장음표시 사용
31쪽
menta autem supponuntur testari de: Esssi; quod v. c. dominium reVera penes actorem. Sententias iudicum non ferri secundum probationem incertamde: possIBILI; sed certam de eo: quod AC Tvexistit. Ulterius sto) fateri adversarios, praescriptionem immemorialem dictis testium, quod audiverint quae Seius possidet, Caium etiam possedisse, interrumpi, tolli. Quidni tollatur producto huius sensus veteri . documento 8 cum facilius errare potuerit testis exauditu deponens: V. c. aVum ipsius dixisse, se ab ata- . Vo audiisse, praedium quod iam reus tenet, Olim im 'ter domania fui sse, quam documentum, quod eadem refert quasi ex certa scientia. I. VIII. Rest ' Verum his reponimus, i in rei vindicatione ad has quidem regulariter suffcere, actorem: dominium rO- ιερη hasse; & et) dominii, ut omnium iurium, continua
tionem praesumi, mutationem ubique facti probandidici. Αst, quis 3 hol adplicaret ad speciem, ubi actor pristinus dominus intra spatium Ita. 2O 3Ο.4O O. 6o. annorum, planeque immemoriale, rem nunquam tenuit, nec curavit, usurpavit, scd eam ab alio teneri, . coli, & eadem uti frui passiis est, . cum tamen ipsi oc-. casio non defuerit, vel extra iudicium amice, vel iniudicio iudicis auctoritate, rem repetendi I certe Vel
eum insaniisse, vel sponte rem alienasIe; dereliquisse, praesumendum est. Illud nemini persuaderi potest, quod homines quidam serie non interrupta per di- versas generationes intimant. Immo etsi probaretur, probatum tamen non simul esset, quod nec tutores
32쪽
di curatores illorum rem iuste aliquando alienassent. Vicissim si, quod ut plurimum accidit, mens sana ipsis in corpore sano fuit, secundum naturam humanam, quae regulariter, quod suum est non abiicit, nec sug-que deque ha t, nec eius usum omittit, nihil aliud praesumi, credi, Verosi milius concipi potest, quam alienationem, quae dein ab omni rei usu, aut ad illum accessu, iure prohibuit, pristino domino ne ageret obstitisse. Quare praesu mtio, quae pro continuatione dominii est, limitanda est, nisi: mutationem, alienationem, demonstrent ipsa RERUM ARGUMENTA, ipsa famosa communis magistra EXPERIENTIA.Uti potentia quae non traducitur in actum, FICTA PO tentia est: ita dominium cuius dominus nihil circa rem ab immemoriali ausus est, respectu ipsius personae commentitium & Ex TrNC TvM, & in possesi, rem, qui hactenus a tam vasto temporis spatio pro domino omnino se gessit, translatum censeri debet. Nec ) satis recte adseritur, praesumtionem ex possessione
Pro reo, Cum praesumtione ex continuatione dominii, Pro actore collidere. Nam quae ab initio pro dominii continuatione fuit praesumtio, iam usu contrario,& contraria rei evidentia, funditus sublata & extincta
est, ut nulla hic collisio possibilis. Nec s) iuvat dicere, actorem dominium suum probasse, reum illud sibi ex mera prauumtione adserere; probavit enim actor tantum dominium liceat ita loqui cum BoECLERO OLITANV Μ, non prauens ,' dominium quod fuit, non quod iam est. Nec mera praesumtio reum, sed species demonstrationis artificialis fortissimis argumentis, tuetur. Nec 6 Iudex in praescri-
33쪽
ptione immemoriali nudam rei possessionem adversu qactoris dominium defendere videtur. Neque enim nudam didere fas est possessionem, quam iura nostra iis, quae publica auctoritate constituta sunt, vid. L. I. g. 3. de aqN. pbiv. aequiparant, quaeque per regulas. ,' imis, ct ipsam naturam hominum moralem sine iusto titulo vix concipitur. Neque Opus proinde est, ut hie separatim Probetur.
