장음표시 사용
51쪽
ζων ελαττων ἐνέργεια λέγετα , ου QN' αλλα φυσικων τουδος Xζιτου ενεργειων φανερουται su). - Και ταυτοι μεν εἴπιν κυροῖσα η ἔκτη Sione. Nam quomodo eadem posset minor esse aequalisque natura P Quomodo autem si minor est , eadem similiter facit quae pater facit 8 Nam quemadmodum eadem operatio diversae esset potestatis Z Numquid Sic Potest minor, quemadmodum maior operari Z aut uua operatio Pot Si esse , ubi diversa substantia est y Itaque accipe Christum secundum divinitatem , minorem non posse
33. Et dum ostendit magnus Ambrosius , non posse diversae potestatis unam operationem existere , nec minorem posse operari quod magnam; nec ubi di Versa Substantia est, unam posse operationem intelligi, demonstrat manifestis indiciis , quod non possit unam naturalem operationem habere divinitas et humanitas Christi, licet unius personae esse noscantur , et alterum cum alterius Communione operari cernantur. Ubi itaque maior et minor dicitur operatio , non de una sed de duabns naturalibus unius Christi operationibus intimatur. - Atque haec quidem sexta Vnodus decreto firmavit, quae videlicet sanctus Ambrosius scripserat. Quinta vero synodus tum huic sententiae tum reliquis sanctorum
i Ex eoneil. III. eorutantinop. ed. Coleti T. O Ilaetentu exist textus apud citatum eon VII. p. 686. D. eilium.
52쪽
patrum congregatorum sic acclamaverate recipimus cuncta, quae ab ipsis circa rectam fidem prolata sunt ad liaereticoriam condemnationem. Et paulo post. Et si quis ab liorum consensu semet abstrahit, contraria sentiens, hic quoniam recta fide se abalienat haereticisque counumerat, merito a sancta Dei ecclesia damnatur atque anathemati subiicitur. 34. Ex synodicis qnae Romam misit Sanctus pater noster Sophronius patriarcha Hierosolymorum, de dominica incarnatioue, et quod sit unus ex Trinitate Iesus Christus filius Dei et dominus
Nos ullum Christum et filium, incarnatum nempe Verbum, adserimus; et unicam eius subsistentiam compositam dicimus , et duas eius consitemur naturas, voluntates atque operationes. Duas quoque eiusdem Verbi Dei nativitates credimus , unam quidem ex Deo patro quam intemporalem et sempiternam scimus; ex Dei- para matre alteram , quam et uuperam et temporalem cognoscimus. Et naturarum
53쪽
βων ν ἀνθρωπειον - ιν ρ, δυο , ο αυτος γνωριζομ- ' ἔν μὲν, κατὰ φ
proprietates servari dicimus, duas nempe physicas voluntates, et duas playsicas operationes. Et quatenus Deus est, consubstantialem ipsum patri adfirmamus e matri autem nobisque consubstantialem, quatenus homo est, eundem pronunciamus; visibilem pariter et invisibilem, creatum et increatum, corporeum et incorporeum, contrectabilem et incontrectabilem, circumscriptum et incircumscriptum , terrenum et caelestem, carne cum rationali anima praeditum et simul divi uitate, nuperum et sempiternum, humilem et excelsum, et quae uinque duplicis inseparabiliter reperiuntur naturae. Et sublimia quidem is semper habuit, utpote sempiterna natura praeditus; humilia vero propter nos extremis temporibus immutabiliter adscivit, propter adsumptam humanam nat ram. Quare tinus simul esse deprehenditur atque duo e unus quidem secundum subsistentiam atque personam, duo vero secundum ipsas naturas ac naturales earum proprietates, videlicet volantatis et operationis. Utraque enim forma Cum mutua communione operatur quod proprium sui es te ita ut Verbum op retur quod Verbi proprium est cum corporis communione; corpus autem quae sunt propria peragit, non sine Verbi cooperatione. Porro ex his unum prodigiis coruscat, alterum contumelias perpetitur.
