장음표시 사용
161쪽
mis, prohibebit aecuratior locorum ipsorum consideratio. Equibus, ut puto, apparebit, vel in altera enuntiationis parte, quae a Poeta est suppressa, non minorem fuisse perspicuitatem quam pὼchritudinem. Alterum genus est hoc, quod particula caullae seu congequentiae apud mentem addita duas quasi emeit notiones duasque enuntiationes. Pedestris orationis scriptores in talibus ponunt particulas dum, donee, quoad. In utroque genere carmina Virgilii quam maxime respeximus, quem ceteri poetae epici pro communi fonte habuerunt, nonnulla vero praemittemus de locis antiquissimorum poetarum Graecorum, in primis Homeri, eodem modo consormatis.
Quod verissime Hermannus in disputatione de differentia prosae et Poeticae orationis seripsit '), inventricem artium fuisse vel naturam vel necessitatem, perfectoremque usum, disciplinam vero otii et messitationis opus, id in doctrina de
prolepsi poetica similiter evenisse videmus. Nam veterum Gra eorum magistri, quorum sere omnis vita In arte rhetorica excolenda est vergata, omnia prope gehemata omnesque orationis fguras non solum diligentissime animadverterunt, sed etiam nominum ae generum varietate distinxerunt. Itaquo inter haec schema aliquod poeticae dictionis explicandae causa, ἐκ παραa-λήλου appellatum, excogitaverunt. Hinc Hesiodi locum in Opp. et Dieb. 510.
ὀρθαὶ φρίσσωσιν, ἀειρομεναι κατα σῶμα angam quasi nacius Moseliopulus in libro suo περὶ πεδῶν P. 120. haec notavit: μῆ δὲ ἀιρομεναι ορθαὶ κπια σωμα γίνωμεαι ἄφειλεν. ὁ δέ φησι φρισσωσιν, o καὶ μονον τὁ τας τρίχας ορθίας γίνεσθαι δηλοῖ, καὶ Evριπίδm ἴμοιόν τι ποιεῖ ἐν τουτοις ' μ resuσφόρους Evχὰς θεοὶ κραίνωσιν Phoenias. 69. . oφείλων γὰρ ἐμπεῖν μὴ τελεσφοροος ποMζσωσιν, ὁ δέ trirσι τελεσφόροος κραίνωσιν ἐκ παραλλήχου, ὼς πετρωματι λευσίμορ ἐν ἄλλοις, ργουν λιθοβολισθι D
cse. Schaeser. ad Gregor. Cor. p. 533. , καὶ παρὰ τουτοις το τοιουτον. Hoc eonStructionis genus ad poesin antiquissimam maxime erat accommodatum, nam primum beatam illam sermonis ubertatem prae se serebat, a qua vel eo tempore, quo severiores natae erant Poesis leges et regulae, optimi Graecorum et Latinorim Poetae minime recedebant, immo studiose hanc virtutem carminibus suis servare labor bant, etiamsi disciplinarum inventores artibus excultis talia multo cum supercilio reprehenderent et orationem contra te minis arctioribus circumscribere eniterentur. Aceedebat res
162쪽
auditoribna longe gratissima, ut uno quasi ictu totam rem et iaciendam et sactam auribus suis Pereiperent, quod quantum ad animorum oblectationem hominumque veterum attentionem valuerit non est quod exponamus. Itaque Iam ante Hesiodum in Homeri carmina, ipso poeta inseio, hoe gehema dicendi invectum rat, neque assequimur, qua ratione motus Bernhardius in rintini Graeca p. 42S. hunc morem loquendi poetis Grae- eorum Epicis omnino abiudicaverit. Exempla huius constructionis habes in v. ΙΙ. Io.
