장음표시 사용
41쪽
is que hine tandem in usu Ecclesiae Anatheri matietaνi quis dieitur , eum ab Eeeselia se separatur , & sic separatus vocatur Anais , thema, tamquam ab Ecclesia maledictus, si & aliis Fidelibus execrabilis is . Itaque ignota fuit veteribus duplex speetes Excommunitationis maioris r una sciliaeet quae simplieiter Excommunicatio major;& altera quae Anathema diceretur , prout te hodie a Theologis &Canon istis dii ingui solet ; & expresse notatur in moderno Pontificali Romano sub titulo, ordo Excommunicandi , ubi exprimitur triplex speetes
Exeommunitationis; videlicet, minor, ma-9ω, dc Anathema. Huie distinctioni indueendae oecasionem dedisse apparet nova illa interpretatio vocis, Excommvnisatio , quae oecasione Decretalis Gregorii IX. in eap. penult. de Sent. Exctim. invaluit e nimirum quod Excommunicatio
simpliciter expressa intelligenda sit de Excommunicatione majore , qua quis a Corpore Ecclesiae tamquam Ethnicus Cr Publieantis rescinditur. Hae suippe significatione vocis , Excommunicatio , recepta, eoeperunt passim Can nillae, & hos sequuti Theologi vocem, Em
mmuuieatio , ubi in antiquis Canonibus apud Gratianum oecurrebat , accipere pro Exeommunicatione majori; idque Dequentius contra verum & genuinum Canonum iblorum sensem. Cum autem interdum in hisce Canonibus diceretur post Excommunicationem . incommunicarum , si rebellis & tontumax maneret , Anathemate feriendum: ipsique supponerent, conformiter aὰ recentem iam introductam vocis illius interpretationem , in Canonibus illis sermonem fuisse de Exeommunicatione maiore , coeperunt Anathema di-l inguere ab Excommunicatione maiore: aut ut minus crediderunt per Anathema primam Censuram sive Exeommunicationem intendi, eamque aliquatenus simplici Excommunicatione majore a Iudice inflicta, esse graviorem ἔ ne alias videretur unus idemque peccator ob continuatam suam contumaciam una eademque Censura bis feriendus. At si seposita h3e recentiori interpretati. ne vocis , Excommuiacatio, reflexissent, v
cem hane simpliciter positam , antiquitus non significasse Excommunicatio m. maj rem , sive mortalem , sed duntaxat minorem seu medicinalem, sacile vidissent , ad hane distinctionem Anathematis & Excommunieationis maloris non esse coniugiendum.
Nihil enim evidentius, quam quod hi ,
qui poli Excommunicationem medicinalem
non corrigebantur, tandem per Excomm eseationem mortalem, sue Anathema , tamquam in turabiles 3c desperati rescinderentur. Cum igitur in quibusdam Canonibus apud Cratianum Excommunicatio dillingui vid
tur ab Anathemate, vox communicatio ne quaquam Reeipienda pro Excommunicatione,
quae hodie major dieitur, sed pro separa ne aliqua a Communione Eucharistica, vela foetetate Fidelium in poenitentiam , seu poenam commissi delicti impositam , quae
medicinalis dicebatur : nee Excommunicarum a corpore Ecclesiae auctorrexte Clavium separabat : quod per Excommunicationem fiebat , quam veteres Excommunicationem hmωtalem Sc Anathema dicebant. Hoc sentu Canonem ENCELTRUDAM Cain. 3 quaest. 3- exposuit ipse Gratianust. Cum hie dicatur Golimiam non solum Ex COM MUNICATIONE , gur a fraterna Dei etate δε- parat, sed etiam ANATHEMATE, quod ab
cidit, erebro percussam esse, subiungit hanc conclusionem: se Unde datur intelligi, quod is mathematizati intelligendi sunt , nonis simpliciter a Daterna societate, sed & a se eo ore Christi quod est Ecclesia omninois separati,, . Nequaquam obscurum est Graistianum aceepisse Anathema pro omni Exin communicatione , quae a corpore Ecclesiae separat; Excommunicationem vero simpliciarer positam pro ea, quae a societate fraterisna separat.
Eodem sensu aeeipiendis Canon Nmo Episcopo RUM Catis. II. quaest. 3. praecia Piens , ut is nemo Episcoporum quemlibetis sine certa & manifesta peccati causa Comisis munione privet Ecclesialitea . Sub An is themate autem sine conscientia Archiepuis scopi aut Coepiscoporum nullum praesumatis ponere, nisi unde Canonica docet auct is ritas In priore enim parte , Canon agit non simpliciter de separatione a eommunione Fidelium, sive corpore Ecelesae, sed de sep ratione a Commanione Ecclesiastica, quae in
42쪽
ε4 Tractatus re torko. anonisus poenitentiam, seu poenam poenitentibuς pro eommillo delicto imponebatur; quae etsi me- diei natis tantum esset , non poterat tamen uri at, nisi vel monte consesso, aut in iu-4ieio aliquo eonvicio, uti ex Augustino mox audivimus. Quod autem per Anathema intellexerit
omnem Excommunieationem maiorem , ΠΟ-bat subiecta ratio : Quia ait Anathema
ess aeterme mortis damnatis, m που uisi promotali debet imponi erimine , o tui qui
Difficultatem majorem habere videtur , qad refertur in Cam io. A De Iudiciis, quod Clericas pro erimine aliquo primam depositus, si incorrigibilis fuerit, Excommunicetur, deinde contumacia erescente, Anathematis mucione feriri debeat.
