De particuvla an: Libri IV.

61쪽

LIB. I. CAP. 10. Potuit hic etiam εἰ κεν dici. Sic enim loquuntur u terrimi Iliad. p. 526. εἰ δέ κ' τι προτέρω γένετο δρομος ἀμφοτεροισιν, τώ κεν μιν παρέλασσ ουδ' ἀμφηριστον ἔθηκεν. Et in versu illo apud Herodotum I. I 4. πιυς γάρ π έθηκε νησον, εἰ κ' ἐβουλετο. Et cum pronomine Odyss. . 205. ἐγὼ δέ κεν ἄλλον ἐρισθενέων βασιληων ἐξικομην ος κέν si ἐφιλει καὶ ἔπεμπε νέεσθαι.

n necessarium erat alterum κέν. am oratio, quae suspensa est ex alia sentenua, Verbi modo servato non

indiget repetitione particulae. Quin recentiores etiam adspernantur repetitionem huiusmodi Nec repetiit Home

ἄλλο διέκρινεν φιλέοντέ τε τερπομένω τε ,

πρίν γ' οτε Mi θανάτοιο μέλαν νέφος ἀμφεκάλυφεν.

hi nos diremisset, antequam mors Occiauisset. Nam si primaria sententia conditionalis est, non Possunt non omnia conditionalia esse, quae Pendent ex ea. Secus est, ubi sententia principalis sine conditione est, ut

Od. . 25. δμωὰς δ' ου ειας προβλωσκέμεν, ar κεν ἔφαινον. Non sivisti exire ancillas, quae, si assissent, Iucem fuissent praebiturae. Hic si omisisset Partieulam, Praebuisse illas lucem disisset. Recentior usus eo tantum ab epico differt, quod

particulam ἄν in secundaria sententia non aliter, quam si necessaria est, addit Temporum ratio eadem est. Ac primo imperfectum plerumque refertur ad praesens Am

62쪽

ω D PAR Tl CVLAM, Saepe vero etiam ad Praeseritum, eiusmodi quidem, quod diuturnitatem aliquam vel repetitionem facti continet. II rodotus 1 68. ν κου αν, ὁ ξῶνε Λάκων, περ εἱεις τα περ ἐγω, κάρτα ἄν ἐθωυμαζες. Miratus esses. Vide cap. IH m. 25. V. 48. VlΗ. 30 Aristoph. I056. Antiphon p. 625. 644 645. 688. 16 18. 21. 33. 34. Dinarchus P. IO Lyeuros . I s. Andocides p. 12 50 Isaeus P. 53. Lysias p. III. Plusquamperfecti non obscura ratio es Aeschines in Ctesiph. p. 643. s. καὶ σαι αἱ νῆφοι αυτεμ ἐγένοντο εἰ δὲ μία μονον μετέπεσεν, υπερώριστ' ἄν, Ἀπέθανεν. Antiphon . 68s. εἰ μὲν ἀρ π τῶν πληγων ἀνὴρ παραχρῆμα ἀπέθανεν, υπ' ἐμου μέν, δικαίως δ' ἄν ἐτεθνηκει An eides p. 45. εἰ - ῆλθεν, ἐδέδετ' ἄν ἐν β ξυλφ. Demosin pro cor. p. 242, s. ἐπεὶ διάθευμα αυτους πάλαι ἄν ἀπολώλειτε. Ita codd. et grammaticus in Berieri Anecd. T. I. p. 26, 33. am prava quorumdam librorum scriptura ἀπολώλατε, quam intiniae in M. Gr. g. 5 , 5. h. pro genuina habebat, addito ἄν ferri nullo modo potest. Ac vel apud scholi tam Aristiadis T. II. . 43. quem locum L eckius, ad iacem p. 235 adhibuit, είληφε αν haud cunctanter Pro ειληφεν ἄν reponi debebat. Alia plusquamperfecti cum ἄν coniuncu exempla Uud Demosthenem exstanti. 652, 21.

