Tractatus de Jure Regularium ubi et de Religiosis Familiis

11쪽

4 TRACTATUS DE IURE REGULARIUM.

defendendae et propagandae fidei adlaborabant, pro religiosis

habent. A S. Augustino et S. Eusebio Vercellensi, eosdem monachos quos clericos institutos existimant. Quae quidem nos, utpote controversiis aliquatenus obnoxia, non urgebimus. At certum illud atque inconcussum tenemus, haudquaquam clericalibus ossiciis religiosum statum ex natura sua repugnare, ut alibi demonstravimus. Certa et inconcussa Siricii Papae Sanctio, qua monachatui clericorum ossicia consocienda decernit. 20 Egil ardus, qui vixit circa annum 989, citat haec S. Gregorii Magni verba : Videtur Nobis quia, qui sua pro Deo relinquunt, et a passione et morte ejus sumunt Gordia mutatue comversationis, dignius liceat baptizare, communionem dare, poenitentiam impomere, peccata solvere. . . Censemus ergo monachos μ'oediacare. baptizare, communicare, menitentes solvere, juaeta constituta

trecentorum decem et octo Patrum. Vita S. Burghardi, auctore Εgilwardo, Mabillonius, acta SS. Ord. S. Benedicti, Saec. 3, parte l, pag. 7l6 . Ibidem Mabillonius, nota a, sic habet :Ηoe Gregorii decretum sancitum est in concilio Romano ad annum 592, quo anno refertur a Baronis. Sed ego apud Baronium sub dicto anno decretum illud non inveni. Si authentica sint citata S. Gregorii magni verba, en jam iterum saeculo sexto deciSum, non lautum digne, sed dignius clericatum et clericalia ossicia monachis exercenda committi.3' Sequenti saeculo, anno scilicet 610, Bonifacius IV hunc ipsum errorem, quem hic confutamuS, compescendum habuit. Iam enim ex tunc, invidia in monachos excitati clerici, negotium ipsis facessebant, objicientes eis, utpote mundo mortuis, interdicta clericalia ossicia esse cenSenda. Decretum quo Bonifacius ΙV errorem hunc compressit, reperies apud Labbe

tomo 5, col. 1618, edit. Parisiis 1671ὶ, dupliciter editum. Nos posteriorem textum subjicimus : Sunt nonnulli stulti dogmatis, magis aeto amaritudinis quum dilectionis inflammati, asserentes monachos, quia mundo mortui sunt, et Deo vivunt, Sacerdotali o lato indignos, neque poenitentiam, aut christianitatem,

12쪽

PARS QUINTA. 5seu absolutionem largiri posse per sacerdotalis ossicii injunetam gratiam. Sed omnino falluntur. Nam si eae hac eausa veteres o muli vera praedicarent, Apostolicos sedis eompar beatus Grest rius, moriachico pollens cultu, ad Summum apicem nullatenus eonfrenderit, cui solvendi listandique potesta1 concessa est. Atι stinus quoque ejusdem Sanetissimi Gregorii discipulus, Anglorum praedicator egregius, et Pannoniensis Martinus, aliique quamplurimi viri sanctissimi, pretioso monachorum habitu fulgentes, nequaquam annulo Pontificali subarrharentur. Neque enim Benedictus, monachorum praeceptor, hujuε rei aliquo modo fuit intemdietor ; sed eos saecularium negotiorum dixit expertes esse debere: quod quidem Apostolicis do mentis et sanetorum Patrum institutis, non solum universis l), verum etiam canonicis Summopere imp ratur. Utrisque enim perspicacibus sanctorum Patrum Gemplis, ut mundo mortui sint principitur. Credimus ψιtur a sacerdotibus monaehis ligandi solvendique ostietum digne administrari, si tamen digne contigerit eos hoc ministerio sublimari. Quod evidenter a r-mat quisquis statum monachorum et habitum considerat ... Decertantes igitur contra monachos in hac re, sacerdotalis potentiae arcere osticio principimus , ut ab hujusmodi nefandis ausibus in

posterum reprimantur, quia guanto quisque eaeelsior tanto pο-

tentior. Haec ultima phrasis in altero codice sic habetur : De-

certantes igitur monachicae professionis presbyteros sacerdotalis potentiae arcere ossicio, omnino praeeipimus ut ab hujusmodi nefandis ausibus reprimantur in posterum; quia quanto quisque celsior, tanto potentior.

Objicies. - Ηoc Bonifacii IV decretum ut apocryphum rejicit Van-Εspenius; et Berardo eamnes Gratiani. . . parte 2, tom. 2, pag. l86ὶ visum est tribuendum concilio Nemausensi anni 1096.

