장음표시 사용
281쪽
μελήτωρ dicendum erat. Advertit res etiam Nauckium, sed invito, ut equidem opinor, poeta conicientem, ἐφάνη μητρολε- τωρ, quod ut alia mittam etiam Ob hanc causam probari non potest. quod recte quidem μελήτωρ αφιπέ τινα φανγῆναι dici potest, at minime μητρολέτωρ. Fortasse scribendum est νει μωρ, quod ne quis eodem quo ιιελετωρ vitio laborare dicat, meminerit non tantum ενεμή Hὶν dictum suisse, sed etiam, et ab Atticis fortasse semper, ἐνεμεθην. Ac habet νεuέτωρ ipse Aeschylus Sept. 485. Ζευς ἐπίδοι νεμετωρ κοταίνων. Verba cis φὶ τὰν ἐν πενθει, quae de Alcmaeone intelligenda sunt, per τον δε τεῆφον se satis mire interpretatur scholiasta. Interfecti queruntur lugentque omissam vindictam. V. Aeschyli Choeph. 300. 330. At praestat fortasse haec passivo sensu interpretari de eo qui ab aliis lugetur, atque ita eadem verba etiam v. 282. accipienda
videntur. Quae his proxime subiciuntur Electrae verba sanequam obscura, de iis recentiores critici, ut eorum mos eSt, non inspexerunt, certe non expenderunt annotationem Hermanni, qui ante refellendus erat quam nova tentarentur; nec me ipsum culpa vacuum profiteor, qui olim haec importunis coniecturis vexaverim. Puros spondeos requiri antistrophicus versus ostendit evi-dsintissime.
s. 887. τίν β τάλαιν πουσα πίστιν; ἐς τί μοι βλέψασα θάλπει τω δ' ανηκέστου πυρί.
Assentior muckio et Bergkio ἀνηκέστιν corruptum esse statuentibus, iisdem ανηφαιωτρο corrigentilius accedere dubito. Commodissimum esset ἀνελπίστου, sed sussicit opinor ανεικέστους ei Scribere, i. e. igne inopinato. In Aiac. 52. pro ανηκεστ χαρῆς apographa habent ανεικάστου. Hoc certum est, αν Diuitigod by Coosl
282쪽
κεστον πυρ, quo insanabilis ignis indicaretur, non ferendum eSSe. Vs. 913.
Tola α πρασσειν, Ουτε δρῶσ' ἐλάνθανεν. Versu secundo Laur. ἐλάνθὰν, apographa ελανθανεν, Heathius ἐλανθαν' αν, cui notum est quid opposuerit Elmst eius ad Medeam 416. qui ipse corrigit αν ελαθεν αν, quae parum veri Similis coniectura est. Equidem suspicor scribendum esse ἐχη- θεν αν, cuius glossema est ἐλάνθανεν. Hesychius Aa Θωλανθανω. Εtymol. M. p. 564, 17. το λήθω, τὼ λανθανον. Vs. 918. 956. ν ν δ' κν τα προσθε στυγνος ' η δε νυν ἴσως πολλῶν υπαρξει κυρος hs ιερα καλων. Nullum hic locum esse credo particulae δέ scribendumque opi-Π0r νWν ην. In sequentibus 956ὶ
corrigendum videtur: ξυν τῆ δ ἀδελφή, ιιη κατοκνήσεις κτανειν. Demonstrativo enim cum nomine coniuncto pro ἐγώ non utitur Sophocles nisi in tralaticia compositione οδ' ὁνηρ, τουδε πανδρος etc. ἀδελφή in alloquutione habes us. 461. Vs. 968.
