장음표시 사용
441쪽
olim fuisse ratus conlatiptam ad Dion um, quδd ipsam arbitraretur ab Ephesino Concilio in verae Fidei confirmationem adhibitam. Facundus Episcopus Hermianensis altero post Gennadium seculo vivens, hoc est, Iustiniani temporibus, nonnulla habet Lib. I. Cap. V. quae conjecturam nostram firmant, erroremque Gennadii manifestius aperiunt. Scribit adversus Eutychia nos, eorumque sobrulem Acephalos, unam in Christo Naturam statuentes. Ita verδ in. quit : Auid autem illos contra haee eυidentissima Patrum restimonia iuvare poterit, quod in assertionem vanissim1 fui erroris dicunt, Iu-ιium Romanum Episcopum nescio ubi rescripssse , quod una sit Christi Natura Z quum in eadem fancta isnori Ephesima boe solum ipsus B. Iulii eontra Nesorium Neirarum fueris eκ Epistola ad Pros otium, kn qua alte Praedicatur υerὸ ad supplementum frei oe incarnatus ea Maria Virgine G. Postquam Facundus locum integrum ex AE . I. Concilii Ephes ni retulit supra , Centuriatoribus descriptum, ita pergit dicere: Non aliud, praeter bane ad Pro ocium Epistolam, ea
dictis B. Iulii in illa bnodo prolatum est, s qua foran alia feri-
Ur, neque ex hae Dissola aliquid amplius. Cur igitur non illud potius, quod de una Cbrisei Narura isti circumferunt tamquam ab
Us B. Iulio scriptum, vel quaeque smilia, quae scripsisse avrumant
alios menerabiles Patres, in isnodo reeirara sunt contra Nestorium pNam tua magis eius dogmati eontraνia viderentur. Hinc igitur elincet, nullam aliam Epistolam Iulii I. usurpatam adversus Haereticos Nestorianos olim fuisse, quam quae ad Docium, sive ad Prose otium constripta fuerat. Quare ex altera ad Dionysium data nihil utilitatis umquam cepere Catholici, ut Gennadius leviter affirmabat. Videtur autem Facundus Graecam Epistolae illius Inscriptionem πρὸς Δοκιον, ad Doeium, pro uno verbo accepisse, tamquam scriptum fuerit προς
Deinde validissimum argumentum e Facundi verbis ducere imcipimus, ad dignoscendam falsitatem, atque figmentum famosae hujus Epistolae , nobis editae. Nam si Epistola haec ad Dionysium data jam extabat, quum Nestoriana Haeresis tot in Ecclesia turbas excitare coepit, cur ab illa citanda adversus Nestorium abstinuere Patres Ephesini3 Cur deinde Eutyches, & Dioscorus numquam pro se ipsam laudarunt, numquam ejus testimonio suam confirmavere senistentiam 8 Certὸ Iulii Romani Pontificis auctoritas maximum attulis. ut pondus Eutychianae opinioni. Neque tanti Pontificis opus Graeia vulgatum latitare adeo poterat, ut omnium oculos fugeret, quum Digstippo by a
442쪽
satis liqueat, eius generis monumenta per Ecclesias, perque erudit rum manuς vix edita consuevisse serri. Aut ergo post Synodos Ephesinam, atque Chalcedonensem, conficta suit, Iulioque supposita Epistola illa, ideoque ante Synodos illas minimi extabat; aut si extabat, nemo hactenus noverat, credideratve, Iulium ipsius Aucto. rem fuisse. Propterea haec merith Facundus addit: βuid enim iam couσroυersae remans' et, quod una esses illius Dei Hominis subfidei
εia, sive persua, s probarentur Patres, quod etiam uuam praedic verinx eius esse naturam 8 Igitur, ut omnis auferatur quaestio, Ii non
postea Epistolis illis Hoc eli quae ad Dionysium scripta circumser batur ) eonfecta est fortasse legendum eonficta est aut B. Iulii
ram non esse, sicut magis eredendum Sinnodus iudicavit, aut exsam,
