Dicaearchi Messenii quae supersunt composita, edita et illustrata a Maximiliano Fuhr

201쪽

Iierarius et Xenoph. Sympos. IV, 23. Porphyri viti Priti. p. in sq. E m. M. p. 66I. Suid. t. I, p. 573 διδασκαλεῖον

p. lim. Peria. ad Ael. v. h. III, 21. Apud IIerodotum V, MWesselingius eodicis Saneroniani lectione διδασκαλεῖα r Jeeta διδαοκάλια recte retinuit: διδασκάλιον enim aut diδαγμα est aut δίδακτρον. Pluti γαμ. παραγρο ed. Reia t. VI, p. 5 T. eum Mitenbachlo et Relato, eodicibus quo que nonnullis adjuvantibus, legendum est: ευς του θαλάμου αυτῆ διδασκαλείου εὐταξιας v ἁκολασίας γενν7σομ ένου quum antea vulgatum esset διδασκάλων. Contra διδασκάλια reete se habet Plutareh. v. Alen M. ed. Relfh. t. Iv, e. z. p. 1δ de mercede Aristoteli praeceptori data eL Thes.

Steph. L III, p. 3310.

τῶν δε ἐνοικουντων οἱ μεν αυτῶν. Expileatndi mellius esset,' nisi cum excerptore non satis accurato no-hIs res esset, quomodo factum fuerit, ut in tanta sententiarum perspleuitate avrῶν pronomen adderetur. Nequa

enim de posteriori apud poetas potissimum obtinenti ratione, qua αυτῶν genitivus post pronomina relativa additus πλεονάζειν videtur, sicuti ευν ί μὲν αυτῶν qua de re Jacobs. Λ. P. p. 75δ exposuit, eogitari hoece loco potest, neque statuere licet eum gravitate quadam, ita ut incolae oppidi aliis ut eirea habitantibus hominibus Ipsi ex adverso postiliant, a scriptore prolatum esse. Conferre tamen haud inepte hosee Ioeos fortasse Iicet ex Menandr. rhet. libr. de encomtis ed. Heeren p. 30. αυτῶν γὰρ ὁ γ των Dμνων οἱ μὲν κλοτικοί, οἱ δε ώποπεριπεικοί κ. T. L p. 40. αυτωνδε τεῶν φυσαων Oi μευ εξ377ζματικοί, οἱ εν βραχεῖ προαγύMενοι. P. M. αυτων δε των ωρων αἱ μὲν επὶ τὼ Hαλλον θεωρουνται, αἱ δε ἐπὶ τδ ελαττον. οἱ μεν Ἀττικοί, οἱ δε Ἀθηναιορ. Paucissimos EcrIptorum Graecorum eredo inveniri locos, ubi Attieorum ab Atheniengibus iam aeeurate distinctorum mentio satescholiastes quidem ad Aristoph. Nub. v. 1166 ubi verba anni

202쪽

Stephano allatus Aiueis eum Atheniensibus aliquid eommuna esse, aliquid titrisque peculiare adnotavit, Impudentiam illis. his impudentiam et garrulitatem: τί λεγεις ω ς τοῖς μευ γὰρ Ἀττικους ἐπὶ Κναιδεία διεβαλλον, τοpς δε 'inpremi ctari ἀναιδεία καὶ τtis δραστιχους εἷναἐ καὶ rise H ανους .εἶναι λεγειν). IIolstentus Λtticos populum atque omne vulgus, Athenienses vero optimates intelligendos esse censuit, quamvis horum numero multi quoque natura quidem ex plebe oriundi, non plebeja tamen praediti indole comprehendi deberent, eollato Xenophontis de republica Atheniensium libro. Praeterea conserens Cic. de orat. II. Romanos adduxit et Romanenses seu Romanesios'. Marxius, quanquam multi Rcriptores inter generosos et abjectos Athenarum cives saepe distinguerent, sicuti ab Athenaeo fieret

XIII, GM: τοιαυτα πολλὰ δεξιως ελεγεν τε Sophocles cs. Lessing opp. t. XIX, p. 212. Thudichum. vers. Soph.

τις εἶς τῶν χρ νοτεῖν ἈθΓναι usu, non meminit tamen, ubi Atheniensium et Λtticorum nomine inter se discernerentur.

