장음표시 사용
231쪽
An Account of the Inoculation of Smali Pox, in Scottanii. By ALEXANDER ΜΟNRO, senior, M. D. and F. R. S. Fellow of ilio
Relatio de inoculatione variolarum in Scotia.
Cam Facultas Medica Parisina uti ad alios medi-COS exteros, ita etiam ad celeberrimum Edin- burgensium Prosessorem ALEXANDRUM MONRO,
Patrem, varias quaestiones de satis inoculationis iri Scotia trans serit, illiusque responsio ob copiam colligendorum testimoniorum , ad Facultatis Commissarios tantum post publicatam relationem eorum Peruenerit: nunC totam hanc relationem Cl. MON RQ seorsim publicauit, qua quidem re ob insigne numerum egregiarum obseruationum, quae in haQTelatione continentur, optime pvosecto de Omnis bus, qui artis incrementa curae habent, pro meritus est. Prima vero quaestio haec est:
in inoculatio in Seotiam diu iam introducta st, et qualis eius successus ibidem fuerit 3 Antiqua est inter incolas montosae Seotiae partis H hiat in s) z0nsuetudo, ut parentes, quorum infantes nondum variolis laborauerint, benignas cum illis Communicent,dum eos in lecto cum infectis dormire iubeant, aut fila, materia variolosa imbuta, circa artus eorum ligent.
232쪽
Ipsa autem variolarum inoculatio demum a. I 726. a Cl. MAIT LAND ex Anglia in Scotiam introducta
est. Cum vero paullo post insans, hydrocephalo laborans, post inoculationem periret, pauci tantum ad
annum usque I 733. inoculationem subierunt, quae operatio maxima tandem in ementa ab anno IT 3. P cepit. Commemorat deinde Cl. MONRo praeiudi,
si , quae progressum inoculationis in Scotia impediuerunt, illaque resutat, quod inprimis de illo a pumonto valet, quod desumtum est a probabilitate et possibilitate destructionis contagii variolosi. Hoc
enim in morbo nimis late iam disperso, et Contra quem nullum remedium praeseruatorium huc VS-que innotuit, minime fieri potest. Adducit tamen
Cl. Auctor duas obseruationes, quae ostendunt lasete iunipero specificam aliquam virtutem contra
Variolas inesse. Numerum mortuorum in Uni
versum, licet id varii asserant, non augeri inoculutione, probat ex Edinburgensibus catalogis modi tuorum. Ex his enim, per viginti annos inter sec0llatis, patet, ab anno i 7 ad annum IIS 3. in ter Ir7o9. mortuos fuisse variolosos Ias6, et ab anno I S . ad 1763, quo decennio multi inocinlati fuerunt, inter II 6i3. demortuos, variolis obiisse 3 Ι 8 S , Ut itaque semper inter decem mortuos unus sit, quem variolae sustulerint. Hoc Cl. Auctor su-sus ita explicat, ut doceat omnino inoculationis Ope multos seruari, cum ex pi. inoculatis, in Scotia ut F S- plurimum unus tantum perierit. Ad ipsam deinde methodum inoculationis in Scotia usitatam accedit. Iniantes, morbis subiecti aut a parentibus talibus progeniti, ab inoculatione arcentur. Nonnulli medici infantibus ante dentitionem variolas inserunt, alii, qui conuulsiones magis extimescunt, tantum post eam. Vt plurimum vernali vel autumnali tempore instituitur, interim in quadani insula Scottae
233쪽
septemtrionalis II r. infantes, media hieme inoculati, durante morbo magnum frigus, sine ull0 damno, perpessi sunt. Ante inoculationem leuissimum tantum purgans exhibetur. Non' nulli aethiopem mineralem adhibent, quem tamen Cl. Auctor ut inutile medicamentum reiicit, Pus ex insantibus sanis desumatur, ipsaque inciso non nimis profunda fiat, cum alias facile intuitiescat et inflammetur. Sola frictione cutis, cum materia Va p. 2 o. xiolosa facta, quidam medicus variolas commUnica' uit, alius vero ope fili, materia variolosa imbuti, cuti illaesae adplicati. In omni in oculatione post aliquot dies noua materia in vulnus immittitur. Eruptio ut plurimum a sexto