risis eius esse eredidit, quod ego non dico, ur aliam magis hoc est , quae ad Prouocium, seu Docium conscripta fuit quam ipsam eiusdem S. Iulii contra Nestorium proferret, non ex eo quod incautδ diis tum es, eontrarium rerorem iudieaυix esse vincendum. Verum ne hanc quidem ultimam luspicionis umbram admisisset Facundus; imo constanter negasset Iulium I. ejus Epistolae artificem, si quae , Graecis Scriptoribuq hac in re oculatioribus nos eis docti sumus, ipse etiam novisset. Hos igitur audire juvat; eorum autem non testimonio soliun, sed etiam rationibus constabit, suppositam Iulio ab Haereticis famosarn hanc Epistolam fuisse. Evagrius Scholaitieus, quo Historiam habemus, & Leontius Byzantinus, quo Librum de Sectis, Scriptores multis nominibus commendati, ipsoque Seculo Christi sexto, quo Facundus Hermianensis floruit. Jc ipsi florentes, huc advocandi sunt. Piimus ille de Nestorianis Hamreticis agens Lib. I. Cap XXXI. inquit: Sanctorum Patrum Libros DNe depraυarunt, muti que sollinaris Libros Arbanaso, Gregoris Thaumaturgo, oe Iulio, inscriptionibus commutatis attribuerunt, quiabus quidem Libris plurimos in Dum impium errorem induxerunt. Non est mihi ad manus Evagrii Historia, sed illam ex Baronii fide produco ipsam citantis ad Annum Christi 332. n. I. Nequeo tamen non mirari, quei Nestoriani imposturae hujus dicantur Aucto. res. Certo certius est, eam, quam nunc proferimus, Epistolam Eutychianis ita scatere erroribus, ut Nestorianis oppositam omnino semientiam referat quod & Gennadius monuit ) atque architectum planὸ sapiat Eutychianum. Quei rogo utraque adversantium Haereiaticorum cohors uni atque eidem Romano Pontifici tribuere, ac sup. ponere potuit contraria haec perversarum opinionum monstra. Eu,
443쪽
grius proinde sorte hallucinatus est; sive, ut ratione potiori dicam, Evagrii locus attentius considerandus fuit Cardinali Baronio. At in fra de hac ipsa re sermo recurret. Interim satis est cognovisse, M pollinaris Haeretici Libros Iulio fuisse ab Haereticis per dolum suppositos. Accedat nune Leontius ByZantinus, quo nemo luculentius iahujusmodi quaestione versatus est. Aelione VIII. de Sectis pag. 526. Eutychianae Haeresis fundamenta convellit. Ejus autem sunt verba haec e Graeco translata: Adferunν Eutychiani aliud quo.
ue di Ium, vetur a B. Iulio profectum, quod exstar in Epistola feri. pia ad Dion ium Corinxbi Episcopum, cuius initium es s Miror de quibusdam audiens &c. Estque dictiιm huiusmodi Necesse est eos,
quum duas naturas dicunt, unam adorare, alteram non adorare; ae
in divinam quidem baptizari, & in humanam non baptizari. AELaque plura isaee Epistola continet. En aliquot Epistolae hujus ver. ba, quae quum in exemplari nunc , nobis edito pariter legantur, Ambrosiani Codicis fidem confirmant. Porro videamus, quomodo se ab ista difficultate Leontius expediat. Sed nos, prosequitur ille, plu-νibus argumentis eonvineimus, illam Dissolam non esse B. HIlus Ju-ιii , sed Apollinaris. Primum ex eo quod si quis eam subtiliter eonsiderer , nihil Iuliano dignum nomine sabear. Muin oτ septem illae E. pistolae, quas eius esse dicunt, A vinaris Dux . Deinde quod in ea.dem Epipola Corporis menrisne facta, nusquam id mente praeditum,