Respondeo. - ΕSpenium et Berardum prorsus erraSSe, et

cita um decretum esse revera Bonifacio IV adscribendum ;

prout peremptorio probant moderni Bollandiani umen libri

In altero codiee, loco voeabuli uniuersis, habetur monaehis.

13쪽

6 TRACTATUS DE IURE REGULARIUM.

Mariani Verhoeum, p. 403ὶ, ad quos remittimus, ne rem actam

acere videamur.

4' Anno circiter 989 scripsit ut supra dictum est) Egi Dwardus Is porro memorat suo etiam tempore nonnullorum fuisse errorem, de quo agimus. Quem ut explodat, primum adducit sacro monachorum ministerio in fide ac religione catholica institutas Franciam, Germaniam, Allemaniam, Burgum diam et Bavariam : a Ipsa quam litteris ute unque tradidia mus historia.. edocet, sanctorum praedicatorum Κiliani, ii Burchardi sociorumque eorum instantia, Franciam orienta. Iem Christo conquisitam; Germaniam pene universam ma-u gni Bonifacii doctriua in viam veritatis et salutis directam; 4 Assemaniam Galli, Burgundiam columbani, Bavariam Codiu biniani necnon Ruperti vel Emmetamni fructificatas semia nariis. Quos univerSOS, paucissimis exceptis, universali Ecclea si ae monasticae professionis atque Schematis commendavita sanctitas : et quo per mundi contemptum in coelesti the u ria laeti sunt Sublimiores, eo sacerdotali ossicio digniores, i in praedicationis ministerio apud homines habebantur aptios res. n Tum indignans, eos qui interdicta monachis clericalia munia volebant, perstringit in hune modum : u Cum haec ita a sint, imo quia ita esse nemo ambigat, miror qua frontere quidam monachis sacerdotibus quaelibet ecclesiastica ossiciast interdicere praesumant; Si tamen eo ordine quo praediximus,u per ossicia regenerationis ab iisdem praedicatoribus initiata is semetipsos Ecclesiae filios esSe non abnegant. Hi tamen, neu nos partis nostrae quaSi temerarios defensores acrius impu-u gnent, Magni Gregorii decretum, contra idem schisma pro-u mulgatum, necnon Bonifacii, qui quartus ab illo sedem Apo-α stolicam gubernavit, ad idipsum consentientem sententiam a relegant. v Et ibi citot Egil ardus jam a nobis adducta sancti Gregorii Magni, et Bonifaeii ΙV decreta. Et notet lector errorem hunc, de monachis a Sacro ministerio arcendis, ab Egilwardo schisma vocari. In quod quidem schisma sic suam animadversionem claudit : α Nobis igitur, pauculis insertis, Duiligod by Corale

14쪽

PARS QUINTA.

a contra eos duntaxat, qui coram oculis nostris vestigiau Patrum delere, vel laqueos pedibus nostris abscondere mo- 4 liuntur licet multo plures Patrum abundent sententiae, quaeu hujusmodi repugnent invidiae), Iibet stylum ad omissa rea flectere. v Vita sancti Burchardi, auctore Egilwardo, apud Mabillonium, fleta sumtorum ordinis Sancti Bened. , tom. 3,

pag. Tib et seq., edit. Parisiis 1672. 5' In concilio Nemausensi anni 1096, sub Urbano Ι1, cui interfuerunt decem saltem Archiepiscopi, et 86 Episcopi et abbates, primo confirmatum fuit decretum Bonifacit IV, quod supra jam transcripsimus, inseripta hac rubrica : quod male

quidam monactis negent sacerdotali ospicio fungi licere. Tum ad idem magis inculcandum, hujus synodi Patres, sub rubrica, quod monaehi sacerdotali ministerio metius fungi possint quum presbyteri saeculares, sequentem edidere Sanctionem: a Oporteta eos qui saeculum reliquerunt, majorem sollicitudinem hau bere pro peccatis hominum orare, et pluS Valere eorum pecu cata Solvere, quam presbJteri Saeculares. Quia si secundum a regulam Apostolicam Vivunt, et eorum Sequentes Vesti-u gia communem vitam ducunt juxta quod in actibus eorum M scriptum est: Erat illis eor unum et anima una, et erant illisa Omnia communia ; ideoque Videtur nobis, ut his qui suau relinquunt pro Deo, dignius lieeat baptizare, communionem a dare, poenitentiam imponere, necnon peccata 8olvere. Undere considerare nos oportet quantae virtutis apud Deum sintre qui saeculum relinquentes, Domini obediunt praecepto dicena tis : Relinque omnia quin habes, et veni, Sequere me. Unde cen-ic semus eos qui Apostolorum figuram tenent, praedicare, si baptigare , communionem dare , suscipere poenitentes,u peccata solvere. η Apud Mansi, tomo 20, col. 934 et 935.ὶ6' Nimium nota Guillelmi a Sancto Amore et aliquot Sorb

ilicorum molimina, queis religiosos a sacro exercendo mini sterio arcere tentarunt, ut eis commemorandis immorari ne cesse sit. A sancto Thoma et Sancto Bonaventura editae consutaliones in aeternum erronei hujusce Systematis oppro

