장음표시 사용
481쪽
4 6 Pan secunti. Cap. L. furti qualitate fuisse Ingictam , quamquam deinde reeentiorum Principum placitis fuerit in aliquibus Provinciis exasperata. '
De Epistola ad Salomonem Regem Brittonum.
C., io. Nemo dubitare potest, epistolam ad Salomonem Regem Brittonum scriptam , ex
M. I. qua de Promtus est canon Io. cau. 3. qu. 6., non pertinere ad Iohannem I., quod
μ' ο aperiissimum facit mentio ibidem facta Caroli Imperatoris, mentio ejusdem Salomonis , qui tempore Caroli Calvi vixit, mentio demum controversiae , quae fuit inter Episcopos Brittaniae , & inter Archiepiscopum Turonensem; quae gravissima extitit Caroli Calvi temporibus. Si Iohannis nomen , prout habent Gratiani codices
recentiores, retinere deberemus, fragmentum illud potius Iohanni VII l. tribuendum foret . Sed vereor , quin verius adseribendum sit Nicolao I. , cui non solum vulgitae colimstiones epit totarum Pontificiarum integram epistolam adscribunt, verum etiam antiqui Gratiani codices ante Romanam correctionema editi Nicolai nomen inscriptum praeseserunt . Imperatori Carolo Μagno subjecti Brittones , uti peispicue de monitrat canon 37. Cau. Q. qu. 1., Petierant, ut sibi Rex constitueretur Imperatori ipsi subjectus; quod obtinuerunt, necessitate qua dam ita exigente , ut professus est Carolus Calvus in Capitulari anni 8 7. apud Carisiacum cap. 23. , hac tamen adjecta conditione, ut ex certa tantum lamilia progeniti Regio nomine ae dignitate potirentur. Inter hos Reges postremus fuit Salomon, qui obiit anno 874. , quamobrem per Carolum Calvum nuper laudato capite liberct idem regnum avocatum est, his verbis : Qualiter regnum , quod neces state Brittonibus quondam juramento confirmatum fuerat, quia de illis , quibus firma tum est , nullus superses est, a Idesibus nosris recipiatur . Non desunt, qui putent, Salomonem primum fuisse, & unicum Brittonum Regem , 'obtenta dignitare a Ca-- rolo Calvo bellis Brittannicis fatigato . Haec tamen res eo clarior evadet, quo solertius caussam inquiram , quam in epistola ad Salomonem Nicolaus tractabat. Graphice eam describere videtur auctor opusculi, quod Sirmondus edidit in M, Iectis post adnotationes ad Capitularia Francorum num. s. Refert ille, Numeninium Salomonis praedecessorem plures Urbes invasisse, illisque potitum fuisse , ex quo nihil ardentius optavit, quam ut Regio titulo decoraretur . Id sibi commindius cessurum ratus est, si Episcopos in sua ditione consistentes expelleret, aliosique ambitus sui conscios subrogaret . Et quidem hoc consilium facile exequutus eth; etenim evocatis in unum Episcopis ac Proceribus, palam conqueri coepit de Episcopis, quod variis & gravit imis criminibus irretiti est ent, testibus etiam productis, quos ad id paratos instruxerat, una etiam minitans, ut si forte Episcopi inficias ivissent, eosdem capite damnaret . Nemo non videt hinc , quo terrore
Episcopi concussi fuerint, qui metu supplicii statim eonfessi sunt se secisse , de
