장음표시 사용
391쪽
milua et Iures appareant item, ut speeuIum in Ioeo certo positum, nihil imaginet aliorsum translatum, fa-eiat imagines item, i rectu speculum spectes, imago snt tua eiusmodi, ut caput deorsum videatur, pedes au num. Reddit etiam causa ea disciplina, cur istae quoque visione fallant ut, quae in aqua eonapinsuntur, maiora ad ocuIoa fiant quae procu1 ab oculi sunt, minora. ε κανονικη autem Iongitudines et altitudines Vocia emetitur. Longior mensura vocia ρυθμος dieitur, altior μέλος. 5. Ea et alia species κανονικης , quae appellatur μετρική Per quam syllabarum Ionga-xum et brevium et mediocrium iunctura, et modus eis gruens cum principiis Geometriae, aurium mensura examinatur. 6. Sed haec, inquit, Varro, ut omnino non diseimus aut prius desistimus, quam inlevigamus, eur Maeana sint. φωρια autem, inquit, e titia trea taliam discis rerum in postprincipis exsistit, eum perfectae absoluιαeque sunt in principiis vero ipsis, ineptae et insuave vi ntur.
Sumta historia ex Herodoti libro primo inser frictae Ariana. Celeri admodum et cohibiI oratione voeumquesIo teret et eandido fabulam scripsit Herodotus superfidieine illo Arione. . Vetua, inquit et nobilis Arioeantator fidibus fuit. 3. Is loco et oppido ethymnaeua, terra atque insula omni Lesbius fuit. 4. Eum Arionem xex Corinthi Periander amicum amatumque habuit artia gratia. 5. Ia inde a rege proneiacitur, terra inclytas Stelliam atque Italiam visere. 6. Ubi eo venit, aure que omnium mentesque in utriusque terramurhihus demulsit, in quaestibus iati et vo1uptatibua amoribusque hominum fuit. I. Is tum ρoatea, grandi pecunia et re bona multa copiosus, Corinthum instituit redirae. .mavem igitur et nautas, ut notiores amieioresque ibi . Corinthio delegit. s. Sed eo Corinthioa homine accepto, navique in altum provecta, praedae peeuniaeque euPl-
392쪽
don epillae consilium de neeando Ariorie. 10. sinali uincibi, pernicie intellecta, pecuniam ceteraque ure, ut haberetit, dedisse vitam modo sibi ut parcerent, or visae. II. autas preeum eius harum commisertum en--GIIaetenus, ut ei necem afferre per vim suis manitiua temperarent; sed impet avisae, ut iam statim oram cle- alliret praeceps in mare. 2.-Homo, inquit, ibi territus, ape omn vitae perdita, id unum postea oravit, ut Prius quam mortem oppeteret, induere permitterent sua sibi somnia indumenta, et fides, ere, et canere Ca men easus illiu sui eonsolabile. 3. Fero et immanea nautas prolubium tum audiendi subit. Quod oravera impetrat. 4. tque ihi mox de more cinctus, amictus, ornatus, stansque in summae puppis foro, carmen, quod orthium dieitur, voce sublatissima cantavit. 5. Ad postrema cantus, cum fidibus ornatuque omni, sicut stabat eanebatque iecit aes procu in profundum. autae, haudquaquam dubitantes, quin perisset, ursum, quem facere coeperant, tenuerunt. 6. Sed novum et mirum et pium facinus contigit. MeIphinum repente inter unda adnavisae fluitantique sese homini subdidisse, eteora super fluctus edito vectavisse in eoIumique eum corpore et ornatu Taenarum in terram Laconicam dev xisse. I. Tum Arionem prorsus ex eo Ioeo Corinthum
petivisse talemque Periandro regi, qualis delphino ve-etua fuerat, inopinanti sese obtulisse eique rem, leutIaeeiderat, narravisse. I. Regem isthae parum eredidisse Arionem, quasi falleret, custodiri iussisse: s. mavitacitiquisitos, oblegato Arione, dissimulanter inie Togasse, equid audissent in iis Iocis, unde venissent,auper rione 20. Eoa dixisse, hominem, cum inde irent, in terra Italia fuisse eumque illic bene agitare, et studii delectationibusque urbium florere atque ingratis Peeuniaque magna opulentum fortunatumque e se. l. Tum inter haec eorum verba Arionem eum fidibus et indumentia, eum quibus se in salum eiaeulmerat, exstitisse: a nauta stupefaeto eonvietosque ire ins-
393쪽
LIB. XVII. CAP. I. a pilas non quisse. 23. Eam fabuIam dicere Lesbios et Cois rinthios atque esse s uIae argirmentutii, quod simula-era duo aenea ad Taenariam viaerentur, , delphinus vehens, et homo insidens.