Aoristus plerumque de praeterito tempore usurpatur, in ap. Aristoph. Ran. 32. οισιν et πολις προτου

Quum vero ad praesens tempus refertur, est illud de eo

quod cito perficitur intelligendum. Ita apud Sophoclem Oed. R. I 38 quum Oedipus dixisset, ρῖφόν με γῆς ἐπ

63쪽

LIB. I. CAP. 10. MFacerem. Apud Herodotum I. I. Adrastus, non Irubenter se regis iussa facere ostendit lus verbis: ψασμλεο, αλλως μιν ἔγωγε ἄν ου φα ἐς αεθλον τοιονδε ουτε γαρ συμφορῆτοιμε κεχρημένον εἰκος εστιυς ορι λιπας ευ πρησσοντας ἰέναι, υτ το βουλεσθαι πάρα, πολλαχῆ τε ἄν σχον ἐμαυτον. ale et contra sententiam loci novissimus editor ἀνέσχον dediti Imperfecto utitur propter illud πολλαχῆ ante, ubi semel capiendum o silium in mente habet, ii posuit nondum enim, mea sentinua, vicit Buumannus, ῆλα imperseeu formam esse: Aristophanes M. TM. αυτὰ υμῶν τῶν θεατῶν εἰ τις εμ ποπτερος, ειτα πεινῶν τοῖς χοροῖσι τῶν τραγφων ῆχθετο,

ἐκπτομενος ἄν ουτος ήρἰστησεν ἐλθων οἴκαδε, κατ' ἀν ἐμπλησθεὶς ἐφ ῆμας αυθις ἄν κατέπτετο. Sed quod stasim sequitur, εἶ τε Πατροκλείδης τις μῶν τυγχάνει χερροιιον, ου ἄν ἐξίδισεν εἰς θοιμάτιον, αλλ' ἀνέπτετο, nescio an erum sit vere de re praeterita, quum factum quid huiusmodi esset Patroclide sigmficet. De futuris fassis constat ἔμελλον et ἐμέλλησα usurpari eo quod ipsa huius verbi tempora lassicant discrimine. Sed

est etiam ubi sine huius verbi accessione futurum tempus reviciatur, ita tamen, ut recte explicata sententia, res ad

Praesens vel ad praeteritum hedeat. Vt apud Antiphontem P. 78 ουδέποτε ἐθέλησαν ἐλθεῖν ἐπὶ τουτο το δικαιον,ευ εἰδοτες οτι υκ ἄν τουτοις κατ' ἐμου ἔλεγχος ἐγίγνετο ουτος, ἀλλ' ἐμοὶ κατα τουτων οτι υδεν δίκαιον ουδ' ἀληθὲς ῆτιῶντο. Potuerat dieere, ευ δίδοτες Ουκών Ov- τοις γενγεσθαι ἔλεγχον. Nunc quemadmodum loquutus est, hoc dicit noluerunt ea in uti, quia, si id scissent, non nuhi ea, sed ipsis nocuisset. Sed in his omnibus quum nihil difficultatis sit, alias potius loquendi formulas consideremus. Ac Primo quidem sententias, qua ἄν pronomim relativo iunctum habent. Apertum est autem, si qua sentenua, quae Psa Per se

64쪽

conditionem non impletam contineat, reliquae orationi a nectatur, oportere αν adiici Vt apud Herodotum I. 86. Croesus, interrogatus, ius sit, quem VPellet, resPοndet τον, ἐγὼ πασι τυράννοισι προετίμησα μεγάλων χρηματων ἐς λογους ἐλθειν Demosth in id. p. 536, 25. νυν δὲ τουτο μέν ου ἐποίησεν ἐν τον δῆμον ἐτέ- μησεν αν. Idem ad Phorm P 14 Is ἔστιν υν, ἄνδρες δικασταί, ουτος λανθρωπος et γενησεταί ποτε, ς ἀντιχιςχιλίων ἐξακοσίων δραχμῶν τριάκοντα μνας καὶ τριακοσίας καὶ ἐξηκοντα ἀποτίνειν προείλετ' ἄν Idem in I de falso test in Steph. P. IIII, 2 l. εστιν Ουν, Θ τις ἄν του ξυλου - του χωρίου καὶ του γραμματεἱου τοσαυτην Πέμεινε μίσθωσιν ἔστι δ' ος ς ἄν δι' oν ωφει- ληκε τοσαυτα χρῆμα τα η τράπεζα, τουτ τἀ λοιπἀἐπδερεφεν; Et cum oneso. Idem ibidem P. 440. I. εστιν υνοπως ταυτ' ἄν, ἐκεῖνα προειρηκως, λαυτος ἀνηρ μηδιαφθαρεὶς ἐτολμ'σεν ειπεῖν Eurip. Iph. Taur. 385.ου ἔσθ' πως ἔτεκεν ἄν ' δεος δάμαρ Λητὼ τοσαυτην ἀμαθίαν. Wre hanc formulam mutavit Herodotus VIII. IIs. εἰ γὰρ δὴ ταυτα ουτω ἐρρηθη κ του κυβερνητω προς αρξε ἐν μυρίησι γνωμησι μῶν ου ἔχω ἀντίξοον μ' ου ἄν