quibus ne cogitaverant quidem . Dissoluto Concilio optimam se caussam habere existimans Numen us, alios in locum illorum elegit Episcopos, illi vero ad Carolum Francorum Regem sese contulerunt, ut quid gestum a Numencio esset, renunciarent, ac de injuria conquererentur . Interea vero Numenrius cogitans Episcopos, quos elegerat, ab Archiepiscopo Turonensi, cui tanquam Μetropolitano Brittones suberant, non esse benedictionem, seu consecrationem consecuturos, in sua ipse ditione
482쪽
. De Iob arae. 477tione Archiepiscopum creavit , aliosque Episcopos, ut ipse, ipsiusque consortes
omnia libere moderarentur . Turonensis Archiepiscopus aegre sensit, ea ratione jura sua diminui, quae sane tempore Numen i facile recuperare non potuit; proindeque tempore successoris Salomonis postulavit, ut sua sibi jurisdictio restitueretur Et quidem sub Carolo Calvo haec tractata fuerunt , videlicet ut & Brittonum Episcopi Turonensi Μetropolitae subjicerentur, ut antea I & Salomon Regi Car Io fidem suam obstringeret, ac servaret. Quod constat etiam ex Synodo Tullensi apud Saponarias anni 8s s. cap. 8. ibi .: Ad Episcopos squidem Brittonum , qui se . contra auctoritatem a Metropoli sua moliuntur distindere, S 'odus literas secundum a ctoritatem sacram direxit, quatenus ad suam Metropolim redeam , eique debito jure se subdant, mi a canonica , ω Episcopali communione se segregent. Excommunicatis etiam,
sicut saerae decernunt regu , nequaquam communicent, θ' Salomonem commoneant, ut
promissam Idem glorioso Regi Xarolo observet , ef ipse , es Brittonet communicantes ipsse sacra communione non privent. Ex his plana erit interpretatio memorati canonis 1 o. cau. 3. qu. 6. , integraeque epistolae Nicolai l. Pontificis , ex qua liquet , jam inter Carolum, & Salomonem initam fuisse Pacem I unum illud supererat , ut caussa ejectorum , sustectorumque Episcoporum dirimeretur. Siquis integram legere epistolam desideret, eam inveniet in recentioribus Conciliorum, & Pontificiarum Epistolarum Collectionibus in appendice epistolarum Nicolai I. epist. 22.junctis observationibus Iacobi Sirmo i , N Harduint. Quod vero nomen johannis Eapae adscriptum fuerit in aliquot Codicibus, id factum arbitror ex marginali quadam adnotatione , qua animadvertendum quispiam studiosus voluerit, de eademeaussa aliam esse Iohannis VIII. Epistolam ad Episcopos Brittaniae scriptam, quae in recentioribus codicibus est 124.
De epistola ad Isaac Episcopum Syracusanum.
Non opus est pluribus ad demonstrandum , canonem 1. cau. I 6. qu. a. Iohan i I. Pontifici nulla ratione convenire posse, cum sussiciat vel ejusdem verba spectare, ut statim appareat fuisse suppositum . Imo ego arbitror , nec Iohanni VIII., quod aliqui censuerunt, adscribi recte posse, sed ab otiosis hominibus circa seculum xx. , aut xii. confictum fuisse. Paucis idipsum tradit Wanes pen in Brevi commentario in Gratianum ita scribens ad hunc canonem : Non indicatur , cujus Johannis M. neque alibi haec epistola reperitur, eamque Ictitiam esse, ipse contextus admodum verasmile facit . Agitur ibi de Ecclesiis , quae Episcopali auctoritate Monachis, seu Μonasteriis concessae fuerunt, decerniturque liberum esse Monachis ibidem Sacerdotes constituere , sive investitores suarum Ecclesarum serim, sive, quod idem significat, investituram concedere, & quidem