장음표시 사용
61쪽
. II. Usitata itaque sunt duo pluralis signa ubi sola terminatione is signissicatur, productio vocalis finalis et adiectio Iitterae nasalis. Postrema ratio frequentior est et in themate cass. obliqq. praevalet; productio aliave vocalis immutatio in themate obliquo rarius obvia est, saepius in nominativo pluralis. Consentit cum hoo usu etiam Penjabica dialectus; masC. ita a sola pro nam liin them. Obliquo producunt vocalem: NT th oh l. plur. URI. Fem. in a per pluralem habent in ΜasC. in Ino m. Plur. in Cass. ol,liqq. thema inrui terminant. Fom. in m pluralem in fin formant Nomina in S, S addunt ut thema Cass.
mn semitium est et nasalem admittit etiam ianom. plur. veluti Br. Bh. Ist. Nom. Plur. Benga I. in is desinit, mutato thematis sine in V, ex. gr. THAE, mim; nisi fallor nom. est Plur. Pronom. H.SI. Apparet igitur, plurali in linguis hodie
nis thema casuum obliquorum nasale potissimum adhiberi; thema dico, siquidem verae Casuum inflectiones huic nam ii sussiguntur. Nasalis huius origo repetenda esse videtur ab usu Sanscritico litterae N ad contractiones Casuum EVitandaS, eluti ita neutris in i et v. in instrumentalibus sinia. ina, una, in genitivis pluralis anam, mam, uniam, aliis . nisi mavis credere. neutrorum Sanscriticorum formas in iani, mi uni, omissa vocali suaIi,
62쪽
in totum pluralem irrepsisse; cuius rei testimonio hoc posset adduci, quod seminina, cum quibus
neutra in hoc plerumque Consentiunt, etiam n mitiativo hanc formam attribuant, utpote a ne ivis Sanscriticis originem trahentia. At ex hae explicatione non patefit, cur etiam casibus singularis obliquis nam lis addatur. Magis igitur in eam sententiam inclicio, esse nasalem litteram eandem atque illam, quae in Sanscrita inter v cales thematum et inflectionum inseritur, pra cipue quum huius nasulis usus in Ραkrita latius pateat, quam in Sanscrita. Accidisse opinor in
hisde linguis simile quid ei, quod in debili, quae
dicitur, Theotisca declinatione factum scimus. Nominativi pluralis propria est terminatio nulla, sed latere videntur in vocalium productione et immuta Lione variae nom. pluralis antiquioris formae Corruptae. Quas nunc indagare supe
54. Distinctio haec thematis casuum obliqq. a recto similis quodammodo est discrimini, quod in Satiscrita obiiciet inter casus augmentatos et tenues, at dissert tamen magnopere. Nam aco salivus pluralis Sanscriticus tenui utitur forma, ita ut Nominativus cum vocativo pluralis solus sit, qui augmento sol mae gaudeat; quae divisio. ut vidimus, provincialibus linguis admodum communis est, at inversa est ratio, quum nominativus Sanscriticus auctus Sit, casus contra obliqui provinciales augmentum sibi arrogent. Similitudo itaque esι magis speciosa, quam vera; principium
63쪽
idem, essectus contrarius. Idem autem discrimen
constat olim linguis quibusdam Romanicis suisse proprium, licet singularis ita distinctus praeter Μaliratticum in India haud frequens sit. At vel ex hoc lamen id apparet, quod potissimum demonstraro constitui: in hodiernis dialectis Sanscri-licis in teri isso omnino pristinae linguae structuram, novamque in Dius locum fuisse suffectam tam diversam. ut exstrui nequisset, nisi antea iam eversae fuissent et Sanseriticae formae et ex his deflexae Ρra viticae. 55. Perlustraho nunc singulatim casuum terminationes. Nominativus singularis nullam
habet iti flectionem peculiarem; terminatio ipsa genus a Sanscrito translatum interdum significat. Corruptiorcs itaquo sunt dialecti vulgares. quam scenicae, in quibus nominativi Moscritici vestigia Semper vomanent quaedam Certa, ut o sive o proas, s pro is, u pro us, iam pro an et sic porro. 56. Casuum obliquorum thema potissimum
distinguitur in lingua Mabrattica et hunc quidem
sibi ia. u mutatur in a; is mi i-siumi; ε- - V; oaddit ia, ante quam vocalem o aut in iaν dissolvitur aut eliditur: infit - I, Numii - M. Quae dam nomina. potissimum seminina et neutra, statum obliquum in singulari non admittunt. IIuic autem themati adduntur casuum inflectiones, quae
pro nullis thematum varietatibu5 variantur, sed in quovis nomine Prorsus eaedem remanent; Uu-
64쪽
de apparet, in hoc themate Mabrattico confusas et permixtas esse prioris linguae terminationes, quae quum Casuum discrimina indicare non amplius valerent, inventae sunt novae formae, quibus quisquis casus distingueretur: vestigia pri rum formarum in hoc singularis Mahrattici ili mate latentia investigare alienum est a nostro proposito. In flectiones autem, quae themati o liquo tu Mali ratia, themati singularis communi in ceteris dialectis, subiunguntur, eaedem sunt in singulari et plurali; unde certo certiussi, eas iuventas aut suffectas demum fuisse post amissas aut depravatas et Sanscriticas et Prahriticas terminationes, quae singularem ubique a Plurali distinguuntis . Inflectiones hae sunt:
Dat. Intri vel M. S.'; nomina rerum inani- malarum nullum habent Acc. signum.
