장음표시 사용
181쪽
In Armenorum canonibus haec nobis impedimenta ocem'rerinit. Iucanono Si is i prohibentur matrimonia usque ad quartum gradum: a ditis querelis, quod a nobilibus praesertim haec regula infringatur vicarisne Nemeti Magno tributo : -Nemo consanguineam in tertio gradu ducere uxorem ausit; si in quarto duxerit, poenitentiam agat'. Ex o dem'. si quis statris uxorem ducit, abominabilis sit utemus in Em is Dei, nisi segregentur et quasi mortis rei poenitentiam sinceram ammti' Si quis autem cum duabus sororibus larnieatur, alteramque ex iis in matrimonium ducit, is poenitentiae subjicitur . Synodus Armenorum habita
septimo ab obitu Isaaei Magni anno, Christi 481, prohibet et solvi jubet
matrimonia cum consanguineis usque ad quartum gradum, item pomo tentia afficit nubentes cum uxore fratris β. Variacanus β, Albanise rex,
in synodo Albana a. 488 statuit: ἡ Nemo laetanae in tertio propinquitatis gradu nuptias appetat neque fratris uxorem sibi copuisti μ 0uo dam publicae honestalis impedimentum in canonibus Nemeti Hagno triabulis 7 deprehenditur, cum poenitentia illis imponitur, qui desponsae sibi
mulieris sororem uxorem sibi assumit. Impedimentum eultus disparitatis occurrit inter eosdem canones ' in quibus peccare dicuntur et poenitentiae subjiciendos, qui infidelem ducunt, sive vir inve mulier, praese tim si non convertatur infidelis. Sion vsro, Armenorum catholicus expresse matrimonium cum infideli, sive viri sive mul-s non esse matrimonium declarat. Honachis et sanctimonialibus matrimonia prohibet non Gregorii Illuminatoris Presbyter emortua uxore aliam ducere prohibetur a synodo anni 481 Armeniam ii. Aetatis impossiment i o servant Nerses et Nersciabulius et Isaac Magnus pueros matrimonio conjungere prohibentes, quonam texius supra g. s. jam allegavimus, ubi et vidimus, quam male id observetur passim. clandestina matrimonia prohibentur vel irrita declarantur, cujusmodi illud est Gregorii Illuminatoris ἡSi quis clandestinum matrimonium contraxerit, id quidem imritum esto. μ Videntur autem hoc nomine clandestinarum nuptiarum non tam eae intelligi, quas nos ita vocamus sensu strictiori, sed sensu latiori ea, quae nos matrimonia secreta dicimus, ut ex canone sequente JO-hannis Philosophi emergit, qui sacerdotem iis interesse supponit. ,0ui sunt matrimonio conjungendi, oportet ac d et a presbytero deduci ad ecclesiam, et ibi in Ioco sacro perfici super eos ritum matrimonii juxta morem christianorum. 0ui vero, negligens haec, pertisset animo, non ita sed aliter secerit, ac injuria leges et matrimonii savi amentum atae rit, sacerdos quidem honore suo privetur, sponsi autem denuo matrimonio jungantur juxta leges christianorum, uti et Apostolus praecepit: omnia vestra honeste et secundum ordinem fiant.μ Pellicatum jus Romanum permittebat, et ad Armenos ejusmodi transiisse videtur, vel Originario apud eos fuisse. Nam Gregorius Illuminatori. de his d cernit: ἡSi quis concubinam veluti uxorem sibi duxerit, matrimonium id
182쪽
invalid -- et mulier mibat eui ipsa voluerit.' synodus Armenica septimo ab obitu Isaaei M. anno celebrata haec decerniti: ἡ0ui co eisinam sibi duxerit veluti uxorem, comprehendant mulierem et tradant parentibus ejus, vir autem propter illatam injuriam mulctetur mille ducantis denariis, si nobilis est, seeus ut supra . . . . Presbyter autem, qui inscient us parentibus puellae clam matrimonio benedixit, non audeat amplius munere suo moerdotali iungi et centum denariis in egenos di inlinendis muloinuae, et matrimonium, cui benedixit, irritum sit. μ se maius 3 ait, impedimentum consanguinitatis juxta antiquos canones usque ad septimum, amnitatis et cognationis spiritualis usque ad quartum gradum perungere. In ordinationum textu a Serposio vulgato et nostro post ordinationem aeviribi apponitur rubrica: ἡΗuousque potest nubere is, qui
