장음표시 사용
631쪽
α poena naturalis. Ipse enim usus studurum arboris vetitae corpus eius Corrumpebat. Est vero β quoque poena arbitraria, cuius ratio unice redds potest ex arbutrio et voluntate legislatoris. Deus enim primos homi-
nes medio illo priuabat, per quod immortalitas poterurecuperari, quum illos ex paradiso eiiceret. Quae de morte corporea dic, possunt, ea omnia
uinis propositionibus comprehenduntur. I Mors eorporea est poena peccati , seu malum, quod homi. nibus inflictum est proptet violationem legis a Deo latae. Haec Prima propositio totidem verbis exstat apud Apostolum PAVLLVΜ ROM. V, ΙΣ. et in prima illa lege. quam Deus tulerat: Tu s comme deris defru- Ba arboris, morte morieris I Ad haee mors coriaporea non amplius est poena in hominibus fidelibusae regenitis. Id quod poena est in morte , naturam sitam exuit in regenitis. Neque mors in illis , qui
eum Iesu Christo coniuncti sunt, amplius est poena, sed malum naturale, quod ex primorum parentum peccato sequitur, et simul medium est imioris felle, talis obtinendae. Mors enim sanctorum medium est. per quod illi ad maiorem felicitatem et persectionem progrediuntur. Hac de re vehementer inter se alis tercantur Theologi , et ante paucos annos Theologi Bataui inter is disputarunt: Vtrum mors sanctorum' et regenitorum poena dici possit, nec ne 7 Erant multi, qui assumebant et statuebant, mortem hominum fauetorum quoque poenam esse: at plerique
632쪽
est doctrina ecclesiae nostrae. Uti poena deinfinitur, ita vel assirmari vel negari potest, momtem regnitorum esse poenam. Si poena malum est, ε
quod violationem legis consequitur, mors regenitorum' nullo modo poena est. At si poena omne est malum, quod alicui infligitur a supremo legislatore, seu malum, quod nascitur ex mala quadam actione, mors regeni-
eorum ex parte poena appellari potest. Ponamus ii via ante oculos hominem. qui crimen laesae maiestatis
, commiserit, poena, quam ille sustinet, transit ad Om- nes eius filios et posteros ex legibus plerorumque PO-pulorum. At in pc steris illius bominis illa .paala, quae eis incumbunt, non amplius poena sunt, seu tantum malum, quod per naturalem generationem ad eos transiit. Par ratio est mortis in hominibus rege-iatis. Dogma ergo ecclesiae nostrast certissimum est. , Ubi nulla culpa est, ibi nulla poena. Atqui PA 1 LVs dieit RoΜ. U. r. nullam culpam esse in regeuitis. Quicumque per Iesum Christum iustificati sunt. nullam habent culpam. Ergo. Hoc est argumentum primum. Pergo ad averum : Quodcuinque medium est maioris selieitatis obtinendae, id pro popna ha- heri nequit. Atqui mors fidelium est tale medium. Ergo. De maiori nemo iterum dubitat; poenae enim sunt mala. Μinorem probat PAVLLVS PHIL. l, ziz ubi mortem lucrum essu dicit. Quodcumque lucrum est, id non potest poena else. Apparet ergo, voca- Qq a bu
633쪽
bulum poenae hae in controuersia ante omnia deter
minandum esse; esse tunc facile erit responsio.
