장음표시 사용
51쪽
terribiliorem fieri et accommodata haec esse ad gensus move dos et percellendos. Addimus, poetas in erebriori horum ve horum iunctura aliquid ex antiquitate traxisse, in qua omnia stabula ut regia aedificia et templa editiora campis planis et apertis fuerunt. Quod primum securitatis tum maioris sanctitatis causa ita institutum fuisse, nulla eget demonstratione.
Atque hac observatione viam ad alterum v. auris significationem, quae indolem et interiorem naturam alicuius rei uberius exornat, nobis munire posse putamus. Accedit enim talis, adlecto v. altus, ornatus, maxime ad antiquissimorum Poetarum exemplum, qui in Diis suis praedicandis, in virtutibus hominum laudandis, in regionibus, montibus, silvis, domibus deseribendis nihil splendidum vel angustum sine altitudinis ratione apud animum suum cogitare poterant. Cuius rei explicatio in promtu est. Nam quum vel nostri poetae libentius terram montibus et virgultis obsitam quam campum planum et devexum descri-hant, quumque res notabiliores atque insigniores studiose et eo sulto in loca editiora transferre ament, quid veteres poetas, qui fere in natura habitabant aut certe praesentissimam naturae imitationem maximum poesis firmamentum putabant, in talibus
negotia bellica redit. Itaque acute emendavit Hainditia ad Gron iadiate. T. I. p. 469. Ionga quem frigida pace Terra iuvat, breuitia laeso piger angitur orbee qua facillima eorrectione illa oppositio satia aperto elucet. Cui Haudius hos Iocos addidit: Senec. HippoI. 123. Ille nocturnas agitare bima Distat et gyro breviore fleeti. Thyest. 811. Curtio breuius limite eurrens. Tib. Iv. I, M. Curtio breuius eo ellere gyro. uia adiungimus Ioeum Caesaria de bell. GaIl. IV. 33. Efeivnt Britanni , ut
in Meliui atque praeeipiti Ioeo inestatos equos sustinere et brevi mod rari ae Reet σε - eonaverint. Significat Caesar artem Britannorum, qua equos veI in celerrimo cursu, simulac voluerunt, retinere vale-hant, unde hoe in Exiguo spatio semper laetum esse Per ae apparet.
Est quod nos dicimus: anhalten, parisen et rea ipsa hodio appella- tuer arrει, Parade. A Xenophonte in libro de re equestri B, 7. idem in uv. αναβάλλεσθαι ἐν intelligitur, ad q. I. vid. Staneider et Hermann. in Comment. Soe. Philol. Lipa. I. IV. P. I. p. 59. Diacessit tamen ab Handis meieherius in Beehii Actia Seminae. Reg. I. II. P. R. p. 349 aeq. , quem v. laevo meso habet propterea quodnuuiua ait sensua. Desiderat quidem aliquem sepimenti, quo equua in Maevis inclusus tenetur, commemorationem. Diuili eo by Cooste
52쪽
De Epithetis propriis et perpetuis.
Epitheus eoplas suas quam largissime effudisse dubitabimus Itaque v. altus de Deorum hominumque vi, splendore atque excellentia poni solet, ut altus Apollo Aen. VI. s. X. Sis., alius Iupiter XI. 626., auus rex aetherius XII. 140., alta Iuno Ovid. Metam. III. 2M. et XII. 505., alti Dii apud Ovid. Fast. III. 33 . , altus Aeneas apud Horat. Satir. H. G, G2. , allus Orodes Aen. X. M., altus Caesar apud Ovid. Epp. ex Pontin. 3, 63. tum apud Horat. Carm. III. 4, M., in quo loco non probo, ut fecit Benueius, Lambini correetionem fassus neque Fea duce coniungo uv. altum militia. Caesar enim dicitur altus utpote bella despiciens. Deinde de terris, aedibus et urbibus elaris et nore suo superbientibus v. altus legitur: vid. Aen. IV. DI. alia Carthago, Georg. I. M., auas urbes, Aen. XI. et . alta patria, Ovid. Metam. II. 1., alia Solis regia ubi vid. Baehius), ibid. VIII. 525. , alta Calydon, ut alium Troiae culmen Aen. II. 290. Itaque hic dicendi mos Andromachen quoque Virgilianam decuit, quae in Aen. III. 322. Polyxenam felicem praedicet quod
Hosti Iem ad tumulum Troiae sub moenibus alιia
Haesit quidem optimus Virgilii interpres, Ph. Wagnems, in annotat. ad h. l. et ad Georg. I. 92. in voce altus, sed Μar nem Homericae consuetudinis exemplo satis tuitum esse censeo.