ordines recepit, sia dehine non potestμ quod ad Latinorum disciplinam
accedit. Ordo a nobis vulgandus matrimonii conjunctiones concedit puerorum duodecim et puellarum decem annorum. Galanus autem hac in materia est, Armenos cum Occidentalibus in eo convenire, quod nec ad ipsos ratum contrahitur matrimonium cum infideli non baptigato, vel cum habente ordinem sacrum, aut votum monasticum, aut ligameneum avem conjuge et praeterea, quod consanguinitas et amnitas persecta, hoc est, primi generis, matrimonium apud eos dirimunt ad qua tum usque gradum inelusive, quemadmodum apud Latinos, dum Graeci etiam in octavo gradu consanguinitatis et septimo assinitatis, juxta suam supputationem, qui duo gradus quarto nostro respondent, matrimonia oono dunt. In his olem a nobis discedunt quoad impedimenta. Prο-hibent imor consanguineos viri et consanguineos uxoris matrimonium contrahi, irritanique contractum usque ad gradum tertium: similiter interamnos in seeundo genere conjugium interdicunt. Legalem quoque , cognationem, matrimonium dirimentem inter adoptantem et adoptatum, restringunt ad seeundum duntaxat gradum, protenduntque spiritualem usque ad tertium. De reliquis vero ecclesiasticis impedimentis, quae sumuntur ex crimine, nihil ipsi aut habere aut scire deprehenduntur. Dispensationes apud ipsos teste Galano a patriarcha conceduntur. 3. 4. Do inviaso1uhiu matrimonii rinovio. Indissolubisse. matrimonii consummati vinculum a plurimis Orientalibus sicut a Graecis non observari, hic praeteriri non potuit, licet proxime ad sacramenti administrationem non pertineat, eo quod in eam magnopere influat. Sunt quidem teste Benaudotio. in Orientalium nomο- canonibus, specialiter in Coptitarum canonum collectione, in Nestoriana Abulsaragii Ebnellaib canones Africani, qui post separationem conjugum novum matrimonium prohibent. Habent etiam canonem 48. Apostolorum ejusdem tenoris. Est adhuc apud Coptitas canon Timothei Alexandrini 15, quo illum, qui muliere a daemonio correpta, ut etiam compedes
183쪽
gestet; δiam ducere pelli, quod se continεrs non possiti, adulterium omnia
missurum ait, canonumque istorum auetoritas adhuc apud visos in Orie talibus valet. Aliud etiam responsum Timothei, a Natrono allegatum, quod apud Syros valet, alteras post separationem in ad erium nuptias expresse prohibens, quod do ejus authentia dubium moveri possit, . - alloe bimus. Sed retinent etiam canonsm Pseudonicam n araticum m. qidam eorum, ini est apud Rechellensem, ex quo, si mulier vimin re querit et monitis episcopi ad reditum hortantis obtemerise nolit, ex communicetur; tuncque vir aliam ducere valeat, nivi eam ima e tram
verit, quia tunc ejus querelae nihili habendae sint. Desunt quidem in altera Turriani editione verba illa: ἡSi enim aliam dueere imuerit, dum 'in canone 5s, qui illi respondet. Sed lallime Abraham Mehellensis eum dicit, addηamentum illud in sola Melahitarum editions adesse L Nam
canonem Arabicum cum additione Benan tius' apud Eri imo em εο litam invenit λ. In antiqua Syrorum collectione sane desunt plane oanο-nes illi Arabici, uti ex codice Florentino testatur Rensidouus ; convicedere etiam oportet Eechellensi, in syriaca canonum it eum araticorum editione non esse additamentum, de quo agitur. Nestoriant etiam amphorem illam et numerosiorem recensionem non habebant, quam Em