54쪽
υὰς , νεμεῖς αυτρυ' ρειοφυης δε πατρὶ ὀ - , αλλα παντα ἀλλοτριος ' πζος οἴε ἐζοῖμδμ' οὐ Θεοτητος αυτ υ, α α τηεηειας υ κλήροτα' κατα - ει όντα , ηροις εγεν τοσοῦμα T Xρισου, M e και παλιν , Οὐκ o ιδατε o τι τοι σωματαμελη Xtis ου ἐσιν; Ουκ εἰς δ Θεοτητα ουν F λόγου a ' εις π ανθρωπίνην αὐτου παρουσιαν ἀναφερω τα , πω η ἄμπηλγ' i μεοῦς μνῖτο σῖγα του κυριου συμεῖς ε μεν' κἰ αὐτος τούτο εἴσαν , ἄπαγ γελῶ το ονομα τοῖς αδελφοῖς μου - τα κλη'τα ηιορυσια ἄμπελουα αὐτης, ουτως ηροῖς Diu οβῆ τα σωματα εχοντες τὼ σώματι η κυριου , - του πληρωματος αυτου λαμανον in κακεινο tu δ ανασασιντ σωτηριαν' o πατηο ειρηται o αὐτος-ειργάσατο τ λό-τ αμπελον , νῖτις το ἀνθρωπινον F σωτῆρος 6 αυτος δι' αὐτου τ λόsis εἰς βασιλείαν ημιν οδον ητοιμασεν. 35. S. Baesilii iii illi id ego sum Mitis. IIeic me invadunt haeretici, aiuntque e si vitis est Servator, nos paelitates, agricola autem pater; rursus si palmites eiusdem naturae sunt, cuius vitis vitis autem non est agricolae consubstantialis; filius quidem eiusdem est naturae cuius nos, suiliusque nos ipsius pars e non autem silius eiusdem est naturae cuius pater, sed omnino alienus. Quibus respondebimus, vocatos nos esse non deitatis illius palmites, sed caruis; secundum eum qui dixit e nos enim Sumus conpus Christi et membra ex Parte. Et rursum e nescitis quod cor ora
oestra , membra Christi sunt Z Nou igitur ad Verbi diviuitatem , sed ad humanum eius adventum verba refero ego sum mitis. Nos enim secundum compus cognati sumus Domini. Et ipse propterea dixit, nunciabo nomen itium Iratribus 1neis. Et sicuti palmites consubstantiales sunt vili ex eaque proe dunt, sic et nos homogenea corpora habentes corpori Christi, ex eius plenitudine aecipimus; idque habemus veluti radicem resurrectionis atque salutis. Pater vero dicitur agricolar ipse enim Per Verbum excoluit vilem, quae est ipsius Servatoris humanitas: ipse demum per idem Verbum viam nobis ad regnum
munit. ιὶ Adversus Eunomium lib. IV. M. Garnerii T. I. p. 29 .
55쪽
οὐ τ σάρκα ἐκάλεσεν , αλλ' ἄπο ελαττονος ουσίας, ολον εαυτον ιν' οἶτως
προτερον μὲν παλλακις o φιλοθευτατος ουτος ἀμν βασιMυς in δε οπειτο vita τ 'αγματος οτε ρον τισι τούτων, οτε M AGIνων , ἐδιομνιλοί - ροῦ εσι δ' οἴ is κοινῆ ο τινας viis' τουτων --επε λαλου M os, s s ορ-Θoroh με- νης η εὐσεcοῖς ερ Miνειας ἀντιποιουμβρος, pν cae χειλάων προηνεγκεν αὐτικα τοῖs γομένομ οὐ τως ἐπιζαλων , ἐκ πρωθς δ τ ζ1 3ματος ἀκροασεως Lστε et τε τοιωδ, τω χρήσα ἐασὶ γάρ τισιν ἐδόκει κατα το g κρινης των ἀνθρώπων φύσεως πρόσωπον δ τοιαυτην μνὴν ὀκλα acάνε s, τοτε δηουτος ο θεόσοφος βασιλεῖς τω μεγάλ* θεολογικωτάτω 'ΑΘανασίφ τ οεντυ-36. Chrysostomi ex liomilia XXVII. in sanctum Iollaunis evangeli lim. Si terrena dixi vobis, et non creditis; quomodo si dis ro vobis ca Iestia , credetis r Nemo ascendit in caelum, nisi qui de caelo descendit,flius hominis qui est in caelo. Filium hominis hic tion carnem vocavit, Sed
a minore substantia se totum, ut ita dicam , nominavit. Solat euim saepe a divinitate, saepe item 2b humanitate Se totum vocare. 37. ostquam satis hae patrum auctoritates Perpensae fuerunt; in priam is quidem ac saepenumero Deo dilectissimus noster rex hoc negotium cum ecteris expeudebat , modo bos modo illos adloquens. Interdum vero et gregatim aliquot qui sententiis dissidebant convocans, rectam religiosamque i terpretationem defendebat; quam ipse ore suo statim illis significabat, quia vix audito controversiae initio , sic rem ipse sibi persuaserat. Quare alia quando sic etiam argumentatus est. Quum enim nonnullis videretur ad generalem hominum naturam trahenda esse evangelici dicti iti terpretatio ; Ca sar superno lumine instructus in magni summique theologi Athanasii dialo
56쪽
