장음표시 사용
31쪽
scriptorem mentis compotem, illud genus, cui hoc alterum opponit, sola carminum uarietate esse mixtum. Ea uero non potest metrorum significare uarietatem, cum Lucilius
plerumque Horatius autem et Persius in satiris ubiquo usi sint hexametris; contra uarietas quam illi adhibobant in serio iocosoque sermone uicissim ponendo et omnino in argumentorum diuersitate constabat. Hanc igitur cum Varroniano quoque generi Fabius adsignet, aliam otiam inibi uarietatem fuisse perhibet, quam magno nostr detrimento non apertis verbis significat sed obscurius tantum tangit.
Possit quis ita supplere non sola carminum i Q. Rrgumentorum in carminibus tractatorum, sed etiam metrorum uarietate mixtum , alius autem haec coniectauerit sod etiam uariorum metrorum cum prosari sermone coniunctorum
uarietate mixtum , et neuter e Quintiliani uerbis poterit rosulari.3 Quare ego hoc iam loco praemonere, OS X Fabii uerbis in illa grauissima quaestione nil praesidi habituros esse, tutius duxi. Nam et illud iam monstraui, Varronem non cum Enni hic tacite componi, quod ex cor- 1 ruptis illis otiam prius concludi possit agi enim de genere illo γ' ipse Varro primus inuenerit condideritque. In describendis Varronis saturis initium sumendum esta loco Gellii ΙΙ18 6 sq. quem acrobius Satura Ι 11 42
isdem uerbis exscripsit: Alii quoque non pauci serui sum runt qui post philosophi clari extiterunt eae quibus ille Menippus fuit, cuius libros M. Varro im satiris aemulatus est,
quas alii unicus, ipse appellat Menippeas. aut aliter idom Gollius XIII 31, 1 dicit: - saturarum M. Varronis quas partim cunicus alii Menippeas appellant.' enippeae appellationis rationi portis orbis declaranda Valerius Ρrobus qui dicitur, Vergili commentator, peram mavit
1 Futilia autem oeperus philol. XVII 430 protulit, qui talia
Quintilianum putat sonsisse non sola carminum i e metrorum uarietate mixtum, sed etiam seri iocosique sermonis coniunctione. An forte ab oratiano genere haec coniunctio aberat, ut ea tamquam
32쪽
Varro qui sit est Roeperiis et 89 emi petis non a massistro cuius aetas onye praecesserat, nominatus nominatur r), ea a societate instenti, quod is quoque omnisseno carmine satiras suas expoliverat. Et sane ipso Varro non raro enippens
dicitur, cf. Charisius p. 118. Diomedes p. 371 Symmachus auet epp. 2. Arnobius V 23. Eutychius p. 169 . 175L. Athenaeus IV p. 160 c. Quam autem huius nominis causam Probus affert, ea parum uidetur consentire cum Gollii sententia, qui inter cynicarum et Menippearum appellationem affinitatem quandam sine dubio intercedere uoluit. Cynicorum enim omnino fuisse ut carmine omnigeno scripta sua expolirent, idnem adhuc affirmauit. Quare ut possimus diiudicaro, Gellione sit antrobo fidos habenda, siue
utrum a cynica quadam saturarum indolo quam Tertullianus quoque ad nationes I 10 et apologetico cap. 14 Ἀ-nuit, Romani stili Diogenom et Romanum cynicum Varronem uocans an ab omnigeno carmine an sorte ab his duabus rebus quocunque modo inter se consociatis enippei agnomen acceperit, demenippo prius quae scimus Suo Ordino proferenda Sunt. Μenippum patria Gadarensem, cuius uitam nimis Stolide conscribillauit Diogonos Laertius VI 99 sqq.), floruisse
