장음표시 사용
41쪽
poetasque illius imitatores et aemulos hoc mihi observasse vDdeor, non unum et simplex illorum esse genus, sed duplicem in iis inveniri dicendi regulam et rationem. Harum una simplicitati et ruditati aetatis Homericae est consentanea, propriam naturam et indolem rerum atque personarum declarat et ce tam illam attributionem eamque semper recurrentem certo euudam vocabulo addit, vel in iis locis, in quibus nos pro hodierna sentiendi ratione tale Epitheton vel supernuum vel otiosum dieimus. Cuius generis sunt praeter Deorum et Dearum Epitheta, quae cum nomine ipso ita coaluerunt, ut nunquam fere ab eo distraherentur vocabula altus, magnu ing S, Pu rus, tenuis, langus, almu8, trepidus, cavus, liquidus, gravis, levis, laetus, tristis, mollis, durus, sanctus, aerius, horridus.
Quae Epitheta Perpetua ut vulgo appellantuo male a quibusdam ita poni putantur, ut nullam vim in sententia habeant. Sie Ueynius ad Tibull. II. si, S. scribit: sedebebat Broukhusius reputare saepe addi nominibus Epitheta, quae iis propria et perpetua, quamquam non adeo magnam vim in eo positu, quem occupant, habent. - Sed idem Broukhusius ad I. II, M. p. 202. graviter questus est, quod pulcherrimae lectiones interdum pro vitiosis habitae sint, propterea quod a nullo de Epithetis satis accurate expositum sit. Itaque recte Dissenius L eit, qui in Prolegomenis de poesi Τibulli p. CLXX - CLXXII. pulchre et accurate hanc quaestionem tractavit, docens haec Epitheta perpetua in Tibulli carminibus nusquam esse otiolla aut sine vi, idqtie per totum Tibullum ostendit. Cis. I. I, G2. Il. 1, M. G, S. al. In quo id unum a viro praestantissimo adiectum nolo θ. CLXX. , quod epicus usus talia Epitheta otiosa ferre posset, unde male ad alia poesis genera translata esse nonnullis viderentur. Neque enim boni poetae epici talia sibi unquam permiserunt, quod ex sequentibus apparebit, neque, si ulli e pravo ornamentorum et nosculorum studio Epitheta male delecta in carminibus protulerint, hoc in universum in epleam poesin transferri potest. CD. Quinctilian. Instit.
Vid. Editorem Lipsiensem ad Ovid. Tristi I. 10, 1. δ') Interdum Epitheta otiosa, immo inepta, apud poetaa Latinoa Iegi, quis neget Cuiua generia sunt tinta suetivaga apud Stal. Theh. L 271., avius Mihin V. 14., rapidus Olympus apud Claudian. de bello Gildon. 18, magna puerpera eoeli apud Stat. Achiil. L 254. parvus Tonans in eiusdem Theb. Iv. 583. Cave tamen ne talibus accense Ioma Virgilianos Georg. II. 473. eaneti pavea, qui ob vitae integri-Disit: by Corale
42쪽
o DIssenii disputatione, ne gravissimi testis auctoritas desit, hie nonnulla excerpere plaeet. Male sic ille loquitur atro
riseres in I. 3, zG. de nigricanti colore iecoris ex natura accipitur, et dura sales I. τ, 3 . ex rigore ferri explicatur, quae inutiles plane notiones in his Iocis, quum verus sensus apertus sit. In priore loco de tabo atro adesi iecoris cogitatur, in posteriore falx dura est, quae non parcet frondibus. Sed ponamus alia. Sic I, T, 52. recte legitur mollia serta in laetarum rerum deseriptione, ut levis stipula II. li, M. contra II. I, s. Forea afria praestat, quum festus habitus designetur. At I. s. sn. stamina torta et sma licia dicuntur ipsius accuratae descriptionis causa, quae ibi magnum sarcasmum habet, ut Ι. Φ, s. curva fata, quum Priapus ex habitu solemni designetur et designari debeat. Nec II. G, m. levis umbra mobilis esse potest, ut NeFnio placuit, sed est Dissenii mente non nimia densa. Ut alia asseramus, in loco I. 3, M. deducat plena stamina Ionga eolo describitur industria mulieris, semineo opere sic ut seri debet occupatae; est igitur plena colus et stamina Ionga dicuntur sedulo. Neque otiosum illud genus esse monuit ad 1. 1, 62., ubi eadem notio repetitur, ut sunt tristes lacrimae,
moestas querelas: nam intensiva vis notionum augetur. Denique aliis in locis id agitur Epithetis Perpetuis adiectis, ut oppositione membrorum apertiore clarior, significantior aut ne vosior et alacrior fiat oratio, ut I. I, S. teneras vites et grandia poma, II. I, M. indomita squa, II. 6, 3I. mutua cinis. Suavis est Iocus I. R 12. Carnuti et sani caerula lympha L ger, aut quum II. I, M. Post Noctis nomen sidera fulva m morantur. M I. R M. MI si eastruleas puppi volet ire per