Nam ad solitam urbis Troiae appellationem Cnιος α νη u. XV. 557. m. zz2. al. usus ille rem aliquam per Epitheta augendi et amplificandi accedit, licet eadem, re propius con8Lderata, ornatus omnino est expers et splendorem suum vel vim suam iamdudum abiecit. Vid. quae de hoc usu in Introd clionis capite primo sunt disputata. Sic in nostro quoque loco, quum Polyxena post captam eversamque Troiam ad tumulum Λchillis mactata esset, de altitudine moenium Troianorum Vi gilius modo improprie loqui potuit. Sed gravissima est urbis eversae commemoratio, ut qua Polyxenae, virginis regiae, imago longe miserabilior fit, quae in solo patrio, moenibus vixdum deletis, mactata erati Simili ratione, sed in sermone minus eommotiore et magis ad Homericam consuetudinem accommodato, Virgilius Aen. VI. 599. de vultum locutus est, qui apud inferos miri iecur lacerat,
rimatur epesis habitatque sub alto
Neque sine vi voc. alius in immensi corporis descriptione ut in iisdem verbis Statimza Theb. XI. II. collocatum est, neque Virgilius maiore excusatione eget, quam Homerus, qui ino M. X. 200. Polyphemum appellavit μεγαλητορtit atque ανδρο
53쪽
ψειον. Paullo inusitatius Statius Heb. R. 942. altos Notos
sagittae Adrasti occurrisse dixit, quo minus ad dictam metam perveniret. Vetus Scholiastes Notos alios interpretatus est tentos vehementissimos, turbines. Sed ad urbes revertamur et addamus locum Horatii Carm. III. 5, 39. O magna Carthago prebrosis Altior Italias ruinis, ubi cum illa, quam supra tetigimus, significatione huius vocabuli altera significatio optime congruit. CD. L G. Lehmannus in libello scholastico Luccaviae a. 1S28. edito P. , seq. et gner. ad Eleg. in Messal. p. o. Porro domus vocatur alia solemni nomine, ut Aen.
X. 526. XII. 546. Horat. Epod. s, 3. ad similitudinem locutionum Homericarum: υψερεφὲς Il. V. 213. Odyss. X. III. al. . vel vapoροφος θαλαμορ sodyss. II. 337. CD. Sil. Italic. XVII. 2. thalami alti et Bottiger. Scripti Minor. T. I. p. 281.) unde apud Statium Sillv. I. 2, 45. cum Handio legendum est: pandit nitidos domus alta penates, nec quod Marciandus
eoniecit: pandit nitidos Venus alma penates. Eadem 6. a tus et almus Confusio est in Oda, quae sub nomine Rufini sertur, in cuius v. 10. bid. Wernsdors. Poet. Lat. Μinor. VOLIII. p. 394. non quod Dis alta est legitur. Heingius coniecittiis alma admodum probabiliter et Ioco, quem Axtius in Pr grammat. Cliviensi a. IS29. p. 16. addidit, Herodoti II. 156.
adiutus, sed consuetudine talis poetae, qualis Riinuus suit, magis consentaneum videtur usum dicendi optimorum poetarum, qui Iovem, Saturnum, Apollinem ceterosque Deos altos dixerunt, sequi quam doctrinam assectare et Isidi cognomen e moribus Aegyptiorum, non Romanorum, repetere. g. 4. Postremum v. altus ad ullas res minoris ambitus et gravitatis transferri solet, ut rebus describendis gratior species, immo vividior color inde inundatur. Cuius generis sunt alius torus Aen. II. 2. I., altum stratum XI. sis. , alius Iectus X. G2., altus favillae agger apud Lucan. Pharsal. V. 52 . licet paullo incongrue positum est Epitheton), alti currus Ovid. Metam. II. 10 . , alta praesepia ibid. 120. , alta theatri fund menta Aen. I. 28., quem locum iam supra laudavimus et in quo repetitio eiusdem vocabuli v. 42s. praeter duplicem h. v. significationem suam habet excusationem, ut Weichertus vidit in dissertat. de versib. Virgil. lniur. suspeet. p. o. Add. Sil. Italic. I. 26. alta vetustas, Ovid. Epp. ex Pont. III. 2, 103. alta nobilitas l. e. genus este, e vetustis8imis temporibus repotitum, altum votum l. q. magnum apud Sil. Italic. XVII. G o. alta nomina apud Auctorem Panegyrici ad Calpurn. Pison. V.
