장음표시 사용
361쪽
aliquem possint junctae in capite versus quinti literae; sed AYillas legendas esse niamus docet Constantini xiv v. GHH. VIII. 273ὶ in quo omnino legendum est ΑΥΤΩ ΑΤΩΡ, prima litera n pro O posita. 865. Quibus praemissis verba sic distinguenda et explicet a con-
De nominibus, quae ab initio leguntur, superioribus locis η. 4638equ. 477 aeqv. 48 . 482ὶ multa jam verba secimus; unde ad re liqua transire licet. Ac primum κλυε, quod idem ac Mum, de quo supra s . So4ὶ egimus, hic κλιι vcriptum esse nemo mirabitur, qui in ejusdem gemmae antica tiyαρα pro υδαρα legerit. Ad id quod sequitur αλαῖσαι moneamus necesse est, A pro Ε non solum in quibusdam Graecorum dialectis obvium esse, id quod apud Arcades etiam observaverat Pausanias 8, 23, I); sed, quod magis hic Perpendendum, primam illam vocalem semper apud Alexandrinos primas partes obtinuisse J. 43 13. Deinde superfluo post Ii
ieram E Sigmate non Romanorum tantum morem imitatione exprimi, qui ρα , -δor, felixa, maxsumua, auxailium, Scri-
362쪽
INSCRIPTIONES GRAECAΕ. 865. 351
herent; sed in Graeco etiam numo ΝΑΣΣΙΟΝ legi, quas literas, quum ab Echiiesto I. p. 226ὶ pessime sint redditae, ex mnael.
manni gemmarum descriptione scatal. CL 2. n. I 462. p. 23θὶ BCCuralius hic repraesentare operae pretium duxi. Sunt enim hae: Ab ἀλλασσου, duιλα-ω et iaλατ-ὐ omnino qui dein est ἀλα- ξω; sententia autem desiderat σχεBu, pro quo ἀλαῖαι usitata est Alexandrinorum pronuntiatio, qui nunquam Serapis sed Sarapis Scribunt, quin etiam παντας pro πεντας l. I75ὶl-- Equidem olim αυπου ταρται Ου legeram; Aed postea primam voce in dividendam esse duxi ita ut ad, quasi pro αὐθις, vertendum e et dein γε, posthac, aliquando sive Olim cons. IDO Deen. Io, 2,6). -- Pro
σκοπιν Primum Substituebam σκοτων, qui in Saepe Vidissem terminationem ΙΟΣ Η ΙΣ abire . 358. 365. 3743. Sod certior nunc sacius ΙΣ etiam pro I reperiri γ. inacr. Gr. I. ρ. I95. n. I 97. ρ. 6oo. n. I 232); haud dubito σκοπιαν intelligere. Tenchrosum enim Tartarum Romani quoque putabant: unde 866Virgilius Aen. 6, 134ὶ Tartara appeIlat nigra; et Appulejus, metam. p. 38. Oudend. in Sagam deScribens, POMe eam, refert, sidera exstinguere, et Tartarum ipsum illuminare. Quae quidem de tenebroso ilIo loco opinio quum Judaeos quoque et Christianos ceperit; Eusebius supra f. 858ὶ adcitatus, e Mosis doctrina
Atque Paulus etiam apostolus ad Ephra. 6, Iet) pugnandum esse
monet Contra κοσμοκρατορες του σκο rDυς. Tartarus autem, in quem
363쪽
352 LIBER III. CAPUT III. f. 866.
dejectos esse volunt gigantes, idem esse locus videtur, quem Salomo sprov. et i, I 6 Ru brip dicit, et in quo commorari vult homines a religione qui aberraverint. Recte enim, si quid video, in uvigata vertitur coetus gigantum ei ab Arahe gynagoga gigantum. Gigantes nempe impios, qui deum negarent, creditos fuisse supra l. 789ὶ comprobavi. Νequo Poenae improbis fuisset mortuorum tantum umbris Ge3en. lex. 3o68ὶ addi, quippe inter quos probos
quoque olim versari necesse Sit. - - Quod reIiquum est, antequam gemmam nostram missam faciamus, imperitorum causa monendum esse videtur, non seInper inter adversae gemmae inscriptionem et eam, quae in aversa legitur, nexuin aliquem deside randum esse. Interdum enim a recentioris alicujus manu gem
mae literae sunt additae I49. 818); interdum ne lingua quidem
in binis unius ejusdemque gemmae faciebus una cadeinque Io-quitur; ita ut nullus saepe inter utramque inscriptionem nexus appareat, maxime ubi in alterutra nonnisi precatio inscripta suerit
364쪽
iXSCRIPTIONES GRAECAE. Φ. 867. 353
A Begero in spieu. ant. ed. II. p. 48) primum editam hanc 867.