post inoculationem die ad I . usque fit. Qui variolis artificialibus laborant, in uniuersum melius se habent, quam ii, qui naturalibus Variolis corripiuntur, obseruatumque est, num e rum in oculatorum auectum in uniuersum totius epi' demiae malignitatem minuere. Qui ex inoculatis moriuntur, ut plurimum pereunt sub ipsa pustula rum eruptione aut post illam secundo vel tertio die conuulsionibus, vel exsiccationis tandem tempore erysipelate accedente. Potissimum medicus diaetae rationem habere et reliquam curationem varietati symptomatum accommodare debet. Nonnullip ex inoculatis febrem variolosam sine variolis experti sunt. Ex Ia. insantibus, in quibus inoculationis operatio intra duas priores a natiuitate eorum sepibmanas administrabatur, nullus variolas expertus est, sed in nonnullis tantum e spelatis species se, eo tempore, quo variolae erumpunt, manifestauit. uo autem eo melius Cl. MONRO ad 3lte- p. 26. Tam quaestionem respondeat, 1rum scilicet nonnulli ex inoculatis mortui int 3 indicem assert eorum, qui a decem abhinc annis inoculati fuerunt, numerumquo mortuorum adscribit; ex quo patet, e
234쪽
s626. inoculatis perii sio 7 et, qui numerus est
totius numeri. Inter 6oo. infantes, quoS Cl. SU-πHERLAND inoculauit, unus tantum periit. Inter hos autem 72. qui in Scotia demortui sunt, 36. erant, ex quorum morbi historia patet prauam comstitutionem, tempus minus aptum, regimen per uersum, naturalem infestionem aut alios morbos superuenientes, non autem inoculationem, morti Scaussam suisse, ut itaque 36. tantum variolis artificialibus occubuerint, qui numerus ad totam inoculatorum multitudinem est, uti I. ad I S 6. Tertia quaestio haec est: num ex iis, qui variolarartificiali contagio acceperant, aliqui iterum naturali contagio assectisnt γ quod Cl. MONRo negat, cum in omni Scotia inter tot inoculatos nunquam hoc obseruatum sit, licet haud raro de nouo materia Variolosa corporibus adplicata fuerit, quod etiam donaturalibus variolis valet, quae ex Cl. Auctor. Obseruatione nunquam hominem bis aggrediuntur. Ad quartam quaestionem, num inoculatione alii quoque morbi inoculatis communitati fuerint, etiam negatiae Noster respondet. Unicum forte eXemplum de erysipelate ita prorogato adduci potuisset. Forte tamen non variolosa materia, sed alia quaedam caussa contagium propagauit. Quinta quaestio versatur circa morbos et si myt mala, quibus inopulati obnoxii esse folent. Concedit Cl. Maor vulnus nonnunquam inflammari, tum O- res in glandulis subaxillaribus nasci et abscessus quoque gigni, haec tamen omnia curationi non multum resistere affirmat Insans, cum quo inoculatione Coniugium communicabatur, loco variolarum abscessu sub axilla assciebatur, neque deinceps variolaS perpessus est, licet saepius inter eiusmodi aegrOS versatus sit. Conuulsiones quoque in eruptionis et eX-siecationis tompora obseruantur, atque nonnun
235쪽
quam lanestae sunt. Post variolas artificiales haud raro erysipelas remanet, qui tamen haud difficulter dissipatur. Alia symptomata ex aliis caussis proc dunt. In uniuersum enim haud pauci infantes, qui antea debiles et multis morbis afflicti suerunt, post inoculationem vegeti fiunt, neque symptomata, ha-P. Sa. Renus recensita, in artificialibus variolis saepius,quam in naturalibus , sed Potius longe , rarius obser
Dissertatio de oeconomia animali et primis morborum caussis, cum collectione obserua itionum de methodo Variolis medendi. Auctore Cl. I '. Dost Med. Duae dissertationes in hoc libro qui diu sorict
