장음표시 사용
21쪽
utpote quae omnes satis incertae sint, cum scholiorum ope talem lectionem reperiamus, quae mea quidem Sententia nullum omnino dubitationi locum relinquat. Atque primum quidem suspicionem movet Verbum quod est ανὰ φει. Comparatum est enim nunciati initium ita, ut subjectum esse putaveris non Medea sed 'gφoc es G. Herm. l. a.). Quod si ita est, ἀνὰφει intransitive dictum sit necesse est, id quod fieri posse optimo jure negabis, nisi exemplis allatis talis hujus Verbi usus comprobatus erit. Sed fac, o Medo dici iliud ανύπτειν, miraberis rationem dicendi quae est νεφος ul/ωγῆς ἰνάπτειν, quaeum qui conferri possit, vi X ullum locum inVenieS.
Quare non negligendum illud ἀνάξει, quod legituro in cod. C sit in scholi 3 εὰν δε γράφχηται ἀνάξει).
Quamquam e eis, quae Supra disputarimus, ne hoc quidem probari potest, sed recepta Elmsi i mutatione sano facillima scribendum est νqξει, qu0 egregie respondet verbo ξαιρομενον Conjicias igitur, cum ad ἀναξει addatur μείζονι θυμου, conjunctam fuisse eum verbo ξaιρομενον Similem notionem. Ne pronet haec latet. Nam X eis quae leguntur in scholi οιον in
παντως δεινόν τι εργώσειaι, non sine veritatis specie
colligas, interpretem legisse οραὶ pr ἀρχης, quae jam Solineidowinis fuit opinio. Scribendum est igitur: δηλον δ'οργῆς ξαιρομενον
1 s. quae supra Xposuimu p. 9 sq. 2 L. a. p. 728.
22쪽
nubem lamentationis ii ira ortam moX majore animi ardore excitatam sublime latum iri. Mihi quidem haec aptissima videntur. Nam tantum abest, ut necesse Sit, nutricem multo graViora nubila concitatum iri conchridere ex ipso lamentationis initio, ut colligat e Medeae natura moribusque, qu0Scum se cognitos habere jam antea dixisset V 3 sqq.), minime opus erat, hoe loco causam timoris indicare. Nec non in eis quae antecedunt, commemoratum St, non Sol maerore afflictam esse Medeam, sed ira inflammatam. s. v. 100 μφη κινεῖ κραδίαν, κινε δεχολον. De v. 13 vide quae supra Xp0suimus p. 14.
επεξελευσεTαι. Quibus scholii verbis Hartungus ommotu eSt, ut scribendum esse putaret οὐ συν ista σοι πεισιν.Cujus conjecturae auctoritas labefactatur primum eo, quod, Si eam receperimus, etiam antistrophae VersuS
184, in quo nihil est quod reprehendas, erit mutanduS. Tum ipsa scholii fides tenuior est, quam qua heti poetae Verba mutemus orta est enim mihi statim ea suspicio, ut Verbi ἀντι του συν ψ δικαίω πεξελευσεται ipsum illud συνδικγησε eXplicari enserem neque aliter videtur judicasse Elmsi us qui scholii verba male Seripta neque recte explicata esse dicit. Quae suspiciosi vera est, pro συν diar Seribendum erit συνδικὶ μει. Jam eum constet, scholia multo gravioribus affecta esse vitiis quam ipsa poetae Verba summo jure ei quie- quam SSe tribuendum negaveris eis locis, quibus tam facili mutationes facta ad terba codicibus servata
23쪽
possint accommodari. Neque offendendn est in eo, quod verbi συνδικχησε explicatio parum Reeurata St, quoniam talia saepius commiserunt antiqui interpretes, ut apparet e scholio, quod proXime antecedit, ubi X-plicatis Verbis quae sunt μηδεν τοδε λίσσου pergituri: εἰ δε υ σὰς ἀνηρ γηθετησε τους ρκους, κείνου λίσσον χοντο γενεσθαι ὁ ηλονοτι τὸ κεὐαυνωθὶῆναι καὶ ποθανειν. Videtur ut haec adderet interpres adductus esse Verbis εἰ δε σος πόσις καινὰ πη σεβίζει cursim inspectis,
neglecti eis quae Sequuntur, κεινε τοδε ιη χαράσσου. Nam minime certum SSe putaverim, eum particulam
negantem, quam invenit auctor scholii 156, non legisse, quae est Hariungi opinio. At cum possit certe de hae re dubitari, manifestum eSt, non SSe cogitandum de varia lectione schol. 99,
μη μοι γενοιτο λυπρος ευδαίμων βίος, μηδ' λβος οστις την μιην κνίζοι φρ illustrantur hisce verbis: ου ἄν, φησὶν, ευξαβιηντοιαυTην μοι ενδαιιιονων γενεσθαι δι ρης ἄν τεροι λυπηθειεν, καθάπερ καὶ ὁ ο νυν ολβος δ' εμιμ λυπεῖ φρενα. Quae deinde sequitur interpretatio recta est: falsae quam attulimus auetorem errasSe tam apertum est, ut nemo hoc quidem loco de varia lectione cogitaverit.
