장음표시 사용
511쪽
optimam emendationem recte recepit Schn., qui haec addit: Sententia ipsa flagitat hancὶ correctionem. Cur enim Socrates omnium hominum, qui antea ViXerint, nec potius omnium suae aetatis hominum suavissime et hilarissime vixisse dicatur g. 3. η ον αν - αποθανο et αν ab uno libro Victoriano omissum delevit L. Dindor . Iniuria; sententia enim est haest: quam mortem quis honestissime oppetere possit. - ευδα ἐμυ-
pudiaverunt Herbatius et S a u p p i u s provocantes adHein dorsium, qui ad Plat.
Gorg. p. 448. A. docet utrumque recto dici: oυδεις tiέ π ωηρῶr κε et Ουδεις με πωπ ore ρώτηκε, ut apud Latinos nondum quisquam et nondum quisquam unquam me iu-
terrogavit nee aliter apud nos: noch heiner et nocti ni ohat mich einer ge fragi . Per so patet posterius dicendi
Hain dorsius Thuc. I, 32.37. 26. Plat. de Rep. ll. P. 358. D. , quibus Savppius addit Xenopli. Anab. I, 2, 26.
quinquennalia aut annua. In- tolligenda sunt h. I. Delia annua , quae ab Atheniensibus celebrabuntur se in memoriam eorum temporum, quibus ipsi
per Theseum liberati erant a saevissimo servitutis iugo iis a Cretibus imposito, quo victimas humanas Iseptenos pueros et septenas puellast veetigalis instar quotannis in Cretam mittere coacti erant. Quanquam haec quoquo Sacra pertinuerunt
ad euitum Apollinis Delii atque eodem sere tempore videntur peracta esse, h. e. die Apollinis natali, qui fuit dies sextus vel septimus mensis Thar- gelionis. S t a I l h a n m. ad Plat. Phaedon. p. 58, B. Supra III, 3, 12. intelligenda sunt
quinquennalia, in honorem Apollinis et Dianae instituta, ab Atheniensibus et lonibus musicis et gymnieis certaminibus celebrata. V. Sta II haum. I. d. et quos laudat C. F r. H e r- mannus in Indic. Scholar. per
habendar. ,,De theoria Deliaca
Gottingae p. 4.ro ν δὲ νομον I Repeto δια
δημοσία αποθνησκειν lΗ. e. ad publicum supplicium duci. V. Fr. A. Wolf. et Se haeser. ad Demosth. Le
3. Hoc loco καδεοι significat atqui . q. 3. Negari non potest in hoo ultimo capite inesse quais obscuritate quadam ae dissicultate laborent. In primis haec vitia eadunt in l. tertiam. Quare
Setino id erus totum hoe caput manus corruptrices Passum esse sibi persuasit. Etiam Born em anno quae a q. 3. usque
512쪽
νέστερο ὐJ Sic ex Brodaei scriptura Castalio primus correxit scripturum ευδαιμονίo raros, quam habent edd. Pr. et Par. ΛΕ G H. sesuperlativum, cui tam multi libri favent, h. l. libentius equidem, quam quovis ullo, feram. Cf. Hermann nil Eur. Med. Elmst. 67. BORN. Nec mihi displicet superlativus, sed, quom tuus reciperem, prohibuit me seq. θεοφιλέσrερος. Ceterum cs.
guntur videntur alium ae Xenophontem auctorem habuisse,
,,quiPPe, ut uit , ,sacili negotio ex Apologia concinnata, immodetorta: Nihil alicuius momenti in his legitur, quod non melius, accuratius simplieiusque in Apologia tradatur, nihil, quod consilio seriptoris l. 1. patefacto
copiosius explicando inserviat, praesertim si pologiam statueris prius a Xenophonte conscriptam esse quam Memorabilia, ita ut commode quidem illam hic respicero posset, minime vero Hermogenis narrationem repetore necesse haberet. Sed segmenti secundi paratio est, ut vel censor aliquis antiquus et grammaticus, vel etiam librarius facile in animum induceret exemplaris sui orae adscribere, quorsum, quae paucis verbis Xenophon indicasset, spectarent, quaeque Ie-etoribus cognitu neutiquam iniucunda sutura essent. A CLBornem annum ad Apol. P.
