장음표시 사용
171쪽
portare, o e. Potest concedi maior de missione creatura, non demissione Spiritus sancti. Et hπ de primo clusito. In altero solet quςri. Utrum ti Spiritui sancto conueniat mitti. Mihi certe videtur esse dicendum, quoa toti convcniat trinitati, citioniam oli Dei relatio ad creaturas est communis tribus, at missio dicit adcrexuras relationem, pressiussit missio : venire ergo ad creaturas tribus comune eritpersonis, nec no, e, mitti P ςterea, dari tribus
commme es personis, nam inquit D. Aug. quὸd clunibet persona dat, oes datur: igitur, pre mitti. Pro certitudine huius discultatu velim primosciatis, quod dum mitti, nihil aliud est,quam ipsium
cognosci, quod a Patrest. Insiper, Spiritum sanritum mitti, ea manifestari cognosci, quod a Patrest, . a filio procedat. Mitti ergo nil aliud est, quam manifestari, m est commune tribus diuinis personis. At s mitti sumatur P manifestari, ac procedere,
tunc tribus hoc non erit commune personis. Ulterius notetis, quod mitti, m venire mutationem in diuinis localem minime dicit, nee
missia mittente separationem, quHibet enim persona ubique est: quare persona diuina mitti,m venire dicetur, non tamen demendo esse, ubiprius erat, aut incipiendo esse, ubiprius impliciter noerate bene dici poterit, quod nouo modo incipiat esse, videlicet per gratiae inhabitatione in creatura, in qua prius per essentiam, pr
sentiam, oe per potentiam erat. Nunc ad primum Grgumentum ut respondeamus, minor glosanda eris,nam misso prςcite no dicit relationem ad creaturam sed etiam connotat relationem pernam: quare non concludit contra nos. Ad aeterum in ordine secundum consequentia interimitur, c, ratio assignatnr, nam venire, ciria dari,
172쪽
dari, non P connotant relationemprocessionis ςternae, siciu mitti. Hinc colligere debetis, quod misso pasmasilio tant um, Θι- ritui sentito conueniat, at activa mi o communis tribuqersonu est. Et bςc salis.
Lectio LIIII. ΙLlud perea dubitatione dignum incidit, cum silerius facta
st mentio de relatione trinitatis ad creaturas: nu relationes
aliqua reales in Deosint ponendae. Infler,Num missio actiana post dici adito immanens,vel transiens. Ad primum sic procoditur , quod in Deo non debeant admitti relationes aliquae reales, dicit enim Boetius lib. de trin. quod, cum quis prςdicamenta in diuinam verterit prςdicationem, cuncta mutantur in subsatiam, quaprςdicaripossunt: ad aliquid uero non uideturpose picari rigitur relatio realiter in Deo non erit. Insper Boetius in eodem
libro dicit, qd similis est relatio in trinitate Patris ad Filium, metiriusq; ad Spiritum sanctum, ut eius, quod est idem, ad id, qles idem. At huiusmodi relatio rationis tantum dicitur: igitur relationes,quae in Deo ponuntur, non erunt reades, ed rationis. VLteriussio inflatur. Generatio in diuinis dicitur esse secundum i telligibilis uerbi processionem, at relationes,qua consequuntur imtelles ius operatione, sunt rationis tantum: igitur in Deo no reales ponenda erunt relationes sed rationis. In contrarium se habet meritas. Nam Pater paternitate dicitur Pater, c Filiusfiliati ne Vi igitur paternitas, filiatio non essent in Deo realiter, tune
173쪽
Deus non esset realiter Pater, aut filius, sed secundam rationem intelligentiae tantu,qδ shςrsis Sabelliana. Prosolutione igitur,
ac ciusionis determinatione, debeti cire, in diuinis dari vere, proprie relationes reales ad cuius euidentiam cosiderandu est, in his, quae ad aliquid dicuntur, inueniri aliquasecundu rationcm tantum, nonsecundum rem, it tamen no est in alijsgeneribus, quia alia genera, Ut quantitas, σ qualitas secundum rationem propriam dicunturAnificare siquid alicui inhςrens. Ea vero,
quae dicuntur ad aluiuid, secundum propriam rationem significant solum reste tum ad aliud, quo quidem rei': ius aliquando dicitur
esse in ipsa natura rerum, utpote quando res aliquaesecundumsua naturam adinvicem ordinata sunt , inuicem inclinasionem habent, tunc oportet huiusnodi relationes esse reales ,sicut in corpore graui est inclisaeis,stordo ad locum medium. I/nde ressi ta
cuida est in ipsis aut reste tu loci medij, similiter est de alijs
