장음표시 사용
21쪽
res quaedam aut sutura aut facta putari possit, idque ita, ut ea non sutura aut ii in acta esse indicetur. Quum autem non vera sit quaestio et tota ad augendam probationis vim valeat, acile essicitur, ut et interrogativa et modalis vis qu0damm0do obscuretur J. Jam n0nnulla asserenda sunt exempla ita disp0sita, ut etiam ea, quam Supra exp0SUimu8, temp0rum descripti sub aspectum veniat et planior fiat. Plaut. Trin. II. 3. 22, ut esto nunc adolescenti thensuurum indicem indomito Ter Andi'. III. 5. 2, tibi esto ut credam Cic. Cat. I. 9. 22, te ut illa res rarissat tu ut unquam te cor rigas tu ut ullam justum meditere Plaut. Men. IV. 3. 9, mihi ut tu dederissaliam et spinther Plaut. Pers. . . 52, me ut quisquam norit nisi ille, qui praebet cibum 8 0r. p0d. 7. 56, inultus ut tu riseris Cotyttia ut stata v. 59, impune ut urbem nomine impleris meor nn Τ pag. v. 305, Vahl. nam ut se illis supplicarem tanta blandiloquentia' er Phorm. V. 6. 34, utin haec ignoraret suum patrem Plus Ips conj. 0st ut in talibus loquendi formulis nusquam positum inveni, id qu0d ea su et 0rtuit factum
Saepe accidit, quod in exempl0 jam supra ex Ter Phorm. V. 6. 34. allat sactum esse Videmus, ut in ejusmodi interrogationibus etiam ne particula enclitica ponatur. 0u0d si fiat, audius ' auctor est, ipsam interrogationem ex duabus quaestionibus esse conflatam, quibus vel de rei m0d vel de ipsa re quaeratur et quarum una ab tit, altera ab ne particula alii cuidam verbo adposita incipiat. Atque ut 00 aridi dandum est, per eam explicationem, qua ratione p0tuerit S 0quendi Sia exsistere, satis planum fieri, ita nos hoc loco contenti sumus ad eam loquendi c0nsuetudinem animum admovisse, qua, ut ea, quae in interrogati0ne in Sit, dubitatio apertior fiat et manifestior ), ne
δ Et in hac o si in o quod ejusmodi interrogationes ab ut incipientos ibi potissimum usurpari solent, ubi antea aut assirmatum est Vel certe indicatum posse assirmari, eam rem, de qua dubitetur factam vel futuram ess aut etiam postulatum, ut fiat in his maxime, inquam, hujus loquendi usus proprieta cernitur. Tamen etiam quo facto et qui et quomodo simili ratione nonnunquam usurpantur, sed multo rarius, et ita ut vis illa modulis rotineri vidoatur: CD. Plaut. seud. I. T. Cor dura. Non possum. Face posSiS. Quonam pacto animum vincere possim γε In Tursellino IV. p. 3. - Simili ration etiam nos interdum post interrogativa particulam quae Si anne
22쪽
haud raro et adverbiis et pronominibus interrogativis jungitur quine 0r. Sat. I. 3. 295 uerne hi d. II. 2. 07, quantane bid. 347 utrumne, numne cet. Itaque, Si adpositum est ne, quaestio ab ut incipiens ad speciem verae
interrogationis et ad quam respondendum Sit paullo propius accedit, sed dubium tamen esse iudicatur, an debeat ea reS, de qua quaeratur, negari. Jam si quis quaerit, cui potissimum V0cabulo ne adnectatur, raro cum ipso ut jungitur, ut in exemplo nuper allat Ter Phorm. V. 6. 3i, et 0r Sat. II. 5. 48, uine teuum spurco Damae latus Saepius pronomini et quidem potissimum personali pr0n0mine adjungitur aut nomini aut participi aut deni que ei vocabulo, quod quum in pS Sententia maximam vim habeat, etiam primum in enuntiation locum sibi vindieat Plaut. Cure. V. 2. 8, meane
ancilla libera ut sit Ter Euri. IV. . , hancine esso ut contun etiam tam insignem in me accipium Atti . v. 27. Ribb. 'on auaeillio nudus temere ut hosti me osteram Cie Tusc. I. 8. 2, mone ut te interfellem' Cic. Sest. 7. 7. Liv. V. 2. 2. V. i. 0. Sed ipsi veri, finito ne particula neque in his interr0gationibus, neque in ulla onmino, quae quidem ab inter-r0gativo incipiat, quaeSti0ne unquam adjungi potest J. Quoniam particulam, quae St ut in log 0quendi usu interrogativam vim