caminua. Porro perperam T) obiicitur, quod ineptum sit, te-tio re- stimonia test tam auritorum, utriusque sexus mendi- DV s mriam, mediastinorum, cum focariarLm ancillarum- que grege, de probando facto CONTRARIO, quod sua vel patrum memoria res aliter se habuerit, hic admittere, documenta optimae fidei e publico archivo depromta, non attendere, removere. Nec enim Glestes ex suspeetie fidei hominum tace, sed personae bonae existi irationis hic produci solen nec b) testi- hus hic maior, quam documentis, fide S tribuitur. . Vcrum c) documenta de contrario facto, non de vi- - Tios Aor gine loquentia, ideo suo loco relinquuntur, quia de eo loquuntur, quod in praescriptione. immemoriali non est in quaestione, nec probatum relevat, testium autem ViVentium de facto contrario intra sua vel pHtrum tempora gesto dicta, ideo atten- duntur, quia ii testes, Vel ipsa factum contrarium viderint, vel a suis m3ioribus audierint, cadit auctori-' tas praescriptionis, quae in hac specie immemorialis esse desinit, cum testium memoriam non eXcedat.
Metus 8) qui num 7. adfertur, inanis est, ct ne qui-
34쪽
-e 3I δ .dem panicus ; nec enim testes hic interrogantur de eo quod nesciunt, nec de hoc vel praecedente anno gestis, sed de eo, quod sciunt, quodque sua & avorum suorum aetate gestum est, utrum huius initii recordentur vel ipsi, vel recordati sint illorum maioresἶVnde respondere debent v. c. dasisse des Producenten
avgegangen, uvd sis vorbiu ein auderes Misten, nichisagen Abntev. Minime autem simpliciter: da is lis Dons. Iahreis das Iagen Myllen, von Io. ao. labren ibneu nichis behavd are, u. N. Quibus suppositis, nemo non videt, fieri non posse, ut quae recentioris
sunt aetatis, in immemorialia transmutentur. Dein
ignorantia testium, incuria testium, desectus testium, obscuritas facti, non essiciunt immemoriale falsum, sed probationem immemorialis temporis impediunt. Vnde frustra hic adferetur species de pestis aut belli calamitate testibusque senioribus mortuis, fugatis. Nam respondetur hoc casu probationem temporis immemorialis non adesse sed abesse. Levior 9 quoq; est, nec apta satis probatio ex Cap. X. de probat. petita, quod et iam libri antiqui probent. Nam a) nemo libris antiquis vim probandi ademit, licet aliquando ad redargue dam praescriptionem immemorialem male adlegentur. Dein b) incongrue adseritur in Cap. R. ideo depraescriptione immemoriali. agi, quia capitulum famae aliqualem probationem tribuit, quod fere unice fieri soleat in praescriptione immemoriali. Nam aliqR1- Iesii probationis speciem FAMAE etiam tribuunt iura reli
35쪽
reliqua, V. c. die P. H. G. O. etiam ubi omnium mi- . nime de praescriptione immemoriali disponit, ut nonnisi perperam FAMA in solo praescriptionis immemorialis argumento aliquatenus probare dicatur. Nec - . Io regula iuris naturae: suum cuique, praescriptioni immemoriali obstat, nec ut indistincte documenta in omni caussa sint reprobationis loco, ἱubet. Nam si suum cuique relinquendum, Telinquendum etibin est . . suum possessori, quem actor nullis certis probationi-- hus convincere. potest, quod iniuste ab illo possidere coeperit, cuiusque iustitiam antiquitas tuetur. Dein 'omnis probatio serire debet thesin probandam, at- qui in praescriptione immemoriali thesis actoris est: reum ex vitiosa origine, nulloque iure possessionem - exorsum esse. Atqui documenta, quae tantum docent, rem Veterum aevo ad alios spectasse, sine ostensione vitiosa origine adquisitionis posi es ris, thesin probandam non feriunt, nec ad rhombum pertinent. Nec . ri prodest ratiocinari: documenta admittuntur in refutandis praescriptionibus aliis, quae tamen ob h. f. & titulum, quem requirunt, magis aequae. Ergo admitti debent multo magis contra duram praescriptionem immemorialem, nec de b. f. nec de titulo adeo sollici- . tam . Respondetur: documenta utique ubique admit-
tuntur contra Omnem . praescriptionem, modo, ut di- .ctum, thema probandum non praetereans, sed attin- gant. ia) Frustra Occinitur contra praescriptionem im-' memorialem, probationes, quia saepe hic cum princis .pe, aut uniVersitate, res agitur, liberius, largius admitti debere, quam in reliquis praescriptionibus. . Respondetur: auctorem obiectionis, memorem esse de- here
36쪽
bere regulae suae: suum cuique, aeque principibus, ac civibus, dictae. Immo in dubio res est invertenda, dc maior ratio habenda civium inermium, miserorum, quam principum, quos ut homines, potentiae fiducia, saepius ducit in devia ad aliis nocendum. Deinde nec probationibus plus indulgendum est, quam iustitia
permittit, nec videndum quis probet, sed quid & quomodo probet.
