장음표시 사용
11쪽
eandem eum paterna haberi, nec ab ea posse separari, quam ut heres, qui paxernam ad ijt, pupillatis ideo aditioni obligetur : Quia qui scit, Aut Icire palmi , altera ab tinente see ribus ne inplici tum , ea conditione adire videtur. Nec scit enim, nee scire potuit patris & fili j hereditates unam esse, quas necessatium est non minus eis e diuersas, quam diuersis sunt personae , quae per eas lepraetentantis . Eilet namque una & indidi dua , ii vilius hominis pei sonam sustine- rex, l. Pomponius s. D. de rei vindicatione. Quod tamen 'iuersum est in ea specie, in qua filius heres institutus, patri heres extitit, & subsiliuius vult fi: ij hereditatem amplecti, patris vero repudiare , l. sed si plutes io. f. filio, D. de vulg. In nostro enim casu cum substitutus hereditatem paternam ad ijt, pupillaris non solum iuncta illi non est, sed nee hereditas tune dici potest, i. i . D. de hered .vel ach. vend. vivente scilicet pupillo, licet iam pater moi tuus si Atind. leg. sed a pluies iuncta coepit esse hereditas , de Vnurri patrimonium corpusque secta fuit, id edque repudiari pro parte non potest , i. i.& a. cum alijs , D. de adquir. heredit. Quod euenitet, si substituto,qui filij successionem amplectitur, paterna repudiare liberum esset. Indiuiduum enim ex utra lite hereditate. per confusionem, substitutus -sactum inuenit , quod nec scindi, nec in partesdiuidi pos- sbile est.: Adeo , vi et si cum filius se ,bstinet' pudori eius pircatur, ut potius patris, quam filii bona veneam; substituto ta- men non idem eo nee illam sit, i. rater samili 3 1 3.d priuil. cred. l. Iulianus a. alias, i. si pupillos, de ε qui iend. lα- rediti Paque si ex se eundi, tabulis, quas filii ix semim con--srmauit, hereditatem adeat impuberis , paternam quoque agnouisse videtur quam ei iunctam inuenit. praetor enim sicut heredem facere non potest. 3. quos autem Inst. de Donorum posses. ita nec vi is qui semel fuit. desinat esse heres, i. ait praetor , f. sed quod Papinian. D. de minoribus. Quod nec lege fieri potest , i. ei qui ioluendo tr. D. 1 vit. D. de vulgo. M
12쪽
pupit. At vero in l. qui patri, milia patris hereditati iuni
cha hereditas , nulla paternae hereditatis portio in pendenti suit, cuius accretioni uiuitus heres ubligei ur. Nisi 8sorsan cum Douello in l. quidam elogio, Code tui, deliber. de Duareno in titulo de adquirend. hei editate , cap. deesseetii repudiationis, pupilium ex parie inititutum paternae se hereditati immiicuisse existimemus. Atque ita icula ipsius hereditas paternae hereditatis parti Laestrit , α cum ea confusa saerit, mortuo pupillo portio illa alteripaternae hei editatis portu uti, ex qua substitutus heres fuit,ae crescit, de simul eum ea hereditas pupilli, quae coniuncta illi fuit, accrescendi iure, cu cunque patris heredi adquiritur. Quam intel elationem suadere videtur Neratius in illis verbis: coni inti eam paterna hereditati , ct ae-cν escendi iure adquirι cuicumlue patrιs heredi. Sed hae rursus
obstat, quod ius accrescendi in portione adquisita locum irim habet,. l. unica, S. his ita delinitis, C. de eadue. tol- slend. haberet autem , s pars filio per immistionem iam alanista, substituto, eidemque coheredi accreseeret: Cui obiectioni Interprete illi diaetia spondent r placui iasetque mihi sententias in Gu , vi Milluarissime domine de filio exheredato respouisum Nerat ij aecipiendum esse censuisses , in Deead. s il Etro 's. . cuius opinione dum recedere non audeo , quid primae obiectioni respondendum sit, dubito , ct circa eundem scopulum haereo ; eum videam filio exheredato ad ed diuersas, & separatas esse . hereditates , cum nulla paternorum bonorum pars ad pupillum peruenerit , ut si in illis ius accrescendi conced mus , nulla si ratio, qua non simit ter in quibast 'et alijs
diuersis extraneorum testatorum successionibus sit concedendum. Nam interpretatio illa, quam De d. I. errori ro 6. Num. s. tradis, nempε non se accipienda veita Consulti, ut hereditas pupilli acc e 'at paternae, sed ut institutio sacta in secundis tabulis accrescat institutioni sactae
intestamento paterno, rem commode explieat. Sed an ' xeiba Iesis eam admittant .dubito; illa enim. .camuU
paicitia. ἡοι titit, riae sese uini de hereditatibui, non de
13쪽
institutionibus, Neratium tractare , praesertim cam vox, eam, referri non possit, nisi ad verbum, hereditates, supra se ii pium , non ad institutionem , de qua in tota lege nec vel bum quidem. Multo autem minus verba illa, Cr accr secenda iure adquiri, de iustitutionibus accipi possunt, nam insolens est, ut institutio adquiri dicatur: si ita Consultos aliquando pronuntiasse concederemus , iinre acerescendi ad uiri, nullo modo dicturos arbitret, sed institui io niti
Quod tu, doctissime vir, satis persensisti, dum in eiusdem De cadis errore 7. num. 4. in fine, sic scribis , acere stente videlicet pupillari hereditate paternae.
