장음표시 사용
481쪽
cum Chrysa contra Hierapy finam sillam ait. Eandem etiam memorat Callimothus apud Strabonem I. p. 44. Eaedem denique hodieque a Graecis recentioribus propter Onagrorum copiam Γα δαρονῆσοι, a morum infulae, appellantur, auctore et ouu NEWonae in Itinerario T. II. p. S3. - Sed supersunt tamen quaedam in narratione Oppiam loca, quae Gallus praeterire non debebat, quaeque nobis dubitationis multum habere adhuc videntur. Primum verba illa de taenia seu fascia nigra, quae medium dorsum cingit χιονενς εκατεζΘε πεζισχομενη στεφάνησι, i. e. ut in versionein Turnebiana legitur, niveis utrinque
cincto lineis, recte quidem Gallus p. a 7. de linea nigra dors, quae assidente utrinque alba, super
humeros anterius descendit, crucisque speciem exhibet, in asino vulgari etiam interpretatur; sed docere omisit, quomodo color ἀργυρεος seu argenteus onagro conueniat, quem nec Hallam noster in onagris suis vidit. Voluit quidem Gallus persuadere nobis, hunc esse colorem argenteum, qui asininus et κίλλιοc Graece dictus fuerit, auctore POLLUC E in Onomast. L. VII. segm. 36. quem locum iam olim CONR. GEsN ERUs adhibuerat) verum nemo ignorat, colorem istum a sano homine non potuitae ἀργυρεον dici; Credibile tamen est, Oniano aut aliter dici άργυρεον, aut aliam, olim fuisse huius loci lectionem;
nam aliter χιονεαι illae ε εφαναι, lineae illae niueae, in colore argenteo vix poterant distingui. Praeterea epitheton ηεροεις satis indicat, quem Oppianus colorem onagro proprium facere voluerit; nempe, ut recte olim Co ΝΗ. GES NERUS aduertit, ex
cinereo splendidum, quem supra etiam versu 7 in pardali χροιῆ επὶ παμφανόση ηεροεις dixerat. Eme datione versus I 8 s. a Gallo proposita, qua vulgatum οστε πελει φαλος mutat in οσσε πελει φαιδεος i. e. υculis es altaris, non magnum lucrum historiae
482쪽
naturali accedit. Quod vero verba αρκιος δεμιας de apta membrorum compositione explicat, illustranda erat illa notio exemplis pluribus ex QUiuno allatis, qui usuria huius vocis frequentat. Ita doeametopardali ver sv 477. memoratur ἄρκιον ως ελοι- φο ο, τερεν στομα, ubi versio Turuebi ina sistbet: Diis Matutum ut ceruo tenerum os; nec tamen ibi annotatum aliquid reperimus. Denique hoc loco poterat ab interprete Oppiam memorari insignis asini nota, qua in ex usu vulgari repetitum sine dubio tradidit Antimacsius, poeta Colophonius, cum Casi macho, Cyrenaeo. Hi enim asinum optimae nota εvppellant μνεάκυκλον; sunt vero κυκλοι, aut fore
ἔνων περιγζαφαὶ μελι-αι i. e. circuli nigri in pedibus asinorum; qualibus reuera multi etiam nostratium asinorum humeros et femora cincta gerunt, ut iam annotatum video in illustris Busso Ni historia animalium.
