De antiqua Ecclesiae disciplina dissertationes historicae. Autore Ludovico Ellies Du Pin, sacrae facultatis theologiae Parisiensis doctore

151쪽

DIssERTATIONES HISTORICAE. DisSERT II. rrriis Concilio habeat, exerendi, se quidquidpro Uitia fuerit a Pro Pincia- Mossispatulum , pudeat obfrvare quodissem repetisfecunda Amerinensis FGodus. Respondet Lupus Canonibus istis occasionem dedisse Rectes Gai Iiae barbaros, qui suis Episcopis interdixerunt Regni egressuin Uerum ista responsito merum est commentiuna nam primum oditi sunt hi Catione , Childeberio Christianissimo Rege regnante deinde quis Lupum ferat, istud sine ullius omnino scriptoris autoritate affirmantem denique ut aliquid verisimilitudinis haberet ista responsio , ostendere debuisset Christianus Lupus , Canones antiquiores Galliae qui jus Romani Pontificis assercrcnt. At nullos proferre potest, imb, ut diximus, semper in Gallia obtinuerunt ii Catanones, qui judicium omnium omnino Episcoporum tribuunt via

nodo Provinciae.

Adversus ista multa objicit Christianus Lupus objicit primo Gelasi verba in Epist ad Dardaniae Episcopos, de causa caci

S in tonio de anathematis vinculo, ab inferioribus potior discuti non potis, aut judicini. Respondeo Gelasium id dicere de damnatione Calendionis Antiochen Episcopi, itemque Ioannis Alcxandrini, quos Acacius aurocitate sua, nec coacta legitime Synodo deposuerat,4 exturbandos ab Impcratore curaverat , in illorum locum honi ines Chalcedonensis Concilii adversarios statuens. Hoc in casu dicit Gelasius iniquum esse, ut superior ab inferioribus judicetur. Nunnuid om quit Acacius ut Ioannem quati mlibet hominem Catholicum tamen a Caathotiuis ordinatum de Alexandrina excluderet Petrumque in haeres iam detectum atque damnatum absque Sedis Apostolicae con statione reciperet aliqua saltem Synodo istic habita, hoc audacter arripuit ut Calendionem de Antiochia pesieret, haereticumque Petrum, quem ipse quoque damnavera a que notitia Sedis Apsolicae rursus admitteret, aliqua Gno-α id fra monstratur incertὶ de dignitate agitur civitatum sicundae His cir erat mayor es dignitas Sacerdotum, quam Uus civitatis, quae noviolum intersedes minime numeratur, sitne inter Metropolitanorum rara

censetur. Itaque hoc graviter angit Gelassium, quod Acacius sibi, testatem arripuisset ludicandi de Episcopo secundae, ut putabat sedis, idque sine Synodo,N sua autoritate; sed istud nihil ad praesens institutum pertinci primis enim non agitur hic de iudicio Patriarcha rum, sed de Metropolitanorum judicio Secundo non dicimus eos

iudicari posse ab Episcopis qui sunt extra Provinciam , qualis erat

152쪽

11 DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA

Acacius Tertio, non dicimus unum aliquem Episcopum Piovinciae id posse sua autoritate praeliare sed consentientes cste volumus omnes Provinciae Episcopos. Quarto, non propterea asserimus superiorem ab inferiore ludicari imo contendimus Episcopos Provinciae in Synodum coactos, superiores cst Metropolitano, quia totum cuilibet, licet praestantissima parti merito praeponitur.

Objicit idem secundo illud Iuvenalis Hierosolymitani in Ephesia Concilio adversus Ioannem Patriarcham voracbat Ioa cm accurrere confissm ad ApoBoticam Serim magnae Romae nobiscum considentem , apud quem mos est ex Apostolico ordine, se traditione, ut a sedes Antiochena, dirigaturo judicetur.