15쪽

8 TRACTATUA DE IURE REGULARI IN.

brium permanebunt. Et quemadmodum olim Bonifacius IV. ita etiam tunc sedes Apostolica ex invidia et Zelo amaritudi, nis ortam hanc in regulares tempestatem bene intellexit. 7' At toties damnatum errorem iterum excitarunt Ianwnistae; et in synodo Pistoriensi inter doctrinae catholicae capita recensere ausi sunt. Quam audaciam perfregit Pius VI celebri sua bulla auctorem fidei, ubi octogesima ex damnatis propositio sic occurrit: a Begula prima quae statuit universo et indiscria minatim, statum regularem aut monasticum natura sua et componi non posse cum animarum cura, cumque vitae paSto-u ratis muneribus, nec adeo in partem venire posse ecclesiasticae

et hierarchide, quin ex adverso pugilet cum ipsi met vitae et monasticae principiis - falsa; perniciosa; in sanctissimosu Ecclesiae Patres et Praesules, qui regularis vitae instituta cum et clericalis ordinis muneribus consociarunt, injuriosa; pio, α Vetusto, probato Ecclesiae mori, summorumque Pontificum et sanctionibus contraria : quasi monachi, quos morum graVi-α tas et vitae ac sidet institutio sancta commendat, non rite, et nec modo Sine religionis osseusione, sed et cum multa utili et late Ecclesiae clericorum ossiciis aggregentur : ex sanctou Stricio. opistola decretoria ad Himerium Tarroconensem,

et c. 13. EErgo ex antiquitatis documentis, ex Patrum traditione, ex perenni Ecclesiae praxi, necnon expressis ipsius decretis omnino certa est atque admittenda regularium ad clericalia munia habilitas. Hanc negare non libera inter catholicos opinio, sed apertus et multoties damnatus error. Atque utinam juniores in seminariis clerici hae de re diligenter edocerenturi Quamvis enim hujusce erroris, utpote toties confixi, et nunquam non ex livore ac invidia excitati, catholicum quemque pudere deberet, adhuc tamen hodiernis temporibus haud pauca videmus a viris etiam ecclesiasticis edi scripta, quae hujusce systematis virus non parum redoleui. Iis certe scriptoribus oculos aperire debuisset vel illa tam antiqua tamque constans Ecclesiae praxis, ut religiosi ad Diuiti su by Corale

16쪽

PARS QUINTA.

summum Pontificatum, ad cardinatatum, atque ad episcopatum evehantur. Ex unica religiosa familia, 40 summi Pontifices numerantur, Cardinales plusquam 200, ct Episcopi vel

Arehiepiscopi fore 6000. Sancivit Sixtus V bulla post m,f 9ὶ κ Ut praeter egregios utriusque juris aut decretorum

ei doctores non desint aliquot insignes viri, in sacra theologia a magistri, praesertim ex regularibus et mendicantium ordia nibus assumendi, saltem quatuor, non pauciores. η Item in romanis Congregationibus suae certae regularibus sedes: a Utu plurimum inquit Catalanus, e cιι. cecum. illustrata, tom. 3,

u pag. 362ὶ regulares sunt, qui hodieque Romae in rebus a summis adhibentur : consultores quippe sunt ipsi insignium a Congregationum, Sanctae Romanae Inquisitionis, Sacrorum a Bituum, Indicis, Indulgentiarum, Reliquiarumque: iidemque

a illos examinant, qui vel ad ordines, vel ad animarum curam a promovendi sunt. BSi monachis liceat superiora haec obire munia, cur non inferiora Τ Caeterum sicut episcopatum, ita et animarum curam in parochiis, necnon praedicandi et confessiones audiendi munus, religiosis committi posse, ex certis Ecclesiae legibus statutum et definitum infra ostendetur.

ΜUNUS PAROCHIALE RELIGIOSI STATUS ESSENTIAE NEQUAQUAM REPUGNAT.