Nunc veniamus ad poenas peccatorum amatium Hae sunt duplicis rursus generis, Vel nat&rales, vel arbitrariae. Poenae naturales peccatorum actualium iterum sunt duplicis generis, spirituales, quae ad anti mam pertinent, et naturales, quae ad corpus Perti- . nent. Omnia peccata actualia habent I poenas seu spiri.uales, quae 2d animam pertinent, easdemque naturales. Haec poena spiritualis est incrementum vi
tiositatis. Quicumque peccant, illi audent atque roborant naturalem suam imperfectionem. Omnis actio mala addit aliquid naturali nostrae vitiositati, et quicumque saepius peccant, illi habitum peccandi aequi . runt, atque naturalem suam corruptionem quotidie augent. Id PAVLLVs dicit EPH. IV. 22: ubi ait, hominem veterem magis magisque corrumpi , seu puevitiosas actiones augeri. Vetus homo est labes natui ratis, seu peccatum originis. Qui corrumpitur, is deterior fit. Poena ergo spiritualis malarum actionum, seu peccatorum, est amplificatio, seu increnientum vi hiositatis et corruptionis naturae nostrae. Haec poena spiritualis est naturalis ; sequitur enim ex ipsa vitiosa actione. Sed omnes etiam vitiosiae actiones et habent, poenas naturales corporeas. Demonstrauimus. iam, ex omni actione mala malum quoddam naturale' corpUris fluere Saltem plurima peccata ita sunt compa
634쪽
rata, ut ex illis malum quoddam naturale et corporeum . proficiscatur, si quidem illae actiones exercentur et continuantur. Homistes impudici et ebriosi sentiunt poenam nyturalem pecsatorum suorum. Haec omnia enim vitia secum vehunt incommoda quaedam, quae partim animam nostram, partim corpus nostrum cruciant. Sed restat, ut de poenis arbitrariis agam .
Poenae arbitrariae peccatorum actua- lium sunt Vel temporales Vel aetrenae. Temporales iterum sunt vel naturales Vel spirituales. Poenas aeternas improbi lu- ' .ent apud inferos. Matth. XXV, I . . Asaro. IX, 3, 44. Atque hae poenae partim erunt damni, partim poenaesensus. bHas poenas in aeternitatem Omnem duraturas esse, cognoscimus non solum ex sa-- Crarum litterarum claris dictis, Matth. XXV, I. Pinrc. IX, 43; Verum etiam ex eo, quod damnati illum peccandi ha- bitum, quem in hac vita sibi conciuerunt, . etiam apud inferos retinebunt. At erunt tamen gradus harum poenarum. 9Matth
635쪽
I Natura ergo poenae illius aeternae consideis randa est. Reuelatio non satis. elare et aperte eam
definit. Saeri libri in uniuersum tantum et genera tim docent, hominibus improbis sine fine multa mala infligi. Quemadmodum Spiritus sanctus de praemiis beatorum post hanc vitam geneiatim et in uniuersum tantum
loquitur; ita idem Spiritus non satis clare et distincten
turam et veram notionem explicat poenarum aeternarum, sed generatim tantum sub symbolis, imaginibus, metaphoris et figuris poenas improborum nobis depingit. Λt ex dictis tamen sacrae scripturae, quae de hisce poenis agunt, clare intelligi potest, has poenas duplicis fore generis, priuatiuas et postiuas, seu, ut vulgo solent loqui Theolygi, poenas damni et poenas sensus. Sentientstaque Pece tores apud inferos I poenam priuatiuam seu damni. Poena damni est priuatio certorum bono xum et mmmodorum, quibus homo alioquin frui potuisset. Improbus ergo privabitur visione Dei et Omnibus illis bonis, commodis et felicitate, quae in homines beatos et sanctos eadunt. Haec poena damni maximam non est malum. Λt cum hac poena damni coniuncta erit poena sensus. Poenae sensus dicuntur dolores et molestiae tam animae, quam corporis. Quum homines improbi non modo animam, sed etiam eorpus habeant, cextum aest, molestias, . quas illi sentient, ad utramque essentiae eorum partem , et ad animam et ad corpus, peruenturas esse; atque id multa loea stari libri testantur. Sed quales hae poenae Q q ε . CO