. undas postquam de terrestri itinere sermo fuit, quia non sentit necessario eamnuleas positum in initio versus, ut statim prodeat oppositio ' Nam quum V. undas In fine demum versus subsequatur, Epitheton perpetuum partes eius sustinet, quae res in multis locis notanda est. Postremum in accurata hominum Io-
eorumve descriptione praecipuam quaedam vim habent Epitheta, quae appellantur Perpetua, ut tener Araba II. 2, δ, vastum mars ibid. , τ., vaga ae rara, ibid. 6, 3. Atque
tatem aio Tecte appellantur, ut iusti senes apud Ovid. Heroid. I. 29. Fast. IV. 524. et Metam. III. 7 ., tum Aeneid. IX. 255. integer aevi Areanius, v. 679. ι uentia sumina et v. 817. molles undae, de quihua metiora quam mynius alatuit Wamerus. Ab eodem Iuxuriantia or tionis erimine idem vir doctua liberavit Iocos Georg. II. 391. et Aen. n. M., in quibus v. tavus ex hac interpretatione optime a poeta P. altum esse apparebit.
43쪽
haee quidem Dimenius. Cla. Burmann. ad Ovid. Μetam. II. ., SehWabe ad Phaedr. III. Epit. M. et Obbar. ad Horat. Epp. I. 10, M. p. z9 f., quibus illa addantur, quae infra de singulis Epithetis, ut de uv. levis, purus, altus P. I. cap. I. , de o. aureus, taenuis, disss, ingens F. I. Cap. 2. , de cumnus P. I. Cap. 4. atque de aliis uberius disputabuntur.
Quum igitur inter in Epitheta, quae modo attulimus, plurima vocabula sint, quae in quavis fere pagina apud poetas reeurrunt, ab initio de eorum indole et natura loquamur primumque caput partis primae id eonstituimus, in quo de vocabulis altus, magnus, purus, levis nonnullisque cognatis verbis agitur. Deinde, quum non pauca Epitheta et vulgaria vocabula aut ad augmentum aut ad deminutionem aut ad discretionem
Ponantur, neque raro suam originem aut a natura locorum aut
ab animo narrantia aut e veneranda antiquitatis consuetudine trahant, unde interdum absolute eapienda sunt, non relate ad eum locum, ubi habentur, caput secundum plura huius generis, ut ingens, tenuis, dives, aursus, ingratus, vagu8, gelidis, fervens et alia, complectitur. In quibus quum interdum colorem, quibus antiqui poetae carmina sua excellentissimo modo illuminare callebant, mentio iniecta sit, rei ipsi eonvenienter duximus, eaput tertium adiungere, in quo quaestionem de coloribus quam accurate fieri potest tractavimus atque Vim 6. pum Fursu8, viridis, pavens, nigre, aler, easruleus et quae cum his cohaerent in diversis poetarum epicorum locis uberiua explicuimus. Iam quum trita eademque vera sit sententia, poesin simillimam esse picturae, ea Epitheta, quibus poetae magna cum sollertia utuntur ad res naturales deseribendas, Ornandas et clarissima hice praeditas ad Oculos Iectorum admovendas, tol- legimus et de vocabulis tremere, undare, natare, trepidare, nutare et quae alia sunt eiusdem generis, in capite quarto egimus,lisque ultimo loco iuncta est disputatio de vocabulis Gurvus, avidus, et pendens, quibys suum honorem in nonnullis poet
rum Iocis vindieare studuimus. Haec igitur est descriptio pa tis prioris, quae agit de Epithetis Perpetuis et Propriis. Ab hoc genere alterum Epithetorum genus ita dissert, ut studium quidem illud res eum virtute quadam et suavitate adsensus admovendi, quod vel pessimi poetae nunquam plane n glexerunt, maxime emineat, sed simul leges comtae et artificiosae orationis nullo pacto violentur, immo quam diligentissime observentur. E qua ornandi consuetudine aut suae doctrinae ostentandae opportunitate magna nata est Epithetorum vari tas, quae uno voculo Translata appellamus. Habent quidem haec Epitheta aliquam eum Rhetorica cognationem et maxime
44쪽
eum figuris Metonymiae et Synecdoches. Nam illa Epitheta