Sed ut redeamus illuc unde defleXimus, probanda est conjectura Nauckii, qui pro ευς σοι τόδε συνδικήσει scribi vult Zευς σοι συνδικος σται. f. Sehenkl. Nov. Annal. philol. et paedag. 0l. 8 p.
24쪽
τοις Ουδ' ara σοφη pro υδ quod legitur in cod. a. in ed. Arsen. I invenitur H υκ).Jam Musgravius Suspicatus est, hujus explicationis auctorem legisse τοῖς δ' υ προσάνιγὶς εἰμὶ κου araνσοφη, quam Scripturam recepit Brunckius. Eandem sententiam exponit artungu l. a. p. 252. Neque mihi dubium videtur esse, quin ita scripserit Euripides. Apparet enim e v. 304, Medeam jam ea, quae antea dixerit in se esse translaturam atqui aperium Si er-
sum 305 respondere versibus 303 304 conjicias igitur
eandem rationem intercedere inter . 30 et v. 300.301 ). Quam rationem, ut verba in odicibus leguntur, desideramus, cum, quod . 30 dictum est ex sententia eorum qui vocantur σκαιοί, i v. 307 ipsa de se
profiteatur Medea Quae difficultas quia tollitur scholii
lectione recepta, cur hane rejiciant recentiores editores, non intelligo. Noli enim offendere in eo, quod Verbum tuet in eodem enuntiat brevi interjecto spatio repetitur, quoniam talem verborum Sine ullo pondere pronuntiatorum repetitionem Euripides non Solet Vitare δ). Cf. Hecub. 848. υκ εστι θνητων στις εστ ελευθερος η χρημάτων γὰρ δουλος εστιν η τυχης.
ἀοιδων, ceteri ἀοιδῶν. ii chli scholiorum testimonio confirmari putat ἀοιδὰν Hartungus antiquum interpretem οιδαῖς legisse arbitratur. Uterque Vereor ut recte scholium explicaverit.
1 Versum 306 spurium esse jam itersonus vidit Nerisim. p. 58. 2 Plura hujusmodi exempla collegit Sybel, me repetit verb. in ab Eurip. p. 17.
25쪽
Dilae enim ad versus de quibus agimus ex3tant interpretationes. Priorem quidem spectare ad genit. plur verbi ἀοιδη apparet e verbis quae Sunt ληξουσιν των ἀοιδων των καθ' ἱμῶν altera autem cum referenda sit ad gen plur verbi ἀοιδός, interpretem legisse necesse est ἀοιδων Nam Si do/δaν operisset, hoc verbo cum cognosset significari carmina, non poterat Musas poemata intelligero. Seholiorum igitur auctoritas hoc loco incerta St.
Hartungus propiu accedere ratus Verbum πασε ad orationem pedestrem, δεινευσε, quod solo in codice a legitur, praeferendum Sse cenSet. Quae causa mutandi resollatur non est necesse, cf. Hom. d. VIII. 4983, praesertim cum scholia, quibus plerumque equo majorem auctoritatem Hari tribuere solet, verbum ωπασε aperte teStentur.
Libri ἀνταχησaν Bυφινοις Ceteri μνον. tribus quae in scholiis servatae Sunt horum Verborum Xplicationibus apparet, olim scriptum fuisse υμνον et μνοι atque haesitasse intorpretos, utrum ἀντά- χησ' ἄν scribendum esset an ἀττὰχησαν. Copiosius de hoc loco disseruit Κirchii Med. p. 96, qui num recte varias illas lectiones in autographo exstitisse putet, Xeis quae supra Τ disputavimus dubium esse apparet.