Ibid. XIV. s. Εἰσόκε θερμα λοετρα ἐsπλοκαμος Ἐκ Mi Similiter apud Virgilium Aen. VI. 309. legimus rQuam mnita In silata auctumni tempore primo Lapsa eadunt folia .
in quo loco duplicis actionis per compendiariam dictionem eoniunctio nonnullos viros doctos male habuit, ut Wakefiet dum in Silv. Crit. I. S. P. 10. corrigentem: laesa cadunt. Sed nulla est emendandi necessitas. Vid. IX. 89. Nunc sollicitam timor anaeius urget. Us. Lassove papavera collo demigres caput ibique Doederlin. Synon. Latin. T. I. p. 106. et p. 12S. Ovid. Met. III. 502. Illo eaput nitidi fessum gubmisit in herba. Herold. XX. 208. Et is dum nimium miror - nota certa furoris - Deciderint humero pallia lapsa meo δ' . Add. Homer. u. VI. 30S. αὐτὸν Πρηνέα δὸς πεσέειν Σκαιῶν προπάροιθε πυλάων. Ad eandem is meραλλήλos dictionem verba Virgilii in Aen. IV. lim.
Litoraque et vacuos aensit sine remige portus
reseramus, ubi iam v. alas remige portus satis suissent, sed rem essectam, ut sacta est, poeta significare voluit. Qui dicendi mos Dagicis graecis admodum placuisse videtur, ut Soph. Oed. Tγr. M.
Traehin. 239. μ' i ει τῶνδ' ἀνάστατον δορὶ χώραν γvναικων ἄν ορῶς ἐν ὁμμασιν. Ch. Wagneri ad Aen. I. e. et ad V. ISI., tum
confirmantur haec loeo Cieeroniano de Osse. I. 22, 77. Celeiariιer de manιbus audatissimorum ciuium delapsa arma ipsa eeciderunt, quem Ioeum Wagnema in annotatione ad h. v. lectionia vindicandas causa adduxit. Diuitiam by Cooste
163쪽
beta. ad sophi mae. 515. p. 29s. Et paullo supra cap. 3. g. I. Porro eundem Virgilium simili ratione in Aen. V. 500. scripsisse putamus:
Et ualidis flexos Ineumant viribus arcuaevi Ioeo plane geminum habemus Homericum II. IV. 124.
leagri p. Ita. sq. Neque aliter idem Homerus Odym. II. 227.
ἐπέτρεπεν οἶκον ἄπαντα Πείθεσθαί τε γεροντι καὶ ἔμπεδα παντα φλυλασσειν.
et II. IV. 661. μένεος δὲ μέγα
nt n. I. 103. XVII. M. coli. Blomneld. ad AeschyI. Prom. II2., Dissen. ad Pindari p. G2. et Welcher. ad Theognid. sI3. P. 123. Mens enim dicitur atra non per se, sed furore accensa, quam rem Virgilius aliique poetae latini certatim expresserunt, ille Aen. VIII. 219. Hio Bero Alcidas furiis exarserat atro Felis dolor, tum Lucan. Phars. IX. 930. Saepe quidem pestis, nigris inserta meduliis. Excantata fugit. Sil. Italio. IL 148. Non nox errorem nigra nil condidit umbra' l. e. quae omniunigra, neque ab oculi a conspicienda reddit, ut Aen. VIII. 353. Et paullo uberius Statius Silv. U. 6, SI. Non secius atros grasset planctu genitria tibi saeva lacertos Nee pater. Alios Iocos Homericos, in quibus Adiectivo seu Participio id, quod ex aliqua re consequitur, poeta designavit, Nilasciuus Annotat. in Odyss. II. 2M. T. I. p. 104. contulit, ut Il. XXIII. UI.
pen. de Terenti et Donat. p. 120., de Tragicis, Homeri imitatoribus, vid. Nitggeh. l. e. et Matthiae ad Eurip. T. VI. p. 10 . seq., atque de Latinorum poetis praeter Iahn. ad Virgil. Aen. VI. 30s., quem idem laudat, Hunium observat. in Ibbael. I. T, I . g. 2. Ad prolepsin poetarum Latinorum propius aecedentes primum de illo genere agamus, quod notionem anticipatam ita cum notione consequenti coniungit, ut una sere efficiatis notio. Est hoc genus ita comparatum, ut e Praegressis causa prolepsis eliciatur et conatus, qui rem effectam praecedebat, una cum eventu in dicendo coniungatur. Exemplo rem illustrabiamus. Virgil. Aen. III. sisS.
