장음표시 사용
21쪽
aliquid emolitinertii everent nostrisque hominibus is diosissimus quaerendi et eomparandi labor aliquantum levaretur. Ea quoque de causa illam Quaestionum so mam eseo, in qua digressiones atque uberiores quam
in editionibus ipsorum Poetarum enarrationes usu et exemplo virorum doctorum probatae fiunt ac receptae.
Quod denique ad Praeeepta et formam artis, fieeundum quam huius libri sectiones et capita distinxi, attinet, ea verba hic repetere non opus est, quibus in secundo prooemii capite indolem et naturam totius commentati
vis de Epithetis copiosius descripsi. Quae igitur interpretandi ratio ut et Tml, WΑonMB Praestam issime, qui in veterum Romanorum Epicti habitas, et aliis aequis intellion usque iudiei bus, qui antiquitatis literas et ad cognitionem sinistre
mas et ad fructum ingenti uberrimas esse censent, Pr hetur, magnopere opto. Id tantum certo scio, me rem meam non festinanter vel inconsiderate ves ambitios gessisse. Fortasse commentatio aliquanto plenior et in lior futura erat, si eam etiam nunc nonum, quod aiunt,
Pressissem in annum; sed quamquam ingenue fateor, tempus, quod in illa elaboranda consumpsi, non mu tum ab numero Horatiano distare, attamen ne me quidem, opere diutius ducendo, summam perfecti Ueciem ac larmam assecutus essem. Itaque satius duxi dare quod haberem, quidecunque id esset, non immemor v
eis illius Goemianae M , nos in tali opere semper habere, quod emendemus et Demoliamus, attamen in eo edendo, si pro temporis ratione et virium facultate o lima quaevis ei Praesuta sint, contentos esse debere.
22쪽
, En, Hr Amicissima, epistolam habes saus Io gam et verbosam. Sed me semel excitatum et ad scribendum impulsum sive argumenti suavitas atque ubertas induxerunt, ut Plura, quam initio constitueram, ad Tuscriberem, sive id quod Horatius cantoribus saepe a cidere dixit,
Omnibus Me vitium est e ιωibus, inter amissa in numquam inducant animum emtam rogati, Initissi numquam desistant
neque solum est vitium cantorum, sed aliorum quoque scriptorum. Utvt haec sunt, Tu, mi WAGNERE, hunc librum eo excipias Velim ammo, quo a me confectus est. Cuius habitus externus licet non tantum habeat nitoris, quantum TuA Virgilii editio, attamen ab externachiatae et literarum specie satis bene instructus est ab redemtore, viro honestissimo. Ut vero liber vitiis i pographicis fere Prorsus careat, Provisum est cura et
diligentia Cari Herm. messii, viri doctissimi, cui publice grates sunt habendae, tum Cari Keilii, COIlegae
Coniunctissimi, qui, si, quod optandum est, operosus iudicum conficiendorum labor ipsi otium concesserit, mox Iibro aliquo Plutarcheo edito huius scriptoris studiosos magnopere sibi devinciet. Tu vero, Vir Mimie et
κεχαρισμένε vale et quantum temporis ab ordinariis muneris negotiis discipuloriamque Tuonum caritate abstraxeris, id ad nostras literas et ornandas et promovendas adhibe. Valetudinem Tuam cura diligentissime addatque Summum Numen, gravioribus morbis depulsis, eam sanitatis Perennitatem, quam in hac anniversaria temporis commutatione pie et ardenter TIBx apprecor. Uxorem Tuam, seminam lectissimam, Silli-
23쪽
giumque doctissim in meo nomine galutabis meque tui amantissimiun mutuo amabis. Dabam Portae ipsi, Ca
lendis Ianuariis anni MDCCCXXXIX.