ginii cum Ario liabitum incidit, ob illum eoars uendum qui sanctam consubstantialemque trinitatem in naturas impares dividebat , inferioremque Pa- iri unigenitum silium dicebat , atque hoe ipso evangelico dicto ad suae ha reseos propugnationem abutebatur . Attianasii ergo ipsa verba Caesar in m dium attulit , adversus Arium disputantis. Quis satigatus est , homo ne
se an Deus Verbum p Λrius dixit, homo. Albanasius dixi te tuum igitur iam is est intelligere. Arius , inquiti percipio quid tuo hoc responso intelligas ;
, nempe , cum Deus Verbum ubique adsit, palam esse ipsum propter caseo nem dixisse, Pater meus, qui misit me, maior me est. Haec enim Π -- diebatur et satigabatur, et a loco in locum migrabat. Certe id recte se habet A. Atque ita Athanasius interpretabatur, non secundum divinam substantiam haec Christum passum fuisse , sed secundum quam induerat carnem n turalibus siue peccato obnoxiam passionibus. IIabuitque in his consentientem Λrium , concedentemque maiorem dici patrem Christo quatenus homo est. A que hinc valide invicteque concludebat Caesar, nequaquam ad generalem hominum naturam retulisse magnum Athanasium Christi dictum pater maior est. Qui enim fieri poterat, ut adversarius Arius in his rebus acutissimus , et in sermonibus ventilandis sollertissimus , pateretur magnum hune virum de a
57쪽
αηsου Φοι , τατε δη et ' ἡ τ μονοο νοῦς υἱου * Θεοῦ υ ποτασευα θεολογουν- τες τουτο δὶδάσκουσι, iam ιτεροι ξοῦντας ἐπιτομιζοντες , δωοιαν - της lio individuo loqui , eoque patrem dicere maiorem ; dum ipse de Cliristo quaereret, atque hoe Unigenito diceret secundum suam naturam patrem maiorem p Tunc enim idem evenisset ac si illi, qui salces petunt, audiuntque sibi ligones denegari , minimo id aegre ferrent. Sed neque aliter nicaenae primae synodi P tres , Arii huius adversus unigenitum Verbum haeresim , quae ab eo nomen contraxit, resutassent is enim Verbo secundum divinam eius substantiam accommodabat dictiones crea it me, et fidelem ei qui se jecie, et vostolum ac Pomiscem confessionis nostrae); nisi eiusmodi locutiones ad Christi humanitatem retulissent. Nam de divina natura scriptum pronunciarunt in Prinemio erat Verbum; et ego et Pater unum sumus, et quae his sunt similia. 38. IIuic optimo ac tantopere demonstrativo argumento , aliam quoque adiecit mirificus Caesar confirmationem , restringendo scilicet ac subliliter explicando sanctorum dicta, ut opportune, prout par erat intelligerentur. Sic enim aiebat. Cum aliqui occurrunt ecclesiae defensores patres dictum illud explicantes secundum quod pater causa est caelestis nativitatis, hi tunc de unigeniti filii Dei persona theologice id dicunt, ut adversariorum ora occludant , qui disserentiam
58쪽
χειραγωγεῖν δ λογον ἐ-χκροῦσι δευαε νειν τὸ ἰν τα τα ς διαφορον, τότε τῆ ab νω ἀνθρωπιτητι - τοιοι τu φωνὴν sto σαζμοζουσιν o μεγας οἶν ἐν Θεολογια Γρηγοζιος εντεῖθεν εἰς μέσον παρήγετο ε προτεζαντο σιτιον ἡ Θεέας γ,νη εανς .ἐρμηνείαν, ἐπαγιον ταυτα' το γαρ δὴ λεγεινοτι ἴ-φ ἄνθρωπον νοουρονου με ζων, αληθk μεν , ου μεγα δἐ ' τί γαρ τοΘαυματον , εἰ Hίζων ἄνθρωπιι Θεός; o G παλαιτεζας 'Pωμης αγκὼ ατος παπις Λεων , ταδ δ λαεδάνων, μεν η λογου δυναμως, ουκ αν με - η φων ἡ τ παξος ουζανων αφεθεισα, ουτος ετιν o υἰος μου ο ἀγαπητος εν ω ηὐδαησα' a αληθείας τ σωματος, Ουκ ἄν πζοι-ει τυρετο 'Iωαννης , - ο αμνος του θεου o α.7ζων δ αμαζτέαν του κοσρος in unam eandemque naturam in vellunt i ipsi autem patres adfirmant liaud disserre a paterna filii naturam ; neque in gradu maiore patrem versari , quasi substantiae seu naturae habeat disserentiam. Sed quamvis pater dietur maior a filio, id tamen dictum ad sempiternam originem causamque, id est ad ineffabilem inexplicabilemque generatiouem, reserunt, veluti de unigenito filio Dei personaliter eloqueut est et sic unice tune intelligendam dictionem aiunt. Cum autem unigeniti Verbi incarnationem spectant, atque ad coniunctas luconfuse naturas sermonem convertunt, earumque disserentiam definire volunt, tunc Christi quoque humanitati hanc locutionem accommodant. Magnus igitur theologus Gregorius heic in medium proferebatur, qui post priorem interpretationem secundum causam divinae generationis , hanc quoque adiecit di , nam dicere quod Christo, quatenus homo intelligitur, Pater maior est; ve-- rum id quidem, sed non magnum. Quid enim mirum , si maior homine Deus se est Praeterea senioris quoque Romae sanctissimus papa Leo de hoc dicio edisserens, sine Verbi, inquit , potentia non diceret vox patris missa de,, caelo , hic est sinus meus dilectus in quo mihi bene complacui. Et si
