장음표시 사용
31쪽
sectam ex posteriori cujusdam homini conjectura, sed satis antiquam esse . p. 48. v. 20 ριἰ ομοσας δε
φίλος γενοι ἄν κτλ. Contra auctor scholii 3 logit
Apparet igitur, Verba quae nunc mala grammatici cujusdam sedulitate rectissima esse videantur nisi quod pro καὶ θεων νωμοτος Cribendum Sit μὴ θεων νωμιο- τος), ea Didymi tempore aperte corrupta fuisse. Cum accuSativuS επικηρυκευμava sine dubio recipiendus sit, difficillimum sane est, verba cum probabilitati quadam specie restituere, id quod elucet e magno Conjecturarum numero. Vide Elmst i et Hermanni annotationes). Nauchius pro φίλος Scribendum esse putat φηλος Verba autem quae Sunt οὐκ ἄν πίθοιο mutanda in τὰχ ἔν πίθοι σε. irchii et ellius versum intereidisse arbitrantur. Mihi nata est ea suspieio, ut Verba quae Sunt ον ἄν πίθοιο locum permutasse putarem eum Verbigo φιεθεῖ' ἄν, seripsisse igitur Euripidem haec ore: τουτοις δ ορκίοισι χεν ζυγεὶς ἄγουσιν υ πίθοι ἔν ε γαίας με λογοις δε συμβὰς ιη θεων νώμοτος φίλος γενοι ἀν κἀπικηρυκευματα Ου ἄν μεθει i). Concod haud ita facile esse eXplicatu, qua rationeo his verbis nasci potuerit codicum scriptura Causa mutationis fortasse posita est in eo, quod ad πίθοι ascripsit nescio quis μεθε , unde penderet praepositio εκ Quo facto eo facilius fieri p0tuit, ut verba illa
inter Se mutarentur, quoniam utrumque conjunctum est
cum particulis D et ἄν. Nec deest locus, rubi in eo
32쪽
1048. 49, rectissimo irchli., Brunchium et Hariungum secutus, Spurium S Se putat. Neque tamen probare possum Sententiam Hariungi, qui e scholio ii colligit, antiquos interprete Versum hoc loco non legisse Leguntur enim in fine scholi 77 haec: αιτησομαι δε,
τους, νησὶ συγκατακτενω, λλ' Da προτερον δι-ονήσωσί μοι προ τον τῆς Γλavκης θάνατον. - Quibus verbis quam brevissime explicantur ea, quae leguntur inde a. V. 775. Sque ad. v. 789. Quare nequaquam mirandum est, quod versus ii nulla fit mentio. Neque Hartun-gus, Si accuratius quaeSivisset, ad quaenam Verba X-plicati illa referenda esset, dixisset, de caede liberorum hoc loco non esse Sermonem, Scribendum SSe igitur in ipso scholio υχ εο αυτους ἐγκαταλίπω pro eiSquae nune inveniuntur a ui του συγκατακτενῶ. Nam spectant haec ipsa verba tam aperte ad ea quae leguntur . 785 τεκνα γαρ κατακτενιο, ut nulla omnino SSepossit dubitatio, quin ipse scholii auctor scripserit illud συγκατακτενω. Quae cum ita sint, concidunt ea quoque, quae concludit Hari e verbis ab ipso restitutis vr ως αυτους ναταλίπω legiSse antiquum interpretem non ον ως λιπουσα, Sed ν ως λίπω στε.
33쪽
Ρrimus Nauchius i. a. p. 126 in eo offendit, quod Athenienses tamquam bestiae dicuntur sapientiam terra editam depascere. Quare delenda esse eenset verba κλεινοταιαν σοφίαν. Verum enim Vero meliora potuit edoceri verbis scholii 26 ii συνιaξις οντως, απὸ πορ- Θίpro χωρας. Jam lmsi us eum qui hae scripsit legisse Suspicatus est auo φερβοριενοι, sed ellius primus scholii ope verba ita restituit, ut commate qu0d dicitur posito postumo, ipsam praepositionem reserret ad ea quae antecedunt: θεων παῖδες χωρας ἄπο. Nec non accedit huic sententiae auctoritas quaedam e eis quae in scholio sequuntur: τ δε φερβοιιενοι κτλ. unde apparet praepositionem olim sejunctam fuisse a verbo φερβόμενοι.