Locum dissicilem versu et si seqq. de equis Aethiopiae feris, ita feliciter extricasse sibi videtur Gallus, ut equos fluviatiles intelligi putet, quibus, ut verum lateamur, satis bene omnia in Oppiani
descriptione conueniunt, praeter iubam per medium dorsum ad caudam us iae excurrontem, cum
Arisoteles iubam equi simpliciter hippopotamo attribuerit. Sed miramur, Gallum non omen disses ad locum natalem equis seris assignatum ab Ospicino επι κρομνοις ἐπὶ τερμασιν Αἰθιορ D m quod versib Turnebiana interpretatur in praecipitiis ultimis Aethio- sum. Quid enim aliud hippopotamum praecipitiis assignare est, quam delphinum appingere silvis. Verum fortasse huic dissicultati ita potest occurri, ut dicamus, κρορινους h. l. esse ripas suminum, aut
loca paludosa; quemadmodum paulo post versu 3 6s de apro est, eum cubilia ponere o in ii ἐπὶ βενΘεο s
483쪽
κερομνων, ubi aeque inepte de praecipitiis capiunt. Pindarus etiam κρημνος saepe de fluuioriari, paludum et maris ripis dixit. Quod vero ipsam squi fluviatilis formam attinet, mirum quantum in ea deseribenda veteres graeci et latini scriptores cum a se inuicem tum a recentioribus disserunt, ut iam olim monuimus in censura Aristotelis Gallici. Postea hippopotami crocodilum faucibus tenentis imaginem ex gemma antiqua caelata no. 6r.) publi cauit Description i des Pierres grave Cab:net duDue sorteans T. ΙΙ. ubi editor p. 167. de hoc dissensu monuit, et doctisiimi Aubentonii disputationem eadem de re ad haraxit. Denique quod descriptionem Gallus ia oster hippopotami, tanquam vero
proximam, raram, et ex auctore manu scripto et
anonymo profectam repetiit ex Bulongero de Ludis Circensibus, in eo egregie falsus est. Is enim totus locus, quem Butens erus tanquam ex auctore manuscripto depromtum posuit, exstat hodie longe integrior in M lathii, Antiocheni, Commentario
in Hexaemeron p. a I. Nobis quidem, si credere volumu8, Oppianum etiam hic c6rnua cum dentibus nomine tenus permutasse, eodem iure coniicere licebit feros Africae equos in elligi animal vernaculo nomine Gnou dictum, equo quidem toto corporis habitu admodum simile. Sed hoc est hariolarii In loco obscuro de luporum quinque generibus vers 293 et seqq. explicando nihil attulit Gallus, quod ad ea genera distinguenda atque explicanda pertineret, nisi quod recte monuit, genus primum sagittarium dicium, versu 29 S. ξουθος προπαν
rufum, non Vero favum, esse laterpretandum. De altero genere, accipitre dicto, vulgata lectio versus 3I2. arguebat, eum inprimis capras depraedari; sed leelio Codicis Vaticani habet οσγρη , qtuod h. l. praestat vulgato O GL Quartum genus vulgata
484쪽
lectio versus 327 ευζυτατὸν ἁ μοισι latis armis prodebat; sed te illo Codicis Vaticani habet νωτοισι, lato dorso. De lectionis veritate non 89m decernere licet. quoniam haec genera prorsus ignoramus adhuc. Recepit tamen Gallus lectionem Uaticanam, relictis in versione Turnebiam, quam CmUndandam susceperat, latis armiS. De thoibus versu 37. recte monuit Gallus, illustrern Bussonum cum aliis male eo S cum lupo aureo, Charat vulgo diffo, permutare, a quo tamen notis quibusdam ab Oppiano editis satis distinguuntur. De thoibus ab Arsi isti di ilis res non adeo clara est: ni in is enim pauca philosophus de eorum vita, nihil plane de forma prodidit. Locum de hystrice vers. 393. ubi primum των ἡτοι μεγεθος αεν -οῖα λυκοισι δαφοινοῖ i e. mogn, ludo quanta luporum, deinde vero βαιον , ολψοτε-
