장음표시 사용
151쪽
Ferventiun est ad optativum. Is modus quoniam solam cogitationem rei significat, proprius est oratiom obliquae. Obliquam enim orationem Vocamus eam, qua non quid sit, sed quid cogitet quis esse indicatur. Quod si verum lateri Volumus, omnis omnino oratio, quae optativum habet, siqua est. Sed usu factum est, ut illud genus, quo nostra ipsorum cogitata sic enunciamus, ut non diserte diastinguamus cogitantem loquente, rectae orationis speciem habeati Itaque consentaneum videtur, seParare disrumgenus ab altero, Primoque de illo dicere, quod aperte nec dubie obliquam orationem contineti uius generis duplex modus es Nam aut pro indicatiVo, aut Pro o iunctivo Pomtur omasivus, isque carens Particulo αν. Nam quum quid ex recta oratione in obliquam transfertur,mhil nisi veritas rei tantummodo ut cogitata ProPonitur, non etiam adiicitur aliqua conditio, qualem continet a ticula ista.
De optativo pro in meativo. Sunt autem optativi pro indicativo positi quattuorΡ tissimum formae. Earum prima elliptica est, qua tale quid ut urει,τι intelliintur Sophocles Phil. 6I5. θέως δ' υπεσχετο τον ἄνω ' Ἀχαιοῖς τονδε δηλωσειν αγων 'Oιοιτο μέν, μάλισθ' ἐκουσιον λαβών, εἰ μὴ θέλοι δ' , κοντα. Thucydides II. 2. ἀπεκρίναντο αυτ οτι ἀδυνατα σφι-
152쪽
σιν ειν ποιεῖν α προκαλειται , αν- -vναιων ' παιδες ρ σφων καὶ γυναικες παρ' αυτοις ει σαν. Xenophonissi. r. III. 2, 23. ἀποκριναμένων δὲ τῶν πιλεων οτιο ποιησαιεν παυτα ἐπιληῖδας - εχοιεν τὰς πολεις.
Vide Antiphontem P et Demosin. p. I5, 22 I22ο, II. seqq. Plato SymP. P. OI A. Alia dedit atthiae M. Gr. g. 52s notia. Secunda brina interrogatione continetur Odyss.
ναιτο γε καὶ το τελέσσαι; i. e. Put-ms eum redeo hoc ausum esse Est enim haec forma talis, ut sententiam cuiuspiam exquirat de eo, quod recta oratione per indicativum dicimus, δυναται τουτο τελεσσαι De hoc genere bene explicavit Reis ius in ommentatione de ἄν articula P. I32 seqq. Tertia forma ea est, quae pro indicativo, cum aliis verbis in recta oratione constructo optativum habet. Sophocles Phil. 6I o δὴ τά τ' αλλ αυτοῖσι πάντ' εθέσπισεν,
και τἀπὶ ροία περγαμ έλου μη ποτε πέρσοιεν, εἰ μὴ τονδε πεισαντες λογωἄγοιντο νησου λδ εφ ῆς ναίει τανυν. Nam rectae orationis erat, Ου μη ποτε πέρσουσιν, εἰ μὴ ἄγονται. Et hoc quidem genere nihil Dequentius est. Odyss. a. 23T.
νήσου π εσχατιῆς, θι δένδρεα μακρὰ πεφυκει, κληθρη τ' αίγειρος, ελάτη τ' vν Ουρανομηκος, αυα πάλαι, περίκηλα, τά οἷ πλώοιεν ελαφρῶς. Quae facile natare crederet. Hoc quidem loco etiam Pro comunctivo rectae orationis Positus aderi potest vi tivus, siquidem, ut supra ostendimus, ab Homerico sermone non abhorret dic πλωωσιν, id ut sit de consilio dictum, quae natent, pro ut ea natent Herodotus I. 3I ώς δε κατὰ τον ἔλλον προετρέψατο ὀ Σολων τον
153쪽
ἐπὶ τὴν ραν μου πριν τις ἐλθών τῶν φίλων λέγοι ταδί Quarta denique forma est, qua quidam Putant rePetitionem facti per optativum designari ut apud Homerum Il. r. 216. ἀλλ' oτε δὴ πολυμητις ἀναίξειεν οδυσσευς , στάσκεν, παλδι ιδεσκεν. et 232. πολλάκι μιν ξείνισσεν ἀρηρφιλος Μενέλαος,οιηφών ῆμετέρφ, ποτε Κρήτηθεν ικοιτο. Sed illam opinionem falsam esse iam ad Isiger P. M.