vel animarum dixerit. Erat autem in more Patribus illius seculi, ut scubi Corporis mentionem facerent , id ipsum mente praeditum , an malumque dicerent: quod quidem usque adeo verum est, ut refoνmi dantibus eis hoe erimen, ideoque deinceps illas voces , Mente praeditum , O Animarum, adiicientibus, nulli posteriorum libri reperianνων, qui hane isterum appendicem non habeant. Praeterea de hoe quoque
non B Iulii , sed Apollinaris esse redarguitur, quod N fenus ille
Gregorius in oρere eontra Apollinarem sertὸ multa reeiter, quae hae Epistola eontinenιur, eaque eeu praυa refutet . Potes oe aliunde eonis
444쪽
Hactenus Leontius accuratissimi prosectb Critici nomen promeritus, quo auctore discimus, Apollinari Epistolam hane esse re ipsa
tribuendam. Antequam vel δ progrediamur, animadvertere opus est, Baronium haec itidem Leontii documenta produxisse. Relatis autem iis Epistolae verbis, Necesse est eos, quum duas naturas dicunt, umnam adorare, alyeram non adorare m. mirari se ait, cur Gennadius
appellare potuerit utilem Epistolam hanc, adeo immanes, maniferistasque blasphemias complectentem, quibus Nestoriana Haeresis eo fimaretur. Ita amplissimus Annalium parens; sed aliter loquuturus, si quod in posterum fas erit, Epistolae ipsius subdititiae textum legereti ipse potuisset. His verbis, quae nunc quoque in exemplari , nobis evulgato occurrunt, non Nestoriana Haeresis confirmatur, sed quidem Eutychiana; quippe ab Epistolae Auctore afferuntur tamquam necessarium, & ut ipse significat, absurdissimum Nestorianae
sententiae consectarium. Tantum abest, ut ille cum Nestorio sentiat duas in Christo divisas naturas, quarum una adoranda sit, alter velo nequaquam, ut potius utramque simul permisceat, atque com fundat, utilique tantum adoratione colendam aliarmet, Eutychianis
in hoc omnino concors atque consentiens. Sequamur nunc Leontium κατἁ ποδα, illiusque rationes, atque
argumenta sigillatim percurramus, quibus facile palam fiet, qui ve rus fuerit Epitiolae hujus faber. Inquit is, non , Iulio Primo R, mano Pontifice, sed ab Apollinari Haeresiarcha illam fuisse conscriptam. His autem rationibus sententiam suam confirmat. Prima est, nihil ibi occurrere Iuliano nomine dignum: hoc est, nihil gravita. tis, eloquentiae, sapientiae, aut purae veterisque doctrinae, quod Iulium Apostolicae Sedis Antistitem deceret, in eo monumento contineri. Et revera quum nihil antiquius Romanis Episcopis, to. tius Ecclesiae Magistris, fuerii, quam vetultissima Chri iti dogmata
semper tradere, atque tueri; heic autem reperiantur tot novae,
temporibusque Iulii inauditae doctrinae semina: quis seculo Christi
quincto, quando Eutychetis caussa servebat. Iulium tam facilε debuit, potuitque credere perniciosae illius Epiliolae . atque novitatis Auctorem λ Iam antea reclamassent cum Occidentales, tum orient
Ies Episcopi, si tale quippiam seculo Christi quarto Iulius tradidi set. Potuit quidem Apollinaris elam desipere, & furtivis literulis i
ter suos asseclas quidquid lubebat effutire, atque confingere. Non poterat Romanus Episcopus, Ecclesiae totius caput, sese abscondere,
conscripta praesertim Epistola ad celebrem Graeciae Episcopum, ia
445쪽
palam evulgata. Supersunt adhuc germanae duae Iulii Epistolae IS. Athanasio descriptae nihil enim moror Ilidori Mercatoris pseuis
depistolas ) in quibus diversam plane Sc styli, & doctrinae, & pr.