Respondeo Christianum Lupum hic indignet pessimo exemplo

truncare verba Iuvenalis, ut cxiis aliquid conficiat, ecce haec intera. Oportebat quidem Ioannem revorandissimum Antiochia pscopum,acsancta es venerabili Synodo considerat , statim ut se purgaret, a currere, se ad Apsolicam Sedem obsum considentem, magnae Romae s Apostolicue etiam sanctae Dei Ecisi Hierosiolymitanorum honorem δε- ferre obedire , praesertim cum consiuetudo sit, Sedem Antiochenam ex

AposZotico ordineis truditione abeo Episcopo Hierosolymitano dirigi,

O apud ipsium judicari. Quid illic Christiani Lupi placitis faveat,

ego prorsus non vide, nec enim dicit Joannem fuisse vocandum Romam a Pontifice ut judicaretur, sed reprehendit cum quod vocatus ad Synodum, in qua erant Legati Sedis Apostolicae, non venerit, quod item nec paruerit mandato Hierosolymitan Episcopi, a quo Antiochenam Ecclesiam dirigi astirmat udicari non id

ille dicit de Romana sede, sed de seipso. Qia a propter ista Episcopi Hierosolymitani sententia, judicandi Antiochen Episcopi plane adversatur Christiani Lupi proposit, nec cst quod ille contendat demendari debere S tribui Romana Sed quod sibi tribuit Hierosolymitanus Episcopus, quippe id series contextus vetat, ex qua patet id ab Hierosolymitano Praesule, qui tum altius caput citarebat, de seipso dictiun. Tertio loco objicit Lupus, cxemplum Dionysii Alexandrini

Nestorii Constantinopolitani, quorum causas Romam delatas, S a Romano Pontifice judicatas fuisse, ait de his agemus alibi. Interim advertimus Dionysium non fuisse a Romano Pontifice judicatum, Nestorium ver prilis a Cyrillo quam a Coelestino excommunica-

tuna.

Quarto , ob;icit Ephesinae Synodi Canonem primum in quo Me-

153쪽

tropolitis qui ad Nestorianos accederent, hanc poenam stacitere videtur , ut subjaceant udicio Synodi Provinciae unde ille infert, morem non fuisse ut illi lubjacerent verum Canonis mentem haud cepit Lupus , nec enim statuit ut M tropolitani qui ac coderent ad N itorianos, iudicentura deponantur a Synodo Provinciae, sed ut a gradu Metropolitae cxcidant, S Episcopis Provinciae sub)aceant non secus ac laici. Si qui piam, inquiunt, Metropolita Provinciae, δε- relicta sancI umenica Synodo accessi rit ad apostas a consissum, aut accedet impos ivm , aut cum Cae Bo sntiat, uisentiet, nihil amplius poterit a re adversus Provincia Episcopos, ut qui Iam inde a Synodo totius Ecclesiasticae communionis expira si prorsus

Οὐενερνωτος , hoc eis ad functiones tuebabilis , si ipsi Episvis E

Provinciae, circumque vicinis Metropotitis recta sintientibus ubjacebit,

ut omnino dejectus a gradu piso tus , hoc est, Metropolitanus qui ad Nestorianos defecerit, hoc ipso delectus esse censebitur, 3 omni jur privatus, ac singulis Episcopis Provinciaeci Metropolitis vicinis

subjectus.

Obiicit quinto, Synodi Chalcedonensis Decrctum, quod iudicium

Metropolitanorum reservat Exarcho, vel Throno Constantinopolitano. Respondeo primo , Canonem istum novam inducere disciplinam in Oriente. Secundo, hunc ad Orientem solum pertinere, non ad Galliam.

Objicit sexto, Capitulum Caroli lib. 7. cap. si quod ad Chalcedonensem Canonem acccdit Si Clericus vel Laicus habuerit causam adversus alterum , aut Episcopus adversus qucmquam , apud Synodum Provinciae judicetum quod si advers. Uusdem Provinciae MetropoliIanum , Episcopus e Cisricus habuerit quere iam petat Prim.item, O apud ipsum iudicetur, aut apud Sedem potioticam.

