장음표시 사용
411쪽
αυτῶν πυθυν rota Tουτου tes, ac treme Dies, quoties Hela δὲ του δως ἀππ αξα τους παρ ν nae adversus ipsos expeditioneri Hiis ἐν τοῖς ορε διαγοντας, ω τις studiissent 8 Hoc autem metv d ἄρα που και περιλελεινται τῶ λα- los, qui apud nos in montibus Θῶν ἰσχυπας διαδραναι σὸν ταό- degunt, liberavi, si quis fortasse προ ταχύτri rex. Συ δἐ , τοις πα- superest, qui latendo hujus eele
σιν orιωτατε, θαυμtae ε μεν σαυ- ritatem effugere potuerit. Tu Lτην οπον , μιικρος gitur, omni ex parte vir integer. γαρ , οἴμαι, και ο παντι σθενει rime, tolIs viribus hanc demira γινομενος εταιιος, ει γε τοῖς ταυ- re: exigua enim, ut arbitror, laus πιες ἀντεξετάζοιτο καλῶς. E,αI. Omnis erit, quamquam in eam νω δὲ γλωττη τον πίμ. ιαι τα καὶ totum intendas animum, siquidem πῆ προσφιλει , τη απεριττω, τῆ cum ejus comparetur dotibus. Lau. λακωνικῆ, πῆ συντομω, καὶ σα- da autem eloquio eum, qui mi.
. μιάλισα λογ- κάμω χη- sit, blando, simplici, Laconico,
μουργων πετυκε p. A'μα δHοικα conciso, & claro: quae res ma- με πως αισθησις nil τῆς παυπει xime orationum pulchritudinem παρουr;ας τυις παρ ηῶν λαγύοις efficere solent. Verum timeo, ne
ἔγγινομένη τρεψ' 6- πρει φυ- lepores hanc adesse jam sentiem γῆν ζ κακουργειν γαρ οντες cro pοἰ, tes, fugam capellant; sagaces enim οἰωθασί ποκ καὶ ταῖς αι His quum sint, malitia quodammodo αυραις δια τῶν οἰκ- α θη, ν uti consuescunt, & ex ventorum τάς παρα τινων αὐτοῖς Ηλιτ αδ auris per suos sensus praecognosce- νας γινωπκ99 ἐπιβουλάς. IV ουν sati re structas sibi ab aliquibus insi- τοῦτο γενοται, ta η δἰ τουτοις εκβῆ dias. Ne hoc igitur eveniat, ne-
κατἁ σκοπον το ἰYχειρηιχα, ωρα ve illis ex sententia succedat c ταχυπεραν τῆς αυτων προτδοκίας natus, tempus est, ut celerior e
τὴν κατ' αυτων ἔξοχον γενίτθαι : rum expectatione in illos eruptio ἔτω γαρ ἰριἰ ιλεν . λοιδορ, ποντα ι fiat; sic enim mihi tamquam tam
τον ώς τοπα-1ς αυτοις λυμ νε αἴ- ti exitii auctori convicium facient, τιον γιι ομενον, σε δἰ θαροι πονται te verb , quippe qui rem adeo εἴα δη τοιουτου κτῆματος κυριον. eximiam possideas, mirabuntur.
crucem haec Epistola fixit. Tamdem Firmum de cane venatoria, cui nomen Helena, sermonem habere intellexi. Hanc ab
aliis expetitam ille potius ad Inachium mittere constituit. Eleg us
412쪽
plan , ae lepida Epistola, quaeque ad bellum Troianum, Helenamque Lacaenam, Sc Homerum alludit. E,οίω δε &c. Lauda autem oeci Hoc vult dicere: Helena mi. nimε pro meritis laudari potest, namque eius dotibus vix par invenitur oratio. Lauda igitur eum, qui misit &c. Pro διακω si, quod erat in MS. mihi legendum videbatur λακωrixi. Tω αυτῶ. μου. Eidem. XLIV.