Non minui Paulum in L triplici r a. de verborum significatione, quam Vlpianum in L item quod Sabia
nus I . . de idem tractat, de praelationis iure M re contra Ausonij Fabri interpretationem ex ipsius doctrina probatum. liιe, sis consultos in . soncordiam adducere tentatum.
sultorum responsa in l. tripliei i a. D. devecb. signi si- in cacione, & in l. item quod Sabinus IT. s. unde idem tractat D. de heredibus instit. sic eoncilias, verum esse sinet arte institutos coniunctos esse , ut in d. l. triplici Paulus cribit, nec contrarium docuisse Vlpianum in g. vnde idem tractat: non enim simpliciter dixit non esse coniun-α Oos, sed suoad ius ae rescendi, id est praelitionis concordia ne mihi satis firma videatur , illud facit. Constat enim Consu os quoties de iure aeetescendi inter heredes tractant e iure praelationis intelligendos , & illuc om
14쪽
eati, exteris praeserantur: quod equide, 8c iuris ratio euincit, & tu multis locis Effrmas, piaecipue de erroribus pra
Cum igitur Paulus in dien l. iii plici, non minus, quam Vlpian. in d. f. unde idem tiactat, de iure accrescendi inter heredes tractet, de iure praelationis accipi debet,super- a sua enim esset toto illo textu tam accurata de coniuncti nibus di putatio, si de iure accrescendi acciperetur, quod inter hei edes etiam dis unctos loeum habet. Quod si ita est , ut fateri necessario oportet, aduersarium adhue Paulo relinquimus Vlpianum , qui sine parte institutos eoi iunctos esse negat ind. f. unde idem, quos Paulus non solum quoad ius accrescendi, coni Unctim vocatos assirmat, sed etiam re & verbis , id est potiori coniunctione, ita ut . ex parte institutis praeserendos esse eos necessatio, ex illius sententia colligatur.
. Adhuc igitur horum locorum explieationem desidero, quam a te, illustrissime domine flagito. Interim tamen sie ego responsum Pauli accipiebam. Agix in d. l. triplici, Consultus de coniunctionibus vel bali, reali, de mixta, huiusque ut poti ris, de quae vel balem quoque in se edtineat: exempla proponit in illis qui & ex parte, Muna eademque oratione instituti sunt: cum autem eandem orationem illarum coniunctionum , O, que, cum, faciat adiectio, dubi. tat Paulus in vers videamus, num illis omissis ,& ita oratione concepta: LAcius Tιιius, Publitis Maevisis ex parte dimia dia heredea Iunio, coniunctos eos accipi oporteat 3 Et cum in hae quaestione illud praecipue ageretur, an verbcit u coniunctionibus illis sublatis, veibalis coniunctio remaneret, Ee una non diuelsa censeretur oratio, vel balis quoque
eoni ui ctionis subijcit exemplum in illis qui sne parte
vocati fuerant, hoc modo, Publius. Marulus, Lucius T lius heredes sumo , Sempronius ex parie dimidia heres esto. Igi. ttit verba illa Consilii, ut Tutius o Marulus veniani in parizaimidiam,ct , e, ct νιγιυ cenisnm videantur; quae totius quaestionis solutionem continent, non ad secundum exem-
15쪽
plum , sed ad primum, ubi ex parte institutῖ sueram . re, ferenda sunt. Maod colligi videtur , cum ex eo , quia et sitam in primo , quam in secundo exemplo Titii de Mor. vij nomina posuit, in primo tamen Titium prius scripsi, & in secundo Minutam eonverso ordine: unde cum in responso Titium de Moeuiunt eo ordine scripserit , quo in primo exemplo posuerat, ad. illud necessatio reserti debet. Titin quia eum duarum coniunctionum proposue rit exempla , quarum una potior est, de ea prius respondisse intelligemus, praesertim cium tale sit responiam, quoad alteri quoque dubitationi sati faciat. Nam cum in verbali, realique coniunctione articulis illis omissis .nihil. Ominus verbalem: coniunctionem remanete responderit Paulus, in verbali sola idem intelligendum, quix dubiteirs Nee sipetioribus obstat versieulus , nee dubium est, ubi diuelsas mixtae contulichionis iarmulas referens Consultus. in heredibus sinoe parte institutis unius formulae proposuit exemplunae. Nam cum diuersitast exemplorum. non in partium omissione , sed tu illarum coniunctionum, , cum, varietate consisteret,in singulis earum assignat exemplum,in uno autem paties omittat, quia de illis nodi dubitabatur, prolixamque partium repetitionem vi
si Benigne excipe leuiora haee,Illustrissime,&Doctissimo
vir,& animum ad maiora facies, datoque veniam te .etiam de aliis,inius vocat: volenti,non quiae temere audeam I
sed quia seripti tua , quin unice diligo, & ab omnibus legi versarique eupio ab omnibus quoque intelligi vehementet. exopto. Iuris identiam enim amo, de Pa brum , propter Iuris prudentiam, Fabrianam dico , praestantissimum illud munus a te studicisis omnibus datum: Cui inuento. ad dera non nostrum, tuum est . Doctissime F. t,& ut illud omnibus laudibus celebramus, itα hoc votis votis expetimus i nec ab alio unquam, nisi , te