Fortasse salii dicar, si πατρος κατω θανόντος nihil aliud signi- sicare dicam quam patris qui apud inferos mortuus est; cui si quis
κατω traiectum esse obvertat, ut sensus sit infra a patre mortuo pietatis laudem feret, hoc lateatur necesse est, alterutrum de Duiligod by Corale
283쪽
duobus, aut κάτω aut θανόντος, moleste ah dare. vereor igitur ne corruptela lateat, nec male legeretur in πατρος κατω κευ- θοντος. Cf. Antig. 902. μζτρος ἐν ρδου καὶ πατρος κεκευθοτοιν. Oedipus R. 968 ὁ δε Θανων καθει κ-ω δὴ γῆς. Ai. 632. gdg κευθων, ubi schol. τετλ/ηκως, unde su8picor θανοντος ex glossa interlineari in textum illatum esse. Nisi forte κ mo ναέοντος poeta Scripsit, ut us. 1158. κατω ναίω το
s. 1030. μαγρον τὰ κριναι ταυτα χω λοιπος χρονος. Non intelligitur quo καὶ in verbis χω λοιπὼς χρονος reserendum sit, quare pro χώ scribendum suspicor νω. Vs. 109l. Pης μοι καθυπερθεν χειρὶ καὶ πλουτέν των ἐχθρων. Libri χερ ut dubitari possit praestetne χερσί scribere; χειρι ex Eustathio receptum est. articulum ut saepe alias possessivi vices obtinentem non dixerim intolerabilem esse, quae Her- manni opinio est τεων pro των ponentis, qua forma quum Su dubitari possit an non usus sit Sophocles, fortasse scribendum: χερσὶ καὶ πλουτοισι τῶν ἐχθρων. Neque ea operosa est emendatio, si antiquam scribendi rationem ILAOY Ι suisse cogites. Plurali πλουτοι optimi quique Atticorum scriptores usi sunt. De τεος dixi Symbolis criticis ad Ansg. p. 19. Vs. 1146. ουτε γαρ ποτε
284쪽
ἐγώ δ' ἀδελφῆ σοι προσηυδώμην ἀεί.Non laudabili socordia haec sine animadversione praeterierunt interpretes, quorum nullus attendit, φίλος ubi earus significat non posse cum genetivo coniungi; debebant igitur, si φίλος hic recte legitur, dativos ponere μητερι συγ' - ri καμοί. Νamamstus Clytaemnestrae et Electrae profecto Orestes tenerrimae aetatis puer appellari non potuit. nec fugit hoc scholiastam, cuius haec est annotatio: ου γαρ ἰς, φησι, τῆς Mητρός ποτε xi καὶ ἐμου μαλλον, ἐνα ἐπὶ ησθα διαστείλωμεν Ουκυ ησθα
λον εἶναι αυτον καὶ διακρίνειν τινα τοτε ODκ ἐνεχωρει
μικρος γαρ ἰν. In his mala sunt bonis mixta; de illis taceo bona autem, praeter animadversionem de aetate Orestis. his continentur verbis τὰ δἐ φίλος ἀντὶ του οφελος, quae quamvis per se spectata absurdissima sunt, aperte tamen ostendunt eum qui haec scripsit in suo Electrae exemplari non ἐμου φίλος legisse, sed ἐμου φελος - ἐμου oφελος. Idque ipsum est quod sophocles scripsit, qui hoc dicit, Orestem non tam matris quam sororis οφελος fuisse, sive id per se laetamentum sive alio cognatae potestatis vocabulo interpretari velis. potuisset etiam ονειαρ dicere, ut ονειαρ καὶ χαρμα coniungit Homericus h. in Cer. 269. Similiter apud Τheocritum Id. XVII. 35. de Berenica dicitur: επρεπε θηλυτέραις, ωφελος μέγα γειναφιένοισιν. Et qui notum illud Virgilii Ecl. IV, 49. magnum Iovis incremen-
285쪽
tum graece reddere vellet, non posset, Opinor, melius quam sic Enος μεγα οφελος vel inoς μέγ' ονειαρ. Postremo versu Laur. a. pr. m. pro σοι habet σή, quod alteri longe praestat. Quid enim ieiunius, quid naturae minus conveniens est quam hoc, ego a te Semper sororis nomine eompellabar p Et quid hoc tam magnum et memorabile sororem a fratre sororem dici ' Immo hoc dicendum erat non domesticite nutriebant; sed ego tua nutrix, ego tua soror ab omnibus appellebar'. Quod eodem redit ac si dixisset, ἐγω ση τροφὰς ἄμα καὶ ἀδελφη προσηυδωμην. 0uod quo magis patescat, Scripsisse poetam Suspicor:
In iis qui proxime sequuntur versibus quantocius revoca librorum scripturam τε Pκ ἐγω, quam Musgravius et qui hunc sequutus est Ialinius noster non sine sententiae detrimento in τετηκ' ἐγω transformarunt Vs. 1177. η σὐν το Hεινον εἶδος πλεκτρας τοδες Laur. a m. pr. 'Hλεκτρα, quod qui genetivo praetulerunt, multum venustatis loco detraxerunt. Ordo verborum hic est η σὸν τοδε εἶδος το κλεινὰν πλεκτρας εἶδος ἐστι, an tua haec facies laudata Electrae lacies est Quod nunquam in tota hac sabulae parte Orestes Electram nomine compellat, fortasse casu factum est. Vs. 1188. καὶ μην ορας γε παυρα των ἐμων κακων. Haec per se rectissime dicta sunt et optime respondentur ad ea quae Orestes praecedente versu dixerat oeων σε πολλοῖς ἐμ-
286쪽
πρεπουσαν αλγεσιν. At quum idem Orestes ad illum versum haec regerat . qui fieri potest ut etiam insessora his mala videam intelligis opinor pro παυρα rectius poetam scripturum fuisse φλαυρα, i. e. μικρα. Pro kμtis non necessariam esse credo Nauchii emendationem αἰσχίω. Vs. 1222.
