장음표시 사용
381쪽
370 LIBER III. CAPUT III. f. 882.
quentissimum hujus vocis usum in ejusmodi Acriptis vidimus. Ita
pla quam in nostra inscriptione Suni. Quonium uialem Saepe φως salutem cliam significal, hoc sensu vocem nCCPPi. - - Αω. Ηe sychium secutus, a limo hace vox Drεια EXPlicatur, Vorti Aanita3.
Quamvis enim neutiquam me sugiant quae viri docti ad illum Hesychii locum anno larim; saepe lamen Observavi oinnia nh eis reprehcnSn Psse, quorum CDusAm non Perspiceroni, quasi nihil unquam fuisset, quod ignorarenti Attamen apud optimos Grae. corum scriptores voces sunt obviae, de quorum Et mo multa quidem mulli disputarunt, sed nihilo magis certiores sacti sunt. Eo autem minus Hosychiuin, qui natione AegJptius erat, in obscuris vel insolitis verbis reprolicti dero dolichant. Hunc enim, si ab orco reduci liceret cum illis disputare et causam suam des ridere, certe melius a Graecae linguae in Aegypto ratione et indolo instrua Clum videremus, quam omnes illos, qui Proni fuerunt ad eum corrigendum. Neque hoc loco effugium istis Patet, quod plerum- quo habent, librarii culpa mendum irrepsisse, siquidem I'havori nus Prorsus eadem Hesychii verba repol il. Ingenue equidem sateor, quod nil voces minus usitatas, vel ras, quas optimi scri- Plores non supeditent, HesJchii apud me niactori in lem majorem esse, quam criticorum qui negent voces illas unquam auditas fuisse. iuncta legimus Verba G, uiuetolai, χλον, quae ningis Eliam Bhr
382쪽
Inscriptionem hanc esse in gemina, cujus imago murem, qui 883. aliquid rodit, repraesentet, Winckelmannus scatalog. p. II 3. n. II 8) refert. Neque Senientiam, quae in gemma Iatet, ille eruere Potuit, neque Christius ρ. 291. n. i ) inscriptionem intellexit, quippe qui perperam verba sic diviserit: μοῖσΘηθε Θεως, omnino scilicet ignorans in Permullis gemmis Vocem μνησθη eme Otaviam nihilquo dubii eam praeter sormam habere posse. Ita in gemma quadam legitur μνη-ii Ολυμmας Gorii inser. Etrur. I. tab. 9. n. 3. Ima. Florent. II. tab. I 2. n. 3ὶ vocandi nimirum casu; siquidem viri imago in gemina addita eum, cujus memor eme illa jubetur, supplet. Perperam enim Raspous n. io43iὶ exhibuit inv&πιαε, sigmato nempe quadrato Κὶ pro Ε lecto. Iii alia est 2 - μαχος ιυνησων Ακυλα Id. n. 982), qui secundus nominis μυλας est casus. In alta l. 886ὶ Uro Ευτοι cet. Ex quibus omnibus apparet, ejusmodi gemmas in memoriam rerum vel hominum esse datas, quarum Permultae in muscis asservantur, quaedam etiam superioribus locis f. I9. 22ὶ a me sunt Iaudatae. Nec dissimiles fiant illae in quibus manus incisa est, vel aurem vellicans Mus. FIOrent. II. tab. 22. n. 2. IVincti . catal. II 6. Monifaucon. Suppl. III. tab. 65 ετ ΘOn. miae. Ficoroni ρ. 36. n. II. nam. n. 83298333. II 477. conis. I. Grimm mutaehe Nechisalterth. I 4b , ut iulinc, quam subjicio:
383쪽
372 LIBER III. CAPUT III. f 883.
384쪽
cum nomirtibus propriis Ficoron. ρ. 3 7ὶ φιανε ριπι νευε μγης:quamvis enim sonet ebrietas; hoc tamen loco nomen seminae Propriam esse cogitur, quod haud semel in Latinis inscri. Ptionibus Murator. I 178, 4. 1567, 6ὶ Methe scribitur. Μultae Praeterea 3unt gemmae, in quibus Iogitur μνησον FicOron. tab. V. n. I. P. 34. 4Ο. 45), quas omnes memoriae gratia datas esse Pa. let. In Latinis aeque legitur: Memento Capeu. n. 93ὶ.IlIud igitur μνησhaud dubie significat memento sive recori 884. dare. Formam quod allinet iisdem quidem litoris tertia noristi primi conjunctivi scribitur, et certe in lapidis cujusdam tituli αρ. Boldest. 4b6, 3. Murator. I 836, 6ὶ verbis actou ὁ Θεος ἰς ro εἰcὶ τους α/ωας haec vox aliter accipi nequit: in diis autem gemmis imperativum intelligo Pro u 'Θνm per syncopen scriptum Graecis satis familiarem, qui pariter limn pro laetaru nacher. ad Veller. II. 45Iὶ posuerunt, aliorumque verborum imperativos modos ita breviarunt Matth. ε. Iob. n. b. P. m. 269 .