16쪽
expectamus. Faxit Deus , & te per mulios anno. communi studiorum bono se tuet incolumen. Sed antequa. n epistola ri claudam , haec de me aec pe. Patet mihi eli Petrus de valentia, si vestras sorte per au-ies eius nomen iit, a Rege nostro Philippo III. generalis Historiogi aphi titulo decoratus , & propter bonarum a tium , & linguarum veterum peritiam ab extrema Baetica accitus. Iulispiudentiae studiis, decimo sexto aetatis anno ii Salmanticensi schola operam dedi, & aliquod nomenque de eusque gessi. denique is sum , qui tuorum in numero habe ci maxime cupio, & tua fletus humanitate confidenter peto. Vale, Matriti I a. Augusti, anno o.
17쪽
ORNATISSIMO ADOLES-centi Iuris rudentiae studioso Mel chiori de Valentia. Anton. Faber S. P. D.
Vin tuas. Nobilissime mi Domine, aeeepi literas ad 4. Id. Sextil. datas, non tantum humanitatis . & officii, sed etiam eruditionis promiscuae, dc singularis eloquentiae plenas , equi tam summo , ut debui, gaudio perfusus sum. quod me , que nee de no- mine in Hispania cognitum suspicabar, non modo amari abs te vidi, sicut ea quae oculis ceris nuntur , verum etiam, quod exim ij amoris argumentum praecipuum est, vitio pet literas ad mandum te prouocari. Q 'd enim tale spebire, aut quid honorificentius ambire potuillet, is qui nulluxum sibi meritorum conscius, miliaque de te unquam bene inerendi spe recreatu , planε indignum se sentiat, que tanto propentionis impetu amare debeas, ne dicam, quod tu per nimiam amoris exuberantiam ad ij cis,obseruate. Sed tamen dieam libere dc in- genue, ut decet,id quod res est, clim in tuis litteris omnia
sucrunt mihi retiueunda, tum illud iucundissimum fuisse
18쪽
ae suauissimum, quod nos tam Iurisprudentiam , qua nihil oculis meis amabilius potest occurrere .praecipuo quOda studio, tibi in delie is & am tribus esse eos noui. Ad ebenim me tantae scientae dignitas,& pulehritudo delectat, rotumque possidet .vi mihi non sit iam integrum, aut eum amare,qui non amet Iutisprudeciam, aut quod iustius, nedum tolerabilius est illum non amare,qui amet. Vbi auteillud etiam accedere video, quod scripta mea tanti facis, quasi de ad priua am studiorum tuorum utilitatem plurimum contulerint, & ad Iurisprudentiam ipsam, quae per tot faecula misere in sordibus iacuit, erigendam tandem, de illustrandam conferre aliquid possint; tuc ve id nescio quis suauistis voluptatis sensus,insolensque tantae gloriae titillatio, sic animum meum assicit, urgetque, ut quanto hinc rubore vere eundiam meam onerari sentio, tanto ardentioribus stimulis meam isthine, languente iam propemodum cum aetate diligetiam excitati sacile patiat,& ad maiora audenda,vel potius ad ea, quae temeratio fortasse magis, quam prudenti consilio iam aggredi sum ausus, ει liciter peragenda compellari. Quamquam, si non prorsus mihi blandior, quid est obsecro, quod aut ego praestare magnum possim, aut tu sperare a me debeas, aut ipsa denique etiam Iutisprudentia pro suo iure flagitare. in tanta tamque assidua publicarum occupationum, qui hus undique premor, molestia3 Faciam tamen libentissime, quatum in me erit . quod velle te video, ut quidquid otii extanti muneris mei lanctione subtrahere licebit, totum id a me dignitati Iurisprudentiae ae omni u iuris nosts,meique, qua tui uincumque est nominis, studiosorum commodis impendatur. Sed diutius fortassis hye ego te moror, qui expectas potius ut ad eas dubitationes , quas M. iure accrescendi pereleganter, ac subtiliter concinnasti, albquid respondeam, quod& honesto desiderio tuo satis sacere , & opiniones meas nouas a praeuiss obiectionibus vindicare, ae tueri possit. Et si non ego is serii qui tantum mihi tribua,ut te in verba mea iurate velim, aut tam praeclare de me sentire, quas Papinianum te putes legerezba cum
19쪽
ra. Ephroia ii. eum Fabru legis; erit mihi gloriosius, si quando te in seriptis meis tantopere videbo profecisse , ut meas quoque non minus quim veterum sententias melioribus rationibus te fellere didicetis, inque earum locum, quod te breui assecuturum praeuideo,iubeoque, subtilio ies alias. & veriores inducere, quas non minus facile tibi erit meas sacere, quim suit mihi nihil tale cogitanti, ex meis sacere tuas,si persuasum habebis, quod ut facias peto , tam essente tuum foreque in perpetuum, quam tu meus vltro esse voluisti. Iam ad rem.