Hic passim per Excommunicationem Cain nonistae intellexerant majσrem ἰ eamque ab . Auathemate diltinxerunt, uti novissime poli alios notavit & distinxit Prosper Iasnanus: Quia ait He num. 22. Excommunιeationis verbo, MAIOR Excommunicatio intellisitur. Deinde uum. 23. monet hoc intelligi de maiori Excommunicatioue , qua fertur sua solemnitate, Auathema vero illa quae fertur cum fotimuitate . Quis fuerit huius Decretalis Auctor, incertum est. In ultima quidem Decretalium Collemone, qua hodie utimur , inlcribliar Coelestino III. At Culachiri, eumque sequutus Gonrales , eam Clementi III. adscribendam arbitrantur. Cum autem uterque hie Pontifex sederit
sub finem seculi XII. a) non parum iam
tum collapsa veterum disciplina, exigat ponderis est argumentum , quod pro veterum phrasi & diseiplina ex hae Deeretali eruitur. Praeterea incertum est , eum Clerico deposito & ineorrigibili infligenda sit Ex inmunicatio major sive mortalis, an non potius medicinalis, qua Clericus non tantum ab Difficiis Cleliealibus, & communione Clericis propria interdicitur, sed de a communione latea & Beietate Fidelium in paenitentirin segregatur: quae simpliciter Ex communieatio diei olim conlueverat ; tametsi per eam a corpore Ecclesiae non rescinderetur, 'aod demum per Excommunicationem monalem sue mathema fiebat. Caeterum latentur passim Reeentiores , qui hae etiam dutinctione utuntur, eam non nisi aeeidentalem dici posse e sive Excomis municationem maiorem & Anathema non dissene , nisi penes minorem maioremque solemnitatem in pronuntiatione adhiberi 1 litam.
Et quidem supra vidimus , quod Fagnanus adhibita distinctione inter Excommuni
eationem majorem dc mathema mox mo. nuerit, Excommunicationem majorem interuligi, quae feriar siue solemuitate. anemo vero illam, quae fertur cum fotemnitate. Et Emmanuel Gonrales in notis ad eutatum Capitulum Io. lito L. notat 'is quod is Execratio solemniter is Ecclesia fasia diis citur Anathema: & ipsus Excommunieatiis Anathematismus, est veluti Auxesis & adiis gregatio detestationis contra Excommuni is catum contumacem; Excommunicationem is praecedentem auget non Dbstantia segre- is gationis , sed horrore maiorum execra is tionum M. Et Suaresius eitata ses. a. postquam pro bavit, non posse dici duas esse species Excommunic tionis majoris in subflantia distinctas, rursus monendo addendum censuit, is Anauema substantialiter non differre abis Excommunicatione maiori , atque adeo , Omnem huiusmodi Excommunicationem is esse quoddam Anathema is. Ipsum quoque Pontificale Romanum sus-ficienter insinuat, Excommunicationem majorem, & Anathema non differre , nisi penes solemnitatem promulgationis majorem vel minorem.
Interim vix diei potest, quantum in hae
Censurarum materia , notanter Excommunieationis , a sensu Patrum & spiritu Eeelesiae recessum sit occasione novae illius interis pretationis vocis, Excommunicatio , & distinctionis inter Excommunicationem mi rem simplicem & Anathema. Ubicumque enim in Canonibus ti Patrum Regulis occurrit vox Excommunicatio; idque pro culpis saepe sat levibuῖ. eam ac ceperunt Recentiores , iuxta phrasim receptam, de Excommunicatione maiore, atque
hine proclives iam sunt Iudieri , ut hanc
Censuram pro levioribus etiam eausis i Penderent i non advertentes , Canones non
ca Clemens III. obiit an . Isti. R Coelestinus III. an. 1 ρου.
43쪽
α censirli Ecelso eli. Cap. I. II de hae, sed de minore quadam segregatione seu Excommunieatione , secundum m dum illius temporis, esse accipiendos. Ubi vero Canones agunt de moderatione Sc prudentia in Excommunicatione servanda, necnon de gravitate & atrocitate delicti, atque de contumacia ae rebellione in Excommunicando, aliisque ab Episeopis, aliisque Praelatis expendendis, priusquam ad Excommunicationem , tamquam ultimum &severissimum remedium recurrant ; ham ωmnia tamquam ad Auathema magis quam ad Excommunieationem maiorem simplicem Dectare existimarunte eum tamen ea ex sense Patrum, & mente Ecclesiae ad omnem
Excommunicationem majorem pertinere te
tum sit; uti & in decursu de singulis se elatim notabitur, & una in quibus a veteri disciplina , & vero Canonum sensu recensum sit. f. IV. De Geommunicatione legis, seu juris ρο hominis.
Notissima est hodie divisio Exeomm
nicationis in eam, quae est ab homi-nC , & eam , quae est a lege communicatio dieitur ab homine, quando a Iudice per sententiam fertur in eertam porsonam , ob contumaciam in delicto. Dicitur Excommunicatio iuris sive a iure, qtaando Superior serendo legem stabilem &parmanentem , poenam Excommunicationis in transgressorem annectit. Et quidem haee Excommunicatio subinde dicitur ferendae, subinde latae sententiae. Ferendae quidem, quanda Legislator duntaxat vult, ut transiressor per Judicem excommunicetur; & se transgressor per solam transgressionem non incurrit Excommunicationem, sed demum postquam Judex de transgressione cognovit , & iententiam Excommunicationis in ipsum pronuntiavit: ideoque dicitur ferendae sententiae , quia pinequirit Iudicis sententiam. Excommunicatio latae sententia dicitur , quae ipso facto, sive ipsa legis transgressione, per ipsam legem sive vi legis insertur e ita ut ipse transgre&r Excommunicatione Iigmtur boc ipso, quo jegem transgressus eii ,
tametsi Iudex de transgressione non e gnoverit , multo minus sententiam protulerit;& sie ultra ipsam transgressionem legis. nullum Iudicis factum requirituri atque ideirco vocatur Excommunicatio Cau is vel Juri quia immediate vi Canonis vel Iuris, absque ulteriori hominis facto infligitur. Quantumvis haee Excommunicationis species apud modernos Auctores sit vulgatissima, Sc in praxi frequentissima, eertum tamen est , eam pluribus seculis in Ecelasia plane fuisse ignotam. Ignota quippe fuit veteribus Excommanueatio Canonis sive juris, quae hodie vocatur latae sententiae, prout supra descripta est.
