장음표시 사용
51쪽
LIB. CΑΡ. s. as νομοθετης In rabio p. 39I. B. Opsin libri αυ pro αν Praebuerunt, qua mutatione etiam Andocides de pace cum Lacedaem. 24. .am. I . Reish. indiget vide g. s. Demostheni epist. 2. p. IMI, s. codicis ope menda exempta est item Andocidi p. 26. g. s. p. I. Reisk. . Sunt etiam apud Homerum nonnulla huiusmodi, maxime in Odyssea ut r. 255.
υστρείδης, ροίηθεν ἰων, ξανθος Μενελαος.Νam quis non credat τοδε γ' αυτος a Poeta Prosectum esse Θ Quamquam hoc quidem videri potest per attractionem quamdam vel mutationem structurae dictum esse, quasi voluerit dicere, τοδε κ' αυτος ὀρεαι κακον γενέσθαι
Αἰγίσθεν Et α. 316. δῶρον δ οττι κέ μοι δουναι φαον ὴτο ἀνωγει, αυτις ἀνερχομέν ωμεναι οἰκονδε φερεσθαι. Scribe ἀνωγη. B. 86. ἐθέλεις δέ κε μωμον ἀνάψαι. Cod. Imri. ἐθέλοις δὲ καί. Unde Wolfius in postrema est εθέλοις δέ κε, recte, si signum interrogandi apposuisseti
ήρωιον, τε κέν ποτ' ἀποφθιμένου βασιλῆος ζωννυνται τι νέοι και ἐπεντυνονται άεθλα. Vt monui in diss. I. de legibus quibusdam submoribus sermonis Homerici p. z. quemadmodum Latine dici non Potest, multos Vidi, quum certamina instituerint iuvenes, sed dicendum est quum instituunt, ita etiam Graecus sermo non adnutii coniunctivum in tali sententia. Quod si hic non mendosa est particula ἄν, suspicor ita esse coniunctivos restituendos, ut simul et hic, et Od. .
415. ἀντιβολησας scribatur Nam veteres quidam . l.
52쪽
ἀντεβολησας, sed male in e versu qui hos sequitur sic scribebant: ἀλλά κε κεινοι μάλιστα ἰδιον ἐτεθηπεα θυμβ. Virumque in postrema editione recepit Wolfius Vulgo ἐτεθηπεα, ex Od. c. 166. ut opinor. tu ἐτεθηπεο, alii m ησαο, quam veram scripturam esse vix sinit dubitare simillimus locus, Od. λ. 415 seqq. Aliud corruptum e emplum invenitur Od. e. 162. του μἐν φθίνοντος μηνος, του δ' ἱσταμενοιο,οικαδε νοστησει, καὶ τίσεται ος κενεκεινου
ἐνθάδ' ἀτιμάζει ἄλοχον και φαίδιμον ιον. Hic aut ἀτιμάζη scribendum, aut serrain indicauVο οπις, quod alii libri habent. Sed satis de his, quae ferri nequeunt. Dicam nunc
de illis duobus modis, quos supra monui rationi non re- Pugnare, si Possint exemplis confirmari. Eornm prior erat is, ut in narratione rei fortuitae quemadmodum in Praeteritis, sic etiam cum Praesentis indicativo coniunge Tetur ἄν. Fateor vero, nussum mihi exemplum occurrisse, quod hunc usum ita firmet, ut non aut corruPtum, aut saltem suspectum Videatur. Sed quemadmodum temerarius esset, qui dubiis exemplis confideret, ita non minus inconsiderate ageret, qui quae non aut certis aut multis exemplis comprobata videret, ne posse quidem dici co
tendere Apud Homerum Iliad. 5 484. legitur: τῶ καἰ κέ τις ευχεται ἀνηργνωτον ἐν ρογάροισιν ἀρῆς ἀλκτῆρα λιπεσθαι.