Abl. NT, H. Adduntur haec aflixa nomini cuidam significationis localis, quod substantivo inflectendo adiungitur, ex. gr. NT,- - πωὶ ita ut valeat haec forma: inde a latere vel parte superiori rei et s. P. Eodem modo ipsum affixum sormatum
65쪽
est ex locativo rL et ablativo Eandem rationem sequuntur ablativi scenici pluralis in Cyn et 'Tir, ex instrumentali et Iocativo I et ablativi adverbio fir conflati.
LOC. 6. Vel .ns. Accusativum et Dativum in I. sive niam singit; postremum tamen haud dubie instrumentalis est. Cum ablativo confundit Portu gallus Locativum; si utrumque distinguis, locativum habes singularem in e O , pluralem in xim i. e. in , utut legitur ita paradigmatis; nam quod in regula Ponitur im, posthac non recurrit; restat Pia Suru1 ablativi forma, est autem ea nil nisi ablativus vocis auxiliaris Pasa. Etiam genitivi singularem et pluralem disti guit idem: Mas. S. zzὰ; Fem. S. G1; Neu tr. S. z--;Ρl. chei; Pl. chia; ΡΙ. chem chim . Des che addit: serve para lodos os genros; usurpandum nimirum in omnibus generibus, quando nomen, quod genitivum postulat, in casu quodam obliquo positum est. Pluralem recte Propositum esse reor propter originem huius sommae apud Mahratias ex adiectivo. Schema igitur hoc est: Acc. Dat. Γι et s); Instr. na, nu C. nam us. ; Αbl. hi , un, tun, Loc. i, S. c, Plur. x
66쪽
58. Gcti iiivum hunc ab adiectivo ortu udum esse intellexerat iam Careyus. Μahratii nimi Tum nota dicunt patris equum, oppidi cives, sed Paternum equum, oppidanos cives. Adiectivum autem quum sit, facile apparet, cur terminatio Pro vario regiminis genere varietur, ideoque satis
probabile est, quod profert Poriugallus noster, liuius genitivi pluralem diversum esse a singulari;
adiectiva cetera nominativum Pluralem formantiu e , ia, im; et igitur paullo dissert ab eadiectivorum. Formam tribus generibus communem itatas re vera Casum esse obliquum. Cui nullae aliae innectiones adduntur, utpote SupervaCaneae, quum regimen ipsum casus prae se serat signum, ideo eidem auctori credo; nam alium eius usum indagare nequeo. Coniecturam vix dices, si eandem originem genitivo Br. Bh. tribuo. Wr mascul. adieClivv. est nom. Sing. . se casuum obliqq. forma, sem. ; iuxta hoc schema distribuendae sunt tres istaeterminationes. Quum autem Constat, palata Ies litteras originem debere gutturalibus ΙDd. Bibl. III. P. 54. terminationes a M incipientes vix originitus divorsae suere ab illis ita uri, in , mi. Ad ioclivi haec forma in ur setos, rup) notissima est in lingua
SariScrita , quod autem magis memoratu dignum est, in dialecto Vedarum idem adiectivum inve . nitur pro gen. Pronomin. plurali. Imae et adao Personae Rosen. Journ. Os Educ. 834. 548. . - , itaque, adiectivi possessivi Inoro constructum. idem Prorsus cst atquc Multiviis Malin rusti tricus. Sans-
67쪽
criticum si rei cum omni genere et Casu coniunctum, originis Sane prorsus est oblitum neque
probabiliter disputarit, qui ex duobus huius usus exemplis Sanscriticis, Fini et mm, sine ope vetustioris dialecti haud facile intelligendis. Mahraiticum genitivum repetiverit. Nec vestigia talis formae Praebet scena. Fluxi tue itaque exprimaeva Vedarum loquela, in populi ore propagata et conservata Vix crediderim, siquidem etiam alia adsunt exempla, quibus edoceamur, resuscitari interdum in linguis formas, quarum memoria iam ante longum tempus obsolevit. Exadiectivis igitur Sanscriticis in tri, quae agnoScit
Pariter SCenicus sermo, derivandos istos genitivos in us . M, I, πι, vi etc. Opicio P et qui inde d ductus videtur accus. Br. Bh. in tri. Num inde fluxerit etiam Bengalicus dativus Et accus. in ui, ignoro 59. Accus. Malir. ita rim nomen continet Sauscriticum corruptum, quo locus designatur, veluti mitis, Vin, similia in quibusdam aliis casibus usurpantur. Originem autem indicare nequeo, suspicor tractam esse a SauScritica voce
habitatio, quae in nomiuibus regionum saepius recurrit et domicilium significat; Himalia dixit iam Matius, I ncmila et Sinstitia, unde Sinhialia , nota sunt vOCabula. Obiter moneo e ru dice.'I. non Eli derivandum esse hoc vocabulum; ex hac formatur ulma . ex illa sine affixo sit sicuti T in compositis E EI Et similia. m au tiquiorem radicis speCiem eodem sensu quo 'i,
68쪽
eruit. Vindisclimacinus meus in Santara P. t 65. Dativus quum notionem contiueat personae vel rei, in qua quasi subsistit actionis ratio, domicilii vocabulum ei designando commode adhiberi potuit; translatio est, quum ad accusativum Eadem terminatio resertur, licet notio loci, in quem locidat actio, ad transitivi casus rationes facile possit accommodari. Accus. iv K originem indagare nota contigit; nam vetustae formae R uS.
