Dicaearchi Messenii quae supersunt composita, edita et illustrata a Maximiliano Fuhr

341쪽

φυρας καὶ σπογγων τον βίον εχοντες. Ante haec verba minorem interpunctionem Collocandam esse Ogannua recte monuit, ne quis iaλρεῖς vocabulum eum sequentibus ἀπ' άγκίστρων noniungendum existimaret; eodem tamen quem Osannus indieavit modo locus Jam in versione Iatina redditus est neque aliter in Butianni editione exhibitus. Ceterum eum praeeeptore doctissimo tu eo mihi non convenit, quod απ άγκίστρων verba non ad capturam Piseium hamis instituendam, sed ad hamorum contietionem reserenda esse arbitratus est. Quanquam enim per se non negaverim fieri potuisse, ut alterius urbis Incolae hamorum opificio victus partem albi compararent, ejusmodi tamen occupationem inter rarissimas reserendam esse non dubito neque talem usquam fuisse credideris, ut incolae inde vietum repetere diei potuerint. Equidem απ' άγκίστρων κει ἐν θυων verba ad id figurae genus quod εν διὰ δυοιν appellatur accurate redire censeo, ita ut idem sensus emetaturao si seriptor dixisset: Har' ὐθυων ους θηρῶσιν άνίστροις vel tiae' άγκωrρων οἶς θνρρῶσι τους ἔχθος. Pro πορφυρας singulari pluralis πορφυρῶν ex UuI nil eou- lectura restituendus quam optime se habet, si quidem eum Stephano eodem modo, quo de piscibus antea sermo fuerit, πορφυρα deinde de ipsa concha interpretamur. Sed nihilominus non necessaria est ista correctio, quum statuere lNeeat aut πορφυρα singularem de ipsa concha sensu collectivo prolatum esse aut, id quod mihi quidem magis arridet, πορνDρα ex vulgato usu hoe loeo materiem pretiosissimam significare ex ea Concha repetitam. Neque non rinsmodi explicatio congrua est eum Stephani sententia

ά πω πορφυρας καὶ σπογγων τὀν βίον ἐχοντες idem quod

342쪽

πορφυρευταὶ καὶ σπογγοθῆραι esse praedieantis, qnod

utrumque nomen inter se eoni unetvm apud Pollueem legitve Onomast. l. I. VII. ea quae de piscatoribus vel adeo iis qui Lεῖς audiunt Ioeum habent recensentem et ibidem etiam πορφυρευταν κω σπογγοθζρευτικῆ copulantem. MueI- Ierus denique eL οrehom. et Minyae p. re pro sχθυων coniecisse videtur δικτὶ ων. ἐν α ιγιαλοῖς τε καὶ φυκε e καὶ καλυβαῖς καταγεγvρακοτες. Eorum Verborum non alius gengus statui posse mihi videtur, quam Anthedontos ad summam usque senectutem in litoribus et alga et easta ad mare eonstruetis vllam degere, etiamsi accuratum scriptorem ad eam sententiam praesentis potius participium κατα Π7ράσκοντες usurpaturum fuisse non infitior. Neque tamen mihi persuaserim illis verbis Anthedonios algniueari ob aetatem in re marina

atque Placatoria eonsumtam mature eongenescere neque igio

leg. vid. σκονῆ, fortasse σκλζρα seribendum tuque eum παστάς eonjungendum , παστάς.πυρροὶ ταῖς Oφεσι. Quod Anthedonti rubro orIseolore praediit fuisse a Dieaearcho vel secundum eum a compilatore narrantur, aliis quidem quantum gelo scriptorum locia ejusmodi nihil traditum est; sed quum traditionem de Anthedoniis huic Dieaearcheae eonirariam non noverimus, de ejus veritate neque dubitemus et rubram Anthedoniorum laetem aut hiae urbi plane singularem fuisse putemus ra- Duiligeo by Cooste

343쪽

tionibus non perspicuis nitentem, aut ex conversatione in alga, unde lacum a veteribus arce itum Esse eonstat, aut ex nimio denique vini quod Anthedone praestantissimum visae supra legimus stadio repetendam esse. Conjleere adeo denique possemus Anthedonios sueari solitos fuisse, idque quum a Dicaearcho accurate expositum fuisset, ex ea narratione excerptorem nihil nisi verba πυρῆOὶ ταις οφεσι proinIIMe. Minus acedrato Muellerus Orehom. et Minyae

λεπτοι ad tenuitatem eorporis et exilitatem referendum neque vero, gicut nonnunquam fit, tropico sensu de animi indole usurpatum Gge erediderim.