crebro a personis ad domicilium et sedem, ad loeum, in quo versantur, ad instrumenta et tela quae gestant, ad membra et partes corporis, ad assectum animi, ad conditionem, in qua quis constitutus est, transferuntur. Omissa vero illa cognatione nos in hoc Ioeo, ut in toto libro, solum in Epithetis Translatis ad leges grammaticas exigendas et explicandas substitimus. Itaque de his in altera parte disputationis nostrae agetur. Et primum quidem de iis dicetur, quae intra arctiores fines continentur, quorum primum genus aest illorum Adiectivorum, quae pro genitivo vel alio easu, cui aptanda fuerunt, tribuuntur e sui, quem dicunt, regenti, alterum, e quo Adiectiva vel Epitheta, quae casui regenti adiungenda suerunt, Genitivo aptantur, tertium, quod duo inter se permutata Epitheta eomplectitur. In secundo capite ea recensentur Epitheta, quae ad linum Substantivum e lege grammatica pertinere videntur, re autem vera ad totam verborum eomplexionem sese applicant, ut non gimplex, sed condensata quaedam notio exsistat, quae interdum ad brachylogiam accedit et eum metaphora,
metonymia et synecdoche aliquam habet similitudinem. Quod genus Epithetorum quum Iatius pateat, idem argumentum in eapite tertio persecuti quadruplicem instituimus partitionem. Disputavimus primum de Epithetis, quae ab hominibus ad loea urbes, regiones et domicilia transferuntur, tum de Epitheus, quae conditionem hominis vel rei aut assectum animi humanilia exprimunt, ut ab hominibus et rebus ipsis ad aliud Substantivum transferatur, deinde de Epithetis, quae membris hominum certisque corporis humani partibus accommodantur,
quanquam proprie homines ipsi intelligendi sunt, denique de
Epithetis, quae ab hominibva ad eorum currus, arma, tela et alia instrumenta transseruntur. Haec excipit eaput quartum de Epithetis ex eventu formatis, cui adiunximus recensum Epithetorii , quae per prolepsin sunt explicanda. De qua si paullo uberius locuti fuerimus, non a consilio nostro alieni fuisse videmur. Nam haud scio an ullus grammaticae locus quam haec braehylogia sit aptior ad perspiciendum veterum populorum ingenium. Quodia verum est, ut saepe dicitur, priscorum populorum mentes eeleriores fuisse in eo tando quam recentiorum gentium, id nulla sere re melius et luculentius declarari potest quam illa in loquendo scribendoque libertate, per quam leviter significasse satis habebant, quod alii disertius et piosius elocuti sunt. Hactenus de altera operis parte. Tertia pars versatur in Epithetis Geographieis, historicis et mrtholagicis, quae tamen cuncta colligere et explanare nolui
45쪽
neque talia tu unum conferri potuissent sed luculenus exemplis huc illue collectis rationem monstrare mihi proposui, quam in talibus veteres Romanorum poetae secuti sunt. Itaque pinmum caput de Epithetis geographicis agit, in quo Adiectiva in montium, fluminum, locorum, terrarum descriptione posita
ad iustam normam, quantum potui, revocata sunt et nimia no
nullorum in his diiudicandis licentia, ut Burmanni ad Ovid. II. G, M. et ad Valer. Flace. V. IM., arctioribus limitibus esteircumscripta. In quo tamen id semper ante oculos habui, me versari in libris poetarum, in quibus non omnia ad amussim Eunt exigenda. neque bouum poetam ex iis legibus censendum esse, quae in prosaicis scriptoribus diiudicandis constitutaemini. Tum ad illos locos transgressi sumus, in quibus Epitheta a terris, regionibns vel nominibus propriis derivata Iegu tur. In talibus videndum est, utrum poetae ipsi in carminibus suis loquantur, an aliis oratio tribuatur, quorum ob mores ali nos, ingenium diversum et conditionem prorsus discrepantem praecipua ratio habenda erat. Hine duplex talium Epithetorum genuη natum est, de quo separatim exposuimus. In tertio capite ad Epitheta historica et mythologica pervenimus. Quorum
cabulorum duo inprimis sunt sontes, unus manat ex ipsa antruquitatis recordatione splendidaque rerum a maioribus bene et fortiter gestarum Commemoratione, auer lectoribus a poetis aperitur ex accurata urbium, numinum, terrarum, locorum c
gnitione et scita antiquitatis cum praesenti glatss coniunctione. His igitur per idonea exempla illustratis, addimus censuram i lium Epithetorum, in quibus est magna similitudo cum prolepsi historica, quam consulto in superiore capite omisimus, a qua deinde ad ea Epitheta transimus, in quorum usu poetae Romani, Ovidium in his maxime respeximus multa novantea sibi non satis a luxurie et abusu ingenii temperaverunt, id quod in fine operis nonnullis Statii et Claudiani Iouis abunde docuisse
46쪽
De Epithetis Propriis et Perpetuis.