χα τῆς των ἐρωτων με, γα- lam serisitan ipsa Amorum mater σοι Alam αὐτὸν ποι τῆ των ω variam nominum compositione, μάτων συνθηκη, καὶ τοῖς νοήμα- ac sensibus Brnatam elaboravit . To γάρ ατο vi si su ας, και Etenim quum 1 nominum simi- π τρίδου, καὶ περιμαχ εα γυνή- litudine, di patria, atque , semi- 's - ωραν, καὶ βεβοημε- na, quae bellum concitavit, quae
ριςέων πλῆθος , καὶ ατον ολον to illis robore praestans, quanto προς την φάα χην ἰγέψαι. Aυτος δε magis eisdem fortium virorum lap. ἐρκητας τὸν σαυτου ρύαην αἴ τις - petebat copia, quum ad pugnam σας πo ις, καὶ α θλα= τis νίκης acies integras excitabant. Tu ουροπον Ε'λ- λαSὼν άργυρότι άν τι- rd solus satis fuisti, robur tuum να, καὶ λ ἔτως ωτειν ει αλιου γέ- multis opponens, praemiumque vi- ροιτος θυγατερα. H δἐ οῖα τε θων Eloriae Helenam accipiens quam ακρων ἁιθερίκων, - μὸ πτῶ dam, candidos pedes habentem,Rας αἰρεῖν salo os . άλλὰ καὶ τάς & marini, ut ita dicam, senis fi. τῶν ἀίμ ων μιμεῖrθαι πνοάς. liam. Haec autem cursu potens Λεγοντων οἱ πεπειράμιενοι: πῶς γάρ est spicarum summa volatu pe λαγωῶς τοπῆτον ηαῶιε κα stringere, ut non lepores tantum εξαι ι ασθαι ο σός ἰεραξ δεδωμ vincat, sed ventorum etiam fla- κεν, ὼς μὴ δἰ πτωκας εἰν xομ- tus aemuletur. Qui experti sunt,
ετθαι ὐτο τῆ θαρρεῖν ἀμ ετρως - dicant; iis enim leporibus, qui heie
413쪽
heie sunt. adeo nobis insultare decdit accipiter tuus, ut non amplius lepores esse videantur, prae nimia quippe confidentia obliti naturae suae. Sed hic quidem ad te reis vertetur, Helenam verb ad vena. tionis tempus servabimus, & ca.
piis abblandientes legemus Episto. lam. Quod si fugiendo invenerint salutem, vide quomodo contra illos dimicemus, salii testimonii conis
vi Sti . Et de his quidem satis.
Quod enim est ad vina, utrum. que dimanans ab Iovis hortis nectar aedepol sapit, atque Homero laudatore dignum eis, qui dulcem, purum, immortalem, divinumque potum appellet, qualem nempe ille cecinit, Maronis vinum in Odvssea tamquam reliquis praestantius laudans.
NOTAE.HUjus Epistolae Auctorem titulus quidem Firmum facit; sed
eam esse Inachio tribuendam, facilε cuicumque patebit. Re spontio, inquam, est ad praecedentem. Inachius & ipse ad Helenam Graecam, hellumque Trojanum alludens, canem venatoriam ad semissam, simulque Firmum mittentem laudat. Hinc etiam discere mihi videor, Inachium , Firmo nostro accipitrem antea accepisse, quo sese in avibus capiendis oblectaret . Propterea inquit: Nondum Helena ad me prosecta, eam accipiter tuus confidentiam leporibus attulerat, ut tamquam suae naturae immemores nobis insultarent. Κονίποδι. Cincti pedi. In MS. Codice scriptum est κοιώτιδι, ubtiosum planὸ verbum. Itaque κονίτου substituere placuit, qua Voce canis pedes cinericios bubens significatur. Id ex sequentibus quoque verbis colligitur; appellat enim Inachius Helenam αργυροπε αν, hoc
414쪽
Mάρωνος . Maronis. Ne heic Virgilium 1 Graeco Setiptore significari arbitrere. Hic Maro Euanthei, seu Evant his filius fuit, εcujus vineis exquisitissima prodibant vina. Philostratus in Heroicis
de Protesilao scribens, Maronem eumdem his commemorat verbis. Mάρωια τον Εὐ Θους αδικοίης - , επιφοιτωντα τάς ἐν ΙσILάρ- άμ πελους, καὶ ἡ Ουoὼους αυτας ἔργα ομενον, φυτευοντα τε, καὶ κυκλου, τ .οτε δἰ ὀραται τίς γεωργῶς . Mocρων καλος τε, κ ὀρου , Rota οἰ ν πνων ποτιελον τι, καὶ οἰνῶδες. Ideit: Maronem Eυani bis silium in.
