장음표시 사용
31쪽
rus solum, sed etiam Pindarus, AeschFlus, Theoeritus usi sunt poetis condonat, oratoribus laterdieit: non illi displicuisset υγρα Ως et υγρὰ θαχασσα apud AeschFlum Suppl. 256. ed. Meli., ωγρὸν πέλαγος apud Pindar. PFih. IV. M., quae ad normam Homerici κυματα sna sua effinxerunt iisque assimilatum egi νοτερον οδωρ apud Euripid. Ion. 146. et Ahς αλμυρα Troad. 67. Add. infra P. I. cap. 2. init. quum igitur in talibus, quas
modo enumeravimus, iam per se multa sint, quae naturam poesis Homericae abunde Omnibus ante oculos ponunt, qui alia qua illorum earminum scientia imbuti sunt, tum nescio an mulio elarius appareat e commemoratione rerum, quae per se omnis ornatus expertes sunt et a poeta splendidis quasi vestiuntur vocabulis. De talibus locis singillatim dicendum est. In Odyss. VI. 26.
ειματα μέν τοι κειται ἀκηδέα σιγαλοεντα
vocabulum ἀκηδέα interiectiun luculenter demonstrat, verba εῖ ματα et σιγαλοεντα nullis Paeto separari posse, ut deinde v. M. κουρη θαλάμοιο φέρεν ἐσθῆτα φαείνην
ad quae Seholiastes Venetus in Il. VIII. 551. annotavit: οὐκ ἐπὶ τῆς τοτε, ἀλλ' ἐπὶ τῆς φυσει, et in Scholiis Buttmannianis p.
καθαΦάν Similiter in Iliad. XVII. 23. filii Panthoi a Me uelao, qui gravissima ira in illos est inflammatus, satis honori- nee ἐυμμλλι appellantur et XIX. 126. Iupiter summa ob Iunonis dolum commotus indignatione narratur Aten praecipiteme eoelo eiecisse, cuius tamen caput Voc. λιπαρο-ρήδεμνος condecoratum est, sicuit Odyss. XII. 316. Aurora novum diem roducens solito vocabulo ἐοδοδάκeοχος dieitur, licet ex illis, quae ante et post hunc versum leguntur, Satis patet coelum fuisse
) Ad quem Ioeum Nitasviva in Annotati. in Odyas. T. Π. p. 92rsidie tebhase, si ilahe VorateIliing hann die Dinge haum nennen Mnesei gung der Pradihate, so e sie dirael ben mit dem hellenen Beae st- gela a Ust. Diefa stad die stehenden Belisorter, dissa die so Ut mi versiandenen Epitheta omaintia. Cis. Ion. ad Ovid. Trist. I. 10, 1. et L. F. E. Meyeri Commentationem do Epithetorum Ornantium vi et natura deque eorum usu apud Graecorum et Latinorum poetas, Utini a. 1837 editam. Quae scriptio quum post Iibrum meum absolutum in meas manua venisset, equidem eam tantum passim citare, nec tamen opibus, quas Iarga manu dispensavit doctissimus Meserus, uti potui. In .imili animi eonditione Volherus in carmine Nibelangorem v. 2167. ed. Laelimam. Chrismhaden honorificia esloeutus est verbiacua edela Mneges πψ9. Disiligod by Corale
32쪽
obseurum et nimbis atque tempestatibus plenum. Porro in eiusdem libri v. 21. Ulyssea in Dagminibus mali et gubern culi insidens et mortis periculum effugiens de se ipso loquitur:
noxii fuerunt, ipsi hoc tempore asserunt galutem. Porro Iliad. XV. 316. χρως heroum λευκὸς Commemoratur, quum contra Epitheton exspectamus, quo eorpora solis radiis fuscata et pulia 'vere conspersa describuntur. Homerus vero nativam eo oris pulchritudinem et albicantem colorem ante oculos habuit, quam notionem vel in eampo cruentae pugnae tenaciter servavit. Longe alio modo apud seriores Graecos homines λε-οὶ ehorsiotio nominati sunt: vid. Iacobs. ad Philostrat. Imag. I. . p.