De vocabulis altus, magnus, Imis, horridus et
g. I. Vocabulum altus di ipitem habet significationem, quarum unae locorum, quae poeta describit, situ et natura, altera ex indole et ratione interiore rei descriptae est petita. quod ad priorem attinet, Servius ad Virgil. Aeneid. I. a. haec scripsit: sciendum est, quod alium et superiorem et inferiorem altitudinem significat: namque mensurae nomen est altitudo. quae fleum iis, quae mederlinius in libro de synonymis Latinis T. II. p. 99. disputavit δ), coniuncta perpenderimus, suam explicationem invenient loci, in quibus altus idem est quod profundus, ut de vulneribus irg. Aen. X. 850. 859. XI. 804. XΙΙ. 3M., Lucan. I. 32., Sil. Italic. VI. 580. ibiq. Drahelib., IX. IM., Stat. Geb. III. 32z. , Orid. Μetam. I. 266. ubi reete Bu mann. et Bactius) et de sanguine effuso, cuius tanta est c
47쪽
pia, ut tigres per eundem incedentes a Lucano Pharsal. I. 329 eo pastae esse dicantur, tum de vallibus ini Virg. Georg. 11. M. ibiq. Wagner. et emernis Stat. Theh. VII. 816. Cla dian. in Eutrop. II. 2M, de herba Virg. Georg. IV. glis , do fruticetis, ut apud Horatium Carm. XX. III. 12, 10. aper in alto lauticeto latitare dicitur, quo4 est densum et profundum, quibus verbis interpretes locum Homericum Π. XI. I 15. ὁ δὲ κάπριος εἶσι βαθείης ἐκ DiorOιo contulerunt, denique de aedifieiis, ut Aen. I. 42z - 430.
Hic portus alii effodiunt, hic aIta theatri
Fundamenta Ioeant Hii, immaniaque eolumnas Rupibua excidunt, scenia decora alta futuris.
In his versibus utraque significatio v. altus ita est eopulata, ut prius vocabulum de iis dicatur, qui superne in prosunditatem EXeavatam despiciunt, alterum vero de iis, qui e profunditate ad superiora suspiciunt. Idem, ut iam Doederlinius i. c. et T. Tv. p. z2. vidit, in H. altum mare observamus. Nam nobis apud Valer. Hacc. V. 319. legentibus: ergo ubi his altum sparget mare vel apud Virgilium Aen. I. 160. quibus omnis ab alto Frangitur unda) vel apud eundem Aen. II. 203. Sempentes, qui Laocoontem petebant, tranquilla pre alta venisse, cogitanda est magna maris planities, quam vel in ripa vel in loco superiore stantes oculis nostris perlustrare valemus. Similiter virgilius Georg. I. 142. de piseatore: atque alius fundalatum iam verberat amnem Alta petens. Scilicet tanta illi erat audacia, ut relicto litore, qui solitus erat piscandi locus medium amnem huius rei causa ingrederetur: vid. Aen. VΗ.3G2. Vm. 691. Eadem v. altus significatione locum Valerii
tendero voces Puppibus tueri posse nobis videmur. Heinsius, probante Weicherto, eoniecit aliis p. aliis. Sed altas pupes Sunt naves in altum provectae, quae ideo ab aliis remotiores erant. Quare Statius apto modo locutus est in Silv. I. 2, 1 s.
hie nexus onyx et concolor alιο Vena mari
intelligens eius similitudinem ciun mari, euius aqua in alto viridem habet colorem, quem Lucretius II. 1120. vocat thalassi-
Ellipsin in h. v. illustravit Cortiua ad Cie. Epp. ad div. III. 13, 2. V. 3. Simili ratione v. mare In formula in altum prouehi a Pr aue scriptoribus et Poetis, etiam in translata oratione, omittituer vid. Cie. Quaeat. Tuaeui. Tv. 8. de Orat. III. 36, 145. Horates DF. Lib. 86. et ad h. I. DoederIin. in Decad. Leci. Horati P. 1 Duiligod by Cooste
48쪽
De Epithetis propriis et perpetuis.
num, ut Handius docuit ad Statii locum p. 2 3., iure Marciandum reprehendens, qui pro alto mari non male leo posse atro nutri coniecerat. CD. Magnerus ad Virgil. Aeneid. X. 264. Contra idem mare appellatur auum ratione profunditatis ha-hita, quam in loco Horatiata' Carm. m. 33.