Iuria incies, vineas in Ismaro sitas frequentanum, O ur Davi mum feranδ vinum, sectentem, plantantemque, o perlustranrem : uum interea ab agricolis palaber, ae deliciosus oectatur Maro, pota bile quid, o υinolentum spirans . Athenaeus verb Lib. I. Dipno soph. Maraeotici vini mentionem faciens, illud ita nuncupatum asfirmat v Maraea lacu vicino Alexandriae, & urbe lacui propinqua
quondam amplissima, quae παρείλην φαέν τοι την προσνγορίαν λαβῆτας ο Mαρωrος, ἰνος τῶν μετα Διονυσου τας τρατειας πεποιημένων &C.
nomon accepit a marone, tino ex iis, cum Baccho militarunt, C λtinus quoque apud Pollucem vinum Maroneum ita commendat : ουδἰ ἴδαρω, α πίομαι . Neque Maronem , idest , mronis vina bibo. At audiamus Latinum aliquem Scriptorem, Plinium nempe Lib. IV. Cap. IV. Hiit. Nat. ubi de vinearum cultura loquitur. Viuo, ait, anisquissima claritas Maroneo, in Thraciae maritima pari re gentro, ut audior est Homerus. Tum subdit; Maroneum vicies ranis ro ad lito aquae miscendum Homerus prodidis. Ab Homero itaque
derivata eruditio, quem & Inachius in hac Epistola innuit. Sunt -autem ejus versus in Lib. IX. Odyssi ubi ita loquitur Ulytis.
Suavis, quem mihi dedi3 maron Erint ei filius. Infra vero addit:
415쪽
Περγαμ. I. Xωρεπισκωνω. μι Pergrmis CFarvscopo. XLV. ΓEγοντα μιν ελαττήμενον συνοῦ Enem quidem, mentis iam non σει συγγνωμqς ας ιῆσθαι πι- inlegrum, venia dignari, e- ριττω . Προ- ν χε φιλαν in gregium est. Proinde, quum tua πια, καὶ ημας ἐφειλκυσω ποιηταί humanitate praei veris, nobis quo. τι περὶ τον ανθρωπον και que auctor suisti, ut benigne cum προτδεξαι αὐτου, τουτο παρατυλα- homine ageremus. Eum ergo era ας το μό τι ραδίως κατηγορειν, cipe, hunc servans morem, ut n μή τι ἐξαιτωσθαι οὐκελ- . que facilε accuses, neque facilε depreceris.
Finis Epistolarum Firmi Caesariensis.
416쪽
Epistolae et . IULIANI IMPERATORIS Epistolae IV. PRO LEGOMEN A. Criptoris Christiani Epistolis subteximus Ethnῖci viri, imo Apostatae, Literas quatuor. Iulianus ille est, Romanorum Imperator, qui Religionem Christianam ejurasse non contentus, scriptis etiam, atque impotentia opprimere studuit. Quanta illi sciret eloquentia, humaniorumque Disciplinarum peritia, ab aliis, qui fuse ejus Vitam, res gestas, di s ripta collegerunt, quaim a Notis hisce meis, discere praestat. sit in praesentia satis animadvertisse, tanti ejus ingenium, ejusque literaria monumenta facta ab eruditis viris fuisse, ut in ejusdem Libri; Latio ac luce donandis, bene operam suam collocatam crediderint ne alios memorem praeclarissimus vir ἡ Soc. Iesu Dionysius Petavius, & eruditissimus vir Ezechiel Spanhemius. Quorum ille Anno 163 o. hic verδ Anno I 696. Iuliani editionibus procuratis, Literatorum Rempublicam nimium sibi devinxere. Verum enim v rd, tam ei si curam omnem doctissimi illi viri adhibuerint, ut euncta impii Caesaris Scripta in lucem efferrent, atque ut numeris omnibus absoluta editio prodiret; nihilominus multa sese eorum diligentiae subduxere, aut adhuc in Bibliothecarum pluteis latere coacta, aut olim ab edacitate temporum poena aeterni silentii damnata. Quum veth mihi in Ambrosiana Bibliotheca ad antiquitates versan das intento, sese quatuor eiusdem Iuliani Epistolae nondum evulga. tae obtulissent, me quoque bene de literis meriturum speravi, si eas iam ante editis, veluti spici legium alienae messi, conjungerem.