circiter olympiadem centesimam sexagesimam AlemA protegg ad Varronis sati p. 42 sqq. probabiliter demonstrauit, uiginti fere annis antequam Varro natus est. aulo igitur nimius est robus 'longo eum aetate Varronem praecessisse ubi perhibet Cynicorum sectae addictus erat scripsitque similia atque alii quidam ius philosophiae associae, talia dico quibus seria iocosaque lepide permiscebantur, uel potius quibus ridendo dicero uerum ut ait Horatius seriaque iocose exprimere conabantur. Ita Μο-nimus emicus παίγνια scripsit σπουδῆ λεληθυία μεμιγμενα
Diog. Laert. Ι 83), ad quorum exemplum enippum libros suos instituisse rellorus opinatus est ann. liti. Ienens. 1847 p. 621); ita eleager enippi et popularis et imitator cf. Strabo XVI 2, 29 et Anth. gr. epigr. αδεσπ.572. eleagri pigr. 127 scripsisse uidetur, cuius reliquiae quidem pauculae nam epigrammata huc non pertinent
33쪽
cum meram festiuam Omnes gratiam spirent, seria tamen
eum immiscuisso ex eius opitheto ὁ κυνικος cf. Athonaeus XI p. 502 c probabile est , ita donique Bion Borysthenitos υπομνηματα sua Diog. L. IV 47 composuit, quem primum uel ratosthenes Diog. L. IV 2. Strabo I 2, 2 uel Thoophrastus cf. otrodor qui dicitur περὶ αἰσθησεων in uolt Herculann. VI col. V philosophiam uost florida induisso dixit. Eodom modo onippi libri conscripti
erant, quos ne ex Diogenis uerbis Φερει μὲν ουν σπουδαῖον ουδεν τα δὲ βιβλία αυτου πολλου καταγελωτος γε μει κατ σον τοῖς Μελεάγρου του κατ αυτον γενομενου prorAus iocis constitisse sumas, primum prohibet quod inter philosophorum seriem Diogenes eum recepit quodque σπουδογέλοιον vocat Strabo XVI 2, 29), tum uero uiri imago
qualem ex Luciano strenuo ius sociatore qui saepissime
in dialogis eum introducit nobis depingere possumus. Qui quamquam eum sic describit dial mori. I, 2 γερων
φαλακρος, τριβώνιον χων πολυθυρον, παντι ἀνεμω ἀναπεπταμενον καὶ ταῖς ἐπιπτυχαῖς τῶν ἐακιων ποικίλον γελαδ' ἀεὶ καὶ τὰ πολλὰ τους ἀλαζονας τουτους φιλοσόφους
επισκώπτει aliis tamen locis seri a fere austore eum sapientiam suam edocentem facit cf. ecyomantia 14 sqq. diat mori. XX). Et haec sane satis implex erat summum enim sapientis bonum την ἀπαθειαν ducebat, ut το παρονευ θεμενος nil cuperet nil metueret modiceque et quiete omnibus in rebus et conquirendis et fruendis se haberet; etiam in philosophando ultra certos statosque termino ne egrederetur subtilesquo disputationes philosophorum ut uen-1 Eratosthenis esse hoc facete dictum non Strabo tantum, qui ipsius uerba ante oculos habuit, multo probabilius reddit, o res ipsa unice uerum ostendit esse, cum Theophrastum, cuius ipse Bion erat discipulus, imitatores etiam Bionis, qui primus philosophiam adornauit, notos habuisse temporis ratio prohibeat. Iam apparet, quo iure Neapolitani oditores etrodoro picuri amico, Theophrastiasquali hunc librum tribuere in ulla causa conati sunt. 2 Bionem Diogenes quidem inter academicos enumerat; sed ipse dicit IV 51): ουτος τὴν ἀρχὴν μὲν παρητεῖτο τὰ Ἀγιαδτνια οῖκα εἶτ' ἐπανείλετο τὴν Κυνικην αγωγήν, λαβων τρίβωνα καὶ πήραν '
34쪽
tum et sumum haberol. Vnum tantum afferre libet locum ex Νεκυομαντεια c. 21 ubi hanc se a Tiresia accepisse sententiam narrat: ο των ἰδιωτῶν ριστος βίος καὶ σα φρονεστερος ως τῆς ἀφροσυνος παυσάμενος του μετεωρολογεῖν καὶ τέλη καὶ ρχὰς επισκοπεῖν καὶ καταπτυσας των σοφων τουτων συλλογισμων καὶ τὰ τοιαυτα λῆρονηγησάμενος τουτο μονον ξ ἀπαντος θηράση, πως, τοπαρον ευ θεμενος, παραδραμν γελων τὰ πολλὰ καὶ περὶ μηδεν ἐσπουδακώς. In his autem ne diutius immoror, inscriptiones statim librorum eius quotquot seruatae sunt recensebo. Ex tredecim igitur quos scripsit libris Diog.