Respondeo Capitulum istud e Chalcedonensi Synodo desumptum

fuisse S co tempore coepisse in Galliis vulgari, quo nonnulli Episccopi ibi rimatum ambierunt; verum huic disciplinae semper restiterunt Gallicani Episcopi S pristinam consuetudinem de Metr politanis suis in Synodo Provinciae iudicandis, totis viribus retinere conati sunt, ade ut Pontifices Romani id privilegium, 'luti singulare quibusdam Metropolitis insignibus concesserint , ut Adrianus primus , B: citricensi nedictus tertius Hincnaar Rhemens porro si p:ivilegium illud fuit, ut observat recte Gerbasius , creo communim ordinaria lege Collegarum judicio ante submittebat

154쪽

ia. DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA

His objectis , fatetur Lupus minoribus aliquand concedi potestatem judicandi superiores in manifesta haeresi, S in climine idol tacitae atque huius rei multa suggerit exempla, verum negat id fieri posse ubi dubia est haeresis S palliabilis. At quaeso, qui iudicabit utrum ita sit, necne, si potestas datur Episcopis Provincia judicat, di Metropolitanos, ubi haeresis est mani ita, nonne ordinarii ejus damnandi potestatem habent , cum non liceat aliquem damnare, nisi crimen cius sit manifestum Deinde quomodo probabit Lupus in exemplis a se adductis , haeresim semper fuisse manifestam, quomodo in casibus dubiis judicium commissum Romano Pontifici Levia sunt omnia quae hanc in rem aster exempla. Hunc, inquit, Dionysium accusarunt apud Romanum Pontisicem, Pentapoleos Episcopi, quod nempe ejus error esset dubius atqui falsum est Dionysium ab istis accusatum, ut dicemus infra.

Aliud asteri exempliam idem Lupus eadem de causa, inquit, Iu-hajanus, Pompeius, aliique per Africam Episcopi suum rimatem Cyprianum detulerunt ad Stephanum hoc item falsum , Pompeius enim a partibus Cypriani stabat Iubajanus scripserat quaerentis in inodum 1 nullus Africanus Cyprianum accusasse legitur apud tephanum.

Tertium xempliam cst damnationis Pauli Samosatensis, de qua haec ait Antiochen Synodus, inquit , processura ad dissultivam sententiam in Paulum , adesse voluit Dionysium Alexandrinum, ac item Fir- milianum C triensim Respondeo Patres Antiochenos Dionysium, Firmilianum per litteras quidem consuluisse, sed hunc ante elus damnationem mortitum, illum nequidem Concilio in aulaim facio interfuisse sed damnatum S depositum Paulim a solis Episcopis Dice-ccscos Orientis, ex his perspicere est quantum Christianus ab historicaveritate partium studio deflexerit : sed caetcra facta fuse deinceps

examinabimus, nunc de jure tantium agimus.

Ad illud pertinet citata quaedam Epistola Augustinio 3 in qua

Augustinus ait Secundum Numidiae Primatem, si pacis amans fuisset, Caecilianum non fuisse deiecturum de sede, nec alium ordinaturturi, sed Episcopos Afros qui illum accusare vellent ad Episcopos transmarinos, remissurum; cx quibus infert Christianus Lupus Caecilianum, coquod esset Prima Africae, non potuisse ab Africanis damnari, sed causam ejus ab istis fuisse dcfcrendam Romano Episcopo, d nullum incius loco ordinandum, donec ab eo iudicaretur. Respondeo hic Augustinum non ager de stricto ure, sed de co

155쪽

quod agendum crat Secundo pro bono pacis, ne scilicet Ecclesia turbaretur, Nam, inquit si Ius in corde coitatio pacis habitaret, non apud Carthaginem, postea cum truditoribus quos praesentcs atque confessos Deo dimiserat, damnaret crimine traditionis, quos abstentes apud

eum nimo convicerat, tanto magis enim timere debuit, pax unitatis

violaretur , quanto erat Carthago civitas ampla es illustris, unde se per totum Africae corpus malum Ico ibi esset exortum , tamquam a vertice effunderet erat etiam transmarinis vicina regionibus o fama celeberrimat nobilis , unde non mediocris utique autoritatis habebat Episcopum. qui posset non curare conspirantem multitudinem inimicorum, cum se videreti Romanae Etaesiae in quasemper Apostolicae Cathedrae viguitprincipatus, o caeteris terris per communicatorias titteras esse convuncum, ubi