quo sanis AsisAre e Largins Licinares sententirem M. Cis τOnia reprehenserunt, ex orretione, quum rixi=Pro M. Ge-tim e quia re mare homines stodistissimos pro eadem sententia vere nigneque viri possit.
Ut quidam fuerunt, monstra hominum, qui de diis imis
mortalinua impias falsasque opiniones prodiderunt ita nonnulli tam prodigiosi tamque veeordea exstiterunt in quibus sunt Gallus Aninius et Largius Licinius, uiua Ii-her etiam fertur infando titulo Cieeromastix) ut aeri- here ausi sint, . Ciceronem parum integre atque improprie atque ineonsiderate Iocutum. 2. tque Itaquidem, quae reprehenderunt, neque dictu neque auditu cligna sunt. 3. Sed enim hi in hoe, in quo sibimetipsin praeter eetera esse visi sunt verborum pensitatores subtilissimi, edo quale id sit, consideremus. . Cicero prom. CoeIio ita seribit 4. Nam quod obseerum eaeas pudicitia, quodque omnium oceugatorum non erimissis bus, sedissemus maisdietisque celebratum est, id nun-puam tam acerbe feret f. Coelius, ut eum poeniteat, non deformem esse natum. 5. on existimant verbo Proprio eas usum, quod ait poeniteati atque id prope ineptum etiam esse dicunt. .mam Oenuere, inquiunt, tum dicere solemus, eum, quae ipsi fecimus, Rut
394쪽
quae de nostra VoIuntate nostroque eonalito faeta uni, ea nobi post incipiunt displieere, sententiamque in iis
nostram demutamus; I. neminem autem recte ita loquit poenitare sese, quod natus sit, aut: Oenuere, quod momtatis sit, aut quo ex .enso forte vulnerreto res eor. pore Iorem sentiat quando istiusmodi rerum nee Con- allium ait nostrum, nec arbitrium; sed ea ingratii a n atria, vi ac necessitate naturae, nobis aecidant s. nient hercle, inquiunt, non voIuntarium fuit Μ. CoeIio, quali forma nasceretur, euius eum dixit non poenitere: lanis quam in ea causa res esset, ut rationem caperet poenitendi. s. Est hae quidem, quam dieunt, verbi huiua gententia; et poenitere, nisi in Voluntariis rebus, non probe dicitur tametsi antiquiores verbo ipso alio quoque modo usitati sunt; et poenitet ab eo, quod eat preene, et a paenuria dixerunt: sed id aliorsum pertinet, atque alio loco dicetur I0. une autem sub hac eadem significatione, quae vulgo nota elli, non modo ineptum hoe non est, quod Μ. Cicero dixit ae festivissimum adeo et facetissimum est II. Nam eum adver-xii et obtrectatores . Coelii, quoniam erat pulchro eorpore, formam eius et faciem in suspiciones impudieitiae aecerserent, illudens Cicero tam absurdam criminati nem, quod formam, quam natura fecerat, vitio darent, eodem ipso errore, quem illudebat, eiens usu eat et: a poenitet, inquit, Μ. Coelium non deformem esse na-ttim ut ve1 hac ipsa re, quod ita dieebat, opprobraret adversariis, aeter facetias ostentaret, sacere eo deridiculum, quod perinde Coelio formam erimini darent, quasi arbitrium elua fuisset, quia forma naaeeretur.