q. X. Facilis est responsio ad l3ὶ obiectionem : quod RO. ad
admissis testibus auritis pro immemoriali, admitti ο,μα debeant documenta de scientia conscripta, contra- eandem. Nam testibus auritis hic locus est, Ouia di- cta a maioribus, aliter a testibus, nisi de auultu referri non possunt; interim opus, ut haec audita ad cri- nomenon quadrent, α immemorialitatem demonstrent. Nec aliter circa documenta obtinet, admittuntur & haec contra praescriptionem, ubi ad statum controuersiae quadrant, & immemorialitatem, monstrata memoriae Origine, conuelunr, non ubi ἀλλοτ α
continent. Quod I4 documenta admitti debeant, licet praescriptionem, ut probationis speciem conci- pias, ad reprobandum concedo. Quod ulterius vero admittenda, ubi ORIGINEM possessionis, aut exercitii praesentis, intra hominum memoriam coepi sis, non ostendunt, iure optimo nego. Pariter I largior, praescriptionem immemorialem esse ex defectu probationis gestorum I sed inde non sequitur: quod dese- ctum suppleant quaecunque documenta existentia , ad statum controversiae de initio memoriae nihil aut parum facientia. Hanc responsionem etiam repete ad num. I . supra. An IC praescriptio immemoria-
37쪽
lis utilis humano generi; iam adfirmarunt iura civilia& imperii, ut nimis sero a privatis in dubium vocetur. Contra illam documenta irrelevantia reiicere, non est privilegii, sed iuris ordinarii legitimi species. l7) Licet praescriptio immemorialis non continear praesumtionem iuris & de iure, quae contrarii probationem excludit, illi tamen non alia probatio, quam quae initium status praesentis ferit, & relevat, opponi debet. i8 Erroneum est, documenta, quae olim dominium actoris probant, hodie, statu mutato & possessione, apud reum ultra memoriam hominum ex stente, idem adhuc probare, & de Essκ dominii, possessionem autem immemorialem tantum de: Possi BILIquod esse poTEsT, testimonium perhibere. Non enim post possessionem immemorialem possibile tantum, sed vERO sIM ILLIMVM est dominium, & civili aestimatione probatum,ut iudex ex aequo & bono, immo secundum leges, pro hac probatione pronunciare possit, cum constituta ante hominum memoriam, pror iure constitutis habeantur L. L. supr. citatis. Vltimo ob thoto l9 reponimus: Uti per testes pro bari potest, tempus elapsum non esse immemoriale;
ita idem fieri posse per documentum, si ex illo probatur, quod intra hominum memoriam res aliter se habuerit,& v. c. dominium penes alium fuerit.Per illud vero documentum, quod contrarium tantum refert de tempore antiquissimo, & omnem hominum viventium memoriam superante nihil contra praescriptionem immemorialem evincere licet.Consentiunt nobiscum: documenta contrarium tantum, non iniustum initium possessionis praesentis adserentia,non sufficere CANI . ad ius Can. pag. 26I. ENUM pag. 76F. SCHMIER ad
38쪽
Redigamus tandem probationem per instrumen c. p.u ta, contra immemoriale tempus, ad regulas sequen- summo. tes: l) instrumenta, quae non quidem originis vitium, Mi pcrsed tantum probant, intra tempus memoriale aliquando aliter rem se habuisse, & V.C. fundum, qui iam im ' praeseripe. munis habetur, ante hos LX. annos adhuc fuisse tri- immem. hutis obnoxium adlegatae rei immunitati obstant, dc testes, ipsius immemorialitatem adserentes, refutant Dein ab instrumenta illa, quae testium testimoniis, de immemorialitate , directo non contradicunt, sed tantum diversum , quod v. c. alius fuerit possessor tempore aliquo, quod superat immemoriale testium adfirmant, immemorialitati per testes prohatae non obsunt. Primae regillae exemplum sit: Te- , stes septuagenarii dixerunt v. c. Nobilem iam a sexaginta annis iurisdictionem