22z. ad q. I. vld. WHeber t. in libro de L. Varii et Cassii Pa
54쪽
De Epithetis propriis et perpetuis.
mensis vita et earminibus P. G. noti , alium limen in aedibus Εσandri apud Virgil. Aen. VIII. ψ61. Huc reseramus a stim dolorem in Aen. I. 20s., quem Wunderlichius gravem, ingentem dolorem explieuit, qui penitus insedit, et locum Gest um ex Annal. XVI. 29. , in quo auus pavor similiter dicitur,
advocavit, tum altum soporem Ovid. Met. VII. 3M., altum rumorem Sint. Theb. VII. 4M., altum gemitum Aen. XI. M., duvitias in altum exstruetag Horat. Carm 19. cyll. Pindar. R U. Olymp. II. M. Oλβος ο φηλος) et quae simili ratione oculos superbos alia circumtulisse dicitur Niobe ab Ovidio Metam. VI. 169. CD. Claudian. in Rufin. I. 53. concordia, V tus - alta cervice vagantur. Huc pertinet locus in Valerii Flacci VII. M. de Iasone:
Tum tamen infando quao det responsa tyranno Colligit et tandem obtutu consurgit ab alto.
Fuit quidem Iason dira et iniusta Aeetae oratione maxime pereulsus, defigit igitur vultum moestum et pertinacem diu in resem, quasi non solum in eius mentem penetrare et intimos recessus explorare vellet, sed etiam eundem ad aliam eamque meliorem sententiam perducere tentaret. Quod quum ipsi non contigisset, tum, verbis secum collectis, post longum silentium vultum mutat et dicere incipit. Cis. IV. 32 . oragus longo
Comminus obtutu mirans tenet. Plenius dictum esset: eonsum gil ab alto obtutu in verba, ut in arma consurgere e pace et
otio est apud Virgil. Aen. IX. τ s. X. M. cis. Tacit. Histor. III. 1. Sicut in loco Valeriano o. ab auo obtutu locus, unde aliquid exit vel proficiscitur, indicatus est, ita contra ponunturvv. ex alto apud Ovidium Amor. II. IRAspera at visa est xigidasque imitata Sabinas, UeIle, aed ex alto dissimulare, Puto.
Ad quae vocabula Bumannus recte intellexit: pectore, ut Iocus declaretur, ex quo exit illa dissimulatio, qua missa aut relicta
puellam eo manifestius rei Venereae studium monstraturam
esse poeta putat. Ovidius pro ex alto dicere potuisset ausad simplicem notionum relationem exprimendam, sed addita praepositione simul originis et fontis imaginem revocavit et disiunctas notiones apte coniunxit. Idem de Ioco Virgilii statuendum est Aen. VIll. 391.) sensu tamen diversor quid causas petis ea alto et de Iocutione tritissima aliquid aus repetere. De locis Ovidianis, quos Burmanno debeo, Art. Amator. I. 633. Iupiter ex alto perituria ridest amantum et Heroid. VI. 151.
Quod si quid ab auo ut Lucan. II. 2M et Stat. Heb. VI. sis.
ubi unus liber ab astris) Iustus adest votis Iupiter ipse meis, vid. Haudium Turgellin. T. I. p. 12 s. ubi discrimen utriusque
55쪽
Ira dira prima. Ioeuilonis subtiliter expositum est. Add. Ηo ann. In Iahnia Annal. Philolog. a. ISm. II. I. p. o sq. Porro alia illa dissimulatio apud Ovidium seu pectus altum tu Ciceronis Orat. p. Milon. 8, 2I. alia mens dicitur, ut recte Matthiaeus vidit. Tri-huitur enim altitudo ingenii iis, quorum consilia assequi non valemus, qui valde tegunt suos sensus, ut in iis locis, quos C saubonus ad Sueton. ViteII. c. II., Drahenhoreh. ad Livium IV. f., Ernesti in Indic. Cieer. Graec. v. βαθυτης et Mila. ad Sallust. Iug. 91, 3. laudaverunt.