εξαποστελλειν τους επὶ πῆσαν σοφίαν ὁδηyον ερωτας. Quibus e verbis Hariungo effici videtur, pro τῆ
ViX pulmeris, tamen sententia ita commendatur illud τους, ut Sine ulla dubitatione sit praeferendum. Nam cum constet Euripidem, quam proXime accedentem ad Platonis de amore doctrinam, discrevisset a corporis amore alterum illum, Omnis Sapientiae parentem, apparet de hoc certo amoris genere eo de quo agimuS loco esse cogitandum, praesertim cum addatur παντοίας αρετῆς ξυνεργους.
1 CL fragmentum Dictyis, quod affert Stobaeus Ecl. I, 9, 4, 272. Dind. oeti Seen. lagm. 342. -
34쪽
ῆ πολις γ φιλων πομπιμος σε χωρα κτλ.Schol. 846 τι προτέρω δἐ mζευκτικου συνδωμετή, αὶ τ χ αρθρον ἔξωθεν προσδεκτεον, τουτεστιν et a πολις, η τὶ πυρα. Quae verba quomodo Hart. ita accipere potuerit, ut interpretem legisse putaret πόλις ω φίλων, non intelligo, cum scholio, quo nihil potest esse dilucidius, indicari pateat, ad conjunctionem cogitatione addendum
Auctor scholii, quod proxime antecedit πως υντὴν τεκνολοειραν .... καὶ γαθων legisse videtur πολις et φίλων, quamquam ne Oe quidem pro certo
scholiis apparet, non recenti demum tempore verba Corrupta esse Schol. 862 σχησεις φονον λείπεια εις, ου καρτερήσεις. Legit igitur interpres φονον. Contra auctor scholii 864. quod recto emendavit Κirohh.)invenit φονέρ, ut apparet e interpretatione o καρτερήσεις τῆ εργάσει του φονον τεγξαι. Neutrum probandum, sed seribendum φονου, quod in textum quem vocant receperunt Κl0lgius, ellius, Bauerus. Nam ut mittam tautologiam, quae inest in verbis φόνου τοξαι χερα φοινίαν, recte offendit Bauerus i. a. p. 21 in eo, quod in enunciati initio positum sit illud φονου, quippe quo multo plus habeant ponderis verba υμνάσει.
V. 899 πνοος ὁ τὴν νικωσαν ἀλλὰ νυν χρόνου. ἀλλὰ νυν χρόνον re τερ Ε ἀλλὰ νυν χρέν p. ceteri ἀλλὰ τι χρόνω.
35쪽
Num lolaius e scholiastae verbi quae Sunt πνως θ TU νικωσαν ἀλλα νυν ωσπερ ἐκ μετaνοίας το κάλλιστον αντῆ βουλευy. τ δε εξῆς, γνως δε τω χρονι κτλ. - reete concludat, νυν interpretationis causa ascriptum fuisse, jure dubitabis, cum illi impediat, quominus cogitemus de scholio bipartito. Certum est, non talem prae se erre conjecturam illam speciem veritatis, cui postponatur optimorum librorum aue
IIείσει χαρις ἀμβροσιυς τ αυγὰ πεπλον χρυσοτευκτον τε στεφανον περιθεσθαι. - ε'λ0' B πωλου, ceteri πεπλων ἰ
χρυσεοτευκτον quod est in libris, correxit Elmsi us; particulam τε inseruit Reichius. Quin quae in codd. exstant, corrupta Sint, nemo dubitabit, cum pepli splendore Glaucam non OSSE commoveri appareat, ut Capiti imponat Oronam. Schol. 983 αυτὶ δε et λαμπγηδων του χρυσου στεφάνου καὶ των πεπλων πείσει αυτην .... περιτίθεσθαι ταυτα. Quae interpretati si accurata est, conjicias interpretem legisse . . . avr πεπλων χρυσοτευκτου τε
στεφάνου, quae verba Euripidea esse jam lolgius putavit, in ipsum verborum ordinem recepit ellius. Sed convenit sane optime explicatio illa cum eis quoque verbis quae in codicibus inveniuntur, si quidem pro πεπλων scribimus πεπλον et Ost χρυσοτευκτον inserimus particulam τε quam a Reiskio e conjectura additam, interpretem illum invenisse luce clarius apparet
Verbi του στεφάνου και των πεπλων. Quamobrem ex
scholii auctoritate non est judicium faciendum. De particula τε quae nunc legitur in v. 970 post Verbum ἀμβροσιος certiora possunt e scholiis evinci.