irrequisitis Episcopis . Quis non agnoscat in hac re saeculi is . & ra. contentiones , pugnantibus Μonachis adversus Epist pos , & in libertatem proclamantibus Τ Revera vel temporibus Iohannis X. anno feta. ea distiplina obtinebat, ut licet Μonachis capellae concellae dudum fuissent, adhuc tamen illae ab Episcoporum institutione penderent; quemadmodum manifeste comprobat Concilium Confluentinum ejusdem anni celebratum praeseptibus Carolo Franciae, di Henrico Germaniae Regibus in can. 6., cujus haec sunt verba : Hos suoque satatum es, quatenuι Ecclesin quorumcumque Monachorum is sngulis Parothiis Ναδ
483쪽
4 8 Para secunda. cap. L. Irae, Episcoporum , ut decet, divinitus subdaηtur regimini , ei que debita obsessia is
exercendis Ecelesiasticae curae negotiis solucite exhibeant . Ips procul dubio Monacti Episcypis suis in omnibus obediant . Primum singulari privilegio concessum adparet Μonasterio Cluniacensi ab Agapito II. Pontifice circa annum 946. , ut capellae in Monasterii ejusdem potestatem redactae manerent perpetuo in potestate MonMehorum , Ac siquae aliae auctoritate Episcopi erigerentur, nullum damnum Mon sterio circa decimas ingererent , quemadmodum legimus in epistola ejusdem Agapiti ad Αymardum Abbatem . Paullatim uberiora etiam privilegia concedi coeperunt Monasteriis a Pontificibus Maximis non quidem generaliter . sed pro petitionibus nonnullorum , praesertim Fundatorum, uti liquet ex epistola Leonis M. ad Fulconem Corbriensem Abbatem circa annum roso. aliisque id genus hene multis . Ceterum sub finem etiam D. saeculi liquet, non licuisse Monachis hujusmodi jura Episcoporum propria non obtenta ab Epistopis lacultate sibi vi dicare, uti demonstrari posset ex can. s. cau. x6. qu. i. Quid plura Τ De hac institutionum Ecclesiasticarum materie disputatum etiam fuit temporibus Gratiano recentioribus , hinc Abbatibus privilegia sua allegantibus, illine Episcopis aegre ferentibus sua jura diminui , . quemadmodum liquet ex pluribus capitibus in ColI ctionem Gregorii IX. relatis, inter cetera cap. as. & ι8. de praescriptionibus , Serap. 6. de Religiosis domibus ; quae sane disputationes facile dirimi potuissent,s germanus fuisset habitus memoratus canon Iohanni Papae tributus . Hinc jure merito canon idem tanquam apocryphus judicandus erit, Μonachorum quorumdam opera editus , qui conarentur Episcoporum auctoritatem in Clericis designandis in eapellis sibi subjectis eludere; potiore autem jure reprobanda erit industria illius, qui in Labbeana Collectione Veneta recentiore hanc ipsam epist Iam retulit inter epistolas Iohannis IV. circa annum 64o. , cui sane tempori nulla ratione congruere potest. Potius laudandus esset Pithoeus, qui in sua edutione Gratiani canonem forte tribuendum voluit Iohanni VIII. , non quod revera esset Iohannis VIII. , sed quod ex epistolis Iohannis VIII. videtur depromta canonis ejusdem praefatio, quemadmodum liquet conferenti ipsius canonis praefationem cum praefatione epistolae sis. 169. 183., 286. & aliarum Iohannis V in eadem Labbeana editione.
484쪽
Unicam tetulit Gratianus Felicis IV. nomine epistolam, ex qua depromta sunt sequentia capita .