Misenodi. Aliquando uero re pectu gnificatusper ea, quae . cuntur ad aliquid, dicitur esse tantum in ipsi apprehensione rati
ne conferentis unu alteri, se tunc relatio rationis tantum dicitur, ut cum comparat rario homine animalcuuleciem ad genus Cum
aut aliquid procedit a principio eiusdem naturae, nec se est tunc temporis ambo,scilicet procedens, id, a quo procedit, in eodem ordine conuenire, Gic oportet, quod habeant reales respectu adinvicem. Cum itaq; in iuuini rocessionesnt in identitate natura , nec pessateri, ibi relationes dari, quae secundum diuinas accipiuntur processiones. Ad primum ergo dicitur argumentum, qt Boetius no negauit relationes reales in diuinis, nisiper modum inherentis
174쪽
inhςrentis secundum priam rationem relationis, quo modo recte dicitur de Deo nopi ς cari: non tamen subterfugi d bet, quin ibi sint relationes per modum ad adiud se habentes. Ad secundum reas pondetur, quod datur duplex identitas, una, in numero qua coms Aeratur, altera in natura. Hoc secundo modo Boetius loquutus est loco citato,inno primo: opuare argumentu de identitate balet concedi penes nazuram , sid negari penes numerum, quo modo nos hic loquimur de relationibus diuinarum perfnarum.Ad tertium
gummium, minor appositosic debet intelligi, cit illa, quae flamratione,siue intellentus operatione in ipsis re sintelle lis tantum consequuntur, dicant rationis relationem tantum, quia ratio eas adinvenit inter duas res intelle las. At illa relationes, qua conse quuntur operationem intellectus, quae sunt inter verbum intelle-
Elualiterprocedens,m illi a quoprocedit, non debent dici rei tiones tantum ,sed rei, quia ipse intelle tus, m ratio est qως iam res, π realiter comparatur ad id, quod procedit intelligibiliter, sicut rcs corporalis ad id, quod corporaliter procedit, ita patemnitas , cr filiario sunt relationes reales in diurnis. Explanato iam primo dubiosuccedit alterum de missione Elia. Num debeat dici astio transiens, vel immanens. Pro cuius intelle tu arbitror d Itinguendum esse designificaris ipsius actionis: tribus enim olet a clι modis: Uno modo, ut est de genere qualitaris,infe dicetur immanens, ut intellectio, e r volitio, tales enim aritiones sivi te
mini in esse reali productuae non siunt, sid tantum in esse obiel liue. Altera est de genere relationis, ut aeritio activa, quae intellestionis es p roductiva. Tertiὸ dicitur adtio degenere adlionis, ut es im
175쪽
pressio aELs intelligendi in intellectupo fibili, ubi reflectus transmutantis ad transmutatum, vel agentis iapassum importatur. I duae ultima dicuntura hones transeuntes,eo quia dicunt reflecta ad terminum, ut producitum, velpassum, cs non quiasint in alio, quam in agente, oli enim actiosormaliter est in agente. Dici ergo debent a tiones transeuntes,non formali transitione, sed termin tiua tantum. His ita ordinatis , septem nunc conclusiones suntp nendae. Prima est. In Deo non est acilio, neq; passio ad intra , loquendo tamenile altione de generearitionis: σ ratio a Pritur, quia ibi in diuinis non est recipere, neq; recipi; nec id mirum uobis debet videri, quia dia diuinasunt subsistentia, cin actus purus. Altera conclusio. In diuinis ad extra conceditur re 'ectus actionis,sed nonpassionis: Deus enim nihilpatitur ,sed tantum influit, ct causet. Tertia conclusis. In diuinis ad intra est actio immanens, quia Deus intelligit, σ diligit se. 'ta conclusio. In diauinis ad extra dicitur ese immanens actio,quia Deus intelligit, creaturas diligit, quae ibi extrinseca sunt. sissima concluRio. In diuinis ad intra est a fio transiens , loquendo tamen de actione degenere relationis, quia ibi est dicere, G 'irare, quae sunt actiones M.t termini productivae. Sexta conclusio. In diuinis ad exrra est
actio transiens, quoniam Deus creaturas producit,'conseruat, nec non in ipsis transimulationes facis. Septima,stultima con-
elusio. Missis activa Spiritu ancti est actio transiens ratione constari, nam talis missio perse duplice rationis ress ectusignificat, sicilicet ad milsum, oe ad eu, cuisse mi o, ex quibus facile patebit, qui re determinatione huius quoitisentiendum sit. Et hςcsaris.