Et prima quidem, ac posterior inter hasce Epistolas lucis benefi- Tom. XII. G g g cium Diuitirco by Coos e
417쪽
tium potiori iure expectare videbantur, quippe in iis quaedam oe currunt, quibus antiqua illa tempora illustrentur, uti in notis osten di, & jam monuerat in suo Diario Italico C. V. Bernardus Mont fauconius, cui legendas olim tradidi. Codex, unde haec hausta, Ldem est ae qui Firmi Caesariensis Epistolas nobis suppeditavit, i. deoque pervetustus, sed mendis fortasse non carens. Aliae illic te guntur Iuliani Epistolae, quae antea luci redditae fuere. In altero itidem Ambrosianae antiquissimo Codice alia quaedam brevis Iulia. ni Epistola nondum publici juris facta habebatur; sed fugientia characterum vestigia omnem mihi legendi spem sustulere. Illam tamen E Friderico Rostgaardio, nobili Dano, aliquando edendam spero un, cum aliis Apostatae monumentis. Quum enim Italiam peragraret, ut Libanii Epistolas e variis Codicibus MSS. colligeret, eas luce donaturus, Ambrosianum etiam Codicem pro sua solertia satis intellexisse sibi visus est. Verum, ne Lectorem diutius moremur, I lianus ipse loquatur.
OBeliscum apud vos esse audio lapideum jullae altitudinis; despici tamen, & ut quid vile,
minimique momenti, in litore jacere . Eum Divus Constantius, ad hoc constructo navigio, Constantinopolim ad patriam meam. Iran sferendum destinarat . Postquamve id illi accidit, ut Diis ita v lentibus e terris ad supera fatali itinere demigraret, exigit li me Civitas donarium, quum ipsa mihi sit patria, adeoque mihi, qu, milli, necessitudine maiori conjuncta. Ille namque eam ut sero rem , at ego ut matrem amo; in
ejus enim solo primum in lucem editus, educatusque sum; neque fieri potest, ut in illam ingratus unquam videar. Quid igitur Z duo.
418쪽
niam & vos non miniis, qukm patriam amo, do ut di apud vos
aereum erigatur Simulae rum. Fa.cta est autem nuper Statua colos. sea magnitudine, quam vos erigentes habebitis, pro lapideo donario aereum, Viri, cujus simul crum, & formam desiderare dicitis, pro triangulo lapide Aegyptiis notis inscripto. Et, quod vulgo fertur, quosdam esse Therapeutas, qui obelisci hujus veratici indormiant, valde mihi pe suadet, ob huiusmodi superstitio. nem, oportere ipsum abduci. Nam qui inspiciunt indormientes ibi, multasque sordes, ac flagitia loco, ut casus tulit, circumfusa, illum minimε arbitrantur quid divinum esse, M propter eorum, qui saxo eidem immorantur, su. perstitionem, minus de Diis credunt . Idcirco igitur magis etiam vobis convenit incoeptum adjuva
meam mittere, quae vos honesto
excipere solet hospitio, quando in Pontum navigatis, & quemadmodum annona deserenda, ita & ex.
terno Urbis ornatu augendo opem vestram conferre. Neque omnino
vobis ingratum erit, apud nos ipsos aliquid vestrum exstare, in quod, quum ad Urbem adnavigatis, cum hilaritate in posterum respiciatis.
419쪽
NOTAE.E Pistolae hujus priora capita primum Parisiis edidit A. C. risor. a Nicolaus Rigaltius V. C. At post particulas illas . I Ois aliud
alterius Epistolae, ad Parasitum quemdam scriptae, fragmentum adtexuit, unam ε duabus diversis Epistolam es sormans. Sibi tamen aliquam de huiusmodi monstro suspicionem obortam vir ingenuus nequaquam diminutans, haec verba praemittenda censuit. Summa Dissolae, modo una sit, baec est. Iulianus obeliscum, qui Alexan. driae pro derelicto erax, in Parriam Constavrinopolim, quod olim temraυerat Constantius, δευebi cupit, studio Patriae exornandae. Id foris rean Dion ius Constantis, Magnentiique parasitus, oe adsentator, cri,
mini, ambituique tribuebat. Eam ob rem fιrmone converso, rotam
fere in eius anima ersione Epistolam eleganter infumit, o parasitia eos mores belle depingit. Verum in Petaviana editione, ab eodem Rigaltio Bibliothecae Parisiensis praesidio subinde emendata, error hic sublatus est, atque in duas Epistolas, ambas quidem mutiIax, insormis Epistola meri id distincta apparuit. Clarisi. subinde Spanhe. mius in novissima Iuliani editione Petavium prudenter sequutus, in duas partitus est Epistolas, hoc est LVIII. & LIX. ita tamen ut integram priorem suerit arbitratus, quae in editione Petavit rectius tamquam in fine mutila, ac veluti fragmentum, prodiit. En igitur completam habemus Epistolam, quam ad Alexandrinos Iulianus Au. gustus scribit, utinam h mendis quoque omnibus expurgatam. Eius argumentum est. Obeliscus variis characteribus Aegyptiacis, live Himrogliphicis, exornatus, Alexandrino in litore derelictus jacebat. Illum pridem asportare constituerat Constantius Imperator, ut Constantinopoli in Urbis ornamentum collocaret. Honestum consilium mors interrupit. Votum itaque Constantii irritum Iulianus complere cupiens, eumdem ab Alexandrinis lapidem petit, eisque contra permittit, ut pro obelisco Simulacrum viri cujusdam excitent, cuinius effgiem aeternitati commendare iidem cupiebant. Aliam ratio.