L Cas. 16. de cons dis. 1.FEliel IV., qui sedis in Maximo Pontificatu ab anno 126. mense Iulio usque
ad annum 33o. mense Octobri, Isidorus Μercator duas epistolas tribuit, pri rem ad omnes Epistopos per diversas Provincias constitutos, alteram ad Sabinam. De posteriore sermonem non habeo; ex ea enim nihil est apud Gratianum. Prima vero Perspicuo argumento apocrypha demonstrariar: plura enim G Leone Μ gno , & Gregorio Magno depromta fuerunt, praesertim ex lib. 4. Gregorii epist. 36., item ex epistolis I nnocent ii, de Siricii, & passim recentiorum monumenta una cum vαultiorum sententiis congesta. Inter cetera haec scribit: Sanuitatis vestraescripta, qMe ad Sedem Apostolicam mimis super quibusdam consultis, quas ad caput, ut inde acciperetis responsa, unde innis Musa totius religionis sumst exordium, gr lanter accepi, es vobis respondere curavι. Quis non videat hic oscitantiam Mercatoris , qui fingit Felicem uno eodemque tempore esse ab' omnibus universarum Provinciarum Episcopis interrogatum incredibili quodam casu, ita ut una epistola Pollet omnibus satisfacere. Imo, quod mirum est, cum in tota epistola nil aliud Tescriptum adpareat, quam de Ecclesiarum dedicationibus, de eadem re ab universis Episcopi fingitur Pontifex interrogatus fuisse. Hinc vero liquet abunde, quae sit auctoritas canonum Gratiani ex hac epistola depromtorum. Isti sunt canones a. a. I i. & x6., quibus addi potest canon II. de cons. dist. I. , qui omnes, uti Can. a. a Gratiano non satis ordinate digesti sunt, nec satis juxta fidem integrorum exem- plarium, ita erunt potius describendi. De Ecessarum enim consecratione hic estr canon l. apud Gratianum Missarum celebrationibus non alicubi, quam in fa- dul. a. cratis Domino Iocis ab que magna necipitate seri debere Iiquet omnibus , quibus sunt nota noui, ac veteris Testamenti praecepta. Tabernaculum vero Mosem hic est canon a. Domino praecipiente fecisse ει sacrasse cum Mensa, G Altari ejus, ae ceteνis vassuteolibus . . . . divinis praeceptis, ac precibus ea sacras . . . . ta templum D mini aedi cure volait, sed . . . Salomosque Iliss ejus ... in libro Regum inter cetera Ie gitur ita: aedificans, inquit Salomon Domino tac. Haec o Ituntur a Gratiano, cum Pluribus, quae sequuntur ex cap. 8. libri 3. Regum excerpta. Post quae ita sequitur Pseudo-Felix, & cum eo Gratianus in memorato canone a. Fecit ergo Sa Iomon in tempore tuo .... ω pigritia agatur. Satius rege haec omisit Gratianus in eodem canone a. , sed alia methodo descripta retulit in canonem D. est , Midam non eantare, aut πω dire, quam in illis locis, ubi feri non oportet, nis,
I Apocryphi omnes, & ad integram
485쪽
486 Para secunda. Cap. LI. . ut saepe distum est, pro summa eontingat necessitare, qsoniam necestas non balet Iegem
unde scriptum es: Vide ne osteras holocausa tua in omni loco, quem vi ris, sed in I eo , quem elegerit Dominus Deus tuus in Goto legitur : Vos vidistis, quia rario loquutus sum vobis: non facietis Deos argenteos, nec Deos aureos facietis vobis IAIrare de terra facietis mihi, ει meretis super illud holocausta, edi pacisca vora, oves vestras, ta boves in omni loco, in quo fuerit memoria nominis mei: Et scut non alii, quam sacrati Domino Sacerdotes debent M as eantare , nee sacriscia super Alt re osterre, se nee in aliis , quam in praefatis Domino sacratii locis Missas cantare, aussaerseia offerre licebit. Si autem, ut legitur in Concilio Laodices haec rursus hvhentur apud Gratianum in memorato canone a. vers. s autem cap. 16. quod hi, qui . . . . ad eos gradus sunt sacrati . . . . offerri licet. Quod aώtem Episcopis , ω I'resbyteris a Solemnitates vero dedicationum haec habentur in can. 16. Ecelsarum, S Sacerdotum . . . . celebrandae ipso Domino exempla dante, qui ad festum dedicationis Templi omnibus id faciendo dans sermam , eum reliquis populis eandem festivitatem celebraturus venit, Aut scriptum est: facta sunt Encaenia in Hieros θmis , ω bems erat, P ambulabat Iesus in Templa , in porticu SNomonis . Luod
autem osso dierum snt Encaenia celebranda, in libro Regum, peracta dedicatione 2 empli reperies. De Ecclesarum vero consecratione quoties dubitatur , ω nec certa scri-Ftura . . . . ne talis trepidatio faciat deteriorationem, quoniam .... ne μιtur factum.