24쪽
ν- ν--- Praemittuntur quaedam de Epithetia Homericis. Commune est omnibus omnium populorum poetis, ut artis suae documenta splendidissima in Epithetis eum delectu positis edere studeant. Neque cuiquam dubium esse potest, quin in Epithetis, quae veteres interdum tropis atque s ris adnumera erunt, magna earminis virtus eernatur et maxima sere parseolorum orationis contineatur. Sunt enim in iisdem tantae opportunitates ad ornandum, ad illuminandum, ad delectandum propositae, ut paene nullum dietionis poetieae genus fingi po sit, quod illa non recipiant aut adiuvent. Itaque recte scripsit Hermogenes in libri de Formis orat. secundi eap. 5. p. 09. edit. Colon. Mobrog.: γλυκεια λέξις καὶ ἡ δια των ἐπιθέτων oνο-
ματων καὶ κατ -τὴν δὲ την ποίησιν φυσει ρουσαν semιεῖαν, παρα τοναλλον λογον, ἐκφαίνεται τα ἐπίθετα καὶ γλυκυτερα πως ἔντα καὶ πλείονα ποιουντα την - δονήν. υτα τοι καὶ ὁ Στ σίχορος σφοδρα ἡ δυς
διαεῖ εἶναι δ e εδ αouola ἐπιθετοις. quibus verbis utrum Hermogenes Stesichorum laudare an vitiosam Epithetorum in illius carminibus redundantiam silentio praeterire u Iuerit, discernere non valemus: es . MIckerum in censura reliquiarum Stesichori, quas o. Meinius edidit, in Iahnii Annalib. Pisolog. a. 1829. Vol. I. R 2., P. I s s. Attamen poeticum ingenium iure quodam suo postulare potest, ut quibus orationis ornamentis ceteros scriptores tantum parce et moderate ulloporteat, lis frequentius, cumulatius et liberius utatur. Quod poetis Aristotcles in Rhetor. III. 3 his vocabulis concessit: ερίτον σμ τοῖς ἐπιθετοις τὸ τ μακροις η ακαίροις ἡ πυκνοῖς ἐν μὲν γαρ ποιήσει πρέπει γάλα λευκον εἰπειν. ἐν δὲ λογω τὰ μὲν απρεπεστερα, τὰ δὲ, αν si πακοδ, ἐξελεγχει καὶ ποur φανερὸν οτι ποίησίς ἐστιν ' ἐπεὶ δει γε χρῆσθαι ἀοτν ' ἐξαλλαττει γὰρ gis εἰωθos καὶ ξενικην ποιει την λέξω. μὰ μῖ στοχάζεσθαι του μετρίου, ἐπεὶ μεῖζον V. Quintillan. IX. 1, 3. et s. CD. VIII. 2, 1' et. 6 , 3s. M. Add. Nandium in libro: Theorie dea lateis. Styla S. aeq.
25쪽
ως ἐδεςματι τοις ἐπιθέτοις. Simili ratione, ut Alcidamas ab Aristotele, illi poetae inter veteres, e quibus modo Claudianum et Λusonium nominemus, atque nonnulli Francogalli inter recentiores, iure a censoribus ob illam consuetudinem vituperati sunt, qua tum se earmina praestantissime et affabre facta composuisse putent, quum nullum substantivum, quodcunque sit et quomodocunque conveniat, sine Epitheto aliquo posuerint et sic omne argumentum Epithetis non tam ornaverint quam oneraverint et quasi obruerint. Itaque' boni veterum poetae in EpN thetorum collocatione circumspecte et prudenter versati sunt,
neque id commiserunt, ut in tenui vel humili dicendi genere immoderate ponerent Epitheta vel in Iocis splendidis et magnificis
vim atque impetum sententiae mora et tarditate orationis turri gerent aut certe mimis magno verborum ornatu in hunc solum legentium animos converterent.