Λ Suida quidem viros ' θν ναίους dici reseri, seminas autem Ἀττικάς, non 'Aθοναίας, teste advocato Megaelide. Suidas enim I, p. zo Megaelidem tradit ἐν τοiς περὶ Qiη-

ρου memorare seminas Eam ob causam Atticas appellatas

fuisse, ne dehonestaretur virgo Aγαμος ipsius nomine ad mulieres translato. Eadem sere in scholio ad Arist. Λv. Sra leguntur: τί οὐκ Ἀθηναίαν. ὀτι τῖ7ν θεῖν Ουτως ελεγον Pναίαν. διο καὶ τὴν πολῖτιν ODκ ' ζναίαν, φευγοντες τον υμ υνυμέαν, άλλ' ἁστῆν. φαίνον ται μεντοι καὶ την πODrιν Myr νειαν λέγοντες πανταχου videtur πολλαχου legendum esse . Neque Suidas tamen neglexit, quod antiquiores quidem scrIptores etiam 'Aθοναία voca-hesum de seminis Atticis usurpaverint, ut Phereerates ' ἐν γραυσί' 'AΘyναίαις αυταῖς τε καὶ ταῖς Ουμμάχοις, Cantharus in Tereo: γυναῖκ' Ἀθοναων καλήν τε κάγαθ, M

sic enim scribendum erae videtur pro καὶ ἀγαθον, licet Corale

203쪽

etiam hoe habeat, quo defendere Possimus), Philemon πτει

et similem in usum Pindarus ἐν σκολιοῖς. In fine Ioel ex Sulda allati ita legitur: δ μέντοι Φρυνιχος Κνάττικον φ ναυεφνω τύν φωννν κω θαυMάζει, πῶς d Φερεκράτvς ώττι- κωτατος ιυν χρῆται τρ λέξει. II Fehius denique eadem do voce t. I, p. In ex Alberit emendatione ita exponit:

An legendum ,1rεική, ut in scholio quoquo Aristophaneo seribendum esse videtur) Πεγακλειδοῦ vel παρῶ μγα

autem, ut ad nostrum locum redeam, de Athenarum ineolia in Atticos et Athenienses divisis exponentem Dicaearchum non aliud quam partem Atheniensium Ingenuam et liberalem a plebecula distinguere eenset neque id discrimen ex ingento exeogitasse, quum apud Platonem de Iug. I, p. sis ejus rei legatur testimonium: ω ξενε πινγνα- οὐ γάρ σε Ἀττικον εθελοιμ' ἄν προσαγορευειν. qui Iocus ad nostrum illustrandum mea quidem sententia a Gallio linmerito allatus esti colloquuntur enim Cretensia, Λtheniensis et Laceda monius. Verbis de Cretensium republIca lactis quum Cretensis exposuisset, quam ob rem perutile esset urbem urbi opponi armatam, AtheniensIs deinde per nonnullas quaesti nes eo deseendit, ut interrogaret, num viro eidem secum Ipso hellum esset gerendum. Quod quaerendi speeimen a mussimum habens Cretensis quae supra exseripsi verba protulit, eausa tamen simul addita, eur singulari Albente sis nomine nominaret, utpote a dea sapientias derivator

επονο ζεσθαι. Apud Dina rebum autem gravius ει universum magis obtinere apparet discrimen et statuendum s lasse est Auleos tu numerum incolarum ipsius urbis ideo relatos esse, quod vicina Athenis oppida earum suburbis esse memorata sunti quem in sensum aliquando ampleatus Diqiligod by Corale

204쪽

pore quo adhue studebam exempta Dieaearchiana ad no mam aecurati scriptoris revoeare. Suspicari denique po gemus eum locum ad Atticae universae descriptionem pertinuisse et capitia ea de provinela extremum fuisse.