Postrema haec verba, quae omissa maxima in parte fuerunt in dicto canone I 6., a Gratiano relata inde sunt in canonem I . , sed nomine Gregorii Papae . Unum adnotandum superest, quod attinet ad dedicationes Sacerdotum, & Episcoporum, ut ait Gratianus in can. 16., Per singulos annos solemniter celebrandas ex eo enim argumentum depromitur ad demonstrandum, in hisce capitibus eam contineri disciplinam, quae sacris canonibus generatim non consonat; nullibi enim constat annuatim consuevisse in Ecclesia, sicut Ecclesiarum, ita & Sacerdotum, aut Episco Porum consecrationes solemniter celebrari.
Unicum Bonifacii II. nomine habemus fragmentum in codice Gratiani ex ejus epistola ad Eulalium. t C . 7. dist. 89. ab I doro Mercatore eo Eus.
Vlia functo Felice, diro quidem, sed brevi schismate discissa fuit Romana Eoclesia, aliis Bonifacium , aliis Dioscorum eligentibus anno Domini s3o. sed Dioscoro post exiguum tempus obeunte sine controversia rexit Echlesiam Boonifacius brevi etiam tempore Per biennium scilicet, aut per annum tantummodo, ut alii volunt. Quod apud Gratianum illius nomine refertur fragmentum in can. 7.Gη. 7. dist. 89., ejusdem revera non est, sed potius Isidori Mercatoris, qui huic Pomtifici adfinxit epistolam ad Eulalium, ut dicitur, Episcopum Alexandrinum. Sin verba
486쪽
verba memorati canonis eadem sunt cum vorbis epistolae, dummodo adnotationes adjiciantur Romanorum Correctorum. Habentur praeterea apud Leonem Μagnum epith. 24. , apud Pseudo Zephirinum epist. a. , Pseudo-Dionysium epiit. a. , Pseudo. Liberium epili. I 3., & Gre8orium Magnum lib. 4. epili. 12. , ut proinde non sat omnino rejicienda , sed potius , si Leonis, & Gregorii epit totas adtendamus , tanquam optima disciplinae sacrae monumenta haberi debeant. Ceterum ea ad Eulalium epithola hisce rationibus pallim a Bonifacio abjudicatur. Fingitur ab autiore, Carthaginensem Ecclesiam jam a tempore Aurelii Episcopi a Romana defecisse, ac tum demum reconciliatam tempore Bonifacii rogante Eulalio Episcopo Carthaginensi: F ingitur praeterea, de hac unitate Ecclesiarum certiorem redditum per epiliolam Pontificis Μaximi Eulalium Episcopum Alexandrinum . Haec sane a veritate aliena videntur, vel quod tunc temporis nullus fuerit Eulalius Ecclesiae Alexandrinae Episcopus, quam tenebat ex haereticis Timotheus, & ex Orthodoxis Alterius; vel quia, si verum esset a temporibus Aurelii Carthaginensem Ecclesiam fuisse a Romana sejunctam, habendi essent velut in schismate, ac defectione mortui viri sanctillimi Fulgentius, atque Augustinus, & tot alii Μartyres illius temporis, quemadmodum observavit Baronius in notis Μartyrologii ad diem x6. Octobris; vel etiam , quod nullus tune fuerit in Carthaginensi Ecclesia Catholicus Antistes, qui conjungi cum Romana Ecclesia a Bonifacio postularet sub Gi- Iimere Miano Rege; vel demum, quod in hac ipsa epistola mentio fiat Iustini Imperatoris, quasi Orientale tum teneret Imperium , quod tamen gerebat Iustini Mnus Iuttini successor.
Omisso Iohanne II., & Agapeto, utpote quos praeteriit Gratianus, gradum facio ad Silverium, cui duo, vel tria fragmenta adscribuntur.
Ex oepistola ad Amatorem E- Can. 3 o. cas. 23. qu. 3. spoc ph s. piscopum ELectus Silverius in Romanum Antistitem anno s36. mense Iunio, per annum tantummodo pacifice tenuit Maximum Pontificatum , postea vero curante Theodora Augusta in exilium pulsus fuit, sutacto in ipsius locum Vigilio, aedemam exul odit anno s4o. Duas epistolas huic Pontifici tribuit Isidorus Μercator , quarum prior ad Vigilium, altera ad Amatorem Episcopum directa scitur. Tam. N.