gemmam integram repetierunt actorum Lipsiensium docti scripto res I 693. P. I9et. tab. 2. M. I); solam autem ejus Posticam Par. tem Montlauconius operi Suo I. tab. 162. n. 7 in inseruit. A Qua tandem spe, Begerus inquit, Agemmam hanc lectoris oculis fulta jiciam, quum altera ejus pars plane nobis incognita sit 3 Ρari ier Monisauconius ρ. et Io) si ita perplexam esse inscriptionem ccuset, istat legi ea non possit. Eruditi denique Lipsienses p. isto isomnium fgemmarum) maxime hanc Oedipo egere censerit, qui p. Pe numen exhibentem incognitum cum epigraphe nondum intellecta. De antica nimirum loquuntur viri illi docti. In postica
enim verba haud Ohscura haec sunt: CΗΜΕΛΗΝ ΤPEMO, CINΛAIMONEC. Νeque in literariun ΛΛ larmis offendere quemquam arbitror, qui legerit quae supra f. et ost) disserui; neque in II pro Ε. Summo autem iuro judicarunt illi dissiciliora lectu et intelle. 868.ctu esse verba in antica exarata, atque ea legi posse dubito, nisi ab eo, cui familiares sunt corruptae literarum formae. In qui-
365쪽
3M LIBER III. CAPUT III. f 868.
hus quum semper aliquid dubii remaneat, ei sacile cedam, qui meliorem proponet Iectionem, quam haec est:
Deci Srrias Atargatis Achaiae.
De dubiis literarum formis salis superque jam disserui ostendique L legendam Σ esse s=. 198. 2oo. 732. 723ὶ, Λ nutem non nunquam
E haud sine causa s=. I98. 2OO. 2D2. 222. 427. 56et. 576. 753ὶ legi. In extremo denique charactere, utpote ex Pluribus literis composito, non nisi coniecturis Ioeus e8t. Quem quum AXA praecesserit, equidem IAC illo contineri suspicatus sum. Sed sua quilibet sponte videbit non nisi meris conjecturis adnumeranda esse quae sic a me sint explicata. Quo magis enim ipsa literarum Potestas dubia mi, eo minus certa esse verba Possunt quae ex illis eliciamus. Attamen prior inseriptionis Pars mintis incerta esse videtur, quam posterior. Vix enim erat quod dubitaret Bego-rus, quin ab initio Dea Syria intelligi possit. Corrupta nimirum in verbis illis Λεια Συρια scribendi ratio minime est insolita, siquidem Λ pro Θ non semel reperitur Schola. eurae crit. in Ευang. p. 6 I. Smith πυεc. in am. Pulm. p. 4Ο. Gorii ingeri Etr. III. 326. Festus v. De et EI Pro Ε poni, ut εωρ pro εαρ, Bliaque eiu dem generis Salma3. inacr. Herod. II 8. Damm lex. v. luλας P. 1364ὶ
366쪽
INSCRIPTIO S GRAECAE. f. 868. 355
notissima res est. Unde confidenter Θεα Συρι α substituimus, in cujus honorem lapis quidam sap. Murator. 94, 9ὶ Latine est inseri. Plus DEAE AVRIAE AAcst. Eo minus perspicitur cur inendiculo suerint Montlauconio II. p. 4 II) in alio lapide verba natione Syria. SJrius enim non tantum apud Plinium et Suetonium, sed apud optimos etiam scriptores, Virgiliuin, Tibullum, Propertium, ut ipsum Ciceronem legitur. Ita neque a Graecis semper 'Συμακος scribitur, sed etiam a 'vιος, ut λιγια χλαινα, Συριοι αυλοι Pollux
Imaginem quod attinet neque triplex lacies, neque habitus 869.sigurae virilis s=. 87οὶ nos morari Potest. Plures nempe Vices s tu nuisso illam deam constat υ. Set n. de dita Syr. a, 3ὶ. Xon enim solum Astarotii, Astarte Minue. Fel. 6, 2 ot Atargatis promiscuae nominantur, ita ut quos Macrobius Sat. I, 23ὶ deos Adad et Adar-galin dicit, hos eosdem Saninoniathon v. Euaeb. I, 7, IO. P. 38ὶ nominibus A δου et Aoαρθης proserat; sed pluros etiam deae eodem nomine Syriae veniunt Salmas. ad. Solin. p. 574ὶ, unde librido dea Syria auctor, qui Lucianus perperam, ut milia Videtur, RPpellatur se. 14. OP. T. 9. p. 96ὶ omnino incertus suerit, cuinaIn deae adscribenda esset ea, quam Hierapoli ipse viderat. Similia ter Plutarchus sin Crasso p. 553ὶ sedea, quae Hierapoli colitur ' inquit isaut Venua est, aut Iuno, aut Natura - - diversa enim diversi sentiunt Add. Orphei hymn. 54. Heia. v. Lambeecium in