chellensis Mit, eum Ebelesu dicat, apud suos praeter vigina an quos 73 esse, quos transtulit Marathas, unde neque addi amentum' illud habebant. Sunt etiam apud Orientales canones, quos dicunt imperialis, ex Theodosii et Iustiniani legibus collecti β. 0uorum statuta de sinere pluribus ex musis matrimonii vinculo a C tuis admissa suisse supponit Renaudotius Unde videbimus, non eamdem emo hae in re Orientalium disciplinam, neque singulas secias omnes sibi ipsis constare, oecurresque nobis non unum documentum, quod occidentalem disciplinam antiquiori
Ecclesiae consonam esse mineat. l0uod ad coplitas attinet, eorum moderna praxis ex Van ebio in sua Aegypti descriptione I haec est, ut rarum sit divortium, ei in casulantum adulterii, qui tamen in Historia Alexandrina rem enucleatius tractans plures divortiorum causas, legibus thaperialibus consonas, . Copitiis usurpatas enumerat. Divortia sacere tradit: s. Si uterque conjux monachatum suscipiat. 2. Si alteruter morbo laboret, qui cohabitationem impediat, ut si hermaphroditus sit, si eunuchiis, leprosus, epilepticus etc. 3. Si uxor fuerit adultera; non item si maritus eo relintne 'aboret. 4. Si alter alterius sanitati grave afferret detrimentum. 5. si uxor, antet conjunelionem epilepsiae obnoxia, id reticuerit. 6. Si alteruter, in ca8u-- vitalem abductus, toto quinquennio superstiti non innotescat. Consuli a Sollerio ' Bernatus ait, copios interpellatos ultro lateri, tam clara esse evangelii effata, ut de indissolubilitate matrimonii dubium reliquum noη sit. Sed in praxi laxiores se exhibenι, in casu adulterii vel morbi contagiosi conjuges ad Turcarum iribunal occurrunt, sibique ex eorum legibus libellum repudii comparant, contra quae judicia Sacerdotes. -
184쪽
su vim 3- alanti Vel- meabus, mitus aliam, a patriarcha aut epis lus separistionem impotra post vero, inconiis liae periculum clamitanis. us4- , mediis, muneribus etiam nonnunquam adhinta, alteras
in in rigore, eos uorum ad uunt, quin s superductam v orem rejiciani. Gradhuo, imo maxima est apud Asiniopes laritas, siquidem, testo Lu- dolis L qui: PP. Advasea ει Tellet, Aethiopemque suum Gregorium advocabsaeculares quamurilue ex causa nuptias dissolvunt, judiciis rogiis id concedentitiae. Sota excipi elericos, qui, si dimittere uxorem velint, munus suum dimittere tenentur, et rusticos, quibus separasio dηmnum temporale affert Aius veterea recentior quidam auctor L Avortium, licet leviter concedatur,
uniniquo viso Marusi semel permiui a sacerdotibus, sumque, qui quatuor uxores habuit, easque dimisit, exconuaunieari, si post quartam supο insmonachus non fiat. 0uod ad coptitarum canones attinet, vidimus Mis, eos ean os 4mperiales divortio laventes reliqere. Est etiam inter canones i06 Athanasio salso tributos quadragesimus quartus , quies . non liuere ab Uore separari, nisi causa sornicationis, quod collatis aliis de vinculi solutione intelligendum videturi Allρgat etiam Renau-dotius Echmimensem, qui in canonum friiuge canonem arabicum 55. cum addi ain is et quem Apostolorum dicunt 74. assert, qui divortium ob adulterium aliamve gravem causam cum solutione vinculi concedere videtur. Verba Christi: Qui dimittit uxorem suam, Oxcepta sornicationis musa, secti eam moectari, ita exponit: hNam cum vir uxorem expellit, quaerii, cum eam resumere oporte/t, quo eam adulterii incuset, quo satis inmit, se in adulterii casu solubile matrimonium habuisse. Abulbircal inter causas divortii etiam illam ex canonibus imperialibu .ffert, si mulier insidias contra vitam mariti molita fuerit. Athanasius, episcopus Κus in Thebaide, in responsis canosicis divortii causas esseau, si vir mulierem, quam in matrimonium duxit, virginem non esse deprehendit, dummodo exinde nullum cum ea commercium habuerit; si simul in viae consortio manere non possint, quod male se invicem iraetaverint; si averuter in morbum insanabilem, uti lepram, incidat. In casu adulterii, virum, qui uxorem ream non dimittat, excommunicari jubeL Uterque Ebnassalus, canonista ejusque statur theologus, in eundem sensum de adulterio loquuntur. 