β Fuerunt qui hunc particula ut usum cum notissima loquendi consuetudine compararent, qua tu exclamationibus mirantium vel indignantium nullo addito verbo finito accusativus cum infinitivo unctus poni soleret. At nihil aliud illi est cum hac commune, nisi quod neutrius cau8Sa se origo ex detractione vel ellipsi, ut Munt verbi uiti repetendasst. Nam ut per Simplicem accusativum me miserum testes egregios sim. ita etiam per accusativum cum infinitivo unctum vera aliqua res menti obversans et animum vel admiratione vel indignatione afficion inducitur. Eienin inter has verborum conjunctiones: fallaesim hominum spem Cic. d. r. III. . . et Te nunc sic vexari Cic. Fam. XIV. 2.2. propinquitatem aliquam et cognationem intercedere, ex iis maxime locis intelligitur, in quibus junctae Sunt illae constructiones velut Cic. Fam. XIV. 1. . Me miserum to in
tantas aerumna propter me incidisse Neque vero per accusativum cum verbo infinito junctum interrogatio Semper exprimitur. nam tum demum, quum, adneX Ne particula cum
illa si indignatione vel admiration etiam dubitatio de si veritate conjungitur, interrogatio exsistit, ut Munt rhetorica. Qua autem ab re incipit enuntiatio, sive adpositam est ne, sive non adpoSitum, ea interrogatio semper est vel certe formam semper prae se fert interrogationis. Jam si significationem ipsam respicias, hac in re eae, de quibus quaerimuS, loquendi formulae inter se discedunt, quod per illam, etiam si adposito ne dubitatio quaedam exprimitur, re Vera esse et hoc ipso, quod vera sit, indignationem vel admirationem movere indicatur, per hanc de rei modo ita quaeritur, ut vera ea esse negetur.
23쪽
sibi iudieare statuimus, ne id quidem omittendum esSe videtur, hanc explica ti0nem omnibus sere ceteris non placuisse. Nam qui in harum interr0gatio num vim et significationem inquisiverunt, tantum n0n omnes ut pro conjunctione
acceperunt et aut fieri inerine sotest' aut verbum aliquod v0luntatis 'baudiri statuerunt. At jam ex hac ipsa re, qu0d alii aliud omissum esse pia
tarunt et ad explicandam unam eandemque l0quendi rationem Verba, quae diversissimae sint significationis, audiri Vciluerunt, quantis dissicultatibus omnes de verbi detractione conjecturae sint obstructae, colligi isset. Quod autem in his omissum censemus voluntatis Verbum Τer Phorm. . . i. Somnium
id quod dixisti) uti hue ignoraret suum putrem Plaut. Most. V. 4. 25, mecum ut ille gesserit, dum tu abes nessoti Rusii Men. IV. . , mihi ut tu dederis ullum atque sinther quibus omnibus in loci apertum est, num vere letum quid sit, dubitari. Jam vero, etsi in talibus exemplis, qualia sunt haec te ut ulla res fran ut Cic. et tibi eo ut credam Τer. addi possunt
ferine sotest, tamen haud seio an iis additis Verbis tota sententia commutetur. Neque enim illud te ut ulla res frangat, implex Si quaeSti et qua, num quae res te rangere possit, interrogeris, sed asseveratio, interr0gationis speciem prae Se serens, qua negetur ulla res te rangere posse. Praeterea, si quis ut interrogativam vim et saepe recipere et hi qu0que loci recipere potuisse per penderit et tales interr0gationes compara Verit, quales Sunt Cur lux commemorem Ubi ego audiverim Quid enumerem artium multitudinem nihil
esse sibi facile persuadebit, cur eas, quae ab ut incipiant, diversi generis esse suspicetur. Quae quum ita Sint integras per se esse has l0quendi 0rmulas tenemus, ut nihil detractum, nihil audiendum esse statuamus. Sed qu0niam ab interrogativo vocabulo quaeStione8, qua dicunt, rhetori ae non semper in cipiunt, aliquantum lucis huic l0quendi usui allaturus esse videtur, qui ad 0s script0rum locos attenderit, in quibus duae junctae sunt interrogationes, qua ram una ab ut incipiat, altera nullam prae se erat interrogandi notam. Velut apud er Andi'. III. 5. 2 ei, quam jam inspeximus, interrogationi tibi ego ut credam alia adnectitur interrogati0 tu rem impeditam et serditum restituas inter quas interrogationes, si grammaticam, Ut ita dicam, earum ra-