paratus eis causam suam dicere, quia erra venire noluit ad hospitium si garum, quos a suis inimicis contra veritatem suae causaeperversos esse sentiebat, tanto magis Secundus, s verae pacis custos esse voluisset, cavere debuit ne damnarentur absentes qui iudicio eorum omnino interesse noluerunt. Itaque non dicit Augustinus Secundum non debuisse causam Caeciliani iudicare, quod judicandi potestatem non haberet, sed primo quia nacem Ecclcsiae turbariirus crat, damnando illum qui cum Ecclesiis transmarinis communionem habebat , secundo, quia is qui damnabatur, crat absens judiciumque Actoriun&m midarum recusabat veluti sibi suspectum, cupiebatque a transmarinis judicari, nec unquam judicium illorum adictat, dicebat igitur Secundum de isto non cognoscere debuisse, cum praesertim ipso traditores manifestos, S crimen confitentes damnate nollet, sed Deo dimitteret, haec est summa ratiociniorum Augustini hoc in loco , ex quibus inferti non potest Episcopos ex jure non posse cognoscere de crimine Metropolitani aut rimatis, sed tantum aliquando expedire, ut Episcopi unius resionis iudicium Metropolitam aut Primatis sui recusent, vel pacis ergo, vel quia Metropolitanus aut Primas eos habet suspectos, Malios judices requirit nam in Ecclesiasticis non secus ac in civilibus judiciis, judices illud shmmopere cavere debent ne invitis partibus judiccnt, ubi vel levissima recusationis causa apparet. Porro licet ex istis objectioimbus Lupi sit abunde satisfactum attamen adiiciendum iisuper est totum istud negotium nihil ad propositum nostrum pertinere qui tantum de judicio Metropolitani ab Episcopis Provinciae suae tractamus cum Secundus, Episcopi illi qui Caecilianum damnarunt, Numida fuerint, non autem Provinciae Carchaginensis, S a quibus fue-

156쪽

H DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA

rat ordinariis culus Caeciliaiauserat Metropolitanus , quorum proi de iudicio pendebat, namque ut observarunt viri docti inorum crat ordinare, sed, ut probavimu in distertatione superiori, ex antiquo iure Synodi Provinciae fuit ordinare Metropolitanum, ergo ejusdem Synodi fuit ipsum deponere, sed de laoc satis iam& abunde a nobis disputatum est, nunc redeamus ad institutum. Primus omnium Z Zimus Canones Sardicenses protulit in medium . S apud Africanos venditavit pro Nicaenis, sed illi constanter restitere, cuinque comperissent eos non esse Concilii Nicaeni appellationes, non solum Clericorum inferiorum, sed Episcoporum nAfrica damnatorum ad Sedem Apostolicam ferre noluerunt,pristinamque consuetudinem suam retinuerunt, ut causae Episcoporum ad Primatem , hoc est Metropolitanum, S Provinciae Synodum seu ad universite Conciliuin deferrcntur, maxime inquiunt Africani

Episcopi in Epistola ad Ccelestinum, quia unicuique concessum sis

judicio ossi sus fiserit cognitorum ad Concise uae Trivinciae , vel D.im universati pro vocare. Ll niversale Concilium apud Afi os, dicitur Concilium illud quod ex univeira Dioecesi Africana conflatum est, eiusmodi Concilia saepe celebrantur apud Afros, apud quos Carthagi-nctas Primas magnam obtinebat autoritatem Liberum por: videtur fuisse Episcopum, vel ad Synodum Provinciae, vel ad Synodum hanc universalem deferre, quamvis ordinarie primo ad Primatem hoc est ad Metropolitanum deferretur, ac deinde si adesta se nosset, ad Synodum universalem huius rei fidem facit Canon19. Codicis Africani qui sic habet, Aurelius Epis opus dixit quisquis scoporum accusatur , ad rimatim i us Provinciae causim defrutaci ator, nec a com unioncs pcndatur ut crim n intexitur , ns adca .im suam dicendam et cforum Iudicum die MIuta iteris evocatus minime occurrerit, hocs Ura spatium mensis ex ea die qua eum litteras.