τα δ' ἄκρα των ό νύχων καταβεβρωμένοι eum verbia statim excipientibus ταῖς κατὰ Θαλατταν εργασίαις

conjungentes dubitaro non possumus, quin proprio selinuintelligere debe mus eamque ad ratIonem de maris salsedine piscatoribus et nautis ungues saepissime abrodente conferre queamus Lueret. I, senes mare quae Impendent vesco sale saxe Propert. Eleg. III, G, vs. ω. -Ηule fluctus vlvos -- dieitus abstulit ungues. Solinum e. 4. de eadem vi salia haec Proserentem: secum salsiores eseas edit gravida, unguibus earet partus. Si autem illa verba a subsequentibus separantur, de hominibus metaphorice explieari possint in omnibus rebus angustum parvorumque nimis studiosum animum prae se serentibus. Ceterum ejusmodi homines, qu les Anthedonios suIsae Dicaearchus reseri, Piscando atque navigando gummam operam navantes a Strabone l. I, p. 37.

θαλαττουργοί voeantur. Idem geographus de Iasi urbis in ingula eonvitae incolis l. XIV, p. 658 lta reseri: εχει δελιμένα καὶ το πλεῖστον του βίου τοῖς ea θάδε εκ-θαλάττvς ' εὐοψεῖ γωρ τ παράλυπρον. Archl- Ioelium quoque eonsero de Pariis ab Athenaeo III, c. s. P. zo allegatum - των δ' εν νῆσιω - 9αλάσσια ἔργα earmen exstitit Paneraua Ath. VII, 283. a. e.

εα ωρον καὶ συκα κεῖνα καὶ θαλύσοιον βίον. Strabo

344쪽

. VI, lnae de Eleae lneolis αναγκάζονται γουν διὰ τὴν λυπροοντα τῆς γῆς τὰ ποLλὰ θαλαττουργειν καὶ ταριχείας συνίστασθαι καὶ ὐλας τοιαυτας ἐργασίας. προσπεπονθώτες πορθμοῖς οἱ πλεῖστοι καὶ ναυπηγOL A nonnullIs viris doeila ταῖς κατα θάλατταν ἐργασίως verba eum participio προσπεπονθύτες Iuneta fuisse iam stupra animadverti. Quam rationem eeteris II. Stephanus Praeivit, qui quum πορθμοῖς vulgatam ieettonem de freto aut de ipsius freti te eetu intelligena defendere

atque vulgarem verba iungendi rationem aeeurate sequi studuisset, praestare tamen deinde professus est, si προσπεπονθυτες cum dativo ταῖς κατὰ θάλατταν εργασίαις col- Ioearetur et pro πορθμοῖς reseriberetur πορθμεῖς. quamquam idem doetissimus vis, antequam eam emendationem Proposuit, πορθμοῖς in πορθμοις commutare eumque dativum eum προσπεπονθότες copulara in . Inimo habuit. Harxlus atque Gallius vulgatam verborum lectionem et eon-Junctionem aeceperunt; Butimannua vero conlecturam Stephantanam comprobavit, quamvis minore tantum late Punetlone Post προσπεπονθύτες eouocata, reetissimeque animadvertit, quam conelane πορθμεις vocabulum atque

ναυπννγοί luxta poneretur. Neque tamen omnino improhandum censuit Butimannua quod eidem Stephano in mente fuisse vidimus πορθμίοις, qualiquam diverso modo de me cede is latentibus soluta intellexit, πορθμίοις προσπεπον-

θύτες lingua vernacuIa reddens Heine 2Buthavs bie Ea uelbet habenb' atque quod deinde de Anthedontis

a Dieaeareho proditur τὴν πλεονεξίαν κατοικεῖν εν 'Ἀνθοδόνι conserena. Equidem quoque Stephant emendationem πορθμεῖς elegantissime as habere infitias non iverim; necessariam autem esse mihi nondum persuasi. Quod autem ad πορθμοις suspicionem, aeu eum Stephano,' ut eum natura voeia heue eonvenlt, de navigila, seu cum Butimanno. Id quod dis πορθμον et de πορθuεων comprobatum est, de mercede nautica interpretamur, magnopere displiecti Ceterum qu a verba τα δ' ακρα τῶν ὀνυχων καταβεβρω- Disiligod by Corale