Si enim pervolvantur Canones novem ueminus seculorum , quibus Ecclesia stetit, non ereditur reperiendus Canon , qui contineat
hane similemve formulam: Qui hoe, illusve fecerit, vel non secerit, sit istis facto ,
seu ipsi jure excomm vicattis: aut ipso iure, seu facto Excommunicationem incurrate versub poena Exeommunicati is ipso facto imcurrendae: quae sint ordinariae formulae, quibus Excommunicatio lata lententiae expria
in & si integrum Gratiani Decretum,
seculo demum duodecimo compositum pervolvatur , nescio num vel unum Excomismnnicationis tutae sententiae exemplum reperietur.
Dicitur quidem in famoso illo Canone A
quod ,, si quis idente diabolo hujus saet,
is legii reatum incurrerit, quod in Clericum, , vel Monachum violentas manus iniecerit, is Auathematis vinculo subjaceat ri. Sed utrum haee formula sit latae, and taxat ferenda sententiae, non est expeditum. Uti enim notat Glossographus ad Cap. a. νη De foro eo eleuti, haec formula : Sit sequestratur, sive excommunieatus , non mgnificat nisi Excommunicationem ferenda sententiae. Rursus ad Cap. unisum M De Sasiti riis, asserit, quod per hane sermulam , sub Anathemate prohibemus, non importetur E communicatio latae sententiae, sed ferenda; hancque Excommunieationem generaliter in
telligi , ubi per legem aliquid prohibetur fab Anathemate. Non sae fundamenta proinde nonnulli existi-
44쪽
is ronea is , inam gravis causa requiratur ad Excommunicationem, infra dicemus.
in Lox Pontscia, atque annexa Censura
tibique obliset , non fuseit publicatio Roma DEla. OStensum est praee enti f. obligatio
nem & effectum Excommunicationis Iuris sive Canonis dependere a validitate &obligatione Legis.
Porro indubitatum est, legem , lieet conceptam & scriptam , manere sine essicacia obligationis, ante publicationem. Et quidem cum Lex , quae ut eommune praeceptum , omnibus subditis in eommune
fertur, ita promulgari sive proponi debeat, ut vi promulgationis innotescere universo populo possit. Hinc apud Romanos iam olim in usu fuit, ut pol quam rogatae 8c scriptae essent
Leges, non tantum promulgarentur, sed &seri incitae publice ingerenturi promulgatio
haec veto tam accurate peragebatur, ut triobus vicibus repetenda est. Ad haee eum infinita sit morum vari ras , & unaquaeque pene Provincia suis partientaribius ita tutis , consuetudinibus , legibusque, & privilegiis regatur, dissicile est,
Legem generalem a Principe supremo la tam omnibus Provinciis & populis eonvenire, & interdum non impingere in publi- ea commoda. Cui rei vix aliter oeeurri potest, quam si de his, quae incidunt, admo. neam Legislatorem ii, quibus particularem per Provincias promulgationem Prineeps delegavit i qoi deinde Legem temperet, ut e re esse viderit.
Hinc ab antiquo, tam in seculari, quam in Ecclesiastico regimine Legum Fner lium promulgatio facta legitur per singulas Provincias & Diceeeses, ae singulis per Pr vineias inferioribus Magistratibus eo inmis. sa; qui eas ritu apud ipsas usitato & reee. pio populis proponerent, & insinuarent: &s quid durius, aut Patriae moribus contra rium occurreret, Principem & Legislatorem reddere possent certiorem. . Hune morem insecutus Iustinianus Impe
demum in Premmella obligare, ex quo Minsoreiae sive ut Graeca lectio habet, evaeiagatae per Metropolitas palam facti sunt emandatque suo per orientem sacrorum Prae toriorum PraefeE . qaae in praesenti Noverula constituit, Praeceptis propriis omnibus Disciat manifesta e o qui in maxima Ciuit te , m qui foris habitant , quatenus omniabus fiant palam . quae a nobis pro omnium cautela sancita sunt. Eamdem promulgandi normam seroari voluit ei a legem , qua praeseribit Niseia Ia 6. modum , quo oporteat Discopos , πνεliquos Clericos ad Ordinationem adduei, praecipiens in Epilogo i se ut Sanctissimi Pa- triarchae utriuscuiusque Diceeesis haec proinis ponant in Ecclesiis lisb se eonititutis, &,, manifesta factant Metropolitis , quae ais nobis constituta sunt i illi rursu; consita
si tutis sub se Eoiscopis manifella faciant, illorum vero singuli in pmpria Eceles ab
is proponant , ut nullus nostrae Reipublieaeis ignoret, quae a nobis ad honorem & augis is mentum magni Dei & Salvatoris nostriis Iesu Christi disposita lunt ,, .