487쪽
De epistola ad Vigilium Episcopum.
Quem hac epistola alloqui fingitur Silverius, Vigilius est in ejus locum in
Romana Sede suffectus. Eum Silverius anathemate percellens inducitur, quemadmodum Patet ex S. habeto canonis 3 o. cau. 23. qu. 4. , post Crius S. Verba, statim subjiciuntur in epistola: Sio enim decet Idem Sanctorum Patrum in Eccles servari Catholica , ut quod habuit amittat, qui improbabili temeritate, quod non accepit, assumserit; quae Gratianus retulit tu can. 22. Cau. 23. qu. a. , quamquam Collectoris proposito parum essent accommodata. Etenim Gratianus demonstraturus erat, privilegium omnino amittendum esse ab eo , qui permissa abu eretur
Potestate. At quae de Vigilio illic dicuntur, ad nullum privilegium , quo ille Gusus esset, pertinere possunt, sed ad munus Sumini Pontificis, quod ille semoto Silverio per vim assumserat. Apocrypham vero hanc epistolam evincunt praeter falsam constitarem notam ibi: Data 8. Kal. Julii Principe Bolio, subicriptiones quatuor Episcoporum post Silverium, nimirum Terracinensis , Fundani, hirmani, ει Minturnensis, omnium ex Campania. Plane inverosimile Prorsus est, quatuor Campaniae Episcopos subscripsisse post Vigilium non in Campania, sed in extremis Asiae partibus relegatum. Inverosimilis item Basilii Principis designatio, siquidem Basilii Principis nomen eo tempore prorsus ignotum eli, praesertim in Consulari-hus fastis. Sunt, fateor , qui loco Basilii Belissarium substituunt; sed neque id convenire potest, liquidem, Baronio teste, nullus Silverit tempore fuit Belizarii ConsuIatus, qui incidit potius in annum s3s., ac Propterea uno anno, antequam Silverius Sedem Pontificiam conscendisset.
De epistola ad Amatorem Episcopum .
Vulgo arbitrantur, Amatorem, ad quem Silverius rescripsisse dicitur, suisse Episcopum Augustodunensem, qui eo tempore egregia sanititatis fama claruit. Hunc finxit Μercator scripsisse ad exulem Silverium solatoriam epistolam, subsidiumque praebuisse triginta librarum argenti, ac rogavisse, ut sihi de vitae ratione, quam Silverius agebat, renunciaretur. Finxit Praeterea Mercator, Silverium restri. Psisse commendando Episcopi charitatem , qua plenum Amatorem asseruit. Ubi vero asta scribuntur, usurpantur verba Gregorii Magni lib. 4. epist. so. Deinde asserit auctor epistolae, se innumera mala in exilio perpeti, caussamque edocet, modumque , qui bys pulsus suit his verbis: Ante omnia vero Patricia insesa mihi erat, eo quod non restituebam Anthimum dudum Patriarcham Conflantinopolitanum , quem sanctae memoriae Agapetus praedecesDν meus suis meritis damnauit. Urgente quoque ejus jugm- ne exierant quidam Dis testes , dicentes adversum me crimina, quorum nunquam paribeeps fui, sed dsm multi in eadem Messatione permerent, timuit uolsarius Patricius CL 3φ' -υν, ω mandasti me ad se venire pacisce pro quibusdam Messasticis disponem, z. .. in palatium Principiι ωc. Quae sequuntur retulit Gratianus in can. 3 o. cau. 23. qu. 4. Plura tamen hic inveros milia , aut improprie dicta: Τheodora enim non Patriola, sed Augusta honoris caussa appellabatur; Item concipi facile nequit,
488쪽
De AIberio. 483 quomodo in exilio Silverius Concilium celebraverit Episcoporum, quum ipse ixta