Sunt autem in universum duo genera Epithetorum disti guenda, unum Meessaria, quae omitti non possunt, quin loci sensus detrImentum capiat, alterum Arbitraria ut appellationem a L C. Th. Ernestis introduciam sequamur ' ), quibus
rerum, quae nominibus appositis significantur, proprietates vel assectiones lia declarantur, ut ea declaratio e cuiusvis seriptoris
ingenio, iudicio et doctrina pendere videatur. De prioribus Epithetis plura dicere nihil ad hune locum attinet, nisi illud fortasse adiiciendum sit, eximios veterum poetas vel in his operam dedisse, ut exquisitius loquerentur et a vulgari ratione quae vocabula passim, nullo delectu habito, quasi e trivio aurupit atque in versuum ordinem ingerit, studiose recederent. Ex quo intelligitur, nostram disputationem modo ad ea Epitheta Pertinere, quae Λrbitraria nominavimus.
g. 2. In qua disquisitione, si iusta et accommodata via progredi
volumus, ea paullo altius repetenda et ad antiquissimorum Poetarum morem revocanda est. Nam ut in aliis rebus, quae
poesin spectant, ita in Epithetorum doctrina explicanda Nom Tum et auctorem et ducem libentissime sequimur. Sunt quidem
In Commentatione de Eloeutionis Poetarum Latinorum Luxurie, quae legitur in Beehii Actia Semin. Reg. et Soc. Phil. Lipa. Fol. II. P. I. Locus, quem significavimus, Est p. 156. Noa pluribua in Ioela Prosessori eloquentissimo nonnulla debere, ingenuo fatemur, neque tamen negamus, illi ua eensuram haud raro Paullo acerbiorem et de Epithetis Homericia fero iniustum nobis visam effse. Diuitiam by Gorale
26쪽
Εpitheta pars praeeipua et gravissimum poeias Homericae subsidium. Quae quum eunetis rebus laetissimam assundat speciem, animum summa impleat voluptate et benigno suo amatu exhi- Iaret et recreet, tum nulla fere in re suam indolem luculentius declarat, quam in hac exeellenti exornatione non solum grandium et magnificarum, sed etiam tenuium et parvarum rerum. Est enim hoc proprium ingenio poetieo, ut rerum vel naturae contemplatione vel vitae humanae usu cognitarum imagines ita sensibus nostris admoveat, ut non tam animo intelligere quam oculis conspicere opinemur. In quo Homerum ut alios vetustissimos poetas natura ipsa et propior naturae adsp
etus adiuvite praeterea insidebat in eius mente eximia quaedam pulchritudinis species, in qua defixus artem ad illius similitudinem dirigebat. Hinc nata est illustris illa in earminibus Homericis per Epitheta explanatio rerumque, quasi gerantur, subadspeetum Paene subiectio, quam omnis aetas iustis Iaudibus concelebravit et in qua summam picturae similitudinem inesse iam veteres scriptores testimonio suo comprobaverunt. Nota
est vox Ciceronis, qui Homeri poesin appellat picturam T seul. Quaest. V. 39, 114 et quum de eius caecitate, qua nonnulli eum laborasse tradidissent, locutus esset, ita pergit:
, quae ora, qui locus Graeciae, quae species formaque pugnae, quae acies, quod remigium, qui motus hominum, qui ferarum, non ita expictus est, ut, quae ipse non viderit, nos, ut vider mus, effecerit.
