sa),
malis, & intelligentiam non amisisse eiusdem voeum, unde Scripturarum sensum literalem , dum eas legerent, perei perent; in lectione vero quam quudem in eaptivitate persecuti sunt, memoriam ipsis non exe id me literarum .
Chaldai ea lingua Hebraicae amnis et , & pars maxima vocabulorum idem tarnifieant, & differunt solum in nonnullis vocalibus, & quandoque consonae in analogas suas permutant & in fine dictionis litterulas addunt. Hine est quod facilius purum suum idioma servare poterant, licet etiam usurparint lapsa temporis Chaldaeum eidem simile. Quippe observavimus paulo post rei lirutionem in patriam lectas publice fuisse Scripturas, & perceptum absque dissicultate& eharacterem & linguam. In auertion. Verit. Hebraici
50쪽
SI Baronius, Bartoloccius 3c alii permulti. Et sane admissa se.
mel ea responsione , non ibidem fuisset apta ne due ullius robotis allata Christi adfirmatio. Ex eo enim quod num. quam praeteriit neque praeteritura ulla umquam litterula , ita constanter statuit eventura quae ipse innuebat. Numquam vero praeterisse Iod neque praeteriturum ex sententia Christi, idem est ac numquam fuisse immutatum, sed semper in Sacris Codicibus perseverasse, ut valeat similitudo, ex qua arguit non immutanda decreta . Loquebatur etiam adversus illos qui existimaverant eum venisse ad infringendam Mosis legem, propterea quod illius placita ac documenta refragari ipsis viderentur Mosaicae legi; cum ipse vindictam detestaretur , & divortium , quae legi consormia , cum dicatur dentem pro dente, steneraberis alieno, dabis libellum repudii, iis videbantur qui sensum hujusmodi textuum ac spiritum non attingerent , quales erant Christi tempore
Pharisaei ignorantia ducti, & perfidia. Eos omnes Christus compellat ad Iod a Mose in suis scriptis adhibito, adfirmans se velle morum disciplinae decreta omnia ut observentur in qualibet temporis disserentia etiam minima, quae sub figura Jod exprimuntur; cumque ea litera semper locum habuerit in Scriptura, illa etiam semper valitura. Huic igitur textus expositioni apposite ad causam quam pertractamus adhereant omnes oportet, qui non praejudicata opinione abripiuntur. Hinc optime argumentum ex ea d
promptum vocat Palmarium Schi schardus, a & strenue G a Idem