ποιῆσαι βασιλη τοιονδε τους μὲν ἐκ του καταστρωματος, καταβιβάσαι ἐς κοίλην ηα, ἐοντας Πέρσας καιΠερσέων του πρώτους πιον δ' ἐρετέων ἐοντων Φοινίκων, κως ουκών λον πλῆθος τοισι Περσησι ἐξέβαλε ἐς την θάλασσαν. am Pro υκ ἔστι hic ad μὴ ux ἄν

ποιῆσαι refertur Orτως.

65쪽

sthenes ad Phaenipp. init. P. 1038, 4. εἰμῆ γἀλουτος ἐμιν σαφως διωρισε, τί πρῶτον δει ποιεῖν του ἀντιδεδωκότας καὶ τί δευτερον, καὶ ταλλα δ' ἐπιξῆς, oucola οποι προῆλθεν ἄν ε τουτου Φαινίππου τολμα Interdum αι etiam praecessit in hac formula, ut apud eumdem in Steph. I. p. II03, 20. ἐγὼ γἀ αυτος on ἄν ola' ὁ τι ἄλλο εἶχον ψηφισασθαι , των πεπραγμοιο μἐν μηδένείδιός, τὰ δἐ μαρτυρουμενα ἀκουων.

Sed ubi sententiae istae ex alia sententia, in qua iam inest conditio non impleta, Pendent, non additur αν, et recte quidem. Nam quae Primariae sententiae natura est, eadem esi etiam, plerumque saltem, earum, quae ex ea taesunt. Vtar ad rem demonstrandam exemplo prorsus simili,

ut ea, quae modo auuli Lycurgus p. I65. 242. BAL καίτοι κατ' ἐκεινους τους χρονους, ὁ ἄνδρες, τίς unῶν τὴν πολιν etiλέησεν, ου μονον πολίτης, ἀλλὰ καὶ ξένος ἐν τοῖς εμπροσθεν χρονοις ἐπιδεδννιηκώς τίς δ' ὴν ου- τως η μισοδημος τοτε et πισαθήναιος οςτις ἐδυνηθηύν ἄτακτον ἐαυτον ποριειναι δειν Recte illud οςτις ἐδυνήθη ἄν dicium est, quia sine conditione dictum erat id ex quo hoc pendet quis tanto in civitatem odio fuit, ut mi/itiam detrectavisset ' Sed ubi ita mutaveris, ut conditio in principalem sententiam recipiatur: τίς ἄν se Ov- τω-ριισόδημος, iam sine ἄν dicendum erit, ςτις ἐμνηθ'. En exempla Demostheneis in Timocr. p. 05, 26. εν ἀναυτου τις ἐποιειτο κατηγόρημα, O τι δnποτε τουτ' ην. Epicurus in Ep. ad Herodot. 6. P. 3. εἰ μη ην- κενον καὶ χωραν καὶ ἀναφῆ φυσεν νομάζομεν ουκέν χε α σω - ματα που ῆν , ουδὲ δι' o ἐπινειτο, καθάπερ φαι- νεται κινουμενα. Ibid. 8 P. 4. εἴτε το κενόν ῆν ωρι μένον , υκ ἄν ειχε τα ἄπειρα σώματα που ἐνέστη.

Non debebat recipi Scaligeri coniectura ἄν ἔστ', quam et graninaatica repudiat, et usus Epicuri, ut qui hoc ἔνστημα vocet in Ep. ad Pythocl. s. P. al.