0uodsi expresse non addunt, maritiua ad aueras nuptias post divortium transire posse, id inde lactum censet fleuaudotius. quod ad normam canonum. imperialium id enunci ront, quos hanc licentiam concedere constaret, et ipsi supponerenti Ex Bartim seo. separationis causae sunt vel naturales, ut mors, vel legales, quarum septem e merat: ἡFomicatio mulieris proprie; magia; amnitas impediens; monactatus; servitus; vitia corporis impedientia communieationem, vel laeda,' quae tum abominabilia, tum com--nicationem impedientia post singillatim enumerantur. Tnno qnaedam ex impericlorum naecorum legibus reseri, quae ab ipso non recipiun--, eum stis numerus ,spl8narnis sit expleres. si vero, discedens
185쪽
uem a legibus imperialibus, separationem in eam adulterii viro tantum competere, non autem mulieri statuit, Basili n allegans et rationes di eriminis afferens. Virum post sepasationem ob adulterium aliam ducere posse, non ait; sed in casu monachatus haec enunciat: cum vir aut mulier schema monachatus vult induere, si consenserit alter, ut induat, socius ejus conjungatur legitime, si voluerit, sive viis suerit, sive mulier. 0uoad responsum Timothei Alexandrini, de quo supra, haec notat: -TNmotheus autem Alexandrinus illam, cujus mulier daemone tenebatur, et sustinebat ac petebat suam mulierem, neque prohibuit, neque isdulsit, nisi sorte adulterium intervenisset: et idcirco responsum non dabat neque dedit.' In quo vix non insinuare videtur, ex Timothei sententia, aliam mulierem in casu adulterii assumere vel concedendum vel tol randum esse. De muliere, cujus vir in longinquam regionem abiit i certumque sit, utrum adhuc Vivat necne, statuitur i tempus, per quod expectet, post quod alteri ut nubat conceditur. Alibi inter ea, quae in sponsa requiruntur, haec absolute habet: ἡNon sit relicta: quicumpreenim tollit dimissam, moechatur.- ouae nobis sufficienter non in eunt, quaenam fuerit Barhebraei sententia, uirum nimirum solutionem vinculi quoad cohabitationem tantum, an etiam quoad vinculum in earibus illis generatim concedat. Nam quod ad solutionem ob professionem mon chalem attinet, casus iste specialis est omnino, specialemque in Gra corum et orientalium oculis, licet salsam, habebat rationem. Putabant enim, hanc mortem spiritualem aequiparandam naturali: unde casum m-tis hic admittebant. Unde ab hac causa ad alias concludere ad statuendam Syrorum Monophysilarum sententiam non licet. Alter casus domuliere, cujus vir longo tempore non rediit, potius est mortis praesumtio, quam matrimonii vivente conjuge solutio. Multa namque sunt, quae suadeant, STros alteras nuptias non concedere separatis quibus-eunque, nisi mors, vel naturalis, vel spiritualis illa, intercedati Θorum quaedam collegit Natronus in sua Evoplia fidei catholicae Romanae historico dogmatica L qui etiam, consentiente Assemano , testatur, hanc esse Srrorum praxim, ex diutumo cum ipsis commercio sibi compertam, alteras nuptias non concedere separalis, nisi post alterius partis mortem. Deest apud Syros canon 55. Arabicus Nicaenus, ut vidimus, et contra occurrit nobis inter canones poenitentiales antiquissimos hic ' qui indiscriminatim prohibet, dimissa uxore aliam ducere: ἡ0uicunque dimissa
uxore sua aliam assumit, excommunicabitur ab ecclesiae rectore, donec eam ejiciat et priorem reducat. φ 0uod autem rem omnino evincit, te