24쪽
tionem et ipsum Verb0rum nexum investiges, h0 tantum interest, qu0 in illa de rei modo ita quaeritur, ut res negetur ullo m0do seri posse, in hac res ipsa fieri p0sse ita negatur, ut de modo n0 quaeratur. )Quamquam igitur in his loquendi ibi mulis ut pro interrogativo adverbio
accipimus, tamen idem monendum esse putamus, etiam ab ut finali haud raro interrogati0nes incipere quibuS, quo consili re aliqua Suscepta sit, quaeratur, ut Ter. d. V. o. 20. venit ut secum aveha - hem viryinem ut secum
avehut b. e. num idcire venit ut cet. Cie Phil. l. i. 86, suppleae te ad sedes objiciebus. Quid petens ut servires Saepe etiam in his interroga
tionibus ne adponitur. er. est. I. l. 9, te moneo ne quoiuSguam misereat. Utin i . . mene mones ut .rimium neminem habeam Plaut Mere. III. 3.lo, tu osculere mulierem utin adveniens vomitum Acutias mulieri Cic. Tusc. I. 5. 32, quid tot tantosque viro cossitasse b. e. spectaSse arbitramur iisdemne ut nibus nomen suum, quibus vitu terminaretur Hoc interrogationum genus tum fortasse accuratius retractabimus, quum ad ut finale disputatio no Stra ei Venerit. Etiam aliae exsta ut interrogationes ut interrogativo Subjectae quae Uamquam non bliquae nec ab ullius verbi potestate aptae sunt per conjunctiVum tamen esserantur. In iis autem conjunctivi caussa ex condicione aliqua aut disertis verbi eXpressa aut certe quae audiatur, repetenda St. Τρr. Un.
IV. 3. 6, nunc si detur mihi, ut euo nyuibus illi in oculos involem Plaut. Cist. I. l. o mihi istum hominem vellem dari. Ut ego EB m versarem l auditur si mihi daretur). Iam qui sit particulae ut in obliquis interrogationibus usus, breviter narrabimus. Atque si ex pervulgatissima Latini serm0nis regula in his enuntia ti0nibus conjunctivus poni debet, hoc memoratu dignissimum mihi videtur, qu0d' Ex iis ipsis quae diximus suspicari licet, interrogationem si adponenda sit negatio, ab ut non incipere id quod apud Hor Epist. I. 18. 16, siseri videmus ut son sit minifrima des et vere quod la et ut non acriter elatrem Hoc monendum esse putavimus et ut accuratio esset OStra disputatio et quod Feldbauschius Latein Schulgramm. 6 te Aufi Vorr. p. VIII. non defuisse tradit, qui in ejusmodi interrogationibus negationem perne conjunctionem efferri opinarentur. Nam quod exempli caussa Cic. u. XII. 40 2, ne doleam attulerunt, eum locum Feldbauschius recte doc0t alsem esse, ut ne illud cum OStulandi verbo proxime antecedenti sit conjungendum.
25쪽
apud antiquissimos Scriptore atque apud poetas usque ad Virgilii tempora in dicativus saepe positu reperitur. Quae quidem licentia, quamquam latissime serpsit et per omne interrogationum bliquarum genus increbuit, tamen in quaestionibus particulae ut subjectis aliquant viguit diutius. Si quaeritur, quae caussa sit repetenda, haud scio, an recte secerint, qui ex alacritate quadam et vi orationis, qua sagium 8Set, ut nuntiati0neS, quarum altera alteri sub jungenda esset, perinde, qua Si ui utraque SSet juris, inter se componerentur, quum multa alia, tum etiam hanc licentiam natam esse statuerent. Quare, si interrogationem non ex altera enuntiatione pendere sed suae quasi 0 testatis esse tenemus, qualis sit hic loquendi usuS, uti liquet. Apud antiquissimum quemque scriptorem indicativus etiam tum Surpatur, idque Saepissime, quum vera et germana est interrogati et ad quam Sit respondendum, velut Plaut.