Inter varios ex infenso in regulares animo exortos errores,

haud ultimo recensenda loco est opinio illa, qua contenderunt non pauci pansentanae praesertim sectaeὶ Scriptores, ablegandos prorsus ab exercitio curae animarum parochialibusque muniis religiosos : alienum id a proprio status regularis sine :nec nisi ex abusu introductum, ut a regularibus parochiae quam plurimae, imo et dioeceses regerentur. Quam doctrinam hodierni etiam nonnulli auctores amplexati, subversam ex hac

17쪽

10 TRACTATUA DE IURE REGORIUN.

regularium in munia parochialia immixtione hierarchiam ecclesiasticam, truncatamque eximiam parochiarum institutionem lamentantur. Est autem opinio haec omnino erronea ac rejicienda. PROBATUR i '. - Εx natura parochialis muneris et status religiosi. Nam parochiale munus in eo consistit ut certo alicui populo Sacramenta cum verbi Dei pabulo ministrentur, ex reciproca obligatione, qua parochus id praestare teneatur, et populus vicissim quoad haec ad parochum recurrere debeat. Porro ejusmodi ossicium nequaquam statui religioso aut fini ejus proprio adversatur. Nam essentialis statui religioso sinis est, ut per triplicis evangelici consilii xotum perpetuum, ad acquirendam christianam perfectionem tendatur. Quod autem instituta reIigiosa variis modis hunc finem sibi assequendum proponant, alia nempe incisis charitatis erga proximum sese impendendo I alia contemplatioui exclusive vacando, id status religiosi essentiae accidentale est. Nec minus essentiam status religiosi habet ordo, qui per praedicationem, juventutis educationem, Sacri ministerii exercitium, pauperumve in hospitalibus servitium ex proprio instituto proximum juvat, quam qui divinis laudibus et orationi seu vitae contemplativae se totum addicit. Suut nempe variae istae status religiosi sormae omnino accidentales; et Sive cum una, sive cum altera potest status religiosi essentia consistere. Quo semel admisso, jam patet statui religioso et essentiali ipsius fini nequaquam repugnare, ut religiosus deputetur ad ministranda ex ossicio sacramenta et dispensandum divini verbi pabulum alicui sibi assignato populo. Id enim non repugnat voto castitatis ut patet :voto neque obedientiae, quia supponitur, religiosum nonnisi ex superioris sui licentia vel mandato parochiali ossicio incumbere: neque volo paupertatis, quia, etsi plerumque dicto ossicio conjungatur beneficium, et sic religiosus evadat beneficiatus, nihil tamen proprii acquirit; sed habet duntaxat usum, administratiouum et dispensationem, Ductuum benesicii, quod voto

18쪽

PARS QUINTA. i 1

gationi prosequendae perfectionis; quia ossicia charitatis erga

proximum, nedum obstent persectionis prosecutioni, optimum e contra medium censenda sunt ad christianam persectionem acquirendam; quod adeo Verum est, ut plurima instituta religiosa ejusmodi medium tanquam sibi proprium elegerint. Et ordo Praemonstratensium illud ipsum, de quo loquimur, regendarum parochiarum munus, sibi peculiariter assumpsit. Ergo revera parochiale munus nequaquam status religiosi essentiae et fini proprio repugnat. PROBATun 2'. - Exemplo religiosorum qui ad episcopatum

evehuntur. Certum est in ipsis remanere status religiosi rationem seu essentiam. Si ergo essentiae status religiosi non repugnet episcopatus, a fortiori non repugnabit ossicium parochi. PROBATun 3'. - Inconcussis auctoritatibus. Etenim superiori capite adduximus decreta Siricii Papae, Gregorii Magni, Bonifacit II, itemque bullam auctorem fidei. Quibus auctoritatibus declarantur regulares, non tantum habiles et digni, sed etiam digniores et aptiores ad baptizandum, praedicandum, ministrandum poenitentiae Sacramentum, ac Varia generatim adimplenda clericorum munia. Quae profecto decreta, nedum parochiale munus excludant, aperte e contra totum quantum includunt. PROBATUR 4'. - Εcclesiae praxi. Quod enim exstent beneficia curata regularia, et animarum cura per regulares quain plurimis in locis exerceatur, est praxis universalis jam a multis saeculis perdurans, ab Ecclesia probata et firmata. Id porro si foret statui religioso repugnans, et ex abusu intrinductum, nec in suam universalem disciplinam induxisset Ecclesia, nec tolerasSet. PROBATUR 5'. - Εx Tridentina synodo, quae sic decernit Sess. 25, de regularibus, c. 1lὶ: In monasteriis seu domibus vir

rum seu mulierum, quibus imminet animamum cura personamum sarcularium, . . tam regulares quam saeculares hujusmodi curam exercentes, subsint immediate, in iis quos ad dictam curam ... pertinent, jurisdietioni, visitationi et eorrectioni Episcopi. Ibi tau-