Transeamus ad v. magnus. In hoc Epitheto duplex distinguenda est significatio, prima simplicior et ex antiquissimae poeseos indole repetenda, altera, quae cum insigni vi ad certas res relata sensus ita movet, ut paullo diutius in ea commor mur et ad iIlius explicationem e praegresgis vel ex sequentibus quaedam petamus. Priori generi adnumeranda sunt haec: murnus orbis Virgil. Georg. II. 338. et Aen. l. 26s., magnum Latium VII. M., magna Sila Georg. III. 219., magna Neu ria Aen. I. si N. et Vll. 4. , magna membra II. 251., magnus annus III. 2S ., magna Italia IV. 345. magnas Mycenas vid. Heroid. Vll. Isb. Et alia huius generis, quae ut Heynius ad Georg. II. 33S. annotavit, perpetua fere fuerunt Poetis gra
eis et latinis. Itaque idem in Aneid. IX. 21S. iure Trappio
oblocutus est pro magni nec moenia curat Acestas scribenti magnas Acestas et ad urbem Segestam referenti. Cis. Valer. Flacc. V. 301. magni veniant dum regis ad urbem ibique Bu mann. In talibus numerorum quoque ratio habenda est. Nam
etsi apud Virgilium vitiosa putanda sint docente Magnero in quaesti Virgil. XXXIII. S, extr. p. 5 s), pariter cadentia Substantiva et Epitheta iuxta posita, dummodo eorum ultimae vulabae sub ictum veniunt, ea, si singuIaris ex hac re captatur gravitas, non solum a communi usu excusationem habent, sed etiam ab antiquo dicendi genere commendantur. In altero genere Primum de v. magnus, quod nominibus Deorum adiunctum numinis divini vim atque potentiam deci rat, agendum est. Ita Iupiter in Georg. II. 32z. magnus, magno commixtus corpore, terram alere dicitur, sie magni Dii
in Aneid. IIl. 12. et VIII. M , magna Iovis eo nisi VH. 30S. do Iunone de mala Statii in Achill. I. 25 . imitatio, qui de
Thetider magna puerpera coel0, magna Martia manus apud Si L Ital. VII. 3 1. et IX. 488., magnas Nerei undas apud V ler. Haee. I. GM., magma t&rus Iovis atque Iunonis in Statii
56쪽
De Epithetia propriis et perpetuis.
Theb. I. 2M., magna Glauci manus apud Ovid. Metam. XIV. S., ad q. l. Bumannus bene observavit, hoc Epitheto summam in agendo facilitatem, quae Deorum erat, indicari. Numinis vero divini et potentiae divinae vis atque auctoritas multo maiores ex his locis elucent. Αen. V. M. vel quas portensia et ira Magna Deum, id est, illa ira divina, e qua magna et tristia hominibus proveniunt, fere ut VII. 432. Coelestum vis magna iubet. Cfr. Valer. Haec. II. 365. Magnis cum fratribus Eurus intonat Aegeo, N. 521. Quas Harpyias) fulm na puanquum Aegidragus ius gerens magnas sibi legit Iupiter
in iras. V. GST. Heu, magnis quantum licet in pia fatis et plures Tibulli locos, ut I. 2 SI. Num Veneris magnas violavi numina umbo, tum III. 6, 22. Qui timet irati numina magna, bibat plane ut Horat. Epod. Iz, 3. Dianas non movenda nu
Praeter res divinas alia quoque vocabula clariorem vis et efficaciam addito v. magnua aceipiunt. Incipiamus a Ioeo nobilissimo Aeneid. I. I S.
At veIuti magno in popuIo quum saepe coorta eat Seditio saevitque animia ignobile vulma,
in quo quum IIuschylus ad Tibull. I. I, 2. p. 5. magnus interpretatus sit frequens, magno numero constauS, Wagnerus, ne quis hoc Epitheton dicat otiosum, poetam potius ad seditionem longe lateque diffusam eo consilio respexisse dixit, ut illa virtus unius viri, pietate ac meritis gravissimi, magis exsplendesceret. Ita Alcides a Propertio III. Iz, 29. magnus appellatur vel ob dignitatem vel ob aetatem eis. Baldamus p. 2 2. , et apud Tragieos Graecos non raro μέγας idem est quod δεινος, σεμνος, ut apud Aeschyl. Choeph. 4 S. μέγας δαίμων καὶ βαρvμηνις. Agamemn.1 M. μέγας ποτμος. Add. Lobea. ad Soph. Aiae. 225. Eadem de causa minime otiosum vel ingratum est hoc Epitheton in
Strophadea Graio alant nomine dictae Insulae Ionio in magno.