66쪽

Vide Vesp. MI BIud notandum, hanc constructionem indicativi sine particula ἄν de more usu ari, ubi sententia principalis, sive addito ἄν, sive non addito, conditionem non impletam continet, ut apud Aeschylum Prom. 46.

et δῆτ' ἐμοὶ αν κέρδος, ἀλλ' ο ἐν ταχειερήιηχ' ἐμαυτὴν τῆςδ' ἀπο τυφλου πέτρας,

ἀπηλλάγην;

Exempla quaedam dedi miihiae in M. Gr. s. 520. not. 5. qui tamen neque Eurip. Phoen. 213 afferre debebat, quo in loco is non ut, sed Mi significat, neque mat nis locum in enone ita truncatum apponere, ut Plato legentibus aliter, quam licet, loquutus rideatur. Integer locus hic es p. 8s B. καὶ γάρ ἄν που καὶ τοδ ηW εἰ φυ- σει οἱ ἀγαθοὶ ἐγέννοντο, ησάν π έν ημῖν ο ἐγίγνω κον τῶν νεων του ἀγαθοy τας φυσεις ' ον ήμεις ἄν παραλαβοντες, ἐκείνων ἀποφηνάντων, ἐφυλαττομεν ἐν ἀκροπόλει, κατασημηνάμενοι πολυ μαλλον et το χρυσίον, να μηδεὶς -τους διέφθειρεν, ἀλλ' ἐπειδὴ ἀφακοιντο εἰς την ῆλικίαν, χρησιμοι γίγνοιντο ταις πολεσιν. Apertum est, Uressam esse in rincipali sententia conditionem non impletam. Quod si quae Per ους adiuncta est sententia, iterum habet ἄν factum id est eo, quod non 'det ex priore sententia, sed sola per se constat. Quod autem in fine mutatur verbi modus, id recte quidem observat But annus fieri propter praegressum ἀφίκοιντο, sed non explicuit tamen. Nimirum non recte dixisset Plato ἐπειδη ἀφίκοντο, quod sic indicasset, non fuisse illos ad iustam aetatem perventuros. Quod si articipio usus esset, recte dixisset, αλλ' ἀφικομενοι εἰς τὴ ῆλικίαν χρ τσιμοι ἐγίγνοντο. eo n0 Potuit ἐγίγνοντο dicere, quam-

67쪽

LIB. I. CAP. 10. 11 vis Praegresso ἀφίκοιντο. m. Inone P. Si aeum

νομοι γυναικων υ καλ- κεινται περι.

χρῆν α τον ευτυχουντα ' τι πλείστας δε ιν γυναHας, ιπερ αἰ τροφῆ δομοις παρῆν, ως τὴν κακῆ μἐν ψαλλε δωματων, τὴν δ' υσαν ἐσθλῆν ήδειος ἐσώζετο Ita, nisi fallor, scribendum nam male Vulgo ειπερ αν. Sed boni libri αν--ttunt. inihi πιέβαλλ' ἄν scribendum putabat, quod vituperat, iure quidem, sed parum exploratam habens huius rei rationem Minenarius in Diau. de D. Eur. p. I 6. quod etiam Brunckio accidit, quem vide de hac constructione ad Aesch. Prom. I55 ad Eurip. Hec. 214. ad Mosi Rhod. I. 28I. Explicui ad Viger P. sI. et 85I.

Noli vero putare, non licere Ommno in hoc genere loquendi particulis Madibus addere ἄν. Inuno necessaria inquando eius adiectio est. am ubi non, quid fuisset, sed quid potuisset fieri indicare volumus, necessaria est particula Demosthenes de falso test ad Aphobum p. 849, 14. πρωτον μιν γὰρ ιπελως ἀληθως ταυτα μην ἐμαρτυρησεν, υπέν νυν ἔξαρνος ήν, ἀλλἀ τοτ εοθυς ἐπὶ του δικαστηρίον, τῆς μαρτυρίας ἀναγιγνωσκομενης, ἡνίκα μαλλο ἄν αυτον si νυν ὀφέλει. Hic ἄν positum, ubi ad primum adspectum abesse debebat. Recte Veroposuit: ibi ei plus quam nunc prodesse potiasset Omissa Particula, sensus foret, ubi plus projuisset. Quae particularum finalium, eadem etiam conditionalium ratio est. Nam non inter sis additur ἄν, quam ubi necessarium est. Est autem necessarium tribus Potissimum modis. Primo ubi non simpliciter dicendum est si esset, de eo, quod non est; sed si posset esse, de eo quod non modo non est, sed ne Potest quidem esse. Ut apud D mosthenem in Steph de trierarch. p. 122s, 22. τι το νυν Πηρεσιάν την κρατίστην λαβον, πολλλπλεῖστον ἀργυριο ειυς ουτοι δ' εἰμεν Iχον χεέρον ἀν ημῶν, sum ἀν ην δεινον νυν δ' ουδ οποιαντινουν πω -εμί-