176쪽
LECTIONES LIB. PRIMI. 337VTRVM MIssIO SIT QVlD NOTIONALE,
Lectio L Tquu ad nostram pertinens utilitatem silentio omitramus, arbitror hodierna die in dubium reuocandum
illud e e de missione, num quid dicat notionale, aut effntiale. Prima fonte quibusdam videtur quid notionale dicere, nam id quod uni, vel duabus conuenit personis, e non omnIbus, notionale est , at missio duabus aptatur personis, filio filicet, Spiritusancto, ita qδ no omnibus. Pater enim non legitur missius: igitur missio est aliquid notionale. Prpei ea Beda in quadam Homelia dicit aperte, quia Spiritus sancti missio est eius processo, atqui talis processe quid notionale est: igitur caer misso. Pro determinatione huius quςsiti, cuid notionideprimo, quid essentiale secund), enodandum erit : illud ergo notionale est,quod proprium alicuius per simae unius, vel duarum includi dicitur notionale, a nosco noscis, quia facit notitiam depersona, quantum ad aliquid pertinens adpersonarum dishn tionem. Illud vero essentiale nun-evatur , quod tribus conuenit perfnis diuinis ratione essentia absolute, vel alicuius attributi absoluti. Quo sensio, videtur posse dici, qδ in diuinis quςdam nomina dentur pure essentialia, quςnaiapure notionalia, oe quςdam alia partim coenitalia, partim notionalia. Pure ess ntialia, Domini, hς unt, bonus, sapiens, m Hii modi alia. Pure vero notionalia, vigenerario, piratio, ilia,Partim notionalia, σῖμιλ essentialia, sunt includentia
177쪽
vἰrsenque sine pluribus nominibus, T. g. missio dicitur exitus pcrsime a persona ,sed talis exitus est per originem, quae pertinet ad notionem: igitur missio includit aliquid notionale . Includit quoq; aliquid essentiale, ut patebit re se intuenti, nam missis essectum in creatura importat,'talis lectus in creatura est opus comune toti trinitati rarione comunis essentia,'potentia, missio itaq; utrunq; includit, scilicet aliquid notionale, m esentiale, g dasit prius, ac principalius includat, ad hoc dici poterit, quod essentiale: essentialia enim, ut norunt Docti,notionaliaprςcedunt. His ita positis, ad argumentum primum potest dici, quod quamuis comveniens uni, vel duabuspersonis notionale quid importet,ob id notollitur, quin etiam possit aliquid essentiale importare, visapientia genita, . sic est in proposito de missione. Ad secundum Acitur, quod Spiritus sancti missio sit eius proces fio,'quid notionale, nihilominus prςter hoc, quid aliud includere, ut puta essectum in creatura quis inficias ire acidebit 'sed tale est essentiale: quare argumentum iam redditur solutum, π hςc de clusito a nobis non magno verborum apparatuproposito satis dicta sint.
Lectio LVI. NS quid visis mihi dari possit assumpta ex verbis Magistrisent.occasione,duo in presenti Δbia excitabo ctu rutrimam. Utrum aliqua Persona possit milli aselsa, vel
178쪽
vel ab siti, a qua no procedit. Insiper, Utrum missio visibilisfilioeompetat. Circa primu, ita D. Aug. lib. iiii. de t farinr, veluti
tenerari e lium esse a Patre, ita cognosci,filium Use a Patre, est mitti a Patre ,sed cognitio ista causari potest a filior igitur Alij missio potest esse ase ipso. Nunc ostendo, quod aliqua persona in diuinis ab illa mitti possit, a qua non procedit, Nam Esaiae dicitur expersona Gij, Et nune misit me dominus, m Spiritus eius : i- tu lius mittitur a Patre, ma Spiritus Ito,sed non procedit a Spiritu sancto: potest ergo una persona mitti ab aba, a qua non procedat. Prςterea Ambr. libro de Stiritu sancto est. Filius datus est nobis. Datus est, audeo dicere a Spiritu sandio: igitur, Oc. In oppositum se habet D Aug. lib. tertio de trin. dum dicit,