Nam et maris Ionii vastitas et magnitudo, et insularum in illo dispersarum solitudo hoc uno vocabulo proxime ad legentium sensus adducitur. Quo voeabaeo poetae Latini admodum delectati esse videntur, ut gravior fieret et augustior imago navigationis atque illustriores labores illorum, qui per mare iter se-eerunt. Ita Aen. V. so. dum per mars magnum Italiam a quimur fugientem, tum magni incola Punti apud Valer. Flaee. IV. 513., magnum mare in Mean. V. GIR Veseri mace. I.
57쪽
50. Sist. Theb. II. 101. 315. Λebili. I. M. Ovid. Herold. XIX. 143. et aliis in locis, quos collegerunt Gilanius in indie.
Lucret. s. v. magnus et mare et Bumann. ad Valer. Flaee. 1.10. Multo melius haec, quam modo dedimus, explicatio e collatis duobus Lucani et Lucretii locis patet, quorum prior est V. GM.
Parva quem puppe aedentem Tam magno petigre mari
ubi oppositio non operosius eruenda est, sed elarissimis verbis nobis proponitur. Tum in egregiis Lucretii versibus V. I.
Suave mari magno turbaotibua aequora ventia E terra magnum alteriua spectare laborem
beatissima illius hominis sors exornatur, qui vastissimi maris imaginem ante oculos habens hac sorte eo magis gaudet, quo maiores sunt labores navigantium. Similiter haec praegnans v. magnus significatio ex aliis locis elucet, ut Aeneid. III. 196. magnaque surgunt Aequora, sui, quod iam fecit Huishingonius, eonferri potest Xenoph. Anabas. V. S, 20. oeαν δὲ ἡ καὶ θαλαντα μεγαλη ἐπιφέρηται. Add. Sallust. Iugurth. M, 3. Nam ubi mare magnum esse et Samirs vfntia coepit et ad h. l. annotationem Kritati. Illa vero latitudinis nouo loco Georgic. II. 260. vindieanda est:
terram multo ante memento Excoquere et magnos aerobibus eoneidere montes
Ηeynius enim, qui alia huius generis r te et eleganter perspicere solebat, hic haesit negans magnos montes bene commemorari posse, quum de collibus agatur. Iam Iinnius recte haec verba interpretatus est, rectius Wagneruge , quum late pateat mons, totum scrobibus eoncidendum praecipit poeta, nee labori parcendum. CD. II d. Turgellin. T. II. p. o . Tum hoc vocabulo non solum exterior ambitus delineatur, sed a poetis non minus crebro interior rerum conditio et multarum quasi comprehensio more praegnantiori exprimitur. Ita est argenti magnum talentum Aeneid. V. 24S. quod multas minas intra se continet, ut apud Tacitum Histor. I. M. Sed fama eonstans fuit, ipsum Valentem magna pecunia i. e. magna vi peeuniae emptum, tum magni menses in Virgil. Eelog. IV. 12, 1. e. Illustres, insignes, memorabiles, utpote saeculi aurei, non longi et nostris mensibuη maiores, ut V sius voluit: est. Lucan. III. D. Ubsrs via glabas superat, erasantibus Austris, quum medium nulea Borea cogente sub axem, Essuris magnum LAbys tulit imbriaus annum, in quibus messis per effusos --hres magna et fructuosa intelligitur. Add. Stat. Heb. IV. πια
58쪽
De uitetis propriis et perpetvis.