ius iste est, ab Abrahamo Ecchellensi allegatus ' Dionysii Barsalibi, ade. 5. Matthaei ita scribentis: ἡ Si autem mulier larnicatur, ipsa legem solvit, et justum est, ut dimittatur. Etenim non viris tantum reprehensio statuta est, sed et mulieribus, et quemadmodum quidem per matris nium lacti sunt unum, necessitas facit, ut separentur. Si vero heparantur, maneant innupti, ut ait Paulus. φ Affertur etiam a Natrono responsum 14. Timothei Alexandrini: ἡPostquam per matrimonium vinculum
186쪽
at, mrit est eausa sumtuo solutionis praeter sornieationem et magi-. ii . pie enim dimittit uxorem praeter musam somisationis, moectatur, et similiter quaecumque mulier dimiserit virum suum enim sornicati nem. Neque viro, neque mulieri, relinquentibus se mutuo, ob ea sam aut sine causa sornicationis et magiae, perinissum est matrim nisua seeundum, nisi eorum aliquis moriatur.μ Quod linet inter reaponsa Timothei, uti apud Balsamonem sunt, non reperiatur, tamen genuinam non esse, praefracte diei nequit, eum Graeculus iste abusui suorum repugnans diutum omittere potuerit, sed et si Tunothei non sit, 'rorua sententiam nobis e ubet. Nestoriatii in casu adulterii separationem matrimonii quoad thorum, non quoad vinculum permittunt, uno excepto, quod sciam, ait Asse- manusi, Iosue Bar Nun, qui canone 101. viro dat potestatem dimittendi uxorem adulteram aliamque ejus loco ducendi, et viceversa uxori concedit, ut udullero viro dimisso, alteri nubat. secus vero Timotheus patriarcha in synodo habita a. 786 et confirmata a. 804 can. 42 : ἡNemo propriam uxorem dimittat, nisi fornicationis aut religionis causa, dummodo tamen ad saeculum non regrediatur.' Idem can. 44: ἡSi mulier fornicata fuerit, sive vir; mulier quidem domo ejiciatur nuda et absque dote: similiter et vir: non autem nubat; qui enim dimissam duxerit, moechatur. Similiter vir uxorem non ducat. Ebelesus Sobensis iam dimissam a matrimonio ineundo repellit, quam dimissum, et de viro quidem haec scribit: ἡNeque eam in uxorem ducat, quae legitime dimissa suilη de muliere autem: ἡNeque viro nubat, qui legitime dimissus suit γ'.causae vero legitimi repudii ex Ebediesu, patriarchas Iosue Bar Nun et
Timotheum sequente istae sunt ': s. conlinentiae conservandae causa, ita tamen, ut neque vir ad alteram mulierem, neque mulier ad alterum Virum convertatur. 2. Fornicatio corporalis et adulterium. 3. Fornicatio
spiritualis, id est magia et apostasia a Christi fide. 4. Homicidium. Addit
ex Timotheo patriarcha causam infirmitalis vel desectus corporalis, qui ante copulam in alterutro exulerit, nec ab altero animadversus hierit: in hoc enim casu, ait Timotheus, licere thori separationem, etiam post eopulam, modo ille desecius talis non sit, qui curari possit. Denique, leges imperiales eliam hanc habere causam, resert: si mulier invito viro in aliena domo dormierit, aut ad theatrum, ubi res obscoenae fiant, accesserit, vel iter de oppido in oppidum sola sine patre, vel fratre, aut viro, aut filio suseeperit. Ita Assemanus. Verumtamen multa hic addenda sunt, quae integre solvendae quaestioni inserviant. Idem ipse Ebelesu de viro vel muliere contumeliosis et contentiosis addit, eos per decem annos monendos, tunc vero uudex eis separari permittat; et ille, qui cum alio conjugari voluerit, non prohibeatur, ' dummodo prolem non habeant. Tunc de viro et muliere, quorum alter captivus abducitur, statuit, ut spem mutuam non illico praescindant, sed triennio expectent; hat si nequeant vel solo tempore triennii definito a nobis sic permanere, tunc ille, qui voluerit conjugium inire, ineat. . si vir ab-
187쪽