περίεργος qui in aliquo Iabore . multum studii et diligentiae colloeat vel etiam nimium aeeurationis et adhibet. Neque raro signisseat eum qui quae ad ipsum plano non attinent aliena eurat vel traeiat et mati Apol. Soer. e. ar Σωκράτvς άδικει καὶ areριεργάζεται ζοτῶν τά τε xπὁ-καὶ τὰ ἐπουράνια κ . T. λ. Plutareh. de discriades. Et amio. t τὼ δε του κόλακος εργον οὐδεν εχει δί

ωσπερ ζωγράφvμα περιεργον ἁναιδέσι φαρμάκοις καὶ κεκλασμέναις στολίσι καὶ ρυτίσι καὶ γωνίαις εναργείας φαντασίαν επαγομενον el. Theophr. Char. XIlI περ. περιεργPeria. ad Ael. v. h. II, M. et Beis. An d. I, 216. άτ τοι, oi περίεργοι καὶ παρῶ τὀ προσῆκον τι ποιουντες. quaeatione eum μάταιος eolloeatur Xenoph. Memorah, I, 3, 1. -υς δἐ ἄλλως πως ποιουντας περιέργους καὶ ματώους ενομον εἶναι. Hoe autem Ioeo περίεργοι τεις λαλιαῖς,

quae quidem verba arete inter ae conjungenda gunt, hominea sine dubio notantur in garriendo nilnium operae colloea res. Ceterum iis de verbia Stephanua multus est explieandis, ταῖς λαλιαῖς existimana aut aermones tequacibus convenie tea aut loquacitatem ipsam gignificari. Illam in rationean

Plutarchum attulit λορον κενον καὶ φλυαριυδιν per λαλιὰν

ἀτακτον deinde et φλυαρίαν interpretantem, Me vero Aristophanem laeere adnotavit λαλιάν et στωμυλιαν comiungentem. Praeterea tonserendam esse eenset proverbialem Meendi rationem Ἀττικος μυκ ρ. Priorem autem Stephant explicationem eam potissimum ob causam equidem pra tuleris, quod λάλεά vox legitur plurali numero prolata, Diqitiam by Corale

205쪽

Ita ut hominea significentur In sermonum nugis nimis Oecupati, nimis curiost. De garrulitate insignia est Theophrasti expositio chari qua in conscribenda Athenienses sine dubio ante oculos habuit. Ita quoque Eubulus ex Antiope apud Athenaeum l. X, p. IT: πονεῖν μυ-καὶ φα-

navigio sive de votis: ψs τοσοῖτοι 'Aθivvvσι καλοὶ ζειονταρ, πάντες ε λευθεροι, στωuυλοι το φθεγμα παλαίστρας άνα- πνεοντες. Cic. de orat. Id sesine usu ibis alicui Graeco otioso et loquaci Eupolidis denique verens apud Gell. Noet. Ail. I, II hie eommemoratur λαλειν ἀριστος, ῶδυνατωτα - τος λεγειν Ibique adjicitur: quod Sallustius noster imitari volens loquax, inquit, magis quam facundus. Ceterum Phaedras III, 5S non ineleganter garrulum describit et molestum intempestive, qui occupato alluserit. Ad universos vero Atheniensium mores cognoscendos inprimis Perlelis

orationem apud Thucydidem II, 34 sqq. pertinere Marcus

recto adnotaviti ὐπουλοι. Stephanus interpretatus est simultates Oeeulte alentes, qui oni un gardederrthre. Princeps autemhrius τι eabuIl usus de vulneribus suit extrinsecus quidem elausis, sed sub cicatrice suppurantibus et non ita multo post iterum erupturis. Deinde de quovis malo usurpatur oeeulto, de hominibus tectis, fraudulentia atque de rebus et personis externa quidem speele bonis et sanis, inius autem perditis. malignia et semine vel materie vitiosa impletis. quam In rationem dicitur etiam υπουλον εἶναί τινος ut κίλος κακῶν ι πουλον. Sophoclea quoque υπουλον. εἶναί τινι significatione alicui elam meeensendi protuli Praeterea hi seriptorum et aleorum Ioel ad vocabulum illud etiam accuratius illustrandum aliquantum conserent: Thue1d.