s. et mea ad Lucian. Alex. 3. p. s. Postremum in Diad. XXI. 218. Deus Xanthus, cuius nurius corporibus mortuorum erat repletus, ad Achillem loquitur:
πλήθει γὰρ δη μοι νεκυων ἐρατεινα ἐεεθρα in quae verba ea cadunt, quae paullo supra e Scholiastarum enarrationibus adscripsi. Hunc morem dicendi secutus Virgulius in Aen. VII. 430. scripste quare ags- et Phrygios, qui flumina pulehro Comeders, duces pietasgus exurs carinas et Eadem ex Causa praesidium petendum est loco Valerii Maeci Argonaut. III. 512 - 11 .Phryota ultro eoncurrere monstris Nempe virum, et pulchro reserantem Pergama ponto vidimu
quem iam alitu Graecorum poetarum exemplis Weleberius in Epist. erit. p. M. tuitus est. Add. Burmann. ad Anthol. lat. T. II. p. Io. Ad idem genus Epithetorum locus Iliad. XXI. o. referendus est, in quo Neptunus Apollinem a Troianorum partibus abducere studens illum adhortatur, ne hanc gentem diutius sub tutela habeat, sed omnino interire sinat. Nihilominus In tali sententiarum nexu mulierea Troianae appellantur αἰδοῖαι. His add. locum Hesiodeum e Theogon. 2D.
ubi bene Wolfius p. 92.r , amat vetus sermo poetieus talia Epitheta, quae quasi perpetua sunt et nominibus suis ita adhaeserunt, ut nativam vim paene deposuerint. Qui Homerum I get, quavis pagina hoc probatum viderit. -- Quid, quod ipse Horatius Cam. III ri, non plane dissimiliter Europen inducit Idquentem: Antequam turpis macies decentes occumpet malaa teneraegus sumus De at praedae. Nam decentes malas naturalem indicant habitum, neque respicitur praesens perturbationis et miseriae status, nisi quis v. Meentes ad similitudinem vocabuli Homerici φίλος, ut in φίλον ητορ, φίλον κῆρ,
33쪽
φίλαι χεῖρες, Positum esse censeat. CD. Meyerum I. e. p. Io- 13. et Corn. Mulierum in Spicilegio Animadv. in Catulli
Carm. in nupt. Pel. et Het. v. 3I0. p. 40. In talibus verbis recte diiiidieandis id prae ceteris considerandum est, Homeri carmina non lectoribus, quales hodie esse solent, sed αοιδοίς fuisse scripta et usui publico atque publicis consessibus destinata. Ad quae quum Grammatici, ceteroquin homines diligentes et solertes sermonis Homerici indagatores, non satis attendissent, evenit, ut omnia e subtilioribus suae aetatis legibus interpretarentur, et ea saepenumero negligerent, quae explicationis gratia e prisci temporis consu tuesne ipsis petenda fuissent. Ita in v. δῖος maxime desud xunt, quod in diversis locis modo ad prudentiam Ulyssis, modo ad sortitudinem Achillis, modo ad Paridos pulchritudinem, modo ad Eumaei integritatem, postremo ad atrocem Charybdis speciem trahere solebant. Sed bene Nitzschius in Annot. ad Odyss.
m. 266. T. I. p. IS9. docuit, geniis nobilitatem et principum ordinem v. Most in primis declarari, cuius praerogativae auctor Iupiter ipse sit, regum generator. Dude omnes reges ab Homero appellantur διοτρε νέες. cf. Spanhem. ad Callimach. II. in Iov. TR p. 30. 62. Et Bottigerum in libro: Idem sur nει - Mytholog. T. II. p. 105. Eadem de causa regibus,
priueipibus et qui primi sunt ordinis eortimque filiis et filiabus hoc Epitheton sine ullo discrimine tribuitur, immo Iupiter ipse Hectorem et Ulyssen vocat δἰ e u. XV. 15. et Odyss. I. 65. ubi vid. Nitzsch. p. 21. . Ab eodem mare divinum Il. XV. 163. originis causa dicitur. Sed maxime memorabile exemplum est Iliad. VI. 160.
Cui loco similia verba ex Odyss. III. 266. ἡ δ' - αναίνεεαι --αεικὲς, ista Κλυταιμνήστρη contulerunt. Utriusque loci eadem est ratio. Nam Antea et Clytaemnestra primo civitatis ordini erant adscriptae et ut ea de causa ante culpam commissam mulieres regii sanguinis recte appellabantur, ita post culpam Homerus illis idem Epitheton denegare non potuit. Cis. Odyss. I. zz.α-ίθεος Polyphemus et Iliad. IV. Pandarus αντίθεος, qui postea vulnerato Menelao foedus violavit. Neque minus crebro quam V. δῖος apud Homerum v. lasiost cum diversissimis vocabulis conliingitur, ut Il. V. 99. αλωη, X. 56. I.ρον τελος φυλακων, XVII. - . uρω ἐνὶ δίφρεν, M. 631. καρα δ'ἀλφίτου
Ἀρου ἀκου ν, Odyss. XIII. 3 2. laρῆς παρα πυθμέω ἐλαίης, XXIV. St. 1ερὸς στραeός, D. VIII. MI. Ἱλιoe ψη quod Epitheton cum ceteris Ioel illius voeabulis vix conciliari posse videtur et XVI.