Non facile haec quisquam reprehenderet, si Verbum esset temporis praeteriti. Verum etsi haec est plerorumque librorum scriptura, tamen nihil ei tribuendum est. Omissum est, in codice apud Clariaum, omittitque in explicatione loci usinthius p. 98, 4I. 995, 15. Cod. Mat. d. aulam habet id, quod ut e consuetudini poetae
53쪽
LIB. I. CAP. s. les sententiae ipsi melius conveniens verum iudicandum est: τῶ και τέ τις ευχεται δεήρ. Sic Iliad. . I5s. τουνεκα και τε βροτοισι θεῶν ἔχθιστος απάντων. Apud Aristophanem in Ach. 8 3. Boeotus, interrogatus quid afferat, respondet:
Id nos diceremus, was es etwa grates in Boeotis mcti. Haec etsi et codd. nonnullorum et Vetti edd. scriptura est, tamen optimi quidam libri, omittunt, ἔστιν scriptum exhibentes fatendumque potuisse αν Vel Prima sequentis vocabuli Vllaba nasci, vel a metricis, quum εστ' ἀγαθὰ scriptum invenissent, inseri. Non tamen rationi repumat particula. Sed ut hic non ferenda rideatur, quia cum ipso est verbo constructa, non offendit tamen, si ad aliam vocem refertur Blustre exemplum exstat in Xenophontis Symposio 4, 37. ἐγώ δἐ υτο μὲν πολλὰ χω, ως μολις αυτὰ και ἐγὼ ἄν αυτο ευρισκαὶ Delevit, Schaeserus, quem nuper sequutus est L. Dindoinus. Non recte, mea sententia. Numquid enim aliud est illud Sophoclis, isαπυρών ου παρῆν, et quae plurima similia suΡra commemoravimus p Nimiram sic est illud explicandum, o μολις αυτῶ καὶ εἰ ἐγω υτος ζητοι ν ευρίσκω. Haec igitur qui
damnet, quoniam rariora sunt, Vereor ne Parum PersPe-etam habeat Graeci sermonis elegantiam. Ab hoc exemplo ut iam ad illud genus transeamus, in quo particula non est proprie cum Verbo constructa, non pauca huiusmodi inveniuntur, quae cave temere corrigas. Non est ad hoc genus referendus Iocus Thucydidis Iv. 63. memorabilis ille propter liberiorem, sed tamen iustam verborum structuram: το ξυμπαν τε δὴ γνῶμεν, πειθο- μενοι μέν ἐμοί, πολιν ξοντες ἔκαστος ἐλευθεραν, ἀφ' η αυτοκρατ'ρες-ντες τον υ καὶ κακῶς δρωκτα ἐξ ἰσουαρετῆ ἀμυνο ιεθα - ν δὲ ἀπιστησαντες ἄλλοις υπακου- σωμεν, v περὶ του τιμωρησασθαί τινα, ἀλλἀ και ἄγαν, εἰ τυχοιμεν, φίλοι si ἀν τοῖς ἐχθίστοις, διάφοροι δἐ Οὐου χρη, κατ' ἀνάγη γ γιγνόμ εθα. Sic Plerique et
54쪽
spectu Vel γιγνόμ=ενοι, quod, ut εξοντες ex γνῶμεν Pe deat, vel sestem γιγνοιμεθα exspectet Et tame omnia recte habent. Ac primum, in qu haeserunt interpretes, ου περ του τιμωρησασθαι τινα Sic est dictum, ut referatur ad φίλος volebat enim dicere, υκ αν περ του
μωρήσασθαι τινα φίλοι γιγνοίμεθα, scilicet οἷς χρη:sed ne bis dicendum esset φίλοι, in altera parte Osuit, addito statim opposiis atque ut φίλοι et διάφοροι, τοις ἐχθίστοις et οἷς ου χρ invicem PPosuit, sic Opposuit etiam γιγνοίμιεθα αν et κατ' ἀνάγκην γιγνομεθα, ita qui dem ut optativus ad ἄν ex illo indicativo supplendus sit. Itaque plene sic dicas: ου περ του τιμωρησασθαι ἀλληλοις φιλοι γενησομεθα, ἀλλἀ καὶ γαν, εὐτυχοιμεν, φίλοι μἐν ἄν γιγνοίμεθα τοῖς ἐχθίστοις, διάφοροι δε οἷς ου ρ κατ' ἀνάγκην γιγνομεθα. Νο valde dissimile est hoc Demosthenis l. I. . 5, 8. υτε ἀρ- δοκεῖ καὶ φησειέ τις ἄν μὴ σκοπων ἀκριβως ευπρεπῶς, ουδ'ώς ἄν κάλλιστ' αυτω τὰ πραγματα εχοι Vide ibi Schae- ferum, cui displicet εχει, unice probatur iοι. eutri a
codd. fides deest. Vtruinis alterum ex se repeti cogita tione postulat.