monui. Non enim alia in hoc genere vis est optativi, quam ut, quum indicativus ad certum factum spectet, id per optativum reddatur incertum, ita ut quodcumque de luribus factis cogitare velis indicet. Nam repetitio non Potest ullo modo per optativum significari sed inest in Vesebis, quibus ille adiunctus est. Unde fere vel ἀει, vel πολλάκις adiicitur, vel verbum primarium natura sua De-queniatisum est, ut στάσκεν, δεσκεν in Hiero illorum Η meri locorum, innumerabilibusque apud Herodotum exemplis, Vel denique etiam imperfectum tempus verbi primarii repetitionem facti continet. Pro eo praesens habet Her dolus I. s. ἀπικνέονται ἐς Σάρδις ἀκμαζουσα πλουτμάλλοι τε οἱ πάντες ἐκ τῆς Ελλάδος σοφισταί, οι τουτοντον χρονον ἐτυγχανον ἐοντες, ως καστος αυτων ἀπικνέοιτο, καὶ δὴ και Σολων. Quin ne omnino quidem rem saepius factam respici necesse est, sed satis est factum ut cogitatum conunemorari. Sic Iliad. p. 494. και δ' ἄλλεν νεμεσατον, τις τοιαυτά γε si οι.
154쪽
IM DE PARTICULA Oω et Od. c. 286. καὶ δ' ἄλλη νεμεσῶ, ῆτις τοιαιτά γε ρέζοι.
Quibus in Iocis Schaesem in elet criti P. I22. comunctivum reponi volebat. At recte dicium φέροι, ut in facto, quod quis sumat fieri, pro si ει quod esset de vere facto iuctum. Ῥεοῦ, enim ad futurum referretur, si quis fecerit. Quod etsi istis in locis potuit dici, non Placuit tamen Poetae, eam ob caussam, quod non de solis futuris I
quebatur Sic etiam Sophocles Ant. 666. ἀλλ' ἔν πολις στησειε, οὐδὲ χρὴ πλυειν.
Id de certo dictum, στησε requireret de eo autem, quem cointes reip. praefectum esse, viativum habet Andoc.
ἀφ' ων η είρηνη Dοιτο εναντιουνται, τουτο δε υπάντες αἰσθάνεσθε. Demosth. p. 1214 4 ε ων τίνα ου οιεσθε, ω ἄνδρες δικασται, τοι στρατιωται ἀθυμίαν εμπεσειν ποσην δέ μοι μετὰ ταυτα ἀπολειψιν γε νεσθαι πάλιν , τῶν ἀρχαίων ναυτων ταλαιπωρουμενων
με πολλά , ωφελουμένων δὲ βραχεα, σα ἐγώ δυναίμην κάστε δανειζομενος παρπεσαι προς se προτερον εἶχον παρ' ἐμου, ἐπεὶ ο γε στρατηγος ουδὲ το ἐφ' ημώραν αυτοις τροφὴν διαρκῆ ἐδίδοος Ex his facile iudicari potest, quomodo illi sint loci
intelligendi, in quibus optativus cum praesente Vel futuro verbi primarii coniunctus est. Apertissima enim huius constructiom ratio est, simulatque optativum cum indicativo
commutaveris. Iliad. δ. 262. σον δὲ πλεῖον δέπας αἰεὶ εστηχ ως περ ἐμοί, πιέειν, τε θυμος ἀνώγοι. a 3. πρώτω γαρ καὶ δαιτος ἀκουάζεσθον ἐμειο , οπποτε δαῖτα γέρουσιν ἐφοπλίζοιμιεν Ἀχαιοί.
155쪽
LIB. III. CAP. . . Ioli de certis iactis diceretur ἀνώγει et ἐφοπλίζομεν, de
quocumque facto autem, quod mente et cogitatione concipias, Per viativum Profertur. Quod si coniunctivos sueris, ad sola ea, quae Posthac Mentura sint, reser tur. Od. o. 253. τοιουτεν δὲ εοικας, ἐπεὶ λουσαιτο φάγοι τε. Id de cerio facto dictum esse debebat με ἐλουσατο καὶ ἔφαγεν de futuro autem ἐπεὶ λουσηται φάγη τε V. 342. ἔνθα δ' ἄνα σταφυλαὶ παντοιαι ἔασιν, οπποτε δη λος ωρα ἐπιβρισειαν περθεν. Si id quod vere fieret indicare voluisset, dixisset ἐπιβριθουσιν si futura, ἐπιβρισωσιν. unc Vero optativo usus Oristi, Praeterita respicit, non ea tamen certa, quod esset ἐπέβρισαν, sed quaecumque tibi cogitare libeat: unde coniicere potes, quod antehac factum est, etiamnunc fieri et posthac futurum esse. Caeterum ut saepe epici veteres particulis ἄν et κέν utuntur, ubi recentior uinciis particulis abstinet, ita etiam hoc in genere eas interdum praeter necessitatem addunt, ut Iliad. ι 524. Oυτε καὶ τῶν προσθεν ἐπευθομεθα κλέα ἀνδρῶν ρώων, τε κέν τιν' ἐπιζάφελος χολογικοι.