et Burmann. ad Clatidian. in Rusin. I. 352. Eiusdem generis sunt magna moenia Aeneid. II. 295. et III. 159, ratione urbis Romanae inde oriundae liabita, magnum bellum VII. M. magna mens Aeneid. VI. 11. et Valer. Flacc. I. 2 2., magna laus ibid. v. 105., magna verba ibid. V. 600., magna ausa V. GG2. magna fata, Sil. Ital. II. 425., magni honores Claudian. de laud. Stilich. II. 109., maςna cervix in Rufin. II. 29 ., magna mors Stat. Τheb. IX. 491. Neque aliter ob amplitudinem suam internam atque propriam Iudi Circenses appellantur magni in Aeneid. VIII. 636., et eiusdem praestantiae causa Iudi Olympici dicuntur magni in Horatii Epistolis I. I. 50. Quis circum pagos et circum compita pugnax, Magna coronari contemnat Olympia' In cuius loci explieatione, qualem nuper Th. Selimidius docte et subtiliter dedit, in Iloc uno dissentio quod v. magnus non solum exornationem ludorum Olympicorum significari puto, sed ea de causa ludos ita appellari, quod in pluribus Graeciae locis certamina sacra sub Olympiorum nomine svid. Rathgeber. in Erschii atque Gruberi Encyclopaed. Seci. III. P. a. p. 324 sq. celebrabantur et uv. Olympia magna disserentia eorum ab illis, quae minus celebria erant, ab
Horatio indicatur. CD. Lucian. uerodot. I. ἐνίσταται 'Oλυμπια est μεγάλα. ΙΙarmonid. 4. Πῶν γαρ ξδη στάδιον ηττον φοβερον τω'Oλυμπια τα μεγάλα νενικηκοτι et ad h. l. Palmerium T. IV. p
515. et Lehmann. cui add. verba Meteri in Encycl. l. c. p. 29T. Uie enim docet eoil. Siebenkees. Anecdot. Graec. P. G. ab Eleeis quotannis ludos celebratos esse, qui minores nsteito 'ludi Olympici appellati fuerint. Eadem ductus ratione Ovidius urbes terrarum primarias, metroPoles, magnas urbes dixit, ut Metam. XIV. 4M. urbemque Romam hoc cognomento donavit in Trist. I. I, 59. CD. Burmanii. ad Metam. XI. 13T. E quibus locis eximas VI. I T. quem paullo inconsideratius Bumannus huic generi adseripsit. Postremum his locis Horatii verba addimus: Olim qui magnis legionibus imperitarent e Satir. I. 6, 4., in quibus Iah-nio adstipulamur. magnas legiones de iis explicantes, quae possidenti haud mediocrem parerent auctoritatem. CD. Lucret. III. 10 0. s. Indo alii miti reges rerumpus potentes Occ
derunt, magnis qui gentibus imperitarunt . Simili modo apud Theocrit. XXIV. 106. quem locum Ilusch ius excitavit
Eυροτος dicitur ἐκ πατέρων μεγάλαις ἀφνειος ἄρουραις, ubi verbis μεγάλ. ἀρουρ. causa et origo divitiarum Euryti indicatur. In Ioeo
De alia Ioel Horatiani intorpretatione vid. Gerlaeh. ad Sallust. Catilin. 13. a.
59쪽
Tibulliano I. I, 2. Et teneat muti iugera multa eoli Husem Lius et Dissenius hanc scripturam alteri magna praetulerunt, quum iugera eertam haberent mensuram, neque alia magna alia parva essent. Sed potior videtur scriptura iv. magna, quod nuper recte vidisse putamus M. Hostum in censura TLbulli Dissentani in Ephemerid. Liter. Berol. a. 183T. Part. 8. . Scilicet per multitudinem singularum rerum magnitudo totius efficitur, quae notionum commutatio exemplis allatis, magna millia magnae legiones apte confirmatur. Ita Orid. Μeiam. H. I Tet magnum aer cinibus Occiupas Orbem i. e. multas illarum te rarum partes, non istum orbem. Stat. Theb. VIII. 571. Leo magni - etiamnum sanguinis ingona, et de eodem V. 596. Magno furcir est in sanguius mergi, Nec nisi regnantia re vice recumbere tauri. Valer. Flacc. V. 2M. Iamus aderat magnis regum cum millibus urbi, in quo loco, si permutationi numerorum aliquam, excusationem petas, poetae consilium id fortasse suit, ut reges et multos et potentes ad urbem acce sisse una doceret. Virgilius vero a talibus abhorret: cis. Aeneid. IlI. 3 6. Add. OuWens. Νοct. Hagan. p. . Sed si in illo loco poetae venia facilius dabitur, idem tamen lux Tiae atque supervacanei verborum ornatus merito in Ioeo VI. I sq. arguitur. Verba sunt haec de OIea feliciter crescenιe:
Iamque videt teneram primo de vertice frondem, Quum subito immissi a praeceps aquilonia nimbia Venit Iliema magmaque evulsam tendit arena.