36쪽
Apparet enim e verbis quae Xstant solo in eod. B avri χεροι λαβουσα avis χαρις ἀμβροσιος τε avra πεπλων πεισει, falsam esse sententiam iret homi qui
odit Med. 852 p. 403 illud τε a librariis o conjectura
λον περιθήσειαι γ κοσμον Cujus Xplicationis auctorem unde Harturigus compertum hal eat Verbum κοσι oi non invenisse, sed legisse περιθλ.σεται οὐ διδaν - equidem non intelligo.
De v. 979 et 1041 vide supra p. 10. V. 1038 sq.: ἀλλὰ τῆς ἐμῆς κάκης,
et καὶ προεσθa μαλθακον λογον φρενος. Libri φρενος, praeter , in quo legitur φρενί Quam lectionem non esse profectam a librario qu0dam posterioris temporis, documento est schol. 1052 τ καὶ προεσθa μαλθακους τὸ ενδουναι τῆ φρενὶ μαλθακους λογους. Quae Verba apertum est spectare ad dativum φρενί. Est igitur non tenui0 hujus lectionis auctoritas quam optimorum librorum V. Supra p. 10.). Quae auctoritas etiam augetur eo, quod multo facilius fieri potuit, ut pro φρενί Scriberetur φρενος, quam Ut contra mutaretur φρενος in φρενί. Probabilissima est enim Elmsi i conjectura genitivum inVectum esse, quia pro κακης Scriptum eSSet aκης. Neque praestat propter sententiam illud φρενος, id qu0 Satis apparet ex discrepantia interpretandi rationum. lolaium secutus si limpseris, φρενος dictum esse pro εκ φρενος Medea
erit putanda d0lere, quod cogitata prolocuta Sit, non dolere. quod omnino talia cogitaverit. Sin conjungis
37쪽
φρενος cum Verbo orovς, cum Weilio contra omnium codicum et seliolii auctoritatem Seribendum est μ αλθακης. Quae eum ita sint, reponendus Si datio φροι. Neque tamen hoc recepto locum prorSUS SSe emendatum litaverim offendo enim in verbo quod est προεσθαι, quod, quacunque ratione Xplicas, eam prae se fert speciem quasi Medeam poeniteat professionis, non ita ipsorum cogitatorum. Scribendum est qu0 pr0posuit Badhamus προσίσθαι. Quae mutatio facillima est, cum constet saepissime inter se mutataeSSe προ- et προς - . f. Andr. 993. Med. 1345. Neque veri est dissimile, antiquum interpretem hoc Verbum invenisse, quo eum melius certe convenit illud ενδουναι quam eum verbo προωθaι. Qua ratione X-plicandum sit προσίσθαι, apparet ex Electr. V. 621: προσηκsistri τὰ ρηθεν, ad quem Versum Seidlerus affert verba Hesychii προσιεται ἀρεσκεται προσδεχεται, δειος λαμβανει. Ceterum haud scio an Badhami conjeeturae auctoritas quaedam concilietur e Hesychii verbis quae sunt: προσεσθαι. εκδουναι. Quo loco cum M. Schmidi mutandum esse en Seat προσωθαι in προgσθαι, equidem Seribendum esse putaverim προσωθαι ἐνδουναι, ut congruant verba cum scholio de quo agimus. Sed cumo scholium et Hesychii verba mutanda sint, ut conSensus efficiatur, hoc loco non licet cogitare do Didymo auctore, quamri Vera Sint, quae Sposuit M. Schmidi. Did segm. p. 27 de ratione, quae intercedat inter scholia o Hesychium i).
Postremo asseram, ne quisissendat in verbo φρενι cum abundanti quadam addito, similem lochina, rub1 CL Barth. l. a. p. 27 sq. M. Frey, De Aesch scholi Med. p. 26.