367쪽
356 LIBER III. CAPUT IV. f. 869.
Prodrsm. P. LII. Procl. v. Cleric. U. PHIO3. I. 38 I. Monifaue. II. 386. 387. Mua. Chiaram. P. II. et Creuaer. T. 2. P. 62 . NE. quo ignota surri Panthea, ad quae, si quid video, ipsa gemmae nostrae tam imago, quam Verba spectant. Licet enlin multi diu putarim de eo quod intersit inter varia Velerum numina; magis tamen verum Vidisse arbitror eos, qui cum Appulejo faciunt. Is enim Lissem smetam. XI. P. Oudend. 762ὶ ipsam loquentem inducit, e cujus verbis, quantumvis decantalis, Posteriora tamen, qu niam ad gemmae nostrae interpretationem conducere Possunt hic
Ioci inseruisse, non abs re suerit: seMe Isidemin primigenii Phr)ges Pessinunticam nominant deum inat retra; hinc Aulocli hones Attici Cocropiam Minervam, illinc fluctuantes C3prii Paphiam Umnerem: Croles sagilliseri Dictynnam Dianam; Siculi trilingues Sty. gyam Proserpinam; Eleusinii vetustam deam Corerem: dunonem alii, alii BeIIonam, alii meaten, Rhamnusiam alii cet. Quibus
deniquc addo, quas paulo ante j. 753) idem Appuleius finxerat asini ad hanc deain preCes. 870. Mo magis orat quod offenderet Begerus in virili f. 6issi deno Syriae specie. Utriusque enim sexus eam fuisse et Sel lenus 2,4) et Vossius sidolol. 2, 76ὶ docuerunt. Id quod sane concedet, qui haud ignoraverit eandem Minervae, Lunae, Cereris, Cybe
368쪽
INSCRIPTIONES GRAECAE. q. 870. 357
Cerle modius, quem nostra in capite gerit, quemque tam Cererem anh. ad Callim. p. 6 IIJ, quam IIecaten f. 6i 6) gestasse legimus aeb. 3, 4, Ii. P. D 3), illi cum Diana Ephesia comma. uis est. Omnem denique dubitationem Begero demere debebat columba in altera gemmae facie in aedificii cujusdam tecto insidens. Νemo enim ignorat, Syris sacram hanc avem fuisse Dio. dor. 2, 4 et 2I. Lucian. c. 24. p. 96. Tibuli. I, 7 , I 8 . Quod quidem aedificium Begerus et Monisauconius Pro templo habue. runt; sed similior videtur turri, mihique haec imago in mentem revocat Ovidii metam. 4, 43) Versus: Illa quid e multia referat nam plurima norat)Cogitat et dubia eat, de te Babylonia narret
Derceti, quam Γc a aquamia Delantibus artus Stagna Palaestini credunt celebr oe Mura:
An magis ut aia mi is illius filia 'ennia Extremos albia in turribus egerit rannos. Quod porro in inscriptione verba λα aDρια Sequitur nomen id ipsum 'Araemia e esse arbitror. Quantopere enim εcriptores hoc in uiarint, Imst Strabonem docuerunt Salmasius ad Solin.