Laur. προσβλέφουσα, sorsan igitur προσβλέπουσα scribendum. Orestis verba vehementer doleo Nauckium meum ita in frustula dissecuisse, ut indecora prope dixerim dialogi forma evadat. non adeo Se poetae tragici certae cuidam dialogi conso mandi legi quasi in servitutem addixerunt, ut nunquam ab ea recederent, id quod sine ossensione sieri potuit, ubi, ut hoc loco et in Aiac. 984. lactum videmus, aliquid novi assertur. Prae ceteris autem quam plena periculi res sit ad eandem omnia normam consormare velle, luculenter ostendit novitia crisis de versu
huius fabulae 1210. quem si propter neglectam stichomythiae legem deleveris, nihil signisicabunt verba ευφημα νυνει, quae intelligi non possunt nisi aliquid de sepultura Orestis prae
Vs. 1306. sv γαρ αν καλως υπηρετοίην T G παροντι δαίμονι.nes est minuta de qua dicam, nec tamen negligenda. Libri habent urer eoohavν ab Elmsteio, ut par erat, in atticam formam υπηρετοίην mutatum. At quum nullum erroris genus in codd. sit frequentius quam quo optativorum sormae in οιμην
vel αιμην desinentes nascuntur ex activis cum αν coniunctis Disitigod by Corale
287쪽
Οιμ αν vel αιμ ' ανὶ, hic etiam ὁπηρσοίμην ex υπηρετοῖμαν corruptum videtur. Vid. Lud. Dindorsius ad Xenophontis Mem. II, 5, 3. Huius optativi, quo nunquam utuntur poetae comici, apud Sophoclem haec reperi exempla: P0eoιiu Oed. Col. 503. Fragm. 418 N. δοκοῖ M Oed. R. 1470. Philoct. 1044. φρονοι Ai. 76l. Fragm. 751. κυροι Ai. 314. κρατοι Oed. Col. 405. πονoi ib. 509. απαρκoi ib. 1769. ωφελοῖμι Antig. 552. Αi. 537. Cf. Cobetum Leci. Nov. p. 362. Vs. 1326. Sqq.
ω ου παρ' αὐτοῖς, αλλ' A/ αυτοισιν κακοις τοισιν μεγίστοις οντες Ου γιγνωσκετε.
Haec non bene scripta esse facile credo assi antibus, non tamen ut pro spuriis habendos esse credam versus 1326 1338. Sed παρ αυτοις haud dubie corruptum est, cui si παραυτίκα substituas et τοισιν nescio quo errore ex ἔδη corruptum statuas, orationem habebis satis integram. Videtisne, inquit, non actutum vos, sed in ipsis iam nunc versari malis' Ad παραυτ&αsacile suppleas γενησόμενοι. Consimili brevitate dictum est 1434. ως τα πρὶν ευ θεμενοι, ταδ' ως παλιν, Scit. λὶ-
καὶ τῆς ααληστου τησδε συν χαρα βοῆς. Si Orestem et Electram ἀπληστους βοῆς appellasset poeta
nemo id reprehenderet, at ipsum clamorem Vocari anzληστον
mihi certe habet nonnihil insolentiae. Recte dicitur πλῆσαι Θυμον, ερωτα, χολον. ἐπιθυμιαν et quicquid cupiditatum est; quis autem dixit πλῆσαι βοήν quis clamorem inexplebilem nemo prosecto. Nisi eximie salior, poeta scripsit απ-- , sa-
288쪽
vetque quodammodo Laur. in quo απλείστου Scriptum est. ει
saepissime in codicibus pro υ scriptum reperias, et is poni pro A pervulgatum est. In Aeschyli Prom. 371. recte Dindorfius praeeunte Schuuio edidit θερμοῆς ααλατου βέλεσι πυρπνοουζάλης, ubi codd. habent απλήστου - ζάλης, quod aeque insolenter dictum est ut απληστος βοή.
Vs. 1351. I κεινος ουτος, ον ποτ εκ πολλων ἐγω μονον προσθῆρον πιστον ἐν πατρος φον*; Recte paucis ante versibus legitur οὐκ οἶσθ' ors μ ε κας ἐς χερας ποτέ, at hoc loco, postquam iam accurate indicatum erat tempus, quo paedagogi opera Orestes Servatus erat, non debebat Electra hoc sciscitari, num hic ille esset, quem aliquando, Sed quem tum fidum experta fueriti Itaque scribendum est Oν τοτ 'ἐκ πολλων.