23 sq. Etiam C. F r. Her m annus in Indice Schol. Gotting., quem ad j. 2. laudavimus, hoc extremum caput pannum esse statuit ex Apologia potius ipsoque Platonis Phaedona excerptum et a sciolo quodam as- Xenopi . Commet t. sutum quam a Xenophonte Commentariis suis pro cumulo adiectum. Weis hins contra acerrimus totius loci patronus exstitit. Per soritem hae para grapho putat doceri mortem Socratis esse θεοφιλῆ. Huius syllogismi primum esse membrum, mortem Socratis fuisse gloriosam; alterum, eandem suisse beatam; tertium, suisse eandem θεοφιin, quoniam dii hominibus sibi amatis tantum mortem beat mi contingere Patiantur. Equidem instias trono lo hune locum habere quae enucleatius et diligentius diei
potuerint, orationemque com motiorem haud sane respondere
aequabili et quieto quod in reliquis horum librorum partibus Xenophon tenuit dicendi generi; sed hao causae non mihi satis idoneae videntur, cur hunc locum in suspicion Om vocemus, praesertim quum argumenti quod hie trartatur gravitas rhetori- eam quandam amplificationem atque exaggerationem facile provocare potuerit. Sententiarum
a l. l. usquo ad I. 4. consignR-tarum ratio haec fere est: Falluntur qui ex eo, quod Socrates capitis damnatus sit neque mortem vitare potuerit, concludi posse putant Socratem menti4
513쪽
παρ αχθεντε ςJ V. adn. g. 5. tiam esse de daemonio, quum dieeret illud sibi praesignificare, quid sibi saciendum esset, quid non laciendum. Etenim daemonium illud Socratem, ut capitis poenam avorteret, idcirco non instigavit, quod ille tum
iam aetate longe proVectus PBr-vO vitae sputio eoque molestissimo prosundendo condemnationeque et morte sortissimo et honestissimo perserenda summam consecutus est gloriam. Huic argumentationi tanquam cumulus accedit argumentatio Paragrapbi tertiae, quae est haec: mors autem honestissime oppetita beatissima et ob id ipsum diis carissima est. Ergo recto daemonium illud Socratem mortem oppetere passum est, qua non malum ei parabatur, sed summum bonum. Verbum oviως in ri Oυrως arro-θάi Ot , II. e. eo modo, quo Socrates mortuus est, reserendum est ad antecμdentia πρao rara καὶ ἀνδρωδεσrara; verba autem notas αν εινὶ λ - ἀπού χμοι repeturit eandem sententiam, sed ita, ut haec sententia pluribus declarata verbis in clariore quasi luce collocetur; hoc sero modo: vel, ut his p tius utar verbia, qualis mors potest esse honestior, qu Rm qua is honQ-stissime πραί rara καὶ da ia
cum Cyro in- Asia militans. Ceterum eadem exstant totidem verbis in polog. 2 sqq
απολογεωθαι, dosensi otio mei meditanda totam vitam
O rι - δta γεγένrra ιJ oratio recta deflexit in orationem obliquam. U. nos in Gr. T. li.
514쪽
πρ cirro ν δ ε rὰ δίκαια καὶ τ ὰν αδίκων απεχυμε - o ς J De eleganti membrorum Oppositorum collocatione, quie hias mus vocitari solet, V.
28l, 1 3. , ubi v. Dis senium p. 336.
re verbis consignata leguntur in Apolog. 4. πολλους μἐν - πολaους
ραχθέi reς et in duobus codd. παραχθε 'ree. De verbo παράγεσθαι Bor ne mannus, qui ceterum Verba λόγον. παραχει mrες uncis circumdedit, comparat
Thuc. I, 91. Soph. Antig. 293 sq. Eur. Suppl. 231. ted.
