장음표시 사용
721쪽
tem tibi placere ais, quod honesta, et bona, re siobria, et mode M. Vive ergo moribus praeteritis, loquere verbis praesentibus: atque id, quod a C. Caesare, excellentis ingenii ac prudentiae viro, in primo de analogia libro,
scriptum ess, habe semper in memoria et in pectore, ut tanquam scopulum, H fugias inauditin atque insolens verbum. Ecquis non intelligit, abolita et abrogata in sermonibus scriptisue suis retinere, cuiusdam esse inQ- lentiae, ac friuolae in paruis iactantia : r) ut eiusmodi antiquitatis assectatoribus iure meritoque occini possit x Frugibus inuentis qui vesci glandibus audet, Cum subus adfluas riiciendus erat. Obseuritas fit verbis ab usu remotis : ut si commentarios quis pontificum, et Vetustissima foedera, et exol tos scrutatus auctores, id ipsum petat ex his, ut quae inde contraxerit, non intelligantur. Et huius furiesris homines illo tempore fuisse multos, QVINTILIANVS s)testatur, hinc enim, inquit, aliqui famam eruditionis affectant, ut quaedam soli scire videantur. Nec ipse Τ Α- cITus ubique archaismi purus: ubi API sc I pro adipisci; t) quod alii tamen ut Ciceronianum defendunt zc o M I Τ Α Τ v pro comitatui iu) COMMEAT v pro com
b) et similia. Tiberius Caesar exoletas interdum et reconditas voces aucupatus, et hoc nomine reprehensus est ab Augusto : qui et Μ. Antonium, teste SVEΤONIO,.
722쪽
ro c Ap. XI. DE SENEsCENT Is L. L IDIOTIs MILe ut insanum increpavit: quasi ea scribentem, quae mirentur potius homineS, quam intelligant. Deinde ludens malum et inconstans in eligendo genere dicendi ingenium eius, haec addidit: tuque dubitas, Cimber ne, Annius, au Veranius Flaccus imitandi sint tibi Z ita ut verbis, quae C. Sallustius excer Ut ex originibus Sa-roviis, utaris P an potius Asiaticorum oratorum inanibus sententiis, verborum volubilitas in noserum sermonem transferenda P Idem magnUS imperator Agrippinae neptis in genium collaudanS : sed opus es, monuit, dare te operam ne molesti scribas, aut loquaris.
6. IX. Hoc tempore Latina lingua, ut ab integritate sua et puritate recessit, magis magisque ad imbecillitatem senilem inclinans vocabula recepit superioribus sicculis ignota, recens facta fictaque. Alia quae in usu fuere, substitutis aliis, periere Vel in desuetudinem venerunt. d) Testis ipse L ANN. SENE c A e qui frustra quidem de verborum paupertate conqUestUS, res multas ait n mina sua, quae habuerint, fastidio seculi perdidisse. Quem Graeci aestrum Vocant, pecora peragentem et i tis saltibus dissipantem, AsiLvM Vocabant, quod Verbum interiit. Quaedam simplicia in vi erant, sicut egRNERE ferro inter se, quod decernere postea dixerunt, simplicis illius verbi usu amisso. Sic etiam veteres si ivsso dixere pros iussero. Quae totidem Virgilii testimoniis c August. cap. 36. di Genius Latini sermonis post Augusti
seculum multa vociibula obliuionum tenebris condita obruebat, multa nouiter fingebat, ut inquit MATH A1 1cΗ ML RADva in epistola critica apud Christ. Daumium de caussis amissarum radicum Latinae linguae. c. 16. P. 47'
723쪽
o smoniis demonstrat. De vocibus satis hodie in scholis philosophorum frequentibus ENTIS et ESSENTIAE inuentis iam alibi dictum : f ubi Senecae et Sidonii auctoritate, Tullio fuerunt tributae, haud equidem scio an satis recte. Et ipse, quem laudaui, SENECAg vocis essentiae auctorem recentiorem agnoscit Fabianum. Ille Ser. Flavius Fabianus, cum multa Graecae phil sophiae redderet Latina, το ob PrimUS ens, et inita, essentiam nominauit. Sumciens testis Qv INTILIAN vsh ubi rhetoricen, inquit, in Latinum tra ferentes, tum
oratoriam, tum oratricem nominauerunt. aduos equidem
non fraudauerim debita laude, quod copiam Romani sem
nonis augere tentaverint. Sed non omnia nos ducentes ex
Graeco sequuntur, sicut ne illos quidem, quoties fuis utique verbis signare nosera voluerunt. Et haec interpret tis non minus dura est, quam illa Flauii EssENTI A aliaque Euria. Alibi : ι) ου-ν, quam Flauius essemiam vocat neque sane aliud es eius nomen Latinum. Rursum: h) multa ex Graeco formata noua, ac plurima a Sergio Flauio, quorum dura quaedam admodum videntur, utens et essentia. LvRcARE et LuRCARI, Lucilii et Varronis auctoritate, dicuntur, qui cum auiditate cubum sumunt; Lu RcABvNDVs a Catone licet etiam dicatur, a qui NTiLIAN l) tamen pro voce obsoleta habetur. Illi nimis vetustum est quoque ΤUBvRCINa- .vNDv Μ , quamuis eius Cato sit auctor. Idem vero
L Traia. de virili aetate L. L. pari. I. c. I. 3. 34. et Part. 24 c. 2. F. 1 .