Amph. I. 4. 22l, loquere, quis venisti Rusii Bacch. V. 7. 8, responde, quis me vendit Ter Andr. II. 6. 8, dic, quid Sty Cujus generis exempla, quum apud o Steriore ScriptoreS, praeSertim apud eos, qui soluta utuntur 0ratione, multo sint rariora, tum apud Ciceronem nisi p0st dic vel quaero nusquam fere exstant. Cic. Lig. . i. Tusc. I. 5. 0. Sed etiam apud eum haud raro sit, ut interrogatio rhetorica Vel exclamatio enuntiationi pri mariae, cui subnecti aut debuerit aut certe p0tuerit, ita adnectatur, ut ab ea 110n pendeat. Cic. it. VIII. 3. 32, vide, quam conver8 res est Lael. 25. 96. Atque eae quidem interrogati0nes, quae ab ut incipiunt, si verae sunt quaestiones et ad quas sit resp0ndendum, tantummodo apud antiquissimos scriptores ac ne apud eos quidem Saepe, primariae enuntiati0ni sic adnectuntur, ut indieativum sibi vindicare possint. En n. Trag. V. 23. Vahi eloquere, reSAryivum proelio ut se sustinet At in exclamationibus apud comicos et ceter0sp0etas usque ad Virgilii aetatem post ut indicativus ponitur. Sunt autem l0 quendi flarmulae, quibus ut cum indicativo adjungi 0let, hae sere vide, videsne videm, nonne vides, adspice, adspicite, quibu ex antiquissimorum loquendi consuetudine etiam hae addi possunt audin, audi, audite video.
Plaut. Aulul. . . , vide, ut incediti er. d. IV. 2. 20, vide, ut discidit labrum Atti. 303. Ribb. viden, ut te in ietus stimulat nec moderat metus JVirg. eo. I. 56, nonne vides, croceo ut Tmolus odores, India mittit ebur, molles sua turre Sabaei Id. Aen. I. 855 adspice, ut in80nis spoliis Murcellus simis ingreditur Cat. 62. 32, adspicite, innustae secum ut meditata
26쪽
requirunt Plaut. Men. V. 5. 24, audin tu, ut deliramenta loquitur Enn. Ann. v. l 5. alii. Dim, hoc audit Farumper, ut pro Romano populo pro-gnaviter armis certando rudens animum de corpore mitto Atti. v. 255. Ribb. Nam ori crines video, ut professi jacent Sed ut prosae orati0nis scriptores, ita etiam poetae recentiore illam sugientes licentiam p0st ejusm0di sor mulas conjunctivum usurpare Solent, ut jam apud 0ratium indicativus nus quam videatur exstare. Cic. 0Sc. m. i. 66, videtisne, tu eos vitent furiae' ac Hist. I. 37. Hor. Od. . . , vides, ut alta stet nive candidum Soracte. Id. d. II. 0. , audis quo trepitu janua emussiat Tib. II. l. 25. Si l. t. XII. 7. 43. Sed sit sitiam haud raro, id quod grammatic0s non sugit, ut nuntiatio secundaria, per indicativum elata, interr0gatiVa esse videatur, Sed ut 0dus verbi apte explicari p0ssit, pro relativa sit accipienda. Itaque, quam ob causam in his locis indicativus positus sit, recte explanant Cic. Cat. . . 42,
nihil est admirabilius quam quomodo ille mortem filii tulit. jusd. Leg. I.