nem addit, cur ab iis obeliscum deposcat; quod videlicet acceperit, sordibus immersum, neglectumque illum jacere, ita ut eius vertici quidam indormire solerent. Quae res Iuliano minime ferenda vide. batur, quippe in opprobrium Deorum cedebat, quibus, ac praecipuε Soli, dicatus , coeca Ethnicorum gente fuerat obeliscus. Illum igitur in Constantinopolis litore erigendum ait, ut ab Alexandria in
Pontum navigantibus nobile monumentum occurrat.
420쪽
σβελον. Obeliscum. Qui Romanas antiquitates vel invisit uiri. quam, vel beneficio librorum intellexit, quid sint Aegyptiaci obel Llai, continud norit. Illustrem tamen de iis Ammiani Marcellini lo. cum referre juvat. M autem, inquit is Lib. XV. Hist. Obeliscus perrimus lapis in figuram metae cuiusdam, sensim ad proceritatem
conjurgens excelsam, utque radium imitetur, gracilascens paulisper, Decie quadrata in verticem productus angustum, manu laevigatus a tisicis e formarum autem notas, Hieroglubicas appellatas, quas ei ura. atque videmus incisas, inirialis sapientiae vetus insigniυis auctoritas .
Singulos obeliscos tum Romae, tum alibi adhuc exstantes, spisso opere Athanasius Κircherus E S . Iesu Scriptor celebris descriptit, atque interpretari conatus est: quo successu, videant Eruditi. Κ-πα-ιος. Constan3ius. Non hunc tantummodo obeliscum ab Aegypto abducere Constantio Imperatori cura suit; alterius enim, eo imperante, delati mentionem facit laudatus Ammianus his verbis : Ex quia sufflantes adulatores ex more Constantium, id siue modo βμyebanx, quod quum . Octaυianus Augustus obeliscos duos Heliopoli
Civisate 3ranssuti et Aeopria, quorum unus in Circo maximo, alter in Camo locarus est Morrio, buue reocns adυectum di ultate ma-guitudinis rerritus nee contrectare ausus est, nee moυere m. Quid
factum sit de postremo hoc Obelisco addite Impostus naυi per ma. ria , fluentaque Tibridis vel ιν ρσυentis, ne quod pene ignotus misera Nilus, ipse parum sub emeatus fui discrimine moenibus alumnis inferret , defertur is vicum Alexandri, tertio lapide ab Urbe seiunctum punde ebamulcis impositus , tractusque tenius per Ostiensem portam , piscinam rue public ιm, Circo illarus est maximo. Pergit autem dein scribere Ammianus, quot molibus obelisci illius erectio procurata fuerit, quem enormis, ac inusitatae amplitudinis navis, trecentis remigibus impulsa, per maria vexerat. Atque hic ille est altissimus obeliscus, quem diu prostratum incredibili animi magnitudine in
Campo Lateranensi Anno 1588. erigendum rursus curavit Sixtus V.
Pont. Max. Quod Romae seniori prael iterat, idem juniori, hoc est Constantinopoli, se praestiturum Constantius sperabat. Iamque E lceo dimotus obeliscus, atque in litore Alexandrino iacens, vectc irium navigium expectare videbatur, quum Constantius unu cum vuta saxi de uehendi consilium posuit. An voti postea sui compos I lianus fuerit factus . incertum mihi. Exstabant adhuc in Constantini
Urbe aliquot obelisci Aegyptiaci, tempore Petri Gylii Galli, qui ejusdem Civitatis Topographiam literis consignavit. Fortasse inter illos locum quoque impetravit, qui in hac Epistola memoratur. Diqitigod by Corale