장음표시 사용
21쪽
gnam omni tempore inconstantiam suisse constet: illas formae n0n tam per synigesin ex usitatis men8ium et coele8tium ortae esse quam peculiarem originem habere dicundae Sunt. Quoniam autem postremo de i littera disputavi, quae de ea restant dicenda statim addam. hanc igitur litteram, cum copsonantis loco p0sita est, umquam in vocalem solutam esse nego. scio quidem Τro. 824 et 853 Troiae vulgo credi ternis syllabis correpta prima esserenda esSe. sed neutro loco trisyllabam pronuntiationem ullo modo necessariam esse adparebit cum do versibus Sapphicis disseram. deinde breviter commemoranda esse video ex iaciendi verbo conposita, in quibus i littoram eidem litterae praemissam plerumque prorsus extritam esse notum est. itaque prima c0rrepta adice habes Oedip.
811 Mod. 277 471 783 Ηerc. ali. 364 Octav. 125; adi- ea Thy. 727; obisit Med. 496; obici Herc. 434 et Med.
237; ευ bisit Octav. 827. variare Senecam in uno eodemque Medeae versu 527, με adice Colcho8, aloe Aeeten ducem, animadvertit Lachmannus ad Lucr. ΙΙΙ863. verum teste Jacobo Gro novio in schedis Dieigianis Florentinus et particulam inmissam habet hoc modo, adice et aetem. itaque de hoc versu cohibendum iudicium est. neque aliud ego satis certum pleniorum sormarum exemplum Tepperi, ut consulto eas a poeta evitatas esse putem. nam in Troasin 39b Arctoi Boreae disjest impetua Florentinus teste eodem Jacobo Gronovio habet dissseat, alii libri veluti Deirionis omnes distipat, Melisseus diεsicit. hoc quo postremum existimo ab ipso poeta prosectum esse. non minus ambigua sunt adjcere in Phoen. 201, oboere in Med. 497, quibus locis numeri lex non inpedit quo minus adicere et obicere Scri-
22쪽
173. o nique in Ρhoen. 343 dissitate scribi iubet
Florontini auctoritas. ab his autem diversam, em obea: nomen sequitur, cuius sextus casus obces ost Horc. 237 et 999
Supra vocalium in mediis verbis coeuntium exemplatavimus. itaque nunc paucis interiectis quae cum re quodam cognationis Vinculo coniuncta videbantur, e Xtremorum Verborum, quom ad modum Cicero dicit oratore, cum insequentibus primis conoursum prodimur. qua disputationis parte do hiatu et de synapha quae elisio perperam dicitur nobis agendum esse paret. hiatus Vero, si a versibus anapaesticis reces is quorum naturam infra enarrabimus, duo tantumodo in senariis exempla extant, quae non dubito quinrrupta sint. et in 0ctavia quidem 516 Tristea H hau8it et Siculum mare Cla88e8, etsi nulla quod: iam lectionis varietas o libris enotata est, tamen adludum probabilis est J. F. Gronovit coniectura, merast: Sieulum mise, praesertim cum hau8it paullo post v. b21ὶ recurrat. dein do in Hercule altero 1201 tit telo nolito Mo tu sic enim haec verba o vestigiis Melissetit Florentini recto constituit J. F. Oronovius carerem. γ ferae violae, ferae, huic hiatui latendum est praesidio Mogllatinum et Florentinum esse, qu0s o ferae praebere Betrio et J. F. Gronovius testes sunt. neque ego am plectar quod in editione Deirionis positum video, proferae, quod tollendi hiatus causa nescio quis excogitasse videtur. verum in tot versibus constanter repudiatam 2