Contracta piaeea nequora sentiunt Iactia in altum moIibus
unusquisque facile intelliget, tum in verbis Virgilii Aeneid. . Vm. m.
Dixit, deinde Iacu Fluviva ae condidit alto Ima Peten
vel apud Silium Italic. IV. 292.
Atque altum tota metitur cuspide pectuaeandem agnoscet significationem, quae in loco Maroniano o. ima petens declaratur, quoniam hasta profunditatem pectoris tota cuspide penetrasse dicitur: vid. Am. IV. sis. Adde Si tu Silv. I. 3, 64. g.
Quid referam alternas gemino super Ugere mensas Albentesque Iacua altosque in gurgite fontea
quos versus Handius P. 438. praeclare a temeraria Marciandi emendatione alios p. allos vindicavit, demonstrans alios fontes dici quibus aqua stagnorum e profundo profluebat, quique etiam in summa aqua observabantur. Alia exempla e Statio idem addidit. Simili ratione Valerius Flaccus V. M. appellavit Chaos altum, id est in nocte profunda abditum sicut in significatione plane contraria alta Luna dicitur apud Virgilium Aen. IX. 203. et altissimus Sol apud Ovidium Metam. I. 592., quod Burmanno nullam suspicionem movere debebat: vid. XI. 3M. Idem Sol in eodem carmine I. 630 sub tellure alia tempore vespertino esse dicitur, in quo loco altus non telluris Epitheton perpetuum est, sed eam modo indicat conditionem, in qua illo tempore versatur: cis. V. 435. Porro altas valles apud Tibull. I. 9. sunt montium cavae convalles, in quibus retia tendi so- Iebant. Vid. Huschkius et Dissenius ad h. 1. Itaque non dubito de veritate eorum, quae Silligius ad Cirin V. 217. scripsit Annot. Criti c. p. 2M.
t et alui Suspieit ad Lunae nutantia sidera mundi
quum non appareat qua de eausa SVlla alium ut est in editione IIuniana suspicers dicatur, quae notio iam in v. εὐγλcors latet. Longe alia est ratio loci Virgiliani in Aeneid. M. M. de equo:
49쪽
Para prima. Emicat adreetisque tremit eerviethua alta Luxurianaia quo Servius recte iudicat admetis alis eme iungenda, ut totius loci vis poeitea augeatur, quam gravior v. adis Pronum tiatio, Wagnero doeente, valde adiuvat. g. 2. Ad priorem significationem hic v. auus usus referendus est, quem poetae in rebus, per se parum editis et celsis, signandis sequuntur, quod tamen e planitie sive maris sive campleminent. Id non modo ad iustam et diligentem alicuius regionis descriptionem, sed etiam ad pulchram et vividam locorum
exornationem poetis valde necessarium visum est. Ita apud
Virgilium Aen. I. 180. et X. 50. alta Cythera, V. 5M., adlaCreta, IX. 716., alta Prochyta quae proprie humilis fuit: vid. IIunii Excurg. N. ad librum nonum et Wagner. ad Aen. IV. G.), X. 126. alia Lycia, Ovid. Ηer. I. M. alia Zacynthus, Metam. XV. 305. al. Quo studio eiusmodi exornatio et subi elio sub oculos lectorum a poetis veteribus conquirebatur docet Ioeus Virgilianus in Aeneid. H. 23. , in quo ne in anaglyphi quidem descriptione Cretam insulam, quam poeta alio Epitheto splendidius essene potuisset, mari elatam dicere omisit. Cis. I. H. Vossius ad Georg. T. I. p. 55. Itaque, ni fallor, omnia tollitur dubitatio de Ioeo Aeneid. V. 220.
Et primum acopulo Iuctantem deserit alio Sergestum brevibusque vadia frustraque voeantem Auxilia.