Quum igitur Epitheta Homeriea iam per se sint suavissima
et rebus, quae mente comprehensae fuerint, ad sensus ro eandis magnopere accommodata, accedit iustus ille delectus in heatissima poetae ubertate et modus in Epithetis additis prudentissime servatus. Progreditur quidem oratio Homeriea in verbis et locutionibus eastigata tam aequabili et verecundo tonore ' , ut suus cuique loco, aetioni, Deo, homini, rei honor
tribuatur Nam ut Homerus ipse Odyss. M. M.) Obmpl
27쪽
eaeumen Remper quietum esse ait, propterea quod altius sit quam ut eo vis ventorum tempestatumque perveniat, ita huius poetae animus sublimior atque excelsior est quam ut perturbationibus humanis aut nimia Iaude aut acerba vituperatione a modum commoveatur et a statu suo deiiciatur illosque ictus sentiat, quibus impulsi alii poetae se tantum narratores rerum gestarum esse putent, se vero actores esse debere plane obliviseantur. Perfectissimum epicae narrationis in Homeri earminibus exstare doeumentum, quis est qui nesciat' Non male igitur Themistius ex hac Homeri indole, qua ad bona et decora Epitheta in reriun hominumque descriptione propensus est, animum Homeri fuisse benevolentissimum collegit eumque omnia quasi virgulae magicae tactu in aurum mutare, Certe neminimas quidem res sine aliquo splendore commemorare voluisse dixit. In qua universa laudatione unum modo Thersiten, rerum egregie gestarum reprehensorem, Excepit. Haec sunt verba Rhetoris in Orat. XXI. p. 26 . A. ed. Harduin. z ἴστε γαρ novoτι πιμηρος πάντα Oσα ονομαζει καὶ ἐπαινεῖ καὶ δὲ τα πάνυ φαυλα απαξιοῖ τῆς αγαθῆς μαρτυρίας' ἀλλα καὶ τα παιδία aer. πέδιaα ' γαυτῶ κα λα, καὶ αὶ μαστιγες ἀπασαι φαειναί' υπεραγ-αι δὲ καὶ φυτω ἐν πεφυτευμενον ' καὶ Ουδὲ ὁ συβωτης αυτφ ὁ-αμοιρεῖ ἐν τοῖς ἔπεσιν ευφημίας.
Haec earminum IIomericorum virtus in Deorum Dearumque Epithetis maxime apparet. Quo nomine quum olim H
28쪽
merum C. D. Iantus in libro suo de arte poetIca latina p. 52 . vituperasset, quasi nauseam per talia Epitheta lectoribus creaverit, idem hodie vix nonnullos invenerit, qui ipsi adsentirentur. Nam venerandam antiquitatis speciem ex his Epitheus per omnes praestantissimi carminis partes elucere videmus, qua detracta, si non omnis antiquitatis color, at certe magna illius pars periret. Ac primum tenendum est, veterem poetam Deos suos sine aliqua attributione nullo pacto eo tare potuisse neque in natura rerum divinarum plenissima eosdem Deos sine honorifica appellatione nominare voluisse, qua mare, fluvii, montes, flores et alia ex media rerum natura petita nobilitari solent.
Deinde scienter, quae sunt verba Valaenarii in schola de Diis Graecorum p. 10. , illa Epitheia excogitata erant ad designandas partes, quas Dii diversissimas in rebus huius unuversi administrandis obire credebantur. Cis. Pausan. VΙΙ. 21. 3. de variis Neptuni cognominibus et quae de Epithetis, quibus Jupiter ut pater hominum Deorumque et summus omnium rerum arbiter insignitus erat, Vestaenarius I. c. disputavit. Itaque poeta ad auditorum animos sibi capiendos eorumque sensus deliniendos nullo aptiore uti poterat subsidio, quam magnifieis illis Deorum atque Dearum appellationibus, quae hodie quoque nos magnopere delectant et ab interpretibus Homeri certatis studiis explanantur. Sunt ex his qui dicant ') eiusmodi Epitheta originem suam primordiis poesis epicae debere, in quo tempore poetae, dum auditores in his Epithetis
evit, postea incidit Beningiva in SuppIement. Anna . Iahnlan. Vol. I. Faae. 3. P. 344, quem illa Deobsit emendatio Iatuisso videtur. Addit