23쪽
lieentiam semel bisvo admissam esse nullo modo credibilo eSt. Hiatum autem quando nusquam, ut videtur, sibi indulsit Soneca, idcirco synaloepham vocalium illi contrariam non putandus est in deliciis habuisso eaque ita
usus esse, ut nulla omnino elegantioris artis norma adpareret. sed, sicuti in aliis rebus prosodiacis, ita in hac tota quam de synal0 epha instituturi sumus disputatione hoc cum maxime nobis observandum est, ut metrorum gener* accurato discernamus. alia enim in
senariis iambicis, quibus addendi sunt qui perraro in
his tragoediis inveniuntur septenarii trochaici, alia in metris lyricis coniungendarum Vocalium ratio atque condicio est. incipiamus autem a senariis, qui proprium diverbii metrum sunt. sed priusquam de singulis copulationis modis expono, pauca proseram quae ad totum genus recta definiendum pertineant. etenim in prima et in quinta arsi senariorum certum quasi domicilium vocalium coniunctio sibi constituit, aliis locis non ita frequens est. neque eam lavebimus sicubi ne a libris
quidem satis praesidii habet. veluti Herc. 1223 post
tiarbae vocem Florentinus quidem copulativum et omittit. sed totus hic locus tam manifesto corruptus est, ut quo modo omnes eum editores intactum potuerint relinquere per mihi mirum videatur. restituit autem eum emendatione pulcherrima Joannes Hildobrandus Withosus in praemetio crucium criticarum p. II9, hoc modo, emaa furiarum loca Et inferorum carcer et gonti plaga Decreta turbae. si quod exilium latet interitia Erebo Cerbero ignotum et mihi, me me abde tellua. quod nolui praetermittere, ut semel ostenderem recentiores Senecae tragici editores non habuisso cur illius
24쪽
viri inventa magnam partem egregia sere c0ntempnerent:
e quibus etiam quae salsa aut omni probabilitate destituta sunt, acutum nihilo minus ac subtile ingenium produnt. sed ad prop0situm redeo. iam enim quaedam ad legum constantiam redigere conabor. et primum quidem ab ipso senariorum exitu qualecumque synaloephae genus excluSum esse observavi, nisi quod hoc loco rat vocula perSaepe ita conlocari solet, ut Vocem vocali vel m littera torminatam excipiat. quod nego equidem casu factum esse eidemque studio tribuo quo qui versibus heroicis scripserunt in . illorum fine vocalium coitum ovitarunt. itaque illo certe trimetrorum loco verbo Substantivo aphaeresin poeta adhibuisse videtur, ut diceret omissa e littera viast graveδt meiat moriat
Herc. all. 940ὶ . sed extra suem Senarii utrum vocales coniunxerit an verbum Substantivum sua privaverit, id sitis librorum auxilio diiudicari nullo modo poteSt. quamquam per se non inprobabilis est eius modi aphaeresis, si paucissima ea exceperis quae sunt in Med. 492 munus, tit video, ebi fusci, in Phaedr. 227 Eaperta 8aevam est, in Octav. 478 Compleatiδ αδtra e8t, et Artasse alia quaedam eis similia. Sed, ut cursum teneamus, Si recte antea vitatae in extremis senariis synaloephae causam in quadam opicorum poetarum imitatione positam esse vidimus, ad eandem illud reseremus, quod ab initio quoque trimetrorum verborum conglutinatio plerumque abest. neque tamen hic nimis severus poeta suiιγ migravit enim hanc legem, si