Nam scopulus dicitur alius, quia navigantibus e mare eonspeetus ob prominentiam suam tantae magnitudinis esse videbatur, minime vero quia summae erat altitudinis. Brevia vada sunti loca circa seopulum, aqua carentia, et multam ostendentia ar
nam, ut patet e locis Ι. III. et X. AER, quos Bonstettentus in Itinere Italico p. 151., accurata regionis scientia instructus, optime illustravit. Inverso ordine est apud Ovidium Metam. IX. 226. Nam quoqus in Euboico scopulus brevis emicat auo Gurgus, in quibus v. brevis spatium exiguum vid. Baehium ad h. 1.) designat. Nam ita ad ambitum et interiorem alicuius rei descriptionem non raro v. brevis apud poetas reserturr vid. Ovid. Metam. H. M. certamina - brevibus distincta sigillis Claudian. d. bess. Gildon. 106. brevior i. e. minoris ambitus)duat securius aevum. De IV. Consulat. Honor. 5 2. brevis
Isidis essetis. Manil. Astronom. III. 2IT magna in br vibus pereant compendia distis. Cli. Arateten. ad ciet. Sedes. p. IM. δ). Neque Virgilio. vitio damus, quod saepius in Aeneide
50쪽
De Epithetis propriis et perpetuis.
I. I s. IX. 38S. X. z23. stabula daei alla, quae, licet a
horibus et silvis inclusa, non in rupibus exstructa fuisse existis locis satis apparet. Sed recte Bachius ad similem locum Metamorph. VI. 521. monuit horridam alicuius loci laciem hine
Testis eiusdem significationis est Ioeua Valerii Flaeei II. 387.,
quem auo iure difficilioribus Iocia interpretes adnumeraverunt rQuam bellator equus, Ionga quem frigida pace Terra iuvat, brevis in Iaevos piger angitur orbea: Frena tamen dominumque velit, si Martius aurea Clamor et obliti rursus fragor impleat aeris. Ita Bumannus h. I. edidit, apud quem vido Carrimus, minati, aliorumque interpretum sententiaar add. Homum Observat. ad TibuII. p. 208. ed. terti et Imitaret. Epiat. Crit. p. fit, quorum ille, commate Post brevis Posito, Iocum sanatum putat, hic vero Valerium negligentiorem fuisse iudicat. Iam ut meum de vulgata scriptura sententiam dicam, H. frigida pax aummum otium, qua terra fruitur, indicatur, quod Bumanni exempla Iumlanter declarant, neque opus erat Gro- novit correctione in diatrib. Statian. e. XLVI., crura ligant pro terra iuvat. Gaudet equus, e bello dimissus, Iatia diacursibus et Iiber spatiatur in paseuia apertis. Tum duo Epitheta brevis atque piger omn-derunt interpretea, neque lex a Melcherio I. e. constituta, ulterum Epitheton in taΙibus ad claram persectamque Substantivi notionem necessario requiri, alterum vero ornatus causa addi, hic vaIet, nequoad normam Iocorum, quos Wamerus ad Virg. Aen. F. 24. cf. infra
P. II. Cap. 1. g. 1. not. diligenter collegit et subtiliter digessit, Va-
Ierii locua astita eommode exigi potest. Quae fortassa ad eum tuendum inerri possunt, haee fere sunt. In tali Epithetorum eoniunctione saepo et interna et externa respieitue conditior vid. Baeh. ad Ovid. Metam. V. 513. Itaque brevis equus non ad membra Parva et exigua referendum easet, aed ad paIum in quo est alligatus et iuxta quem in unguatoa ire gyroa cogito artibusque adsuescere, quas Vi
gilius Georg. III. 191 aeq. deseripsit. Ob hane maIam eonditionem piger est equus I. e. tardus, neque tam eoIer ut antea ut pigri mu-erones in Stat. Achul. I. 435., pigrae sorores apud eundem Silv. II. 3, 20. et invitus modo aeae gyris IncIudere patitur. Qui gyri utrum laesi orbes ratione exercitii equestria habita, quod Burmannus, I. A. Mamerus aliique voIunt, dieantur, an ab infeliei equi heliatoria eonditione, qui inter arma talium rerum usum dedidicit, laesi t. s. a verat, alaiatri vid. Heinsium ad Valer. Flaee. IV. 570. M. hoc Epitheton traxerunt, aliis diiudicanda relinquo. Sed id Ionge gravius est, quod in aeriptura vulgata desideratur oppositionia significatio. Etenim qua pace equus pnudet, eam tamen invitus fert, quod per eandem in nimis angustum gyrum compellitur, eoque Iibentius ad Dissili eo by Cooste