19쪽

quam certum supponitur posse legitime tam regulares quam saeculares exercendae animarum curae addici. Nisi ergo regula- Iares apti forent ad legitime exercenda parochialia munia, prorsus errasset Τridentinum coucilium; quod dicere non minus impium est quam absonum. PROBATun 6'. - Doctorum auctoritate. Sic habet Euget sintil. 37, de eappellis monach. , n. 5 et seq.) : u Si beneficia hau heaut curam fori eaeterni, eorum capages eMe regularesa exinde manifestum redditur, quod religiosus etiam possitu eligi in Episcopum, quamvis ecclesia sit saecularis. . . Sane Sia cura sori externi, multas curas et distractiones a vita relia giosa habens annexas, potest committi religiosis, vix appareta cur non etiam, imo multo magis cura fori interni. Experien- , tia quoque comprobat, a sidelibus lateis sacramenta apud a religiosos multo libentius frequentari, de quorum spiritualia talo et doctrina magis considunt. . . Utique non est inconve-a niens ut, quod religiosi per exercitia spiritualia in monastea rio didicerant, de eodem etiam alios inStruant... Sane non re parum expectandum est a religioso, circa doctriuam chria stianam, consolationem fidelium, praesertim tu mortis artia culo, qui per multos annos a vitiis Saeculi purgatus, nonnuna quam a puero inter mera pietatis exercitia ac sanctas a meditationes enutritus est. ntadem est Suarosii doctrina : κ Suppono imprimis, inquit, a religiosum ex vi prosemioniis suae non esSe incapacem ec-α clesiastici beneficii, etiam curam animarum annexam ha-α hentis. Sunt quidem multa antiqua decreta prohibentia, neu monachi clericorum officia populis celebrare aut ministrare α praesumant, quae congerit Gratianus 16, q. l : verumtamen α illa decreta loquuntur primo secundum antiquam conSuetua dinem monachorum qui laici erant, et ex Vi suae prosessio-α nis clerici non erant, neque ad hunc suem instituebantur. κ Nunc autem Solum asserimus, professionem religiosam per a se et Vi sua non reddere personam incapacem eccleSiasticin beneficii; quod declaratur in hunc modum : nam duo sunt Diqiligod by Corale

20쪽

PABS QUINTA. 13a in beneficio ecclesiastico distinguenda : primum est spiri-α tuale jus ad tale ministerium, quod jus interdum etiam in-u cludit jurisdictionem ecclesiasticam, vel in administrationeu verbi Dei et sacramentorum, vel etiam fori contentiosi.u Secundum est temporale commodum, quod ratione ossiciiu habet beneficium. Quantum ad primum, constat religiosum et non esse incapacem illius juris, quia non repugnat cum alia quo voto substantiali religionis . . . Quoad alteram partem a vero de temporalibus bonis, non est de ratione beneficii, utu eorum proprietas acquiratur habenti beneficium, sed satisa est quod ad illum pertineat administratio usus et dispensa-a tio talium bonorum; imo multi existimant, benesciarios α Saeculares non plus habere : ergo ex vi paupertatis religi a Sus non est incapax beneficii. Neque ex vi voti obedientiae, a quia in obtinendo beneficio servari potest obedientia. n aeteros probatae doctrinae auctores, in admittenda praesenti conclusione nostra, concordare reperieS.

Objicies 1'. - Beligiosi ex status sui essentia, debent, princul ab omni hominum consortio, orationibus, silentio et poenitentiae vacare; ergo huic statui repugnat parochiale munus. - Respondeo, antecedens esse illud ipsum mendacium, quod perpetuo Iansenisue decautarunt, ut regulares sacris ministeriis et vitae activae ex instituto vacantes de medio tollerent. Qui vitam eremiticam voverunt, aut nomen dederunt alicui instituto, cui proprium est ab omni cum saecularibus consortio

abstinere, hi quidem tenebuntur, non ob status religiosi essentiam, sed ob peculiarem hunc instituti sui scopum a muniis parochialibus declinare. At vero id dici nequit de statu religioso in genere. Quinimo religiosi ordines multi, non tantum possunt, Sed debent cum saecularibus versari; quia ex instituto debent praedicare, juventutem edocere, et alia ejusmodi munia, instituti sui propria explere. Objietes 2'. - Prioribus Ecclesiae saeculis haud licitum m nachis fuit sese in munia parochialia immiscere. - Bespo deo : hinc colligi duntaxat potest eorum temporum monachos