dentiae faciem intueare. Addit Anonymus Scriptor, , quo Collectionem habemus contra Severianos l. VI. Inscriptionem hujus ipsius Epistolae consentaneam non fuisse Romanorum Pontificum conluet v. dini. Qua de re iudicium ferre nobis in praesentia non licet, quando Inscriptione caret exemplar nunc u nobis editum. Alterum Leontii argumentum est, non hanc tantummodo Epistolam, sed & alias septem Iulio fuisse supposizas, quae tamen Apollinaris revera forent. En Eutychianorum artes, & doli. Quid igitur mirum, si produmi in medium ab Eutychianis Epitiola ad Dion sum data, haus ibi quoqua nullo negotio deprehensa fuit 3 Difficile
nimis erat, tanto Pontifici, qui superiore dumtaxat seculo vivere desierat, tot Epistolas assingere, &.diu criticis, do iisque imponere hominibus. Tunc argumentum, itylus, caussa scribendi, homines, ad quos datae fingebantur eae Literae, quarum nunc nullum exstat vestigium, & mille alia, in re, ut ita dicam, recenti statim succuris rebant, quae ipsas salsitatis redarguerent. & Apollinati vero ipsarumoarenti restituerent. Una proinde alteram accusabat; omnesque simul fortillimo argumento erant, non Iulio, sed Apollinari, tribuendamasse ii am quoque ad Dion' sum conscriptam. Tertio rectissim ε Leontius animadvertit, in tota hae Epistola Christi quidem Corpus memorari, sed Mentem, Animamque eidem Corpori nusquam tribui. Nihil prosectb Apollinari detrahere pers nam apertilis potuit, qulim hic affectatus loquendi modus. Constat, ex Apollinaris erroribus praecipuum illum fuisse, quem S. Leo Magnus in Decretali XXIII. Catholicorum sententia opposita, rejicit.
Non D um uvium dicimus Christum me. nec ita hominem, ut aliis
quid ei desit, quod ad humanam certum est perrinere naturam, sis Animam, si υe Mentem rationalem se. Hinc S. Augustinus in Lib. de Haeres. Cap. LV. Apollinarissas , inquit, Apollinaris anssisuis, qui de Anima Christi a Catholica dissenserunt, dicentes, sicut Arimaei, Deum Cbrisium carnem sine Anima suscepisse. In quaestione reis stimoniis Euaugelieis victi, mentem, qua rarionalis es anima homi--is . non fuisse in Anima Christi, sed pro hae ipsum Verbum in ea fui ου dicunt. Ita se habebat talia Apollinaris sententia, quam proinde quum non obseure Epistola Iulio adscripta referat, ac inspiret,intplligere conti duo possumus, eam Apollinari esse tribuepilani. Cerat Dissis , by Co l
446쪽
te ibi nusquam legas de Christo homine aliud praedicari, qu m
σωμα, aut σαρκα, hoc est, Corpus, aut Carnem. Animae autem,
sive mentis humanae h Verbo susceptae nulla mentio. Quamobrem Christi Corpus, si recte haec perpendas, obtruditur nobis tamquam in ψυχον, καὶ λαι θηγον, καὶ ανοητον, id est, inanimum, o sensus, ac menris everse quod commentum in Apollinari damnavit An. Ch. 362. Alexandrina Synodus ab Athanasio, aliisque Catholicis Episto. pis celebrata. Vide verδ, qvlim sine tergiversatione eadem haec abominanda
sententia ab istius Epistolae Auctore insinuetur. Ουτι γὰρ, inquit,
non enim Corpus fecundum se tuum natura est in uno Christo, quia non est viυ cum per semetipsum, neque dissecari potest, atque fetus-gi a viυsco Verbo. En Corpus Christi per se minimὸ vivificum,
idest vita, ae Anima, vitaeque actionibus per se carens. At unde-DRm petere quis potuit ab Apollinari) vitam, ejusque munia Ser-Vator habuit . quatenus homo 8 A vivifico Verbo, respondebat Haereticus, id habuit Christi Caro; quippe quod humanae Animae, Mentisque vices in Christo suppleret, atque impleret divinitas ipsa. Coacinunt ista cum iis, quae laudatus Leo Magnus de Apollinari eodem stribit Homil. IV. de Nativ. Apollinaris, inquit ille, fisi soliditate pri ius, Filium Dei ira veram humanae Carnis eredidit fuscepisse naturam, ut in illa Carne diceret Animam non fuisse, quia vicem eius explet'erit tua diυinitas. . Quae quum ita sint, & impiam hane, atque ab Evangelicaveritate absonam opinionem