34쪽
oz. ἱερὸς ἰχθυς, ubi vid. IIun. in Observ. T. VII. p. 210. s. Sed longe disertius et elegantius vim v. idem Nitzsehius
I. c. p. IS9. declararit, monstrans hoc vocabulum esse plenum sanctitatis atque religionis illumque pium antiquorum hominum
sensum exprimere, quo moti se suaque omnia summis numinibus subiecta esse eredebant, et non modo eoelo, mari, terris,
sed etiam silvis, fontibus, si iis, insulis, urbibus tanquam rebus sacris aut quodam numine plenis tribuere solebant sanctitatem. Ch. Earaten. ad Pindar. Olymp. II. 10. Idem pietatis sensus quum in eiusmodi compositionibus, ut μένος, si, Plane exstinetus esse videatur, attamen in illis sive aliquid pri-seae gravitatis, qua antiquitus reges, θεῶν γένος, solebantur, sise significationem poetae, reges a Iove non modo ortum suum, sed etiam imperium habere, inesse puto. Aliam viam nupe rimo Henr. Diintactus in Ephemer. Antiquit. Da stad. a. ISM. seid. 13I. Ingressus v. laρός a primitivo vocabulo sil de rivavit, unde in omnibus fere locis non esset sanctus, sed magum, ingens, potenε. Quae satis acute 'le hac re disput vit, tamen non omni ex parte pro veris habeo. Neque minoassentior, qui Telemaehi laραν βίαν multa agere censuit, in quishus nec virium, nec sanctitatis ratio habenda sit Talia vir summus, ut per totam vitam erat εχων, per iocum dicere
Quam significationem Epithetorum Ornantium modo in o. Dρος et διος, licet in rebus specie diversissimis, illustravimus,
eandem nonnullis aliis locis confirmare posse erastimamus. Ex his primum asserendus est locus Odyss. I. m.
μνήσατο γὰρ κατα θυμον α μονος Αἰγίσθοιο
in quo quantum illud Epitheton interpretiun ingenia exercuerit, inter omnes constat. Neque iniuria. Nam aperte sententiae loel adversari visum est. Wolfius et Nilaginius sua quisque ratione hanc repugnantiam tollere conati sunt, sest Wolfium nimis leviter, Nilaschium nimis operose rem egisse Censeo. Praestat e mea genientia illa v. αμυμων interpretatio, quae teste Eustathio, externum corporis habitum atque pulchritudinem Aegisthi cla. Amen. XIII. P. 566. o. Q -uoς βασιλείας οἰκειόνἐ 0 Iegentibus repraesentat. Hoc enim et regem decuit et sensus eorum, qui audiebant, non iniucunde aspecit, qui, ut a pra docuimus, summus erat finis poesis Homericae. Sic in Odyss. XI. 310. Otus et Ephialtes non solum μηκιστοι, quos θρέψε ζείδωρος ἄρουρα, immo etiam πολυ καλλιμοι nominantur RNque Pindarus Olymp. M. 128. vietoribus in certaminibus in
Vid. commentationem G. mueri, quae supra laudata est, P. 298. Duiligeo bν Corale
35쪽
primis ευκυα μορφαν tribuit: add. Virg. Aen. VII. GM. satus Hercule pulchro Pulcher Avontimis. Denique - ut ad locum Odysseae redeam - eum illo locus Iliad. V. sis. comparandus est, in quo Sarpedon dicit, Herculem urbem Troianam cepisset
et laudem una eum vituperatione coniungit, tum Iliad. IX. 555. de Meleagro: μητρὶ φM 'ADθαίη χωομενος κῆρ, in quibus propria V. φίλος significatio prorsus immutata est. Omissis quae de aliis Epithetis ab interpretibus passim disputata et recte constituta sunt, in VV. πανα βέλη Odyss. III. 2z9. VII. M. M. 318. XVIII. 202. subsistamus. Apparet enim in hac verborum compositione
mira illa sermonis Homerici suavitas, qua sagittarum ad homines interficiendos emissarum dolorem et acerbitatem lenire studet. Mortem describit subitam, nondum exspectatam, homines in optima eorporis valetudine auferentem: quam ne quia
cum doloribus coniunctam fuisse putet, Epimetou ἄναυδα addidit Vid. quae de hac mortis improvisae ratione Nitrachius annotavit ad Odyss. ΙΙΙ. 2D. T. I. p. 196. s. g. 5. Atque haec quidem de simpliciore Eplihetorum Homericorum genere. Restat alterum genus, quod paullo artificiosius excogitatum esse videtur et ex magna, qua Graeci poetae Pollebant, ingenii celeritate ortum est. Illi enim Deos ipsos et res naturales, quas illoriim imperio subiectas esse statuebant, ut mare, nurios. arbores M., ita inter se confuderunt, ut Epitheta, quae Diis proprie eonveniunt, accommodarent rebus, quibus praesidere dieerentur, et eas hac ratione corpore quasi
circumdarent et agendi facultate instruerent. Videamus igitur locos Homeri. Iliad. XIV. 2 5.