p. b74), Seldenus set, S), Gyraldus sis. p. 63. aeqv.) et Vossius I, 23). Legitur enim Adarga iis, Adergatis, Adargidis, Adagartis, Alamatis, Alargata, Atarga, Ariaga, At hara, Ailagathe, quin etiam v. Petr. Crinit. 14, 8) Adaguriis, et v. Athenaeum 8, 8ὶ Gaiisl Quidni igitur in nostra inscriptione illud AT PAPATE
369쪽
358 LIBER III. CAPUT III. f. 871.
Pro eodem nomine accipiamus, quum Syriae deas hoc ipsum es.set Tertuli. ποι. c. 24 , pariter atque Astartes Cic. N. D. 3, 23ὶ.872. Sed multo major obscuritas inest in Verbis quae sequuntur. Quorum in extremo quamvis nomcn latere Ἀχωας conjecerim, hoc ipsum tamen ambiguum est, quippe quod tum locu D SP clare possit, tum personam. Primum quidem tam regionis est
Proprium, quam oppidorum. Atque in Achaia, Pausanias 4, 3I, 6 refert, ab urbibus sero cunctis Dianam Ephesiam celebrari, idque ab antiquissimo inde tempore 7, 2, 43. Quae quamvis ipsa Syria dea suerit, si quis nihilominus adhuc dubitet, videat eundem scriptorem in Achaicis 7, 26, 3ὶ deae etiam Syriae expressis verbis facere mentionem. Nihil igitur obstare milii videatur, quin in gemma nostra Θ ΣYPIA ATM TIΣὶ ΤΗΣ Λ Ιἰ dici potuerit. In ipsa praeterea Syria Appianus in Syriac. p. sto I inter alias urbem etiam Achaiam nominat, atque aliam ejusdem nominis in Parthia sitam esse ammat. In Parthia aulem Atargatin cultam fuisse Didorus Characenus tollari orb.ant. II. 755ὶ reseri. 873. Quae quamvis Speciosa sint argumenta, silentio tamen nolim Praeterire linwας etiam Cereris cognomen esse mufarra. de Didy. 378. Aristoph. Amox. 7o6. Suid , al. Creueter. IV. 28O. et quoaad etym. Nutim. lexilog. LI. 84, I. p. 12 O. cum quo achOI. ad Arcatoph. confer. . Et certe tria tantum nomina Deci Syria, Aterg tia et Achaea conjuncta in gemma Iegissem, nisi insertae post
370쪽
INSCRIPTIONES GRAECAE. f. 873. 359
- ροτε tres tuae literae, quae ΤΕΣ, ΤΙΣ , vel etiam TCΣ sorasan legi possunt, illi Iectioni impedimento fuissent. Vix enim PersVadere mihi potui nomen illud primo casu AI PAPATETIΣ
unquam fuisse scriptum. Pallas quidem, sive Minerva Amine nomine quoque venit Aristotel. de mimba.) atque illam sub deae Syriae nomine etiam comprehensam fuisse Seldenus tet, et et 3 docuit: si quis vero Amis legere maluerit; certe Cererem intelligat necesse est. Tota enim gemma Boeoticum potius Cereris Achaeae cullum, cnjus Plutarchus meminit, quam Minereae sapit. Nec fore quemquam arbitror, qui Semelam, in altera gemmae sacie memoratam, cum Matre Magna, sive ope, sive Cybele, quae pariter atque Ceres seb. I, 7, I S. P. 2DI. Laur. d. de anno et mens. 34. ρ. 128ὶ et Ata malis scire ut. de nat. de r. e. 6. P. I 46ὶ, dea Syria est, conserre possit, nisi ad Boeotos respexerit. Macrobius enim Saturn. I. iu in postquam a Cornelio
Labeone acceptum retulerat si anilem esse bonam deam et terram
seons Pausan. 1, 33, et , haec addit: sesunt qui dicant, hanc deam
polentiam habere dunonis; ideoque sceptrum regale in sinistra manu ei additum. Eandem alii Proserpinam credunt, Porcaque ei rem divinam seri, quia segetem, quain Ceres mortalibus tribuit, porca depasta est: viii χγονιαν 'Ι κατ : Boeoti Semelam credunt. Ex quorundam enim opinione ruελη, Pronuntiatione Paululum variata, a μιιελη, Tellua, est dicta Laur. Lyd. 38. p. 3983. Erant Praeterea sv. Lucian. e. I 6. ρ. 98ὶ, qui templum Hierapo.