L. VI 101 hi sunt quos nouimus: Νεκυῖα. σιαθῆκαι. 'Αρκεσίλαος Συμπόσιον 'Eπιστολαὶ κεκομηνευμενα ἀπ τουτων θεων προσώπου Προς τους φυσικους καὶ μαθηματι- κους καὶ γραμματικους καὶ γονὰς μικουρου fortasse καὶ
δοξας -κουρου, ut impugnet librum quem ille Κυριαι δοξαι inscripserat L Diog. L. 47 καὶ τὰς θρησκευομέ
νας π αυτων εἰκάδας. Fortasse etiam ιογένους πρασις
Diog. L. VI 29 ubi codices nonnulli Hermippum pro e
nippo praebent). Fragmenta autem seruata sunt perpaucu1 Moinelitus in Vindiciis Strabonianis p. 23 sq. Suida EudociaΘ-que uerba Μένιππος κω ιικος των δραμάτων αυτο ἐστι κέρκωπες καὶ ' φεις addit Eudocia καὶ ἄλλα ad cynicum nostrum referenda, in Comicis autem Graecis uol. V p. 12 Μένιππος ὁ κυνικος emen
dandum putat. Causam uero qua haec sententia commendetur cum nullam uideam, aperte etiam refutatur non quidem praecedente lem
mate Μένιππος ὁ κυνικος ἔστιν ἐν τῶ Φαιος quippe quod uel falso inculcatum esse uel ad Suidae imperitiam duo homines ex uno efficientem referri possit, sed licet,einokius in eo non esse quod quis haereat affirmet ea re quod δράματα illius opera nuncupantur, quRm profecto appellationem ipse Suidas non potuit fingere. Quam autem idem einckius poetae ignoti comoediam δε inscriptam ex elio Dionysi apud Eustathium ad Hom. p. 1384 46menippo tribuit, eamno comico quidem Menippo ut donemus quicquam suadet, ut de cynico uel leuissima suspitio funditus tollenda sit. Sed cuiuscunque orat, Varroni tamen Graecis illi literis profundissime imbuto, cum trecentos Ioues 'sive Iuppiteres dicendum ut ertullianus irridendi causa addit ad nationes I 10. apolog 14 sine capitibus induceret, hanc B- comoediam ob mentem fuisse, ut argumentis destituta, ita per se et speciosissima et ualdo probabilis uiri doctissimi opinio est.
35쪽
CAPUT I 11 adeoque ex quinque illis quae collegit Oehlerus p. 29 sq.)unum demendum est, cum Suidae uerba s. u. Φαιος -- νιππος ο κυνικος ἐπὶ τοσουτον τερατείας ἡλασεν ως ' ινυος αναλαβειν σχημα, λέγων ἐπίσκοπος αφῖχθαι τῶν αμαρτανομένων ἐξ αδου sqq. a Diogeno Ι 102 ad enodomum cynicum, non ad enippum referri iam dudum Leopardus omondationum VI 3 adnotauerit. Ipsa fragmenta in calco huius libri adicientur.
Iam uero ut robo satisfaciamus, an carminibus interspersis enippus libros suos uariauerit quaerendum est.
Quod cum antea ab omnibus negaretur ), primus robofidom habuit rollerus i. c. p. 22), quem secutus est
Wachsmuthius de Timone Phliasi p. 42 sq. qui apud
Athonaeum I p. 320 4 γουν κυνικος Μεν τατος αλιιοποτιντην νυνδον φησιν uerbi o poeticis partibus esse seruata coniectura perquam probabili censet Noque est cur Probo
fides derogetur, qui pessima quidem elocutione uera tamen ceteroquin hoc loco refert. Quamquam illud argumentum, quod achsmuthius p. 43 e uersibus petit Homericis et Euripideis, quibus enippus Lucianeus in necyomantiae initio utitur, nil poterit efficere nisi aliorum uersus ΜΘmppum uel simpliciter usurpasse uel sillographorum modo inridiculum detorsisse propria eius carmina inde erui nequeunt. At locupletissimum testimonium Dialogi Lucianoi uerba praebent, a Luciano dum enippum imitetur se male
tractatum esse his uerbis in is accusato cap. 33 querentis: - το γαρ πάντων ἀτοπώτατον, κρασίν τινα παράδοξον κέκραμαι καὶ ουτε πεζος εἰμι υτε ἐπὶ τῶν μετρωνβεβηκα, ἀλλὰ ἱπποκενταυρου δίκην συνθετον τι καὶ ξενον φάσμα τοῖς ἀκουουσι δοκῶ. Quo loco πεζος non ad humilem uulgaremque dicendi usum, sed ad sermonem utique prosarium pertinere ea quae opponuntur ουτε ἐπὶ τῶν
1 Errat enim F. Lo de uita scriptisque enippi cynici p. 8,
Casaubonum quoquo carmina sermoni ab illo immixta affirmare dicens. Nempe aperte Casaubonus declarat p. 207 meras parodias ex alienis uersibus enippum contexuisse', non autem ipsum quoque poesi omnigenae operam impendisse.