68쪽

οθωνται, περὶ του πλείονος ἀντιλέγοντες. in libri quia dam, recte, ut niihi videtur. Alii omittunt απι si hi inquit, remiges habituri vissent multo deteriores, non rum foret. Omisso ιν diceret, si hi habuissent remiges deteriores ut oppositum foret, at non habu runt deteriores . At habuerunt illi nullos omnino. Itaque

apparet duplicem inesse conditionem, ut, quum altera, quia in principali sententia αν est, arere ea Particula Ρο- tuerit, altera eam requirat Plene enim omnia si dicas,

haec habebis: si illi hastassent remiges, non foret --rum, si hi renuos deteriores fuissent. Alier modus est, quum in principali sententia non inest conditio non impleta. Nam si tum non ad ει adderetur ἄν, nescires utrum de re vere facta, an de cogitata sermo esset. Demosthenes ad Timoth. p. 201 I8. εἰ τοίνυν τουτο ἰσχυρονῶν ην τουτορ προς μῶς τεκμηριον, τι εδίδου του Αἰσχρίωνα, ον πεμφθῆναί φημι ποτουτου, καὶ λα- βειν τα φιάλας παρὰ το πατρος του μου , καὶ τὴν μνει του ἀργυρίου δανείσασθαι, κἀμοι γενέσθω τεκμήριον προς μῶς τι συνειδώς με ἀληθῆ ἐγκαλουντα οτολμῶ τον Αἰσχρίωνα παραδουναι. Dinaxinus P. s. seq. I8s. eis. εla' ου δεινον, ω Αθηναῖοι, εἰ, οτι μὲν si ἀνηρ φησε Πιστέας, Ἀρεοπαγίτης ὁν, δικεῖν ριε, καταψευδομενος μου καὶ τῆς βουλῆς, ἰσχυσεν ἄν το φευδος τῆς ἀληθεία μἄλλον καὶ διλτην

ἀσθενείαν τὴν τοτε καὶ την ἐρημίαν την ἐμην ἐπιστευ--θησαν αἱ κατ' ἐμου φευδεις γιγνομεναι κατασκευαί; Si dixisset, is οὐδεινον ἀν ῆν, omittere ἄν in seque

tibus debuisset Antiphon p. 80. 88. g. s. eis.

καίτοι δεινον, εἰ ο αυτοὶ μεν μαρτυρες τουτοις ἄν μαρτυρουντες πιστοι ησαν, ἐμο ει μαρτυρουντες, ἄπιστοι ἔσονται καὶ εἰ μεν πάνυ μη παρεγενοντο μάρτυρες, θω δε παρειχοριην ἄν, τους παραγενομε--νους ιν παρειχομην, τερους δε τινας, εἰκοτως ἄν οἱ

τουτων λογοι πιστοτερο ησαν τῶν ἐμῶν μαρτυρων.