- in ioagin-in τε mem, 'et mulier easta remanere nolit, ex eiuro debet per decem annos, si expensis sui, viri vhtat, per s .em, vi sectis. Si post ejusmodi ismporis spatium vir, etiam o suris pem sumus non reaea, , --ilieri permittatur, ut quem viaverit aceipiat', dummodo prolos non adsit i. 0-ad servos definit Sohensis' eos si cum dominorum lioensa matrimonium eontraxerint, separari non ase, ne Ba do nis istis, neque ab emptore, si prope et ui una civitate maneant. Verum si in regionem longinquam ahit unus ex his, qui empti sunt, istum , smiliter eonjugium ineant cum permissione 4-i-rum suom
et ille, qui secessit, et ille, qui mansii. μ At M. agitas, Benaui his inspa collectione oanonum Arabica ' haec habet, quae ab ipso Assemano citantur: -Rursus in sacrosancto evangelio prohibentur nuptiae cum muliere dimissa ob causam fornicationis. φ Unde dicendum erit, variam suisse Nestorianorum hac in re sententiam et praxin, influentibus legibus imperialibus ei Graecorum usu mutatam fuisse antiquiorem ipsorum disciplinam. Inter Armenorum errores Vincentius Bellovacensis scirca a. 123M jam retulerati ,. Si uxor alicujus adulteraverit, statim episcopus dat ei licentiam accipiendi aliam et accipit' Ilem in enumeratione errorum, quae in epistola praefixa regulae Fratrum Unitorum ab institutore ordinis sueta est circa a. 1333. etiam hic est: .Faciunt inter virum et uxorem divortium sine causa propter pecuniam, pontra evangelii praeeeptum ei sacros canones βμ. Joannes Armeniis episcopus apud Armachanum': ,sentiunt, inquit, Armeni matrimonium posse solvi. μ Ad quae Galanus: , quamvis non legerim hane eorum sententiam in Armenorum libris, imo oppositum doceani praesules ipsorum prudentiores: lamen experientia ipsa ostendit, dirimi passim apud Armenos rata matrimonia etiam consummata et coqjuges ad novus admitti nuptias, idque non solum ob causam fornicationis, sed cujuscuhque etiam gravis incommodi.' Mitior justo fuit Galanus, cum dicebat, solutionem vinculi matrimonialis non ocet nere in libris Armenorum, cum vir in perscrutandis libris gentis illius theologicis et historicis solertissimus, canonum sIllo en Armeniacam prae oculis non haberet. Minime vero iis perlectis capi potest, quomodo Serposius y dicere potuerit, indissolubilitatem matrimonii veri ei consummati dogma esse ab omnibus Armenis admissum. In canonibus
Gregorio Illuminatori tributis est quidem canon iste: quis dimiserii
uxorem suam et aliam duxerit, secunda relicta ad primam revertatur ac per septem annos extra ecclesiam poenilentiam agat, insuperque per anhum in communione ecclesiae 'μ, et alter: ἡVir, qui praetextu religi nis uxorem dimiserit, anathema sit 'μ. Sed est etiam iste, qui mitiorem interpretationem vix admittit: -Liceat viro uxorem suam adullerii causa dimittere, sed is per annum a toro separeturi'μ- sane canonum istorum authentia jure merito in dubium vocatur. Srnodus Armenorum s.
481 habita haso statuit , Si quis dimittit uxorem suam, siliorum ina-
188쪽
istiti, ai-i-sti: a in ii ver aeni, sed tantum : ob. -smii mi pervemitshem, 'el maea o hun in aliam mulierem conjecat, hujusmodi -x hoe sit judio m. , Omnia iana, fissi, domus, rura, a 'a et caeter Θres in commune divMantur, dimidisquo pars mulieri tribuatur, Duo etiam, si vult virum inj -ium suam ducare, libere quidem ducati' Syrum das Te in sis i sub Nersolet Scinoo, memorum ea holieni, hamo statuit de conjugibus, quorum alter in captivitate , suerib ab M-: - osor ο e statui us, ui qui, nondum s-ennio exacto post coam ni sinismm eaptivitatem ad ' alias' nuptias transierint, hae quid- sornieariae i h Mantur. Quod si septem bxaclis annis conjuges captivilais liberati in patriam redierint, jubsmus singulos ad proprium reverti eo gem; amus, em MVum assumpserunt retineant. Captivi quoque, si paria lacerint, poenitentiam aganti i autem per septennium se . continuerint, ac deinde nuptiis copiasti, hi sint immunes. μ ε