ἄλλον μὲν καὶ ἔγωγε --γενε ταωνῆεῖα κατευνήσαιμ, καὶ αν ποταμοῖο 'Ωκεανου, ἔσπερ γένεσις παντέσσι τέτυκται
36쪽
in quo Ioeo Hunius haesit neque hoc Epitheton de persona Dei poni posse arbitratus est. Sed vid. ibid. v. 433 s.
et XVIII. 399. Evρ-ομη, θογάτηρ ἀψοὐήόου ' κεανοῖο.In his quae propria elementorum sunt vocabula Homerus ad Deos ipsos, qui elementis praesunt, transtulit. CD. Odyss. U. z31. Quem deinde alii Graecorum poetae secuti sunt, ut Aristophanes Pac. 1 1. al. 1000 .
ubi in ultimis poeta '' ων deam cogitat. Plura vid. apud Μonk. ad Eurip. Alcest. v. 50. et Fritsch. Quaest. Lucian. P. . f., e quibus hic multis exemplis docuit hanc consuetudinem vel in prosae libris saepenumero inveniri, si memineris, Graecos, qui coelestis augu8taeque naturae iura rebus quum plurimis asgignassent, haud raro commisisse, ut a divino numine ad rei, cui id praesideret, potestatem praecipites ferrentur. Ita Luciau. Somn. z. ἐγὼ, φίλε παῖ, Ἐρμογλυφικὴ εἰμί, ῆν μανθάνειν. Add. Iaeobs. ad Aelian. Histor. Anim.
M. 22. p. 391. Quae Epithetorum permutatio Latinis quoque poetis, et Epicis et lari eis, admodum placuit, ut e multis cadiminum Iocis intelligimus. Iam si primum ad morem magis pervulgatum attendimus, Deos ita pro templis, in quibus colebantur, eum signis commemoratos esse, pasgis invenimus, ut apud ribuli. U. 5, 21. 22.
Nec fore credebat Romam, quum moestua ah esto Ilion ardentes respiceretque Deos
ubi vid. Brouisusium et Dissenium. Properi. H. R M.
Sed non immerito veIavit aranea fanum, Et maIo desertos occupat herba Deos.
Horat. Carm. I. 31, 1. Quid dediearum poscit Apollinem CD. Passerat. ad Properi. H. 5, 2S. Alterum dicendi genus in commixtione numinis divini et rei, cui illud praeest, tum in iis, quae ductu et auspiciis Deorum fiunt, maxime cernitur. Quum enim numina fontes et aquas et mare aliasque res naturales habitare iisque praeesse Putarentur, inde plura Epitheta, quae indicant sanctam Deorum
37쪽
praesentiam, ut fons mere apud Ovid. Art. Am. III. GM., Urgil. Aen. VII. S3., aqua sacra apud Imrat. Carm. I. I, 22, εια δῖ, apud Homerum multis in locis et alia huius generis, de quibus iam supra Karstentum ad Pindari Olymp. II. Ist Iaudavimus, explicanda sunt. Et quoniam, quidquid fontibus accidit, idem quoque numina ipsa pati dieebantur, ideo facillime quae rerum naturalium erant proprietates ad numina ipsa tran serebantur. Contra, ut veteres deos suos humano cultu et vestitu induebant, ita etiam verba, quae proprie. humaui eorporis partes et vestitus significant, ad Deorum naturam transferre solebant. Cuius rei testis est Auantis deseriptio in Virgil. Aen. IV. 247 sq. Sed ad prius genus redeuntes, legimus apud Statium Theb. v. 36.