recte observavi, tredeciens, Herc. 362 593 604 Si aeternu, Qui alternia, Qui α eaeit; Phoen. 35 37 tam oecidis, Iam et matris; Phaedi. 1120 1185 Si abominanda, Si incesta; Oedip. 602 697 Cum eramen, Num audita;
25쪽
Msd. 281 289 948 Iam erigae, Dum eatrema, Dum et mater; Agam. 274 Quae Europam. iam his legibus
addenda tortia est eaque Senecas, ut Videtur, propria. etenim semper sere cautum est, ne in mutatione personae Verba verbis coagmentarentur. cui regulae quae adversantur, maxima ex parte librariis vel editoribus,
non ipsi poetae debentur. sic in Thyosto 1021 vulgo
legitur, Fugere δuperi. Atr. At accipe ho8 potitia libena. Verum at coniunctio in eo codico qui primariam fidem habet deest. quae cum ne sententiae quidem satis conveniat, dubitari non potest quin tomero ab eis inserta sit qui hiantem versum adiuvare Vellent. at melius, puto, arti poetae consulemus scribendo Iam aeripe hos potitia libenε. deinde in Herc. all. 892 ploraequo editiones haec habent, Vitam relinquea misera ' Deian. Ae Aloiden aequar. sed in Florentino est miseram, non miastra, idemque codex una cum omnibus Deirionis libris praebet in Aloiden aequar. unde non solum elegans, sed certa quoque J. F. Gronovit coniectura est, quam ab ipso dubitanter propositam postea Bothius in ordinem recepit, Uitam relinque83 D. miseram, ut Alo den geguar. porro in Phoen. 65I Bothius sua personarum distribution o poetae haec obtrudit, iam numereδl et Fratrem inter istos. Pol. Numero. Εt. At sic Bothius pro etὶ rat tanti mihi Cum regibuδ tacere. quo loco vulgatam personarum dispositionem ineptam esse ipso intellego. sed, si quid video, praestat ita scribere, Numeret: rat tanti mihi Cum regibuε iacere, et haec omnia Eteocli attribuere. remotis igitur his exemplis non nisi duo restant, in Agam. 794 Ag. Credis videre te Ilium' Cass. Et Priamum aimul, et in Octav. 457 Ner. Decet timeri Camarem. Sen. at plus diligi, quibus ego exemplis litem non moverim.
26쪽
Jam vero ut ad singula veniamus, quoniam, uti supra iam dictum est, propriam Sedem Vocalium coniunctio in senariorum prima et quinta arsi conlocavit, posteriore loco Seneca non dubitavit eo quoque syn
loephae genero uti, quod Lachmannus ad Lucr. III 374 soro a poetis evitatum esse docuit: quod fit duorum vocabulorum continuitato quorum prius in vocatam longam sivo diphthongum longae vocali subiectam desinit, alterum a vocali incipit. exempla iam Lachmannus Omnia enumeravit, Sunt autem haec, Oedip. 288 aorte Phoebea eaeam, 305 turis eoi eaetrue, Med. 471 apolia Phriari arietis, Agam. 918 Elea inclitua Palma revertor, Herc. ali. 716 tabe Ne/sea illita. in eadem trimetri sede longa vocalis diphthongo subiecta cum insequenti vocali semel copulata est in Phaedra 147 Lethaeo αbditum, in quo tamen genere admittendo Seneca, ut idem Lachmannus observavit, conplures habuit qui praeirent. dein do in prima arsi duao vocales synigesi in unam coniunctae cum insequenti semel coierunt in Troasin 341 Atrei et Thu tae. Sequitur ut de cortis quibusdam vocabulorum sormis