inccepisse coasitiri , quod se aliquas veras necessitatis causas proLiverit quilus cum occum re non potuisse of tam At causa dicendae mira

alterum mensem habeat facultatem , verum iamdii post mensem scundum non communicet Anc pu=getur, autem ad Concilium anniversarium occurrere noluerit , ut vel ibi causi ejus terminetur, ipse in se damn t/onis βλtenti. dixisse judicetur. Hic Canon sancitus est in iniversali Concilio Africae anno 19. Carthagine habito considentibus an ea ai7.Episcopis Canon sequens est de Pressiyteris vel Clericis Si autem Presbyteri,vel Diaconisuerunt accus ti,a uncisis bie vicinis locis, mi proprio Episcopo legitimo iumero collegarum quos as eodem accuse-

157쪽

ripetiarint, aes una reum iu Presbyteri nomines , in Draconi tres, ipsorum causam dijcutiant, assim dierum es dilationum communione remotionum se a simati, reliquorum autem Clericorum au as

etiam solus pisivusici correscat, or a tui Canon item 18.ab eadem Synodo conditus sic se habet irim placuit ut Diaconii Presbyteri,vel caeteri infriores C rici in causis quas habuerint, s de judiciis Episcoporum quaesti fuerint, vicini Episiopi eos cum consensu sui Episcopi audiant, oe inter eos desiniant adhibiti ab eis uisivi, quod si ab eisρω-

Uocandum putaverint, non provocent ad transmarina iudicia, sed ad Irimates suarum Provinitarum aut ad uniser, a Concilium , sicut de pscopis fg constitutum est, ad transemarina antem qui putaverit appellandum, a nullo intra Africam in communionem suscipiatur. Hic porro Canon est vigesimus secundus inter cos qui Mileuitano emperam tribuuntur, sunt autem revera Concilii Carthaginens anni AI 8 ut patet ex Canon Io8.i iis hujus Codicis Vertim in isto Concilio lex ad Episcoporum quoque causas extenditur, vetaturque

ne ipsi provocent ad transmarina Concilia, hoc est ad Romanum Pontificem M ad Italiae Episcopos Clausiuam istam, cui se de Episcopis Q constituram est , rejiciunt Bellarminus, Perronius, Lupus M alii, eo quod non extet in Concilio Mileuitano seu potius Cirthaginensi anni is S revera non est hujus Concilii, sed alterius Carthaginensis anno 19 celebrati, ubi id additum est de Episcopis confirmatumque est postea ab iisdem, in Epist ad Coelest. post advectos ex Oriente Nicaenos Canones, in qua sic alloquuntur Romanum Pontificem, impendio deprecamur, ut deinceps ad es asaures venientes non facilius admutaris, nec a nobis excommunicatos uL

ra velitis in communionem fuscipere, quia hoc etiam in Nicaeno Conciso desinitum faciis aberret venerabilitas me a nam et de inferioribus Cisricis vel Laicis idetur bipraecaveri, quanto magis hoc de Episcopis voluit obsiemari, ne in sua Promisci a communione sesspcnsi a vestra sanctitate praepropere vel indebiIe videantur communioni remtui,

Haud dubium est igitii quin apud Africanos Anti stites jure sancitum fuerit, nequis sive Episcopus sive Presbyter aut Diaconus sive inferior Clericus ad transmarina judicia, hoc est ad Romanum Episcopum, aut ad alios Episcopos Italiae, Galliae provocaret, sed ut Episcopi quidem in prima instantia judicarentur a Synodo Provinciae, Prest, teri ac Diaconi ab Episcopo suo cum nonnullis vicinis ex eadem Provincia, caeteri inferiores a solo Episcopo adjuncto,