Duplex adhue quaestio tractanda est hie ad vinculum matrimonii pertinens. Prima haeo est, quid habendum de conjugiis, quae contracta sunt ab infidelibus, eum altera pars ad sdem christianam conversa fuerit. De qua Barli raeus objiciens sibi contra impedimentum dirimens cullus qivaritatis, quod paulus de casu illo statuit: ἡIn exordio evangelieae praedicationis, quando vir et mulier infideles pariter erant, et unus ex eis fidelis hehat, Apostoli eos ab invicem non separabant propter spem institutionis, neque fideli praecipiebat Apostolus, ut denuo desponderet infidelem, aut vice ersa. η Modo autem mulatis circumstantiis separari fideles conjuges, cum alter eonim in infidelitatem deciderit. Deinde ad aliam cognatam quaestionem transiens: ἡAlieni a consessione,
qui ctedunt et baptizantur, M conjugiis illegilimis impliciti sunt, scilicet,
quod duas uxores aut plures simul habeant . . . . . . et siquidem plus
quam unam habuisset quispiam, illam quam velit, sumat Alii dicunt, quod non: sed primam illam, quam possidebat, sumat, si legi lima suerit, et eas, quae post illam, dimittat. At sententia prima rata est, scilicet, ut illam, quam ipse VoIuerit, possideat.' Haec solutio Bar- hebrari absque dubio salsa est et contraria decisioni Innocentii III. c. 8.dd diviniis. Id tamen videtur ex diciis omnibus sequi, ejusmodi matrimonia Barhebraeo absolute insolubilia visa non fuisse. Altera quaestio matrimouium attingit ratum, sed nou consummatum. In qua attendenda est theoria, quae statuitur a Gregorio Datlievensi Arineno in libro Interrogationum de matrimonio apud Galanum): ἡIncipit matrimonium per sponsalia, sed conficitur per consensum Verbis
expressum: duarem annii ve untdin consemus oenficit matrimonium; perficitur autem et consummatur per benedictionem sacerdotis et copulam corporalem. μ Bx m. concludendum erit, eum matrimoniti in non eonsummaium aliqua ex parte non perterium et absolutum habuisse,
nempe quoad indissolubilitatem vitieuli. Bb Hesus Mbensis ex professo quaestionsui movet, 'utram Meat sponsis post rite celebrata spo
salia, quae nimirum sunt de praesenti, sive matrimonium ratum non con-
189쪽
summaturn, quod ita voeare solent Oriental.s, separari ab inviosae. Re spondei autem: ἡΗoe certe fieri haud permittianis, nisi laete musa. concurrant, propter quas christiani separantur a coannunieatione hoo est mnjugis, et nuptiis, quas descripturi sumus; et sane absque iis musis neque ante thalamum, neque post thalamum misis, fieri debet. μ 0uibus hodierna praxis Nestorianorum consonat i. Tune pergit Medissu: -At vero des ocius dicit, quod ai post decennium res dissi itatem patiatur, neque ad effectum ad ei queat, praecipimus eis, ut separentur ab invicem ante communicationem; ubi tamen eosdem pluries pro opportu late correxerimus et increpaverimus. φ Αddit insuper Eb esus, quod si parentes de conjungendis liberis eoiloculi tantum fuerint, sponsali
autem non ea, qua solent, forma celebrata fuerint, separatio vituperio careat. Tunc statuit, quot annos ex elare debeat sponsa, cujus spo
sus in longinquam regionem abiit. Denique quaerit, quid sit agendum, si ad vitam monasticam amplexandam separandi sint sponsi. 0uodsi hoc idem uterque velit, licere eis suam voluntatem peragere. Si unus ex iis velit, alter non ille, ut rata sit vitae institutio, quam sibi eligit, debet juxta saeuitates suas parti alteri aliquid solvere. Si sponsus vel sponsa, ut partem alteram dimittat, mentiatur, se velle professionem religiosam emittere, alteri vero postea conjungatur matrimonio, arcetur longo tempore ab ecclesia, donec per poenitentiam geminali mendacii remi
sionem obtineat: separandum vero a superinducta uxore non statuitur.