latuit atque nunc demum in lucem editus est, continentur. In priore, praemissa breui tractatione de partibus solidis et fluidis corporis humani in uniuersum, CL Auctor statim morbos eorumque caussas considerat, primumque de morbis, qui cum febre sunt, deinde de chronicis, in quibus ut plurimum viscus aliquod obstructum est, agit. Febris ex p. zz fermentatione humorum aucta prouenire dicitur,particulis scilicet ad sermentationem aptis, quae in lymphatica sanguinis parte continentur, in motum din
236쪽
ctis. Hinc magnitudo febris pendet a copia morbificae huius materiae, quae vel subito humorum ma . sae admiscetur , vel lente in ea colligitur. Si huius materiae evolutio a primo morbi initio usque ad eius finem semper continuatur neque interrumpi, tur, continua febris nascitur, si vero nonnumquam euolutio haec ad tempus cessat, morbus characterem labris intermittensis habet. In febribus, praecipue vero in intermittentibus, mediante febrili motu, morbi fica materia ex lymphatica sanguinis parte extricatur, atque ad glandulas. Primarum viarum desertur, unde elicienda est. Atque ex hac hypothesi CL Auctor non solum praecibpua, quae in febribus intermittentibus obseruantur, sumptomata explicat, sed etiam huic methodum suam curandi febres hasce accommodat. Cum enim materia morbifica in glandulis primarum viarum sedem suam habeat, praecipua curatio in eUa- P. 49. Quantium usu consistit. Duplici tamen cautione in vomitoriorum et purgantium usu opus es , scilicet Vt humores prius attenuati, et vasa ipsa non nimis rigida, aut humoribus nimium in modum turgida sint. Uterque finis diluentium et venaesectionis
ope obtinetur. Dum vero CL Auctor verum purgantium et vomitoriorum usum paullo curatius definire raudet, inprimis Hippocraticum illud explicat: concocta purgare oportere, non CI Uda, neque
pM in principiis, nisi turgeant. In ipsis quoque continuis febribus copiosus saepiusque repetitus purgantisim usus requiritur, in quo tamen etiam ad praegressam humorum euolutionem vasorumque eua- P . . cuationem attendendum est. In mor is contra inflammatoriis humorum copia minuenda, Vasa Eu cuanda et Obstxucta vasa secretoria atque excretoria
reseranda sunt, qua in re diluentium et venaesectionis usus summus est. Atque hac occasione Cl. Auctor
237쪽
ctor susus de venaesectionis usu disputat, crebrioremque et nimis amplam venaesectionem inprimis in plethora vera reiicit, magis tamen eam concedit in plethora spuria, in qua humores facilius iterum turgescunt, neque tantum periculum ab inanitione vasorum extimescendum est. Deinde agit de deri-p. Io . uatione et revulsione, quae per venaesectionem fit. Venaesectio in pede instituta in morbis inflammatoriis capitis reuulsiva est, uti ea, quae in brachio vel collo fit, in morbis inflammatoriis infimi ventris similem usum habere solet, in quibus venaesectio in pede necet, cum sanguinis fluxum magis adhuc ad has partes alliciat. Varios tamen casus adducit, ubi venaesectio in pede etiam in dispositione insanam a-toria et in arctu viscerum infimi ventris non modo haud nocet, sed etiam proficua esse solet. Deinde p. II 6. transit ad morborum chronicorum caussas, quas, Uti diximus, semper ex obstructione visceris cuiusdam oriri putat. Exposita itaque glandularum structura, mechanismum secretionis ita explicare studet, ut hypothesibus de fermentatione, et pororum diuersa a magnitudine et figura refutatis, Winsiouianam tamdem assumat. Progreditur porro ad caussas obstrinctionum et resoluentium medicamentorum Vsum, ex quibus talia eligenda esse putat, quae analogiam et relationem habeant ad humoris, qui visciditate sua obstructionem produxit, naturam. Resoluentibus vero semper praemitti debet venaesectionis et purgantium usuS. In posteriore dissertatione, quae obseruati Og es p. circa variolas continet, Cl. Auctor ad doctrinam, quam de febribus proposuit, etiam curationem Va-xiolarum accommodat. Variolarum in uniuersum septem vel octo species describit, discretas scilicet benignas, discretas malignas, ubi sebris maligna cum variolis coniuncta est et discretas alias mali nas, ubi