De Optativo pro coniunctivo. Sequitur alterum genus oratiorus obliquae, quod optativum continet pro rectae orationis coniunctis positum, et primo quidem sine particula ἄν Ad hoc genus primo pertinet omnis illa optauri ratio, quae ex particulis finalibus pende Nam ἐποίκ7σα, Om, ποιησω, πως γένηται quum sic dicatur, ut eventus significetur laturus esse, facile est ad intelligendum, recte ita dici ubique,
ubi ea indicare volumus, quae utrum eveniant an non ,
perientia simus cognituri Id ubi principale verbum prae-
156쪽
sentis vel situri temporis est, necessario se ita habet, quia quae X e Pendent, non Possunt non futura esse. Sed illud verbum si est praeieriti temporis, aut instat adhuc effectus, aut iam Praeteriit. Si instat, eadem est contu clivi necessitas, quae in re praesente et futura. Vt si quis venisse se dicat, ut nunc verba faciat, is dices, ῆλθον, ἶνα λεγω. Nondum enim fecit, quod in animo ab hat, quum Veniret, sed est nunc demum facturus. Sed si et venit, et quam volebat orationem habuit, ita dicet, ῆλθον ιν λεγοιμι, non quo se iam habet se orationem significet, sed ut consilium tantum, quo Venerat, indicet, non autem se nunc demum exsequuturum illud consilium esse innuati Exemplis in re tritissima non opus est. Sed unum tamen asseram, quod singulari modo conformatum
est, Od. x 4 2. ἀλλἀ μάλ' ἔφελλες λῖτ' ἄλλοισίν τε θεοισιν ρεξας ἱερα κάλ' ἀναβαινέμεν, φρα τάχιστα
Exspectes hic, ut in irrito consilio, ικεο, ut venisse8: non Verri enim sed dixit κοιο, non spectans quid Venerit, sed quo consilio res debuerit suscipi. Quod si ικηαι dirisset, adhuc rediturum significaret. Eodem modo etiam Praesens et futurum verbi primari optativo iunguntur, ubi de solo consilio sermo est quod quum fit, ea ratione' quendi sigmficamus, eventum non comprobatum iri facis. Aliter enim coniunctim uteremur. Id pulcre persperit Reifigius in Comm. r. ad Oed Col. P. 68 seqq. quem
tamen in Electrae Euripideae loco v. 5T. seqq. falli milurideri, ad Sophoclis Electrae v. 5T. dixi. In huiusmodi
agitur exemplis optativus manifesto sic usurpatur, ut solo consilio indicando effectionem non sequuturam arguat.
Est vero etiam, ubi utrique modo locus est, prout remarum concipias Iliad. x. 348.ῶς υ εσθ' O σῆς γε κυνας κεφαλῆς ἀπαλάλκοι.
157쪽
LIB. HI CAP. s. Quibus in locis comunctivi significaturi essent, qui arcere reperiatur ut reperiatur a seneetutem pervenire: optativi autem haec vis est: qui putetur arcere ut putetur ad senectutem pervenire. Vide ad Soph. m. IE . Sic etiam cum oculis conditionalibus Iliad. ρ. T. προσθε δε οἱ δορυ τ' ἔσχε καὶ ἀσπίδα πάντοσ' ἐχην, τον ταμεναι μεμαώς, πις του γ' ἀντίος ελθοι.