SoI ruit Interea et montes umbrantur opaei. Duiliaso Corale
164쪽
in quo loco solis occasus est causa, propter quam montes obumbrentur et opaci appellari possint. Cis. Georg. I. Ilio. et ruris opaci Fales premes umbram. Duae igitur in unam contrahuntur actiones, ratione originis et effectus simul habita, ut Valer. Flaec. lII. 411. Ergo uti puniceas Oriens aerenderietin s. Nam ita e praeclara Burmanni emendatione hunc I eum scribendum esse censeo. In ipsius editione legitur: ascem derit undas, ut est in libris manuferipiis; sed quis ita loqui solitus est contra quam ipse proposuit emendatio egregie locis poetarum stabilitur, quos ipse ad lib. V. v. 3 o. eollegit, unde praestantiorem dueo coniectura WMeheril in Epist. Crit. p. m. t ergo ubi puniceis Oriens esemderit undis. Puniceasti ae ab effectu sic appellantur, ut puniceae appareant, colore purpureo tinctae rideantur. Ita Horatius C I I, 15. Notum dicens album Albus ut obscura deterget nubila comSaeps Notu , ab effectu signiscat serenantem, ricut III. 2RIs. Ismi ab effectu appelIatur albus. Cis. Weieherti comment. I. de Medea oestro percita p. I . not. et F. C. Ritterum in Animadv. in Persii Satir. I. 16. p. I . Comp. Soph. Oed. C
lon. 532. η μητροθεν, ως ἀκούω, δυσώ-μα λεκτρ' ἐπλήσω, ubi GHermanni sententia vocabula μηπ. δυσών. iungenda sunt, ut res
effectae habeant significationem: num torum tibi implesti, ut per matrem nefandus seret. Porro apud Virgil. Georg. II. ITI.
Qui nune extremia Asiae iam Hetor In oriambellem avertia Romania arcibus Indum
Indus non cum molli Sabaeo Georg. I. M. conferendus esse videtur. Nam imbellis est l. . q. viribus fractus, animo hactus, quae conditio erat Indorum post victorias ab Augusto reporta-Add. Aen. II. 35. Bq.
Hie mihi nescio quod trepido male numen amicum Confusam eripuit mortem
l. e. eonfundendo eripuit, quae duo fere separatim poni solent. Cis. Soph. Antig. TM. al. 701. et M καὶ δικαειν αδίκους φρένας
παρασπῶς ἐπὶ χωθα i. e. παρασπων αδίκους στοαῖς. Tum Aeneid.
Solus hie innexit aenaua animumque labantem Impulit.
Poetae mens haec suit: nexus est Didonis sensus per amorem erga Aenean, et animus in loco suo priore consistere nolens nunc ad alteram sententiam impellitur. Cui significationi v. labare bene respondet, quod gentia dicuntur labare apud Sil. Italic. I. 529. seu Oculi languors labantes pigro sopore
operiri apud Catull. 63, M. Cis. Dota tela. Synonym. Lat.
165쪽
T. I. p. 130. sq. In alia eiusdem Didonis oratione v. lim. legitur:
En quid ago Rursusne procos irrisa priores
Wunderlichius, quem Iahnius sequitur, irrisa explieuit: ah Aenea despeeta. IIunius hoc Epitheton e more poetarum ab in tu derivandum esse statuit, laudans Ernesti ad Callimach. H. in Del. IIT , in quo rectum vidit, nam irrisa est: ut irr dear. Ita Sternius quoque ad Grati Cynegeti 3M. p. 131. in-vrpretatus est. Etenim Dido se ab Aenea desertam et despectam esse non bene statim ab initio orationis suae queri potuit,
quum hanc sui furoris causam versus inodo praegressi abunde declarent, sed fatorum ordo eam eruciat et conditionis futurae
consideratio. IIunc igitur ancipitem animi statum, qui ipsis verbis En quid ago eis. Hand. Turaeli. T. IL p. 369. signDneatur, dum stupet, ipsa statim in Nomadas incidit, quorum
connubia antea reiecta mentem suam gravissime tangunt et timore futurae irrisionis implent. Hic, ni fallor, naturalis cogitatorum est ordo. Wagnerus in quaesti Virgil. XXIX. a. p. M . voc. irrisa tribuit vim et potestatem Adiectivi, explicana per v. irrisibilis cui ipse veniam preeatur i. e. quae irrideri solet, ut III. 2 5. formidatus Apollo est formidabilis, sive qui formidari solet. Ad hoc genus dicendi, ut in sermone commotiore, aliquis fortasse locum Silii Italici XVII. 466. retulerit:
tum manea inimica aede repellat,deterna, a loquo abigat me frater Averno.