De explicat aequi patri sy. Dae adquiren.hereditam
iur. accrescendi ex indiuiduitate, vel b reditaris, vel iudicij inducendo.
Elissima semper mihi visa est ratio illa, quae ius ae-
crescendi inter heredes etiam disiunctos induxerit, quod sicut hereditas , ita heredes personam defuncti repraesentent , quae cum indiuidua sit repraesentari pro parte non potest. Vulgaris enun illa quae affertur ab interpretibus, quod alioqui futurum esset, ut decederet quis pro parte restatus, & pro parte intestatus , probari nullo modo possit, cum nullo facto testamento , & inter legitimos heredes locum habere nequeat, inter quos tamen etiam inuitos perinde atque inter testamentarios et ius acer escendi est. Neque aduersus hane sententiam ob
ijci quidquam posse arbitror , praeter quam unum illud quod tu subtilissime tibi obiicis ex Netati j responso in l.
qui patri s q. D. de adquire n. hereditate, in qua negari non potest quin tractetur de iure acerescendi, ut extrema legis verba demonstrant, in quibus expressum est pupillarε hereditatem accrescendi iure aequiti cuicumque patris
heredi, hoe est, siue substitutus ille sit, sue substituto heres extiterit,otiam qui vivo ipso upillo defunctus sit, id-3 que acirescendi iure. Et tamen nemo dixerit duas non est
20쪽
hereditates patris de pupilli, quamuis non desuerint,
qui dicerent, dc quorum tententia tandem obtinuit, patiis N fili j v num dumtaxat esset testamentum , aut unius
saltem loco habendum. sicuti nec quisquam dixit patrisfamilias, & filii impubetis post patrem defuncti unam dumtaxat pei sonam esse, licet quain diu filius in patris
potestate est, unius quodammodo personae iure censeatur, propter ius de vinculum patriae potestatis, i. ne cum filiosa milias i6. D. de fuit. l. Imperator so. D. ad sena- 'tusconsultum Trebellian. non ergo, inquis, ex hereditatis indiuiduitate , aut ex personae indiuiduae reptae sen- tatione nascitur ius accrescendi in hereditatibus. Maxime si verum est, quod nos volumus, tu fateris, tractare Neratium de eo casu, in quo pupillus fuerit a patre exheredatus. Quid enim commune tunc habet her ditas pupillatis cum paterna Scrupulus certe non le- uis est , nec Aellis nodi huius ex 'icatio. Putarem dici iposse , ius accrescendi, de qua Neratius to luitur , non illud esse, cuius rationem totam ex tereditatis itidi ui- . duitate sola desumimus. Hereditatis ei, in tibi indiuiduitas nec esse, nee intellectu ipso concipi potest, nisi cum una hereditas est. At in specie , quam Nerat is tr i ctat, duae omnimodo sunt hereditates, & quidem eius in odi quae nunquam iunctae fuerint i in quo bene tu acue obseruas disserentiam, quae est inter casum Nerati j, α illum, de quo in l. sed si plutes io. g. filio, D. de vulg. Spup . subii. &ini. Paternini lias a S. D. de reb. auctor. iudic. possid. Alia igitur ratio quaerenda est, quae ad Ne rati, responsum accommodari possit : sed non alia responsio, quae nostram rationem de iure aecreseendi in euiusque hereditate inducto ab huiusmodi obiectione tuea
Ratio autem, si quid mei iudicii est, totae eo pen- sdet, quod licet patris de si ij duae semper, &omni casusirit hereditates , quousque per aditionem iunctae esseCHeperint , de hereditates esse desierint . siue uterque testatua decesserit , sue uterque intestatus; cum tamen pa-