Aptius afferri poterit hoc Aristophanis in Eq. IIII.
ἐν τω τροπω, ός λεγεις, τουτω πάνυ πολλή. Haec est libri Ravennatis aliorumque scriptura, quae si sic intelligitur, ουτω μέν ἄν ποιων, υποιεῖς, non est quod eam vituperes. Sed quum ποιοῖς In cod. Ven ac Suid edd. veit et cod. Oxon legatur, non opus est indi cativum tueri. Quod Stobaeus Sem. XXI. 5. ex enandri Thrasyleonis attulit, κατὰ πολλ' ἄν ἐστὶν ου καλῶς ειρημενοντο γνωθι σαυτος χρησιμώτερον γάρ ὴν το γνωθι τους ἄλλους ubi apud Anton. eliss scriptum est κατα πολλων, II.
55쪽
stephanus in Sent. Com. p. 408 et D meus ad Aristoph. p. II ο κατά πολλά γ' emendamini, aram Probabiliter inito verisimilius est, quod Orsonus coniecit, κατὰ noλλ' ἄρ' ἐστίν. ihi tamen genuinum videtur κατα πολλων, a Stobaeo autem profectum ἐστίν. In m tonis ΑΡOl. Socr. P. I. B. ut edae habent, καὶ δη καὶ το μέγιστον, τους-ει ἐξετάζοντα καὶ ἐρευνωντα ἔπτερτους ἐνταυθα διάγειν, τὶς αυτῶν σοφός ἐστι, καὶ τις
οδεται μεν , εστι δ' Ου' membr. BOdi et quinque de s decim codd. Behkeri, octoque optimi apud Stalibaumium praebent τίς ἄν αυτων σοφος ἐστι. Qui locus est eiusmodi, ut, si aliunde satis firmari possit ista constructio, ad sensum venustissime addita videatur particula, subindMeam singulari casu fieri, ut quis vere sapiens inVeniatur. Est enim τὰ ἄν quiforte nobis er etwa eiusque exempla etiam cum futuro iuncti vidimus. Et concedere debebunt, τίς ἄν cum indicativis omnium temporum construi Posse, si qui Schaesero assentiuntur, qui ταχ' ἄν ita dici putat, ut ἄν ad τάχα pertineat, neque ad Verbum reseratur. Par enim caussa est. Nam latet in isto ἄν talis se tentia, ἱ ἀν ει' ς. Videtur autem valde placere sibi ea in re Schaeserus, qui de illo τάχ' ἄν non solum ad Greg. Cor. P. 44. sed saepius ad Sophoclem monuerit, ut ad
Oed. R. 523 ad ed. Col. 965. et Iozo et in addendis
ad ed. R. 39. Vellem vero demonstrasset vir doctissimus. Nam excisus exemplis, quibus utitur, ne illa quidem duo, quae ex matonis Phaedro attulit, rem comprobanti Eorum prius es p. 256 B. C. ἐὰν δε δη διαμηφορτικωτέρα τε καὶ ἀφιλοσοφεν, φιλοτίμα δὲ χρησωνται, ταχ' ἄν που ἐν μεθαις, τινι ἄλλη ἀμελεία οἰάκο- λάστω αυτοῖν ποζυγίω λαβοντε τὰς φυχἀ ἀφρουρους,