Matib. 3. Adde eundem ad Apol. l. d. p. 36. et Mael Euerum ad Lycurg. Leocr. q. 22. p. l40. Haud scio, an legendum sit cum eod. II. ἀχθένrες: quod quO- modo et tu naραχθεντες, ut quod usitatius sit dicendi genus, et in diθεσθενrες, ut quod nccommodatum sit sequenti ἀπεκτει- να ', corrumpi potuerit, saetio est ad intelligendum. Nequo insoliti quicquani mihi videtur inesse in locutione αχθῆναι λύ-γtu , quanquam lateor eummaximo mihi similia exempla non suppetere. in Apologia intera δικουν raς et απελυσαν inter iniecta sunt haec: ῆ εκ to D λύγου οἰκτίσανreς ῆ ἐπιχαριtως εἰ-πOPrau: quae si hoc quoque loco addita essent, vulgata ἄχρυ-ost rες a nullo tentata esset. ξ δ η' ιι o D επιχειρουν r Oee ν αν α ι ά θ ηJ Apolog. l. d. : καὶ δὶς ηδ' ἐπιχειρrσavrος μου σκοπεω περὶ τῆς ἁπολογίας, ἐνανrto Drαί μοι rδ δαιιιονιον. Sed cf. adnotata in III, 8 l. g. F. Θαυμασrὰ λεγεις lV. Apolog. b. οὐδενὶ - υφείμζν αν - β ε β ιωκεν α l non con es.serim quem quam vel me inlius vel iucundius quam me vixisse. De structura v. ad II, 6 6r ro, rq morευσομβ
515쪽
Haec ego usque ad hoc tempus mihi obtigisse sentiebam Et cum aliis hominibus congrediens et cum aliis me comparans sic seni Per de me statui scit. melius et tua undius movi vere ceteris . Pro io λα-ν os ζ1 Weis kius legendum suspicatur αίσθανωμενOΚ, quod Sei, ne id erus probat, in primis in coniunctione imperfecti ev persecti διαrerHεκαὶ haerens. Νed haec causa nulla plane est. In imperfecto hueo vis inest: dum vivebam, sentiebRm.
b aretελεκα περὶ ἐμαυrOD Iεγνω- σκων uncis sepsit; etiam in verbo Iraραπιωρεῖν offendit, quod a Xenopitontis aetate abhorreat, qui aliis locis παραβύλuty usurpare consueverit. Primum usum osse illo putat Lucianum in Herod. ext r. At, credo, U. D. ipse non multum ponderis PO-suit in hoe argumento. Mihi quidem Xenophon hoc videtur significare voluisse: Socratem non solum per sese vel per en,quao ad se ipsum spectarent, hanc duxisse sententiam s optimo et iucundissime vivere , sed e iam consuetudine cum aliis habita et comparatione cum aliis instituta hanc se utentiam consitan aram esse. De ἀσυνδε-rios adiunctis verbis ci ἐγω κrλ. cs adnotata ad III, 4, 1 . ; do praepositione πρός in comparaticino usurpatu ad 1, 2, 52.
per sic de me Sentiunt, idque faciunt non niuicitia erga mo lueti; id enim infirmum Rrgumentum esset; nam si id esset,etii an ii, qui alios amicitia complectuntur, Sic de Suis amicis sentirent; sed . q. 8. Ei δε βιω σο μαι κra. V. Apolog. s.; ra rου γ 'ρως ἐπιrευῖσθαι eleganter dicitur
516쪽
seclusis verbis πως ODR aDrρυν καὶ ro Ohίκεος ortoνν ποιεῖν pSchn. et G. Dind. totum locum: εἰ. γὰρ - ποιεir exterminan indum censent. Sauppius re te uelisnuit Iorum, dicens solere scriptorem nostrum, ubi rem per ratiocinationem velit e moere, incommoda senectutis tanquam tributum persolvere Pro incommoda seneetutis P rferre. In Apol. 6, legitur id rου γ ν ριυς αποτελεω ι.