Normam a Iustiniano praescriptam sequutus est S. Gregorius , scribens ad Mauritium Imperatorem , lib. I. iud. II. Diss.62. se Iegem eius, qua vetuit milites ad Monachismum imposterum admitti, per diserissas terrarum partes transmitti fecit e , scili-eet ipse quidem ad Metropolitanos in Patriarcham Romano conti it ulcis , ut hi ulterivet Episeopis inferioribus insinuarent. Eumdem promulgandi modum quoad suas leges etiam in Conciliis conditas , Ecelesiam servasse videmus . Ita legimus Concilium Arelatense , Canones suos ad Silvestrum Romanum Pontificem , per Diceceisses Romanas promulgandos transmisisse . Placuit etiam ait Concilium a te, qui maiores Dioecesu tenes , per te potissimum insinuari. In eamdem sententiam ad Iulium Papam seripsit Synodus Sardiceriss r Ttia auistem excellens petideutis disponere debet , ut
per tua scripta, qui in Sicilia, o Sardiniae, in Italia sunt Fratres no bi , quae asta sunt, quae definita funi, cognoscant. His insistens Concilium Lateranente sub Innoeentio III. Constitutionem tuam de Medicis relatam in Cap. I 8. ia De paruit. ET
45쪽
vs Damius reqMkeaeanon exaremis non obligare deeemit , quam ρομguam per Praelatos Leorum fuerit publieata. Hujus publicationis neeessitatem per Pr vineias tam in legibus Civilibus, quam Eealesiasticis, etiam a Pontifice emanantibus, passim meliores Canoniis, & eruditiores I
Huic eonsonat inveteratus usus Belgii, nullas Eeclesiasti eas etiam Pontifieias Leges sive Bullas pro lege obligante agnoscens, nisi pol quam per Provineias & Dioeceses fuerint more solito publicatae,& populo imtimatae .
Quare hie in Belgio, ut paradoxa & m
vibus nostris adversa exsufflatur quorumdam Ultramontanorum iam recenter nata opinio,
novam legem Romae editam , & in acie Campi Florae fixam, omnes ubique Fideles tam im Belgio , quam in aliis Regnis &Provinciis obstringere, sine ulla per Provincias publicatione. Neque Belgas , aliosque populos movet clausula novis Constitutionibus Papalibus inseri solita, pubIieationem Roma factam eamdem vim habituram, ae se .u sngulis Pr vinetis particulatim facta esset, eum derogatione contrariarum consuetudinum quarumcumque o
Haee enim elausuIa, uti plures aliae Bullis & Diplomatibus Romanis inseri solitae in Belgio, & caeteris plerisque Cismontanis Provinetis habetur pro elausula meri Ibli ,
nullam vim contra inveteratos mores ex
Extatque in Regno Neapolitano pragma-cea Constitutio edita 3α Augusti I 6 i. qua
expresse lautum est , clausulam illam pro non seripta habendam. Neque hae similesve elausulae praesumuntura conlulta Pontifieia voluntate & intentione meedere: utpote qui non creditur, uni- ea simili elausula velle invertere inveteratos
populi mores; sed potius procedere creditura quibusdam Curiae Romanae Ministris, qu
Iam Zelus ab antiquo fervet pro Curiae huius dignitate tuenda , & auctoritate ampli ficanda , uti etiam suo tempore notavit S. Bemardus lib. 4. De Consid/rat me cap. 2.
Praeterea absonum plane est , & a fine instituti Ecclesiasti ei regiminis omnino a horrens, quod quidam praetendant, Pontifi-tem ex amplitudine potestatis sibi a Christo datae , posse Legis suae obligatione omnes ubique populos obstringere, iota Romae cta publieatione: ti tamen nequeant Principes seeulares per seu leges, populos suos obstringere , nisi particulari per Provineias publicatione; etsi maxime velint , uni imsinuatione in urbe Metropoli facta defungi:
eo quod non intelligatur populos tam immoderatam & effusam potestatem in Primcipem contulisse, ut e longinquo plures p pulos moribus dispares, uno P rammate queat obligare. Sane si haee obstringendi ratio a quo durior videatur, atque ob id non intelligatur comprehensa generali collatione supremae Dugnitatis Regiae : qua specie dicemus , eam mitissimae auctoritatis institutione squae pascendi vocabulo Apostolorum Principi est eo, lata γ esse eomprehensam Nonne omnem Dominatum, & quod D minatum spirat , a Regimine Apostolico abesse oportere apertissime indieavit huius Regiminis Institutor Apostolis dieens Lue.
cap. 22. vers. 23. Reyer gentikm dominantur
eorum ἰ ρο qui potestatam habent fustis eos,
benefici vocantur: vos autem non se . Ad quae verba reflectens Bemardus lib. 2. De Consul. ad Eugenium Papam cap. 6. ait :Planum est, Apostolis interdicitur Domin ius. I ergo tu, oe tibi usurpare aude, aut dominans Apostolatum, aut Apostolicus D
Si ergo omnem Dominatum ab Apost lico Regimine abesse voluit Christus, plane corruat necesse est dogma , quod Imperium Saeerdotale absolutius, magisque despoticum
reddit, Regimine Regio ; & plus rigoris inesse vult Eeelesiastieis, quam Civilibus legi s. Si ergo nequidem Principes seeuli , sive
Reges Gentium , possint aut velint subjestim sibi populum legibus suis obstrictum,
priusquam per Provincias fuerint rite populo noti fieatae ; quia durum nimium videretur ,
populum, un1 in Urbe prineipali iam publieatione, Velle Legibus obstringere: quanto minus id Apostolorum Successoribus lueebit , qui omnem vel speciem duri regiis minis & dominam; in suis Legibus evitare
Unde de Statutis Eeelesiasti eis loquens
Cardinalis Casanus lib. 2. De Concord. cap. Io. II. ait a - Ad validitatem Statutim tria
46쪽
M tria sunt neeetam; pote stas in statuente, is publieatio Statuti, de eiusdem v batiois per usum Deinde sublingis Cusanust - Unde vuis demas innumera Apostolis Statuta, et is iam a Principibus. postquam edita fuerint, is non suisse recepta D. Quod indefinite sine enumeratione loel hie asserit Cusinus, id de Belgio nostro v rissime affirmari potest . Nam videmus ex Bullis & Statutis Pontificum, quae hodiernum magnum Bullarium eonsti ruunt, plurima hic in Belgio, defectu e suetae per Provineias publicationis ti acceptationis, nullum usum aut vim obligandi obtinere. Et per conse uens, nee Censuras illis adiectas, ob desectum materiae sive non ob.