26쪽
secutus Hartungus . a. p. 253 conjicit scriptum fuisso: δ εστ μεν μοι λεπτος, ἀλλ επίφθονος κτλ.quae verba ellius recepit. Nec potest negari, explicationem illam, nisi salsam
eam esse putaveris, ad hae fere verba SSe referendam.
Neque tamen equitur, haec esse Euripidea, Cum verborum, quae in codicibus servata sunt, multo aptior sit sententia. Nam si revera ea, quae ei tribuit Hari, Jason diceret, haud ita callido rem institueret. Ea enim quae affert ad Medeae erga ipsum merita elevanda tantum abeSt, ut argute excogitata osse necesse sit, ut multo majorem habeant auctoritatem, i perfacilia sint cognitu. Contra optima verborum in odicibus traditorum est sententia, quam homines docti mihi non satis perspe- xisse Videntur. Est autem haec fere Tu quidem, quae est sagacitas tua, facile intelligis, qua re commota me servaveris vim diu invictam amoris), sed taedet te hoc confiteri. Verba igitur quae sunt επίφθονος oro διελθεῖν spectant ad ea, quae Medea eonSilio non Commemoravit, falso referuntur a lotnio et Bauero l. a. p. 153 ad Jasonem. Ad quam mea quidem Sententia eram sexplicationem ducimur eis quae antecedunt πειδὴ καὶ λίαν πυργοῖς caριν. Quae ipsa nimia beneficiorum aestimatio posita est in eo, quod Medea Se ponte Jasonem e periculis eripuisse simulaverit, dissimulaverit veram beneficiorum causam, quippe quam Xponere ei
sit ὁγο επίφθονος διελθεῖν. Eadem jam fuit sententia
27쪽
ejus interpretis, cujus est interpretatio in scholiis quarta allata, ne non eandem probavit Elmsi uS. Pergit Jason v. 28:
σ' ιηνάγκaσε τοξοις ἀφυκτοις εκσωσα δίιχaς οἱον ον εἰς χαριν την ἐμὴν ἀλλὰ κατα ἀνάροχην avia πρaξa καὶ των ἀφυκτων πονων ἐξεσωσας Tovlio σωμα. Explicatur igitur utraque lectio nullo facto varietatis indicio. Quare irchii verba hunc fore in modum redintegranda 8Se Censet . . . . εὰν δε γράφεται πονων ἀφυκτων, οὐ κατ' ἀνὰ Ἀγὶν κτλ. Eadem est sententia Bartholdi p. 39. Nauchius Nov. Annal. philol. et paed. vol. 69. p. 621 omnia recte se habere putat, si verba
quae Sunt καὶ των νυκτων πονων mutentur in η των ἀφυκτων πονων. Quae mutatione num necessariae
sint, si quidem verba ipsius auctoris incerti restituere volumus, dubito, quoniam haud raro illi evenisso patet, ut diversas diversarum lectionum interpretationes perinde ac si eodem redirent conglutinaret. Quamquam hoc quidem loco conjecturis illis auctoritas quaedam inde nascitur, quod cum in scholiis tum in ipsis codicibus varietas lectionis invenitur. Ceterum Verba quae Sunt τοξοις ἀφυκτοις esse uripidea et codicum auct0ritate et ipso sententiarum nexu ita comprobatur, ut mireris dubitationem irchhomi, qui, cum in ed. Med. Berol. 1852 scripsisset τοξοις ἀφυκτοις, in ed. Eurip. a. 1855Verba πονων ἀφυκτων recepit, illii τοξοις ἀφυκτοις invectum esse ratus e Hippol v. 1416 denique in ed. a. 1867 verba τοξοις νυκτοις repOSuit. -
28쪽
culam megantem ex more Atticorum Supervaeaneam
additam esse quamobrem interpretem legisse putat:
Quae sententia qu0modo e verbis illis elici possit, equidem non intelligo. Neque omnino, etiamsi ita explicandum esset scholium illud, verba quae in codicibus exstant mutare liceret, eum Hariungi quidem conjectura
probata Verbo quod est vGχι μων prorsus salsam tribuamus sententiam. Apparet enim X et quae Sequuntur, θειν ιε δεινος non significare vinxiμων hominem probum, Sed facundia praestantem.