N. I38. ἀλλ' oτε δὴ κοίτοιο καὶ υπνου μιμνήσκοιτο, i si δέμνι' ἄνωγεν Ποστορέσαι δμωῆσιν. Nam recta oratione haec sic dicerentur: κτενιο, ςτις ἀντίον ἔλθη ου δώσω ο μη ἐλάση υποστορέσατε, τεκοότου μιμνησκηται. agis ambiguum hoc est Odis. 5IO. καὶ γαρ δη κοίτοιο δε ηδέος ἔσσεται ἄρη, οντινά γ' υπνος ἔλοι γλυκερος. Neque enim mirer, si quis hic coniunctivum exspecteti Sed quum addat Penelope se non posse dormire, facile intelligitur, eam Per optativum hoc dicere, qui se putet dormiturum esse. Eodem modo Iliad. r. 2ss.
Oπποτεροι προτεροι περ ορκια πημηνειαν,
ὁδέ σφ' ἐγκέφαλος χαμάδις ρέοι, ς δε ινος.
Atque ita disturus erat, etiam si non δει, sed ρείτω P suisset. Nam si πημηνωσι dixisset, futurum esse indic ret, ut alterutri sacramentum violarent nunc Vero Pt suum posuit, ut diceret, si quem putemus periurumfore.
Ob eamdem caussam Demosthenes in Timocr. P. 4τ, 13. dixit, καὶ ἐπαρωμαι ἐξώλειαν ἐαυτῆκαὶ οικια ἡ μυτου, ει τι τουτων παραβαίνοιμι. Nam si ην παραμ lixisset, salsurus fidem videretur.
158쪽
Saepissime Pro rectae oraclom coniunctivo ponitur optativus, si Verbum Principale eum modum habet. Nec mirum. Nam ubi summa sententiae ut sola cogitatione comprehensa enunciatur, eadem solet etiam artium eius
conditio esse. Odyss. r. 346. πιυς τογ' ἀλεξησειε καὶ ἀθάνατοι θεοι ἄλλος,εός μεις παρ' ἐμειο θοην ἐπὶ νῆα κίοιτε. De ea ratione dixi ad Sophocl. m. - . IE . Sic m-merus mastis. 212. εἰ δέ κε νοστη ia καὶ λο ρομαι φθαλμοισιν πατριδ' ἐμὴν ἄλοχον τε καὶ τ φερε νἐς μέγα δῶμα, αυτικ' ἔπειτ' ἄπ' ἐμεῖο κάρη τάμοι ἀλλοτριος φώς, ει μη ἐγω τάδε τοξα φαεινω ἐν πυρὶ θειην. Exspectes luc θεέω, quia asseverat. Et potuerat ita dicere. Nam duobus modis hoc proferri licebat, aut recta orinone, ut Votum ex conditisne penderet . . μὴ ἐν ποριθειαν, Si non crema σο, peream aut obliqua, ut co ditio ex voto tamquam ars eius Penderet peream nisierem-erim, i. e. sifreputem ut non comburam. Sic
Aristophanes in Paceas 2. ἐξώλης ἀπόλοι εἰ si παυσαιο βακίζων.
i. e. dispereas, si te non destiturum putem. Vide eumdem Eq. os . Contra in sententia Mali non licuit coniunctivum ponere Sophocli Phil. 524. θυμον γένοιτο χειρὶ πληρωσα ποτε,
Nam si esset comunctivo usus, sic loqueretur, ut qui vos se compotem futurum non dubitaret. Eadem ratio est ho-Tum Versuum Od. e. 402.
ξειν δευτε γὰρ κέν μοι ἐυκλείη 'Ἀρετή τε εια - ἀνθρώπους ἄμα τ' αυτίκα καὶ μετεπειτα, ο σ' ἐπεὶ ἐς κλισίην ἄγαγον καὶ ξείνια δῶκα, αυτι δἐ κτείναιμι φίλον δ' ἄπο θυμὼν ἐλοίμην.
159쪽
LIB. CAP. . . in Alia optativi ex optativo principali pendentis exempla cum Pronomine relativo vide Iliad. 2. 228. . I 18 322 344. e. 92. Odyss. a. T. 22s. β. 336. n. 386.λδ. 222. θ. 240. cum οτε Iliad. p. 429. Od. . IS9. . 333. λ. 3T4 μ IM.