Iigationis ipsarum Legum , ullam vim habere.
Haliarum Ramandrum ia Aliis , AG ue Provinetis publicatis non admittitur , sine proto Placeto Regio.
V Etustissima notissimaque est Belaii r
cepta consuetudo , ac probata praxis, ut Bullat ae Diplomata Romana hia exeis tutionem habere nequeant, quin nec pubi cari , nee populo proponi , nisi prius recingnita, distulla re probata sint eorum cale
io, qui Iurisdictioni Ui--Regiae praesunt per
Pr-incias: quam approbationem hla hodie litteras Placiti vel Placet vocamus. De hoe Belgii usu etiam exteri Seripi res meminere, atque prae cameris Ludoviem Caiectardinus in Descriptione Belgii ait ris Quod res Ecclesiasticas attinet , easdem is sere habet cum Pontifice maximo Prin- ω eeps in hac ditione sua eo ventiones, quasse in Regno suo Rex Galliarum . . . necis Beneficium ullum , aut gratiam potestis conferre, nec expedire in hane terram Diah plomata, aut quid aliud tale, quod esse-- ctum istiatur, absque Principiis quidem, is vel Consiliorum ejus Placeto atque comis sensu is a
Extant hane in rem Principum nollaci
Edicta. atque inter alia Philippi eognomen eo Boi de 3. Ianuarii I 447. in quo conqueritur de frequentia Eeclesiastiearum Deiaerea rum , quibus iubditos sum supra modum arismri vexatos isisse; idque, ait, evenisse ex eo quod, qui Mandatis Melesiasticis uti voluerunt , non audierint luridaeos nos g& Magistratus, & ea exhibuerint ἔ atque
expolitis causis , cur ea Mandata obtina rint , permissionem & eonsensum non imp traverint , Aut ait praeteritis temporibus .
oe ab anti O Aliso fuit fieri. Nihil ergo novi tae Edicto indueitur ;sed quia praeteritis temporibus, re ab antia quo solitam fuit fieri, voluit, & quod neglectum fuerat, in uiam revocatur.
Ad eumdem usum stabiliendum peodiit Edictum Maximiliani & Philippi Archia
Ducum de l2. Septembris I 483. Item, alterum ab Archi. Doce Austriae Philippo iaeto. Maii rW7. Re tandem Pragmatica Sa ctio Philippi II. Hispaniarum Regis, ann i 374. habita prius consultatione Consiliorum Belgii, tam Supremorum, quam Provincia lium , qu diserte vetuit, ne quis ullius a gumenti Bullas , aut Diplomata , ex Urbe Roma aut a Legatis Pontificiis per Belgi um executioni mandare ausit, nisi prius D teris mariti comprobata fuerint , vel in sanctiore Constio, vel supremo Brabantiae Consilio: idque sub poena quod perdet essectum similium litterarum , & missionis in exilium extra has Pinvincias, & correcti nis exemplaris r de qua Sanct e vide Tractatum , cui titulus , Ius Bestarum eirea μι-
lorum Pontificiarum receptionem, pag. IIaedit. x663. Et Hubertum L eus m Trais ctatu De Curia Brisantia , cap. 29. timis
De Liιteris Piaciti. Porro scopus huius Pluiti non est, legutimas Pontificias Provisiones, aut Leges &ordinationes reiicere, aut earum executioni obieem objieme; sed unice praecavere , ne subreptitie, vel obreptitie , vel etiam per fraudes obtentas Provisiones, iura Regia aut Vastillorum violentur; aut per Leges ali Mforsan in se aequas, ProUinciarum receptis, inveterati ue consuetudinibus , iuribus ac privilegiis, ta summa nonnumquam Reip blicae, seu Ecclesiasticae perturbatione , con
Unde de praxi Hispaniarum , qtia solet C a Litte
ca) ι sule, quis D. v n. E peri inferius seripsit ἐn Tiamtu de itomulgatiocie Legum Ecclesiastiea
rum, ac speciatim Bullarum , EG para. a. gain. I. a. ere.