Sed ad gemmam nostram ut redeamus, eo minus recte a 8M.
Christio verba divisa esse persuasum habeo, quo magis abditus in eis latere sensus videtur, id quod ex muris imagine et nomine proprio colligo. Cujus terminatio in εις corruptum genus scribendi jam iudicat. Equidem suspicor gemmae auctorem designare voluisse Diogenem, praeceptumque a mure ei traditum. Ita enim Plutarchus profeet viri. p. 77): isDiogenem memorant Sinopem sem quum philosophari coepisset, ac sorte Athenienses sestos Bge.
385쪽
rent dies, epularenturque Splendide, . . in Cogitationes incidisse, animum ipsius non icviter ob institulo avertentes, reputantem nuIIa se necessitate vitae genus laboriosum atque a communi usu alienum i lituisse, ac se ipsum omnibus bonis Privasse. Ut vero murem arrepere, et circa micas marae obvereari vidit Hτα minio.
ρεηεσ2F-ὶ animum rursus erexisse ac se ipsum increpasse: o Dio
genesi hic reliqui,s tuis laetus v eitur: tu vero Praeclarus sciliret homo ie ipsum deploras, cel. Nonne igitur muri reliquias rodenti opprime convenit inseriplio--γενους Ζ praesertim si philosophiae studiosis gemmam tradi iam fuisse fingamus. Mihi quidem imago satis probat , πενεις corrupta scribendi ratione positum esse pro Dorieo et Ionico Imrενευς, Vulaariter Λιογενσυe. Similiter Dorica est mutatio literae Λ in Θ, quare in Aegypto etiam ασιμαν Θιτης f. 43 I f) Scribebatur, neque in libris scriptis rara haec est commutatio Schola cur. erit. p. 6 IJ, quam quo minus in nomine illo proprio mirentur imperili legant sententiam Soloni in ina ore ama. Clcvt. I tab. et et . a in adscri Platn MΕ
386쪽
Hanc in gemma quadam, a Sponto miae. P. 297. n. 1M publi- 886. cata, inscriptionem Monti auconius II. tab. I 64. p. 368ὶ observat,
partim Graecam esse, partim Latinam, ejusque sensum BCCurate Vix qriemquam RMeculurum; vertit tamen: Memineria Eutychi ρetrae gacratae. Minime enim rara esse exempla, quibus edocea. mur, Graecos verba Latina, et Romanos Graeca, linguis suis immiscuisse supra f. 374) ostendi, quapropter etiam vocem CH- A Veneri adscriptam l. 6 et 8 in Graecum prodere Ructorem Conjeci. Sed ratio verba in gcmina nostra scribendi, neque ac Sermonis vitium in illo petra pro petrae, homini inerudito tribuo. Εὐτυχι autem vocandi casu e Latino Eutychiva ortum rese videtur, similiter atque in alia inscriptione Graeca scirp. inscr. Berol. I. P. 693. n. 149 I) Amon ι χωρεI In lapidum enim titulis Graecum nomen ειν τυχης, μυχους inflectitur Grui. 781, 3. Murat. I 427, I. 167I, 8. 2oII, I . Ad quaestionem denique, quaenam fuerit ista petra sacrata non nisi Latinum titulum v. Gruterum P. 49, 2ὶ
afferre possum, dicatum HERCULI IN PETRA SACRaia. Duutii.
que vox petra etiam pro lapide usurpata suerit Serv. ad Aen. 4,
387쪽
376 LIBER III. CAPUT IV. f. 887.
7 I. Plin. 37, 1Ο, 56ὶ, lapis sacratus altare suisse videtur, ei quia jurejurando adacii id tangere debebant, inscriptionis forsan sensus est: memineris juriaturandi; veΙ alius, si mavis, rei ad altare gratae.
Gemmarum inscriptiones, quas superstitio peperit, minor utique pars Latinae linguae debelur, ueque haec semper Latinis literis Scripta est, Verum Graecis plerumque. Ex rarioribus autem illis gemma, quam hic subjungo, a Monisauconio stab. t Ibin post Spontuin t mire. 297. n. 16 est edita. In verbis inscriptis modo spatia inter verba relicta retinueris et ita uti incisa sunt haec NUMEN DAEI ABRESSES legeris; orthographiam certe non meliorem reperies, quam in Graecis esse modo vidisti. mei enim Pro dei scriptum statuas, et numen in serpente illo erecto, in gemmae medio inciso, videas necesse eM.