Ex quibus sequitur, a Nestorianis matrimonia non consummata firma quidem haberi, ita tamen, ut ob professionem religiosam, aliasve causaS
solvi queant. Jacobitae Srri et Aeopliaci cum matrimonium ipsum
consummatum solvant quoad vinculum ob professionem religiosam, uii supra vidimus, a sortiori concludendum erit, eos hanc ob causam non consummata discindere. Neque abusus ille aliud est, quam genuinae traditionis immoderata quaedam extensio, verum t*men Vestigium. 0uoad coplitas huc videtur pertinere, quod Vanslebius inter impedimenta matrimonii enumerat; matrimonium nempe eorum, qui matrimonium pr miserunt, et dotem jam dederunt vel aeceperunt, eum alteruter proseS-sionem religiosam velit emittere: tunc reddendam esse dotem, quod desponsalibus de praesenti sive matrimonio rato videtur intelligendum, cum ex orientalium more in sponsalibus de praesenti eos saeat concedi. 0uod ex monumentis accuralius est perpendendum. I. 5. Do honoalationis numinua viviaiso. Benedictionem nuptialem a sacerdote peragendam, omnes libri Orientalium rituales exprimunt. Ne presbyteri Scisharae, qui nomine tenus presbTteri sunt, matrimoniis benedicant, coronationem perficiendo, quae benedictionis pars est praecipuη, monet prooemium ad Sciabarae
3 Teatatur etiam chrant p. 213. aponsos post desponsationem apud Nestorianos haberi et disi maritus et uxor; maritum ad protectionem praestandam apo Re toneri, et uxorem dimitti non pomo, Mia iisdem ex ea ia et eum ilhouo repudii, sicut post benedictionem, et infidelitatem apo ae eodem rigore puniri. - mati p. Iob.
190쪽
s hiatio.om, is eodise Vasti no 1s, quod infra re demus, his verbis: --lisum benedictis et eoronariam persectio absente sacerdois nequaquam fiunti Inter sacerdotes par hi jus benedisendi possident, etiam illis in locis, in quibus impedimentum elandesti latis ad normam Tridentini non
est introductum, cum pastori competat suas oves paseere quibus nquo mediis ad salutem. In Historia Malabarica incusantur Nestoriani, quod pro matrimonio unumquemque presbFisrum, quem obvium habent, adhibeant. Id ex eorum disciplina absoriis reprobandum non erat. Verum Assemanus ad haec etiam animadvertit, id fortasse in Malabaria aliquando contigisse, quum parochum non haberent: in Assyria ei Mesopotamia solis parochis hi mun0ris eommitti L Inter canones S. Gregorio Illum natori tributos occurrit etiam isto: ἡ canones vetant, quominus anach relae baptigeni, populo sacram Eucharistiam ministrent, matrimoniis a sistant. Mee enim praepositorum Omeia sunt. - osius etiam ministrum apud Armenos esse ait par hum, vel alium sacerdotem ab ipso
vel ab episcopo delegatum. Apud Coptitas, ex Gabriele patriarcha, cum praesens est patriarcha, ipse officium benedictionis celebrare solet. Constitutio est Gabrielis, filii Tarik, ut sponsalia et coronatio non celebre tur, nisi praesente episeopo vel qui ab eo delegatus esset. S. 6. De ritinua mih clam solonianationia matrimonii. Matrimonii solemnietatio apud orientales ex partibus duabus praecipuis consistit, quae sunt desponsatio, b. e. contractus matrimonialis celebratio, et solemnis matrimonii lunedictio vel coronatio, quae a Syris Jacobitis convivium dicitur. Quibus passim benedictiones quaedam et solemnitates inseruntur ut partes, quae tamen non omnes ubique occurrunt. Ad desponsationem perlinet benedictio annulorem; ad benedictionem solemnem benedictio vestium, coronarum earumque impositio et benedictio thalami Ut nuptiae in ecclesia concluderentur, sallem coronatio fieret, praecipiunt orientalium canones et libri rituales. Synodus habita uisrae a. 123s sub Cyrillo, Lahlahi filio, patriarcha prohibuit, ne coronatio sive nuptialis benedictio extra ecclesiam secreto atque in privalis domibus . celebraretur. 0uod tamen ab Aethiopibus non observatur integre, cum Gregorio Aethiope testante tradat Ludolsus' clericorum tantum matrimonia in ecclesia benedici, quibus Allel a etiam concinitur; laicoram vero domi suae vel ante fores templi; et lia Alvareχε nuptias celebrari vidit in vestibulo domus et ante portam templi principalem. statula Barhebraeir et Ebelesu' desponsationem et coronationem in templo fieri praecipiunt. Recentiores tamen, Grant' et ordo a Badgero editus, apud Nestorianos desponsationem in domo patris puellae, vel si patrem non habeat, fratris, vel patrui, uno verbo curatoris ejus fieri volunt.