συναγαγοντε si ταυτον, τῆν πο τῶν πολλῶν μακαριστην αιρεσιν εἷλετην τε καὶ διεπράξαντο, καὶ διαπραξαμένω τολοιπονήδη χρωνται μέν αυτῆ σπανία δέ, τεο πάση δεδογμόνα τῆ διανοία πραττοντες. Alterum hoc est, . 265. B. τῆς δε θεέας τετταρων θεων τέτταρα μέρη διελομενοι, μαντικ' μἐν ἐπίπνοιαν 'Aπόλλωνος θέντες, σιονυσο ει τελεστικην, Μουσῶν δ' υποι i-
56쪽
M DE PARTICULA δυτικήν, τεταρτην δε ' σφρομης καὶ Igρωτος, ἐρωτικην μανίαν ἐφησαμεν τε ἀρίστην εἶναι, καὶ ου οἱδ οπη τοἐρωτικον πάθος ἀπεικάζοντες, σως μἐν ἀληθους τινος ἐφαπτομενοι, τάχα δ' ἄν καὶ ἄλλοσε παραφερομενοι, κεράσαντες ο παντάπασιν πιθανον λογον, μυθικον τινα μνον προςεπαίσαμεν μετρίως τε κα ευφημως τον ἐμον τε καὶ σον δεσποτην φωτα, ὁ Φαῖδρε, καλων παίδων φορον. am in priore horum locorum etiamsi τάχα abesset, recte Potuerat ἄν participio addi, quo significaretur, siforte animos non custoditos deprehendant. Omittunt autem ἄν aliqui codd. In altero vero quis non videt, si participi substituatur simplex oratio, dicendum esse, τάχα δ' ἄν ἄλλοσε παραφεροίμεθα. Vndo hic quoque ἄν cum verbo constructum esse patet. Talis
est etiam Aristophanis locus in Vespis v. 280. τάχα δ' ἄν διὰ τον χθιζινο, ανθρωπον, ς. iμῶς διεδυετ' ἐξαπατῶν, λέγων ως καὶ φιλαθηναιος ῆν καιτάν Hic πρωτος κατείποι, διὰ τουτ' δυνηθείς, εἶτ' Αως κελαι πυρεττων. Nam quid aliud istud participium, quam brevior quaedam dicendi ratio est, contracta ex eo, quod plene diceretur, τάχ' ἀν δυνηθείη, καὶ εἶτα κειται πυρέττων' Itaque eius modi potius locis utendum erat Schaesero, qualis hic est Andocidis in or de myster IIT. p. I5. sive I 36. Beis.
58. Reish. φέρε δὴ τοίνυν, εἱ ἄνδρες, τάχα ἀρών αυτοβουλεσθε πυθεσθαι, λει καλλίας τί βουλομενος ἐτίθητήνυκετηρίαν. mittit ἄν codex unus, nescio an e cor rectione cuiuspiam grammatici. At quis non corrigat,
τάχα γἀ ἄν βουλοισθε πυθέσθαι Similiter peccatum in quibusdam libris Herodoti VIII. 136. de quo Ioco in optativi explicatione dicetur. Non est hic silentio praetereundus locus Aristophanis in Pace v. 1028 in quo me iure notavitiobraeus p. IIo quod in Elem. . . nos ἀν χρεών ἐστι reliquerim.
57쪽
LIB. I. CAP. s. Ipse nos ἐστὶ χρεων legere videtur. Vulgo ibi, et δ' ovis φρονεις ποσ' ἐστι χρεών τον γε σοφῆ δοκιμον φρενί Suidae eod. Leid. ποσα χρεών ἐστι τον σοφὴ Codd. v. et en οποσ αν χρεών ἐστι τον σοφῆ. G.