47쪽
ao Gustatis Η, Onc Con Jeia Litterarum Apostoli arum executio quando. que differri ae suspendi Regii Praetorii Decreto & auctoritate , loquens Didaeus C
nem subiungite is Ut maximus Christi Ui-
ω, earius interim certior fiat, quot Sc quan- , , tis assiciantur incommodis 3c gravaminiri bus Respublicae iis propter multa , quae is ab ipso falsis precibus ti suggestionibus
is impetrantur , quae minime Sanctissimus, Pontifex seret concessurus, si per sneeram, , iustamque narrationem certo sciret, quidis spirituali Eeelesiastico , & temporali hujus is Regoi & Ptineipatus recto Regimini st,, conducibilius ,, . Ad haec, cum certum sit, ipsique Pontifices ultro sateantur , se non nota omniuum Provinciarum particularia iura & eonsuetudines , praeterea indubitatum sit multa uni Provinciae prodesse, quae alteri obessent; nihil rationi iustitaque conformius , quam ut non tantum speetalia Rescripta aut Mandata , sed & Leges generales expendantur ab iis, qui sngulis Provinciis praeliant, ut quid hie & nune conveniat, propius ipsi e .pendant . & s eas ob speciales circumstaniatias hie & nune promulgandas aut executi ni mandandas non iudicent, earum executio suisendatur. Hoc ex capite plures etiam generales Le- .ges, & in illis contentae Centurae, tametsi Romae selemniter promulgatae , ac saepius renovatae , hic in Belgio receptae hactenus non sunt, aut vim ullam hactenus obtinuerunt. Exempli causa , famosa illa, ti annis . singulis Romae Blemniter publicari solita , Bulla inera Domini continens viginti casus Excommunicationis utae sententa, numquam hie ob desectum Placeti Regii executioni mandari, aut publicari potuit. Cum non tantum Rom1nis Pontificibus, sed & Coneiliis Generalibus ignota esse queant particularia singularum Provinciarum iura & consuetudines; letaturque facile eonis
tingere posse, ut Leges de se quidem tuta
non omnibus Provinciis tamen quadrent ἔquin nec subinde sine summa perturbatione, ob eontrarios inveteratos populorum mores, introduci possent , etiam Conciliorum Decreta & Leges , exteriorem Ecclesiae distiplinam spectantia , expenduntur & examinantur ab iis, qui jurisdictioni ia illis praesunt, priusquam pes Provincias promalgemintvr i ut si quid forsan in illis oceurrat, in
veteratis iuribus & moribus contrarium, eo rum executio tantisper sillatur, aut ita temoperetur, ut incommodis ex praecipiti & ia- definita Legum publicatione oriundis occuris
Exemplum huius moris habemus in publieatione novissimi Generalis Concilii Tridentini.
Hoe Conei lium Tridenti finem aeceperat Io. Decembris i 3 63. Pius IV. tum Pontifex Romanus, edita dc publicata Bulla, quae incipit, Benedielus Deus, 26. Ianuarii I M. universa huius Concilii Decreta tam fidem, quam reformationem spectantia , confirmavit,
bc ab omnibus Christi Flialibus fuscipieuda
es, ac fruanda decrmit, sicut harrim quaque litterarum tenore cait ad clariorem n
Subsecuta est altera eiusdem Pontificis Bulla edita & publieata Romae χo. Iulii ejusdem anni, quae incipit, Sicut ad fare rum, qua declarat hujus Concilii si Decreta
si omnia ad reformationem , jusque positiis vum duntaxat spectantia, a K alendit Ma i iis proxime praeteriti omnes obligare coepis. is neque poli eam diem excusationem cujunis quam, quod ea ignoraverit, admittendam; is atque ita cait Apostolica auilaritate δε- , , claramus ste definimas, o ob omnibus ju-- dicari debere mandamus atque flatia mus ,, . Cum autem hὶe in Belgio nulla specialis horum Decretorum publicatio facta hactenus esset, nequaquam his Decretis , etiam post iteratas has Bullas, se obstrahum ullus in Belgio ex illimabat. Quin Sc past editam & Romae publieatam postremam Bullam, tandem 23. Iulii ejusdem anni in litteris ad Margaretam Parmentem tune Belgium pro Philippo II. Rege Hispaniarum moderantem quae & A ehiepiscopum Cameracensem consuluerat, super modo publicandi Deereta Concilii respondit Archiepiscopus, quod re communi exta eum Capitulo Metrodiolitanae Ecclesiae, 9 adhibitis in consilium Theologis & Ca- nonum peritis , celebrationem Synodi Pr vincialis super receptione Concilii, & De. cretorum per singulas Ecclesiarum parochias.
eta quidem motos duri consentaneos, de
48쪽
D. CensuHs Delesiasticis. CAP. I. antehae in re smili astatos ; sed magnis dissicultatibus lore implicatos , nisi Regia
auctoritare Decreta Concilii prius probentur.& admittantur.