Plur. iti ns vide Bibl. Ind. III. p. 55.) tam vivida vix remansit memoria, ut inde propagata sit haec inflectio.
De ablativo in m iam supra dixi 57. ; so
mam in ortam suspicor ex quae, nisi sallor, Coniuncta est cum ablativis scenicis tu hinto et funes, conflatis in hunto, omissa posthac syllaba finali to. Quod si recte covieci, exem Plum est arctioris inter praecipuam Pruvritam viuculi et Mabratticam, quod asseverant grammati Cl.
Instrum. Mahr. in nia, nes, nam fluxisse ex instrum. sing. Sanscr. et Prauri mira, riia, quis est quin videat Id . tantum moneo, arctius hoc coniunctum rase Cum Scenicis dialectis, quae Sexcenta vocabula in declinationem primam traciss xunt, quo sit, ut plurimi instrumentales in exeant, pauciores ita M.
Locativus plur. in xim haud dubie Prukriticus est in q; singularis ita H. ex ablativo scenico in id deflexus videtur; loc. in i e Satiscrita et
Prukrita conservatus producta vocali. Argumentum est etiain hoc eius rei, in qua
69쪽
insistunt grammatici, Mahratticam linguam cohaerere Cum scenica PraeCipua.
o. Persabicus instrumentalis in . eiusdem est originis atque Mahratticus, ablativus ici H ex ΡΟ-Lritico in pii, genitivus in iri ex ablativo Ραkr. ia r depravatus videtur. De accusativo certi quid statuere nequeo; ita dativi in Rectione pnx iterum agnosco Particulam a ri incipientem, Sed quaenam illa sit, ignoro, nisi sitAser Prahritica in m corrupta , addito Prahr. locativo in ammi. Lo-Cativus Penj. recentioris est originis, et derivandus a DPI, quod in prosario SansCritico Sermone saepenumero nominibus additur eo sensu, ut Sit, quod attinet ad . 4r. Bengalicus Iocativus in g ex Sanscr. et PraLr. Primae declin. originem ipse latetur. For ma θ, quae et locativo et instrumentali et ablativo tribuitur, parti Culam re e Prahrit. 7h;Oriundam praebet; praecedens ad statum nominis obliquum pertinere reor; nam in ablativo Hiscadem particula sustixa est et V Vel si, fragmentum nominis auxiliaris, a Sans r. repeti Posset. Conser tame a Mahraiticum. De supra dixi. Genitivus mutatio Sanscritici Tin T esse videtur, g ad thema obliquum pertinente. Dativus
in st genitivi cum locativo in coniunctio est;
recordare genitivo eodem modo sulligi signum pluralis. 4 I. II is ita perlustratis satis evictum arbitror
id, quod cuiciendum mihi proposui. Invenimus
enim structuram declinationis Sanscriticae et Pra
70쪽
hriticae prorsus eversam, easdem inflectiones singulari et plurali accommodatas et novum discrimen in quibusdam declinationibus inventum inter Casus rectos et Obliquos. Qua re Probatur, seri ris aevi esse declinationem provincialem, quam Scenicam, quae regulis certis ex Sauscrita derivatur et tantum pauca quaedam innovat. In ipsis provincialibus inflectionibus quaedam sunt vestigia declinationis Satiscr. et Prahriticae, modo distincta, modo paullo obscurata; alia sunt innovata et condicionem arguunt structurae grammaticauProrsus dissolutae, novisque auxiliis denuo ruinstauratae. Eadem autem res quum in tota provincialium Sanseriticarum dialectorum grammatica Cernaturi concludo, eas posterioris esse Origiciis quam Sconicas. Inter Sanscriticam tamen linguam et hodiernas eius filias tam diversa est grammatices ratio, ut certum sit. non uno lapsu, ut ita dicam,
delabi potuisse linguam pristitiam in eam condicionem, quae in provincialibus dialectis reperiatur. Intermedius igitur status inter pristinum
et hodiernum sermonem fuerit, necesse est. Ιntermedius autem hic status haud dubio varius suit, initio propius ad Sanscritam, posthac Prinpius ad provinciales dialectos accedens. S. Prima autem si Pulicam excipio doseuerare et sese immutaro incipientis Sanscritae forma ita scena invenitur, a cuius sermone
itaque haud magnopere abhorruisse credenda est prima illa Sanscritae immutatio, quae