arctissima detineretur custodia, ita ut ipse scriptis se fingatur, se pMe tribulationis, ta aqua a gustiae sustentari. Nec etiam facile Percipitur, quomodo potuerit illam argenti summam ab Amatore recipere, quin impedimento essent custodes, quorum curae mandatum erat, ut inedia Pontifex consumeretur, uti 1cribit Liberatus Diaconus . Praeterea Mercatoris manum facile produnt ea , quae ibidem subjiciuntur de
accusationibus Episcoporum, quaeque etiam leguntur in epistolis Eusebio, & Fabiano tributis. Demum falsitas Conlularis notae apocryptam esse docet epistolam ibi: Data p. Kal. Decemisis Jumniano V., ω Belidario viris Marsis Cost. Nullus in tota Consulum epocha quintus Iustiniani Consulatus, & Helissarius solum Magistitatum gessit anno 1 3s., anno nimirum , antequam Silverius Pontifex eligeretur, si Baronio fides ad annum s39. S. 6. , ubi hanc ipsam epistolam ex mendaci Consulum nota, aliisque argumentis indignam putat, quae Silverit nomine censeatur. Gratianua in descriptione dicti canonis 3 o. nomina immutaverat; si quidem & Syl- veltro canonem adscripserat, & in prioribus verbis pro Belissario Guilifatium scripserat. Hodie ex Romana Correctione Silverit nomen adpositum est, retento tamen nomine Guiluarii, quia, ut Munt Correctores, vox Guilifarius es initium
Vigilio tribuuntur sequentes duo canones.
Ex epistola ad s Can. 12. cati. a. qu. 6. dota auctoritatιs. Eutherium. Can. a . de cons. dis. t. paullo varius in diverss exemplaribus .
I Empora, quibus Vigilius Romanam tenuit Sedem, ita recensenda sunt, ut posteriora omnino a prioribus se mantur. Etenim Vigilius ab anno s36. usique ad annum s o. praeter regulam suffectus fuit in locum Silverit adhuc iventis , atque ideo ejecti, quod Theodorae Augustae volunt iti in certi Ecclesiasticae fidei caussis morem gerere detrectasset; ab amo vero s*o. quo Silverius Obiit, usique ad annum s 11. Ecclesiae praesuit legitimo Romani Cleri, populique consem su. Sane quocumque tempore maxime exagitatus est propter fidei caussas, urgente prae ceteris Theodora, quam ab initio sui Patronam habuerat; inter alias caussa trium Capitulorum, & Concilii Constantinopolitani II. generali 3 eundem gravit l, me defatigavit. Mihi, ne a proposito aberrem, una est expendenda epistola, quae incipit Directas ad nos, dataque dicitur Kalendis Martii Volusano, Johanne viris clarissimis Cog., scriptaque ad Eutherium Episcopum, quem alii Eutherum, aIii Eleutherium, alii Eucherium nominant. In primis non multum auctoritatis illi epistolae inest, cum eo tempore 'edita proponatur, quo vigilius non jure Romanae F.cclesiae praeerat, anno nimirum s 38. Deinde observavit jam Halu Zius , falso epistolam
inscribi ad Eutherium, sed inaribi debere ad Profuturum Bracarensem, idque non solum
489쪽
484 Pars secunda . Caput LIV. bavit ex eodice verustissimo Ecclesiae Lugdunensis, & tribus aliis vetustissimis Col-hertinis, verum etiam ex eo , quod tu actis Concilii 1. Bracarensiis mentio facta fuerit de epistola Vigilii ad Profuturum, quae aliter, quam in hoc monumento, de- monitrari non potest. Continet haec epistola in vulgatis editionibus capita septem; sed in codice antiquissimo COIbertino, quem memoratus Balvetius laudaviI, Caput 6. & 7. desiderantur, at sub finem capitis quinti haec verba leguntur: Deus te incolumem custodiat, Frater charissime. Data Romae 3. Kal. Jul. Flavio Johanne viro claresimo consse. Cardinalis de Aguirre in tom. a. Conciliorum Hispaniae Pag. 27 8. codicem Coibertinum