ζον -- of αας i. m. Paruum et breuitis corpus dicitur,
recte quidem Gallus in corruptelae suspicionem adduxit, quod duo isti versus recta fronte invicem pugnant; sed medela ab eo proposita: et
ουτοι et cet. i. e. horum magnitudo non tanta es quanta luporum, sed parui et breuiore c0rpore furis, admodum nobis inepta videtur. Voluit enim sine dubio poeta docere, cui ferae maxima cum hystrice similitudo aut formae aut magnitudini S intercedat, nec intererat lectoris scire, cui dissimilis sit. Igitur corruptela aut in voce λώος, aut in ρλιίοτερον, lateti Nihil enim sere hystris cum lupo cummune habet. Narrationem de ichneumone mire corruptam
Gallus plane non attigit, nisi quod versu 37. lettionem Codicis Vaticani posuit de cauda ichneumonis: ακροι κεφαλη δοκεΩ ο εμεν οἷσι αντα μελαινο ιενη, φολίδέσσιν οριο- , quod versio Turhebi a Gallo emendata h. l. interpretatur:
485쪽
nam cauda ei procera et serpentina est, sit minis apicibus caput esse videtur, contra nigricans. Ad verba αντα ς δε νομευ 1 adscripsit Gallus: verte ἄντα ex aduersi, spectata, irae de face. Verum quo argumento hanc interpretationem lectori approbabit 3 Deinde nulla potest esse loci huius iusta interpretatio, dum aliunde ei medicina facta suerit. Quid enim monstrum lectionis a Gallo positum
auctoritate Codicis Vaticani nos adiuuat ' Quae potest excogitari caudae ichneumonis cum capite eius similitudo Θ Scimus caudam eius desinere in pilos longiores, quos una cum reliquis caudae pilis contorquet iratus, erigit antrorsum hinc O ia- s redie ci . α γυρωσας vertii 44o.) et melium more grunnit, ut discimus ex accurata ichneumonis persici descriptione in Symbolarum Septentrionalium Cel: PALLAS 11 Vol. IV. p. 99. data. Κοζυμ,-
possumus pilorum fasci culum in caudae apice prominentem interpretari sed quid faciemus illa serpentum squamis simili cauda 3 quae in ichneumone non squamosa, sed pilosa est. Uides igitur, Gallum non modo lectorem nihil in hac disi euitates adiuuasse, sed multo etiam magis aliena intrusa lectione turbasse. Ad versum so legimus hoc Galli decretum: Cuniculos et lepores confudisse videtur Oppianus at Xenophon contra, ex cuius libello de Venatione noster haec cunila de leporibus desumsit, refctius in duplicem speciem eos distinguit: Vide pag. 373. l. 14 et seqq. Sed in utroque sallitur. Nec enim Oppianum confundere cuniculos cum leporibus ullo argumento doceri potest; nec Xenophon vllibi duplicem leporum speciem distinguit. Nominat quidem ειναους et δειμαίους lepores, sed hi moribus, non natura disserunt. Praeterea duxi quidem genera nominat Cap. U. f. 22. sed magnitudine et c0
486쪽
loro tantum distincta, quem in utroque genere eundem tradit cum Oppiano. Attamen sicile credimus, Oppianum tria leporum Europaeorum genera, coloro etiam diuersa, non satis distinxisse, colorisque differentiam omnem ad terrae, cui inhabitant , colorem salso retulisse. Hae quidem si mi omnes obseruationes viri docti, quae historiam animalium naturalem spectant, quas ex toto libro collechas posuimus, quo melius lectores nostri existimarent, quid noua haec Oppiani editio ad augendas scientiae naturalis copias ampliandu nauue, quicquid de veterum studiis hac indiseiplina scimus, vel subsidii vel augmenti contulerit, et quid de noua libri de Piscatione editione porro exspectare liceat Qu.