Rectissime Elmsi us quem indoinus equitur,
scholio indicari intellexit, scribendum 8Se μή νυν. Non minus inconsulta est ratio, qua Hariun sinterpretatur Schol. 637. Quo loco cum CaSu aecusativi qui sunt ργας et νείκη addita praepositione εἰς explicentur, homo ille doctus arbitratur, nece8Se SSe invenerit antiquus interpres praeter haec vocabula aliud Verbum et ipsum in casu accusativo positum Scribendum esse igitur ἀμ νιλόγους οργὰς κ0ρεστ τε νεικη ........ προσβὰλοι ἱ ὰ δεινὰ Κυπρις. Sed satis incerta haec suspicio, cum in promptu sit alia ratio, qua eXplicari possit, cur addiderit interpres praepositionem εις. Videtur enim ConjunXisse verba quae sunt ργὰς et νεικη cum εκπλι ασ qu0- cum jam casu accuSativus copulatus erat θυμον). Qua in re non offendes. Si tecum reputaVeris, quam
29쪽
parum accurate antiqui interpretes versari soleant in casibus explicandis. Documento sunt loci permulti, quibus praepositi0nes deesse dicuntur ). Cf. Chol.
Ex hac interpretandi ratione, cujus multo pluraeXempla possunt asserri, apparet, nihil impedivisse,
quominu quiVi casu eum quovi Verbo conjungeretur. Quae cum ita sint, non licet mutare verba quae
optimi codices exhibent, quippe quae nihil habeant, quod reprehendas.
λ0I p μεν υχι καρτερειν δε βουλεται. Schol. 708 φησιν υν τι τε λογου μιεν προσΠOιειται, τήν δε εργο ου θελε κρατειν και ἀντήχειν. Conjicias igitur, interpretem verba legisse hunc in modum distincta λόγω μεν, υχι καρτερειν δε βουλεται. Neque tamen OSsum consentire cum l0igio, cui ita revera verba esse distinguenda persuasum est. Nam
cum Aegeus interrogaverit v δ' 'Id σων ad verba λόγου μεν Statim cogitatione addes s minime ero supplebis ovκ Schol. προσποιειται). Neque probaverim interpretationem l0igii, qui per ellipsin et Zeugma verba perinde accipienda esse dicit, quasi scriptum sit plenius, λόνυ με βουλεia καρτερειν δ' υ βουλεται.
1 CL Pauli, De Soph. scholi Laur. p. 60.
30쪽
Εx interpretis igitur orbis nihil lucramur. Nam CRVe ne quid Oneludas ex eo, quod additum os ab interprete τω δε εργε, quippe quod insertum Sit, ut OppoSita Verbis ori ι εν notione contraria planior fiat sententia. s. Sehol Andr. 965. De V. l. καρδία v. infra p. 56.
scholio comperimus, haec verba Vitiata SSe, non OgΠOScimus, qua ratione sint emendanda. Atque primum quidem summi est momenti, quod e veterum interpretum verbis luce clarius apparet, lim Scriptum sui8Se κἀπικηρυκευμaxa, dativum igitur caSum, qui in libris legitur, e conjectura esse profeetum. s. Seli Ol.
735, p. 48. V. 20 μη ὀιεύσας δε φίλος γενοι ἄν διὰ
του ἐπικηρυκευματος λείπει η διὰ κτλ. p. 49. V. 1 ειδε διὰ λογιον μονων συνθοιο, ἴσως ν ἐκείνων γενοιο φίλος, και διὰ Πὰ ἐπικηρυκευματα .... ἐξαιτουμενοις με ἐκδοίη ἄν αυτοις Auctor interpretationis priore loco allatae videtur legisse ἀπικηρυκευματα, cum hoc reserat ad ea quae antecedunt alteram qui attulit,
legit κἀπικηρυκευματα. f. schol. 737, p. 49. V. 9 τῆ δε ενθε' ἀντὶ δοτικῆς κεχρηται εδει ra εἰπειν, καὶ τοι ἐκείνων ἐπικηρυκευμασιν υκ ἄν πίθοιο Λίδυμος δε φησιν ἐλλείπειν χην διά p ὴ διὰ τα ἐπικηρυκευματα. vide quae supra Xposuimus p. 25). Praeterea comperimus i scholiis, variam cillam