quae verba sunt Hannibalis ad Pleminium, qui fratrem interfectum magno clamore ab eo reposcit. Hannibal couisa sui fratris, Hasdrubalis, qui et ipse in hoc bello ceciderat, memor est. Cuius ultionem si in homine Italo negligeret, tum se i sum post mortem suam ab Averno id est a sede inferorum e clusum fore significat. Quae sedes dicitur aeterna , quod inde reditus nullus dabatur mortuis: eis. Dromb. ad III. U. Eadem e vulgata lectione appellatur inimi , quod Epitheton nullum fundit sensum idoneum, vel si ad Orci naturam retuleris, qui locus omnibus egi inimicus, quippe quem modo inviti adeunt, vel de eventu explicueris. Accedit, quod haec dii rum Adiectivorum uni substantivo sine copula iunctorum colloeatio iure offendit editores, quum non ad normam earum Teg Iarum explieari possit, quas Wagnerus ad Aen. V. 2 . constituit: eis. supra cap. I. g. 3. not. Itaque in loco Siliano sine dubitatione scribendum est aut inimicus aedo repellae Aeterna e coniectura cellarii et, quod postea Drahenborchius vidit, ex margine editionis Romanae, ut sensus sit et si unquam
166쪽
Italo cliiquam parcere possum, velim frater inimicus mihi fiat mane8que meos Averno repinat, aut ex Emendatione Livineti et Cortii rid. Ernest. ad h. l. T. lΙ. p. 3 S. inimicos sede r pellat Aetenna, probante Wescherio in Epist. Crit. p. M. Hannibal igitur, utramvis eligas lectionem, per prolepsin de se atque de iis loquitur, quae ipsi, dummodo fratris ultionem n gligeret, patienda essent. Simili modo Virgilius in Aen. I. az.
Epitheton victam assumsit ab eventu; quare nollem Hvesum pronuntiasse, hoc vocabulum tantum e copia poetica additum esse. Nam quum Iuno Aenean placido mari navigantem et Italiae litora petentem vidisset, statim omnem illius vincendi spem sibi abiiciendam esse mente praevidet seque victam appellans eam rem iam ut effectam pronuntiat, cuius maximo terrore ipsa tenebatur. Quae prolepsis, ni fallor, sermoni poetico est egregie accommodata. Sed idem vocabulum in
tribus aliis Aeneidos Iocis II. 354., G2. et V. 156. sine ulla prolepsi positum, de quorum ultimo plura, licet ad aliam se monis proprietatem spectant, adsietamus. Nam in ea, quam elegimus, quaestionum nostrarum forma talibus digressionibus uti licet. Verba Virgilii sunt haec:
Et nune Pristia habet, nune vietam praeterit ingena
Haec non ita accipio: nune vicit Centaurus eoque essecit, ut Pristin praeteriret, sed v. vietam cum deleetu a poeta positum esse puto, ne pronomen eam collocare cogeretur. Amant enim poetae Iatini Epici id pronomen in locis. Celeritatis seu affectus plenis, omittere illamque notionem tum Participio tum Nomine aliquo repetito ita exprimere, ut scriptores similem iterationem, immo soni duritiem ferre maluerint quam ambiguitatis sibi contrahere suspicionem. Vid. Aen. IV. 379. Sosi cet is superis labor est, ea cura quietos i. e. ess) εollicitat. V. 293. Hic, qui foris velint rapido coni derct cursu, diu tat pretiis animos et praemia ponit, ubi significatione praegnanti animos posuit poeta, ut pronomen eos vitaret. Nam quum animi de serocia, audacia, surore cet. de hominibus vid. Wagn. ad Georg. IV. 132. coli. Both. et Ianto ad Horat. Carm. IV. 9, 39. Immo de rebus inanimatis, ut apud Stal. Theb. III. G1. HI. 42z., dicantur, tum aptissime in hoc loco singulorum Certatorum sensus exprimitur ardorque eorum pugnandi vividiore modo describitur. CD. Walch. ad Tacit. Agric. 5. p. 1 f. et M. Iacob. in speeta. Edit. Manil. , Posnaniae a. 18M. edito, p. S. Add. Aen. M. MI. Exin bella viro si. e.