AURELII CORNELII CELSI medicinae libri octo. Ex recensione LEON HARDI TARGAE. Accedunt notae variorum, item quae nUnc primum Prodeunt, I L. BI ANCONI 1 dissertatio ii de CELSI aetate et GEORGII MATTHIAE texi
con Celsianum. Lugduni Batauorum, apud Satra. et 1 o. Lucium ans MDCCLXXXV. praefat. Pagg. S6. Operi S et nodarum
Ad hanc cons Kor c Ei si editionem omnibussere numeris absolutam et caeteris omnibus longe praestantiorem adornandam bibliopolae frustra in Batavis et alibi virum eruditum quaesiuerunt, qui medicinae 1 udium cum iusta literarum, praesertim latinarum, scientia ita coniungeret, ut editoris
487쪽
ris partes recte et chim laude in se suscipere potueri L Hinc ipsi bibliopolae negotium, quod cum plurima san e laude peregerunt, su sceperians, et si dubitatio qi laedam in eligendis optimis libris tam impressis quam scriptis subesset, virum doctum et in
latinis literis versatum consuluerulit. Ex illius consilio factum est, ut repudiato ONDEN O te Xtu man co admodum et ab ipso LaxnRNIO temere saeptUS interpolato, mos enim fuit litate viro, ut, ubicum que dissicultatem quandam textus offenderet, subinde corrigendam ex codicibus facile, subna de vero ipsis librorum aut orit, as naturalem, suis teX tui inditis textum temere mutaret . ut adeo, si concinnam commodamque formam, quam editiones suae habent, excipias, parum in iis sit, quod rommendationem mereatur) quem ALMELO VERNIUS etiam sequutu S erat, CORNELII CEL si illud eIemplum nouae huic editioni fundamentum praeberet, quod
ex recensione LEONI ARDI TARDAE, viri e MOR
GAssii disciplina prosem et egregii prorsus, Patavii anno MDCCLXIX. prodiit TAu GA autem te tum ad librorum scriptorum veterum fidem, in-pri insis antiquissimi Medicet, tanta cura, et tam docte recensuit, ut eius editio merito ea dici debeat, qua CELSUs illibatus et ad antiquissimorum librorum fidem integerrimus prodierit. Novae autem huic editioni compluria accessero illam admodum commendantia et lectoribus interpretationis apparatum quendam cupientibus apprime utilia
Ediderat scilieet praeclarus vir, IOANNES BAPTI STA BI ANCONI Us, dissertationen, de CORNIR Liae Er si aetate doctissimam et Omnibus paene numeris absolutam, a summis etiam in Germania viris admodum laudatam. Quod argumentum autem quum BI AN CONIUS per epistolas ad I 1RAnoscu1UM lin-
gua Italica scriptas late explieuisset, librariorum ro-
488쪽
gatu totius argumenti summam paucioribus pagellis conclusis et una plioris libri epitomen latine scriptam librariis paulo ante mortem comm Uni Cauit. Venit etiam, casu quodam, in manus librariorum vetusta Rr si membrana ab aliis nondum collata, satis varietatum exhibens, quas huic editioni adiecerunt. Codicem tamen ipsum, qui insignem varietatum copiam exhibuit , non deseripserunt. Ad-- tellae etiam sunt variorum interpretum in cELsUM notae ex editione, quam celeberrimus et de uniuersare medica meriti stimus in Lipsiens Academia medi- cu' professor KRAUSIUS praeclarae suae et caeteris omnibus hactenus praestantiori editioni adiecerat. Vti autem saepius accidit, ut virorum doctissimorum lucubrationes, quibus sedulam admodum manum admouerunt, et quae utilitatem summam omnibus iis utentibus adferunt, temporum quadam iniuria delitescant, nec facile in lucem protrahantur, ita in cκLsUΜ lexicon copiosissimum, persectissi- nurum, a viro in CORNELII CEt si lectione maximo versato et in illustrandis explicandisque aliis veterum monumentis medicis selicissisno GEORGIO ΜΑΥ- THIAE, in uniuersitate Gottingensi quondam prο- sessore medico celeberrimo, studio summo congestum atque elaboratum, apud haeredes eius in tenebris, tineis et blattis expositum tam diu iacuit, donec a librat iis aere redimeretur, et splendidiss1-mae huic editioni, ceu singullire ornamentum, subnecteretur. Quae librariorum cura eo magis laudanda est, quum cnr so intelligendo, explicando, ipsiusque adeo latinae purioris linguae thesauro copiosius instruendo hoc lexi con inprimis conferat, similemque laborem a summo viro IOAΝNE RHo nio pro ei uim flammae absumserint, neque in promissis 1 Roxia AnnUS ipse TARGA, eundem labOxem pollicitus, steterit.' Haec
489쪽
Haec lassiciens, ut intelligant commentariorum hostrorum lectores, quid a bibliopolis. studio sane ex omni parte laudabili, in hac editione adornanda fuerit praestitiam . Praefationem bibliopolarum, dedicationes et praefationes Clμ quondam virorum,
Sequuntur librorum scriptorum editoria: qui p. qui in C ELs 1 emendatione a ' An G A adhibiti sunt, indices. Antiqui minus Mediceus codex saeculo XII. scriptus est et in cEL si lectione recte constituenda summae utilitatis. Caeteri Medicet, qui numero sex sunt, adeo infer se consentiunt, ut ab uno EO-demque exemplari prose i videantur. Scripti omnes saeculo XU. sunt, at tertius pardo antiquior est. Vaticani septem codices omnes saeculo XIV. aut XV. scripti sunt.