38쪽
schol. 1081. p. 68. v. 9: ζητουσα, εἰ δυνατον καὶ et γυναικείc φυσει χρευναν τα του βίου πρὰγματα - - apparet, Variam lectionem εἰ quae quin falsa sit Demodubitabit. satis esse antiquam Nata est fortasse jam Euclidis archontis aetate, tum, cliteris ionicis in usum
receptis, libri antiquis literis scripti transscriberentur ). V. 1075 sqq.: παυρον δὶ γενος ἐν πολλαις
1 CL schol Phoen. 682 cum annot Valch. F. A. Wolff. Proll. ad Hom. p. 63. n. 29. oeckh. Ueber die rit Belidi de Pind. Ged. p. 30 sqq. Jul Richter, de veti. Aeseli Soph. Eurip. interpretibus p. 27. Sauppe Epist. erit. p. 98. . OIT l. a. p. 214. Franchen, de ant Aesch. interpretationum ad genuinam lect restit. usu et auet. p. 131. Leuisch, Praef. Schneide . Agam. p. XVI. W. Christ. Philol. 25. p. 607.
39쪽
bis sch0l. 1085 ον αποιέουσον τὸ γυναικωνμ, prohibemur eis, quae supra p. 11 sq. Xposuimus de tenui scholiorum fide in poetae verbis asserendis.
Κirchii et ellius schol. p. 69. v. 2-5 et schol.
1110 spectare putant ad verba κυρήσας . . . Oυτως , mea quidem Sententia perperam. Verba enim quae Sunt τουτων Ουτως εχόντων non explicant Euripidis κυρησας δαιμ- ουτωc, sed complectuntur ea quae antecedunt καὶ di γὰρ o D .... χρηστοί, γενονT. Par ticipium quod est φθάσας inseruit interpres propter ipSiu verba πρὶν νaσθαι των ἀγαθων ). Verbis autem εἰ δε δὴ τουτους αρπάσειε interpretatur εἰ δε κυρησαι. . . σωματα τεκνων. Quam interpretandi rati0nem aperte falSam eum secutum esse, confirmatur schol. 1110, ubi verbo δαίμων significari mortem dicit δαίμονα γαρτον θάνατον ονοριασεν. Nec non in hae ipsa interpretatione posita est causa, qua adductus est, ut a verbis πως υ λυει τε apodosin incipere arbitraretur. Quae si recte disputavimus, interpretem legisse κυρχησαι licet colligere ex eo, quod ipso utitur Optativo αρπάσειε. optativus enim legitur in cod. B, cum a et I exhibeant futurum ρπάσει, quamobrem im Sirius, qui recte scholii sententiam perspeXit, scriptum fuisse censet κυρησει. Neque jam quicquam in scholiis invenies, e quo interpretem legisse υτως conjicias. Scribendum est igitur: εἰ ὁ κυρησαι δαίμων υτος, φρουδος κτλ.
40쪽
Quae verba ita sunt intelligenda, ut significari putemus illud λοισθιον κακον v. 1095. Post verbum autem quod est τεκνων v. 1100 contra scholii auctoritatem plene distinguendum est, cum ea quae Sequuntur, πῶς υν υει κτλ. non sint referenda ad ea sola, quae proXime anteceduunt, sed ad sententiam toto fere chori cantico XpreSSam.
τήνδ' m λυπην BCod D, sed in B ascriptum est γρ. TU'δ ετ λυπην, quam lectionem sine dubio veram confirmant verba Schol. p. 69, V. 4 πως τι λυσιτελεῖ κτλ.
δι' των δ ευθυς ν πολυ λογος. Wollius primus intellexit, variam lectionem Ontineri verbis scholi 1136 πολυς ην oro κατὰ τὴν οἰκίαν Cujus explicationis auctor sine dubio legit δι' ικων, quod summo jure ellius inter poetae verba recepit lora Praef. Med. a. 1867, p. m. Sed vereor ut possim probare ejusdem hominis do et judicium do scholi 1158 v. 114 Κ.), cum con-jeeturae Suae τεκν', αντοθεν, auetoritatem quandam parare studeat e Verbo ενθυς, quod in antiqua interpretatione ante λαβουσα insertum est. Nam tantum est, ut necesse Sit putemus, Certum poetae Verbum explicari ill ευθυς, ut nihil obstet, quominus interpretem notionem, quae inest in Verbi πριν . . . μακραν ἀπεῖναι κτλ. paulo majore Vi extulisSe arbitremur, quo-