Videamus. obgervatum autem est a Lachmanno ad
Lucr. III 954, ad communem poetarum legem, ne p0st
voces iambi pedis mensura conprehensas in vocalem exeuntes syllaba acuta poneretur nisi cum hiatu, Senecam cum paucis aliis adligare so noluisse. coniunctae
igitur eo mbdo vocales sunt in Τhyeste 1065 et anessi manu Mea ψεe flammaε, in Med. 150 Sile obgecro, in
Herc. all. 813 hac manu, hcle. hucque duo alia praeterea exempla cum Lachmanno reserenda sunt o Troasin 973 meae ignota rat, et ex Horc. ali. 262 hoo ginuimmenδo eaeat, si quidem, quod simillimum veri est,
27쪽
ignota et immenso vocabula elisione truncata accentum in primam syllabam retrahunt. ceterum, cum a maiore parte poetarum, ut item Lachmannus exp0suit, vocabula iambica tantum aut cum mon0syllabis et gravibus aut cum hyperdisyllabis post primam syllabam acutis copulari solerent, hoc genere Seneca quoque saepiusquam illo usus est. primum monosyllaba iambicas voces excipiunt in Herc. 489 quod Iovi, hoc regi licet, in Phaedra 1268 non guo, at vacuo loco, in Oedip. 1012 quia frui et tenebris vetat 3 dein do voces in secunda syllaba acutas vocabula iambica secuntur in Thy. 463 nec meae exoluao Iove, ibidem 979 Potumque turba iam 8ua implebo patrem, in Med. 128 quod tuae ignorant manve, in Herc. ait. 1394 non ferae Meutient mihi, ibidem I 833 nee gravi urgendu8 nece. denique semel vocabulum in tertia ab initio syllaba acutum post iambicum positum est in Thy. 1022 Diu erpetito8. Has quae adhuc tractatae a nobis sunt Lachmannido vocabulis iambicis observationes Nicolaus Madvigius in gram m. Lot. praes. p. VIII in anapaestica quoque Vocabula cadere contendit. quod quam Verum sit nescio, cum aliorum poetarum in hac re consuetudinem nondum satis exploraverim. sed in Senecasi tragoediis affirmare possum vocabulorum anapaestic0rum vocalem extremam ut saepius quam iambicorum, ita non inconsulte ac temere cum insequenti longa vocali copulatameSAe. et aculae quidem syllabas cum eius modi vocibus collisus non nisi in quinta arsi senariorum fit,
Here. 2l9 placido intuens, item 350 Thy. 235 267 520731 Ph66n. 265 48I 586 Phaedr. 1026 1280 Oedip. 334 385 632 820 1033 1037 Τro. 540 684 Med. 381557 Agam. 286 452 693 Horc. ali. 305 Octav. 622
28쪽
781. anapaestica vocabula cum quadrisyllabis in tertia ab initio syllaba acutis coniunguntur in prima arsi, Herc. 63 Pimui impera88e, Thy. 62 Epulae imiruantur, item Uodip. 766 Tro. 249 980. eodem trimetri loco
monosyllaba et gravia voces anapaesticas secuntur in
Phaedr. 95 Solis ut revulsam, et 1041 Oculi hine, quibus exemplis addendum est atque bisyllabum anapaesticam vocem excipiens in Med. 119 Patria atque regno. item in quinta arsi copulantur lacrimae et dolor in Phaedr. 851, 8oeleri haec meo in Phoen. 143. denique in mediis trimetris paucissima haec observaVi, populi et vulgus in Phaedr. 488, δocero et regiae atirpi in Med.
18, Erebo ut eaedia in Oedip. 394, habitu atque ore in Octav. 705, 'timidi e/t in Phoen. I97, nisi timidiat poeta scripsit, et quod singulare exemplum est, famuli atto lite in Agam. 787.