9. 27, oculi, quemadmodum animo jecti unius, loquuntur. Eadem in causa saepe sunt enuntiationes particulae ut subjectae, ut illud ut pro relativo ad verbi habendum sit, non pro interrogativo. Atque ita Se rem habere, in his exemplis lucide apparet Plaut Bacch. V. l. l, mnia, ut quicque actumst, memoravit. Rusit Amph. II. l. 52, omnia, ut quicque actumSt, edissertavit. Men. IV. 3. 5, Xor reScivit rem omnem, ut factumSt, ordine. Sall. Cat. 7. omnia, uti est erant aperit. Quint. XII. . , Si omnia Scriberent, qui oesta sunt. Nimirum in illis locis iunibus suum cuique verbo ad p0situm est objectum, ut per enuntiationem secundariam nihil aliud quam actionis ratio modusque describatur. At aliquanto sorsitan latius hic l0quendi usus pateat; nam Saepe etiam, ubi, quum nullum primariae enuntiationi adpositum sit ob jectum, Sententia Secundaria, particulae ut Subjecta et per indicativum elata, objecti partes sustinere videtur, tu pro relativo accipiendum est, ut rati0ni modoque acti0nis desiniend secundaria sententia inserviat et verbi primariae enuntiationis, quod Simpliciter abs0lute, ut junt p0SitUm SSe videatur, objec
i Uno loco d. I. 14 3, non ulli codices habent: nonne vides, ut nudum remigiolatu antennaeque emunt, Sed ea lectio, quam tuentur optimi codices, gemant etiam in editiones plurima est recepita.
27쪽
tum aliqu0d audiatur. Cuju generis, nisi fallor, haec sunt exempla Plaut. Asin. II. 2. 400, ubi ad forum ad herum et narra, haec ut nos acturi sumus. Id. Τrin. III. 3. 24, edoce eum, uti re se habet. Id. Rud. IV. . , eloguere, ut haec res obtigit de diu. Ut ver jam ad eas interrogationes bliquas VeniamuS, quae particulae ut subjectae et per conjunctivum elatae sunt, de h0 tam pervulgato genere nihil paene aliud est quod moneamus, nisi ut in interrogationibus non pendentibus, ita in his quoque significationem illum, quae particulae ut propria est, modi et rationis nisi apud antiquissimos script0res perraro totam retineri. Recentiore enim temp0re atque de jam ante Ciceroni aetatem per hanc Verborum conjunctionem res aliqua aut declarata aut sensibus percepta ita definiri solet, ut declaratio illa vel percepti0, quae vel per dicendi vel per sentiendi verbum esseratur, potius ad ipsam rem quam ad modum rati0nemque rei transferatur. Quod si ita est, sententia interrogativa ad accusativi cum infiniti v juncti significationem et similitudinem pr0xime accedit illa quidem, sed multo arctioribus
ejus usus circumscribitur terminis. am per eam a Solae res exprimi os sunt, quae aut declarari aut sentiri aut etiam cognosci, non eae, quae existi
mari aut optari aut denique animi assectus movere indieantur. Itaque cum destiarandi et sentiendi verbis ut componi potest, cum exiStimandi, voluntatis, assectus non item. Sed apud Plautum, urentium, ceteros, qui iisdem fere temporibu suerunt, quemadmodum supra iudicavi, ut 0dalem vim haud raro servat, ut Plaut. Aulul. I. 4. 39, rostitant me, ut valeam. Husit. Cui c. III. 65, jam scis, ut convenerit. er Eun. V. 7. 30, 8 in tu, ut tibi res ehubeat. Τurpil. v. i. Ribb. ab initio ut res sit gesta enoda mihi Caec. Stat. V. 206. Ribb. quos neque ut asprenda neque uti dimittus, eius. Neque apud recentiores ea omnino desunt exempla, in quibus ut idem atque quomodo declaret. Sali Cat. 5, ut saullatim eae pulcherrima pessim ac vitiosissima Iacta sit, disserere Cic. in is 2 3, omitto ut sit factus uterque noStrum. Quint. Δ 23 easdem causas ut quisque esserit, utile erit scire. , Aty Hoc loco mihi non videor a proposito longius esse aberraturus, si do ea loquendi consuetudine nonnihil addiderim, qua ut particula os similitudine notissima formulas ita est Verbo substantivo adjuncta, praedicati, quod vocant, partes sustinet. In quaestionibuS non pendentibus nullum ejus usus inveni exemplum, sed in obliquis comici haud raro cum Verbo, quod est esse, ut conjungunt, ut hic loquendi usus a quotidiana sermonis consuetudine
28쪽
vero his locis qu0s nunc uni ullaturuS, in quibus, Si positus esset accusati viis cum infinitivo unctus, nulla acta esset sententiae commutatio mirum in
in0dum principalis illa modi significatio obScurata St, ut jam non possit particula, quae est quomodo, pro ut SubStitui. Ter Andi'. . . , ut en ertibi apud me justa fuerit servitus, scis. d. ec. I. 2. 70, narrat, ut Niryo ab se integra etiam tum siet. Cist. Cluent. 25. 67, non ψnoratis, ut etiam bestiae fame monitae plerumque ad eum locum, uti pastae in aliquando, re*ertantur Cie. in V. 48. 8, videmu8ne, ut pueri ne verberibus quidem a contemplundis rebus deterreantur. Virg. Aen. VII. 206, memini Auruncos ita ferre senes, his ortu ut astris Dardanti Idaeus Phryyiae penetrarit durbes. Τib. I. 8. 17, quid referam, ut Polito crebra intacta fer urbes alba Palaestino uncta columba Syro Ovid. et XIlI. 26, potes ipsa videre, ut vir circumeunt distentum cruribu uber . ac Hist. l. 37, uditisne, ut poena mea et SupFlicium vestrum simul postulentur. Interrogationem particulae ut Subjectum ad animi assectum transferri posse