Aperta est imitatio Ioel Homerici Iliad. XVII. 53 - M. euiua ultima verba sunt: βόθρον ε' καὶ ἐξετα-σου ἐπὶ γαίη.Quid igitur v. magna' Iam inmit in participio mulsam idonea notio ad verbum ἐξετα-σσε exprimendum, neque ulla sumesena indicari potest ratio, cur minima terrae pars, in qua haec olea acerevit, magna appelletur. Multo maiorem cautionem in gl-mili deseriptione Aeneid. IX. 346. Virgilius adhibuit: o ius magnum metuems as post cratera tegebat. Non enim illi post craterem stabat, quod Hunio omnem fidem excedere vl-debatur, immo vel iacebat vel subsidebat, quod e v. 3 8. apparet: sed praesentis mortis metu trepidabat: quod qui sacruunt ut Wagneos scite observavit) sperant, quamvis male tecti, tutos se fore, et, si ipsi hostem non videant, ab illo non vullum iri. Itaque poeta cum summo Rhoeti metu suam motationem aptissime coniunxit et per hoc Epitheton declaravit.
g. I. Observavisua in superioribus, quanta tum arte Feteres
60쪽
De Epithetia propriis et perpetuis. 23 poetae roboris, magnitudinis et proceritatis notiones per Epitheta altus et magnus declarare studuerint. Iam consentaneum esse videtur ad ea progredi Epitheta, quibus decor natura lis, elegantia et venustas eorporis, mobilitas membrorum deseribitur. In iis praecipue est v. levis. Nam veteres, quamvis eorporis robur et sortitudinem praecipuum esse virorum magnorum et ducum ornamentum ubique iudicaverint, eos tamen minime pingues esse et Obesos voluerunt, sed leves, agiles atque in omni corporis exercitatione ita versatos, ut vel maxima et gravissima sine ulla operositate vel nimia contentione per-neere valerent. Ita Homerus Il. XIX. Mu sq. Achillem descripsit, instructum armis recens fabricatis, quorum pondus quemque alium maxime fatigasset, ipsum vero minime prohibet, quo minus agilitatem membrorum ostendat. Addit enim: εω ναυτε πτερὰ γίγν&τ, αειρg δὲ ποιμένα λαῶν. Similiter Virgilius de Neptuno in Aen. V. SID. , qui cum curru et equis aequora transiit Caeruleo per gum a levis volat aequora curru. 0mnino igitur tenendum est. v. lenis ubique significationem Ponderis, quo quis premitur vel levatur, adiunctam habere nequoad internum animi sensum reserendum esse, ut v. lenis, quod sine ulla gravitatis et ponderis notione a scriptori hufi us 3rpatur, ut Aug. Weschertus in Coinmentat. I. de Medea oestro percita P. q. not. recte statuit. Quod diserimen usu v. levars
apud poetas confirmatur. Nam ponderis notio, quo aliquid relinetur, deprimitur aut tegitur, est in his locis: Aeneid. I. 1 5. Neptunus levat ipas naves , VII. 572. Allecto in voraginem se Condens terram eseiumques levabat, apud Sil. Ital. II. I 23. Asbyte moriens labentia membra lexat. Eadem notio in locutionibus aestus Ioare Stat. Silv. III. I. 63. , viam levare se mono Aen. Vm. 309. eis. Benilei. ad IIorat. Carm. II. II, M. et similibus ineste relinquitur euim aliquid molesti, quo abiecto liberiores sumus. Add. Bach. ad Ovid. Meiam. XV.
- . Hinc ea, quae in alium struimus aut Collocamus, levars dicimus, ut Lucan. Pharaal. IV. IS. Nec Caesar colis minors Castra laxat. IS. Negus enim δε mors earinas Emi sine puppesqus levant. Stat. Theb. X. 3zS. Amicum pyndus uterque Subiecta cervies levant. - . Villasqus trementes Caesaries insana levat. Add. Gronov. Diatrib. in Stat. cap. 40. P. M. ed. Hand. Contra quae sua sponte altiora fiunt, aca-dere, tollers, surgere vel senari dicuntur: vid. Oudendorp. ad
Lucan. II. 222., add. Virgil. Aen. IV. sis. Stat. Achilli. 11. 17.Liv. XXI. M.
Sed ad v. levis redeundum est. Patet haec, quam modo
tetigimus, significatio primum e loco Tibulliano I. 4, 11. Si