Vs. 1354. ω φίλτατον φως, ω μονος σωτὴρ δομευνωγαμέμνονος, πως ηψες; ζ συ κεινος εἶ Quid tantum commeruit horum versuum alter ut Sophocle indignus haberetur an quoniam Verbis η σὐ κεινος εἶ Electra paucis versibus ante usa est atqui haec ipsa eorumdem verborum iteratio animum virginis prae gaudio exultantis cum Summa naturae veritate indicat luculentissime.
Vs. 1357. ω φιλταται μεν χειρες, et διστον δ' εχων
ρ-ων μ ελμες Ουδ' εφαινες, αλλα μελογοις απωλλυς. Eximiam horum versuum venustatem incredibile dictu est quam
289쪽
satis coniecturis viri docti delere instituerint. O dilectissimae manus, o tu qui silaissimum habes pedum ministerium I Quid his dulcius, quid amantius dici potuit Quid igitur tantopere displicuit criticis ut ἔχων attentarent' Priora quum dicit Electra, manus senis apprehendit amantissime; pedes autem non potuit attrectare, quare pro pedibus ipsum virum alloquitur. Tertium autem versum nullo pacto Sophocli eripiendum putamus, in quo si quid offensionis babet οὐκ ἐφαινες pro ουκ ἐφαίνου dictum lacile id removeri potest scribendo κου 3' εφαινες; Sed ne hoc
Vs. l361. χαψ' ω πάτερ ' πατέρα γαρ εἰσορῶν dοκω. Haec ita dicta sunt, ut nisi de Electrae patre non intelligi posse videantur; nec fugit hoc Nauckium, minus probabiliter tamen conicientem χαιρ' ω πατερ μοι πατέρα γαρ σ' ὁραν δοκω. Sophocles, si quid video, Scripserat: χαιρ' ω πατερ ' παχέρα γαρ ως οραν δοκω. Vs. 1395. νεακόνητον αιμα ιροιν ἔχων. ὁ Μαίας δὴ παῖς Τραγῆς σφ' ἐπαγει δολον σκοτωκρυψας πρῖς αἰτο τέρμα, κουκδε αμμπει. De νεακοκητον, quod ne metrum quidem admittit, anceps haeret iudicium, hoc tamen certum est correctorum stultitiae deberi hanc vocem, αἷμα de gladio interpretantium, quod quam absurdum sit quum recte critici intellexissent, iidem tamen male alti avel similia portenta poetae obtruserunt. αἷμα incorruptum est et caedem significat, quare non incredibile est scriptum suisse aliquid, quo Orestes recens paratam caedem manibus gestare
290쪽
εχων. Similiter supra 476. Iustitia dicitur δέκαια φερομενη χερῶν κρατη. Certiora forsan de secundo versu conicere licebit,
in quo Τriclinius scripsit Ἐρμῆς σφ' αγει, Nevius ἐπί σφ' ἄγει, qui recte vidit Ἐρμῆς post ο Μαίας παῖς serri non posse; cui ne quis obvertat ὁ Λιος παῖς Λιονυσος vel α Λιὰς IA
τεμις et quae passim leguntur similia, tenendum est Iovis multiplicem esse progeniem, Maiae praeter Mercurium nullam. at ἐπί quod Nevius infersit. nihil est; nec per se probabilis correctio est ἐπί σφ' αγει pro σφ' ἐπαγει sive, ut Laur. a pr. m. habet, pro σφ' ἐξαγει. Scribendum videtur:
σφ' ἐξαγει natum est ex σφε αγει, quod hiatus vitandi causa a metrico correctore in σφ' ἐξαγει mutatum est; recte Τriclinius σφ' aγει. Vs. 1415. g. Atini πεπληγριαι. r. παῖσον εἰ σθενεις διπλῆν. Possunt haec sane defendi ex iis quae ad v. 341. annotavi. Hoc tamen loco perquam mihi probabile videtur non variasse orationem poetam, sed scripsisse HGoν εἰ σθένεις διπλῆν, quo Senties quanto sortior et efficacior oratio evadat. LLAHEON et LOGON inter se sunt simillima. Consimilem errorem Sustuli ex Antig. 170. ubi cum de mutua caede fratrum Τhebanorum haec legantur: παίσαντές τε καὶ πληγεντες αυτοχειρι συν μιάσματι, plusquam verisimile est opposita poetam non diversis verbis expressisse, sed Scripsisse: πληξαντες τε καὶ πληγεντες αυτοχειρι σὰν μα ιαπι,