soli Ariani, Apollinaristae, atque E tychiani venditarim: quis dubitare amplius possit, quin Epistolae linobis editae Auctor fuerit Apollinaris, aut alius quisquam de gregestius. Quandonam Catholici Patres, ac praecipue Romanae Sedis Antistites in ea fuere sententia 3 Imo quis eam abominatus non fuit Zquis non oppugnavit non crescentem dicam, sed vix natam, atquctauditam 8 Nemo autem est, qui Iulium I. Pontificem Maximum 'el suspicatus suerit consensisse umquam cum Arianis, aut cum aequali eorum temporum Apollinari. Arianorum poti iis ipse Iulius perpetuus fuit malleus, ac hostis, adeo ut mirari possis Eutychiano. rum impudentiam, atque imprudentiam, virum hunc deligentium, Qui affingerent adulterinam hujusmodi Epistolam, illius ingenio, doctrinae, & mqribus tam conformem, quam Aethiopi candor. Fieri
447쪽
igitur non potest . ut Iulius toti ex de Christo homine loqueretur, jusque Carnem, seu Corpus nominaret, quin & ipsum mente raediarum, ac Animatum, sive εννουν, καἰ ἰαψυχωαπον diceret, aut aliquid saltem apponeret, quo doceremur, non ex sola nuda Carne constare
humanam Christi Naturam: quod tamen hujus Epistolae Auctor satis aperte affirmare eontra Catholicam veritatem non erubescit.
Quarth. inquit Leontius, hinc etiam dignosci potest, non Iulio, sed Apollinari Haeretico, tribuendam esse Epistolam istam, quδd
Gregorius Nyssenus in opere contra Apollinarem recitet multa, ea. que ceu prava refutet, quae hac eadem Epistola continentur. Fodite fortuna eximium istud Nyssent opus . diu deperditum. cliuque ab eruditis desideratum , ante paucos annos . Vaticano Codice descriptum evulgavit C. V. Laurentius Alexander ramgnius Vaticanae Bibliothecae Praefectus. cujus beneficio cuicumque in posterum Comferre licebit cum Apollinaris fragmentis , Nysseno refutatis Episto. lam istam. Nos interim id experiamur quam brevissim . De Apoblinari haec habet Nysienus 3. XXXV. - τηνὶ, δύο προπωτ
ήχετέρας ἐν σαρκὶ ζωῆς. Quae ita vertit laudatus Zac nius: Duas
personas Deum, o a Deo fusceptum hominem, nos idest Cathol, cos dicere iue asseris, se υeia haud ita prorsus sentire; quin imo
dicere incarnatum fuisse Christum, eumque non esse ab incorporeo di versum, sed unum eumdemque ad fmiIrrudinem nostrae, quam in ea me vivimus, vitae. His utique paria, imo, eadem habet Epistolae nuper . nobis vulgatae Auctor, quorum concentum unum eumdem que Apollinarem utrobique indicat . Inquit iste se minimὶ veteri
Calumniatores in duas personas Christum Dominum partientes e quo nomine Catholicos & heic significari vides. Nempe censebat bonus Apollinaris, ideo Catholicos duas in Christo ponere Personas, quddduas ponerent non confusas in ipso Naturas . Falsum id prosecto; nam duas quidem in uno Christo Naturas agnoscebat Ecelesia C sholica, sed unam tantum Personam. Haereticus contra tam long Catholicorum semita exorbitabat, ut non tantummodo Personam unam, sed unam etiam Naturam in Christo Domino nostro fateretur: quod ante ipsum nemo Theologorum rectὸ sapientium dixerat. Disili es by
448쪽
In verbis supra ex Nysseno descriptis legitur salsa Iaaec I, polli, naris sententia, ubi corporeum Christi ab incorporeo non distinguitur. Sed apertius eadem traditur Nysseno f. XIII. quum de Apollinari
dicit: αίαν ἰτοίησε του Ορου τε και του ἄνθ ρύσου τiny συπιν hoz est, nam Dei hominis Naturem conssiluit. Fulogius quoque Alexandrinus Patriarcha apud Photium Cod. CCXXX. haec Apollinaris verba resert ex Libro de Incarnatione, ubi Haereticus ita exclamat: Teαn η κτι ις, καὶ μιξ'ς θε rial Θεός, καὶ σάρ μίαν απετελεπαντυ p. Id esl, o noυam creaturam, o dιυinam mixtionem J Deus, oeCaro unam esserere Naturam. Apollinaris ergo jam sibi finxerat, adeo humanam Naturam cum divina in Christo suisse permixtam, atque confusam, ut nullum amplius inter ea et discrimen intercederet, quasi e duabus Naturis simul permixtis una tertia consurgeret.