Tune prolem GIydono satam generumque profindi
vel IV. 3M. Bacchus perfurere dicitur
Aut tumidum Gangen, aut cIaustra novisaima rubrae Thetyos
in quibus Nereus, Doris et Thetys Pro mare ipso positae sunt. Illa addamus ex eiusdem poetae Silv. 1. 3, G.
Quique vaporiferia iunctua fornacibus Amnis Ridet anhelantes vicino sumine Nymphas.
Adstitit in ripa liquidi nova vacea parentia Cornuaque in patrita non sua vidit aquis.
ad q. I. interpretes iam dudum verba e Metamorph. I. πω s. attulerunt: Me illi eursum impedientibus undis Ut as mutarent liquidas orasses sorores. In utroque Ioeo numina fluvii cum fluviis sunt commixta. His et similibus Statius multo audacius locutus est Theb. IX. 325. , dicens de Crenaeo, qui ex lamene Nympha nepos erat nuvii illius:
Laetua adulantem nunc hoc nune margine ab illo Transit avumr Ioat unda gradus, aeu dessuus illo Seu obliquua eat.
Longe eontinentior fuit Virgilius in simili Ioeo Aeneid. IX. 815- SI ., quem Statius fortasse ante oculos habuit:
Tum demum Praeceps aestu aes omnibua umia In surium dedit. Ille ano eum gurgite saxo Aecepit venientem et mollibus extuIit undis. Diuili eo by Cooste
38쪽
CD. MarkIand. ad Stat. Silv. I. 3. 20. p. 186. ed. Dresd. p. 369. ed. Hand.), et Bain. ad Τibuli. I. 2, 3. Ex eodemnere sunt Horat. Cam. I. R 12.
Nee tam Larissao percussit campus opimae, Quam domus Albuneae resonantis
in quo poeta, quod lanil proprium est, transfert in Albuneam Deam, ut Carm. III. J0, 3.
Positas ut glaciet nives Puro numine Iupiter
Nam purus et ad eoelum, quod frigidissimum esse solet, si a nubibus vacuum egi, pertinet, et ad serenum Iovis vultum, voc. numen modo ad Deum referri potest. Ita Virgilius Eclo . VI.I-3. Prima Syracosio dignata est Iudere Versu Noatra, nec erubuit silvas habitare, Thalia. Quum canerem reges et Proelia.
Thaliam primo Ioeo et Musam et Deam intel Ierit, ut apparete uri dignata est et erubuit tum vero se ipsum sub hoc nomine significat; addit enim et quum canerem. Add. mber. Annotat. ad Iuvenal. p. 153. Porro ad elementa magis quam ad Deum pertinere vid tur v. ardens in loco Horat. Carm. I. , S.
dum gravia Cyclopum leanus ardens urit ossicinas.
ad quem explicandum Doederi inus in Hepiade Leet. Horatian. p. I. adhibuit Homeri verba ex Iliad. XVIII. 410. ἡ καὶ αα ἀκμοθέτοιο πέλωρ αἴντρον πιέστη et doete illustravit. Add. Stat. Theb. X. 100.
Finis erat lapsusque patrea iam Muleiber ibat In flammas.
quibuscum consero Ovid. Fast. IV. 23.
Frigida coelestum matres Arethusa voearat
quae ob fontis naturam hoc Epitheton accepit, ut Statius L nam a nebulis obscuratam Solis opacam 8ororem appellavit Theb. VI. 4M. Nequo in aliis Iocis Horatius ab hoc genere dieendi alienus fuit, ut Carm. III. Is,
Iam elarus occultum Andromedae pater Ostendit Ignem
in quo loco elarua et ad regiam Cephel dignitatem et ad stel-
39쪽
lam, quae ex illo nominata erat, pertinet, nec n. Oeeullus ipnis repugnat, ut infra Ρ. I. cap. 2. g. s. docebitur. Idem iV. I. 1
Intermi a, Venus, diu Rursua bella moves
Venerem dicit Beam, quae bella ineipit, eamque pro nomine appellativo posuit, quia ipse ex longo tempore puellaη non amaverat. Plura huius generis contulit I. M. Wagnerus la Horreo Philolog. Seebodii a. 1834. Part. III. p. last sq. quae per usitatiorem metonymiam a poetis Latinis dicta sunt, ut Cerea perdomita Stat. Theb. I. 524), Ceres iactata per arva Lu-ess. Aetn. v. II. ubi vid. Gorall.), rinus friget rins Cerres et Baccho Terent. Eunuch. IV. G, s. , vetus Bacchus Virg. Aen.