. Cum librum veteria scriptoris Iegebamus, conab mur postea memoriae vegetandae gratia indipiae animo ac recensere, quae in eo libro aeripta essent in utrasque
395쪽
LIB. XVII. CAP. . . araexIalimationea, audia aut euIpae adnotamentia digna:
eratque hoc sane quam utile exercitium ad conciliandas nobis, ubi enisset usua, verborum sententiarumque elegantium reeordationes. . Velut haec verba ex Q. Cia dii primo annali, quae meminisse potui, notavi quem Iibrum Iegimus biduo proximo superiore. . arma, inquit, Drique abiiciunt Utque inermi UIatebrant aeaa. hi malebrant Verbum poeticum visum est, sed non . Rurdum neque asperum. - . Ea, inquit, cuminunt. t ni subnis renimo. Subnixo, quasi subIim et supra nixo, verbum bene significans, et non fortuitum demo
stratque animi sortitudinem fiduciamque quoniam, qu hucinnitimur, iis quasi erigimur attoIIimurque. 5. D mus, inquit, suas quemque ire iubet, e sua omni, uises. Frusae rarius quidem fuit in aetatem. Tullii, ae dein- Qepa infra rarissimum dubitatumque est ab imperitia antiquitatis, an Latinum foret. 6. Non modo autem L linum, sed iucundius, amoeniusque etiam verbum at russeor, quarn fruor et ut reseor a teor, ita ut-aeor factum est afruor. I. R. etellus Numidicus, quὲ aeaste pureque lingua usus Latina videtur, in epistola,
quam exsul ad Domitio misit, ita acripsit mi vers
in Atellana, quae Pareu inscripta est, hoe verbo ita utitur: Quo magno opere quaesisaerunt, id uises non queunt: Qui non parsit apud se, nisust.
- s. Et Romani, inquit, multis armis et magno Ommeatu praedaque ingenti copiantur. Copiari verbum eaatrense est ne saeile id reperia apud civilium causarum oratorea ex eademque figura est, qua ignantur, et PubΜ-ἐantur, et aquantur. 10. Sole, inquit, cereas. Sola occaso, non insuavi venustate est, si quis aurem habeat non sordidam, nee proculcatam. In duodecim ratem --irulis verbum ho ita scriptum est: ANTE, ERI
396쪽
in medium relinquemus. Vulgus in medio dieit Nam vitiinciathue putant et, si dicas in meatam ponere, id quoque esse σολοικον putant; et tamen probabiIiran aiagnifieantiusque si dici videbitur, a quis ea verti non ineuriose introspieiat Graece quoque θεῖi ciciae μεσον, vitium id non est I2. Postquam nune atum est, i quit, ut pugnatum esset in Gallas, id eivitas grreviter ωιχ. In Gallo mundius subtiliusque est, quani cum Gre Us, aut contra Gauos am pinguiora haec, ohao etioraque sunt. I 3. Smul, inquit, forma, etis,eIOguentis, dignitate, recrimonia, eo dentia pariter Pr ece Iebat tir esse intelligeretur magnum satieum Ex is retque in se re rempublicam evertendam I ahere gnum vireticum, pro magna facultate et paratu magno, nove positum est: videturque Graecos secutus, qui ἐφο-Mb a sumin viae ad aliarum quoque rerum apparatu. traducunt ac saepe φοδωσον pro eo dicunt, quod est Matitue et instrue. - I . Nam M. inquit, renuus, quem C Dolium servress a GaIres supra ostendi, cui-que Operom eum Μ. Furio dictatore apud Gallos tu Fr eortem atque exsuperabilem respublica snsit, 2 et genere, et vi, et virtute bellica nemin conis hal. pr e crebrius est: eumprime rarius, traductumque
ex eo est, quod cumprimis dicebant pro eo, quod est in primis. - Ι5. Nihil sibi, inquit, amitias opus esse. oadis reis dicimus; sed vitium hoc orationi nu IIum est, aene id quidem est, quod figura diei solet recta enim istaec oratio est et veteres omΡIuscuIi ita dixere; nec ratio dici potest eur rectius ait Mnitiis opus esse, quam d vitisa nisi a qui grammatieorum nova instituta, ut τεμένων ἱερά, observant. - 16. Nam flaee, inquit, max-s veraretur eorum nisustres, quo delariores sunt ineo .hrmiores nestu Optimum quenquam inter nos sinunt δε-
397쪽
ωrnrere. Inusitate dixit diurnare pro diu isere sed ex ea si aratione est, qua dieimus perennare. - misis, inquit, eonsermonabatur. Semnonar rusticius videtur, sed reetius sermo ari curebrium est, sed corruptius. I8. Sese inquit, ne id quoque, quod tum μα- aeret, seturum esse. Ne id quoqus , dixit, pro ne a quidem infrequens nune incloquendo, sed in Iibria veterum ereberrimum. - 19. a G, inquit, arietitu mi est, ut nunquam quisquam visior sit auaus. Saneιαrrea quoque et unctimonia non minua Latine Meuntur; sed nesei quid maioris dignitatis est verbum sanetitudo sieutim Cato in L. Veturium auritudinem, quam Imradisin dicere gravius putavit. 20. Qui illius, inquit, pudentiam norat et duritudinem. I. Cum tantua, inquit, arrabo penes Samnites postili Romani esset. -- rabonem dixit sexcento obsides et id maluit, quam piamus dicere, quoniam vis huius vocabuli in ea sententia gravior aeriorque est; sed nunc arrubo in ordidis verbis haberi coeptus ac multo rectius Videtur ἄrra; quanquam arro quoque veteres saepe dixerint, et eo-νIuriens Laberius. - 22. maere Nos, inquit, vias exegerunt et 23. Hi mimus in otiis , inquit, eonatimmaast. Elegantia utrubique ex multitudine numeri quae- ait eat. - 24. Cominius, inqNit, quae aedaeenderat, a seendit, retgus verba GaIlis dedit Ver δή m nium,
inas Gallis dieit, qui nihil quidquam cuiquam dixerat:
neque enim eum Galli, qui Capitoliuin obsidebant, a ncendentem aut deseendentem Viderant. Sed verba αε- in haud secus posuit, quam si tu dicas: Multatque Obrepsit. - 25. Conuaues, inquit, et urώσσεια magna erant Arboret ignobilius verbum est, arbusta eie-hratius. 26. μια bant, inquit, eos, qui foris retque
qui in area erant, interras commutationes et consili, eere. Commutationes, id est, eoIIatione communicationesque inusitate dixit; sed non heret inseite, nee ineleganter. I. Haec ego pauea interim super eo libro, quorum memoria post lectionem suppetierat,iniri notavi.
398쪽
orba M. Varronis ex libro Mine et vices o mina-rum, quibus contra Finionem vulgoriam infe matara est Homeri versum.
I. In sermollibus forte, quos de temporibus rerum ad usus hominum repertarum agitabamus, adolescena qui piam non indoctus, sparta quoque usum in terra Graecia diu incognitum fuisse dixit multisque post Ilium ea-ptum tempestatibus ex terra Hispania advectum. . Riserunt hoc ad illudendum ex iis, qui ibi aderant, unus atque alter, male hominea literati quod genua Graeci αγοραίους appellant atque eum, qui id dixerat, Iibrum Iegisse Homeri aiebant, eui versus hie forte deesset: καὶ δὴ δουρα σέσηπε νεων, καὶ σπαρτα λελυνται. Tum ille prorsum irritatus: Non, inquit, in eo Iibro versus, sed vobis plane magister defuit, si ereditis in eo versu σπαρτα id signiscare, quod nos spartum dicimus. 4.maiorem Lenimvero illi risum subiieiunt neque id destiterunt, nisi liber ah eo prolatu esset Μ. Varronia vieesimus quintus umanarum, in quo de lato Homeri versu a Varrone ita scriptum est ' σπαρτα spua Homerum non plus portum signoicare puιο gurem σπαρ- τους qui dicuntur in regro Nebren nati. In Grα-- sparti eopi modo ovis eras ex Hispania. Neque ea ipsa saeuuαι usimurni sea Aipserasραε-αoea Arisatieδante Griaeei regis annabo et stuppa etfrisque sativis rebus, a quibus σπαρτα α euahant. 5. Quod eum ita Varro dicat, dubito hercle, an posterior ayII ain eo verbo, quod apud Homerum est aeuenda ait ni quia voeea huiuseemodi eum ex communi a nificalione in re eertae proprietatem eoncedunt, diversitate aceentuum separantur.