, , ne veritate carnis non Protestaretur Iohannes, ecce agnus Dei qui tollit peccatum mundi is. Et sic ex ordine unusquisque patrum . quorum auet
59쪽
τρι αδ φυσεως ἰδὲ α ματα, τὸ ἄπερίγραπτον ελεγε, το ακτιτον , υ αἰωνιον, ταλλα τα τουτore οριοσοιχαρ αυχήματα δε ταυτης , τοῖς σπηριθμημένοις ἰδι μασι παρετ μψνα, το -ντοδύναρον, το ζωοποιον ' ἴσα ταλης μ τα-ritates 'supra sunt perscriptae , in ore Caesaris erat , tamquam si impressa Verba eorum mente habereti 39. Neque tamen hele substitit indefessus corpore ac mente Caesar, sed alium quoque protulit cogitatum suum, quo explicaret naturarum in Christo coniunctarum, salva unica individua persona, disterentiam. Nam quia sancta Domini caro, postquam adsumpsit eam divinitas, gloriosis dotibus instructa fuit; ea re nonnulli non sine periculo erroris utebantur ; ita ut de natur libus sine peccato passioni hus Domini novos sererent sermones; minimeque auderent adfirmare passibilem fuisse adsumptam a Christo carnem secundum cadiutum ipsam naturam; abuterenturque ad id argumento illo , quod Christus sponte pro nobis passus est; ita ut ipsum naturali passione ac mortalitate eximerent; His , inquam , Caesar excogitatam a se sententiam , quam Iam dicemus , opposuit.
Nam de idiomatibus et de gloriosis dotibus disputans, atque utramque rem accurate distinguens, quaenam sint idiomata, quaenam item gloriosae dotes, perspicue enucleabat. Et idiomata quidem propria esse naturae, extra dubitationem ponebat. Ac divitiae et beatae , in monarchica trinitate , naturae idiomata esse dicebat, ut infinita sit. increata , sempiterna, aliisque huiusmodi propriet tibus praedita di dotes autem gloriosas Praedicta idiomata comitantes , omni-
60쪽
ναι ἡ εξηγήσεως, ἔνα μη τω αδηλω ταύτης αι απαγες ερων καοδίαι ἡ ταραττοιντο ' τελος Δυ αγιωτατους πατριαζχας δ ἰεραν θεέαν πλη - Θροισε συνοδον αλλ' οὐδε οἱ σῖ συγκλητου cουλῆς απελείποντο ' παρῆσαν γ οἱ et ἐπισημοτάτων πισοῦν μονῶν καθηγοί νον τ μὲν , o βασιλικος Θρόνος ἐν τω προς Θαλατταν τοῦ εἶ, τω μεγαλεμ παλατιω νεουζγη ἐν- potentiam, vivificandi virtutem , atque alia ornamenta eiusmodi. Deinde concludebat , Domini carnem omnino praeditam fuisse gloriosis dotibus disiui Unigeniti a quo est adsumpta, virtute scilicet vivifieandi et omnipotentia; non tamen divinae naturae idiomatibus. Nam etiamsi habet gloriosas dotes , non idcirco tamen insinita est caro, vel increata, vel ante tempora. Igitur quoniam utraque natura in propriis idiomatibus inconfusa manet; hinc cognoscere, inquit, licet quonam pertineat illud epithetum maior, de quo nunc controversia str o INT-ietque divitiae naturae idiomatibus gradum sublimiorem attribuere, come utaueum comparationi cum carnis proprietatibus. o. Hae igitur regalis mentis, vel potius humanarum mentium regis, Propositiones atque conclusiones erant, linguaeque aureae dulciora melle es lata . Postquam autem complures noetes insomnes multosque dies in liarum rerum meditatione consumpsit; existimaus oportere orthodoxam dicti evangelici interpretationem ad liquidum deduci; ne ob eius ambiguitatem corda infirmiorum Perturbarentur ἔ ad extremum Sanctissimos patriarchas sacramque et divinam congregavit synodum , ad quam Senatores quoque convenerunt, praesentibus e iam illustrissimorum omnium monasteriorum abbati laus. Et Caesar quidem residebat in regio throtio , qui est iu conclavi mare versus magni palatii nuper