I. 215. , tenuis Minerva ibid. VIII. Us. , Pallas baerifera Ovid. Amor. II. IR S.) et alia his similia tela. Bach. ad d.
Μetam. VIII. 665. non egent illustratione nostra. Audacioris translationis est Ioeus Horatii Satir. II. 2, 12 venerata Ceres, ita culmo surgeret amo, tum Ioel ovidiani Metam. XI. 121. Miscuerat puris Guctorem muneris undis et XIV. sis. Munera cum liquido capiunt Cerealia Baccho: vid. Baeh. ad
Immutatione literarum graecarum post Homeri tempora saeta, multa in iis iam ante Alexandrinos eriticos erant novata. Itaque in pomin epicam novus sermo, pro Homerico atque simplici, doctus et artificiosus introductus est si . Cuius mutationis auctor Antimacho fuit Colophonius. Hic enim inuaa sunt Natali verba in libro suo de Choerilo, p. m. quum Intellexisget, poesin epleam a Populo in manus eruditorum propediem esse venturam, immo ex parte iam venisse spiritumque eius et vigorem evanuisse, remansisse tantum in usu poetarum formam Homericam atque involucrum, id est, simplicitatem in disponendo et eloquendo, quae ne aeterna repetitione seret ieiuna, verendum erat, artificiosam et dissiciliorem dispositIonem, doctum et adhuc in epico sermone insolentem sermonem invexit, verbo, doctum epos seripsit et quod cani non posset.
Quem quum hac in scribendi genere Alexandrini poetae seeuit
40쪽
essent, sermo epieus primum, quod illi pro suo arbitrio in
verborum significatione, compositione et constructione haud pauca novarunt, deinde quod ex aliis Mesis generibus multa receperunt, maxime ab antiqua sermonis simplicitate, id est Homerica, abhorrebat. Hactenus ille. Illam vero insolentiam in dicendo et luxuriam in tropis, figuris aliisque orationis partibus ortam fuisse ex ipsis illorum poetarum carminibus e critutorum veterum, Aristotelis inprimis et Longini, censuris inteuligimus Ut igitur omnia ornamenta, quibus oratio poetica illustrari solet, tum commutata sunt, ita Epithetorum Perpetuorum et Ornantium post Homerum longe alia fuit ratio. Neque ab Alexandrinis, neque ab iis, qui Graecorum copias accipiebant, variabant, augebant, a Romanis consilium illud abiectum erat, quod in animis per Epitheta permovendis et rebus signandis et sub oculos subiiciendis continetur. Repugnabat vero priscae simplicitati nova sermonis Consormatio, aemulandi aut novandi ambitio, denique consuetudo nova et recondita asserendi et in his artem, doctrinam et acumen ostentandi. quae certatio quid in Graecis poetis inde ab Aeschyli et Pindari audacia usque ad
Alexandrinorum artes procreaverit, nunc pro instituto nostro dicere omittamus, quiun eontra ad eam Latinorum poetarum aetatem descendamus oportet, quae primum Virgilium et Hor
tium tulit, tum Ovidium et Tibullum et Propertium, postea Lucanum, Valerium Maccum, Silium Italicum, Statium, Ua
dianum. In his quamvis acuta Horatii venustas atque magnifica Virgilii simplicitas idoneo ornamentorum usu, recto delectu et
prudenti verborum conformatione ceteris Romanorum earmini-hus longe praestantiores fuerint quod de Epithetorum collocatione infra copiosius demonstrabituo, sunt tamen et apud Epicos posteriores non omnia vitiosa, assectata, tumida aut elonginquo arcessita, quae nonnulloriun criticorum opinio de his poetis fuit δ' Nam in his quoque multa sunt recte et praeclaro dicta, tum in verbis et sententiis bene variata et conso
mata. Quod vero ad Epitheta attinet, ego apud Virgilium
Talia inato acerbius elocutus est M. Rothius, egregina Iiterarem antiquarum in Bavaria alator, in Iibro honae frugis pIeno Ueber die fori vemde Abh moest unserer Bildung non der elassi-acten Literatur, p. 11 not.): Ime mur Wamung mnd ein a mni risten, iste Silius und Statius, Valerius Maximus una Curtius, riggeblisben, die man in Frmithresin den Clanthem adhin. Cautius et xoetius do eadem re disputavit Bem ardy in maioria Liter. Romanor. p. 4 et P. 125 aeq.