σοφὰν ανδρα, τί δ' vis φρονεῖς, nos ἀν χρεων τον γε σοφῆ δοκιμον
φρενι ποριμ τε τολμην; Id mihi quidem non videtur ferri posse, quia sive I sive
ει' intelligas, non recte procedit sententia. Quin ne tua quidem, σα χρὴ σοφὰνανδρα, quo sensu Verbi τί γαρ σε πεφευγε Viari possint, video. Immo vix puto dubiatari posse, quin nihil sint,si explicatio Verborum ποσαχρεων τὰν σοφῆ δοκιμον φρενί in effici arbitror, e
cidisse nonnulla, quae autem habemus, sic esse scribenda:
πως δ' υχέ τι γαρ σε πεφευγε τι δ' vis φρονεις οποσα χρεών ἐστι σοφῆ δοκιμον φρενὶ ποριμ τε τολμη. Pertinet ad hanc disputationem etiam ἐὰν cum india casu praesentis iunctum, quod recentiores, in iisque ipsi
grammatici non raro usurparunt. De qua re a Bastio
haeseroque disputatum est in Epimetro II ad Arist. Plui. P. XXXVIII seq. Atqui originem tamen aliquam habere consuetudo ista debet. Non est enim credibile, si illud
soloecum est, subito soloecismum placuisse Graecera quentibus. Immo istae a genuina linguae ratione aberrationes sere ex eo natae sunt, quod imitari, quae apud antiquos et bonos scriptores exquisitiora viderentur, in laude numerabatur; quae imitationes, quum caussae cur illi at quando a regula declinassent non essent satis perspectae,
saepissime in vitium degenerarunt. Non debebat quidem Sc eidem in Epicuri epistola P. 27 84. ἐάν τις βαστά-- ζει defendere, neque Reis us in Demosth. r. in eaer. p. 3 4, 24. e cod. m. dare, ἐὰν δ' ειςεισι, neque ab aliis ferri apud Lycurgum I . . I62. sive P. 266. Beo. II. Reish. μαν ἐν τοῖς πλοις ἐκστρατευομενοι σι Melarichius ibi ιωσι edidit, quod non ausim
58쪽
46 I D PARTICULA δυdefendere M. Baherus autem sique ὁσι scribendum Putant, quod, nisi forte et ταν et εἰσι ut ab interprete adiecta deleri volemus, omnis probandum est. Miter vero sentio de Herodoti verbis III. 69. in quiabus idem est, atque apud Lycurgum, librorum conseres r
κεω ἐγώ, ουτοι μιν σοί τε συγκοιμομενον καὶ το ιρ- σεων κρατος εχοντα δει χαίροντα ἀπαλλάσσειν. upereditum εἰ ex conlhctura, quam nequaquam Probo. Nam
etsi luc et i μή , et εἰ μὴ εστι dici Potuit, tamen neῆν μὴ στι quidem idonea ratione carere puto. Sic enimisqui videtur innes, ut non neget quidem, osse illum Cyri filium esse, quo fine particula rem fortuitam signi
cante utitur, sed indicet tamen, se certo credere, non esse
eum Cyri filium, quod exprimit indicatis adiuncto.
gis id eluceret, si sic dixisset: ῆν ἀρυῆ μὴ Dd Κορου
Σμέρδις, ἀλλ εστ τον καταδοκέω ἐγώ ut Paullo post in eodem capite scriptum est: ῆν ἀ δ' μὴ τυγχάνη ταώτα εχων, ἐπίλαμπτος δε φάσσουσα ἔσται, ευ εἰδέναι εός
ἀωτώσει μιν Quo loco quod tres codd. habent, εἰ τυγχάνει, minime Praetulerim. am est quidem in illo liberiore modorum usu negligentia quaedam, sed laudanda illa potiusquam Vituperanda, quia non inscitiam sentem habet, sed in telligentiam veri aptique. Comparari potest Magis Iocus apud Stobaeum Ι. 6T. qui in vulgatis edd. bis scriptus i venitur P. S. et Is notabilis etiam Propter formam Oκκαν, quam e cod. A. Pro Oκα recepit Galalardius P. 3I οκκανουν ἐς το εν τα τρια ταυτα μυλη, μίαν ἐπιδεξάμενα συναρμονάν, τοκα δἐγίνεται ἀρετῶ καιομολογία ἐνταφυχα 'οκκαν δε στασιάζοντα καὶ ἀπ' ἀλλάλων ἀπέσπασται, τοκκαει γίνεται κακία καὶ ἀναρμοστία ἐν τῶ νυχα. am etsi quis, quoniam eod. A. ἀποσπασται habet, comicere possit ἀποσπαται scribendum esse, tamen, si quid mutam dum aptius foret ἀποσπαστα, omisso Verbo, ut saepius in eodem Dagmento inlia. Sed defendi potest ἀπέσπασται, non tamen ut e οκκα, sed ut ex τε quod latet in oκκα pendeat. Istud οκκα, haec enim genuina script m est, quum saepissime in ista Theagis dissertatione, uti