36쪽
μετρων βέβηκα dilucide ostendunt; ne uero in illis ουτε πεζος εἰμι υτ επὶ τῶν μετρων βεβηκα talem quis utriusque sermonis in unum genus confusionem inesse suspicetur, qualis est in illa πεζῆ ποιητικῆ, quo nomine Lucianu quom hist con8er. S. cap. 8 rerum gesturum historiam
prosarie quidem conscriptam sed uerbis poetice sonantibus abutentem designat, id ea re prohibetur quod nimis latum poeticique ardoris plenum sermonem enippo illi, cuius
scripta καταγελωτος εμει nequaquam OSSum Conoedere. Cum igitur neque pedestrem sermonem poeticis uerbis indutum atque minus etiam continua carmina indolis nimis prosariae ea uerba significaro possint, quid iam relictum est, nisi ut utroque sermone uero et genuin eius libellos fuisse compositos o Luc1ani uerbis nobis sumamus Quae quidem carmina cum apud Lucianum ipsum nec permulta nec permagna inueniantur, apud enippum quoque quem ille imitatur rom aliter institutam fuisse nil ostquod suadeat. Anteruenippum iam extitisse qui utrumque sermonem coniunxerint, non habemus compertum Bion certe Borysthenites quem τὴν φιλοσοφίαν ανθινα ἐνδυσαι Eratosthenes dixit in supra), alia ratione hoc negotio desunctus est. Huius etenim de uersibus quae memorantur apud schol Cruq ad Hor opp. II 2, 58 nonnisi ad parodias referenda uidentur, praesertim cum ευφυχὶς ἡ καὶ
Hor. l. c. Bion qui sophistes coonominatus est, in libro quem edidit mordacissimis salibus ea quae apud poetas sunt ita lacerauit, ut ne Homero quidem parcerer fides habenda est, ad unum aliquem parodiarum librum; cf. elchorus
praef. heogn. p. LXXXVII. achsmuthius i. c. p. 40 sq. Nam quod rellerus e Diogenis orbis IV 52 Ην δὲ καὶ
θεατρικος καὶ πολυς ἐν τῶ γελοιι διαφορῆσαι, φορτικοῖς ὀνόμασι κατα τῶν πραγμάτων χραγμενος Αια χὶ ουν ὀπαντὶ εἴδει λογου κεκρασθαι φασὶ λεγειν ἐπ αυτουτον Ἐρατοσθενην, ἁ πρῶτος Βιων την φιλοσοφίαν ἀνθινα ἐνεδυσεν. υφυης γαρ ἡ καὶ παρφδῆσαι concludit, inter uaria haec genera de prosa quoque et poesi alternantibus cogitandum esse, non satis ipsa uerba respicit, quae genus
37쪽
tumidum et sufflatum το θεατρικον cum ridiculo et scurrili το γελοῖον mixtum hisque additas parodias efficere illud στῶν εἶδος λογου monstrant. obiter moneo in anonymi περὶ αἰσθησειον libri supra allati os uolumis Herculanonsia VI col. XV hac sententia: κ)αὶ ο υδε)ν
του κατα- ε)όφραστον π.. του φιλοσοφίαν ανθινοῖς κο
φυσεως τῶν οντων γνωσίαν uocem illam mutilam r. . -
του a Scotto suppletam esse ποητου. Sed caue indo de Bione Oeta opinionem tibi fingas; aclismuthium enim P. 40 πρώτου recte emendasse Diogenis Strabonisquo in hoc dicto narrando consensus docet. eleagrum denique Gadarensem, quem indole enippo simili fuisse Diogones scribit, eodem quo illum scribendi genere usum esse facile conici, probari autem ne difficile quidem poterit. Ad nom perduxi disputationem demenippo, qua robum, etsi satirarum appellationem in illius libros inepte confert,* rem tamen ipsam recte narrare ostendi, illum quoque satiras suas omnigeno carmine expoliuisse. Cuius
rationis xempla in Graecis litteris hodie quae extant, Luciani sunt opuscula, uelut Iuppiter tragoedus, Conuiuiuin, Alexander, alia deindo Iuliani satira quam inscripsit Cao-
Sares. In his propria carmina posuere aliorum autem uersus multo saepius immiscuere Lucianum autem cum Propter hanc causam, tum propter alia permultum ad Varronis quoque saturas cognoscenda facere, infra exponam.