158쪽

α DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA

ut tunc moris crat, Cero suo per appellationem, ut causae Episco porum ad universale Concilium Africae devolverentur, Si ibi naulla provocatione judicarentur, Clericorum autem causae, vel ad Primatem deferrentur, vel ad universalem Synodum. Porro provocatio tunc tantum concedebatur, quando judices non erant electi, hoc enim in casu provocandi locus non erat, ut statutum est in codem Concilio Canone Is Hoc etiam placuit ut a quibuscumque judicibus Eccles olicis, ad alios judices Ecclesiasticos, ubi major est authoritas, fuerit provocatum , non eis ob si quorum fuerit soluta sententia, si conruinci non potuerunt, vel inimico animo Iudicasse me atiqua cupiditate, aut gratia depravati ex consensu Patrum Hecyi fuerintjudices, etiam a pauciore numero quam constitutum es non liceat provocare, &Man. Iaa a judicibus autem quos communis consensus tirrit, non liceat provocare. Pore nemo eruditorum in dubium revocat autoritatem Codi cis Africani, certum quippe est, eum csse antiquissimum S: Conciliorum Carthaginensium Canones fideliter exhibere, coque major est ejus autoritas, quod ab universa Synodo Carthaginensi probatus est, ut constat ex fine primae sessionis, recitata sunt etiamrmissa Synodo diversa Concilia universae Pro incia Africa transactis semporibus , Aurelii Carthaginenses Episcopi celebrata, ac deinde sub nomine Concilii Africani idem Codex a Iustiniano S Dionysio Exiguo promulgatus cst , dc in Graecum transsatus, ac apud ipsos

Orientales vulgatus est.

Opponit Christianus Lupus Codicem hunc privatum opus esse alicujus ex factione Aurelii, ii probare conatur ex hoc loco Can. io . ubi confector Codicis est, hujus Concitii non descripsi, quia Prominciale non universale gestum eis , sed evanescit ita objeinois lectione textus Graeci, ubi non est, sum sus Concilii non de

Ari , sed his descripta non unt. A me αγαενα τη -ρουσης συνιπάδαουisi κ. εγααακ Itaque frustra ZoZimus Episcoporum Africanorum causas ad se trahere conatus cst, idem tamen tentavit in Gallos

instante Patroclo Arelatens ad suum vocans judicium Proculum Massiliensem, sed ille adesse renuit de Episcopatum invito ToZimo retinuit, post Zoetimum Coelestinus de Bonifacius Canonuni Sardicensium usum in Gallia Min Africa inducere conati sunt, sed

frustra.

Verum nemo ad eos ubique promulgandos plus laboravit quam sinctus Leo in causis Hilarii, Lupicini, utychetis, S Flaviani,

159쪽

verum is jus sibi a Synodo Sardicensi indultum praetergressus est,

primum enim contendit primam cognitionem causa Metropolit norum ad sedem suam pertinere S cundo appellationes a Synodo Provinciae, a se Romae judicari posse asseruit, utrumque contra Sardicenses Canones , verum nec Gallicani, nec Africani Antistites haec ipsi jura cesserunt ut constabit ex Hilarii Arelatensis N Lupicini Africani Episcopi causis quas postea referemus, Orientales vero apud quos jus appellationium tantum sibi vindicabat, contrarium in Concilio Chalcedonensi definierunt, cum igitur sanctus Leo obsequentes minime haberet Gallicanos Antistites Imperatoris ipsius autoritatem adhibere conatus est, ct ab eo rescriptum obtinuit in hunc modiim .hacperenni sanctione decernimus , ne quid

tam Episcopis Gallicanii, quam aliarum Provinciarum, orara veterem Uritudinem liceat, ne viri venerabilis Papa urbis aeternae autoritate