non vitalis, h. e. vita vitae nomine non digna. vita tristissima. Est locutio Graecis scriptoribus saepe frequentuta. Quare non . Probo sententiam eorum, qui eam Euripidi Hippol. 823 tanquam propriam adsi
Lobste hium in I arati p. gr. Gr. T. I. p. 2 0. Apud I. utinos locutione vita vitalis primus usus esse videtur Ennius. CL Cicer. de Amic. Vt, 22: Qui potest esse vita vita lis, ut ait Ennius, quae ninin amici mutua benevolentia Conquiescat prεἰρύν τε καὶ an δε s rερονJ ,, Ut antea βέλτιον βεβι-- κεναι se dicit, quoniam in dies meliorem se fieri sentiebat ipso
minibus , ita nunc χεῖρον ζῆν dieitur ille, qui deteriorem ceteris hominibus se fori in dies sentit; ideoque ut ille sex in
voluptatem, ita hic ex detrimento virium, Sensuum ingeniique et nnimi saeuitatum summam tristit in m percipit
517쪽
membra interserere non admodum necessaria, Sed quae nolit tamen ad rem exhauriendam praetermittere.
medii futuri passivi vim habente v. ad Ι, 1, 8.
ἐδοκει addunt δε, quod quum Di ili od by Cooste
518쪽
a ρεσκειJ Edd. pr. et G. H. αρεσκst: unde Setin. ossiciendum putavit αρέσκοι, quod etiam Borii. defendit eomp. II, 6, l4. Cyrop. extr., Sed recte releeit Sauppiuλων ηθος J Sic AII K M. pro τι saepe inserviat interruptae orationi recipiendao, ut Hellen. I, 3. 20., non absurdum est; sed hoc loco mihi prosectum videtur a glossatore quodam, qui priorum verborum: ἐμοὶ ιμεν δn
520쪽
sormis haec docet: To δὲ γίνωσκε καἰ arricus rὐ γινώσκειν οἱ μὲν υσrερον 'Arrικοὶ μεta κai δευtέρου γ μα γ ιγν ώ σκε ιν φασίν,ἀς καὶ ὁ κtsμικὼς δηλοῖ, καθα καὶ ro γ ίν eo θ α ι γίγνεσθαι. Θηρος μένrOι αρροῖκωrερον αγνοεῖ καὶ ἐν τοῖν rδ δε Drερον γ μα' Dra 3. ωμως ακριβέorερον rὁ rtis Dorειρον, εἰ καὶ εὐφωνο- τερον ro roti - ρου. - Nam ἐκ roυ νοω γίνεrat νοῖσκω κήκara συναίρεσιν νωσκω καὶ προὐθDet to D γ AALκως γνώοκω- ἐκ δi roυ γνωσκω πανtως κata ἀναδα σιασμὼν rὐ γιγνώσκω. Ex hoc Ioco apparet formam sino γ antiquiorem esso et ab Homero usurpatum, alteram autem eum γ apud Atticos in usu fuisse. Hoc Eustathii praeceptum quum planissimis verbis pronuntiatum sit, tamen a F r. Spit gnero v. ad Il. II, 468ὶ repudiatum est: quod eo magis mirum videri debet, quum alias veterum grammaticorum decretis haud exiguam auctoritatem tribuat. Etiam Dammius in Lex. Homeri eo formam sina γ abiudicandam censet ΗΟ- mero. Recentiores Iones, ut Herodotus, utuntur forma sine γ. In Pindari earminibus Booe khius omnibus locis formam cum γ recepit. Iam videamus de Atticis, ae primum quidem de vetere atticismo, quo usi sunt Thucydides, tragici et veteris comoediao Poetae, ut Λristophanes. Moeris Atti ei sta p. 108. Od. Piora. haec tradit: γίγνεrae 'Arrικων γίνεrai Eii νικως. Etiam Ε ustathius i. d. sormam γ έγνεσθαι et γ ιγνευ σκειν Atticorum