Haec eadem sententia fuit Auetori Epistolae nunc editae. Apertissime is duas Naturas, si ve δύο , in Christo negat, specioia illa ratione ductus, quod unus Dominus Jesus Christus, per quem omnia, ab Apostolo dicatur. Pergit autem ita argumentari tenebrio ille:
Iatur, idemque isto est, por qucm facta suur omnia, uua Natura e y etenim Personam unam habens in duo nos dividitur. Habes heic non sollim in Christo Personam unam, quod Orthodoxi quoque dice. bant, sed unam etiam Naturam, quae falsa opinio Apollinari Eu tychianorum, ut ita dicam parenti maxime placuit, quamquam n o. va, & veterum auctoritate prorsus destituta. Ex Antirrhetici verbis supra descriptis didicimus etiam . Apollinarem dixisse, unum eumdemque esse Christum ad similitudinem
nostrae, quam in carne viυimus, vitae. Idem porro palam edicit E pistolae nostrae Auctor. . περ, ait, ανθρωπος μία φύτις, ουτω καιόν ὀμοιωματι ἁδρωπων γενόμενος Τρισός. uemadmodum Homo una
est Natura, ita oe in similitudinem bominum factus Christur. Dissi teri non possum, quin & quidam e SS. Patribus hujusmodi exemplo
fuerint usi, ut unam in Christo Personam ex unitione duarum Natu. rarum manantem ostenderent. Vide Rusticum Diaconum in Biblio. theca Patrum, Leontium, Theorianum, & alios. Vide & Symbolum S. Athanasio attributum. At .nemo ex iis illuc etiam deferri se passus est, ut ex animae & corporis in uno homine conjunctione probaret, unam quoque exsurgere, & resultare in Christo Naturam. Primus
449쪽
43o A NEC DOTA Apollinaris hujusmodi similitudine abuti coepit; ideoque R istud op. portune cadit, quo Epistolam hanc ipsi, & non Iulio I. doctrinae
orthodoxae propugnatori, adscribendam esse intelligamus. Proinde videas, Nyssenum in Antirrhetico adversus exemplum hoc ex humana Natura desumtum, quo Apollinaris suam confirmabat sententiam, pugnare variis argumentis. Quod tamen absurdiorem constituebat Apollinaris opinionem, illud erat, nimirum ex Carne tantum humana, Jc ex Deo, qui loco Mentis, aut Animae esset, Christum coaluisse, uti ex anima, & corpore Natura hominis coalescit. At
quomodo, aiebat Nyssienus, in similitudinem hominis Chiistus factus est, qui aliud quid ab homine diversum est, & li nostra prorsus Natura discrepat 3 Nam si ex anima, & corpore homo constat; &Αnima in homine, quem ipse confinxit, non reperitur: quomodo in Christo illud simile homini esse poterit, quod nostra Natura
alienum est Z Neque verb alium suae commentationi titulum Apollinaris indiderat, qiam ἁποδειξις περὶ τΨ θειας σαοκωπεως τse καθ' ἐμοίωσιν αἴ θρμου. Hoc est, demonstratio divinae Incarnationis ad se militudinem hominis. Quae profect d quum satis aperte congruant cum iis, quae ab Auctore Epistolae enarrantur, unum etiam eumdemque Apollinarem utrobique produnt. Progrediamur. Alterum Apollinaris commentum resellii Ny Ω-nus in opere laudato. Censebat insanus Haeresiarcha, non in plenitudine temporum humanam carnem , Verbo Dei suisse assumtam,