636쪽
eorporis futurae Iint, id eontrouersum est inter me Iogos. Poenam sensus, quae improbis apud inferos infligetur, nominat scriptura ignem aeternum. ' Disi dite a me maledicti, ait Sertiator MATTH, XXV, 41. in ignem aeternum illum, qui praeparatas es caca. daemoni et eius angelis. Atque haec loquendi ratio
. in plerisque locis repetitur, in quibus de poenis dam. vatorum agitur. Ubique diuini libri illam poenam
sensus ignem, vel ignem aeternum nominant. Hoc de igne vero disputant Theologi nostra aetate, utrum his ignis proprius sit, an Vero metaphoricus* utrum Se uator noster tantum sub imagine et symboli rimis reis praesentet molestias , quas improbi sentient, an vero verus quidam et proprius ignis et animam et corpus improborum aliqu/ndo exusturus sit 8 Plurimi Theologi statuunt, ignem illum figuratum tantuni ignem esse. Quemadmoaum nempe Iesus Christus vitam aeternam sub imagine conuiuii atquei nuptiarum nobis repra
sentat; ita fieri potest, ut seruator sub symbolo ignis eruciatus et dolores improborum apud inferos nohi. repraesentaverit. Ubique Seruator noster de suturis poenis et praemiis improborum ci bstatorum sub symbolo metaphorice atque figurate loquitur. Quam obesussam verisimile est, Seruatorem nostrum vocabulum ignis improprie gdhibuisse, ad designandam atrocitatem descruin , qui et dorpus et animam improbo- rum violabunt. sed sinat alii tamen Theologio qui
Putant, a uerbis non esse 'recedendum, atque statu insi: ,' ι ν ignem
637쪽
lenem quemdam verum improbqrum aliquando apud
inferos fore poenam. Qui hanc vero sententiam so-uent, .illi magnas dissicultates incurrunt. Quaeritur enim ex illis, quomodo ignis naturalis et proprius agore possit in Spiritus, qui limplices simi, ct omni materia atque concretione carent. ' Hanc dissicultatem plerumque , qui ignem Pro tum et uerum credunt, ita tollunt, ut dicant, ignem illius quidem proprium esse, seditamen non talem ignem esse, qualis noster ignis est; nostrum quidem ignent non posse agere in animas 1 at ignem infernalem multo subtiliorem eo, et naturae spiritus atque animae accommodatum. Haec
facile quidem dicuntur, sed λdmodum dissicile demon-sti anthr. Quum sacra istript 3 hanc rem n9n clarudetφrminet, di putatio ligec pr9bleria symper erit theologicum . . Dassicit, nos .ex sacra scriptura curissime intelligere, improbos ex un mima φt in curpsere gr uissim s molestias passuros esse. Vtrum vero illae ex igne, an ex aliIs caussis p s graA sinit 8 id sacra stri. plura nobis pon determinat. . . l . II Iam dρ aeternit Iespq enariun in sernalium di-eendum est. Doc*t topa φcclςsa nqstra ex Augustaqaxonfessi A, poenas improborum nullum. finem habituras esse, stu aeternas sor a cii Hoc ipsum vero dogma a plurimis nostra aetate in dubiqni vocatur, qui cum DRIGINE statuunι. poenas illas aliqu*ndo fine .habbturas Isse. Nos iententiam ecclesiine postrae dupliei
638쪽
namentum adhiberi potest; reliqua enim argumenta nul- Iura pondus nullamque dignitatem habent. Primum a gramentum sumam ex dictis sacrae scripturae, alterum . eontinuatione vitiosi habitus, quem improbi ex his vita in futuram asportabunt.