quod ab illo mittitur filius, a quo emanat, at a Spiritusancio non procedit, sed a Patre,non ergo pol aliqua persona in diuinis mittias illa, a qua noprocedit, nec a se ipsa. Pro aeterminatione igitur huius dissicultatisprima, unum notatu digna debetis animadueritere, sicilicet, nullam personam asi originari , nesse ipsam mitterepose, nisi tamen velitis large loqui de missione, dat ione, vel pro qualicunq; liberali communicatione rapta, quo modo persona discetur si ipsam mittere posse. Nam datio in hunc modum consideramia,fue liberalis communicario dati a dante, vel communicati a communicarite, originem non importat.Nunc soluendae sunt rati nes,Vprimo prima ab Aug. adducta, qua D. Aug. non comprehendebat , quicquid ad missonis rationem pertinebar, sied illud tantum,quὸd consequi ad missionem videtur, nam per esse tum in creasura causatum apersona misse,per virtutem, qua habet ape
179쪽
seria mittente, tunc per quodam appropriationem possumus in originis illius personae, quae mittitur, cogηitionem deuenire : mitti enim dicitur filius, quando in creaturaJapientia donu fit. Spiritu/vcrosan ius dicitur mitti cum dono charitatis, quae charitas Spirituisancto appropriatur, ρο hoc quia procedit ut amor, e ve bum, ut nolitia, cui propterea appropriatur sapientia, non ergo
oportet, quod Oispersona habens super sic tum istum authorita: est mittens, sed illa sola, quae habet aut ritate aper personam, quae mittitur, ta' super missionis esse filam: quare ex dictis siub quos u loquutus sit D. Aug. de acili patebit recte intuenti. Illud mero Esaiae, dicunt quida, di bere intelligi ad literam de missione prophetae, propterea in proposito non videtur locu habere. Ex aliotruere secundumglosam videtur,quod debeat intelligi de Christo, iccirco debeti circis 'ij triplicem dari missionem, in carnem, in mentem, π ad prςdicationem. Duae prima missiones filio, quoad persona,'naturam diuisam competere dicuntur, c in loquendo de hispot dici, qd proprie filius non mittatur, nis a Patre Missio vero tertio modo sumptas lio conuenit secundum naturam hum nam, super quam habet Spiritus sensius authoritatem, hine filiis ratione humanae naturae dici pol a Spiritu sin timisus, aseipso, quia Christus ratione natura diuina, super stipsum habet authoritatemfecundum naturam humanam. Ad silva Ambr. erudirilis poterit res onderi ,si dixerimus: aliud esse dare,staliud proprie loquendo mittere,quςlibet enim personast ipsam pol dare, mittere aut non. Et hςc depinimo dubio. Subsequitur alteru, dum
180쪽
.6vone hanc, ut video, multa dicenda essent, veru, quia studeo
breuitati, Cin utilitati, propterea tria in ordine prsmitta, eA quibus apparebit, quid i tenendum. Primum igitur rellicit, nil quid est inuisibilis missionis. Alteru est,qualiter filio coueniat.T Gium, ultimum re licit inuisibilem missionem per comparatione ad illam Spiritus .cii inuisibilem missionem. Quantum ad primum, de quod quid est missionis, aut im diciturus aridite, missio enim, ut alias tactum fuit, nihil aliud est, quam exitus uniuspem. sonae ab altera, cuis addatur tisibile enum, missio visibilis dicetur, ut visio columbae sue missi ver Christu in uo baptismate: perpriuatione uerὸ huius exterioris signi visibilis, tunc inuisibilis dicetur, eis hςc nil aliud est, qua misio persina a persona adsimctificandum creatuinam solo interiori opere, absis signo exteriori et zilcm apparenti: ita de tribus a me propositis iamprima patet. Circa secundum debetisscire, qJ inuisibilis missio videtur filio competere ,sicut Spirituisancto. Nam, ut dona uoluntatem yerficientia astribuntur, siue Spiritui sancto appropriantur sic dona intelles lumperficientia is filio: filius enim per modum intellectusprocedit, cir Spiritu anfissper modum voltintatis,sed Spiritus sanctus mitti inuisibiliter dicitur, cu dona alicui dantur perficientia uoluntate absit igno visibili, ut charitas, oec. igitur c filius inuisibilitor mitti dicetur, cum alicui A sit; signo misibili dona intelleritum perscientia dantur, ut sapientia, oebalusmodi.
uantu ad tertium ,siij inuisibilis missio, Spiritus senecti collatae adinvicem duobus habent considerari modis: uno modo, qua-
iam ad realem diuersitatem, alio modo, quantum ad aflualem staparationem: