장음표시 사용
521쪽
Propriam esse diciι. In Thucydide haud paueis quidem locis
optimi libri praeserunt γ ένεσθαι l, 8. 13 ter. l6. 105. 13 . 142. II, l3. 47. 49. 50. 81. III, l07. lV, 16. 83 etc. . et SaePein uno alterove minoris auctoritatis codiest. Sed plurimis locis scriptura γίγνομαι codicum auctoritato munita est. itaquePOPPO, quem v. in edit. T. I. p. 208. et p. 395 sqq. , sormam cum I Omnibus locis reponendam arbitratur. Multo maior librorum consensio est in seri Plura γ ιγ νωσκ ε ιν, quanquam sormam
γινωσκειν nonnullis loeis IV. 61. V, 8b. VI, 17. praestantissimi
codices tuentur. Quare equidem sormas γίνεσθαι et γινώσκειν non prorsus Thucydidi abiudicandas, sed in recipiendis eis aut reiiciendis soli optimorum codicum auctoritati obtemperandum arbitror. In tragicis res ad liquidum quidem adhuc perducta non est; nam multis locis seripturae inter utramque formam Vehementer stuctuantur; sed id negari non potest, formam cum γ multo frequentiorem esse altera. V. Th. C. G u. Selineideri de dies. SOPhoclis ceterorumque trag. Gr. quaestiones criti. Gen. I 822. P. t T. Etiam Ualelienarius ad Eurip. Phoen. 1395. p. 470.ed. 1ibb. praeserendam censet sormam cum γ, atque E llen d-tus in Leta. Soph. v v. γίγνομαι et γιγνωσκω alteram sormam γονοlιαι et γινώσκει eX Sophocle quidem plano expellendam censuisse videtur. In Λristophanis comi et eodicibus reperitur quidem pluribus locis forma sine γ, sed vix dubium est, quin alternsorma cum γ potior iudicanda sit. V. Frit asellium ad Thesmophor. 189. Etiam re eentiori atticismo, qualis est in Platonis et Xenophontis seriptis, forma eum γ multo magis
placuit quam altera, quanquam eorum sententiam probare non possum, qui nulla codi eum habita ratione usquequaque formam sine γ exterminandam existimant. Plato uom secundum eodi cum auctoritatem nunquam γίνομαι, γινώσκω interdum, Sed raro scripsisse censendum esse enucleatissime demonstravit C. E.
Chr. Schneide rus ad Platon. Civit. T. II. p. 99 sq. De Xenophonte editores mire dissentiunt. C. Gu. Krugerus in Anabasi, quum tribus quatuorve loeis γίνεσθαι nulla varietate scriptum sit, constanter scripsit γ ίγνεσθαι, idemque de γινο σκειν et γιγνώσκεrν statuendum censet P. 470. . Borne
in annus non Semper eandem rationem secutus est, sed in Ana
basi optimorum codicum iussu γινώσκω et γίνομαι admisit, in Commentariis autem et in Cyropaedia constanter restituit Pleniorem formam. Etiam G. Sauppius in opusc. polit., qu. et Venat. Omnibus locis formam cum γ revocavit, vel de Rep. Lac. XI, 10. , ubi γ ένε taι eodd. ABCDEGII. Lips. et edd. ante Zeunium omnes fiatis superque tuentur. Poppo in praes. ad Cyrop. p. XXXV. do his formis haec docet: - γίν εσθαι et γ t-
522쪽
ν ias κε ιν, Iuno quanquam plerumque in Xenophonte, ut postulat recentior atticismus, sine γ scribuntur, hic illic tamen etiam y additum habent. V. VII, i, 36. 2, ll. itaque utrique formae locum concessit, et quidem saepe ita, ut disseillimum sit ad diiudicandum, quamnam in eligenda alterutra forma secutus sit rationem. Omnino non P mssum non mirari doctissimi viri de his sormis iudicium, cui codices mirum quantum refragantur. Nam sorma cum γ omnibus sere locis multo firmiore nititur codicum . nuctoritate quam altera. in praelat. ad Anub. p. XVIII. sententiam suam mutavit. Quo clarius res appareat, primum Cyropae sua 3 librum pereenseamus. Forma γίνεσθαι legitur cap. 1, 2.
in A. B. Vat. Med. Poppo c. γν. ; 2, 10. in A. D. Vat. Poppoc. '. ; ib. in omnibus libris ante Zeuntum qui dedit γιγν. et sic habet cod. Stob. A. ; 4, 6. in A. B. Vat. ; b, 5. in Brem. Guel f. Med.; 6, 36. in A. B. Vat. ; 40. in A. B. Vat. ; 45. in A. B. Vat. At sorma γίγνεσθαι 6, Ν. et 36 extr. in omnibus . libris reperitur. Forma γ ινώσκειν i, 3. edd. ante Zeunium cum A. B.; 3, 6. in Gueis. H. Vat. Med.; 4, 24. in A. B. Vat. Med.; 27. iii omnibus libris ante Huich. , in iisque Pariss . et Vati; 5, 13. in edd. anto Steph. Gueis. A. B. Vat. Poppo e. γ . ; 6, 38. in Arg. Bryll. Hul. Cast. Phil. Formam γιγνώσκειν 4, 27. Omnes libri tuentur. Ex hoc recensu apparet quatuor potissimum libros: Par. A. H. Vat. et Med. formae sine γPatrocinari; nullum autem allatorum Ioeum esse, in quo formasino γ omnium librorum auctoritate suffulta sit; contra plures esse, in quibus Omnes libri in pleniore sorma consentiant. In commentariis forma γίνεσθαι reperitur I, 2, 2 l. in ADFII.;
ABCFH.; 6, 34. in AFH.; 8, 5. in Omnibus codd. , Praeter H. F. male διαγενεσθαι, v. Var. Leett. ; IU, 2, 28. in D. II.; γινώσκειν I, 2, l9. in uno II.; II, 6, 39. in ABCH.; III, 3, l. in AC DII. ; 7, 3. in Ald. et D EG H.; 9, 6. in AC DII., deindoin ADH.; IV, 2, 24. in AC DII.; 25. in ACII.; doinde in C ΕH. In quinque igitur potissimum codicibus: AC DFII forma sine γlocum obtinet. Sed omnibus sere locis, praeter ii, 8, 5., codicum auctoritas propendet ad formain eum γ. Etiam in reliquis Xenophontis scriptis pauci tantum reperiuntur loci, in quibus forma sine γ librorum auctoritato ita communita sit, ut recipienda videatur. Hue reser Oecon. I, 20. γίνονrat. VII, 42. yrao μενr et paullo post γι ζ, Hier. I, 27. παραγίνεrαι. Conviv. IV, 4 l. γίνε-rae in omnibus libris legitur, et de Rep. Lac. XI, l0., quem locum iam supra commemoravimus. De Anabasi v. nos ad I, 10,l2. et it, 2, 3. in var. scr. Quae quum ita sint, do Xenophonte ita Sintuimus, ut utraque forma eum usum esse, saepius tamen
523쪽
formn cum γ. alterinn tamen sine γ contra codicum fidem ue quaquam rei iesendam sentiam. In oratoribus magis magisque increbescit usus formao sine γ, doneo tandem altera cum γ in communi Graecorum sermone sis te κοινῆ aut 'EI nνικ plane obsolevit.
II. De forma secundae personae praesentis et
suturi medii et pa Asivi: ει et L.
Apud Eustathium ad Homori Il. p. 641, 8 sqq. do his sor
phthongi vicos sustinobat, ut in 'LIPEI pro roth a v. esse H). Ne- quo magis erodibile est posteriores Attiem in hae una forma se . Di ili od by Coc le
524쪽
eutos esse veterem scribendi consuetudinem, quum in ceteria omnibus rebus novam orthographiam adscivissent. Rectius Butt- mannus Gr. I. g. 87. adn. 9. p. 347. formam ει ex hebetatione sormae P εα ὶ in pronuntiatione ortum esse suSpicatur. Mihi quidem illud ει ex eo videtur originem suam trahi Sse, quod, quum coniunctivus ex indicativo vocalis quae dicitur modalis productione ortus esset nec ulla re nisi brevibus et longis vocalibus cmnes utriusque modi formae mediates et Passivae, praeter so-cundam Personam numeri singularis, inter se disserrent, ceterarum indicativi personarum natura etiam in secundam singularis personum transiit et mutato graviore u in clarius ει utriusquo
modi per omnes formas discrimen effecit . Sed quod veteres grammatici docent, in Attico sermone secundam illam medii vel passivi personam diphthongo ει Pro dierminari: id praeceptum nequaquam ductum est e communi omnium Atticorum consuetudine, sed ad nonnullos modo scriptores pertinet, et ne in his quidem formae ει NSus Monstans ac perpetuus est. Ut igitur haec quaestio ad liquidum Perducatur, non solum diversa literarum genera discernenda sunt, sed etiam singulorum scriptorum consuetudo diligenter est Observanda. Sed in his tribus formis: οἴει, βο υλει, ονερ omnes omnium generum scriptores Attici consentiunt, et quanquam nonnullis locis in codicibus formae onr, βουin, Oud reperiuntur '), tamen haeseripturue tam tenui et infirma nituntur auctoritate, ut nulla prorsus eis habenda sit fides. De tragicis quaestio ad certum exitum perducta videtur. Iam Choer Oboseus grammaticus in Bekkeri Anecd. T. III. p. 1250. iradit tragicos secundam personam forma n terminavisse. Valekenarius ad Eurip. Phoen. 576. p. 2l6 sq.) non planis verbis quod sentit profert, videtur tamen Patrocinium suscipere formae ει, quae licet plerumque Obliterata sit, tamen hic illi e in codicibus eonservetur, uti Eur. Or. 53''. MS. Leid. Porson. Praes. ad Eur. Ηec. p. V l. ed. Lips. l8Τ4t ., Analogia nempe postulat, ut vocalis corripiatur in indicativo,
ut Plat. Civ. II. p. 376. A. κατοψη sine ι subscr. in Vind. I=. IV. p. 432. A. βουλη etiam sine εὶ in Vind. B. V. C. E. Chr. Schnoiderum ad Pl. Civ. T. I. p. LII.
525쪽
futuri semper in et terminavit ' ; Ρor sonus autem Praefat. ad Hecub. p. VI. ed. l.ips. l824. secundam etiam praesentis acleandem formam reduxit, nulla habita ratione codicum, quibus in
his rebus nulla esset auctoritas. Porsoni sententiam ampleXatus est Rei sigius in Praefat. ad Sophocl. O. C. p. XXII XXVII. . Post bos viros hanc quaestionem retractavit et maxima diligentia ac circumspectione examinavit Th. C. Gu. Solinoidorus De dialecto Sophoclis ceterorumque trag. Gr. quaestiones criti. Ιen. l822. p. 2 - 5. . is, exceptis tribus illisoat, βουλει. ωψει, quae libri manu scripti constanter tenent, formam ει ex Aeschyli et Sophoclis et Euripidis fabulis removendam arbitratur. Primum enim non solum Aldinae editionis au etoritate, sed omnium ferme et Optimorum librorum. et scriptorum et editorum, consensu haec Sententia ronfirmatur. Veluti
in omnibus codd. leguntur. Deinde tragicorum dicendi geniis utia communi sermonis Attici consuetudine recedens multas formas epicas et lonicas recepit, ita antiquum formati, secundae personaen, Homero iam usitatam, servasse Veri est simillimum. Aliter res comparata est in comoedia: quae quum magis quotidiani sermoni consuetudinem sequeretur, formam et, quae illa aetate in vulgi ore fuisse videtur , recepit. Certe in Aristophanis fabulis haec forma tam multis locis omnium librorum auctoritato communita reperitur, ut nullo modo dubitari possit, quin ea constanter ab illo usurpata sit. V. Va I c k e n a r i uni ad Enrip. Phoen. 176., qui assert Nub. 36. Orρέφει sic ed. Ald cod. L. , Brunckius o codd. , et liber Borgianus . 4eharn. 384. Thesm. 237.; adde Porsonum in Praes ad Eur. Her. p. VI. ed. Lips.; Κoenium ad Greg. Cor. p. li9. ed. Schaos. M ait tariam de Gr. ling. dial. p. 80. ed. Stura , qui heno multa ex Aristophane exempla congessit; Fisc herum ad WoIlerum T. l. p. 1l 9 sq. Sed quo clarius res perspiceretur, totam in Quod Brunckius soli laturo hanc formam adiudicat, PrR senti autem abiudicat, id maxime fecisso videtur exemplo Gregorii l. d. pii ordo ἔσει deceptus. Nam quod ad O. T.
336. Rrgumentum affert, ει futuri haud pauca in exemplaribus inesse vestigia, id, oψει verbo exempto, PraecipuRm amittero ponderis sui in futuro gravitatem reete docet Rei sigi iis in Praes. ad O. C. p. XXIII. ' Suidas quidem v. απτεσθαι sormam ει tribuit reepntioribus Atticis.
526쪽
fabulam, quae Nubium nomine inscribitur . secundum G. Hormanni editionem pervestigavi. Apponam igitur singulos locos eum scripturae diversitate. Forma Et in omnibus Dodi . reperitur:
consensu confirmatur. Etiam Eustathius ad Odyss. Ioco supra allato testatur roν κωμικον, i. e. Aristophanem, forma ει usum fuisse. Iam venimus ad prosae orationis scriptores.
Thucydides forina P usus suisse videtur Nam I, l29. ad unum omnes codices inentur υπtoryn et VI, l . Wrri, ubi eodd. Pal. Gr. et Aug. habent ἡγεῖ, quod a compluribus reeentioribus editoribus receptum, a Poppone nutem iure reiectum est. V. Popponam in Part. III. Vol. IV p. 61. Alibi secunda illa persona apud Thucydidem non legitur. - Platoni utramque sormam in usu misso codicibus admirabili quadam diligentia pervestigatis et examinatis tam enucleate tamque aente demonstravit C. E. Chr. Selinei de rus in Praes ad Platon. Civit. T I. p. XLVIII - LIII., ut res extra omnem dubitationem posita videatur. Bekkeri Platonicorum librorum recensioni in hac quidem re non multum auctoritatis tribuendum est. Nam quanquam nounus quidem omnium ab eo collatorum codipum usquequaque terminationem Atticam exhibet, tamen non dubitavit omnibus loeis formam ει recipere, saepissimo ne commemorata quidem scripturae in eodicibus diversitate. Sunt antem, quod observatu maxime dignum est, quidam Platonicorum dialogorum codices, qui aut sormam et aut sormam v summa constantia tenent. V. Stallis hau mium ad Plat. Phileb. p. li, C. p. 94 sq. ed. Goth. . Quam miram sano con Stantiam suspectam habendam esse et a librariorum secta potius quam a fideli archetypi repraesentatione ropo. tendam vere monet Soli ne id frua l. din Xenophontis scriptis innumerabilibus locis forma Pomnium librorum consensu firmatur. Pauri reperiuntur loci, in quibus scriptura inter utramque formam fluctuatur. Commentar. l,6,5. ἄοὐ παρασκευάζP legitur in ed. Steplian.; sed odd. pr.
527쪽
exhibent παρασκευάζει, quod in omnes recentiores edd. migravit; Casta l. habet παρασκευάδεις, deniquo ed. Pur. σοὶ araρασκενά - ται. Ill, 3, T. ποιῆσr, pro quo codd. Par. BD L. et Stob. ecl. habetit ποι σεις, et Stob. Trinc. Par. II. ποιήσει, quod miror a Bornemanno receptum esse. ill, 6, 6. διαν ost habet Stephanus eum codd. Par. ABCDII.; sed edd. pr. et cod. Par. E. habent διανοει, quod Castalio in διανοεu mutavit. Recte Bornemannus h. l formast ij patrocinium Suscepit. Etiam III, 7, b. et s. idem scripturam αίσχυνζ recte revocaVit. IV, 4, 7. αποκρίνει duo modo codd. B. D. habent. ibid. j. 25. ζγεῖ in uno B. legitur. Cyrop. I, 3, 5. ἀποκαθαίρζ tuetur Praestantissimus cod. Guel Lpro vulgata das καθαιρεις, quam etiam cod. Guel f. e correctione
habet; Vat. exhibet ἀποκαθαίρης, quod nescio an ex ἀποκαθαίροortum sit. Non probo Bornem annum, qui Fischeri ad Plat. Euthypti r. p. b3.ὶ correctionem ἀποκαθαίρει recepit. I, 4, i 2. δ υ- νήon, ubi malus cod. Aliors. δυνήσει habet, quod Selinei derus recepit, recte notatus is BOrnemanno, qui comparat I, 4, 13. , ubi χρ non egregie munitum est contra scri Pturam χρῆ. I, 6, l0. ἔση, 18. θεάσP, 22. γνώστὶ, quibus Iouis Omnes codd. consentiunt praeter Alt Ors., qui habet &ει, θεάσει, γνωσει. II, 2, 4.
Par. A. D. habent ισχυριγιῆ, sed in Guel f. correctum. Ill, I, 27. φαν di habent lunt. Arg. Hal. Cast. Bryll. et Guel L; sed Aliors. φανεῖ, Vat. τανγῆς, φανεῖs Par. A. B. Bornemannus recepit τα- νεῖ. III, I, 30. Vulgo quidem legitur δεηst, sed Gueis Pariss. Med. marg. Vict. Aliors. tenent δεήσει, quod etiam Borne mannus adscivit. Idem etiam cum Schneidero V, 5, 36. ex Altorii nolibro retinuit αποσrρεψει pro Vulgato ἀποσrρεφεις; daoorρεψn habent Med. min. Vict. Leuncl. 3. , quod recepit POppo. Anab. VII, 6, 2. exhibent ues tantum codd. χαριῆ pro vulg. χ οιεῖ, od in his tribus codicibus duo sunt praestantissimi. Paucissimi igitur sunt loci, in quibus dubii haerere possimus, utra forma praeserenda sit. Nullum autem in omnibus Xenophontis seriptis
reperi locum, ubi sorma ει omnium librorum auctoritate nitatur. Quae quidem omnia Si cogitatione mea complector, in eam in-elino sententiam, ut Xenophontis conSuetudinem ab usu sormao
et Prorsus abhorruisse statuam.
in oratoribus haec quaestio disseilis est Oxplieatu, quia Beli heri recensioni non plus fidei tribuendum videtur quam eius
Platonicorum scriptorum recensioui. Demost h. de Coron p.
528쪽
Atrito c. de Myster. p. 13, 99. περιερre et l00. ποι f. Procedonto tempore sormae et usus magis magisque in oblivionem venit, donec tandem prorsus evanuit et antiquior tarma nin Communem omnium scriptorum usum abiit, constanter tamen servatis illis tribus βODiει. Οιει. Ovει.
III. De duplici scriptura vocabuli υ γ A. II N:
οὐ κουν et D υ κ D D r. Cum hoc excursu comparandus est Breiten baeli ius iii: Zeit-schrist fur Alterthums . 184l. Januarii est et in censura huius editionis consignata in t Gymnasi alget lung, Belblati E. Zeit schr. f. d. Alterthumswissens hast. l842. p. 57 - 62. et ad Comment. 2. 1, 2. l. Do scriptura voeabuli O Ora et grammatici tum vehementer dissentiunt inter sese, et veterum scriptorum editiones, nonnunquam Etiam codices manu scripti tantam sequuntur incon stantiam , ut operae pretium lacturus videar, si hanc rem ReCuratius examinare et, si fieri possit, nil certum quendani eXitum perducere studuerim, praesertim quum hoc vocabulum in his libria sexcenties legatur.
2. Primum quidem audiamus, quid de duplici huius vocabuli sorma veteres Graecorum grammati ei tradiderint. Apud Phrynichum p. 57. Behkeri Anecd. Vol. I. haec Iexuntur: UT ' περ to πώ με νo P μἐν ovaior ortκῖν διανοιαν ι ροι. παροξυνομενον δε διrrως παρα rota 'Arrικοῖς ἐκοῦ μνεrat, nork
χρη ο ὐ r e ro υ θανάτου tria μία. a1 rὶ του οὐ ater ovν. Συγ-κetrat δε ἐκ τῆς Ουκέ αποφάσεως 'Dννικης καὶ rOD Oυν συνδέσμου. Apollonius Alexandrinus de Coniunctionibus p. b25 sq. In his duobus locis signum interrogandi addendum est; Prior locus sine dubio sumptus est o Sophoclis Oed. o. B. 676, ubi legitur: Ουκουν μ' Moεις κὰκ roς ει; non igitur me sines et abibis3 Aristophanis Ioens ubi legatur, non conStret.
529쪽
rum Ουκουν et οὐ κουν discrimen ita constituisse, ut o υκουν dicerent esso argo, oti κουν non ergo vel vix schwer- Iieh , nequaquam; in illo negationem, in hoe, ubi nequa- qnam significaret, partieulam ουν redundare. Notandam autem esse ait Apollonius Meentus cliversitatem, quum orationis partes, si vo signiseationem habeant sivo redundent, eundem teneant accentum; ubi igitur ουχουν vim negativam habeat scribaturquo Ουκουν, non recto ου δεονrωs noeentum mutari; certe in μὴ cur mi ovν παρέorαι; μη Ουν γρυφεὶ aeeentum servari; quanquam n quibusdam grammaticis Ariovi scribatur; id autem non esso probandum; statuendum igitur duplax ουν esse, alterum eonelusiunm, quod sit περισπωμενον Ουν , alterum παραπaηρωμα rικον, quod sit oρυνόμενον Ουνὶ et enςlitieum , unde sat s. κουν.
530쪽
adde eos, quos attulit G. H er mannus ad Viger. p. 794, 26l: Ammonium p. 105., Suidam in oυκουν. Phavorinum in μη, in qui omnes in eo consentiunt, quod Ουκουν statuunt esse nequaquRm aut non igitur, o υκουν ergo. 4. Pergimus ad reeentiores grammaticos. II ooge V enus in doctr. partie. Gr. p. ii 5s-6 6. ed. Schiitz. Ουκουν interrogativum esse dicit vertendumque nonne igitur; in quibus Ru tem Ioeis extra interrogationem eum imperativo construetum usur Petur et verti possit ergo, ut Plat. Phaedr. p. 274. B: Ot κοννro μὲν rer ηε re καὶ arua λς λωγων πέρι ι κανως ergo de arto pt imperitia dicendi satis dictum esto, ne in eis quidem negationem otiosam esse, sed ex ironia quadam Socratica explicandam: in reliquis autem, in quibus οὐκουν extra interrogationem in nostris editionibus pro simplici oυν die tum reperiatur, interro gationis notam addendam esse, ut Eur. Ph. 1647. st 66 7 Pors.):Oυκουν ἔδωκε ip rυχη rον δαιμονας ubi aIii sustulerunt interrogationis notam in i. e. Nonno igitur, quod bello debuit, solvit nees Neque aliter hunc locum intellexit scholiasta, qui ita explicati Kar' ερώτησιν ὁ λογος, οὐκ ἐδωκεν ουν rn ἀποβύσει rὴν κολαο νοῦ - ab hoc ου κοὐν non tantum accentu, sed etiam usuot omelo differro ου κονν: illnd enim interrogare nonne igitur , hoc negare non igitur , utrumque tamen eum aliqua conclusione: in οὐκοὐν praeviaere Oυν, in Oυκουν dominari OD, quare id nil se aeeentum vindieare; ut Eur. Ph. Ib83r Ουκουν ο' είσω r νδε γῆν οἰκεῖν Ira, non patiar igitur te porro hie
b. De varius de Gr. partie. T. l. p. l74 sq. ed. Κlot E. Οὐ- κουν peris Pomenon extra interrogationem tantum usurpari significareque idem quod ODν, ergo, igitur, itaque statuit; Ουκουν autem P Rr Oxyto non negativum esse et non solum extra interrogationem poni, sed etiam in interrogatione. 6. Hermannus ad Viger. p. 794 sqq.: , , Mirum est, inquit, o υκουν scribi alio accentu, quam qui inest in his voeahu-lis, si o disiunctis Γλυκ ουν eontrahantur in D υκουν. Contra οὐκ- ουν si in interrogatione scribitur, repugnη re hoe videtur naturae interrogationis, quae peculiarem quendam habet accentum, eumque in ea voce, qua res dubia continetur: ergo in priore syllaba, quae continet negationem. Nihilo tamen minus obsequendum grammaticis est, ut qui hanc accentus rationem non eommenti esse, sed narrmo, quid usitatum fuerit, videantur. Deelinavit Rutem usus a regula, plane ut apud nos, qui plerumque nicht- Rhr nou ut paroxytonon, sed ut oxytonon pronuntiamus. Unde consecutum est, ut, quoniam οὐκotis interrogationi inserviebat,