167쪽
e0 memorat, quas deinde gerenda. x ID. Regem adit se
regi memorat nomopus gaenusque. 338. Hula frater sulit Alcanor Iratremus ruentem Sustentae. XII. 906. Tum lapis ipse viri i. e. eius, Turni), vacuum per inane volutus, Nesca patium evasit totum. Eimili ratione VII. oz. Aris nova speculata locum, quo litore pulchW - feras agitatat uius, ubi quo sit. sunt pro quo Deo in M. posita, ad quae verba interpretes v. 09. adduxerunt: Dea tollitur alia Audacis Rutuli ad muros, quam dicitur urbem Danas fundasas. In talium locorum multitudine, qui non modo rhetoris 'dietioni sed poetae quoque ingenio accommodatissimi iure dicuntur, m ramur poetam nostrum in Aen. I. 413. scripsisse: dea Diae amictu, Caernere ras quis eos, neu quis contingeres posset. Sed iam Iahnius ad Horat. Carm. III. Izes poetam in hoc locolu pedestrem sermonem incidisse recte iudicavit, cuius ipsi scriptores, interdum maiorem perspicuitatis quam elegantiae habe tes rationem, idem vocabulum, quod praecessit, pro pronomine repetere solebant. Vid. Cicer. de Ome. III. I M. Et simul ad coenam hominem i. e. eum, Canium) in hortos nn tavit in posterum diem. Orat. I. 51, 219. Nobis tamen, qui in hoc populo forogus versamur, satis est ea de moribus h
minum et solas et dicere, quas non abhorrent at hominum moribus. Livius I. 3. is sepiatus in eo colis, qui nunc est pars Romanas urbis, cognomen eolii fecit. Cis. Creugeri ad
Cic. de nat. Deor. II. 30. p. 328. et Mitenbach. ad Sel. Histori Princ. p. 3zz. Locum tamen in Cic. de Iegg. I. , ROrellius, omisso altero voc. a monis, recte constituisse videtur.
Quod genus dicendi multo luculentius in nominibus propriis apparet, quae et luxta posita, ut Virg. Αen. X. z53. At Thrmnium Salius Salismus Neale deiicit , ela. ibid. v. 01. z05.
z9., et modico interiecto spatio gingularem vim orationi conciliant, inprimis ubi est commotior et variis assectibus incitata. Sio Virgil. Aen. V. 19 . Non iam prima peto Mnestheus n
que viseers certo. 354. Si is lapsorum miseret, quas munera
Niso digna dabis' XII. 6 5. Terga dabo' et Turnum lTurnus ipse loquituri fugientem haec terra videbit ' Luean. V. M.
Vereor, civilibus armis Pomprium nullo tristem eommitters damno. Valeri Flace. I. 604. Hinc animi structaeque viris
staticia puppis, quod Borean εub regs vident. Sil. Italic. II. 29. Armatum Hannibalem Hannibal ipse loquitur) poenas petit impia tellus. Ovid. Ηeroid. IV. quempus vocarie alii nuuum rigidumus, trucemqus Pro rigido Phaedra l. e. me iudies fortis erat. Metam. VII. II. M luctata diu - Frustra,
168쪽
Medea, repugnas - ait. Allorum poetarum Ioma Gmnov. ad Senee. Thyesti 178.. Benuel. ad Horat. Saur. II. 2, M., Ialin. ad Ovid. Metam. XV. UT. et ad Aen. I. 552., colI. Bactio ad Μetam. IV. zo. contulerunti E scriptoribus prosariis rid. Tacit. mal. de caus. eorr. Eloq. e. 13, 3. natis ipsa populus, qui auditis in theatro verassus Virgilii surrexit universus et forte praesentem spectantemgus Hrgilium ν Hatus estiae quasi Augustum. In q. L Drankius recte Ernesuum, qui frigide nomen Virgilii repetitum melliisque absore statuit, v tuperavit. Cie. Leg. Agrar. I. 7, 22. cum omni argento stauro Capuam ει urbes circa Capuam oecuparint. Pro Leg. Manil. II, 30. quod bellum easpectations Pompeii attenuatum atque imminutum est, advolu sublatum ac sepultum.