VIII, M. εχώρ σαν ἐπὶ τον ἄντικρυς ἐλευθερίαν, τον

206쪽

Demosth. περ. στεφ. P. 327 -- ουδε γ' ἡ συχναν ἄγειν ἄδικον καὶ Dπουλον, ὁ οὐ ποιεις πολλάκας. Plutarch. de audiend. poet. ed. Reisli. t. VI, p. 63 και νοσώδ' μὰν ἀνθρ-ον καi Dπουλον LXFI. inspectae oaletudinis. Melius Wyttenb. intus pinulentum) ως ἁ τερπες θέαιια φευγομεν. Apud Porphyrium de antro Nymphorum c. 34. ex Rulinveniteonjectura τὰ υπουλα pro ἐπίβου Iegendum esse vid tur: βουλευεσθαι μεrὰ καθεζύuενον συν αὐrvυπο πυθ/μνα ἐλαίας, οπως τὰ ἐπίβουλα της φυχθς αὐτου πάντα καὶ 7ζερικύφP. Cie. ep. ad Att. X, II: Interim venit Philotimus et mihi a te literas reddidit: quibus quae de fratre meo scribis, sunt ea quidem parum firma, sed habent nihil DTουλον, nihil fallax, nihil uousexihilo ad bonitatem, nihil quod non quo veIIa uno sermone possis perducerς. Schol. ad Nub. I 124. αθυπτιά

συκοφαντώδεις. Syeophantae ex scriptoribus Atticis, Inprimis oratoribus et poetis comieis, salia noti sunt. quanquam diversae ejus vocabulI etymologiae a veteribus traditae sunt, plurimorum tamen ex sententia nomen initio de iis hominibus, quibus cura imposita suit ne sci ex Attica est errentur providendi, valuisse refertur ei. Istri testimonium ex Atticia apud Athen. XIII, p. 74. ibidemque: ξαεξις δ' εν ποιwrj cpyσω ὀ συκοφάντvς ea ratione comparaudum foret eum παραειτος, quod voeabulum et ipsum pri

207쪽

Ceterum de illa lege ad fieos ex Attica non exportandas pertinente dubia admodum res est es Boeekh Staatsh. d. Ath. L I, p. - sq. , qui etiam aliam plane nominis συκοφάντyς originem statuiti Sycophantarum autem malis ex artibus inprimis orta sunt crimina in optimates, animus ingratus in bene meritos et omnia omnino ea vilia, ex quibus Errικῆ πωτις aliaque eiusmodi proverbia emuxere.

208쪽

παρατyρyται obgervatores. ' Verbum unde deaeendlt παρατηρεω intra legitur, μετ' ον πολυ παρατορννθείς eo Ioeo quo de Thebanorum more sermo est litea dijudicandi. των ξενικῶν βίων. βίοι significare hoc loeo videtur vlvendi rationem, pluralia autem eam ob eausam positus esse, quod de multis peregrinta atque etiam de diversis vitae generibus cogitatur. De vitae vero genere Strabo quoque plurali usus est l. III, p. IM. Oμοειδεῖς γ&ρ ὰπαν- των Ot βίοι. Etiam hi nostro fragmento infra de Tanagraeis

βιος numero plurali usurpatum est: τοις λιro . St phanna παρ. τ. d. Vertit explorat-- vitae peregrInorum quod eum areophantia bene eongruat: peregrinos enim v hia institutis non asguetoa saepe aliquid commigisse, quod areophantis indieandi daret oecasionem. Haec quidem reetemonuit, pro Explormores autem vocabulo maluerim Masrumtores usurpatum fuisse, quippe quod eum tecta quadam sp enlatione quae in παρατvρζrῆς inesse videtur melius eo enlati

μεγαλύφυχοι, magnanimi: hoe enim loco in bonam partem sine dubio acesplendum est, sicuti infra quoque de parte Thebanorum usurpatum; praecedenti vero loeo οἱ δ' ἐνοικουντες ιαγαλοφυχοι πω θαυμαστοὶ ταις κατὰ τον βίον εὐελ-tσrίαις non dubitandum est quin malo intellige dum sit gensu. Ita apud Platonem quoque seu quicunque

νομάζειν oi μεν μεγαλοῖρίχους, οἱ δε ευήθεις. Conferri

potest Sall. de conj. Catil. e. 5: varius axumus immoderata, Ineredibilia, nimia alta semper cupiebat. Stephanus ab aliis quidem scriptoribus Atheniensibus accuratia verbIa non tribui memorat μεγαλοφυχιαν, riserri quae eam