724쪽
pud Nos IvM : m) et eleganter dicitur: quod F pr
redit, ncquc te, neque qu quam arbitror tuae poemi rum laudis, quirm υt serues vide. Sallu stium quoque usum fui me hoc participio, docet qui NTiLIANUS, n)qui utrumque damnat, et, haec es, inquit, quam isse εγωσιν vocant, cum G ilis est, zeugma dicitur ,' apud Sallustium 2 neque ea res falseum me habuit. quibus fere praeter nouitatem breuitas etiam petisset.' -- de eo usque processum es, NON POENi TVRvΜ, pro
NON ACTURO POENITE N T I A M , idem auctor dixerit.
Sic pleniorum dictionum studium, et fastidium vel rum, et mutandi linguam insana libido his temporibus
fecit, ut multae Latinae linguae radices, dictiones, et earum formae perierint. σ) Et ipse quIN Tici AN Us, s) cum hanc quaestionem consideraret, an et quoad oratori verba fruere liceat . ita tandem finit: aurindumes aliquid. Neque enim accedo Celso, qui ab oratore verba Mngi vetat. Nam cum snt eorum alia sol diois CD ro) natiua l. e. quae An cata sum primo sensu, alia r perta , quae ex his facta simi, ut iam nobis ponere alia, quam quae illi rudes homines primo fecerant, fas Musi. At derivare, flectere, coniungere, quod natis postea con
cessim est, quando desit licere Z Et s quid periculosum iniisse mid itur, quibusdam remediis praemuniendum es, ut iis dicam, Ii licet dicere etc. f. X.
725쪽
Pleraque verborum Latinorum ex ea significatione, in qua fuerunt nata, vel in longe aliam, vel in proximam, decesserunt. q) AEGRI ΤvDO V. gr. Ciceroni tantum est animi, non corporis morbus : ita diserte, ut uegrotatio, inquit, ν in corpore, sic aegritudo in animo. At senescenteLatinitate haec distinctio sere neglecta fuit. C OLUMELLA s) aegritudinem de morbo caprarum i PLI NIus t) de elephantorum; TAclΤVS v et ric VOTIVs at) de corporis humani morbo dixerunt. Cum multis aliis N IcOLAVs FABER v) ADVOCATI nomen pro patrono usurpatum fuisse ante Neronis seculum negat. Sed aduocatus olim dictus est quicunque alteri adest in caussa, ossicii gratia. TERENTI us: et) volo ego adesse hic
aduocatos nobis in turba hac. Idem: a) mdiculum ἰ a Morsumne illum caussam d/cerem, cui veneram aduocatus Zc Ic ERO : b Consul de pecuniis repetumiis Catilinae fuit
aduocatus. Idem : multi te aduocato caussa cadent.
Quidni et patronus, siue caussidicus nominandus esset aduocatuS : quae nomina Vulgo promiscue sumuntur. Noui Asco NII c) sententiam: qui defendit alterum initidicio, aut patronus dicitur, si orator es aut aduocatus, s ius juggerit, aut praesentiam mam amico comm dat ἰ aut cognstor, s praesentis caussam nouit, et sc tu eur ut suam. Res tamen salua est. PLINIus: d) con-
ρὶ Vid. A. GηLLivs Doct. Attic. l. I 3. c. I g. r Tuscul. quaestion. l. s. c. ro. 1ὶ Lib. I. c. 7.M Hist. natur. l. 8. c. I. v Annal. l. R. c. n T. Mi Lib. I. c. s. Commetu. ad Senecae praefat. lib. controu. pag. i 8. seq. δ Eunuch. Α q. b. 6. v. 1 f.