238쪽
febris maligna morbus primarius est, et variolaetantum ad eam accedunt. Confluentes vel simpli-Ces sunt, vel malignae, pustulis crystallinis vel nigris, vel ma lis erysipelaceis inter pustulas dispe sis vel pustulis pluribus in unam magnam massam confluentibus, quae ultima species maximam Cum discretis analogiam habet, neque adeo maligna est, P. I93 . ut reliquae, inprimis nigrae. Speciebus enarratis Cl. Auctor ad caussam proximam variolarum progem dit, quam in fermentatorio lymphae motu ponit. P. zo . Deinde de prognosi et signis, quae felicem vel funestum exitum praenuntiant, agit, tandemque ad mUP- λ δ - siodum medendi progreditur. Laudat vero inprimis venaesectionem, quam in morbi principio anto emptionem in aegris omnis aetatis instituit, quo Cinrebri inflammatio praecaueatur. Deinde vomitorium statim post venaesectionem adhibet, quod purgantibus adhuc praeserri meretur. Illorum autem Uuacuantium ope sermenti pars, quae ad intestina transit euacuatur, et pustularum in cute eruptio
P. et 3 adiuuatur. Quod ad specialem tractationem de methodo diuersas variolarum species curandi attinet, de eo pauca hic adduci possunt. Monuisse tantum sussiciat, CL Au forem pro varietate sym-Ptomatum Venam frequentius aut minus frequenter secare, vomitumqUe crebrius excitare, in quorum
remediorum usu praecipua methodi huius vis posita est.
239쪽
IOANN. THEOD. ELL ERI, M. D. Chirurgia completa siue accuratior institutio de sanandis quibuscunque eXternis corporiS humani morbiS. Opus hoc posthumum Cel. ELL ERI videtur
nobis maxime in usum lectionum chirurgicarum ante plures annos iam conscriptum esse. Ita vero tota haec institutio diuisa est, ut prima pars, de immoribus, altera de vulneribus et fracturis, tertia de ulceribus et fistulis, tandemque quarta de herniis et luxationibus exponati Quae ad doctrinam des natura morborum eorumque differentiis pertinent, ea magna Cum cura elaborata sunt, breumr tamen, quam optamus et exspectauimus, CL Auctor in tra-
statione de medendi ratione fuit, quod inprimis de
descriptionibus operationum a chirurgo instituendarum valet. V rias quoque morborum species frustra in eo quaesiuimus, in quibuS tamen nonnunquam omne fere auxilium a chirurgo petendum est, V. c. morbOS Oculorum, neque negari potest recentiorum
240쪽
tiorum inuenta bene multa in eo desiderari, cuius rei exemplum agaxici usus in haemorrhagiis praebet, de quo plane Cl. Auctor siet. Quae vero omnia probant, opus minime absolutum diuque iam conscriptum, neque postea ab Ill. Auctore correctum fuisse. Ea vero ratione de singulis morbis in specie agit, ut primo diuersa nomina eorumque significationes magna cum cura explicet, diuersitatemque specierum morbi cuiuslibet exponat. Agit deinde
de caussis morborum, eorumque therapia, diuersis indicationibus in ea formandis, et medicamentis v xiis tam interne quam externe adhibendis. In fine singulorum capitum catalogum diuersarum methodorum et remediorum specificorum adnectit, quae a variis auctoribus, inprimi S HILDANO, PARAEO, SCOLT ET O aliisque huius aeui scriptoribus etc. laudata suerunt. Optandum tamen esset, ut therapeutico ordine Cl. Auctox haec omnia disposuisset, non chronologico, quod tironibus sorte maiorem utilitatem, addita inprimis breui harum methodο-xum diiudicatione, attulisset.