Munderes, qui in Varr. Lecti libror. Cicer. p. LXIII. et p. XCI.
auctoritate codicia Ersuriensis in utroque loco pronomen eum pro v. Pompeium et eam pro V. Capuam inducere voluit, luato plus scripturae unius libri tribuit. Similia e graecis serIptoribus Miiger. ad Xenoph. Anabas. I. 3, 14. et s. 15. et Blumius ad Lyeurg. Orat. in Leocrat. 20, 6. collegerunt. Neque doluerunt, quod verbo tantum adiicio, inter poetarum latinorum interpretes, qui elegantiam aliquam in nominibus propriis a
etarentur et nimis audacter nomina propria pro nominibus appellativis in ordinem reelpere suaderent. Vid. Virg. Aen. II. 15 Vos aeterni ignea et n- violabias vestrum Testor numm, quae verba Narhland. ad Stal. p. 3II. pro sua sola auctoritate serDhendo Vestas p. vestrum immutavit. Sed rectissime contra eum Handius ad Stal. T. I. p. 84. monuit: , quo minus Emendationem probem me impedit, non modo quod Sinon dicitur ad si ra austulisso manus, sed maxime quod 'atas comm moratio et a persona et a conditione illius aliena esse videtur. In Ioeo Georg. III. 219. Pascitur in magna Sila formosa iu-vmea haec scriptura v. silva praeserenda esset, nisi eum Magnero ad h. l. et in quaest. Virgillan. XXXIII. S. extri t tum hune versiculum meliuη abesse et ex margine in earmen Marontanum irrepsime glatuas. Aen. III. 3. Sacra mari e Ilitur medio gratissima tellua Nerstatim matri, in quo loco Burmann. ad Ovid. Fast. VI. ln. temere goripsit: grat. Delos
eis. Iahn. ad Virg. Georg. II. 86 Ab eodem de plur,
Eadem ratione, quod hac opportunitate oblata monemus, le-lieiter emendatus eat locus in Chrontea Augustensi in Freheri Scripti German. T. L p. 349. Verba sunt haeer Bureardus Balberata nata laevus Lutieiorum provineiam ingressus incenda, vastavit, avetisque equo quem pro deo in rheda eolebano super eum sedens in Saxoniam
169쪽
biis locis Virgilianis, qui similes passi erant mutationes, ut Am. I. 3I . IV. -S. V. M. et VlIL GM., docte disputatum est, neque minus a Wagnero ad Eelog. VI. I. Add. II ehkium in Analeel. Liter. p. 320. et nos in Excursu primo post Alexandri Lucianei editionem p. IIS. et 119. g. g.
Iam ex hoe divertieulo in viam redeundum est. Itaque id prolepseos genus repetamus, In quo notio anticipata ita notioni consequenti annexa est, ut legentibus una modo notio repraesentetur. Vid. Virgil. Aen. Ill. 23s.
Haud satus ae luasi faciunt teciosque per herbam Disponunt enaea et acuta Iatentia conduntil. e. disponunt enses per herbam ut tectos faciant, Servio interprete. Tum geuta condendo latere saeiunt. Vid. ib. 267. excussosque iubet lasare rudentes. Grat. Cyneget. 262. haudis sua culpa reollat Intre vos, quo sera carie prudemtia damno l. e. sera Est et irrita laeta erit. 2 s. Sed frius ralongus properat ictor i. e. properat, ita ut longus evadat, interprete Sternio, quem vid. ad v. 357. Add. Sil. Ital. IX. m. condia memira Occultata P. condendo occultat membra. Senec. Here. fur. 236. Et adusta modius regna quas torres dies l. e. adurendo torret. CD. Heinsius ad Sil. Italle. XI. I9S. Tum Aen. α. z62. Principio Phalarim et suceiso popIite Gygen Exeipit
ubi iterum Servius: exeipit et succidit poplitem. Sed nulla est prolepsis in iis locis, quos Bachius contulit ad Meiam. X. M. In libro Aeneidos decimo v. 3I .