Hie supponit Archiepiseopus formam publieandi mereta etiam Concilii Generalis, per svulas Paraehias , esse Iuri consenta neam, & antehae in Belgio usitatam. Praeterea evidens est , Archiepiscopum , aliosque in eonsilium ab eo adhibitos, citra icrupulum lapposuisse & exillimasse Detreta Concilii Tridentini soli de Romae iacta publicatione Belgas obstringere non posse , ante factam per Provincias publieationem. Μargareta Parmensis, aeceptis histe A thiepiscopi Cameraeensis litteris, praesagiens ex tumultibus in Belgio exeitari eceptis, quot dissicultatibus tereptio & publieatio Concilii Tridentini esset obnoxia, uti narrat Famianus Suada De Bello Bestio , prius rapi Tare voluit , non tantum iudicium Episco
rum , ac Magistratuum praeeipuarum Civitatum luper hae publicatione. Litterarum eum in finem datarum summa erat, ut Decreta reformationis hujus Cone lii quantocyus expenderent: atque delibera-vent de modo , quo hare Decreta executioni mandari possent, quo eorum uberior fructus sperari queat; una monens, ut in hoc examine attenderent quoque ad prinogativas &jura suae Maiestatis, suorumque Ualsallorum, necnon ad iura, privilegia , ae consuetudines Eeclesiarum, & singularum Provinciarum. His litteris receptis , Consilia & Magia stratus fine mora demandarunt horum Decretorum examen seis respective Filealibus, aliisque de Corpore suo Deputatis, qui plura in his Decretis annotarunt, quae Uidebantur praejudicium adferre posse praerogativis αJuribus Regiis suorum Uatallorum , necnon contrariari inveteratis harum Provinciarum moribus, & eonsuetndinibus, quae sne notabili perturbatione Se periculo tumultuum popularium interverti non possent : Seconi equenter publicationem dictorum Decretorum non esse permittendam ; nisi quoad
holce annotatos articulos adferretur ea m
dificatio, qua praedicta iura & privilegia, a
que consuetudines salva dc intacta manerent. Hae Consiliorum ae Magistratuum res
lutione receptὲ , necnon litteris Philippi II. Regis Catholici, quibus publicationem Con-eilii Tridentini vehementer urgebat, Ma gareta hane publicationem Epitcopis iniunxit, datis litteris tr. Julii i 363. inserta hJeclausula : is Mentem Regis esse, ne propteris promulgationem hanc, licet illimitate geis sine rei trictione factam , quidquam iminis mutetur aut in novetur circa Regalla Iurari privilegia suae Maieitatis, aut luorum Vanis saliorum, Statuumque suorum , & Subje-- ctorum, speciatim circa laicalem, tu Ρa-- t natus laicis indultum , seu ius Nomiis nationum, cognitionem causarum, mat
,, riae possessoriae Beneficiorum, Decimarum is possessarum, aut praetensarum per laicos , is superintendentiam&admini itiationem H A spitalium, aliorumque plorum locorum eri Non, inquit, ad contraveniendum dictois Concilio, sed ut executio accommodeturis naturae cuiuslibet Provinciae ,,. Eadem claulula inserta erat litteris datis et . Iulii i363. ad Senatus Regios & Μ giltratus super executione Concilii Tridentin LLitterarum exemplar ad Episcopos extat parte 3. Edictorum Flandriae lib. 6. Rub. I. Et exemplar litterarum ad Senatra Regios eadem parte R. lib. I. Rub. 2. Si notae a Consiliis Regiis, & Civitatum Magistratibus conferantur eum materiis in hae clausula expressis, patebit ad oculum , clausulam illam ad illas notas dirigi, atque
Regem earum rationem in executione Conisellii haberi uoluisse. Unde & Bertrandus Loth in Resoluti
nibus Belgicis tract. 2. an. 9. relatis anno
lationibus Consilii Arthesiae, mox subiungit: Concilium Tridentinum quoad die a pundia non fuit reeeptum in Arthesia. Similiter Antonius Anselmo in suo Triboniano Belgico cap. 32. volens exprimere, quae per dictam clausulam Rex voluit reser- Uata , retulit servato ordine Sessionum &Capitum Concilii Tridentini, quid ad si gula a Consiliis Belgie is fuerit obtervarum; aud dubitans, quin haee essent , quae Rex
et dictam elausulam reservata voluerat Iquod & quotidiana praxis confirmat. Nequaquam proinde existimabant Belgae, se Dectetis Concilii Tridentini adstringi, priusquam per Provincias more in Belgio usitato essent publicata, & populo per suos Pavores intimata: tametsi Romae eorum pa
49쪽
a a Tractatas Aso kοω Cananliustilitatio iam plusquam ab anno facta sciretur ἔ qain Ballata esse ibidem publicatam , qui declarabatur, haec Decreta sine ulteriore Publieatione univeris Fidelas obstringere. Quia nee post publicationem dictorum Decretorum hia recepta creduntur, nisi sauri pressim modificatione; eo quod non putetur publicatio a Prinei pe placerata , nisi Eb hac expressa modificatione e nec eonis quenter publieatio horum Decretorum ille
esse facta . nis sub hac limitatione saltem tacite subintellecta ca .
Absit autem, ut Eeclesia, aut Pontifices eodem spirita animati, rite Principum iura convellere, aut lubditos suis legibus oblati gere velint, dum subditis, nisi violatis Principum iuribus, & Principibus quodammodo rebellando. eas servandi & executioni manis dandi facultas non dat . Uti enim recte advertit & expressit Auctor Tractatus De Libertatibus Ecclesiae Gal- Leanae Lb. 2. cap. 3. . Solemne est Eccleri sae, ut in gubernandis Fidelibus , Divua, nam regimen imitetur, nee solum a fineis asiue in finem attingat fortiter , sed e M iam disponat omnia suaviter. Itaque -- is noris Principibus debiti meminit, illorum ., iura servat illaesa, ordinem & dignitatem ω Episcoporum veneratur, populorum studia
is & viis attendit, omniaque ita ponderat, is ut consensum & obedientiam potius o is tineat, quam extorqueat, amore alliciat.
is quam timore impellat: nee infirmitati s is tum , sed interdum etiam malitiae reditis in iis, quae eum Religionis perieulo nonis sunt con aucta is .
De auctoritate ferendi Censuras, praesertim
Potestas exeam nιωπῶ radicaliter est penes AHesiam POTEsTATEM Geommunieandi dependere ab auctoritate Clavium dubitare non sinit eontextus Evangelicus Matthaei cap. IS. Postquam enim Christus dixit Petro, quods peceator tertio correptus de suo peccato, Eeesesam non anterit , fit tibi eamquam Ethnietis o PMlla vis , mox sibi git rAmen dico vobis, aecumque Iigaverisis si per terram, erunt Iigata θ in mu , M. quo patenter sgnificavit , auctoritatem a scindendi peccatorem a corpore E esae tamquam Ethni eum & Publicanum , esse a pendieem auctoritatis ligandi & solvendi, a Christo praedictis verbis expressae. Licet autem hae verba per Christum dicta tune sint ad Petrum, tamen ea praeci me & prineipaliter ad Ecclesiam per P
trum repraesen latam directa fuisse, eommunis est Patrum sententia. Sanctus Augustiam lib. I. eontra A eris fariam legis eo. II. sine haesitatione serubit, Christum Clavis dedisse GHesa ; quovique Petrus, quando Claver accepiι, DA fiam repraesentavit. Et ex eodem Doctore,
Tractatu 2 o. in Ioannem , resertur apud Graistianum Caus 24. quaest. I. can. 6. Petrus
quando Claves accepit , GHesiam sanctam Moificavit.