345쪽

μενοι ob totum gententiarum eonnexum vix aliter quam proprIo sensu intelligi posse videantur, notiti ulla allel oportuit, quibus eius rei causa indicaretur, idque dativo ταις κατα θαλατταν εργασία ς laetum esse non dubito. πορθ- ριοῖς προσπεπονθOrες autem bene se habet neque alium continet sensum quam πορθμεις esse, seu πορλιοῖς de reto explieamus et cum Gallio vertimus sein laeto libenter versantea seu, sicut apud Sophoclem quoque factum estet. Trach. vs. 57I sq. τοσονδ ' ονήσει των ἐμῶν, ἐαν de Ipso trajectu aceipiendum esse et idem quod τῶ πορθαευειν signiferae conjicimus.

versum ejus rationis dicendi gensum satis recte versum video tantum abest, ut - M. Miram lectionem Zosimades hanece

tamen de ea amplius adnotantes neque, au ex libro mg. T. petita sit, certiores nos facientes. Vulcanius Pro αὐτους,

quod jam sequitur et cum succedentibus verbia φάσκοντες κ. T. λ. sine dubio conjungendum est, αυτον rescripsit idque ad τὴν χωραν referendum censuit; qualem aeeusativum pronominalem, quum τῆν a ώραν vixdum dictum fuerit, aliquatenus claudicare eontenderim. IIudsono quidem teste Stephanna protulit Hλλ' οὐδε hi οντες avrους et hoc Pronomen per verba τοῖς ἄν εργαζουενους explicuit, qua quam equidem In thesauro Gronoulano Stephanum vulgata ratione loeum exhibuisse video. Ceterum ibidem doctissimus Gallus, at quis miraretur, quo modo Dicaearchus eo loco Anthedoniis nullum agrum esse dicere posset, quum supra

scripsisset διὰ το τὴν χωραν εἶναι λυπράν, duo statui

posse animadvertit, aut ne eam quidem regionem quam λυ- πραν voeasset ditionis Authedoniorum fuisse avt Dicaearehum pro nulla habuisse, quae quam maxime arcta existeret. Posteriorem Stephani rationem praeserrem, si perinasum

mihi esset hunc nostrum loeum illi priori, cujus verba sunt διὰ το τρν χώοαν εtναι hi πρα,, repugnare videri; sed Diuitiam by Corale

346쪽

ante omnia eonsiderandum est scriptorem non omnibus Anthedontis rei marinae studium vindicasse, sed nonnisi plurimis es. σχεδῖν πάντες, sta ut nonnulli Anthedonis urbis ineolae rei rustieae operam navasse cogitari possint quanquam paucissimi ob soli nimirum quae memorata fuit sterilitatem. Quod autem Stephanus Per agrum quam per regionem reddere maluit, ea lin re mihi eum ipso ae- euratissime convenit. Manaius αὐτούς quidem excudit, sed id ipsum non, ut Stephanus seeisse traditus est, cum τες, sed eum νάσκοντες eopulavit. Marxius αυτούς protulit et eum φάσκοντες reete corinn1it, partieipio a subsequentibus commate separato.άπογονους εἶναι Γλαυκου του θαλασσίου.

κατὰ τὰ αυτὰ uvρος πεποιήκασι καὶ Πίνδαρος, ῶς

λεγειν, οἴ τε δελοι πιστὰ ἡ γ νται καὶ οἱ τθν θάλασσαν

347쪽

αυτην Dπερβαλομενος πλῆθει στρατιας, vν - ἄφίκετο εχευν

Κωπευς, quo Ioeo varia praeterea variorum auetorum leguntur, quam ob causam ποντιος meatus fuerit et θαλάσσιος δαίμων ereditus. Agathareh. περὶ τῆς ερυθρβς θαλάσσος apud Phot. bibl. II, p. 42. Γλαυκον θαλάσσιον. 42. καὶ Γλαυκον τετελευτvκωτας πάλιν ἀνασrζναι. τῖν δὲ υ r3 του μάντεως του συγκατορυχθέντος. Etym.

348쪽

Πeyn. ad Hom. II. II, 5M. t. IV, p. 307. o. meller Orchom. p. 26 . De Λesetiyli autem sabula, quae Γλαυκος Ποντιος inseribebatur, ab ejusdem Glaueo Ποτνιεῖ diversa es. SehWeIgh. ad Athen. III, p. ST. a.