sed ante secula id factum; quare hominem, qui apparuit in tempore, antea prae exstitisse, quum manifestaretur, scriptitabat. Vide g. XIII. Antirrhetici, & Nazianzenum in orat. XLVI. quae est contra Apollinarem. Consequens proinde erat, ut Sc diceret, Christum, quatenus etiam est hominis Filius, ε Coelo descendisse. Atque ita sane, teste Nysseno, Apollinaris palam sentiebat, uti videre est l. VI. Qua opinione constituta, hoc ille deinde inferebat: μ δε
τος Θεὰ καὶ α. θρωπος ; Idest, Si autem oe e Coelo Filius hominis, o ex muliere Filius Dei, quomodo non idem Deus, o homo cens tur Non aliter sentire videtur Epistolae ad Dionysum datae Scriptor. Primδ enim ait: si duarum Naturarum divisio in Christo admitteretur, nefas esset. unum totum vocare Filium hominis. qui de Coelo descendit, o Filium Dei, qui de muliere natus est. ουτ γαρ Γον τε ἐν το ολοι υἰον άνθρωπου καλ- ω καταβε ξhκοτα ε:
450쪽
Christuς, quatenus hominis Filius, e Coelo esse dicitur, uti etiam, quatenus Filius Dei, e muliere dicitur esse. Pergit Epistolae Auctoressu tire, ideo duarum Naturarum divinonem in Christo repugnare, quia quod descendit de Coelo, vocaretur Filius Dei, & non Filius hominis; quod autem natum est de muliere, vocaretur Filius hominis, & non Filius Dei: quae sententia, si huic inepto Sophistae
crederemus. Haeresi Pauli Samosateni consentanea foret. Hinc ait subinde: Hμας ιε αἰ θμαι γραται , δε περὶ - τῆ Κωρίου φρο - κατά τ1ἰν εί παι ου καταβασιν, καὶ τὸν - γυναικος ἐπιγῆς γε timo. Hoc e: l: Nos vero di υiuae Scripturae doeent, oe quum eius Coelo descensum, oe quum ex muliere in terra nativitatem audimus, omnia de uno Domino esse tutelligenda. Infra vero alia in
hanc rem addit, inquiens, se nihil morari calumniatores in duas Personas Cluistum partientes idest Catholicos, quibus ille hujusmodi sententiam asti gebat, uti supra vidimus) qudd sibi maledicerent
tamquam astirmanti miro σαρκα ουραιου Carnem de Coelo: quam dicendi formam a se non amolitur, neque rejicit personatus ille Haeresiarcha. Tum pergit scribere: Dicimus enim utrumque, o de Coe
lo totum per Deitatem, oe de mulsere totum per Carnem, nescientes
diυisionem unius eiusdemque Personae, neque dissecantes a coelesti terrcnum, aut ὰ xcrreuo coctcsso; impia quippe di sectio hisee foret. Quae quidem luce non indigent majori. Sed infra occurrunt alia, quibus opinio constituta prorsus turbatur; inquit enim Episto
sesso est, Corpus esse de Virgine, Deirarem de Coelo; Corpus effor.
malum in utero, Deitatem creationis expertem, ac sempiternam. Quibus verbis fateri Auctor iste videtur Christi Carnem de Virgine sum tam , quum tamen supra significarit ipsam de Coelo esse, ae de Coelo dici. Primb dicimus, Apollinarem dissona, & repugnantia adferre potuisse: quod cum ceterorum sere omnium E Ueritate desse. ctentium est, tum praecipuὶ de Apollinari dici posse Nyssenus non uno in loco ostendit. Deinde suspicamur, ipsum Haereticum non ex animo sensisse, neque propriὶ affirmare voluisse, Corpus , Christode Coelo assumtum, antequam Gabriel Virginem divini consilii certiorem fecerit; sed ideo solum Carnem de Coelo dixisse, quia se. cundum eius opinionem quidquid de Christo uti Verbo Dei pronunciatur, aequὶ de Christo uti Homine pronunciandum illi videbatur.