ait non esse anteferendum aliis codicibus universis, praesertim Hispanicis, quos Loesia vidit & contulit, in quibus postrema illa cupita continentur, addita etiam ratione, quia codex Coibertinus scriptus esse potuerit in Gallia , quo tempore , inclinante scilicet saeculo 9., caput ultimum illius epistolae adversabatur Episcopis Gallicanis de appellatione ad Romanam Sedem introducenda disputantibus. Ego sane in hac re a Baluato potius reced dum arbitrarer , nisi agnoscerem postrema illa epistolae capita praecedentibus non esse con nexa , imo in iis auctorem rursum ea tractanda suscipere, de quibus egerat aut in Praefatione , aut in cap. 3. Siquidem in praefatione de Sedis Apostolicae dignitate, ee fide agitur, de qua rursus in cap. ultimo; in capite autem 3. agitur de forma Sacramenti baptismatis , de qua iterum agitur in capite penultimo, sive 6., Post quam in cap. 4. & s. actum fuerit de fabricis Ecclesiarum, & de Paschali observatione. Illud etiam me. admodum tenet, quod sub finem s. capitis auctor epistolae ita concludit , ut integram epitholam , Persectamque concludere videatur, his verbis r His igitur fraternitatis tuae inquisitioni responsis, Deum nostrum quantum
possumus exoramv1 , ut taci His generaliter traditis, facilius expenduntur Gratianei canones, praesertim ve. u. ,. ro canon I 2. Cau. a. qu. 6., hic enim pertinet ad caput yltimum epistolae, quod su. 6. scilicet in memorato codice desiderari Baluzius adserit. Canon autem 14. de consin dist. 1. legitur in cap. 3. his verbis: De fabrica vero cujusIibet Ecclesiae, s dirut T bH. fuerit, restaurandas in eo loco consecrationis solemnitas debeat iterari, in quo sanis auaria non fuerint, nihiI judicamus osscere. ita habent vulgati codices: Balutius legit ex codice Coibertino scere pre eam minime aqua bene ista jactetur, quia consecrationem cujsslibet Ecelsae, in qua Spiritus Sanili ara non ponitu legit Bal zius ex eodem codicer in qua Sanctuaria non ponuntur celebritatem tantum scimus es Missarum. Et ideo, squa ληEorum Baslica a fundamentis etiam fuerit i nouata, Me aliqua dubitatione, cum in ea Missarum fuerit celebrata solemnitas, totius sancti catio consecrationis impIebitur . Si vero sanctuaria, quae habebat, allata sunt, rudi sui eorum repost e, ω Missarum solemitase, reverentiam sona cat is accipiet.
490쪽
Quae Pelagio tribuuntur apud Gratianum, aut alios Collectores ita obscura sunt, ut plerumque ignoretur, num Pelagio 1., uum II. ejus nominis sint tribuenda. Videntur sequentia laudari ex Pelagio Ι., Ex epist. ad lNarsetem. i
CM. 4. dis. et . iungendus cum ean. 2 . cas. II. qu. 1. n. a. cau. 23. qu. s. consonat cum adiis Pelagii monumentis. Con. Φ3. cas. 23. qu. s. paullo varius in diversa exemplar
Con. 44. cos. 23. qu. s. consonat eum aliis Pelagii monume
Ex epist. ad TChil deberi Can. xo. cas. as. qu. a. ex integra epistola supplentur. Regem. LEx epist. ad CViatorem , & 4 CG. 34. cos. st . qu. a. paullo varius in diverss exemplaribus.
Pancratium . Ex epist. ad Benegestu Defensorem Ex epist. ad Sergium Cancellarium .
xj. cov. 11. qu. I. reserendus potius ad Pelagium II. 6. cas. II. N. I. referendus potius ad Pelagium II. Ex epist. ad C Can. 43. cas. 23. F. a. portar reserendus ad epistolam ad Nars Iohannem Pa-η rem . . tritium. L Can. 33. cos. 24. qu. a. ω aliis exemplaribus supplandus. Ex epist. Ura