209쪽

tiνδρας. Ceterum similis gententia de Athenis prolata est

peregrinorum Λthenis versantium προστατ νυ sibi non eligebat τel μετοίκιον non solvebat vel aliud ejusmodi aliquid peeeabat, in judicium eum extemplo vocabanti Aliis in locis iidem dicuntur λογοποιοί, quod orationes eoram j

dleibus habendas easque in aliorum quoque usum elaborabant. Qua de re classicus locus Platonis est Phaedr. p. 25γκῶ γάρ τις αυτων, ω θαυριάσιε, εναγχος των πωλευ- κων τουτ' αυτὰ λορδορων ωνείδιζε καὶ διὰ πάσης τῆς λοιδοριας εκάλει λογογραφον ' τάχα ODν ίν varo veλοτμιυας επίσχοι i 1ιῖν αν του γράφειν. Suidas l. II, p. 455 illo de voeabulo ita exposuit: λογογράφους εκάλουν Oi παλαιοὶ τους επὶ μισθυῖ λογους γράφοντας. ησαν γάρ τινες των ἐζ τορων λογους τοῖς λέγουσιν εις τὰ δικαστφρια γράφοντες). ἐήτορας δε ελεγον τονς δ' εαυτων λά- γοντας. Sehol. ad Plat. ed. Ruhnh. p. 63. λογογράφους γὰρ εκάλουν οἱ παλαιοὶ τους επὶ μισθω λογους γράφοντας καὶ πιπράσκοντας αὐτοῖς εις τὰ διχαστῆρια' ἐῆτορας δὲ τοὐς δι εαυτων λεγοντας. Cf. praeterea Photi p. 16Sλογογράφος ὼ ὁ ας v τους δικανικους γράφων Elym. Gud. p. 3δ2. Heuch. t. II, p. 494. Stephanus λογογράφοι

210쪽

vertit rabulae, causidicis Latinorum rabulis allatis ei. Cressol. theatr. sophist. p. 156. A. Boeckh I. I. p. GL Hudsonus Theophrasti etiar. v allegavit, ubi haec leguntur verba: θδε λογοποι α εστι συνθεσις ψευδῶν λόγων κω πράξεων,

ων βουλεται ὁ λογοποιῶν. IIolsinuius λογογράφος per

σείοντες verberantes, percutientes, tropico interpretandum sensu. Apud posteriores seriptores ut verbum συκοφαντεῖν de accusatione falsa vel maligna legitur eon'tra aliquem instituenda, qui malarum artium metu litemgolvere plerumque eogebatur. Conjuncta repertulitur σείειν et συκοφαντεῖν apud Λrigiophanem et Antiphanem, cf. Phot.

P. ara σεῖσαι τυ συκοφαντῆσαι O τῶὐ τὰ άκρόδρυα σειον πιυν. Τολεκλεων ς 'AmyικτυωσtW ἀλλ ως πάντωνδε τῶν λῶοτοι σεῖσαι καὶ προσκαλέσαντες παύσασθολκων άλλ λοφάγων. 'Αριστοφάνος Λαιταλευσε εσειον, ξτουν χρήματ , vπεβουν, εσυκοφάντουν πάλιν. Eadem apud Suidam leguntur l. III, p. 30β, nisi quod priori poetae comici loco ἄλλων πάντων δε exhibetur, pro quo sine dubio ἄλλων δὲ πάντων reseribendum est. Λristophanis

vero verba Κuesterus reete monuit ita restituenda esse: -vπείλουν, πάλιν 'Eσυκοφάντουν. Praeterea cf. Luc. mang.

259. 326. coneutere, calumnia ameere. Ultimo loco: τοῖς καρπίυους, τους ευπορους τῶν ξενων διασεiεις, τους πλουσίοι ς καὶ ευπορουντας. D. IIeins. Exerc. 1. P. 125. Vales. in Harpocr. v. άνασεωας. Stephanus nostrum ad Iocum Dicaearchianum σείειν, si pro συκοφαντεῖν poSitum

testimoniis probari non posset, per Γνασείειν explieari posse credidit, ad res novas sollicitare. Reetius idem docti Mimus vir metaphoram απὼ των τὰ ἀκροδρυα σειοντων lia illustrarit, ut, quemadmodum arbori quoties aueeuteretur aliqua fruetuum pars decideret, sto illi qui a syeophantia exagitarentur non solerent sine aliqua bonorum suorum laetura

라틴어 텍스트