ex universa hominum opinione. Ceterum nescio, an levig-sima mutatione scribere praestet δμολογουμένως.η μὲν ODν Bottis rία τοιαυτ 17'.αι γὰρ Θεσπιαίκ. τ. λ. Sententiarum connexus, ut jam Stephanna et IIol- stentus exposuerunt, nostro loco non alius est quam Boeotiae descriptionem jam absolutam esse, quum Thespiarum urbs, de qua aliquis fortasse cogitaret, memoratu vix digna esset neque quidquam memorabile nisi quasdam statuas tontineret. Pro Θεσπιαί hoc Ioeo, sicut etiam verbis Infra sequentibus, In libro ms. Θεοπεσιαί vitiosissImo scriptum fuisse Stephanus testatur. et Athen. XIII, 561. e. ubi pro Θεσπιεῖς antea edebatur Θεσπεσιεῖς. Ceterum Θεσπιῶ

ut Rupra monuimus in eorum nominum numerum reserendum est, quae duplicem formam et gingularem habuerunt

et pluralem es. Strab. IX, p. 409. Θεσπειαν δὲ λέγει τὰς

δριάντας ευ πεποις ριένους. φιλOr μιαν eo loco Maningius idem quod ambitionem significare censuit eamque ingententiam quod de iisdem Thespiensibus deInde legitur ψιλονεικία attulit Budaeumque et Stephanum Jam adnotasso animadvertit, Isocratem aliosque scriptores φιλοτίμως πειν et φιλονεικεῖν pro iisdem usurpare. Item quod in epistolis Platonicis prolatum est θ επὶ τοῖς χαλοις φιλοτιμία non simplex honorum studium indicatum esse existImavit. ARserre praeterea licet ubi φιλOrιμία malam in partem similiter adhibitum est, Arist. Thesm. 3M. τιλοτιμα μἐν

349쪽

signifiearet ac si dixisset scriptor aνδρας φιλοτιμους, τλιλο- τιρουμένους, vιλονεικουντας. μεν partieula, quam post Vocem φιλοτιμίαν in codice Iegisse Stephanus videtur, quum ex ea particula μόνον eo Ioeo originem duxisse auspicetur, ab IIolsienio quidem et Zosimadibus In medium prolata est, a Marxio autem, Gallio et Butimanno praetermissa neque ab Osanno regpecta. Bene quidem se habeat, verbis ἄλλο δε οὐδέ, ex adverso collocatis; sed nihilo minus non necessaria est et Optimo jure statui potest ex μονον esseeta fuisse, quum aliquando verba hujus Ioel eo ordine se exinelperent: αἱ γαρ ωεοπιω φιλοτιμαν μονον ἔχουσιν άνδρων, qua quidem restitutione etiam iste scrupulus, qui obverborum sIngularem aedem Osannum non immerIto offendit,

de medio tolleretur. Holatenius quum μονον ex particula μὲν in nostrum Iocum irrepsisse eonjiceret μνήμ ν excudit

et Iocum talem exhibuit: αἱ γὰρ Θεσπιαὶ φίλοτιμων μὲν ἔχουσι, μν)ysavν ἁνδρῶν καὶ ἀνδριάντας eo πεποικμένους, eo sine dubio sensu, ut appositi aeeusativi μνῆιυρν άνδρων

και άνδριάντας ευ πεποιvμένους eas rea indiearent, quibus Thesplenses glorIarentur, memoriam nimirum magnorum virorum statuagque bene elaboratas. Sed ista eorreetio quod ad palaeographicam rationem andacissima est; inprimis quam maxime dubito, an ου πεποιομένους quae eodicum est lectIoin ευ πεπOEPμιενους commutari debeat, etiamsi a Stephano inde praeter Zosimades omnes editorea ita exhibuisse video. Verbis enim ανδριαντας ου πεπορνμ ενους Thespienses lysos signifieari conjecerim eosque statuas non saetas, sed g nitas, natas nuncupari, quippe qui omni animi vigore caruerint cs. Bekk. Anecd. I, p. M. τον λίθινον εν ν γ ππῶναξ

350쪽

Booπαλον ἀγαλματοποιον. Neque alienum a re foret e clare eam comparationem ideo arcessitam esse, quod ipsae Thespiae excellentibus artis plasticae operibus insignes la

μὸν ἐκεῖνος, -eθηκε δὲ Γλυκέρα θ ἐταίρα Θεσπιεῖσιν

ἐκεῖθεν ουσα το γένος, λαβουσα δωρον παρα του τεχνίτου. προτερον μὲν ουν Oφόμενοι τινες τον Ἐρωτα ἁνεβαινον Bri την θέαν, ἄλλως οὐκ ουσαν άξιοθέατον. Plin. h. n. XXVI, 5. in operum Praxitelia commemoratione seriusdem eat et Cupido objeetna a Cicerone Verri, ille, propter quem Thespiae visebantur. Plutareh. lniuo ερωπικουρῶν 'Eλικῶνι παρὰ ταῖς μυσαις τὰ ερωτικα τῶν Θει

라틴어 텍스트