Ad illam iam quaestionem quam supra prop08ui reuoluti sumus, ut iudicemus Gellione an robo fides maior liabenda enippearumque cognomen ab indole saturarum cynica an ab omnigeno carmine derivandum sit. Atque indolem quidem illam sis fuisse cum non opus sit prolixa
1 Neque aliud est quod Theodorum τον αθεον κατα παν Iδος λογου σοφιστευσαι Diogenes ibid. refert. 2 In eo apud talem scriptorem non magis offendendum est, quam in uerbis illis monstruose constructis Menippeus distin non a magistro cuius aetas longe praecessera ' illa enim omnia ex bono et uetusto grammatico, sed nimis turbulenter excerpta esse apparet.
38쪽
14 CAPUT Idisputatione ostendere, uerbo hic significasse sufficiat iam uero cum uersibus enippum quoque usum esse exposuerim, respondere licet, utrumque fide digna narrare neque eos intem uere dissentire, sed pro consilio suo utrumque quod ei non necessarium uisum est omisisse id quod in Probi uerbis, ut qui rem grauiorem miserit, leuiorem tantum commemorarit, non ipsi grammatico sed excerptoris neglegentiae culpae dandum censeo. Quum uero nuPer extiterit qui robum do enippo quidem dicat falsa nam rare de Varrone autem uera, sed longe aliter atque fieri solet intellegendum esse, ita nempe ut sol carminum rietate Varronem satiras suas contexuisse prosamque omnino ab illis alienam esse tradat, haec iam quaestio grauissima non autem ut spero difficillima soluenda erit Versus enim Varronis saturis inesso otiam si quis ipsis reliquiis diffidoret a Gollio amomodocerotur VI 16 senarios earum uersus Commemorante adde Nonium p. 503, 13 22. At non perinde de prosa quoque certo testimonio, nisi sit locus e robo allatus, constat. Itaque Theophilus Roeperus cum per Restiua otia saturarum reliquias perlegisset atque nullis quidem certis usus argumentis sed sensu quodam ductus fragmentis omnibus uersuum impressa esse uestigia sibi uisus essd animaduertere, statim poetandi quadam dulo dine adductus, ut ipse ingenue fatetur, uersus Hos Per
singulas reliquias Varroni restituero aggressus est philol. I 223 sqq. instititque o negoti in multis atque copiosis uerbosisque hercle disputationibus, quae philologi uolt. IX. XV XVΙΙ. XVIII atquo programmatis edanensibus et
saecularia indiconti a. 1858 odit et annalibus a. 1858. 1861. 186 in publicum emissis continentur. Quam Sententiam quamuis ipse argumento usus non nimis solido, aurium dic iudicio, conceperit, mox tamen et sileno et Ribbochio, quorum illo in coniectaneis in Varronis saturas
Μenippeas a. 1858 editis, hic in mus philol. XIV p. 102 sqq. eodem usi sunt fundamento sed in discornendis pedestribus a poeticis fragmentis, quam incertis fulcris innitantur ipse saepius obiecit cf. praecipue philol. XVII 6 sqq.). Postea uero in uecholero imus. philol. XIV 419y trium irobi
39쪽
Qu1ntiliani Cicoronis locorrum admonitus qui utriusque sermonis confusionem Varroni attribuant, hos locos aliter6xplicare in philol. XVIII 420 sqq. suscepit. Quos ueterum locos, si modo in hanc quaestionem uere quadrent, cum certissima disputandi fundamenta praebere necesse sit, do is ut rem ad liquidum perducamus initium nobis sumendum St.