Aeternitatem poenarum infernalium quae probant dicta seripturae saerae, duplicis sunt generis. Alia sunt Potiua, quae dicunt, poenam improborum apud inferos taeternam sore; alia vero dicta sunt negativa, quae di-Munt, poenam improborum nullum finem habiturum esse. Ex dictis positivis est, quod ipse Seruator adhibet HATTH. XXV, 4x. Hie; expresse ignis inferni dicitur πνρ αἰώνιον. Eadem denominatio positiva repetitur apud MARcvΜ IX, 43, ubi Iesus Christus dicit, malos 21omines abituros esse in ignem aeternum. IIoe quum dixerat Seruator, negative pergit versu 44. ubi vermis improboram fatur, et ignis eorum non exstinguitur. IIae loquendi formulae sunt negatiuae. Remouet neminye Seruator noster a poenis infernalibus finem seu terminum. Si haee dicta' saerae seripturae tam negat, ua quam positiva inter se eonferuntur, nil aliud con-
eludi potest, quam poenas inferorum aeternas esse. Si Seruator noster positive tantum de poenis inserna libus loquutus esset, non negatiue , locus aliquis ex- .ceptioni relictus fuisset. At quum Seruator noster tam positive quam negative poenas inferorum destriatat, et non modo dieat, eas poenas aeternas fore, sed etiam assirmet, omnem terminum et finem ab
639쪽
α m. DE HOMINE LAPSO est. εI illis ablaturum esse, nihil aliud colligi potest, quam
hoe, poenas infernales aeternas esse. Sed hoe non, dum sussicit ad hoc argumentum ab omni dubitatione liberandum. Habemus enim homines nostra aetate, qui omnes ingenii neruos intendunt, ut vim huius
argumenti elidant et effugiant. Itaque nos obseruare oportet, Iesum Christum id ipsum vocabulum, quod ille de vita aeterna adhibet, usurpare quoque de poenis aeternis. M lege ergo Oppositionis non aliud, quam hoe eoncludi potest, talem sore rationem Poen rum aeternarum, qualis est ratio vitae aeternae. Λ qui vita aeterna omnis finis expers est. Ergo omnes i. poenae aeternae quoque omnis finis expertes erunt. Hoe argumentum numquam labefactabunt illi. qui r stitutionem omnium sibi persuadent. Quicumque negate volunt aeternitatem poenarum infernalium, illi etiam negare debent aeterni tem felicitatis aeternae. Ex lege oppositorum e .im ea vocabula. quap de vista et poena aeterna adhibentur, Myri et eumdem sensum habere debent. Id vident, qui poenarum in- fernalium finem nostrae aetate defendunt; itaque ad mihle effugia effugiunt, ut huius vim euertast. At numm
quam huius argumenti vis ab illis instino poterit.
Seruator noster depoenis infernalibus vocabulum adhibet, neque vel vocula quadam 'indicat, se hoe vocabulum aliter imelligere, quum de Poenis aeterni quam quum de Vita aeterna inquitur. . S ergo vita aeterna finia est evera, poenae aaetvrnae quuque finia
640쪽
expertes essς debent. Et si poenae aeternae finis non siiut expertes, per necessariam conclusionem sequitur, neque vitam aeternam finis expertem esse, sed aliquando finem habituram esse. Huius argumentationis vim sentiunt omnes. restitutionis patroni, quomodi ii dis
cuntur , qui fidem poenarum insernalium statuunt..Eorum enim nonnulli hoc eo vesaniae argumento φω-acti sunt, ut dixerint, vitam aeternam omnino finem habituram esse. Αst, eo si progredimur in differt -tionis furore, omnis religio collapsa est, neque nos
certi aliquid amplius dei sensu verborum Iesu Christidisserere possumus. Itaque, alii alia subterfugia qua .runt. Princeps argumentum , quo utuntur illi ,.qui. -poenas infernales finem' habituras esse, contendunt, hoc est, inter peccata nostra et poenam aeternam nullam esse proportionem. Omnis qui iustus est, propol rionem seruare debet inter delicta et poenas delictorum. Hoc iuris est naturae. Atqui putant, inter de. Iicta nostra et poenam aeternam nullam esse proportio- nem. . Hoc tamen magnum et celebre argumentum,
quo utuntur illi, qui hodie cisendunt finem po marum infernalium, facile eliditur. Inter vitam aeteris nam et nostra bona opera pariter nulla est proportio. Is qu, iustus est, non modo proportionem seruare dein het inter delicta et poenas delictorum, sed etiam inter bona opera et inter praemia i et is, qui proportionem non seruat inter praemia et bona opera, pariter iniustus est, ac is, qui proportionem non seruat