726쪽
dios e Ap. XI. DE SENEscENTIs L. L. IDIOTuMis. tradixerunt Vicentinorum legati, adfuit Tuscillus Nomia natus dilata caussa est. Alio senatu Vicentini Me a uocato Hiraturum. SENEcA rhetor: e) scio Mentonem usum non patrono patre , sed aduocato. AD vocΑΤ Io Ciceroni est patrocinium et officium aduocati. Ast SENE cΑ saepius eam vocem pro mora et spatio posuit: Vt dare, petere, possulare aduocationem. Ad Marciam scribit: nimis magnam aduocationem dedit. Et v tus poeta : Cur disra, mea lux, rogata scinper P cur longam petis aduocaitionem Z Procul dubio a iudiciis ita loqui consueuerunt: nam qui ad respondendum erant parum instructi, aduocationem Petiuere, i. e. moram et tempus deliberandi et amicos aduocandi. FIscvs proprie est sacculuS, quo utebantur, cum ad forum, aut macellum irent; qui et nummorum receptaculum.
Ascosius: g ci, cinae, et fiscellae spartea sum
utensilia, ad maioris summae pecunias capiendas. Et ISDDORus : h cus saccus es publicus, unde et Ascellae, et
cinae dicuntur. Hunc habent exactores, et in eum miserum debitum publicum, quod redditur regibus. Eo se m cIcERO i) Ascos complures, inquit, cum pecunia SDeiliens a quodam senatore ad equitem Romanum esse tran
latos. Sed aerarii signi Mationem accepit sub Caesambus, postquam Asius principis distingui coepit ab aer rio, quod reip. fuit. Inde PLI Nivs : h) at fortasse
non eadem seueritate Ascum, qua aerarium cohibes imo tanto maiore, quanto plus tibi licere de tuo, quam de publico credis. F A M O S v S, de quo celebris est fama, Ciceroni
727쪽
ceroni et vetustioribus in malam fere partem accipitur; sequioribus huius aeui scriptoribus, Plinio, Tacito et aliis pari modo in bonam. Exempla ubiuis sunt obuia. INGENI vM non modo hominis dicitur, sed et rerum inanimatarum. ΡLi Nio l) ingenium solii Taci To 3n
campi suopte ingenio humentes. Etiam Tac ITO, quem saepius laudamus, AvVS dicitur, qUt alautis, n) et GENER, qui filii viduam duxit. ο) CARNA Rivs eo quidem sensu veteribus innotuit, quo VARRO p tabem nam carnariam die δlcis bana nominat. Sed eum camnarium dixit MARTIALIS, q) qui carnis esu delectatur, Vel carnem amat: et PINε VIA Riv Μ, qui pinguia desiderat. Habere, inquit, amicam nolo, Fraece, subtilem, Sed idem amicam nolo mille librarum. Carnarius sum, pinguiarius non sum.
i. e. gracilem nolo: corporis solidi puellam amo, et carnosam, non pinguedine tumidam atque gravem.