Hoc in loco ambo modi, de quibus dictum, coniuncusunt. am illa εἰ τουτοι ἀν μαρτυρουντες πιστοὶ σησαν, et εὐείκοτως ν πιστοτεροι ησαν των ἐμῶν μαρτνρων,

69쪽

LIB. I. CAP. Io. II. dicta sinu, quia nulla est conditio non impleta in primaria

sententia δεινον ἐστιν. oc autem εἰλαρειχομην αν, ubi non recte a Beisero eum duobus eodd. omissum est αν

propterea dictum est, quia duplicem habet conditionem. Sensus hic est malum vero, si iidem testes pro illis testantes de digni essent, pro me autem nultum dem habebunt; et, si omnino non astrissem testes, ego autem exhiBiturus fiassem, et, qui Fuissent, non exhibuissem, sed alios, ipsorum dicta prus dei, quam mei testes, habuissent. Adde conditionem non impletam principali sententiae, et videbis ita dici debere: καλοι δεινον αν ῆν, εἰ οἷ αυτοὶ μάρτυρες τουτοις μαρτυρουντες πιστοὶ σαν, καὶ - είκοτως οἱ τουτων λογοι πιστοτεροι ἐσαν τῶν ἐμων μαρτυριον. in iudicari poterit de loco Demosthenis de cor. p. 260 I. καὶ τίς ουκών ἀπέκτεινέ με δικαίως, ει τι των παρχοντων τῆπολει καχων λογφ μονον καταισχυνειν ἐπεχειρησα; dd. quidam ἐπεχεἱρησα ἄν. Sed recte omittunt partiaeviam alii codd. et Plutarchus p. 542. A. Tertius denique modus, quo ἄν additur, is est, quum in oratione ex pluribus membris composita, Praecessit sententia carens conditione non impleta, licet eiusmodi conditio in sente tia principali insiti Nam non posset intelligi, de re non

Vera, sed cogitata sermonem esse, si praecedentia rem

factam contiuent. Aeschines c. amarch. p. Is . 32s. g. m. Be J οκουν τοπον ἄν ει', οἱ Ἀθηναιοι, εἰ μηδὲν μιν ἐμου λέγοντος, αυτοὶ βοατε τῆν ἐπωνυμίαν τῶν ργων ὁ συνιστε τουτφ, ἐμου ει λέγοντος ἐπιλέλησθε καὶ μὴ γενομένης μἐν κρίσεως περι οὐ πραγματος ήλω ἄν, πονοτος ει ἐλέγχου ἀποφευξεται Ape

tum est, si hic abesset ἄν sensum fore, si hic caussa cecidit, non, si cecidisset. XI. De missa particu ια αν uniυ erae.

In commum scriptorum usu multo saepius omissa Pa

ticula ἄν dubitationem excitavi viris doctis, quam adiecta,

70쪽

mendum fuisse erastimarent. Qua opimone nihil in arto eritica cogitari potest Peraiciosius. Quaerendum est ρο- tius, utrum .d necessario, an usu quodam et consuet dine fiat, omninoque caussae Prius sunt investigandae, quam rogesae constituendae. Et hac quidem in re, in qua nunc versamur, illud ante onmia videndum est, vid sit, quod dicimus omitti particulanti Potest enim dupliciter intellis'. Nam aut nihil mutari sententam putamus detracta Particula, aut mutari quadam ratione. Quodsi nihil mutari se εentiam Volemus, recie quidem loquemur, quum nutu particutiun dicemus, sed commutemus tamen aliquid a surdi, quia si particula aliquid tamen sigmficat, nihil eam s. care necesse esset, si Perinde esset, utrum adderetur in omitteretur. Sin intari onNasione Particulae volemus sententiam, omitu Pars Iam non recte dicemus, quia, ubi non illud significandum est, ad quod opus est Particula abesse eam necessarium est, ut non omitti, sed non Ρεmenda esse dicenda sit. Itaque quum utroris stio absonum sit, omissam dici particulam, videndum an te tia quaedam ratio relinquatur, qua iure dici possit omitti Est vero ita. Nam mutari sententiam Mum dicimus, aut plane aliud quid dicere eum, qui loquitur, indicamus, aut idem quidem, sed cum levi aliquo et quod non magni referat discrimine dicere. Et hoc quidem quum fit, ut sentenua maneat eadem, parumque intersit, utrum addatura omittatur, tum vero recie licebit omissam dici. t que hanc omnem disputationem in duas partes diridemus,

quarum in priore de particula necessario omissa, i. e. ne ponenda quidem, in altera de non necessaria eius omissione dicemus.

De indicat in particula αν vel κεν necessari omissa.

Vulgaris est opinio, verba quaedam, mi εύφελον,εμελλον, ἐχρην, ἔδει, προςῆκεν, et alia, carere osse