Vocabulorum iambicurum anapaesticorumque. cum longis syllabis concursum tractavimus. verum Seneca duobus locis vocabuli iambici vocalem Oxtremam etiam
cum brevi syllaba copulavit, primum in Phoenissis 394Vide ut atra nubeg pulvere abδcondat diem, quem locum Lachmannus ad Lucr. III 941 cum sine exemplo esse arbitraretur. ita mutandum censuit, ridens atra nubeε pulvere ab8condit diem. at plane idem invenitur in Troasin 945 Vide ut animus ingenε laetua audierit necem. quo et ipso loco facili opera scribere possis riden 'animuδ ingena laetua audivit necem; quod ut ro vera olim hic lectum esse o commentario Dotrionis colligo,
ita quam fidem habeat ignoro. Moguntinum quidem Vide ut et audierit habere eiusdem Detrionis testimonio constat. itaque quoniam illi lectioni meliores certe libri nullo modo lavere videntur nequo viden forma vel huic
29쪽
imilis in senariis Senecae usquam locum habui somnino non nisi semel eam repperi Horc. ait. 1207 in dimotro
anapaestico , Senecam malo credere utroque loco Veterum scaenicorum licentiam sibi indulsisse. porro quod in vocabulis iambicis bis Sene eam admisisse concede
dum videtur, id in anapaesticis semel, nisi quid me sugit, sibi licitum putavit in Phaedra 362 Porretur
regina) aeotu tacito, et inclu8us quoque. nam in Thyeste 1021 salso legi Fugere εuperi. At accipe, Supra demonstrasse mihi videor. denique no vocis quidem in anapaestum exeuntis vocalem sinalem cum brevi syllaba coniunctam esse plus quam semel observavi in Med. 468 Ammifero in arDO. Relicum est ut in aliorum vocabulorum producta
vocali extrema anto brevem vocalem ponenda qualem Senecae consuetudinem esse animadverterim brevitere ponam. etenim tota hac coniungendarum vocalium ratione plerosque poetas non nisi cauto usus esse Mauricius Hauptius docuit in observationibus criticis p. 15sqq. et adparet paullo insuaVius hoc genus osse, in quo producta vocalis non possit non pronuntiando multo magis obssurari ac reprimi quam longa vocali cum item longa concurronis seri solet. inveni igitur haec, Herc.
606 vidi inaeo εα, 613 sidi et oδtendi, 764 cultu et advectu, Τhy. 199 novi ego, 32b con3ili Agamemnon, 1058 Ceoidi ad araa, 1059 Plaeavi, et artu3, 1061 Demetrai ahenis, 1064 vidi et agge/si, Ρhoen. 108 regno et illum, 136 Uno ατω, 262 proloqui hymenaeum,497 veni ut areerem, Phaedr. 592 Aude anime, Oedip. 62 luetu in ipso, 223 visu et auditu, 695 Inoognita
928 fervido aliquis, Tro. 306 me demtra Aehilli, 320
30쪽
belli et armorum, Med. 188 tactu et acemau, 255 legendo et ad ictum quamquam hic corripi o potuit , Agam. 301 Avorta ab oeulia, b 13 Arctoi Ulixes, 920 Gratari amico, et si forte poeta in Herc. ait. 1450 quali Amazonium scripsit, quod J. F. Gronovius pro quale Amα-zonium proposuit. in Octavia memorabile est nullum eius modi exemplum extare. tanta igitur cum huius synaloephae raritas sit, eam ubi facillime o vitari poterat temere a Seneca usurpatam esse non simile veri est. itaque cum in Thy. 674 paullo tardioro numero legatur quin tota 8olet Micare flamma δilua, et eaeceisae trabe3 Ardent ελε igne, vel propter declinandum durius elisionis genus non dubito hanc a Bothio propositam verborum traiectionem amplecti, Micare δύνα flamma. eadem que de causa nego poetam in Phaedra 668 dedisso Resperδα labe nulla et intacta, cum posset scribere Reversa nulla labe. atque hic verborum ordo in vetusta oditione Caroli Fornandi a Bothio inspecta in quo alii η conparet. iam non nisi unum, si recte observaVi, istius synal0ephae exemplum superest consulto supra a me praetermissum in Herc. ait. 1271, primo et ante omneδ mihi Fletum abεtulisti. haec enim verba a totius loci sententia , aliena erunt nisi hoc modo corrigantur, prima tu ante omneδ. cuius coniecturae probabilitatine quis hoc obstare putet, quod pronomen notionis pondere insigne elisione reprimitur, plane idem fit Herc. 1177 Ρhosin. 309 488 aliisque locis. dixi de vocibus hypermonosyllabis: monosyllabae rarius etiam cum brovivocali coniungi soloni, me Phoen. 6 quae me ab hac;
te Ρhoen. 207 quid te ad infernas, Med. 916 Quo te igitur, Agam. 933 te, Oreata; at Phoen. 413 Atit at alia quod, Phaedr. 1120 Si abominanda, et paullo post II 21