philosophus r)dixit. SuBAVDIRε, sith aliqua re intelligere, AscON I VS PEDIANvs : s) ad gula subaudiendum es etc. Rursum : t subauditur acces o. κοινοῦ. S v M NOARE prosubigere, sub iugum mittere, in potestatem redigere. Asco Nivs : v) quod qu/ que, inquit, de subiugata prouincia per triumphum apportavisset. DLcoLV v v v 3 LA
I Hist. natur. l. 34. c. I. m H st. l. s. c. I 4.n Annal. l. I . c. ss. N. R. σ) Annal. l. s. e. c. u. Ai et L s. c. g. n. 4. ρὶ De Laina lingua l. 7. c. 3.. Lib. II. epigr. IO . r De vita beata. c. I. . In Verrinam Ciceronis, quam prooemium voca ia
728쪽
LARE usurpari coepit pro capite truncare, securi ferire, collum ceruicibus abscindere. SugTo Nivg: x) mi les decollandi arei sex quibuscunque e custodia capita amputabat. SENE ea rhetor : F) facilius in honorem eius decollas, quam iudicas. Paulo post: deinde aescripsit, qualiter in foro decolletur. SENgca philosephus: Σ ut quosdam ad lucernam decollaret. idem : o quo gestis decollare homines solebat. Olim vero decollare pro δε-
esse, vel periisse, vel amissum esse dicebatur. Crumenam 1cilicet sibi veteres de collo sulpendere solebant: quae
cum in collo ampliuS non erat, decollare dicebatur i v de etiam pro fallere aut decipere valebat. PLAUTus :
b si ea spes decollabit; si fors decollas ei; num die vobnung Dil VARRO : c γ quorum s alterum de
collat, vel deest. IMPUTARE, verbum optimo seculo rarissimum , quod proprie est annumerare, vel in expensi tabulas referre, semel obuenit apud ovi nivMd pro tribuere, ubi acta, inquit, venenis imputat. Sed hac aetate nouam significationem induit, ac vir patum est, pro ducere loco beneficii, ac semet de eo, quod fecit, iactare, quasi alterum fecerit obnoxium, atque adeo ad gratiam referendam obstrictum. Ita P L i- Ni νs : e) copiam tui, non ut imputes, facis. Alibi: f alii transeunt quaedam, imputantque, quod ranseanti Suheton I us: g imputauit etiam, quod non laqueo stra
tiliano et alas scriptoribus inferioris aeui, vaei Postulare alia
729쪽
poni decretum pessus es, quo sibi gratiae agerentur. PHA DR vs P B Noli imputare vanum beneficium mihi. TACirust) audent muner bus, sed nec data imputant, nec acceptis Obigantur. STvDERE Optimae notae scruptoribus cst: laborare, cupere, dare operam alicui rei. Hac aetate simpliciter etiam fuit positum pro literis aut bonis artibus deditum esse. Ita PLisivs h huic ergo, Si des P inquam. Repondit, etiam. Vhid Mediolani,' cur non hic e quia nullos hic praeceptores habemus. SYNEcA II tunc autem, quum studeret, habebatur honus declam ror. Qv INT L AN Vs: m) quis enim mihi bonus parens
ignoscat, s studere amplius possum. Abnoctare Pro in t
Eram noctem abesse, aut foris pernoctare. SENE c A Phi- . losophus: n poeta Iouem adulterum induxit et abnocta .rem. Sic etiam MARTIANvs IC. o) ne quis prout clam regit, fines eius excedat, nisi voti soluendi causia, dum tamen abnoctare ei non liceat. A. GEL Lius: p tribunis pis is ius alnc Eandi aderertim. Colcmἶari, ,Pro columbarum more oscula pangere, apud OEN cAM q) Maecenta dict. . . .
Adiectiva transierunt in substantiva. Ita vix Vet rum aliquiS, praeter o v ID IVM r) poetica licentia, F sΤvM, ut substantivum nomen usurparit: festos omnes dixerunt dies. At s Enge A: s genium festo Oxsuo testima
730쪽
',11. PLi Nivs t) festa Venatione absumi. Rursum: G id vulgus ignorans plerumque festa sua polluit. Apud
Antiquioribus vocabulis aliam aliamque termina tionem et inflexionem dederunt, veteribus incognitam. Ita coNSORTIVM Uocarunt, quod Cicero, Liuius, et aequales semper confortionem. α) CEL svs : a) orto cancro saepe assci somachum, cui cum vesca quoddam consertium est. SENECA : b) inter homines confortium; item: ad rapinam ex confortio discurrere. PLINIus: e assimus in laborum curarumque confortium. STE N v ΤΑΤΙΟ est apud scRIBONIVM LARGUM, d) ubi veratrum, inqUit, nigrum, Acum, et aridum, flernu tationem flatim inuitat. Apud CICERONEM e obse viare sternutamenta et CELSVMM euocare sernutamenis
M. VATICINIVM leges apud PLINIVM, g) qui, plena es, inquit, vita his vaticiniis, sed non conferenda, eum saepe fassa sint. At cIc ERO: B vaticinaetionem falsem esse cupio 2 Vt alibi : i vaticinationes Sib linas vocat ; et cAEsARh vaticinationibus declarare. Vigor atque vis illa, quae corporibus inest ante senectutem miriditas a cIcERONE, l) VIROR a PALLADIO; m
λὶ De bello Gallico l. i. c. so. ιὶ Tus L quaest. L 3. c. 32.