Et latius id exponens Tractatu II nIoannem, tandem concludit: se Eeclesia eris m, quae sundatur in Christo, Claves R, is gni Coelorum ab eo accepit in Petro, id is est, potestatem ligandi solvendique preca-
Q In Belso k Hispaniis quamvis Coneilii Tria
dentini acceptatio reverens admodum fuerit, eam inam a non probavit summus Ponti sex , quia is ea ae leptatione mentio auctoritatis Rexiae dotaxat famὲ nullus Uero occurrit apex auctoritatis Apostolii. - . Id enim testatur Thumus ιa. d. . M. φ. cui Com.
50쪽
D. C. uris Eeelisos eIr. Cap. II. aq- ta . inoὸ est enim per pmprietatem in se Christo Eeclesia, hoe est per significati
is nem Petras in petra, qua signifieatione . fi mi fieatur Christuς petra, Petrus Eeelesia in Propterea & Synodus Tridentina SQ. I
De Sacram. Poenit. can. 13. pronuntiat , Cloes Eecisa esse datas, non tantum ad
Blvendum, sed etiam ad I andum . Licet ergo usus & exercitium Claviumst penes Epistopos, aliosque Eessiae Ministras, ipsa tamen Clavium potestas radicatu ter & primario residet in Eeelesia. Reflectit Ian senius Gandensis ev. 17. in Concordiam Evangelieam, quod, dum Christus post binam monitionem voluit peccat res eontumaees deferri apud Eesesam ris me est ait Fidelium e gregationem, is in qua vivit uterque, ut multitudinis, &is eorum , qui multitudini presunt, auctoriri tate & reverentia vel metu emendentur Notatque ibidem Iantenius e se quod iuis primitiva Eeelesa, secundum Me Christiis praeceptam, denuntiarentur meratores postis unam & alteram eorreptionem toti E
is elisa alieujus loel , hoe est, Christianisse legitime eum suo Episcopo aut Presbyte- ,, m eongregatis ', ibique , si impaenitentes,, persistebant, omnium consensu & appro- ,, batione excommunicarentur ab Episcopo,, .is Unde Paulus t pergit Iansentus ince-
,, stuolam Corinthium tradens Satanae, duis eit se id facere eum conmegaris secum s is tundum spiritum CorintHis A. Ego si quit se absens corpore, presens autem spuis ritu, iam iudicavi ut prasens , eam quiis se operatus est , in nomine Domini n is stri Iesu Christi , CouGREGATIs Vonisse & meo spiritu eum viriute Domini no-- stri Iesu Christi, tradere hujusmodi homiis nem Satanae Eamdem doctrinam etiam post Apostolos aliquamdiu perseverasse in Eeeleta testatur Tertullianus in Apologet eo cap. 39. Descri hens enim communes Christianorum Conis ventus, de quae in his tractarenrur, ait r Iahis etiam quosdam a eommunicatione orati nis, er eonventus, o omnis sancti eo edicii relegari. Huius quoque disti inae non obscura exissant argumenta in Epistolis sancti Cypriani. In his enim videmus , quod non tantum
Presbyterorum & Dumnorum, sed & F,
delium lateorum tonsit iam & eonsensum rieasa lapsorum, ubi de his meipiendis , aut rejiciendis tractabatur , expetitum testet . Similiter sub idem tempug Clema Roma aut in litteris ad sanctum Cyprianum , iueadem eausa lapisum signifieat, in ea et iam Plebis consilium & eon senium ex istendum esse . se Collatione ait, Coniai se rum cum Epistoris, Presbyteris, Diae is nis, Confessoribus pariter ae stantibus Latia is eis facta, tractare rationem is &e. Et sane eum agatur de rescindendo mamabro aliquo a corpore seu congregatione, niis hil aequius, quam ipsius eo oris, sive conis gregationis consilium adhiberi. Indubitatum quoque est, pmmptius e a ctiusque a Fidelitas tamquam Ε He- σPulticanum evitandam, α ab ejus comm nione abstinendum , si illum etiam ies a torpora & congregatione rejiciendum iudia
Majori quoque rubore, & salutari e suissione ametendum Excommunicatum . dum sententiam suam nouerit ab ipsa multitudina sive Eeeleta esse probatam. Quantumvis autem labentibus seeulis exeriseitium Clavium , atque ab his dependens auctoritas excommunieandi , transiverit ad solos Eeclesiae Ministros , re Melesiasticos Iudices , ut nee multitudinis sive Ecclesα particularis e silium , aut e sensus expotatur ut infra dieetur ; nihilominus ipia Clavium potestas principaliter remanet, α permansura est penes Ecclesiam, cui a Christo in persona Petri & Apostolorum data est, cuius nomine & vice eam exercent ei Ministri. Quare & penes Eeclesiam auctoritas est.& semper fuit, leges prascribere, quibus i exercitio & usu Clavium, tam in fom nitentiali sive interno , quam in foro comtentiola seu externo sui Ministri utantur.
olim precedebat ab eodem actu , a guo absolatio aut ligamen in foro να- nitentiali.
AUctoritatem peeeatorem ligandi ut Etrunicum σ Publicanum, atque ut talem rescina