Primus igitur Cicero postquam in Academicorum initio Varronem de suis operibus disseronto induxit, laudibus eum efferens haec respondet Ira, in nostra urbe
perestrinantes errantesque tamquam hospites tui libri quasi M-mum de Xerunt . . . u aetatem patriae, tu descriptiones temporum . . . aperuisti, plurimumque poetis nostris omninoque latinis et literis luminis attulisti et uerbis, atque ipse uarium et rimans omni fere numero poema fecisti, philosophiamque multis locis incohasti, ad impellendum satis, ad edocendum parum. Ex eo loco si caute explicatur nil omnino quod ad quaestionem nostram pertineat erui potest, ut nec Bue- cheler duarum orationum coniunctionem nec Roepero mera carmina a Cicerone in saturis indicata affirmantibus credendum sit. Etsi enim de saturis, quae omni fere numero composita carmina continebant, Ciceronem reuera loqui concedendum sit nam contra opinionem a Ritschelio in mus.
philol. V 49 sq. prolatam, carmen hic indicari didascalicum quo de rerum fortasse natura Varro egerit, graues me dubitationes Rooperus i. c. mouit in ), tamen unde quis o lassaturas enippeas neque alia illa praeterea quae uersibus Varro composuit Ciceroni in mentem uenisse iure coneludere possit, equidem nescio. Scripsit enim Varro, ut ex
Hieronymi catalogo eius librorum nouimus cf. Ritschelius mus philol. ΙΙ 14 sqq praeter satyrarum monipparum menypparum cod. Atrebat.)' libros CL etiam Oomatum
1 Etenim si de tali carmine cogitandum esset, iungi oporteret illa omni fere numero uoci elegans et explicari omni fere ratione'; om ionem uero qualis inesset uerbo 'sere ut ne leuissimam quidem Varroni adderet Ciceronem anxie curasse ex epistulis ad Atticum satis superque docemur.
40쪽
i. e. carminum breuium es VRo apud Nonium 428 1M i libro X et pseud0tragoediarum sic codd. arias. usi tra-goodiarum cod. Atrebat. libr0 VI, ut aliud illud armoniaeoam quod Quintilianum significare nonnulli suspicatigunt, cum nominet I 4 4 Empe stem in Graecis, Varro
nem ac Lucretium in Lutinis, qui proecepta sapientiae uersibus tradiderunt', quocum P0nserendus est Lactantius insit diu. II 13 pedocles de rerum natura uersibus scripsit,ti apud Romanos Lucretius et Varrs' nimis iam proclivo
sigi credero, Quintilirenum, quem I Retantius exscripsit, talo aliquod de sapienti P0em e Ciceronis uerbis obitor po
loetis pro saturis, quisle reuer erant, Sibi finxisso, cumgaturas ipsa eum numquam curiosius insperisso uo oo
eulium illud et tectum dicendi genus quo de is loquitur es. p. 7 ualde uerisimile reddat; s. rahnerus do Varr.
philos p. 10 sq. At Pinum quoque Varronem, de quo non nulli cogitarunt, non ut Quintiliano ob mentem fuisso cum praecepta sapientiis alio ille loco tradere non potuo rit, nisi fortasse quibusdam locis prooemii Chorographiao Quintilianus autem carmina adferat quae tota in philoso phia uersentur. Sed ad nostri Varronis poetica opora podoamus. Omnia in illis ullius quae Varro uorsibus conscripserat laudat uarii ea generis esse dicit et elegantiao omni fere numero composita; sin quae forte in illis orant1 Ex eis unum apud Diomedem fragmentum seruatum est quod onim ille p. 400, 29 . Varronem affert in poetico libro et tamen non demolio rostra id nunc postquam de poematis Varronis compori mus neqrio cum Mercero ad Prometheum liberatum neque cum oli loro ad Prometheum liberum referre opus est. Videtur autem metro satis artificioso contineri, creticis et trochaeis siue spondeis inuioom sese excipientibus. 2 omnino nil cur Varronis satyrarum libros IIII quos praetor Menippeas catalogus ille numerat, cum indoles ac ratio earum in certissima sit et ne hoc quidem constet, rectene an casu a C libris saturarum in catalogo separatae sint Satis tamen placet quod Ritscholius mus philol. V 492 proposuit, eas ad alterum genua pertinuisse, quod Lucilius occupauerat. Fuerit igitur Varro in timoro quorundam aliorum qui praeter Atacinum hoc genus ante Horatium temptamini; cs. Hor. Aerm. 10, 7.