I. Menander a Philemone, nequaquam pari scriptore,
399쪽
in ertaminibus comoediarum ambitu gratiaque et M. etionibus aepenumero lueehatur. I. Eum cum forte habuisset obviam Quaeso, inquit, PhiIemon, bona venia, die mihi, eum me vineis, non erubescis I. Euripidem quoque Μ. Varro ait, cum quiuque et septuaginta tragoedias aeripserit, in quinque soli vicisse, cum eum vincerent aliquot Poetae ignavissimi Menandrum autem alii centum et oeto, partim centum et novem eo-moedias reliquisse ferunt. I. Sed Apollodori, scriptoris elebratissimi, hos demenandro versus Iegimus in libro, qui Chronica inacriptus eat: i σμῖ ς ων ἐκ Λιοπείθους πατρος, .nρος τοῖσιν ατον πέντε γραφας δραματα 'Eξέλιπε, πεντηκοντα καὶ δυοῖν ἐτῶν. . Ex isti tamen centum et quinque omnibus, solis eum ei vicisae, idem Apollodorus eodem in libro aeripsit.
Nequaquam esse verum, quo minutis quibusdam rhetoris artifribus videretur, M. Ciceronem in libro, quem De Am
I. Μ. Cicero in dialogo, ut titulus eat Laelius, veI De Amieilia, docere Volens, amicitiam non spe N ape-etationeque utiIitatis, neque pretii mercedisque causaeoI dam, sed quia ipsa per sese Iena virtutis houeat iisque sit, expetendam diligendamque esse, etiam si nihil opis, nihilque emoIumenii ex ea pereipi queat haeaententia, atque his verbis usus eat eaque dicere facit C. Laelium, sapientem virum, qui P. Africani fuerat amicissimus a. Quid enim A seanua indigena mei Mogoitiidam Greus. Sed ego admiraιione quadam virtutis altis, ille vicissim pinsons fortasse nonnulla, quamae meis moribus habebat mo dilexit auxi benevolen ιέam eonsueιudo. Sed quanquam uiuitate multa et
mregnas consecutae sunt, non sunt tamen ab earum va
400쪽
quod omnis Hara fructus si s remors Mese, e et--- putamus. I. Hoc cum legeretur in eoetu forte hominum doctorem, rhetoTiens quidam sophista, utriusque linguae eallens, haud sane ignobilia, exosita argutuIta et mini ras doctoribus, quia χνικοί appellantur, atque in dia-a endo tamen non impiger usum esse extatimnhat rem ruento, Tullium non probo, neque αποδεικτικω, sed eiusdem quaestionis, euius esset ea ipsa rea, de unquaereretur; verbisque id vitium Graecia appeIIahat, quod aecepisset ρεπισβητου/εενον υντὶ μολογουμενου. 4. Nam benefeos, inquit, et liberales sumat ast confirmandum id, quod de amieitia dieehat eum ipmam iuuae solent quaeri, et deheat, quisquis liberaliter et heri igne saeit, qua mente quove eoniali benignus liberaiiaque ait utrum, quia mutuam gratiam speret, et eum, in quem benignus ait, ad parem curam sui provocet, quod faeere plerique omnes videntur; an, quia natura ait benevolus, benignitasque euin per ea ipsa et Itheriait delectet, sine ulla reeipiendae gratiae proeuratione; quod es omnium ferme rarisaimum. I. Tmmenta a tem ensebat aut probabilia esse debere, aut perapima et minime eontroversa idque αποδειξιν voeari Meehat, eum ea, quae dubia aut Maeur anni, per ea, quae inbigua non sunt, illustrantur. 6. Atque ut ostenteret, he-nefieo liberalesque ad id, quod de amieitia quaereretur, quasi argumentum exemplumve sumi non oportere: E dem, inquit, imulaeris, et endem rationis imagine, remi- eitia invicem pro argumento sumi potest, a quia aeminet, homines heneseos Ithera1eaque eas debere, mora BD aliqua ompendii, ae amore et studio honesentia. et Poterit enim eonsimiliter ita dieeres Namque, eumacitrum non spe utilitatis amplectimur; te hene ei Itheralesque non gratiae recipiendae studio esse debemus. 8. Poterit sane, inquit, ita dicere: sed neque