59쪽
LIB. I. CAP. s. o debebat, cum coniunctio constructum sit, semel additum habebat indicativum ἐπικρατει, quem recte Gais- lardius cum Schowio in coniunctivum mutavit. In li--niae fragmento, quod numero os est in illo capite Sto-haei, pro ικ' ορθοπλοεῖ Od. A. praebuit καὶ ρ-
θοπλοει. In Archytae fragmento, quod est ibidem Io p. 12, 48. recte Gaissordius φαμὶ τἀν αρετἀν μεν ποττο μὴ κακοδαιμονεῖν ἱκανάν, τἀν δὲ κακίαν ποτ-
gebatur ibi κρινομες, et in cod. A. κρινοιμες. Sic etiam in Ecphantae loco apud Stobaeum XLm. 4. P. 333, 34 scribendum: και τοι μεν ἄλλοις ἀνθρω- ποις, αλαέριαρτάνωντι, σιωτάτα κάθαρσις vομοιωθῆ- μεν τοῖς ἀρχοντεσσιν. Vbi editum ἁμαρτάνοντι. Nec dubitandum, quin in lus Pythagoreorum apud Salium p. TI . ἐπεὶ δε α γαμειται, et P. 5I. αἰκα χρή, coniunctivi μηται et χρη reponendi sint. Sed P. ubi est,
ala ταυτον εστι τάγαθον καὶ κακον, scribendum αι
περ, quod saepius ibidem in iisdem verbis, et p. 08.
Denique ne desiderentur indicativi persecti cum ἄν coniuncti exempla, haec adiiciam Hesiodi apud Stob. Sem. II. I . ἔμμορε τοι τιμῆς, ο κ εμμορε γείτονος ἐσθλου. Sed in Hesiodi libris . et D. 345. recte ος τ' ἔμμορε scriptum. Et Dionysiimal in epistola ad Pompeium de praecipuis Historicis p. 86, 4. εἰ δ' περεὶδεν ἐν
τουτοις, ἐφ' οἷς μάλιστ' ἄν ἐσπουδακε, τῆς τε συμπλοκῆς τῶν φωνηεντων γραμμάτων καὶ τῆς κυκλικῆς ευ- ρυθινια των περιοδων, καὶ τῆς μοειδεέας πω σχηματισμων, πολυ ἀμείνων ἄν ri αυτo ἐαυτο κατἁ τὴν φρασιν Quis ero dubitet, quin expungenda sit particula, qua nihil opus esse, iam a Stephano erat monitum p
60쪽
De αν eum indicativo in re non facta. Explicuimus indicatim cum particula ἄν consociationem eam, quae quod in Ρletae conditionis notionem continet, ad rem factam refertur. Nunc dicendum est de altero genere, quod quoniam ad conditionem non impletam spectat, ad rem, quae non est facta, referatur necesse est. Significat enim id, quod fieret, si impleta esset conditio, non fit autem, quia hon est impleta. O genus cur imPersecti tantum et plusquamperfecti et Oris Proprium sit, supra dictum, cap. I. monitumque, si aliam Vim habere rideatur, quam in re facta, id videri tantummodo, non esse, quia differentia omnis non in indicativo et particula, sed in eo sit posita, utrum de impleta an de non impleta conditione sit cogitandum. Quare ubi neque adiecta est conditio non impleta, neque apparet intelligendane sit an non, ibi prorsus ambiguum manet, quomodo Verba interpre
δεδρακας, εἰρηνον ποιησας εύς προτου ou ς ἐπρίατ' ἀν δρέπανον sti κολλυου. Perinde est, sise Vertas, antea nemo facile emebat salcem οἰψιο, sive dicas, nemo emisset: si scilicet venalis fuisset. Videamus iam usum ipsum. Et primo quidem apud epicos Homerus Od. g. IS . ο υν τοσσα θεοπροπειον ἀγορευες. n diceres. Et ε. s.