supra negavimus. Qua tamen in re Vereor, ne parum caute egerim si quidem undero ' adsentiendum est, ut etiam, quia in timendi verbis ungatur, interrogativam vim sibi vindicare. At haec underi Sententia, quum ab ipso
obiter adumbrata potius quam explicata et diligenter Xaminatis omnibus argumentorum momenti comprobata SSet, tum a docti viris omnibus, qui de ea judicium secerunt, repudiata est atque rejecta. At si ad diligentiorem ei inquisiti0nem descendimus, nonnulla Videntur asserri p0SSe, quae ad sententiam illam pr0handum et commendandam valeant. 0 autem viri docti, qui par ticulae ut cum timendi verbis conjungtionem Xplicare conati sunt, omnes seresibi persuaserunt et tenendum esse cenSuerunt, Latinos his verbis n0ti0nem voluntatis subjecisse et hac notione adducto eSSe, ut ei particulae, qua etiam alias c0nsilium et voluntas esserri soleret, enuntiationem secundariam ex h0rum
non alienus fuisse Videatur. Plaut. Amph. prol. 104, vos novisse credo jam ut sit meus pat0r. Pseud. IV. . . er Heaut II. 343. III. 1. T. De relativo adverbio mox vid0ro.
y In Jalini Annal. 82i, p. 157. mundorum fugit jam auctium in Minerva L. IV.Cap. XV. eandem fere Sententiam amplexum esse. Sed is, quum ad particularum, quae sunt quomodo et quemadmodum, cum timendi verbis conjunctionem attenderet, idem etiam nonnulla attulit exempla, in quibus, quin ea adverbia relativam vim haberent, non dubitandum esset. Unde suspicari licet. Sanctium ne ut quidem interrogativum a relativo satis
29쪽
verborum potestate aptam adnecterent. Itaque quod quis fieri optaret sed idem non suturum esse putaret, id post timendi verba in sententia neganti per ut particulam non negantem efferri ). At ista voluntatis et plati0uis n0tio, qua in timendi verbis latente, ut haec Verba cum ut componerentur, saetum esse statuunt, in tota enuntiationis forma et neXu 0Sita est. Namque verendi, metuendi, timendi verba, si iis tam insignis ineSSet 0luntatis noti0, ut pr0pter hane ipsam cum finali enuntiatione essent componenda, ad Verborum voluntatissimilitudinem proxime accederent, et qui sieri potuisset, ut haud par cum interrogativa sententia onjungerentur, in obscuro S Set. Jam vero ne id qui dem ad explicandum agile esset, quam illis Verbi subjicientes significati0nem, ii seript0res, qui cum accusati, et infinit Verbo ea comp0Suerunt, per hanc conjunctionem nullo adposito neganti Vocabulo eandem exprimere potuissent Sententiam, quae etiam per finalem enuntiationem a particula ne incipientem esseri ρtur. Neque enim huic dis scultati satis aptum asserunt remedium, si qui timendi verbum, prout ipsa pendenti sententiae orma serat, aliam ali loco signifieati0nem sibi vindieare statuunt, ut eum accusativo et infinito Verbo junctum idem sit atque sollicitum putare, cum interrogativa sententia compositum, timeo quid eventurum sit idem declaret atque ollicitum esse, cum ut aut ne unctum time ut id veritat pro eo qu0d est sollicitum optare, sit accipiendum. Quare si explieatio vulgata et compluribus probatan0nnullis laborat disseultatibus jam quaerendum est, num quid ObStet, qu0- minus p0st timendi verba, si quidem his anxietatis et curae noti quaedam insuerit, ut antiquitus interrogativam et m0dalem vim habuisse credamus, ut illud Plautinum Baech. IV. 5. 2. metuo, ut hodie fossim emolirier, si deprima et priueipali significati0ne quaeras, idem sit atque anXiu Sum, qua rati0n om0liri p0ssim. Atque hoc primum omnium Satis constat, tantum abesse, ut verba timendii cum interrogativa sententia jungi 40n 0ssint, ut
' Quod audius in urseil. IV. p. 46. Latinos per contractionem quandam orationi Stimeo ut sustineas, in f ne eveniat pro eo quod dicendum esset suto Mon feri, ut sustineas, et io non feri ne eveniat, dixisse et istam xplicationem formulis illis comparatis, qua sunt verisimile est, verum S tit, rimari putat, id non opus est, quale Sit, investigare. Nequo enim cuiquam nisi ipsi Handio ea sententia unquam probari potuit. β Ut dubitom an non insit particula ut finalis significatio etiam hoc adducor, quod in finalibus sonisntiis ut et ne saepissime jungi, post tim0ndi autem verba ut ne nullo loco poni video.