vir doctissimus, Boissonadium ad Homer. Vol. III. p. 368. B eod. Vales. Iaudasse scripturam πεδια, do eorruptela vero minime sollici tum, nam haec adiecit: δεαγρους καλους, περικαλλεας non vice simpli-
ei apud Homerum videre est. In sino ex iisdem Meobni Iiteria addimus, Themistium In illo Ioco Dionem Chrysostomum ante oculo habuisse, cuiua verba haec aunt in Orat. XXXIII. p. 397 p. 5. ed. R. r δυο γὰρ ποιητῶν γεγονοτων, ἄπαντος του αἰωνος ola ovδένα τῶν αλλων ξυμβαλεῖν αξιον, 'Oμήρου τε καὶ 'Aρrιλόχου, τουτων ' ιηρος ιὰν σχεδον πάντα ἐνεγκωμίασε, καὶ θηρία, φυτὰ καὶ ωδωρ καὶ γῆν,οπλα καὶ ωrcnς καὶ ovδὲ--οτου χωρὶς ἐπαίνου τε καὶ τιμῆς, ἀς ῖν ε&τοι τις, παρῆλθεν. Quam Eleisaditia a. 1829. o libro manu aeripio, qui Pene1 ipsum est, edidit.' Ut Sehlegetitis in censura carminis Goemiani: Hemann unduorothea in libr. citat. P. G. Disiligod by Corale
29쪽
vel in versibus Ulendide compositis magna tum voluptate et attentione inhaerebant, iterum alioη versiculos excogitare sol hant. Sed talis mos omnino alienus ab indole magnorum pomtarum esse videtur caloremque et impetum, quibus eos inflammatos esse iure dicimus, minime deeet. Qua re magis Wolfium probamus, qui Homerum in his et aliis Epithetis, quae ornantia nominata sunt et saepissime recurrunt, illam potissimum legem secutum esse ait, ut aures numerosa dictione suaviter explerentur neque ad id unice respexisse, ut via substantivorum aut augeretur aut diminueretur '). Quae etsi ex parte conceraerimus, primarium tamen fuit Homeri consilium, ut Epithetis additis res describeret et velut depingeret, ut iisdem sensus auditorum moverentur, ut mentea multitudine amoenissimarum imaginum implerentur, ut denique, qui ea audiebant, libenteret attente in iis commorarentur. Hule Homerico vieendi et ornandi mori similis est ratio, quam veteres Francogaliorum poetas et fabularum equestrium scriptores in Epithetis apte d leetis iniisse docemur, tum in carmine, quod inscribitur: Fimrabras, tum in fragmentis antiquorum illius temporis carminum, quae ab Immanuele Bekkero collecta sunt. Nam ex his, quae ut Homeri Epitheta saepenumero recurrunt, magna Cum veri specie demonstrari potest, omnia illa carmina pro communi fundamento talia Epitheta habuisse eaque ab populo fere in eundem modum aecepta esse et in eius mentibus habitasse quam Epitheta Homerica δ φ . Contrariam vero in hae re viam Germanorum poetae recentiores ingressi sunt
30쪽
Post tua nomina Deorum et Dearum Homerus sensus auditorum aliis Epithetis oecupavit, quae cum nominibus ipsis iam arcte copulavit, ut give Epitheton praecederet sive postponeretur, unum sere sine altero cogitari non posset. Huius gen
ris sunt κλυτος timiν, κλυτα εῖματα, θυραι φαειναί, χθων σρυοδείη, χρυσος σερνῆς, μαστιξ φαεινή, θεὸς ἐυπλοκαμος, γαλα λ αδν, αλς πορφυρεον, λιγυτθογγος, tum vocabula ρογαλόφρων, μεγαθυμος,
δαῖφρων, ἴφθιμος et alia. Quae tamen ut otiosa iam apud vel res nonnullis fuerunt offensioni, ut Galeno, qui de Comate cap.
ταφορα το-ουτε φησιν ωσπερ 'Osi ρος υγρον ἔλαιον καὶ νά- λα λευκον μηδενὸς λεκα διοριςμου' καὶ γαρ παν γάλα λευκ/ν καὶ ἔλαιονυγρος. Illud erimen Porphyrius in schol. ad Il. IV. 43 . ab Homero propulsare nititur, hoc tamen, Lobecklo iudice ad Soph. Aiac. 139. p. 133., praetermittit, Epitheta non solum ad distinctionem pertinere, sed vel maxime ad emphasin et energiam. Aequior Galeno est Aristoteles in loco Rhetor. III. 3. , quem iam g. I. attulimus, et γαλα λεοκιν, quo non Home-