exercuisse, seque idem a parentibus suis audivisse , quod & illorum aetate eXercuerit, si charta producitur fide digna, Vt in praestriptione refutanda Opus est, Urd.' ΗΕRT. l. CXIV. Const. quae testetur, anno a praesente tempore septuagesimo, iurisdictionem adhuc exeriscuisse praefectum principis, testibus, v. c. adhuc aistis in archivo adservatis: immemorialitas cadit. Nam quae testes septuagenarii, a maioribus suis audita, referunt, quia in tempus, de quo charta contrarium refert, incidunt, falsa sunt, & rem intra tempus memoriale coepitIe, per chartam probatum est. Poste-
39쪽
rioris regulae species esto: Adam testibus probavit,
fundum suum a tempore immemoriali non soluisse tributum, testes erant iidem septuagenarii, & dicebant eadem tam de sua, quam patrum memoria, quae dixerant in specie praecedente. Producitur charta a quaestore autentica, illaesa, publica, ex qua certo constat, fundum, de quo lis est, tributa adhue soluisse ante hos centum & viginti annos, immemorialitas adhue subsistit, quia hoc tempus de quo charta, e cedit tempus , de quo testes. Vnde cursim obis serua, quod fallantur, qui tempus immemoriale insta centum 'annos esse posse, in genere adfirmant. Nam hoc tantum verum est, si testimoniis testium non valde annosorum & quasi silicerniorum non contradicunt instrumenta publica, si vero, ut in specie adlata, contradicunt, falsa est illorum regula. Nam instrumentis publicis utique plus fidei habendum est, quam testibus de iis, quae ab aliis .aud, uerunt, respondentibus. 3. Regula est: quotiescunque instrumentum docet praesentis possessionis, aut quasi possessionis, certum iniustum initium, toties, quia implicat: immemoriale esse, & certum initium habere; praescriptio immemorialis invalidatur. Sed quid si initium in charta contentum sit perantiquum, V. c. dicitur in charta anno 1434. ante CCC. annos Cati maiores praedium dono praelati accepisse e bonis mensae, nec constat de ulla possessionis controversia Caiis mora Annon Caius, ad petita hodierni praelati, praedio, ob vitiosum initium probatum, eliciendus 3 Responderem hic: praescriptionem immemorialem Caium non tueri,
40쪽
tueri, tueri tamen eundem rationes aequitatis praescriptionis immemorialis; scilicet quod intra tam insigne tempus possessionis quiete continuatae, iustum titulum accessisse iniusto, vehementer praesumentum sit, ob vicissitudines rerum, & quod alias credibile non sit, praelatum, aut capitulum reliquisse tamdiu praedium apud Cainil, ni titulus iustus intervenierla obstitisset. - - β. XII.
Ast satis de verbis: MEMORIALE, IMMEMO-De L RIALE. Sequitur VOX: PRAESCRIPTIONI s; quae v --
ci*ili iure exceptionem, di si temporum decursui subias iungitur, exceptionem a tempore desum tam , vel defensionem peremtoriam possessionis a temporis lapsu
cepi. O praestristi. B R a s s o N. de V. S. hoc verbo. Quod si tamen possessor possessionem amisi, agit etiam ex possessionis & lapsus temporis auxilio, tahquam eXmodo adquirendi,ita ut dominium probare itissus, hoc per possessionem tempore a lege definitam continuatam, seu per usucapionem&praescriptionem probasse censeatur; vi praescriptionem definire liceata ivs, cuius d ale.
auxilio possessor, vel quasi in possessione sua se tuetur, Oprs .
per quoa rem amissam ex eo capite, quod praescriptione quondam sua facta Deris, recuperat. Siquidem effectus praescriptionis, missis iuris veteris tricis, est: ut alterius DOMINI UM in nos derivemus, aut ius in ipsus rebus, seu sERvITvTEM adquiramus, aut vicissim ab aliena servisute libertatem , aut ab alieno inre crediti LIBER ΛTIONEM. η I. Vnde quaeritur: anne haec eadem accidant in praescri-