II . q. II6. v. I85. cum ποτε s. I T. Non est men ita constans hic usus, ut non aliquando in orationem rectam redeat constructio. Ita Odyss. r. 318. κεινος γαρ νέον αλλοθεν Δ λουθεν
ἐκ τῶν ἀνθρώπων, θεν ου ἔλποιτο γε- ιν ἐλθέμεν οντινα πρωτον ἀποσφηλωσιν ελλαι. 1. 6 s. τι κεν ρέξει καὶ ἄλλος, οπποτ' ἀνὴρ τοιουτος, ἔχων πιλεδηματα Πιβ, αἰτιρη χα,επον κεν ἀνηνασθαι δοσιν My. Huic tamen loco nihil tribuerim, in quo tanto facilius αιτ γ scribi possit, quod etiam αιτιζε scriptum invenitur. IV. De Optativo cum a pro coniunctivo
cum ἄν.Μutatur autem non solum is coniunctios, qui caret
Particula ἄν, in optativum, sed etiam qui adiunctam hahet eam Particulam. Od. . IS. ut quidem cum cod. ΗaAin postrema ed dedit Wolfius: φχετο πευσοριενο ροτα σον πλεος, ῆν που ετ ειης. Nam recta oratio foret, πευθομαι ἰγν που ἔτ'/ς Quod si, ut vulgo, εἰ που ἔτ' si scribitur, erit id recta or tione πευθομαι ει που ἔτ' I. Iliad. g. 59T. στευτο γὰρ ευχομενος νικησέμεν, εἰπερ ἄν αυταὶ Moυσαι ἀείδοιεν. Ν- recta ratio est, νικησω, νπερ αυταὶ Μουσαι ἀεί
νον γάρ r Ἀκτορ ' ἔλοις επεὶ ἀν μάλα τοι σχεδον ἔλθοι.
160쪽
Νeque hoc epicis Proprium est, sed commune Graecis omitibus AeschFlus Pers. 45ο. ἐνταυθα πεμπε τουςδ. πως, ταν νεων φθαρέντες ἐχθροὶ νῆσον ἐκσωγέατο, κτείνοιεν ευχείρωτον πιληνων στρατον. Demosthenes ad Onetor. p. 865, 22. ωςτ' ἐκ των γιγνομένων - ἔσθ' οςτις υνῆγειτο τῶν Βοτων δίκον μεληφεσθαι παρ αυτῶν, ἐπειδὰν ταχιστα ἀνῆρ εἶναι δοκιμασθείην Geminus huic locus est in orat in Aphobum p. 814, 18. κἀκείνω μἐν εδωκεν ἐκ των ἐμῶν ἐβδομήκοντα μνας καρπωσασθαι τοσουτον χωνον, ως ἄν θω ἀνὴρειναι δοκιμασθείην Sed ibi Behherus delevit ἄν at quot codd. auctoritate. Servavit autem libris omnibus firmatum in lai Phaedone p. IOI. D. ε δέ τις αυτῆς τῆς υποθέσεως χοιτο, χαίρειν -- άν καὶ οὐκ ἀποκρίναιο,μ ἀν τα ἀπ' ἐκεινης ορμηθέντα σκέψαιο, εἰ σοι αλληλοις ξυμφωνει ν διαφωνεῖς etsi mox eodem in loco εως sine ἄν iunctum est optativo Thucyd. VIII 54. καὶ ἐφηφίσαντο πλευσαντα τον Πείσανδρον καὶ δέκα ἄνδρας
μετ' αυτου πρασσειν, πη ἄν αυτοῖς δοκοίη αρισταεξειν.
Duo ibi codd. omittunt ἄν mures omittunt in his VIII. 68. καὶ ἐκ πλείστου ἐπιμεληθεις Ἀντιφων ην, ἀνὴρ Ἀθηναίων τῶν καθ' ἐαυτον ἀρετῆ τε ουδενος στερος, καὶ κρατιστος ἐνθυμηθῆναι γενομενος κά ά άν γνοίη εἰπεῖν. Duo ibi codd. καὶ ἀνώθνοδε ελεὶν Antiphon p. z22. 5s. g. 34. Beis. ουτοι δε θάνατον τῶ μηνυτῆτῆν δωρεἀ ἀπέδοσαν, ἀπαγορευόντων των φίλων τεον ἐμῶν μὴ ἀποκτείνειν τον ἄνδρα πριν ἄν ἐγο ελθοαμι. Xenophon de rep. Lac. I. 8. εἰ δέ τις α γυναικὶ μὲν συνοικειν μὴ βουλοιτο, τέκνων δὲ ἀξιολόγων ἐπιθυμιοἱ ,
καὶ τουτω νόμον ἐποίησεν, ηντινα ον υτεκνον καὶ γενναίαν ρώη, πεισαντα το εχοντα, ἐκ ταυτης τεκνοποιεισθαι. on recte Heindoinum puto elici voluisse G.