tentare , sed illas omnibi pro lege sit, quidquid sanxit vel finxerit Apo-

solicae Sedis authoritas , ita, qui siquis Episcoporum ady uicum Romani Histris evocatus venire N exerit per moderatorem ejusium Pro- minciae arisse cogatur. In eo rescripto tria praescribuntii Episcopis Gallis, prim ut non violentur antiqui ritus, inconsulto Romano Pontificeri secundo, ut illi pro lege habeant quidquid Romana sedes decreveri r Tertib, ut cosantur Episcopi interesse Romani Pontificis Concilio, si vocati adeste neglexerint. Verum lex illa quae ad Orientem non pertinet, recepta non fuit in Occidente, im nec in Gallia, ob quam speciatim condita erat. observata fuit, quin, ipsi quoque Romani Pontifices Leonis succes res concessum sibi per cam privilegium minime vindicarunt&appellationes tantum causarum in Provinciis judicatarum, ad se traxerunt, solosque Metropolitanos immediate a se judicari postularunt, cliquorum Episcoporum judicium, Metropolitanis LPr vinciarum Episcopis relinquontes, nihilominus tamen Vigilius, Pelagius illud praeterea simapsisse videntur, ut quarumlibet appeulationum ad Romanam sedem ante judicium Provinciae Episcoporum iudicia sibi reservarentur, nec de iis in Provincia fieret cognitio Vasilius in Epist ad Euchetrium, omnium appellantium po-s iram Sedem judicia eidem sanLI Sed reservata esse liquet , clarius in Epist prima ad Ioannem Constantinopolitanum octieteri tam Provinciam esse qu. habe decem, vel undecim ciτitates ,

unum Episcopum aliosique decem vel undecim se retatores Episcopo JA-Hcci, ad quorum judicium, omves causae pisoporum o inbquoram '

160쪽

i; DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPI IN A

cerdotum ac civitatum causae referantur m ab his omnibus usu con-siona voce disicernantur, nisi ad majorem autoritatem fuerit ab his qui udicandi uis appellatum , qui duo Pontifices non solum cogniti nem causarum in Provincia judicatartu si ab eis appellatam sit sibi tribuunt , sed etiam primam cognitionem causarum in quibus ii qui sunt iudicandi in Provilicia ante cognitionem ad iudicium

Romani Pontificis provocarint.

Gregorius magnus duo sibi vindicavit r. Appellationes a judiciis Episcoporum in Provincia circa qtias liberum esse sibi arbitratus est, vel eas Romae judicare, vel iudicandas in Provinciam remittere o Primam cognitionem causariim quae Metropolitanos attinebant sibi reservari voluit, Si contra, tropolitanum, inquit lib.

7. Epist. S. aliquid cause haἷuerit ob hoc Sedis Apostolicae petat Mil.

cium quod per Canones antiquorum Patrum est institutione permifum,

porro per tempus illud quod a Leone ad Gregorium maxit, Sam dicenses Canones in autoritatem admissi sunt S Episcopis ad Sedem Romanam appellantibus post judicium Provinciae conccisum ut illic judicarentur. In Gallia quidem vetus disciplina confirmata est in Concilio

Lugdunensi amio 167. Siquid, inquiunt hujus Synodi Episcopi,

inti, fratres id est Coepscopos nostros contentionis ortum fuerit si de una Provincia sunt, M tropolitani cum Comprovincialibus judicio sint contemti, vero diversae Prou Actae fuerint Sacerdotes inter quὰ aliqua disceptatio oriatur, convenientibus in unum Metropolitis ipsiorum, omnis eorum actio Egorum judicio inerminetur. Iuxta hanc disciplinam Salonium Sagittariumque deponunt, cumque illi provocassent ad Episcopum Romanum S ea de re litteras obtinuissent a Rege Guntherano, nullam hujus rationem habuerunt Gallican Episcopi, nec quemquam ad os accusandos Romam miserunt, cumque illi a Ioanne restituti forcnt, non obstante illius judicio in Synodo Cabilonensi anno 3 iterum damnati sunt extant tamen circa idem tempus cxem Ha nonnulla appellationum in Gallia etiam ad Romanam Sedem, quae consuetudo diu post hanc aetatem capitulis

Adriani primi, capitulis Caroli magni in Gallia receptis firmata est cap. 23. Adriano placuit si, scopus accusatus appellaverit ad Romanum Ponti Dem id patuendum quod ipse censererit, capitulari o8. lib. . ut judicatus Di opus ad Apostolicum Sedem si oluerit appellet ex Concilio Sardicensi tit. s. quod si appetiaverit, in Cathedra ejus At . non ordinetur , at omnium omnino Clericoriun appellationes