30쪽
contra satis muli hujus conjuncti0ni exempla inveniantur. Quorum pauca attulisse satis serit Plaut. Truc. IV. 3. 3b, jam metuo satres quot fuerint. Ter Ph0rm. I. 3. 26, timeo miSer, quam hic nunc mihi nunciet rem Cic. Att. VII. T. 3 vereor, quid it Virg. Aen. I. 6 0, vereor, quo se Iunonia vertunt hospitia. Quid qu0d etiam ut in antiquiore loquendi confusitudine ita usurpatum reperitur, Ut, quin primasti illam interr0gativam et m0dalem vim retineat dubitari non possit. Ter Heuut. l. 2. 5, timet omnia satris iram et animum amicae, it et V Se Sit Sua . Hoc loco, quippe quo ut cum Verbo substantivo unctum praedicati munere ungatur, pr e neque quomodo neque
quemadmodum substitui potest q). Sed multis aliis odis vel quomodo vel quemadmodum timendi verbis subjungitur quum id agit is qui loquitur, Ut mo dum rei, non rem ipsam anxietatem injicere declaret. Velut id Mil. 28. 77, esset timendum, quonam modo id ferret civitas. Id. Fam. XI. 0 i, haec quemudmodum a te e licari fossint aut a te quum e licatu tur, Me impediantur, timeo. Auct ad Herenn. V. 37. 6, vere0r, quomodo accoturi sitis. Jam si quaeritur, num in his exemplis pro iis adverbiis ut substitui p0ssit, antiqui Ssimis temporibus, qu0 minus id fieret, nihil obstitisse credo. Sed quum ut interrogati Vum in omnibus sere loquendi formulis magis magisque principalem illam modi significationsem dep0suerit et pro eo ad modum designandum vel quemadmodum vel gito modo positum sit, tum etiam in hae conjunctione sententiarum Verisimile est jam ante prima litterarum Latinarum tempora ad eam regulam hominum loquendi consuetudinem dirigi coeptam esse, ut 0st timendi verba per enuntiationem particulae ut Subjectam res ipsa, quam quis timeret Vel de qua quis anxius esset, per quomodo autem Vel quemadmodum modus ejus rei Significaretur. Atqui perspicuum est, eam rem, quae qua ratione perisci 0SSit, anxius sis, talem S Se ut et ne perfici non
' N0que enim credo ea adverbia in sententia inforrogativa ita cum verbo substantivo unquam componi, ut, praedicati vices sustineant. Mi illurus in Philologo IX. p. 623 ad hoe genus locum illum Ciceronis retulit Att. V. 2. 1 declaravit omnes e nostrae, quemadmodum esssent, ut in Secundis, laxae, ut in adversis, bonae; sed tu hac enuntiatione adjectiva quae Sunt uinae et Onae, cum Verbo substantivo sunt conjungenda. Apud lautum in Bacch. III. I. 70, relativam signincationem quemadmodum sibi iudicat. y Omnibus fere iis locis in quibus per ut timondi verbis subjectum res nou optata indicari videatur ut idem atque ne declaret nunc quidem lectio aut ex codicum auctoritate