Per tunicam aqualentem auro Iatua haurit apertum,
ultimum vocabulum minime dixerim Epitheton otiosum, ut Helarichius secit ad h. l. Nam praesumitur id quod proprie
consectarium est, ut et vulnerantem Aenean et vulnus, quo Theron ab eodem confossus prosternitur, uno quasi tempore lectores aute oculos habeant, ut VlΗ. 2M. πω te rati nis egentem Lernaeus turba capitum circumstetit anguis. Nam et hic ea, quae anguem ab Hercule conspectum g uta sunt, contrario ordine a poeta praesumuntur. Comp. XI. ωG. euisa apertum Adverat longa transverberat abietes pectus ut
Valer. Flaec. H. 552. illum aperit lato per pectus hiauu A,
170쪽
e . SImiliter duas notiones Euripides coniunxit in Bacch. 105 .αὶ μ ν γαρ αυτων θυρσον ἐκλελοι ποτα κισέ κομη- αυθις ἐξανέστεφον, et eompendiaria dictione usiis thyrsum et frondibus orbatum et denuo frondibus ornatum legentibus proposuit. Comp. Theocrit. Id. VII. 3 . μεια γάρ σφισι στωνι μέτρφ la δαίμων εὐκριθον ἀνεπλήρωσεν ἀλωάν, quae tamen ἀλωά ita demum εὐκριθος nominari poterat, quando ἀναπεπλήοωται. Add. Schaeserum adv. z0. et Malemann. ad ΙΙ. I 12. Similiter Horatius Epp. Η, I, 60. artum appellat theatrum quod non per se est artum multitudine Romanorum Roma potem apte v. arto th. opponitur artum fit, quippe quod non satis est spatiosum. Sed in loco Maroniano Heinrichlus v. haurirs bene interpretatus est. Sellicet in prosa oratione quod dieitur: hauritur sanguino ensis id poetae mutant lite haurit ensis sanguinem vid. Ovid. Metam. VII. 333. et Bach. ad IV. IIS. et tum eor-, Iasus al. Vid. Aen. II. 600. Iam flammas tulerint, inimicus et hauserit ensis l. e. patrem, coniugem, filium. Orid. Μet. V. 126. merenti latus hausit Abas. Cis. Drahenb. ad Sil. Ital. V. 524. Similem v. ἀφωσσειν usum Heinrichius exemplis illustravit. Eadem usus brevitate Virgilius in Georg. I. 3Is., de ventorum proeliis dieens:
Quae gravidam late aegetem ab radieibus imis
in quibus verbis elaboratissimis quantum praestet 'Epitheto. sublimem Adverbio sublimiter vel circumscriptioni nullum, ut puto, fugiet, qui ab aliqua instructus est facultate poetiea. Comparari possunt loci, gravitate tamen inseriores, infra v.
s. rum ors solatos Immunin memores sues laetare num
plos l. e. ut manipuli solvantur iactando seu, ut Plinil verbis in Histor. Natur. XVIII. utamur, turpes porci alienos sibi manipulos foeni lacerantes, tum Georg. Il. 353. Hos, ubi hiulea siti India earia aestifer arva l. e. ut hient aut hiulca sint vel Aen. l. Gaz. At domus interior, regali splendida luxu, Instruitur. In quo luxus est causa splendoris. Add. Moret. 5. sq. contrahit admistos tum fontra atque farinas, Tran versat durata manu l. e. circumvolvit, ut duriora fiant. Cis. Blin. ad Horat. .Epod. m 5. ornatius loquitur Euripides
- o, M. Quid fles et madidos lacrimis corrumpis ocellos. Mentione laeta huius loci Ovidiani plura eiusmodi breviloquentiae exempla ex eius earminibus adlicimus, ut satis manl- festo perspiciatur, quantopere ille Poeta, artificiosae sermonis