388쪽
Ita enim in marmore quodam f. 8I4. et Graeυ. 4. P. 3727) Xumi. mρharum inscripto non solum tres nJmphae aquam effundentes depictae sunt; sed serpens etiam, idemque ereCtus. Repe .liit quidem Muratorius IV. 3984, I) inscriptionem, sed omissis imaginibus: quo sit ut genium serpentis specie repraesentatum esse nemo unqriam ex solis Verbis inscriptis augurari possit. Ego quidem istiusmodi negligentiam in viris doctis nunquam salis reprehendi Posse censeo. Adjuvant cnim verborum interpretationem
imagines, imaginumque explicationem verba ipsis adseripia l. 347. 4bo. 53 et se γε.) id quod pluribus in hoc libro exemplis f. 3 et 3. 547. a 48. 566. 727. 738. 89Iὶ comprobatur. Abreasea denique idem esse vido ur, qui Graece AHμα in si vo Ahuma scribitur. Varia enim scribendi ratiotio istud nomen Prolatum esse Stipra l. 4, 3. 457. I96ὶ vidimus. Sed erunt soriasse qui spatia inter
verba relicta minus quam recte scribendi rationem curantes lege. re malint Numen da ei Abresses. Quo facto vocabuIum numen explicari poterit divinus ad tua vel auxilium. Haud enim inso Iitam esse elocutionem dare numen, hic Ovidii de arte am. I. 2o3 versus docet: Marraque Pater, Gesarque Pater, date numen eunti.
389쪽
378 LIBER III. CAPUT IV. f. 888.
dem adnotavit: ATypum alioqui tritum commendat non modo ar-lilicium, quod exquisitissimum est, ut ex eclypo liquet; verum ollam inscriptio ejus, in cuius gratiam sculpta fuit, MAXPY. Sed praeter Passerium neminem esse arbitror, cui hujus nominis vir tanqtiam innotuerit, utpote qui Solis interprolis angoribus Pro. creatus esse videtur. Recordatu' igitur eorum, quae supra s=. I48ὶ demonstravi, in gemmis saepenumero Obvias esse Sentent ins, quum verbis, tum imaginibus ita compositas, ut vorbis solis sententia absolvi nequiret, nisi additis earum rerum, quae imaginibus exprimerentur, nominibus; valere haec in nostram etiam gemmam conjeceram, in qua quum Sol et stellae sint repraesentati ex
390쪽
379 INSCRIPTIONES LATINAE. l. 888.
hisce imaginibus nomen αστερων inscriptioni eliam esse addendum, legendumque δερι των ἀ-ρων, ad Sidera usque nempe notuS. . Prima enim silera M, quum singula atque remota a ceteris 889. sit, nomen illius denotari mihi videbatur, cui gemina dicata e
set. In Graecis etiam inscriptionibus sigia M haud semel pro Mucia κος obvia est Graini p. 45). Quod denique ἀχρυ scriptum sit pro
ἀχρι neminem morari Posse putabam, nisi cum qui omnino rudis atque ignarus esset inconstantis in Veterum Scriptis Orthographiae Monifauo. Pal. Gr. p. 242. Aeach. Pr. 845. Didym. rudim. ρt. p. 4o. Stura de GaI. Alei. P. I 2 3ὶ, in quibus φυλων I. Mameab. 7, 8ὶ legitur et φυλοκριι ει Fabr. bibl. Gr. m. 63οὶ, al. et Acolico 'A οδυτη, δοκη, μνσος, cet. Νequo in libris tantum haec harum vocalium Permutatio frequens est; verum etiam in gemmis Ficoroni P. II, 49, 57ὶ, et mimis, in quibus Tυτος legitur pro Inr- FHilde tab. 24. n. I I). Quin in marmoribus quoque ii sculptum videmus Dατρος Pro ἰατρος Iteinea. p. 633. n. 69ὶ Γαυος Pro Γαιος Torremueta es. I. n. 4Iὶ, et Si quis in verborum fine exemplum desideraverit, reperiet in Ursati mon. Patav. p. 263 i tertio Graecorum casu positum notissimum nomen Axo ιδυ scri- .ptum. Ista vocalium commutatio milii quidem adeo nota est, ut parum obsucrit quin ιιεχρι intelligerem pro eo quod scriptum est ιι ρυ. Illud enim ipsum ab ἄχρι originem duxisse grammatici docent. Εjus vero, cujus gratia gemma scaepta esse ridebatur, rao-
men quod abesset si quis urgcre vellet, eum amandari Posse ari