Editorum librorum recensionem, maneam, nec P. 39. principes omnes editiones reserentem, I SANNIS LUDOVIC I BI ANCON a I de cEL si aes atri biola
excipit ad librarios ditine data. Iti ea hoc maxime
probatur, quod CELSUS, quem TIB RRIT AUGU-s11 temporibus sorvi s se plurimi auctores perhibent, aureo linguae latinae saeculo, primis nempe
OCTAVIT AUGUATI temporibus, vixerit. Quod inde potissimum probatur, quod Q UiNCTILIANUS refert COR N. CELAUΜ artium libros suos ante GALLI ONEM patrem exarasse. Fato autem functus est GALLIo ΜΕssA A circa dimidium imperii Ausus Τ1. Ex ipsis praeterea CELAI locis variis colligitur, artes suas illum concinnasse paucis annis a ΥHR-ΜISONIs ex Laodicea. qui Romae medicinam faciebat , interitu siquidem ad eum prouocans non aliter meminit, quam nuper THEΜasori autem
490쪽
circa annum V. C. DC I supremum diem obiit, quod inde probatur, quod AscLEPiADEM praeceptorem habuerit, qui anno V. C. DCLXIIL viuere desiit. Uerosimile admodum est, THEΜISONEM annum paene trigesimum egisse, quam ASCLEPIA DES, praeceptor ipsius, interiret, et anno aetatis LXXX, anno U. C. DCCX. supremum diem obiisse. Ex quibus manifeste patere Noster putat, COR N. CEL SUM non longe post annum U. C. DCCX. artium libros elaborasse, quod commode primis temporibus, quibus AUGUAT Us summa rerum potitus est, respondet. Accedit his argumentis aliud, quod videlicet cELsos medicinae historiam ad ΤΠEΜ1so Nys tempora deducat, neque ANΤΟNIUΜ NU SAΜ memoret, qui tamen As CLEPIAD 1s placita RTHEΜISONE mutata iterum mutauerat, medicinaque frigida Aus Usaeo feliciter administrata tantam nominis celebritatem nactus erat, ut CELSUS, si NUsAΜ excepisset, curationis celeberrimae et placitorum immutatorum mentionem sue dubio inie- eisiet, inprimis quum in citandis auctoribus admo dum copiosus esse soleat. Quae omnia coniecturae fidem satis magnam
sane Conciliant, COR N. CRLsUΜ ante annum V. C. DCCXXXI. artium libros suos concinnasse, tempori bus, quibus VIRGILIUS, HORAΥ1Us aliiqUe aureae aetatis scriptores soruere. Ipse praeterea CELSUS
frigida iecinori infesta putat, quod sine dubio non scripsisset, si frigidati ad haec affectionum genera
laudes usu ab ANTONIO Mus A et exemplis proba' tae ad eum peruenissent. Licet autem CELSUS a COLU ΜELLA, qui CLAUDII temporibus floruit, temporum suorum auctor vocetur, id tamen Opinionem Nostri non admodum infirmat, quoniamCOLUMELLA, qui opera sua senex conscripsit, iuventute florere , declinantu A u G V s T 1 imperio,